Wet Season Break

In december-januari heeft Joy grote schoolvakantie. Dankzij een flexibele nieuwe werkgever kon ik aardig wat vrij zijn en hebben wij een zalige rustige tijd gehad. De paar dagen dat ik moest werken, of training had, ging Joy met veel plezier naar de vakantie-opvang. Kerst hebben wij rustig gevierd, maar wel met ontzettend veel cadeaus en verwennerij van mensen om ons heen. Wat een uitpakjesavond hadden wij! Een redelijk natte kerst want we hebben een mooie regentijd; regelmatig goeie buien en daardoor een mooi groen Broome. Joy had dagelijks zwemles; zij heeft veel vooruitgang geboekt en ik ben ietwat fitter geworden door tijdens haar les banen te zwemmen. We hebben samen echt genoten van het lage tempo in Broome, rondgehangen, uitgebreider gekookt, we zijn naar de film geweest en hebben een tijdelijk maatje gevonden om bijna dagelijks mee naar het strand te lopen.
Buddy is deels dingo en een schat van een jonge hond. We hadden kennisgemaakt met hem tijdens een van onze eerste wandelingen over de duinen vanuit het nieuwe huis. Nadat we de stoute schoenen hadden aangetrokken hebben we gevraagd of wij hem soms mochten uitlaten. Zijn baasje was daar heel blij mee en wij hebben echt erg veel plezier gehad met Buddy tijdens onze lange wandelingen. Helaas is het gezin half februari verhuisd richting Sydney en is Buddy nu dus weg. Weer zo een bloem langs de weg van het leven waar we met plezier aan terugdenken. De foto's in dit stukje worden gekoesterd. Gemaakt door Ines, want we hadden bijzonder bezoek vanaf half januari waarover later meer.

7

Nou het is gebeurd, we zijn verhuisd. Hier een stukje verhuisperikelen.

Wat een klus; verhuizen zonder stevig sociaal netwerk is toch weer even andere koek. Een vriendin verhuist morgen naar Albany, dus die pakte zelf in. Een andere vriendin verhuist vandaag. Weer anderen waren op vakantie of aan het werk. Alleen verhuizen kost dus een week. Ik begon vorige week dinsdagavond begonnen met inpakken en schoonmaken en ben gistermiddag opgehouden. Hier moet je bij een 'lease property' alle muren schoonpoetsen; tapijt professioneel laten reinigen, het dak, huis en carport met hogedrukspuit laten schoonmaken en de tuinman laten komen. Een kostbare bedoening dus en er blijft nog genoeg werk over dan kan ik wel verklappen. Hier noemen ze dat 'anal cleaning', ik noem het een 7-daags klysma. Rond de klok bezigheidstherapie. Enfin, zondagavond waren we klaar voor de verhuizers maandag. In plaats van een nabij $600 offerte voor het verhuizen van alleen de meubels vond ik goddank een organisatie die mij wilde verhuizen voor $220 inclusief de dozen. Heb ik wel zelf twee jeepladingen met potplanten verhuisd en de kwetsbare dingen zoals piano, laptop, tv, glaswerk etc etc. Ik grapte nog over het weekend, doodmoe, totaal uitgeput maar toch tevreden: 'Alles is okay, zolang de verhuizers maar opdagen'. Dat deden ze dus niet. Mogelijk konden ze dinsdagmiddag wel even komen helpen... stond ik met echt alles ingepakt, inclusief tandenborstel. Uiteindelijk de grote baas gebeld en bijna twee uur later dan gepland kwamen ze toch. Had ik ondertussen mooi alle houten meubels in de olie gezet. 2,5 man kwam opdagen, dus Astridje mocht zelf ook meehelpen met in- en uitladen anders was het maandagavond laat pas klaar geweest. Enfin, maandagavond laat was vrijwel alles uitgepakt en dinsdag na een laatste grote schoonmaakbeurt het andere huis opgeleverd. Inmiddels ben ik weer superfit en dat is toch maar mooi meegenomen. Gelukkig is het oude huis bij de eindinspectie goed verklaard en dat is bijzonder in Broome. Real estate agents houden graag de borg om dan allerlei onderhoudsklusjes te bekostigen voor de eigenaren. Eigenaren maken grif gebruik van die gewoonte en doen vaak lekker mee, toch lucratief onderhoud van je huis nietwaar.

Ons nieuwe stulpje is klein maar heel gezellig. Joy en ik voelen ons er allebei thuis en geborgen. Alleen Joy's kamer is uiteindelijk groter dan haar vorige en daardoor nog leuker. Er kan ook meer rommel gemaakt worden zie ik nu met een blik in haar kamer. De rest van het huis is echt veel kleiner en er is weinig kastruimte. Toch past alles erin of erop en voelt het niet vreselijk ingepakt.
Ons kleine platje achter is groen en weelderig. En ik heb vandaag de blue tong lizard ontmoet die hier vijf jaar geleden als baby kwam wonen en er nog steeds is - inmiddels zo een 35-40 cm lang. Rondom zijn hoekje heb ik allemaal potplanten en de potvijver gezet; heeft ie lekker schaduw en verstopplekjes voor onverwachte viervoeterige bezoekers die graag hun tanden zetten in reptielen.
Nou nog een klusjesman. Er moeten gaatjes geboord worden voor gordijnen, ramen schuifbaar gesmeerd worden en nog meer van dat leuks. Ik heb even de fut niet meer. Degene die nu jeukende handen krijgt mag komen logeren. Anders moet het maar wachten tot de kerstvakantie.

Ondertussen werkt Joy toe naar haar eind schooljaar. Ze heeft een presentatie gehouden met de klas; een avond vol vertier met dans, muziek en zang waarin de hele school uiteindelijk optrad. Joy was een ster; stond vooraan op het podium omdat ze het liedje en de gebaren zo goed kende, en ze is een echte gangmaakster. Iedereen heeft genoten van dit eindejaarsfestijn.
Ook heeft Joy met de klas de laatste twee weken iedere dag zwemles, en hoewel zij tijdens recreatief zwemmen niet zoveel laat zien, gaat ze volgende week ws weer over naar een volgend niveau.

Dit weekend gaan we iets aan Sinterklaas doen, die was erg lang onderweg naar Broome want het is wel een stukje varen natuurlijk. Tot nu toe is hij nog niet aan bod gekomen maar met een weekend-sinterklaas-offensief krijgt Joy haar dosis vast wel binnen.

Morgen begin ik aan mijn nieuwe baan. Twee dagen inlezen en volgende week fulltime training in het kader van een post graduate diploma. Leuk, hopelijk is mijn brein tegen die tijd weer enigszins op orde.

Wij verheugen ons erg op de kerstvakantie. Tot gauw horens.
x A & J

Movin' & Shakin'

Het is weer zover; er staan veranderingen op stapel.
Over twee weken verhuizen we. Het was een beetje een afwegen, want je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt. En bovendien hebben wij hier met veel plezier gewoond, toch al weer bijna 2,5 jaar. De unit waar we naar toe gaan is goedkoper, kleiner, loopafstand van het strand en dichtbij een park waar Joy erg graag speelt. Ik mis het heel erg dat we bijna niet wandelen en lopen dus dat weegt voor mij zwaar. De tuin is ipv 250m2 een platje van 12m2, maar frappant genoeg veel mooier en prettiger en grenst aan een groenstrook. Onze huidige tuin is weliswaar groot maar niet erg aantrekkelijk en best arbeidsintensief. Nu krijgen we een klein groen paradijsje dat nauwelijks energie zal vragen en wel heel prettig voelt. Het zal even aanpassen worden aan minder ruimte, maar dat duurt vast niet zo lang. Sommige dingen moeten weg, zoals de trampoline. Niets aan te doen. Daar staat dan weer tegenover dat we kunnen lopen naar het park, een kwartier door de duinen struinen en dan op een rustig stuk van Cable Beach staan, en er veel kinderen in de buurt wonen. We hebben waarschijnlijk ook al een uitlaathond gevonden die we kunnen lenen af en toe voor wandelingen. We zullen meer verkeer horen, waar onder vliegverkeer. Maar hebben dan weer nieuwe airconditioners die je vrijwel niet hoort, heel wat fijner dan onze huidige. Ach. Volgens mij wordt het heel gezellig en Joy heeft er ook steeds meer zin in. We laten het weten wanneer we weer gesetteld zijn.
Na de verhuizing begin ik aan een nieuwe baan als Family Advisor (werken met gezinnen, gedeeltelijk in gedwongen kader ivm huiselijk geweld) in de Kimberley Relationship Centre - een afdeling van Anglicare. Het kantoor is het enige prettige kantoor dat ik ooit in Broome gezien heb, aardige mensen, veel mogelijkheden voor professionele ontwikkeling. 24 uur per week tijdens schooluren, vier dagen dus. En goede arbeidsvoorwaarden. Sandplay Therapy kan ik er naast doen op mijn vrije dag. Ook dit was even wikken en wegen omdat ik in een week voor vijf sollicitatiegesprekken was uitgenodigd. Bij een organisatie was ik eigenlijk al aangenomen om voor veel geld mensen te begeleiden (counselen) die moeilijk of niet aan het werk komen. Het hart volgend vind ik de baan die ik nu heb leuker.
Al met al zijn we dus blij en gaan een beetje een gekke tijd tegemoet met een hoop geregel. Als we even niet op berichtjes reageren dan weten jullie waarom.
We horen natuurlijk wel graag hoe het met jullie gaat :)
Veel liefs, Astrid & Joy

