Exploring our Backyard

We zijn weer terug van weggeweest. We hebben zowaar het eerste stuk van de vermaarde Gibb River Road bereisd en hebben een midweek op Mount Hart doorgebracht. Dit is een 'wildernis kamp' ongeveer 550 km van Broome. Het is echt behoorlijk 'in the middle of nowhere' maar een ontzettend mooi gebied. De rit ernaartoe, hoewel lang en in twee delen afgelegd, was op zich al de moeite waard. Het landschap veranderd zo vaak en er is zoveel moois te zien... na diverse stops op de heenweg voor een foto van dit en een foto van dat, ben ik toch maar doorgereden - het werd erg laat.
De 'homestead' van Mt Hart is rond de Barker River aangelegd en dat levert oa een fantastische tuin op met daarin een heel scala aan vogels.
We hebben twee dagen gewandeld en geklommen, in diverse 'gorges' (ravijnen?) in het nabije gebied waarin water overvloedig vloeit en waardoor er veel flora en fauna is. Op de homestead hangen hangmatten, er staan hier en daar schommelstoelen en er is een kano voor een lui ontdekkingstochtje in de kreek. Alle maaltijden waren geregeld en onze meeneemlunch bleek een thermorugzak vol met lekkers, warme en koude drankjes en een supergezonde lunch. Het was echt pittoresk, en we hebben veel foto's en wat filmpjes gemaakt. Ik heb nog steeds niet het licht gezien wat betreft een plek op het internet waarop ik die kwijt kan, dus ik blijf ook deze serie schuldig... sorry :(
Joy verheugde zich vooral op de semi tamme dingo's die op Mt Hart wonen en werd na 48 uur anticipatie nogal verrast door de wilde speeltechnieken van twee dingo's. Die zijn vrij regelmatig rond de homestead te vinden maar zijn soms ook dagenlang op pad. Die dagen troffen wij, maar gelukkig heeft Joy ze voor vertrek toch nog gezien, geaaid en van dichterbij gezien dan verwacht. Een van de dingo's besprong mensen, en ook Joy, van achteren om te spelen klaarblijkelijk. Hoewel Joy daar mentaal wel op voorbereid was, want gewaarschuwd, vond ze het toch echt niet fijn. Dikke tranen dus en daarna toch aanmerkelijk minder enthousiasme.
Op de terugweg hebben wij overnacht op Birdwood Downs. Een cattle station, school of horsemenship en nog meer moois. We verbleven in een schattig klein huisje en konden ongelimiteerd bij de paarden/ponies, wat Joy fantastisch vond. Ik heb genoten van de groentetuin, kwekerij, alle vogels, de fantastische tuinen en de paarden. Zaterdagochtend hebben we een rit van een uur gemaakt, Joy op eigen pony (toeval? een schimmel met stippen en Joy had twee vlechtjes in, helemaal Pipi dus :)). Zij werd geleid door de paardenman en ik zat op een ander paard. Joy was ontspannen en vond het heerlijk, ze vroeg zich wel af waarom ze het paard niet zelf mocht leiden...
Zaterdagmiddag waren we weer thuis en dan blijkt toch: Oost West Thuis Best. Joy heeft wel genoten van de vakantie maar had tijd nodig om te wennen. Tegen de tijd dat ze echt ontspannen kon vertrokken we weer. Eenmaal thuis heeft ze de rest van het weekend gezongen en geneuried terwijl ze speelt en knutselt dat het een lieve lust is. Zelf ben ik ook blij in Broome terug te zijn, vandaag lekker gezwommen bij hoog tij. Toch merk ik dat ik meer en meer naar 'country' verlang en hoop dat wij in de toekomst meer tijd in de bush kunnen doorbrengen. Joy zei ook regelmatig onderweg: 'Mam, kunnen we hier wonen?' De rust, de puurheid, het is zalig. In Broome hebben we een levensstijl die moeilijk te evenaren is, helaas wordt het wel steeds drukker en Broome gaat nog verder groeien de komende jaren, en fors ook. Een balans vinden/bewaren zal een uitdaging blijven denk ik, zowel voor Broome als voor mij persoonlijk.
Na thuiskomst ging het feest nog even door, omdat een vriend van vroeger deze week Broome verlaat - zijn restaurant verkocht heeft en nu overdraagt. Hij had ons een maaltijd beloofd bij thuiskomst en heeft ons zoveel meegegeven dat ik het hele weekend niet hoefde te koken. En nog hemels eten ook, zalige pasta en pizza, een superlekkere salade die zelfs Joy gegeten heeft, een Grolsch pilsje voor mij (haha) en lemon tart met room. En die toet was echt extase, of zoals je hier zegt 'to die for'. Plotseling heb ik een veel beter begrip van romans waarin eten en liefde/lust samengaan.
Wat vakantie vieren betreft heb ik ook weer wat geleerd. Joy heeft behoefte aan routine en aan mensen, net als thuis. Dus de komende vakanties naar een (1) plek en liefst waar kinderen zijn of een vriendje/vriendinnetje meenemen. En voor mij was het echt zalig om mij niet te hoeven bekommeren om het eten, dus als ik kans zie om dat weer eens zo te doen dan ga ik er voor. De hele Gibb River bereizen zal dus nog even moeten wachten...
Tot slot iets heel anders, een filmtip: ik heb me echt bescheurd om Death at a Funeral. Als je die uit de videotheek kan halen, doe het. Huilen van het lachen gegarandeerd :)

