Niki

1 augustus is Niki ingeslapen. Het ging zo goed met haar, ze werd 16 jaar oud en plots gaf het lichaam op. Jacqueline belde eind juli dat het niet zo goed meer ging en dat Niki diverse medicijnen zou krijgen. Ze leefde ontzettend op die week, rende rond als een pup, had energie voor 10. En toen stortte ze in. Daags van tevoren wisten we dat ze op 1 augustus zou inslapen. Joy en ik zijn thuis geweest: alle aandacht en liefde voor haar en Jacqueline en Marcel die heel mooi afscheid hebben genomen met ontzettend veel verdriet. Wekenlang was het stil in mij. Eraan gewend ben ik nog niet helemaal. Het verbaasde me hoe hard het afscheid aankwam, terwijl ik dacht mijn 'grote' afscheid van haar te hebben genomen toen we haar overdroegen aan Jacqueline, voor vertrek naar Australië. Niets bleek minder waar. Velen zullen mooie herinneringen met mij delen: Niki die altijd weer bij een ieder die voorbij kwam een glimlach ontlokte (wat een leuk hondje, wat een schatje) en bijna net zo vaak gehoor aan haar kwispelend verzoek om alsjeblieft de stok of bal een zwieper te geven. Hoe lief ze was en hoe goed opgevoed mensen haar vonden (het was echt gewoon haar karakter). Veel herinneringen zijn alleen de mijne. 12 jaar lang mijn maatje. Niki zes weken oud: een klein zacht zwart wit gestreept bolletje dat mij uitzocht (op de foto is zij 8 weken). Samen wonend op Mountain Valley, op en rond het paard in Australië, Niki die een kudde jonge koeien de wei inlokt in plaats van injaagt, mee-etend met de kamelen en uiteindelijk toch een keer zachtaardig maar zeer effectief een trap ontvangend waardoor ze meters verder in het zachte zand landde. Gekrenkt maar niet bezeerd. Niki die altijd mee zwom maar op een dag blaffend op het strand blijft staan, waarschuwend; bleek er later een zoutwaterkrokodil gesignaleerd te zijn waar wij zwommen. Tegen mij aanleunend, drijfnat en vol met zand na het zwemmen maar toch mijn schaduw stelend. Niki die nergens lekkerder sliep dan op mijn voet. Tijdens haar eerste wandeling in Nederland dacht zij dat het groene paadje goed te bewandelen was; die blik in haar gezicht toen ze leerde wat kroos was, onbetaalbaar. Met mij op de surfplank de Gaasperplas over. Zonder Niki had ik de 4 jaar voltijd werk en deeltijd studie nooit gezond afgerond. Uren uren uren hebben we gewandeld, ontelbaar vaak de plas rond. 'Overgefixeerd op mij' vond de dierenarts ooit. Gewoon liefde. En dit is maar een fractie van de vele mooie momenten. Het verdriet is groot maar de liefde blijft. Jacqueline en Marcel zijn groots geweest in hoe zij Niki hebben opgevangen, liefgehad en verzorgd. Een bereisd hondje; hoeveel emigreren van down under, bezoeken Parijs in een dogbuggy? Vele trips naar de sneeuw, wat ze heerlijk vond. Een deel van Niki's as is naar ons opgestuurd tezamen met honderden foto's en filmpjes (onder een van de laatste foto's). We zijn samen haar ouders geweest, Niki ons kind. Mijn dankbaarheid naar hen is niet in woorden te bevatten. Niet lang na haar inslapen zag ik Niki hier rondlopen, het huis onderzoekend, snuffelend en stiekem Joy's kleine speelgoedje in haar bek pakkend een half ondeugend oog naar mij. Uiteindelijk naast me liggend, zuchtend. Ze heeft menige dag naast mijn fiets gerend onderweg van werk naar school en huis. Gek? Misschien. Ze is deel van mij en zal dat altijd blijven.