X-rated

Het is weer zover hoor, zomer in Broome. Het wordt al warmer en dat merk je werkelijk aan van alles. Hoewel onze lichaamstemperatuur een steady 37 graden Celsius hoort te zijn intern, reageren hormonen ook op de hitte van buiten lijkt het wel. Hoe werkt dat eigenlijk? Enfin, als ik in Amsterdam was zou ik het wel weten ;)
Daar is mijn maatje, mijn vriendje, mijn minnaar. En als die er niet zou zijn dan zouden er toch heel veel van die heerlijke, geëmancipeerde, lekkere dingen rondlopen om je aan te vergapen, want dames ik kan dat nu toch echt wel zeggen: Nederlandse mannen zijn heerlijke wezens. Natuurlijk niet allemaal, maar er zijn er toch veel.
Maar goed, ik woon in Broome. Verweggistan zelfs voor Australische begrippen, ook al wordt ons stadje druk bezocht door Australiërs uit het hele land. Onderwerp van de dag onder de dames is dus wederom het gebrek aan leuke mannen. Geloof het of niet, maar er leven hier echt veel leuke, mooie en slimme vrouwen die gemakkelijk al meer dan vijf jaar droog staan. Nou ben ik al vijf jaar niet serieus geïnteresseerd in mannen, zelfs vrijwel niet in potentiële minnaars, maar ja. Stel nou dat je toch weer een keer aan de man wilt, serieus of gewoon voor de leuk? Dan moet je hier niet zijn, zo simpel is het.
What's a woman without a man?
A woman living in Broome.
Er zijn wel een paar leuke mannen. Die zijn allemaal gebonden of getrouwd. Goddank is er in Broome wel een redelijke moraal: op een paar notoire locals na zijn mensen hier volgens mij redelijk trouw. Hoewel er dan geen mannen zijn om blij van te worden, herstelt intussen in ieder geval wel een stukje vertrouwen in mannen. En zijn er die de boel belazeren, dan blijven ze goddank bij mij uit de buurt. Ik ben maar een keer benaderd door een lekker ding die mij op het hart drukte dat hij in een open relatie zat. Ja, dahag, volgens mij weet zijn partner niets van die regeling.
Vroeger had ik hier een aantal verschillende vriendenkringen, waaronder eentje waarin een aantal homo's zaten. Heerlijk, toch mannengezelschap en je kunt nog met ze over mannen praten ook! Perfect. Maar helaas, die kring sluit niet meer echt aan bij een alleenstaande moeder van een zesjarige dochter en haar huismuiserige levenstijl.
En dan zijn er de 'neutrale' vrienden. Laatst had ik een onverwacht ietwat pijnlijk gesprek met een van de weinige mannelijke kennissen die ik heb. Over sterilisatie (van de man he). Wij zagen elkaar voorheen tweewekelijks ongeveer. Dat onderwerp blijkt dus een goede manier om iemand uit te roken! Dacht ik namelijk dat ik altijd heel duidelijk was geweest in de grens van vriendschap; deze man nam acuut de benen toen ik mijn standpunt over het onderwerp deelde. Van de week zag ik hem bij het sportcentrum en hij zag nog steeds pips van de schrik. Alsof ik hier al met mijn schaartje klaar had gestaan terwijl ik hem nog niet met een stok zou aanraken, haha.
Dus wat te doen? Ik ga jullie maar vragen om je ogen en oren open te houden voor:
een lieve, leuke, super-trouwe, aantrekkelijke man (redelijk groot graag) die geweldig kan koken, graag een kind wilt maar die niet perse zelf hoeft te maken (veel oefenen mag wel), beetje belezen graag, intelligent, houdt van masseren, die 'groen' leeft, mag ook muzikant zijn, die zijn leven goed op orde heeft en graag in Australië wil wonen en op zoek is naar een eigenwijze, redelijk slimme, lieve, moedige vrouw met gebruiksaanwijzing (dat ben ik dan he). Als je die nou tegenkomt, dan laat je hem mij bellen.

Broome SAY NO GAS !!

HANDS OFF COUNTRY!
GAS FREE KIMBERLEY!

HANDS OFF COUNTRY!
GAS FREE KIMBERLEY!

Wat een geweldige opkomst bij zeker niet de laatste anti-gas rally. De mooiste community events in Broome zijn steeds de acties om onze omgeving te houden zoals die is: ongewoon ongekend ongetwijfeld de mooiste. Joy is een geboren demonstrant en hield pas op met scanderen toen we onze eigen straat inreden 's avonds.
Ik daag onze lezers uit om ons in het filmpje te zoeken; we komen er in voor!

Groetjes,
Astrid & Joy

Two Moon Whale Research Centre at Pender Bay

Hebben we al iets verteld over ons minivakantietje eind Augustus? Eens per jaar is het in Australie Science Week en meestal worden er dan allerlei interessante activiteiten ontwikkeld. Vorig jaar kampeerden wij een lang weekend aan de Fitzroy River en leerden van alles over zoetwatervissen in die rivier. Dit jaar hebben wij bijgedragen aan walvisonderzoek. Ongeveer 2 uur ten noorden van Broome is er een walvisonderzoekscentrum ingericht waar vrijwillers ongeveer acht maanden van het jaar walvissen tellen in de baai. Vanaf een landpunt wordt op gezette tijden door twee mensen de hele baai gemonitord en worden alle 'sighting's' geregistreerd. De baai staat bekend als een favoriete kalverplek en er is veel activiteit.
Met een groepje van negen mensen reisden we af voor het weekend en hebben we onder de sterren geslapen. Onze 'dienst' was drie uur in de ochtend of na de lunch. We hebben heel wat walvissen gezien, met jongen, hele groepen, het was heel indrukwekkend.

Tijdens onze vrije tijd, heeeeel veel uren in een dag, genoten wij van heerlijke maaltijden (vers gebakken brood, vegetarisch, supergezond en heerlijk) of speelden wij op het strand. Een van de weinige stranden met schaduw vanaf half twee 's middags door de hoge kliffen dus dat was heerlijk. 's Avonds konden we in een ligbad op een verhoging van de sterrenhemel genieten en verder werden de avonden doorgebracht rondom een kampvuur met gezellige mensen. Meest indrukwekkend vond ik dat ik een keer 's nachts wakker werd en een soort getrompetter hoorde. Daarna volgende velen klappen op het water: breaching whales! Ze moeten heel dichtbij geweest zijn en het was een heel bijzonder moment om daar zo onder de volle maan en sterren naar zeer actieve nabije walvissen te luisteren. We leven op een mooie en bijzondere plek en we hebben pas een fractie gezien en meegemaakt, er wacht nog zoveel avontuur...

Stepping Stones

Stepping Stones Parent & Child Coaching
Wie had dat ooit gedacht? Astrid een eigen zaakje. Nou het is een feit. Na het nemen van mijn ontslag in juli wist ik even niet welke kant het opging. Zeker niet die van het boekhouden, wat een mogelijkheid was waar niet veel mensen zich wat bij konden voorstellen. Plotseling deed zich een mogelijkheid voor om mij bij te scholen in Sandplay Therapy en dat ging allemaal als een trein. Inmiddels ben ik ook gevraagd om eens per kwartaal oudertrainingen te gaan geven in een bestaand Amerikaans systeem dat 1-2-3 Magic Parenting and Emotion Coaching heet. Tja, en dan moet er toch wat geregeld worden omtrent alle praktische zaken, belasting etc en plots moet je dan over een 'business name' nadenken. Het duurde even maar inmiddels is het allemaal zover. De therapie ruimte die ik 1,5 dag per week kan gebruiken is ingericht, folders ontworpen (zelf) en het adverteren is gestart. 's Avonds literatuurstudie. Al dit heeft mij wel erg bezig gehouden en weinig ruimte gelaten voor af en toe een berichtje, hopelijk wordt dat wat beter nu.
Het is voor mijzelf vreemd hoe soepel ik plots toch weer terugkeer naar mijn beroep na er drie jaar uit te zijn geweest. Het is wel een fijn gevoel, toch echt weer met eigen ontwikkeling bezig te zijn op een vlak wat ligt, interessant is, uitdaagt en beter nog: ook echt wat bijdraagt aan het leven van andere mensen.
Inmiddels werk ik nog steeds als Volunteer Resource Service Coordinator, wat simpel maar wel leuk is, en komt er mogelijk binnenkort nog een andere parttime baan bij. Voor de gemoedrust zie ik Sandplay Therapy even als hobby. Dan is er minder druk om er geld mee te verdienen en de dag vol te krijgen met clienten. Ik vind het wel fijn om er rustig in te kunnen groeien, het is nl wel even een andere tak van sport.
Hoewel het leven goed is en ik mij veel beter voel, moet er wel of meer werk komen of een goedkoper huis. Broome is vergelijkbaar met Bergen in NH, dus echt veel goedkoper komt het zelden, maar onmogelijk is het niet. Moeten we teveel concessies doen wat betreft ruimte of omgeving, dan blijven we lekker hier wonen en moet ik gewoon meer gaan werken. Een postgraduate of master opleiding moet dan nog maar even wachten.
We leven vrolijk verder en genieten van Broome, het klimaat, onze vrienden en alles wat het leven brengt. Hoe gaat het met jou?? Wij horen het graag.

2190

Dit jaar was Joy's verjaardagsthema Lente. Dat gaf tijdens de laatste schoolvakantie inspiratie voor knutselen. We hebben boeketten papieren bloemen gemaakt, beweegbare grote rupsen en trekpoppen in de vorm van vlinders, lieveheersbeestjes en spinnen (voor de stoere jongens).
Vrijdag was het Joy's verjaardag. Ze is weer erg verwend met sms-jes uit Nederland, een brievenbus vol kaarten en cadeautjes en van papa en mama kreeg zij een nieuwe fiets. Dit keer de juiste maat en ze fietste er dezelfde dag nog trots op rond.

Op school heeft zij natuurlijk getrakteerd en erg in het zonnetje gestaan.
Zaterdag heeft Joy haar verjaardagsfeestje gevierd. Zes van haar beste vrienden en vriendinnetjes hebben heerlijk gespeeld, gesmikkeld en genoten.
Voor het snoepen maakten wij fruitkebabs in bloemvorm en Joy kreeg een zelf gebakken lieveheersbeestjestaart die ze erg mooi vond. En we hielden een minispeurtocht op zoek naar chocolade lieveheersbeestjes.
Het was een rustig maar erg gezellig feestje en hoewel niet bombastisch gingen alle kinderen tevreden en blij naar huis. Joy heeft genoten.

Ze wordt zo groot het is ongelofelijk. Joy is vandaag 2192 dagen op de wereld... dat is bijzonder om even samen bij stil te staan. Hoeveel knuffels en kusjes deel je in die tijd? Hoe vaak lach je samen, eet je samen, speel je samen en wordt je wakker terwijl je naar zo een engelengezichtje kijkt? Wat een verrijking van het bestaan. Absoluut het vieren waard.

The Tooth Fairy

Sinds april zaten Joy's onderste tanden los. Begin augustus vielen ze er eindelijk uit. Eerst eentje, waardoor ze eruit zag een een lieve krullenbollen piraat. Daags later de tweede. De nieuwe tanden waren meteen al zichtbaar. Goddank is Joy niet maanden aan het wiebelen geweest met die tanden, ik kan dat niet aanzien en zij heeft mij ontzien. Joy is vatbaar voor argumenten en gelooft dat de nieuwe tanden de oude er vanzelf uitduwen. Klopt ook, maar ik weet heel goed dat weinig kinderen dit vinden opwegen tegen het wiebelen.
Natuurlijk moest de tandenfee eraan te pas komen, want daar wordt in een meisjes kleuterleven op gewacht zodra er losse tanden in het spel zijn. Dus ik pietepeuteren met een zelf gemaakt mini envelopje, er een mini briefje in - in het Engels om het wat geloofwaardiger te maken - en een muntje. Joy dolblij de volgende ochtend en helemaal onder de indruk. Later die dag kwam ik in de winkel een boek tegen met allemaal feeënverhalen en ook in dat boek allemaal kleine envelopjes met briefjes. Dacht ik even de geloofwaardigheid te bekrachtigen, dus geef haar dat boek. Joy blij. Komt ze even later naar me toe en zegt (nu slissend): 'Mam, jij hebt dat tandenfee briefje gemaakt he?". Zat ik even met mijn mond vol tanden, maar kon mijn verrassing net verhullen. He, hoezo kom je daarbij, vraag ik. Nou, redeneert Joy, de tandenfee schrijft heel netjes, en jij niet zo. Kijk eens naar dit briefje. En ik heb net zulke vlinderstickers als die op het envelopje... Tja, hou dan je gezicht maar eens uitgestreken, ik kon het niet. Gelukkig konden we er samen hartelijk om lachen. Joy uitgelegd dat het een beetje net als Sinterklaas en de Kerstman is: mama's doen het allemaal omdat kinderen het leuk vinden en de echte Sinterklaas etc het niet meer kan. Die bestonden wel vroeger, maar nu helpen mama's het de kinderen nog meemaken. Sinterklaas heeft het namelijk ook nooit gered bij Joy; zodra zij het concept van Sinterklaas begrijpen kon, doorzag ze die poppenkast ook. De kunst nu is om haar het voor zich te laten houden, want ze deelt haar slimmigheid graag met anderen kinderen. Gelukkig, als Joy het niet meer volhoudt en het zegt, is het geloof van die kinderen zo groot dat Joy's verhaal er gewoon niet in gaat. Ze geloven haar gewoon niet, die (on)gelovige Thomassen. Daar kan zij zich nog even lekker tandenloos op stukbijten.

