Letting go

Het is bijzonder hoeveel facetten onze emigratie heeft en wat de invloed daarvan op ons leven is. Na twee jaar laat het effect zich nog steeds gelden en soms in onverwachte vorm.

De geijkte verwachting van het missen van vrienden en familie, heimwee naar typisch Nederlandse dingen en alles wat komt met het zich aanpassen aan een nieuwe cultuur in een ander land bereid je toch niet voor op alles wat komt.
In onze realiteit is het gemis van vrienden en familie inderdaad het grootst. Hoewel sommige banden overleven met of zonder regelmatig telefoon of skype contact, is het zich gekend weten door mensen die veel met je hebben meegemaakt door de verschillende levensfasen een leemte in ons bestaan hier. Wij komen ons hart ophalen volgende maand en keren dan terug naar huis, naar relaties die goed en waardevol zijn en hopelijk tot een gelijkwaardige diepte zullen uitgroeien in de toekomst. Het is een beetje als uit twee culturen geboren worden; je kunt jezelf als halfbloedje of als dubbelbloedje beschouwen. Wij kunnen ons net als velen emigranten altijd verdeeld voelen. Liever zie ik dat wij geprezen zijn met twee vriendenkringen aan beide zijden van de wereld.
Nederlandse tradities kunnen we tot op zekere hoogte voortzetten, of meevieren door vakanties goed te plannen (wij verheugen ons al op Koninginnedag). Nederlandse producten zijn te krijgen als je het graag genoeg wilt, dan wel hier of door om een pakketje uit het kikkerland te verzoeken. Het stadsleven mis ik niet, het concept daarvan kan ik ook aan Joy overbrengen door haar hier mee te nemen naar een van de grote steden.
Wat ik mis is wandelen. Hier is het toch vaak te warm, tenzij je echt uitkient wanneer je gaat lopen. Dry season tegen de namiddag is goed te doen. Maar zeker niet elk moment van de dag of een halve dag in het weekend.
Ik ben ook minder avontuurlijk dan in Nederland. Ik zou bv heel graag vaak kamperen met Joy maar durf niet zo goed. Alle mogelijke gevaren die op de loer liggen maken dat ik voor veiligheid en huiselijkheid kies. Wie weet veranderd dat nog.
En dan is er het onverwachte. De dingen die je achterlaat en waarvan je pas veel later beseft hoe belangrijk het voor je was en hoe pijnlijk het is om dat los te laten. Een vriendschap die de afstand niet goed overleeft, omdat de kracht zat in het persoonlijk contact en nog te jong was om het met minder te kunnen doen, en het potentieel dat nooit verder ontdekt zal worden.
Iedere keer weer dat ik alles afweeg, valt de balans positief uit: ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt, ik kon eigenlijk niet anders. Toch doet het soms verdomde pijn.

In het leven maken we constant keuzes waarvan het effect op ons leven heel variabel kan zijn. Soms zijn gevolgen enigszins voorstelbaar en soms gaat het gemiste potentieel volledig aan ons voorbij. Totdat je op een punt beland waar je even overzicht hebt op het pad wat je bewandeld hebt en je terugkijkt op een landschap waarvan je hele delen niet hebt waargenomen. Vrede hebben met de weg die je gekozen hebt is uiteindelijk de enige optie, maar vereist soms moeite. Uiteindelijk gaat alles zoals het gaan moet en komt er een ander moment waarop je blij bent en weet: 'Hier moet ik zijn.'. De dans van het leven...