A Happy Chocolaty Birthday

Iedereen bedankt voor de felicitaties, toch leuk dat er mensen zijn die aan mijn verjaardag denken - al geef ik er zelf niet zoveel om en ben ikzelf steevast te laat met felicitaties.
Ik heb een heel fijne, gezellige dag gehad. Omdat ik liefst niet mijn verjaardag vier maar er een dametje met mij leeft die altijd in is voor een feestje had ik een 'indulgence morning tea' georganiseerd met zelfgemaakte supersuperchocoladetaart, appeltaart en truffels. Met verse slagroom natuurlijk. En een schaal vol lekker fruit: aardbeien, litchees, papaya, meloen en dragon fruit. Het viel allemaal errug in de smaak en we zijn allemaal de hele dag chocoladehigh geweest. Een vriendin was vorige week jurylid voor een chocolodetaart wedstrijd en ze vond dat ik moeiteloos de eerste prijs gewonnen zou hebben!
Op de koop toe ben ik ontzettend verwend met mooie cadeaus.
Voor en na dit festijn waren wij op het strand. 's Ochtends voor een korte wandeling met de buurhond op Ganthieume Point en tussen de middag voor een korte maar heerlijke zwempartij bij hoogtij op Cable Beach.
's Middags was er een feestje van Joy's vriendinnetje Bibi, die werd vier. Luchtkasteel, ritjes op paard en motor en nog meer suiker.
We zijn nu allebei moe, voldaan, versuikerd en tevreden. En er is nog taart over voor op momenten dat ik weer naar chocola kijken kan...
(En zaterdagavond viel iemand van verbazing om dat ik op het punt stond om 39 jaar te worden, dus er gaat iets goed hier ;), Ik ga iig stoppen met rimpels tellen, ik raak zo bejaard dat ik steeds de tel kwijt raak.)
Dikke zoenen xxxxx Astrid & Joy

