Kooljaman at Cape Leveque

In de schoolvakantie hebben we een korte kampeertrip gemaakt. Iets korter ook dan gepland nog, omdat we op de heenweg een lekke band kregen en de reserveband ook zacht en lek bleek. En dat terwijl me al over de helft van het 130 km lange stuk dirt road waren, geen gemakkelijke weg. Gelukkig kregen we binnen een paar minuten hulp, want ik had niet eens een idee hoe ik in hemelsnaam het reservewiel vanonder de auto moest halen. Heb nog nooit een bandje verwisseld en dan maar meteen een 4WD... Enfin, we hadden hulp en het advies terug te rijden naar Broome om iig het reservewiel te vervangen. Dat was nog zo makkelijk niet, want ik had blijkbaar banden met afwijkende maten. Alles is vervangen a $ 1100, au. Mogelijk leveren de drie oude goede banden nog wat op in die winkel, ze staan nu te koop. Deze proeve was een goede aanleiding tot het besluit om een 4WD cursus te gaan volgen, twee dagen, ergens tussen nu en snel.
We kwamen de eerste kampeerdag dus veeeel later aan dan gepland. Konden na een koude maaltijd meteen naar bed. Joy was toch de hele dag in vakantiestemming, tot zelfs het moment dat ze naast de auto op krik zat te zingen en spelletjes met me deed tijdens de tijdrovende klus van het vervangen van alle banden. She is a good sport.
Kooljaman was als altijd prachtig. Joy had al snel twee vriendinnetjes, van oorsprong Afrikaans, dus dat was taalkundig soms ook grappig. 11 en 7 jaar waren ze en ik had er geen kind aan. We hadden de tent en een speeltentje mee. Ik had een maaltijd klaar meegenomen en we hebben daar een keer avondeten gegeten, fish and chips, altijd een treat voor Joy. Ik had voor 2,5 dag geen zin in gedoe met gasflessen en pannen. Hoewel we heerlijk uitgerust zijn en veel hebben gespeeld was het een beetje teleurstellend omdat de bijna immer kraakheldere zee dit keer niet helder was. Verkeerde windrichting. Ik ben dan toch niet zo op mijn gemak en geniet er anders altijd zo van als het daar mooi en helder is. Enfin, moeten we nog een keertje terug later dit jaar. We hebben er uiteindelijk anderhalve dag doorgebracht, want ik wilde op de terugweg wel ruim de tijd hebben. Stel... nog een lekke band, dan toch liever niet in het donker. Het stuk dirt road wat langzamer teruggereden, toch voorzichter geworden door de lekker band, en dat kost dan ook echt meer tijd. Joy sliep het hele stuk, dus dat is toch wat beter voor de concentratie. En we hebben het weer gered. Hoewel het naar Australische maatstaven een 'easy peasy' stuk weg is (220 km in totaal) ben ik toch altijd wel een beetje trots als we heelhuids thuis zijn. Zeker nadat ik onderweg een 4WD afgevoerd heb zien worden die een paar koprollen had gemaakt en in een cabrio veranderd was. En het een stuk geregend heeft en een zandweg dan in een modderglijbaan veranderd. (Een 'slippery slide' noemen ze dat op de creche, als ze het bewust creeeren met zand en de tuinslang). Geloof me, je hebt er niet veel water voor nodig. Waar ik een seconde dacht: ha, even geen grote stofwolken, gleed ik het volgende fijn naar het midden van de weg zonder dat ik van plan was daar te gaan rijden. Nog een keer besloten die cursus te gaan doen. Onderweg zagen we nog een dingo, de eerste denk ik sinds we hier zijn. Helaas heb ik geen foto's of filmpjes gemaakt geloof ik. Niet zo leuk voor het NL-front maar het zegt wel iets over ons: we zijn zo in het nu en genieten daarvan dat een camera er gewoon niet bijhoort. Nog een paar keer beschermt kamperen en dan gaan we samen echt de bush in af en toe, een weekendje. Wat een vooruitzicht weer... het leven in Australie is toch echt heel mooi.