Growing Wings

Voor mijn verjaardag twee jaar geleden kreeg ik een koelkastmagneet waarop staat 'There are two things that we should give our children: one is roots and the other wings.' (Hodding Carter). Met de wortels zat het al een tijdje goed. En nu heeft Joy ook vleugels.
Toen ik maandag de gelegenheid geboden kreeg om de sandplay therapy training dit weekend te doen, moest ik beslissen of ik Joy een weekend bij vrienden zou laten. De training was namelijk in Fremantle (Perth). Huilend, met kloppend hart en zwetend had ik mijn hand op de muis om te klikken op 'confirm booking' voor de vluchten. Wat een intens pijnlijk moment. Het antwoord was Ja. Joy was er klaar voor, en ik ook.
Joy is bij Sonja, JJ, Jana & Ulrich gebleven. Sonja is een goede vriendin van mij, beschermende moeder, Zuid Afrikaans. JJ arts. Jana & Uri heerlijke kinderen. Joy sprong een gat in de lucht toen zij hoorde dat zij voor een lange play over en ook nog sleep overs naar hen toe zou gaan. Ze vond het wel een beetje lang voor een eerste keer zei ze, maar ze was dapper en kon het aan. Het is goed gegaan; Joy is straal verwend en heeft zich erg vermaakt. 's Avonds vond ze het soms moeilijk, maar ze kon mij altijd bellen en dat deed ze dan ook. Over een uurtje zijn we weer samen.
Voor mij was het ook goed. Met aandacht voor de betekenis van deze stap en vooral veel liefde en vertrouwen heb ik uit kunnen zien naar het weekend en er erg van genoten. Ik vloog vrijdagmiddag naar Freo en ben nu net, maandagochtend, terug. De workshop was echt geweldig en het verblijf bij Satrup was ook heerlijk en voedend. Fijn even een weekend met oude vriendinnen, want Prabs kwam ook langs, ongestoorde grote mensen gesprekken, rust en stilte bij thuiskomen, lekker vertroeteld worden.
Ik ben blij dat Joy zo een goede eerste ervaring heeft met van haar moeder gescheiden zijn, autonoom worden, opgroeien. Mocht er ooit een noodgeval zijn, dan weet zij dat zij het aankan om even elders te zijn en heeft er vertrouwen in dat zij veilig is en ik terug kom. En ach, voor ik het weet is ze vaker en wellicht langer weg, uitvliegend op die prachtige sterke vleugels van haar.

Back on Track

Zucht, wat een verademing, terug naar werken met mensen. Dit weekend heb ik een workshop bijgewoond in Sandplay Therapy. Het was geweldig; weer met mensen bezig zijn, met well being, adem en collectieve energie.
Het instituut dat de training organiseerde heeft een bijzondere filosofie die overeenkomt met die van Gestalt therapy en Steiner's werk. Het was allemaal dus erg herkenbaar en echt een soort thuiskomen.
Het werken met zand en symbolen gaat diep en is indrukwekkend. Waarschijnlijk ga ik in Circle Community House deze therapievorm aanbieden aan kinderen, later mogelijk ook adolescenten en volwassenen. Momenteel probeer ik een collectie symbolen bij elkaar te sprokkelen, die bestaat uit miniaturen van sprookjes, religieuze and culturele figuren; mensen in allerlei (sociale) situaties en beroepen, wilde, tamme en mythische dieren, minerale items zoals stenen, kristallen, schelpen, kralen, veren, spiegels; zon, sterren, maan; bruggen, hekken, torens, tempels, kastelen, huizen; feeën, eenhoorns, bloemen, sieraden, meubeltjes, allerhande vervoersmiddelen, sleutels, sloten, kistjes enz enz enz. Het is nu nog maar weinig maar het is erg leuk om de collectie te zien groeien. Uiteindelijk moet er een collectie ontstaan die kinderen alle gelegenheid biedt om diverse situaties uit te beelden.
Zoals gezegd is het echt een verademing om terug te zijn bij werken met mensen. Het heeft even geduurd en ik heb mijzelf vaak afgevraagd of ik ooit zou terugkeren naar mijn beroep van oorsprong. Vorig jaar raakte mijn interesse weer gewekt door het Alternative to Violence project en nu ben ik overduidelijk op zoek naar meer. Het grote verschil is dat er met sandplay therapy geen sprake is van enige vorm van controle zoals bij de reclassering of in een residentiële setting. Het is tijd voor ZIJN, en als therapeut ben je eigenlijk vooral aanwezig in acceptatie. Het werk doet zichzelf.
Sinds ik deze mogelijkheid om dit aan te bieden overwoog, gingen zoals altijd als iets goed is, diverse deuren open en kwam precies het juiste op mijn pad. Mijn idee dat ik in maart deze workshop zou doen en tot die tijd rustig ernaar toe zou werken, ging op de schop toen ik maandag hoorde dat ik dit weekend al terecht kon. Het moet blijkbaar zo zijn. En ik ben blij, het leven lacht me toe, de zon straalt net even mooier dan anders en dat is weer zo een teken dat ik op het juiste pad ben.
Ik vind het erg interessant en jullie gaan er zeker meer over horen...

Life Begins At 40 - Oh What A Feeling

Gisteren hebben wij mijn verjaardag gevierd. Mensen die de veertig naderen vragen allemaal hoe verschrikkelijk het is. Dat is het niet. Het is verfrissend en goed. Door de nadruk op een nieuw begin heb ik mij vooral bezig gehouden met wat ik in dit leven wil en hoe, en heb ik vooral ook datgene losgelaten dat lang deel van mijn leven heeft uitgemaakt maar geen plaats meer heeft in het nu of in de toekomst.
Op mijn verjaardag zelf heb ik een aantal lieve emails, telefoontjes en cadeautjes ontvangen uit Nederland en Broome. Dat was leuk en bijzonder. Ik had besloten een feestje wat later te organiseren omdat er al zoveel gaande was eind juni. Bovendien wilde ik mijn werk afsluiten na ontslag en hebben Joy en ik tussentijds de Lurujarri Heritage Trail gelopen.

Gisteravond op Cable Beach hebben wij een bonfire gemaakt. Er waren zo een dertig mensen; vrienden met kinderen en/of aanhang. Het was liefdevol en gezellig en de omgeving fantastisch. Een knetterend, warm vuur op het strand met rondom lantaarntjes van kaarslicht, een liggende maansikkel die heel mooi weerscheen op een kalme oceaan, het geluid van de kabbelende golven, een prachtige sterrenhemel...
Joy en ik hadden overdag gekookt en gebakken en mensen brachten zelf ook nog wat eten mee. Het eten stond allemaal mooi op tafeltjes en was binnen tien minuten verdwenen, opgelost in de lucht leek het wel. Het enige wat resteerde waren smakgeluiden en tevreden geroezemoes. Iedereen heeft goed gegeten en de kinderen hebben na het rondrennen op het strand en in de duinen broodjes op een stok gemaakt in het kampvuur. Het was leuk om een kring kinderen rondom het vuur te zien, stokken met deeg op door Wijnand gemaakte handige houders (want geduld moet je wel hebben voor deze broodjes), ouders ernaast en eromheen en daaromheen nog een kring volwassen.
Het was gewoon echt goed, er viel niets meer te wensen :) Dank aan iedereen die deze viering zo bijzonder gemaakt hebben: Cath, Sharon, Kaylene & Nola, Wil, Bex & Ellie, Rowena, Peter & Grace, Esmee, Wijnand, Bram & Tom, Ute, Darcy, Bibi & Gemma, Jessica, Rushi, Kiama & Sumi, Reema, Doug, Sage, Rowan & Araya, Alex, Mira, Klara, Enya & Robin

Gone Walkabout

Hallo :)

We hebben nog steeds geen kans gezien om wat over onze avonturen 'overseas' op te schrijven en gaan nu alweer nog een heel bijzonder avontuur tegemoet.

Vanaf zaterdag gaan Joy en ik negen dagen lang de Lurujarri Heritage Trail lopen met de lokale Aboriginees. Bush walking, story telling, bush tucker and sleeping under the stars...

Daarna heeft Joy nog een week schoolvakantie en ben ik 2-3 weken vrij (ik heb ontslag genomen), dus in die tijd komt er zeker wat via cyberspace naar jullie toe over wat wij meemaken.

Wij hopen dat met jullie alles goed is.

Veel liefs,
Astrid & Joy

Busy times

Het is een drukke periode geweest en daardoor was er weinig tijd voor bezinning, laat staat om even wat op te schrijven.

Joy heeft het heel goed op haar nieuwe school. Het is een prettige klas, de sfeer is vriendelijk en alle kinderen lijken te floreren. Joy heeft een handvol nieuwe vriendinnetjes die fijne families hebben die elkaar al kenden en waar wij in de cirkel zijn opgenomen. Joy is en blijft heel creatief met bijna dagelijkse uitingen van haar fantasie, dan wel in bijzondere tekeningen of in het creëren van een eigen wereldje ergens in het huis. Soms maak ik daar foto's van, vaker vergeet ik het, maar de momenten van ontdekking blijven me bij want ze zijn zo typisch Joy. Ze geniet van haar pianoles en oefent vrij regelmatig. Op Taekwondo heeft zij over twee weken haar gele band examen. Gisteren wilde zij in vol ornaat naar de training en dan ziet ze er heel schattig uit, in dat witte pak. Op momenten dat zij bereidt is om mij even los te laten, doet ze geconcentreerd mee en ze was zo trots als een pauw dat ze een paar stukjes van de eerste kata mocht voordoen aan de groep.
Thuis wordt zij steeds onafhankelijker en maakt nu soms ons ontbijt of lunch, inclusief vers geperste jus. Wat een weldaad!
Morgen krijgt Joy een 'merit certificate' op de schoolbijeenkomst (Assembly), dat weet zij nog niet en ik ben benieuwd hoe zij reageert. Ik zal de camera meenemen. We hebben wel gesprekken over dit soort beloningen; feitelijk komt iedereen een keer aan de beurt, en aan mij gaat het goede van deze routine een beetje voorbij. Enfin, het is deel van het onderwijssysteem hier.