Tippy Toes on Stage

Een hele groep 3-5 jarigen openden vandaag een indrukwekkende avond vol dans en zang. En twee mini supersterretjes uit die groep vond ik bijzonder. Joy natuurlijk en haar vriendinnetje Bibi, die stapelgek op dansen is. Ze was Joy's 'cue' vandaag en later Joy de hare. Het was zo leuk om te zien: die kleine frutsels in hun schattige outfits, helemaal trots en dansend dat het een lieve lust was. En de lach als ze hun ouders in het publiek ontdekken, geweldig! Joy kon mij niet vinden, ik zat verborgen tussen de eerste en tweede rij omdat filmen verboden was. Dahag, doe het toch. Dus binnenkort bij de foto's, die al een jaar lang beloofd worden, ook een filmpje van Joy's optreden.
De rest van de optredens waren zo indrukwekkend. Alle leeftijden en stijlen kwamen voorbij en de een danst nog mooier dan de ander. Het niveau van ballet is veel hoger dan ik had verwacht en de hele show was ronduit professioneel. De kostuums alleen al, allemaal door ouders ontworpen en gemaakt. Niet alleen die broekjes en hempjes voor de kleuters, alles! Het draaiboek had geloof ik in totaal 40 optredens (wij zijn halverwege naar huis gegaan). Waarom denk ik dat dit in Amsterdam niet zo was geweest? Dat het anders is omdat het een kleine gemeenschap is met super-enthousiaste mensen die zich helemaal storten in verschillende aspecten van cultuur. Er is bv ook een Worn Art festival, waarin mensen kostuums maken van allerlei materiaal, echt een waar festijn ieder jaar. En je komt altijd mensen tegen die je kent. Iedereen heeft wel eens ergens een keer een grote rol in gespeeld en denkt daar zonder uitzondering met plezier aan terug. Mensen vinden alles hier gewoon leuk en dat is aanstekelijk.
Kijkend naar al dat mooie dansen had ik even spijt dat ik nooit zoiets heb gedaan als kind. En kan het alleen maar beschikbaar maken voor Joy als zij het leuk vindt. Fantastisch dat ook vrouwen in de 40 of nog ouder staan te zingen en dansen dat het een lieve lust is, misschien krijg ik als senior ook nog een herkansing ;)
Na dit half jaar Tippy Toes kan Joy kiezen wat ze komend jaar wil doen: jazz, ballet, tap of music theatre. Ze kiest nu voor MT maar wordt het meest opgezweepd als ze naar jazz kijkt. Zien wat er gebeurd komend jaar...

Joy's 5e verjaardag idee - Pantoffeltjes

We zijn al plannen aan het maken voor Joy's vijfde verjaardag. Waarschijnlijk wordt het een feest met Safari thema en een speurtocht. Maar dat kan nog veranderen.
Vanochtend ging het over eten. Hier wordt op feestjes vaak fairy bread geserveerd, met nog veel andere snacks. Dat is witbrood met boter en gekleurde spikkels erop. Dat kunnen wij natuurlijk wel evenaren; vanochtend besloten wij boterhammetjes met hagelslag en gekleurde muisjes te gaan trakteren op de crèche en op school. Een heel festijn want kinderen hier kennen dat soort typisch Hollandse broodversiering niet. Vervolgens vroeg Joy ga je dan ook pantoffeltjes maken? Eh, pantoffeltjes?! Joy met frons, hard nadenkend, slofjes?! Eh...? Ah! Poffertjes bedoel je! Lachen, gieren, brullen, pantoffeltjes met boter en poedersuiker, dat zou niemand vergeten als traktatie!

Joy's World

Wist jij dat?

That pink glitter glue can be used as shampoo? Ask Ernie...

Dat in Katcha-land alles precies gaat zoals jij het wilt?
Dat is het land waar Pisi vandaan komt...

Dat geweren er zijn om mee te? schieten!, maar waarop dan? Uhmm, ramen?

That Joy makes a real groovy pink power pirate that has a special gun which cures people?

Dat 'swirling' (rondjes draaien) nog steeds Joy's favoriete dans is en ze dat echt heeeel lang kan volhouden zonder duizelig te worden?

Dat Joy supernetjes tafel kan dekken?

Dat Joy al haar volledige naam kan schrijven? Joy Symphonie Moor. En ook achterstevoren.

Dat Joy altijd bereid is om met mama een dagje te ruilen? Dan gaat zij wel werken op kantoor en dan mag ik spelen op de crèche.

Dat Joy Santa Claus is? En dat zij spontaan, het hele jaar door, heel mooie op maat gemaakte cadeautjes creëert en daarbij rekening houdt met een ieders lievelingskleuren?

Dat 'onderbroekenlol' is dat je al je knuffels en poppen jouw onderbroeken aandoet,, liefst opgetrokken tot over de schouders, en ze dan op een rijtje zet en jij de juf bent?

That whatever Joy does not want to hear at a certain time 'doesn't matter!'? Yes, it does! No, it doesn't! What matters...

Joy echt stapelgek is op katten en honden? En zij ook op haar... En als zij vraagt of zij een hond mag aaien, een kletspraatje maakt en zonder uitzondering vertelt dat zij ook een hond heeft, in Nederland, en dat die Niki heet?

Dat zachte rulle badstofsokken sneeuwlaarzen zijn? Die draag je in Broome met onderbroek, Jip & Janneke hemd en paraplu. Echt waar! En als je nog een paar van die sneeuwlaarzen aan je handen doet dan ben je een hondje. 'Eeuw, eigenlijk is dat te warm'.

