Oei, een heel grote vis

Woensdag was ik voor een ochtendwandeling op het strand. Het is de dag dat Joy op school is van 8-14 uur en ik alleen-tijd heb. Het water was ongekend helder en kalm, dat gebeurd niet zo vaak, en Cable Beach was meer dan 100% zoals op de plaatjes. Terwijl ik na een wandeling lekker over de zee zat uit te staren, zag ik plotseling beweging ongeveer 100-150 meter vanaf het strand. Dolfijnen dacht ik eerst, dus ik bleef kijken. Maar nee, geen vinnen of typische dolfijnbewegingen. Wel een grote vis, ik schat zeker 4-5 meter lang, die langzaam parallel aan het strand naar het noorden doorzwom en die nog van honderden meters vanaf het strand te zien was. Hoewel walvissen van juni tot oktober langs onze kust zwemmen om in wat noorderlijker wateren te baren, nam ik toch aan dat het een walvis was. Ik zag geen grote vin en vond het zo traag.
Tien minuten later heb ik gezwommen, meer op mijn gemak dan sinds lang en het was zo prachtig en heerlijk, hoewel wat koud. Het water koelt af, vinden de mensen hier lekker, die zwemmen niet als het te warm is - tja. Wat een cadeau weer zo een moment. En dan beseffen dat je hier woont, het is zo ongelofelijk maar waar.
Onderweg terug naar huis zie ik zuidelijker langs het strand weer een hoop beweging. Ik bleef even kijken en zag vinnen, koppen, zwart, wit, het ging maar door. Ik dacht, goh ben ik nu de eerste getuige van vroege walvissen, wauw, vorige jaar mistte ik die momenten steeds (hoorde ik achteraf dat dezelfde of de volgende dag na onze strandmomenten walvissen gespot waren). Na een minuut of vijf werd duidelijk waarom die staartvinnen toch wel een wat vreemde vorm hadden... het waren flippers. Een stel mensen was aan het froliken in het water, met snorkels op en grote vinnen aan. Ik lag helemaal in een deuk. Eerst die verbazing en dankbaarheid om dan eindelijk walvissen hier te zien en dan die ontmaskering, wat een grap en wat een plezier! Om daarna meteen in vrees om te slaan. Want deze mensen waren een stuk verder uit de kust dan de vis die ik gezien heb en langzaam kwam plotseling het besef dat niet alleen walvissen traag in rechte lijnen zwemmen. Dat doen grote haaien ook. En die bruinige kleur in het water pastte veel beter bij een tijgerhaai dan bij een bultrug. Kippenvel. Ik heb gezwommen nog geen tien minuten nadat dat monster voorbij zwom.
Een dag later hoorde ik van een collega dat ook zij een heel grote haai langs Cable Beach had zien zwemmen eerder die week. Zij had de vin gezien en die was overmaats.
Kunnen mensen mij nog zo vaak vertellen dat de haaien hier zowat tam zijn, dat ze genoeg vis te eten hebben, nooit heel dicht bij het strand komen en niet geinteresseerd zijn in mensen, dat er nog nooit iemand door een haai is aangevallen in of nabij Broome enz enz enz. Er zijn tijgerhaaien, hamerhaaien en Bronze Whalers en die lusten ook wel eens een arm of een been of meer, vooral de eerste en de grootste. Ik ben bang en voorlopig blijft het weer even bij wandelen denk ik. Joy gaat zeker even het water niet in en sowieso gaan wij nooit voorbij middeldiep en moet zij van mij altijd tussen mij en het strand in blijven, liefst binnen handbereik. Ik ben benieuwd of ik hier ooit weer overheen kom, want ik het verleden voelde ik mij hier superveilig (voor het eerst ergens in zee) - en wist ik hetzelfde als nu.