Ik werk nog steeds bij de KLC en ben nog immer ambivalent. Soms vind ik redelijke vrede, vooral als ik voor ogen houdt dat onrechtvaardigheid in de hele wereld een rol speelt en niet alleen in onze organisatie. Ik doe erg mijn best om dat te accepteren, vooralsnog is het me nog niet goed gelukt. Dan doet zich op het werk weer iets voor waar ik wanhopig van wordt en wil ik weg, naar een gezondere, respectvolle omgeving. Uiteindelijk vraag ik mij af hoe een organisatie die van corruptie en nepotisme aan elkaar hangt in godsnaam gelijkheid en recht voor haar volk kan bereiken.
Tussen de bedrijven door ben ik nog steeds actief in een aantal organisaties. Met de 'housing group' hebben we net een 'Memorandum of Understanding' getekend, waardoor wij opnieuw een aanvraag voor nieuwe huizen kunnen indienen. Dat gaat ws de komende maand gebeuren en als we slagen dan krijgen Joy en ik een huurwoning voor heel lange termijn en van eigen ontwerp. Moet natuurlijk nog wel gebouwd worden, dus dit is toekomstmuziek. De 'community development' groep die ik medeopgericht heb wordt nu geïnstitutionaliseerd, alsook een biologisch collectief - een groep die biologische groente en fruit naar Broome gaat halen. Uit de milieubeweging heb ik me wat teruggetrokken. Hoewel zij erg goed werk doen is het vanuit een uitgangspunt van strijd tegen de gevestigde orde en ik wil voorlopig alleen maar mijn aandacht richten op dingen die ik wil zien groeien.
Ik heb bijna alle toetsen voor mijn boekhouddiploma gedaan. Voordat wij naar NL vertrekken moet ik dat afgerond hebben, dus ik moet nog even aan de slag. Misschien dat ik daarna nog doorstudeer en mijn accountants diploma ga halen.
De laatste tijd ben ik met wat praktische dingen geconfronteerd waardoor alleenstaand ouderschap soms even moeilijk was, maar goed, in verhouding met de levensstandaard in de rest van de wereld komen wij er toch bekaaid vanaf.
Wij sporten vaker en ook ik ga voor mijn gele band binnenkort. Whoehie.

Langzaam bereiden wij ons voor op onze vakantie in 'eigen land'. We hebben koffers gekocht en ik vraag mij regelmatig af of we voldoende warme kleren hebben voor onze trip. Gelukkig zijn er tweedehands winkeltjes, we slaan wel een bonte garderobe in die we weer achter kunnen laten als het moet. Mode bestaat in Broome niet, dus bereid je voor op visuele schok als je ons ziet ;)
We hebben al heel wat dagjes uit en logeerpartijen gepland, volgens mij is onze geplande week in Maleisië op de terugweg toch wel een goed idee geweest!
De woning in Maldenhof gaat verkocht worden, dus ik ben erg benieuwd hoe ze het huis opgeleverd willen hebben. Volgende week is de inspectie en daarna weten we meer. Mocht je iemand weten die volgroeide bomen en bv een magnolia willen hebben, dan moeten die maar contact met ons opnemen.

Tot zover, en tot gauw ziens!

Letting go

Het is bijzonder hoeveel facetten onze emigratie heeft en wat de invloed daarvan op ons leven is. Na twee jaar laat het effect zich nog steeds gelden en soms in onverwachte vorm.

De geijkte verwachting van het missen van vrienden en familie, heimwee naar typisch Nederlandse dingen en alles wat komt met het zich aanpassen aan een nieuwe cultuur in een ander land bereid je toch niet voor op alles wat komt.
In onze realiteit is het gemis van vrienden en familie inderdaad het grootst. Hoewel sommige banden overleven met of zonder regelmatig telefoon of skype contact, is het zich gekend weten door mensen die veel met je hebben meegemaakt door de verschillende levensfasen een leemte in ons bestaan hier. Wij komen ons hart ophalen volgende maand en keren dan terug naar huis, naar relaties die goed en waardevol zijn en hopelijk tot een gelijkwaardige diepte zullen uitgroeien in de toekomst. Het is een beetje als uit twee culturen geboren worden; je kunt jezelf als halfbloedje of als dubbelbloedje beschouwen. Wij kunnen ons net als velen emigranten altijd verdeeld voelen. Liever zie ik dat wij geprezen zijn met twee vriendenkringen aan beide zijden van de wereld.
Nederlandse tradities kunnen we tot op zekere hoogte voortzetten, of meevieren door vakanties goed te plannen (wij verheugen ons al op Koninginnedag). Nederlandse producten zijn te krijgen als je het graag genoeg wilt, dan wel hier of door om een pakketje uit het kikkerland te verzoeken. Het stadsleven mis ik niet, het concept daarvan kan ik ook aan Joy overbrengen door haar hier mee te nemen naar een van de grote steden.
Wat ik mis is wandelen. Hier is het toch vaak te warm, tenzij je echt uitkient wanneer je gaat lopen. Dry season tegen de namiddag is goed te doen. Maar zeker niet elk moment van de dag of een halve dag in het weekend.
Ik ben ook minder avontuurlijk dan in Nederland. Ik zou bv heel graag vaak kamperen met Joy maar durf niet zo goed. Alle mogelijke gevaren die op de loer liggen maken dat ik voor veiligheid en huiselijkheid kies. Wie weet veranderd dat nog.
En dan is er het onverwachte. De dingen die je achterlaat en waarvan je pas veel later beseft hoe belangrijk het voor je was en hoe pijnlijk het is om dat los te laten. Een vriendschap die de afstand niet goed overleeft, omdat de kracht zat in het persoonlijk contact en nog te jong was om het met minder te kunnen doen, en het potentieel dat nooit verder ontdekt zal worden.
Iedere keer weer dat ik alles afweeg, valt de balans positief uit: ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt, ik kon eigenlijk niet anders. Toch doet het soms verdomde pijn.

In het leven maken we constant keuzes waarvan het effect op ons leven heel variabel kan zijn. Soms zijn gevolgen enigszins voorstelbaar en soms gaat het gemiste potentieel volledig aan ons voorbij. Totdat je op een punt beland waar je even overzicht hebt op het pad wat je bewandeld hebt en je terugkijkt op een landschap waarvan je hele delen niet hebt waargenomen. Vrede hebben met de weg die je gekozen hebt is uiteindelijk de enige optie, maar vereist soms moeite. Uiteindelijk gaat alles zoals het gaan moet en komt er een ander moment waarop je blij bent en weet: 'Hier moet ik zijn.'. De dans van het leven...

The Age of Stupid

Nou. Jee. Tja. God. Wat nu?
Wij hebben net The Age of Stupid gekeken. Het speelt in 2055. Er wordt in teruggekeken op 2008 en wat we (niet) doen met al onze kennis over Climate Change. (Noemen we dat in NL nog steeds het broeikaseffect?)
Toch weer schrikbarende nieuwe feiten geleerd. En het meest prangende feit is dat minder dan 1% van de wetenschappers Climate Change nog in twijfel trekt terwijl 60% van de bevolking dat nog steeds doet. De hamvraag van de film was dan ook: 'Waarom doen we wat we doen, uiteindelijk massaal zelfmoord plegen, terwijl we zoveel kennis hebben? Zijn we wellicht dit leven niet waard?'. We zullen de eerste soort zijn die zichzelf uitroeit.
Ja, daar wordt je niet vrolijk van he, dat soort boodschappen. En dat is precies waarom 2112, Capitalism, A Love Story en An Inconvenient Truth tot nu toe ongezien op mijn harde schijf staan.
Maar ja, die struisvogelpolitiek staat me ook niet aan. Dus wat doe je dan?
Onze lokale milieubeweging, Environs Kimberley, zet zich hard in voor alles wat leeft en heeft ons na het vertonen van de film gevraagd om goede voornemens op te schrijven. En als ik ze een beetje ken, gaat alles gewoon op de website.
Goed zo. Stok achter de deur, altijd handig.
Onze bijdragen: (Astrid) vaker fietsen; minder de auto, het badwater weer naar de planten (doen we tegenwoordig niet meer, waarom niet?!), minder vliegen (ja, deze trip naar NL gaat er een van weinigen worden, ik ga leren zeilen en de volgende keer komen we tijdens onze wereld-rond-reis vanzelf weer even bij jullie terecht, als NL dan natuurlijk niet uitgepolderd is tegen die tijd) en opnieuw goed bezien hoe we leven en minderen waar we kunnen, Verder kom ik niet. Teleurstellend, zou de een zeggen. Ach maak je niet druk, de ander. Een vriendin zegt 'Bwwwwaaaa!' en leeft toch maar gewoon verder (wel bewust).
(Joy) liefde, hartjes, kusjes, Joy Joy Joy en de zon.
Zo met ons samen blijven wij dus lekker hier, waar je de zon altijd kunt zien, en fietsen we de rest van ons leven liefdevol en zoenen uitdelend over het strand. En als de bloemen het goed doen met al het badwater geven we tzt nog een bloemetje weg ook. Totdat dat strand onder water loopt natuurlijk, maar dan gaan we gewoon verder op een waterfiets.
Het lukt al he, met die Positivity Quest...

Positivity Quest

Dat half volle glas he. Dat is al een poosje half leeg. Gelukkig leeft ongeveer de helft, ook dat nog half, van de mensen daar mee dus het is te doen, al is het half. Maar toch heb ik het liever vol. Half vol ook goed, helemaal nog veel beter.
Het is soms een beetje bizar als mensen die mij lang niet gezien hebben naar mijn positieve aard of instelling refereren. Over wie hebben ze het, vraag ik me dan af.
Wanneer ik de inhoud precies kwijtgeraakt ben weet ik niet heel zeker. Jaartje of vier geleden is mijn beste gok. Anyway, it doesn't matter, what does is: hoe krijg ik het weer (half)vol? Daar hou ik me al een poosje mee bezig. En kleine stapjes daargelaten, schiet het niet echt op.
Dan woon ik in mijn droomplek. Joy is nog steeds een heel blij meisje dat het in alle opzichten goed doet. Heb een leuke baan (ja ja in een organisatie waar ik minstens ambivalent over ben en maxtens van stuk ga soms). We hebben goed te eten. Lieve vrienden. Spelen. Sporten. Het is altijd mooi weer! Want als het hier regent heb je daar echt zin in. Geen man/relatie, god wat een harmonie. En toch.
Tijd voor grof geschut dus. Ik volg nu dagelijks een blog van een dame die ook op een Positivity Quest is. Het is uitermate interessant wat zij allemaal aan weetjes opduikelt die met blij zijn of blij kwijt zijn te maken hebben. Ik heb nu een polsbandje. Dat moet bij iedere negatieve gedachten naar de andere pols. Op het werk voerden ze mij gisteren bijna af als zijnde neurotisch, of in ieder geval als zijnde zeer kwetsbaar voor ernstige armverwondingen dus ik heb hem vandaag maar thuis gelaten. Maar het werkt wel. En naast het sport/beweeg offensief, dat loopt sinds eind december en met gemak vol te houden is want het is gewoon leuk, ga ik ook weer mediteren. Ik ben bijna vergeten hoe het moet. En herinner mij na heel lang nadenken: ik deed dat al wandelend met Niki. Dat zal nu anders moeten, dus ik kan alle tips gebruiken, stuur op alsjeblieft. En goede moppen zijn ook welkom!

Bummer en andere taligheden

Joy is deze week naar preprimary, ook wel bekend als 'prep-school'. Ja, we zijn wat later hier in Oz, maar dat weerhoudt Joy er niet van zich te ontwikkelen.