Joy niet alleen met kleuren inkleurt maar ook patroontjes tekent?

Het nu Joy's bedtijd is...... welterusten, liefs van Joy

Dutch Food

Nou heb ik iets gedaan wat ik nooit voor mogelijk had gehouden: Nederlandse producten besteld via het internet. Er is een Australische Dutch Food shop die werd genoemd op een forum en eigenlijk keek ik alleen uit nieuwsgierigheid. Maar ja, dan zie ik tompoucen (natuurlijk niet vers) waar ik het laatst met Joy over heb gehad en ik vind het toch wel heel leuk om haar die te laten proeven. Hoewel met die instant dingen is ze wellicht meteen genezen. En pannenkoekenmix, en appelstroop. Joy heeft recent besloten vegetarisch te willen eten, dus dat komt heel mooi uit. Ijzer uit Vegemite halen lukt mij niet, ik vind het vies. En als ik dan toch aan het winkelen was, staafjes zoethout en een zakje Heksenhyl. Het is ongelofelijk het aanbod op die site, het stikt van de Conimex producten en hagelslag. Helaas de lekkere allemaal uitverkocht. Nou maak ik toch pannenkoeken maar dan zonder mix en biologisch, en toch wil ik dat pakje. Wat is dat voor gedrag? Enfin, ik heb na even dubben besloten me eraan over te geven dus dan doe ik dat ook. Kom maar op met dat pakket.

What else is new(s)

Aussie cities on world's most-liveable list, Economist Intelligence Unit's 2009 Liveability survey finds
AAP
June 09, 2009 12:01am

Predictable choice ... the Austrian city of Vienna has been named the world's most liveable centre / AP

* Vienna ranks world's number-one city
* Aussie cities rate well
* Melbourne and Perth get top marks

AUSTRALIAN cities occupy five of the top 20 places in a British survey ranking the liveability of 140 of the world's major centres.

Melbourne ranked third in the world, behind Vancouver in Canada and the Austrian city of Vienna in the Economist Intelligence Unit's 2009 Liveability survey.

It assessed 140 cities based on stability, health care, education, infrastructure and culture and environment, giving each one a rating out of 100.

Perth was equal fifth with Calgary in Canada, with Sydney sharing ninth place with Zurich in Switzerland, Adelaide in 11th place and Brisbane 16th on the list.

Australian cities represent many of the best aspects of liveability

The Economist Intelligence Unit is a branch of The Economist Group, which publishes The Economist, a weekly news magazine, in London. Helaas kost het hele rapport 250 pond en kan ik Amsterdam niet op de lijst opzoeken...
Australisch artikel: http://www.news.com.au/travel/story/0,28318,25608641-5014090,00.html
oorspronkelijk bericht: http://www.economist.com/markets/rankings/displaystory.cfm?story_id=13809770

