The Tooth Fairy

Sinds april zaten Joy's onderste tanden los. Begin augustus vielen ze er eindelijk uit. Eerst eentje, waardoor ze eruit zag een een lieve krullenbollen piraat. Daags later de tweede. De nieuwe tanden waren meteen al zichtbaar. Goddank is Joy niet maanden aan het wiebelen geweest met die tanden, ik kan dat niet aanzien en zij heeft mij ontzien. Joy is vatbaar voor argumenten en gelooft dat de nieuwe tanden de oude er vanzelf uitduwen. Klopt ook, maar ik weet heel goed dat weinig kinderen dit vinden opwegen tegen het wiebelen.
Natuurlijk moest de tandenfee eraan te pas komen, want daar wordt in een meisjes kleuterleven op gewacht zodra er losse tanden in het spel zijn. Dus ik pietepeuteren met een zelf gemaakt mini envelopje, er een mini briefje in - in het Engels om het wat geloofwaardiger te maken - en een muntje. Joy dolblij de volgende ochtend en helemaal onder de indruk. Later die dag kwam ik in de winkel een boek tegen met allemaal feeënverhalen en ook in dat boek allemaal kleine envelopjes met briefjes. Dacht ik even de geloofwaardigheid te bekrachtigen, dus geef haar dat boek. Joy blij. Komt ze even later naar me toe en zegt (nu slissend): 'Mam, jij hebt dat tandenfee briefje gemaakt he?". Zat ik even met mijn mond vol tanden, maar kon mijn verrassing net verhullen. He, hoezo kom je daarbij, vraag ik. Nou, redeneert Joy, de tandenfee schrijft heel netjes, en jij niet zo. Kijk eens naar dit briefje. En ik heb net zulke vlinderstickers als die op het envelopje... Tja, hou dan je gezicht maar eens uitgestreken, ik kon het niet. Gelukkig konden we er samen hartelijk om lachen. Joy uitgelegd dat het een beetje net als Sinterklaas en de Kerstman is: mama's doen het allemaal omdat kinderen het leuk vinden en de echte Sinterklaas etc het niet meer kan. Die bestonden wel vroeger, maar nu helpen mama's het de kinderen nog meemaken. Sinterklaas heeft het namelijk ook nooit gered bij Joy; zodra zij het concept van Sinterklaas begrijpen kon, doorzag ze die poppenkast ook. De kunst nu is om haar het voor zich te laten houden, want ze deelt haar slimmigheid graag met anderen kinderen. Gelukkig, als Joy het niet meer volhoudt en het zegt, is het geloof van die kinderen zo groot dat Joy's verhaal er gewoon niet in gaat. Ze geloven haar gewoon niet, die (on)gelovige Thomassen. Daar kan zij zich nog even lekker tandenloos op stukbijten.