Veruit favoriet de laatste dagen is 'bummer!'. Leg maar es uit dat je dat soms wel kunt zeggen, maar toch niet aan de lopende band...
Wat er niet uit de krijgen is dat Joy het heeft over 'de andere dag'. The other day wordt hier gebruikt als aanduiding van gisteren of soms een paar dagen geleden. Joy gebruikt het als morgen. Tijdsbegrip gaat langzamer dan taalontwikkeling bij Joy.
Vandaag vertelt zij mij over haar dag op school en ik vraag naar een meisje wat wij vaag kennen en dat nu in haar klas zit. 'Ja, zegt ze, Ada is heel contraftic'. 'Wat is dat?, vraag ik. 'Dat is dat ze heel druk bezig is en dat zij naughty is; zij heeft de juf geslagen'. Dat kind moet lef hebben, want Joy's nieuwe juf is een tank. Op het briefje waarop ik haar citeer schrijft zij net haar eerste eigen zin:
My best friend is Sara and that's me Joy (ik zal het briefje scannen volgende week, zo grappig), en ze gaat nog even door op de achterkant: Bibi and Joy and Sara.

Helaas is Joy's nieuwe juf ook een tank in haar benadering naar kinderen. En helaas heeft haar school dit jaar een nieuwe weg ingeslagen. Er is een 'zwarte' klas met kinderen met kleur en/of gedragsproblemen (waar Joy in geplaatst is omdat een moeder van de andere groep haar dochter (een vriendinnetje!) liever zonder Joy in de klas had notabene) en een 'witte' klas, totaal upper class. [Even voor de goede orde: de school heeft dit natuurlijk niet openlijk gedaan, het verhaal gaat dat beide klassen zeer goed verdeeld zijn, in alle opzichten zoals j/m, achtergrond, leerniveau.] De reputatie van de juf is dat zij met haar ruwe benadering heel goed is in moeilijke kinderen in het gareel krijgen. Daarom, en om de samenstelling van de klas heb ik deze week een heftige beslissing genomen: Joy gaat naar een andere school. Ze kon naar de andere kleuterklas maar hoewel die juf mij wel aanstaat, vind ik de nieuwe koers aanstootgevend. Voor mij hoeft Joy niet in een witte klas. Bovendien was er vorig jaar al sprake van dat Joy haar groep vooruit is maar dat dit jaar vooral in het teken van sociaal-emotionele ontwikkeling zal staan. In een klas met probleemkinderen of in die met alle favorietjes? Laat maar, het voelt niet goed. Heb er een poos goed over nagedacht, over ervaringen van andere ouders gelezen en op basis daarvan, en vooral op die van mijn gevoel, besloten dat dit voor Joy wat mij betreft niet de beste omgeving is.
Nu gaat zij dus naar een katholieke 'private' school. Gemengde klassen op alle vlakken. Nog dichterbij huis (ipv 10 nu 3 minuten lopen). Ik heb eerder gedacht aan deze school omdat de sfeer er erg goed is, groot gemeenschapsgevoel - bijna Steiner-achtig -, hoog creatief gehalte en de kinderen er altijd supergelukkig uitzien. Er zijn nog wat 'perks' maar ik was tot op heden was ik wat bang voor het zwaaiende vingertje, hel en verdoemenis en de paplepel met eenzijdig geloof. Inmiddels weet ik van de vele vrienden die hun kinderen naar deze school laten gaan, dat dat allemaal erg meevalt. Christelijke waarden worden vooral geuit in respect, luisteren met het hart, meditatie en een altaartje in klassen waar kinderen alles waar zij waarde aan hechten mogen plaatsen. Dat staat dus vol met autootjes, spinnen en Barbies :) Als de rest van Joy's omgeving deze ene religie in perspectief zet tegen anderen en zij de ruimte voelt om te geloven wat haar aanspreekt, komt het vast helemaal goed. Ik ben iig voor het eerst deze week blij dat Joy naar school gaat. Want de lol was er wel even af.
Bovendien wordt er veel waarde gehecht aan voorkomen: haren netjes, altijd een uniform, geen tierelantijnen. Dat zal ons wellicht stimuleren om er niet altijd als beach bums bij te lopen, niet perse verkeerd ;) En dat pure vind ik heel prettig, omdat kinderen er tegenwoordig al jong vaak als tieners uitzien, maar hier dus niet. Hier zijn kinderen gewoon kind. Heerlijk. Voor we het weten zegt Joy 'hail Mary's' en komt er een vocabulaire bij waar ik geen kaas van gegeten heb. Here, zege, deze spijzen, amen. En dan in het Engels. Oh my. To be continued no doubt.

Happy Free, Wet, Bouncy and Green Start of 2010

Happy omdat we erg genieten van het leven, elkaar, het in Broome zijn en nog veeeeel meer. We hebben nog steeds 'grote' vakantie en vermaken ons kostelijk. Ongelofelijk dat er pas twee van de bijna vier weken voorbij zijn, heerlijk!
Free omdat we iedere dag kunnen doen wat we willen. Dat betekent veel spelen, uitslapen, lezen, vrienden zien, zeer weinig geregel of haast. Zalig.
Wet omdat Joy vier weken lang iedere dag zwemles heeft. Ze gaat ontzettend vooruit. Vorig jaar hield ze haar gezicht nog graag droog. Nu komt ze bijna niet meer boven water. Ze duikt al van de kant. Zwemt onder benen door. Voelt zich veilig in het diepe. Dog paddled dat het een lieve lust is. Kortom, vermaakt zich uren in het water en geniet van haar kunnen.
Bouncy omdat ik mijn kans gegrepen heb en iedere dag baantjes zwem. En daarbovenop ook begonnen met oefeningen 's ochtends (de 5 Tibetanen). Ik voel me supergoed en fit. Dat is nu bijna twee jaar wel anders geweest. Vooral omdat we niet meer met Niki lopen en hier vrijwel alles met de auto doen kwam fit in mijn systeem niet meer voor. In februari gaan Joy en ik samen op Taekwondo. We zullen regelmatig blijven zwemmen. En komende week zijn we van plan om Joy te leren remmen en zelf opstappen op haar grote fiets, dus kunnen we na de vakantie ws ook samen gaan fietsen.
Green omdat ik mij gestort heb op een pottuin. In onze tuin overleeft maar heel weinig. Dus wat extra potten met allerlei groens sieren nu onze patio en ook de voortuin moet er nu aan geloven. Vandaag heb ik al een paar boompjes in flinke potten gestopt en daar komen nog wat bloemige struiken bij hoop ik. Dan doet de voortuin ook een beetje mee; nu is dat een groene canope maar daar zie je niet zoveel van als je er door loopt. Ik wil dus meer groen langs het pad en liefst ook bloemen. Idee is dat wij alles gewoon kunnen meenemen als wij naar ons eigen huis gaan verhuizen, want dat komt een keer. En dan kan het allemaal zo de tuin in.

Joy's goede voornemens zijn om mij te laten uitslapen (zonder dat in mijn oor aan te kondigen om 7 uur) en ze gaat proberen problemen beter op te lossen met behulp van de juf (hiermee doelt ze speelconflicten op school). Joy is een leider, en ook een beetje een Miss Bossy Boots soms, iets wat lastig is als je graag met iedereen vriendjes bent. En daar is zij zich wel van bewust.
Mijn goede voornemens zijn om fit te worden (superstart gemaakt daarmee), regelmatig te blijven bewegen en vooral te blijven genieten van alle moois dat het leven ons geeft.
Geen idee meer wat ik mij vorig jaar heb voorgenomen. Zou dat zeggen dat het gelukt is en dat iets niet meer aan de orde is of ligt het inmiddels in 'the too hard basket'...

En jij, heb jij goede voornemens?
x Astrid & Joy

Xmas - Festival of Lights

Ik kan mij nog herinneren dat wij tijdens de avondwandeling met Niki rond deze tijd van het jaar genoten van de kerstlichtjes in de huizen. Mooie raamdecoraties, kaarsjes, bescheiden mooie lichtjes die als rijp over takken gedrapeerd zijn. Kwamen we dan langs een zeker deel in Maldenhof, dan kreeg ik (Joy niet, die genoot) acuut last van plaatsvervangende schaamte, hoe ordinair! Een huis vol gekleurde lichtjes, knipperend, bewegende opblaaskerstmannen en nog meer vreselijks.
Nu Broome. Kerstbomen zijn altijd van plastic. De ballen vaak ook. Wit en zilver zijn uitgestorven kleuren. Tijdens het versieren van de boom gutst het zweet van je af, want hallo, we zitten wel in de 'build up'. Snoepjes kunnen er niet in de boom hangen tenzij je een onvermoeide trits mieren in je huis welkom wilt heten voor de hele kerstperiode. En de versiering moet vooral buiten hangen.
In Broome wordt een competitie gehouden en de winnaar krijgt $ 1500 van het energiebedrijf. En geloof mij, die hebben ze hard nodig! Alle niet prijswinnaars moeten haast wel failliet zijn tegen kerst. In een (ja, 1!) tuin vind je makkelijk: een dozijn rendieren die verlicht naar gras happen, een stuk of zes kerstmannen in het gras of op het dak al dan niet met zonnebril en zwembroek of in traditioneel pak, soms vissend vanaf een boot, diverse schoorstenen met kerstmannen die zich eruit opblazen, hele caroussels met continu vallende sneeuwvlokken, palmbomen of pandanus vol met lichtjes en ieder oppervlakte van het huis, de garage of de tuin dat je ziet is bedekt met lampjes - knipperend of niet, veelkleurig en vooral gewoon veel.
Vorig jaar zijn we met de Engelse dubbeldekkerbus als uitje met de Xmas-tour heel Broome doorgereden. Vanavond gingen we met zijn tweeën, met een ijsje van de M-drive als toetje voor het extra speciaal gevoel. Ik moet toegeven dat ik toch onder de indruk raak. Sommige mensen kunnen ondanks de overdaad en het bontgehalte toch iets moois neerzetten. Van een tuin was ik echt onder de indruk. Een weekend en nog een paar avonden werk is het om het op te zetten. De ontwerpers-huiseigenaren delen vaak 'candy canes' uit aan bezoekers en bewonderaars en veel mensen rijden door Broome rond met het hele gezin om de versiering te bewonderen. Dit gebeurt geloof ik ook in delen van NL, maar ik heb het nooit gedaan. De kerstperiode in NL had ik toch wel op mijn kleine lijstje van dingen die ik wel eens zou kunnen gaan missen. Hier had ik geen hoge verwachting van kerst vieren. En net stonden we daar dan, in luchtige jurkjes onder de palmbomen en sterrenhemel toch van kerstsfeer te genieten. Bizar maar mooi. Ho Ho, Merry Xmas everyone!


PS Op het werk heerste een iets andere kerstsfeer, ik wil jullie onze boom toch ook niet onthouden:

Emigratie-mania

De afgelopen maanden stond onze verjaarskalender vol met verjaardagen. Vooral in NL. En omdat wij toch best wel eens een pakje ontvangen, en dat erg waarderen en ervan genieten, doen wij mee. Bijna wekelijks gingen Joy en ik op stap om op cadeautjesjacht te gaan, met natuurlijk steevast erachteraan het bezoek aan het postkantoor. Cadeautjes moeten lichtgewicht zijn, want de verzendkosten zijn inmiddels een kostenpost hoger dan mijn telefoon-, electriciteit- en waterrekeningen bij elkaar. Nadat Joy en ik een paar keer grommend en brommend thuiskwamen na de zoveelste 'pressy hunt' heb ik besloten: we gaan het niet meer zo doen.
Het is echt ondoenlijk om een familie- en vriendenkring in NL en een vriendenkring hier op deze wijze te onderhouden. Cadeautjes raken steeds verder van de persoon af, omdat een goed boek nou eenmaal te zwaar is om op te sturen. En ondanks mijn kalender zijn we toch vaak te laat. Joy vindt het maken en opsturen van tekeningen niet meer leuk maar een taak. En dan nog het hele circus hier, want ook hier zijn vriend(innet)jes jarig. Bovendien voel ik me soms tov het milieu een halve gek: al die vliegtuigen met pakjes heen en weer met dingen die lief en leuk zijn maar...

Dus mijn allerliefste familieleden, vrienden en vriendinnen, ik ga weer terug naar hoe ik het ooit in NL al deed. Ik geef soms spontaan eens een cadeautje, of stuur een kaartje, als ik iets zie dat echt naar jou toe moet. Maar verwacht alsjeblieft geen tijdige verjaarspost of jaarlijkse pakketjes. Het lukt me gewoon niet meer, het is teveel. Het spijt me. Want ik mis wel degelijk het met liefde uitzoeken van een passend cadeautje, het zelf schrijven van een kaartje en het plakken van de postzegel - met airmail. Als het soms is. Hopelijk komt dat gevoel weer terug, maar voor nu heb ik zelfs de hele kerstgekte besloten te negeren. We 'doen' geen kaartjes, ws zelfs niet digitaal. En ook geen cadeautjes, niet hier of elders. Uitzondering zijn wat kleine presentjes die ik in de loop van het jaar voor Joy heb opgespaard. Want al die keren dat wij voor anderen winkelen komt ze toch wel heel veel tegen wat ze zelluf ook errug leuk vind, en heeft laten gaan. Met een paar van die dingetjes kan ik haar nu verrassen en dat wordt mijn kerstcadeautje. Mooi zo.

Rainy season kicks off with cyclone Laurence

We willen regen en we zullen het krijgen ook. Na maandenlange 'dry season' klare blauwe luchten vormen zich nu de eerste grote en grijze wolken. Vanmiddag om 14 uur was het even spannend; we gingen bijna naar 'yellow alert' wat betekent dat je je huis orkaanklaar moet maken. Alle losse spullen buiten (plantenpotten, trampolines, tafels, stoelen etc etc) moeten binnen opgeslagen zijn. En iedereen haalt nog wat verse boodschappen, zich voorbereidend op een paar dagen in huis en mogelijk een langere periode zonder winkelvoorraadtoevoer (mooi galgje woord). Meestal gaat hier een 'blue alert' aan vooraf en bereid men zich mentaal vooral voor. En waait de storm net boven of net onder Broome voorbij.
Orkanen voor en rond de kersttijd blijken uit statistieken het meest onvoorspelbaar; ze veranderen vaak van richting en kracht en maken het daarmee de meteorologen moeilijk. Laurence is nu onderweg naar Derby, 200 km ten Noord-Oosten van Broome.
Ik heb me een beetje ingelezen, vooral ook op 'storm surges'. Broome is voor tsunami's een hoog risico kustplaats. Weet inmiddels dat als je een kilometer van de kust zit, het veilig zou moeten zijn iggv een storm surge. Wij zitten een km of 2 van de kust, wel vrijwel midden op de landtong.
Voor diegenen die het leuk vinden om wat gedetailleerdere informatie te krijgen dan via het NL weerbericht: op deze website kun je orkanen in onze buurt volgen http://www.bom.gov.au/weather/cyclone

Joy heeft echt wel zin in regen, haar maakt het niet zoveel uit of die in de vorm van een orkaan komt of niet. Ik ben ambivalent; het is goed voor de plantjes, toch wel leuk spannend ook, maar ook eng. What if...
Enfin, de kerstboom staat, Joy heeft haar laatste dag peuterschool achter de rug en wij zijn allebei toe voor een paar weken vrij. Nog een paar werk/crechedagen en dan is het zover. Of die tijd nat wordt of niet, weten we snel genoeg.

Sinterklaas in Broome

Hij is geweest! En hoe...
Joy heeft als een engeltje Sinterklaasliedjes gezongen bij haar schoentjes. Vol verwachting klopte dat hartje, want het gaat natuurlijk toch om de cadeautjes die er hopelijk in zitten de volgende dag. Ze heeft wat ochtenden van vreugde op en neer staan springen 's ochtends als er geen wortels meer in haar schoentjes zaten maar chocolaatjes of cadeautjes. Wat een feest! Gelukkig merkte ze niet op dat zij iedere avond weer diezelfde arme worteltjes uit de koelkast greep voor het paard van Sinterklaas. Die vonden het niet zo frips in de schoenen, dat was duidelijk.
Joy kent inmiddels aardig wat Sinterklaasliedjes en weet het festijn goed uit te leggen aan wie het maar wil horen. Het Pietenpak is weer intensief gedragen en morgen mag ze nog een keer. Joy gaat morgen op school op de deur kloppen en strooien in haar Pietenpak. De juf heeft wat achtergrondinformatie van mij gehad (Wikipedia is toch wel heel handig) en vertelt de kinderen globaal over dit feest uit NL.
Zondag de 6e vierden wij met vier NL gezinnen een echt Sinterklaasfeestje. De helft van de kids was in Pietenpak, we hadden een Zonpiet, een Lachpiet en een Liefpiet (Tom, Joy en Bram). Die jongens zijn zo schattig en aardig. De kinderen hebben gekleurd, geplakt en een paar Pietenmutsen gemaakt. Taai, speculaas en pepernoten en Sinterklaasliedjes (nieuwe stijl, dat wel) op de achtergrond. En uiteindelijk kregen we ze allemaal aan het zingen. Net toen ze goed op gang kwamen werd er toch op de deur gebonkt - ik dacht dat de Piet er dwars doorheen zou komen. Vervolgens vloog ons het strooigoed om de oren en gilden de kinderen het uit. Op zoek naar een Piet bij de voordeur vonden ze een zak van Sinterklaas en kon het uitpakken beginnen. Allemaal een cadeau en een chocoladeletter, wat een bofkonten. Dat soort leuks zit er voor ons volwassenen toch niet meer in helaas.
Daarna kwam het Broome-element in het geheel: met zijn allen het zwembad in voor een paar uur watervertier. We hebben nog gezamenlijk gegeten (BBQ) en uiteindelijk taaiden (pun intended) we rond achten af, want maandag weer school. Het was een zeer geslaagd feest en fijn om met wat leuke Nederlandse mensen rond te hangen. Ze zijn allemaal aardig en interessant, en de eigen taal en cultuur erbij is dan toch een beetje een bonus, iig voor Sinterklaasavond.

Halloween? Dag!

Vorig jaar vierden wij voor het eerst Halloween. Ik nam aan dat het hier zo een beetje was wat St Maarten in Nederland is. Maar nee. Ik liep mee met een groepje kinderen en ondervond dat veel mensen geen idee hadden wat Halloween was en wat zij aanmoesten met die verklede kinderen. Sommige hadden wel een idee, maar geen snoep, dus gaven een bloem, geld of een excuus. Het groepje kinderen zorgden met hun gedrag bij mij voor plaatsvervangende schaamte, dus dit jaar besloot ik thuis te blijven met Joy. Zij was mooi verkleed en geschminkt als regen/ijs-elf en kon niet wachten tot zij snoep kon uitdelen. Omdat ons huis nogal een fikse voortuin en carport heeft, hadden wij lantaarns gemaakt van waxinelichtjes in papieren lunch zakken en een hele rij van weg naar voordeur neergezet.

Het eerste groepje was een flinke kluit jongens die niet verkleed waren en hondsbrutaal. Al 'trick or treat' schreeuwend renden zij de voortuin in. Joy helemaal enthousiast deed de voordeur open en hield de schaal vol snoep voor. Drie seconden later staarde ze verbouwereerd naar een bijna lege schaal. De tweede groep waren twee schuchtere jongetjes, ook niet verkleed, die 'hallo' zeiden en hun handen ophielden. De derde groep was de groep waar Joy vorig jaar mee 'gelopen' had. Leuk verkleed en een stuk beleefder dit jaar. Vervolgens kwamen er nog een paar superstoned half ontklede tienermeiden aan de deur en heb ik besloten er een aan te breien.
Inmiddels heb ik begrepen dat Halloween in Australië nog maar sinds heel kort zijn intrede heeft gedaan. Wat mij betreft doet het snel weer zijn uittrede. Wij gaan hier iig niet meer aan mee doen, wat een sof. Ik had liever mijn herinnering aan St Maarten in Holendrecht onbesmet gelaten en vind het jammer dat Joy het zich niet meer herinnert. Goede reden om een keer in november naar NL te komen. Wij gaan gewoon de feestdagen af: deze keer Koninginnedag, dan een keer Kerst, en een keer St Maarten...

Chicken or egg?

Joy zat weer eens te dralen met avondeten. Dat kan echt makkelijk een uur duren. Ze eet haar bord leeg, allemaal gezond eten, maar soms... is het gewoon lang wachten.
Soms ga ik na een tijdje van tafel en een geliefde breker van de regel 'aan tafel blijven totdat je klaar bent' is: mag ik een knuffel? Dan eet ik verder. Mijn antwoord is meestal: je krijgt een knuffel zodra je je eten op hebt, omdat het meestal niet werkt zoals Joy beloofd. Lastig zo een situatie en ik vertelde Joy over het vraagstuk van het kip of het ei.
Joy dacht er even over na. Het ei was eerst. Maar wie heeft dan het ei gelegd? De kip. En waar komt die kip vandaan? Uit het ei. Enzovoort. Plotseling heeft ze het: De Aboriginal kip was er het eerst! Ik moest zo lachen dat ik de vraag uit welk ei die kip dan kwam maar achterwege heb gelaten.
En we weten in elk geval dat Joy niets is wijsgemaakt over wie de eerste bewoners waren. Voor degenen die het niet weten: Australische kinderen hier hebben tot voor kort niets geleerd over de werkelijke historie van het land, mn wat betreft de Aboriginals en genocide.

Hormones rule

Tenminste, een paar dagen per maand. Ik ben altijd weer verbaasd over de invloed van hormonen. Wildvreemden die ik normaal gesproken waarschijnlijk niet eens zou waarnemen, kunnen een exquise mooie mond hebben, of precies de goede schouders, erg mooie handen en vingers of gewoon onverklaarbaar mannelijk en aantrekkelijk zijn. Van die pure Aussie blokes waar ik normaliter naar kan kijken maar in een wijde boog omheen beweeg, die plotseling toch echt wel wat hebben. Heel wat. Prettige collega's of vrienden kunnen soms van gewoon aardig en okee veranderen in supermannen, hottest man of the year en ik vermoed ineens dat zij bijverdienen als gigolo. Ik zit hen dan te observeren en vraag me af wanneer en waardoor ze zo veranderd zijn, ten goede, ten jummy. Plotseling heb ik alle begrip voor vrije sex (binnen of buiten relaties) en zie ik het hele nut van relaties en monogamie niet in. En dan observeer ik mijzelf, en vooral mijn waarnemingsvermogen toen en nu, en na een poosje, Goddank!, volgt er een aha-erlebnis. Ovulatie. No matter dat ik absoluut niet geïnteresseerd ben in een relatie en er zeker geen kinderen bij wil hebben. Vertel dat maar eens aan mijn lijf. Mijn brein lijkt gekaapt. Wat te doen tegen deze tijdelijke overname? Erom lachen. De kalender een beetje in de gaten houden zodat het me niet overvalt en ik heel domme dingen ga doen waar ik later zonder meer errug veel spijt van zou krijgen. En zeker geen grapjes of opmerkingen maken richting de heren in kwestie. Wegwezen, uit hun buurt, stilte betrachten en geduld hebben. Wachten op de overgang. Of misschien ooit toch nog eens een relatie. Want volgens mij had ik hier geen last van met een man in mijn buurt. Of is mijn geheugen selectief? Waarschijnlijk. Eigenlijk moet ik rond deze tijd van de maand gewoon helemaal niets zeggen of doen. Zeker niet berichtjes zoals deze schrijven, anders breng ik toch nog mensen op verkeerde ideeën. En ik ben het niet, ik heb het niet gedacht en zeker niet hardop gezegd! Het zijn die hormonen, they rule.

Creature Feature

Een beestachtige dag vandaag... Thuis gekomen keek ik de 'natural cockroach trap' na; ik had een paar kleine kakkerlakjes gezien en dacht een plaag in de kiem te smoren. Na twee dagen geen enkele kakkerlak, dus blijkbaar valt het allemaal wel mee. Maar och en wee, vandaag vond ik een kleine gekko in de val. Vastgeplakt naast het lokvoer. De gekko had zijn staart laten vallen in een poging te ontsnappen en helaas bij nadere inspectie zijn achterpootjes gebroken in pogingen zich los te trekken. Onmogelijk voor zo een tenger kwetsbaar diertje en ook ik kon helaas niet helpen. Ik had het vast stukgetrokken in mijn pogingen dus heb besloten het uit zijn lijden te verlossen. Daar word ik dan toch wel heel verdrietig van; een leven beëindigd omdat ik niet hou van sommige insecten. De vallen liggen nu in de prullenbak.
Niet veel later werden we tijdens het avondeten buiten verrast door een wandelende tak, hier een 'stick insect' genoemd. Die is even blijven rondhangen en heeft uiteindelijk een rondleiding gehad op Joy, buurvrouw/collega/vriendin Kaylene en mijn arm. Later vloog hij in de pergola en daar hebben we hem en een nieuwsgierige naderbij gekomen gekko een tijdje zitten observeren. Ze waren ongeveer even groot maar toch wel heel anders en we waren benieuwd wat er zou gebeuren. Niets dus, gewoon er mooi zitten zijn en ons vermaken.
Worden we vervolgens afgeleid door een geluid als een steen die valt. En vervolgens loopt die steen weg! Het bleek een 'hermit crab' in een flinke schelp. Ik heb nog steeds geen idee hoe die op ons terras terecht gekomen is, enige dat ik kan bedenken is dat een grote vogel hem vanaf het strand deze richting op gevlogen heeft een uiteindelijk laten vallen. Dat is best een flinke lift. Of deze krab is ergens naar op reis, en heeft nu helaas pech want groot oponthoud. Hij zit nl in een doos met wat zand, zoutwater en iets om onder of tegenaan te kruipen, omdat wij hem morgen terug gaan brengen naar het strand. Ik kan je zeggen dat zo een krabbetje een behoorlijk luidruchtig logeetje is; het zit maar te graven en te krabben...., heten ze daarom zo? K'ga zo maar even op het internet zoeken wat ze graag eten, behalve dode vis, poep en anders rottend spul. Iets frissers voor op het menu en wat ik hopelijk in huis heb. Je kunt je logeetje toch geen honger laten lijden. En terwijl ik dit schrijf land er een ander bijzonder diertje op mijn arm, een 'leaf insect' maar in miniatuur vorm. Een heel schattig klein soort vlieg/vlindertje met frisgroene blaadjes als vleugels. Is dit een dodewake voor de gekko vraag ik mij af, of wordt mij de kans gegeven iets goed te maken? Who knows... er is leven en wij genieten ervan.
Hoe ging dat vroeger toch, voordat we google hadden? Check this out: http://hermit-crabs.com/index.html - een volledige handleiding over het zorgen voor hermit crabs als huisdieren! Ik heb hem/haar een stukje wortel gegeven, want de krab ziet er wat pips uit, en havermout met LSA (lijnzaad, soya en amandel) en hij vloog er zowat op af. Misschien is het een supercrab...

Happy 5th Birthday Anniversary Joy!

Joy heeft genoten van weer een reeks vieringen voor haar verjaardag.
Het feest begon tijdens onze vakantie in Perth waar onze 'Australische familie' de gelegenheid aangreep om met ons te kunnen vieren. Satrup & Arpito, Prabutha en Sahaj hebben Joy op een heerlijk feestje getracteerd. De tuin was versierd, heerlijk eten geserveerd waaronder een salade met eetbare bloemen, alles uit Prabs' tuin en een chocoladtaart in de vorm van een roos. Het was allemaal erg lekker en gezellig en Joy is ontzettend verwend met veel mooie cadeaus.
Zondag vierden we Joy's verjaardag in Broome, met haar vriendjes en vriendinnetjes. Het was een leuk feest met als thema 'Underwater World'. Spelletjes, een miniatuur speurtocht (met opdrachten als trek een gek gezicht, beweeg als een wriemelende vis en onderwijl clou's oplossend hebben de kinderen een hoop plezier gehad), slingers en ballonnen, de trampoline klaar voor de start en als extra verrassing een lucht-spring-kasteel. De kinderen hebben zich allemaal vermaakt en de ouders hadden het ook naar hun zin, dus een geslaagde vijfde verjaardag viering om op terug te kijken. Joy heeft geholpen met de voorbereidingen: het inpakken van het 'pass the parcel' pakket; een spel waarbij in diverse lagen papier een klein cadeautje wordt ingepakt. De kinderen geven het rond in een kring op muziek en als de muziek stopt mag het kind dat het pakje in handen heeft een laag uitpakken en het presentje houden. Een spel dat nooit mist op Australische feestjes. Ook heeft zij de 'lollie bags' helpen inpakken waarin ook weer kleine hebbedingetjes en wat snoepjes. De Nederlandse invloed kwam terug in het liedjes zingen, snoephappen en een amateuristische taart. Ik had nog nooit met icing gewerkt en de gewenste zeemeermin kon ik niet eens tekenen, dus het werd een visje en gelukkig was Joy er erg blij mee. Zij heeft alle bloemetjes erop versierd en vooral de icing gegeten, de cake vond ze minder interessant.
Vandaag trakteert Joy op school en morgen op de creche en dan is weer welletjes voor een jaar. Veel dank aan alle mensen die Joy een kaartje en/of cadeautje hebben opgestuurd, ze is er erg blij mee! Liefs en groet, Astrid & Joy

Holiday Fun: Bibra Lake

De laatste dag in Perth hebben we een paar uur doorgebracht aan Bibra Lake. Het lijkt wat op de Gaasperplas. In plaats van de wandeling rondom, hebben we lekker met onze vriendinnen rondgehangen. Dwz, Jane en ik, en Joy en Taylor. Heerlijk, even niks.

Holiday Fun: Kings Park & the Zoo

Het is lente in Perth. Los van de vele prachtige bloemen en het relatief vele groen in Perth merken wij dat vooral aan de temperatuur. Het is koud. Overdag gaat het nog, met genoeg kleren aan. Maar ’s ochtends en ’s avonds, jongens, kachel aan, sloffen en veel thee drinken. Het te koud hebben om onze haren te wassen, dat lijkt wel van een ander leven. Enfin, het gaat en de komende dagen gaat de temperatuur elke dag met 2 graden omhoog beloven de weermannen, dus vlak voor vertrek zijn we weer bijna geacclimatiseerd voor Broome.

De botanische tuin in Kings Park stond in volle bloei met vooral wilde plaatselijke bloemen maar ook met bloemen uit Afrika, ooit geplant door een tuinman die de Australiasche ‘natives’ maar saai vond. Prabutha ging met ons mee vandaag, die wilde ook wel weer eens de wilde bloemen zien en inspiratie opdoen voor haar schilderen. Joy heeft de foto’s gemaakt en vond dat erg leuk. We hebben fijn gewandeld en Joy heeft nog een dood eendekuiken getracht te redden door het uit de vijver te vissen. Dat boodt geen soelaas dus die hebben we haar maar terug laten zakken in de vijver en even flink de handen gewassen. De golvende gazonnen zijn goed om lekker op rond te rennen en als bonus konden we Roodkapje en de Boze wolf, Alice in Wonderland en een heks bewonderen. Mooie kostuums van ws een studentenopdracht van de kunstacademie ofzo. Het was wel bijzonder om na ons bezoek aan een weids stadspark uitgezwaaid te worden door een boze wolf.
Daarna stond de dierentuin op het programma. Eerst de Australische dieren: een supergrote estuarine krokodil (een ‘salty’, ons welbekend maar gelukkig zien we die nooit van dichtbij tenzij we dat willen), dingo’s, kangoeroe’s, allerlei vogels, slangen, spinnen etc. Daarna Azie: veel aapsoorten, sunbears, vogels en meer leuks. En daarna de Afrikaanse savanne en het nachtdierhuis. De dierentuin is mooi opgezet en veel van de planten en bomen die er worden gekweekt in de tuinen en langs paden worden regelmatig geoogst en daar leven de dieren van. Het leukst vonden we alledrie de stokstaartjes (meerkatten), altijd leuk maar extra vanwege de jonkies. Die zijn echt superschattig en we kregen er geen genoeg van.

Holiday Fun: Underwater World

Gisteren waren we in Aqwa, vroeger Underwater World. Joy was toch wel het meest onder de indruk van de haaien, die ik een supergroot aquarium rondzwemmen tussen waterschildpadden, pijlstaartroggen en nog veel meer andere vissen. We konden meekijken hoe sommige bezoekers meedoken tussen de haaien. Gelukkig is dat geen vast onderdeel van een normaal bezoek! Andere attracties waren aquaria met vissen die voorkomen langs de diverse kusten van Australië en een 'voel' aquarium waar we zeesterren en roggen konden betasten als ze binnen bereik waren. De rog die eindelijk in de buurt kwam, wilde er snel weer vandoor en in een reflex greep Joy zijn staart vast. Want: ‘Mam, hij wilde weg zwemmen en ik had hem nog niet geaaid’. Maar ja, dat waardeerde de rog niet erg en het is natuurlijk niet de bedoeling. Enfin, nadat de rog even was bijgekomen zwom hij later weer voorbij met voor mijn gevoel argwanende ogen richting Joy.

Onderweg naar het parkeerterrein kwamen we langs een supergroot speelparadijs waar Joy nog een poos gespeeld heeft in een soort apenkooi. Een stapje moeilijker was een klimrek gemaakt van diverse lagen. Kruislings gespannen nylon repen diende als net, waar een kind zich doorheen en op moet wurmen. Dan kunnen ze staan op dit raster om vervolgens een niveau hoger te komen door weer door het raster boven ze te klimmen. Na vijf rasters zijn ze hoog boven en kunnen ze via een grote glijbaan weer naar beneden. Twee kinderen zeiden na een paar minuten dat het te moeilijk was. Joy zette door en kwam goed door de eerste laag, iets gemakkelijker omdat dat raster niet zo hoog was. Alle lagen daarboven hingen op schouderhoogte voor haar. Na vele pogingen kwam ze door de tweede laag door op te springen en zich met gestrekte armen omhoog te werken, met haar billen op de rand en zich dan naar achteren gooiend. Dan kon ze haar knieën optrekken en haar benen door het raster bewegen. Het volgende niveau kreeg ze dit niet meer voor elkaar. Ze heeft het een volle tien minuten geprobeerd en was uiteindelijk te moe voor nog meer pogingen. Ze heeft het supergoed gepoogd en kwam daardoor toch tevreden weer terug naar beneden. Als ze groter is gaan we terug voor de klimrots, abseilwand en nog meer moois waar grote mensen ook mogen spelen... dat wil ik ook wel.

Holiday Fun: The Night Zoo

We zijn nu een paar dagen in Perth en vermaken ons kostelijk. De eerste dagen hebben we vooral in Fremantle doorgebracht, winkelend, etend en alles in ons opnemend. Het is veel, vooral de eerste dag waren we behoorlijk overvallen met alle indrukken. Inmiddels vinden we onze weg en genieten van al die dingen die Broome niet biedt, of waar we in Broome simpelweg niet naar op zoek zijn of tijd voor maken.

Een van de dingen die ik echt wel een beetje mis in Broome is het gebrek aan een (poppen)theater. Wij sprongen beiden een gat in de lucht toen we zagen dat er een voorstelling was zaterdag en gingen helemaal blij op pad. Even vergeten dat in NL sommige voorstellingen al maanden van tevoren uitverkocht zijn, en dat is hier dus ook zo. De dame van de kassa heeft ons laten wachten totdat de voorstelling bijna begon en kon ons toen twee kaartjes verkopen van mensen die wel besteld hadden maar niet opgehaald. Geluksvogels zijn we!
De voorstelling ging over een meisje dat heel graag een huisdier wil, maar dat niet mag omdat ze in een flat in de stad woont. 's Nachts krijgt zij echter visite van de Night Zoo en speelt zij met meerkatten, een olifant, een orang oetan, pinquin en giraffe. Het was een leuke en goede voorstelling en daar kunnen we best een half jaartje op teren. Als er voorstellingen in of rond Amsterdam aangekondigd worden eind april, begin mei, laat het me ajb weten, dan boek ik kaartjes :)

Local Celebrity

We hebben een heel leuke week achter de rug op Gambanan. Ondanks dat ik weinig ingeroosterd was voor kantoor en eerste hulp diensten ivm zorg voor Joy, kon ik toch ook aardig meehelpen in de keuken. Joy heeft zich kostelijk vermaakt al spelend met een paar kinderen, mn die van de koks. Ze heeft wat nieuwe vriendinnetjes gemaakt. Er waren in totaal bijna 400 mensen uit de hele Kimberley inclusief bijna 100 personeel van de organisaties. De meeste mensen kampeerden rond de 'meeting ground'. Wij vonden een mooie kampeerplek in een wat rustiger omgeving, met uitzicht over een baai waar in de ochtend de zon opkwam over het water. Heeeel mooi. Als je bleef kijken, zag je dolfijnen, schildpadden, haaien en scholen vis voorbij komen, goed te zien omdat het water kalm en helder was.
Tussen het werk en spelen door zijn we regelmatig naar mooie stranden in de omgeving geweest: Squaky Beach, Jologo and Kooljaman. Jologo was favoriet, een heel wijds wit strand dat honderden meters ondiep blijft en dus heel mooi blauw en transparant is.
Intussen is in Broome de volgende ronde Sea grass monitoring gepromoot. Wij zijn dan in Perth, maar zijn de laatste dagen vaak aangesproken: 'She is such a cute girl, the curls... hey wait a minute I have seen you somewhere... oh you are on the poster! That is such a cute photo!'.
Deze week heb ik de tweede fase van een training voor Gymnastics Coach ondergaan. Het eerste onderdeel was een online cursus, nu twee dagen praktijk training en dan nog 30 uur coach ervaring en observaties en dan ben ik een geaccrediteerd coach. Niet iets waar ik nou echt op uit was, het overkwam mij een beetje, maar eigenlijk is het wel heel leuk.
Vorige kwam ik een oude vriendin tegen in Broome waar we een paar leuke momenten mee hebben doorgebracht. Zij reist nu terug naar Perth, dus daar gaan we haar zeker ook weer zien. Satrup ligt inmiddels driedubbel in de lappenmand met een ontzettend gekneusde knie, griep en verkoudheid, dus dat wordt nog wat deze week. Of we gaan meedoen, of we gaan verpleegsters spelen, tussen het leuke dingen doen door hopelijk.
Vanmiddag vertrekken we naar Perth voor een weekje vakantie en 'retail therapy'. Joy heeft dan in totaal drie weken geen school en crèche gehad en geniet erg van de pauze.

Out And About

Hallo weer,

Het is schoolvakantie, maar de tijden zijn er niet minder hectisch om. Het is wel allemaal erg leuk gelukkig.

Vrijdag zijn we op een walvistour geweest. Bijzonder hoor, een paar kilometer van de kust en het leven dat je ziet... We hebben genoten van twee 'pods'. Eerst vonden we een moeder met jong waar we ruim een uur langzij gevaren hebben en ze uitgebreid hebben kunnen bewonderen. Daarna vonden we nog een moeder met kalf en een andere koe. Die waren aan het slapen toen we ze troffen en werden helaas in hun dutje gestoord door onze boot, die naar mijn smaak te dichtbij ze kwam. Zij trokken verder, met behoorlijk tempo, en met hen hebben we nog een half uurtje meegevaren. Onderweg zagen we dolfijnen, zeeschildpadden (flat backs en green turtles), zeeslangen in heel verschillende kleuren, twee haaien (op speciaal verzoek van Joy en gelukkig maar een halve meter lang) en een paar logadiles. De boot ging snel als we niet vlakbij walvissen waren en de golven logen er niet om. Joy en ik hebben 'a need for speed' en genoten, maar vier mensen uit de groep met wie wij op tour gingen werden zeeziek. Ik zal jullie de details besparen. Wij hadden deze tour namelijk gewonnen toen we een zandbeeld gemaakt hadden van een walvis, wij is een groep van drie vrouwen en vijf meiden. In plaats van twee gratis kaartjes, hadden we allemaal korting. Grappig was nog de boot waarmee we van strand naar grotere boot vervoerd werden: een rubberboot met motor die drie in/uitklapbare wielen had en dus van het strand de zee in reed en dan wegvoer. En ook zo weer terug, bizar. Helaas gaf de camera het tijdelijk de geest tijdens onze tour.

Morgen vertrekken we voor een week naar Gambanan, vlakbij Kooljaman/Cape Leveque, voor de jaarlijkse bestuursvergadering van de KLC. Honderden mensen gaan daar kamperen en vergaderen, 'on country', en dat is nogal een organisatie. Mijn diensten zijn halve dagen kantoor en eerste hulp, ik ben benieuwd. Joy gaat gewoon mee en die heeft haar piratenpleisters al klaar en een taakverdeling bedacht. We gaan ons goed installen met mozziedome, speeltent, buiten zitje onder parasol en een schaduwtentje. We mogen toch wat comfort ervaren als we een week in volle zon en met zoveel mensen doorbrengen vind ik. Zal deze keer toch maar eens pogen wat foto's te maken want dat schiet er de laatste tijd bij in.

De week erna heb ik een paar dagen cursus zodat ik goed onderlegd vrijwillig Joy en andere mini gymnasten kan coachen op de zaterdagochtenden.

Aansluitend gaan we een week naar Perth. Mijn boodschappenlijstje past al bijna niet meer in de koffer en we willen zoveel doen dat we maar moeten gaan loten. Dierentuin, Onderwaterwereld, dagje Rottnest Island enz enz.

Alles bij elkaar heeft Joy dan drie weken vakantie van school en creche en volgens mij is ze daar echt even aan toe.
Ik werk tussendoor en begin binnenkort aan een cursus boekhouden. Heb het niet echt nodig voor mijn werk, maar de organisatie betaald, het is onder werktijd en eigenlijk wel interessant. Heb ik straks mijn eerste Australische papiertje, dat kan vast geen kwaad. Levert me iig opslag op, altijd leuk natuurlijk.

Voorlopig even 'on the road' dus, maar we laten weer van ons horen zodra het kan.
Liefs, Astrid & Joy

Shinju Matsuri

Vandaag ging het Shinju Matsuri Festival van start. Gedurende ruim een week zijn er allerlei multiculturele activiteiten in Broome. Helaas ging dit jaar de parade niet door om politieke redenen.
De Broome gemeente heeft een zusterrelatie met Taiji in Japan tijdelijk opgeschort in protest tegen de jaarlijkse rituele dolfijnenslacht (tienduizenden dolfijnen worden opgejaagd en vermoord, soms als vis verkocht, ga The Cove zien als je meer wilt weten).
Enfin, geen parade maar wel een goede opening met de vlaggenparade van alle in Broome levende nationaliteiten. En daarna muziek en dans, en tussendoor kwam Sammy the Dragon uit zijn grot en heeft het publiek vermaakt met zijn capriolen. Dit is een oude draak uit China die door ruim een dozijn mensen gedragen wordt en alleen tijdens dit festival wakker wordt. De foto is van vorige jaar, als Sammy even rust (camera vergeten vandaag).
De Aziatische gemeenschap doet ook hier veel met eten dus tijdens dergelijke festiviteiten is het altijd kiezen geblazen tussen Indonesisch, Maleisisch, Thais en ander lekker eten. Naast Aboriginals en white fellas zijn deze nationaliteiten het meest vertegenwoordigd in Broome. En natuurlijk kom je vrijwel iedereen die je kent tegen, dus we eindigden op een kleedje in het gras met een paar van mijn en Joy's beste vriend(inn)en, heel gezellig.
Dragon boat races dit jaar gemist helaas, maar er staan nog meer leuke dingen op de agenda. Zondagnamiddag Mardi Grass met goede bands, dus gaan we ook naar toe. Lekker weekend.

Whales at Cable Beach

Vrijdag is onze eerste vrije dag in het weekend. Na een vroege ochtend lekker luieren besloten we een uurtje naar het strand te gaan. Het was weer zo een errug mooie dag: bijna transparant blauwe zee, kalme golven, bijna hoog tij dus vrijwel geen auto's op het strand. Kortom, perfect. Ik besloot me over mijn haaienangst heen te zetten en er alleen in te gaan en eens wat langer dan heel kort in het water te toeven. Het was echt zalig, koel, golven om op te drijven, zo helder als glas. Joy verkoos de branding; zij groef kuiltjes en vond vogelveren, ze heeft zich heerlijk vermaakt. Uiteindelijk zijn we bijna de hele ochtend op het strand geweest. En als cadeautje zag ik tijdens het zwemmen in de verte walvissen spelen. Ik kon niet zien hoeveel het er waren, maar ruim een kwartier hebben we ons staan vergapen aan walvissen die meters uit het water oprijzen om zich met een klap te laten vallen. Geweldig!
De meeste walvissen hebben inmiddels gekalfd iets noordelijker aan de kust en nu begint de trek terug naar de zuidpool. Binnenkort gaan we een walvistour doen en dan zullen we er ws tientallen zien. Toch is het heel bijzonder om ze te aanschouwen vanaf het strand waar we zo vaak zijn en maar een paar km vandaan wonen. Voor de ontelbaarste keer tel ik mijn zegeningen dat wij hier mogen leven en dat Joy hier kan opgroeien.