A Broome Weekend

Vrijdag begint ons weekend. We hebben lekker uitgeslapen, rustig ontbeten (pannenkoeken!) en hebben daarna gespeeld, gelezen en geknutseld. Om 13 uur ontmoetten we Sharon (oma) en Mathilda, haar echte 4-jarige kleinkind, en hebben de meiden urenlang in de speeltuin gespeeld. Sharon en ik zijn bijgepraat en we hebben voor traktatie de ijswinkel geplunderd. In de namiddag hebben we Zena opgehaald en een korte wandeling gemaakt op Entrance Point en Reddel's beach. Thuisgekomen lekker gegeten en vroeg naar bed, allebei moe maar voldaan.
Zaterdagochtend zijn we met Sharon, echtgenoot Paul en Mathilda naar Reddel's beach geweest. De meiden zaten van top tot teen onder het zand, hebben heerlijk gespeeld. Ik heb een wandeling gemaakt, op de rotsen lekker over de zee kunnen uitstaren en van de vele schakeringen blauw in het water en pindan van de rotsen genoten. Waar je ook kijkt zie je iets nieuws, iets moois, iets bijzonders. We wonen op zo een ontzettend mooie plek op de deze aardbol. Na de wandeling hebben we kort gezwommen. Het water was zowaar helder, meestal niet op dit strand, dus ik durfde wel en het was heerlijk, hoewel vrij fris. Na het zwemmen hebben we de scones die Joy en ik in de ochtend gemaakt hadden verschalkt. Tarwescones, met havervlokken en rozijnen, zalig met boter en Tasmaanse honing. Lekker vers fruit erbij en weer een 'morning tea' festijn rijker. Goede gewoonte van de Australiers vind ik, die wij graag overnemen ;)
In de vroege middag heeft Joy bij haar vriendin Sara gespeeld, voor het eerst, een meisje uit haar klas van school en de crèche. Die hebben een waar speelfeest gehad heb ik begrepen. Lekker geruststellend voor mij dat vader een paramedic is moeder een lerares. Het zijn leuke mensen. Ikzelf heb mij in een schoonmaakfrenzy gestort, want er was genoeg te doen en maandag is er weer inspectie door de makelaar. Nadat ik Joy weer heb opgehaald, heeft zij haar wekelijkse gesprek met Rick gevoerd via de webcam. We hebben veel werk gemaakt van het avondeten, kastanjes gepoft en rabarbercrumble voor toe gemaakt, smullen dus.
Zondagochtend direct na het wakker worden in de douche, ontbijt en aankleedroutine om om 8 uur op Cable Beach te zijn voor de eerste activiteit van het Kimberley Whale Festival. Iedereen was in blauwe shirts. Eerste klus was een zandsculptuur maken van een walvis. Wij hadden een bescheiden, kleine maar zeer goed gevormde walvis met twee kleine zeemeerminnen ernaast en wat zeesterren. In onze nabije omgeving waren echt heel mooie sculpturen, hele walvissen of alleen de vermaarde staarten, echt indrukwekkend. Het was vooral leuk om met honderden mensen allemaal lekker met elkaar bezig te zijn, de ochtend op een mooi strand met een rustig tij en daardoor kraakhelder water en allemaal in 'whale spirit'. Later bleek dat wij een prijs hebben gewonnen met onze groep: een gratis whale watching tour voor een volwassene en kind. We gaan proberen in plaats daarvan een korting te bedingen voor de hele groep en dan gaan we samen (drie vrouwen en vijf meiden van 4-14 jaar oud).
Daarna hebben alle mensen tezamen een walvis gevormd met daarboven de tekst Kimberley. De foto staat op deze website: http://kimberleywhalefestival.blogspot.com/
Naast het gele surfboard kun je onze walvis zien (de meerminnen maakten op dat moment deel uit van de mensenwalvis) en Joy en ik vormen de lus onder de y.
Rond 10 uur hebben we nog meegedaan aan een creatieve foto-poseer-wedstrijd, waarin de vorm van de staart uitgebeeld met je handen het hoofdthema was. Joy heeft walvisstaart uitgeknipt en in het gras gestoken naast nog tientallen andere staarten. En bijzonder was ook de les in walvis communicatie. Kortom, een heerlijke actieve en blije ochtend op een van onze favoriete plekken in Broome.
Tijdens het boodschappen doen, tja dat moet toch een keer gebeuren, hebben we de bijdragen voor een walvis kleur- en plak wedstrijd bewonderd. Deze was tentoongesteld in het winkelcentrum.
Vanavond om 18 uur picknicken wij ons avondeten tijdens de zonsondergang op een kleedje in het gras vlak boven het strand, waar na het donker twee korte walvisfilms geprojecteerd worden onder de sterrenhemel. What a life hey...

Let The Kimberley Touch You

Cash V Country http://www.youtube.com/watch?v=CgBIIYyFnME&feature=email
The Kimberley - What's the fuss? http://www.youtube.com/watch?v=81XXRTWNE_4&feature=related">
The Kimberley is live http://www.youtube.com/watch?v=HkwCc8yIHGY&feature=related">
Kimberley Treasures http://www.youtube.com/watch?v=1OaXxohZc-E&feature=related">
The Little Picture http://www.youtube.com/watch?v=aQ4uxz8vWzc&feature=related">
Old Country, New Country http://www.youtube.com/watch?v=h9CDy21yDhY">
Missy Higgins supports a free Kimberley http://www.youtube.com/watch?v=644C_bKcnH0&feature=related ">

Added 23/6/09 Would you like to be completely blown away by the powerful beauty and wonder of the Kimberley, and learn more about the risks to this global treasure? Then check out 60 Minutes' report on the Kimberley - cut and paste the link below into your browser, or click on the link in the media section of this site.
http://video.msn.com/?mkt=en-au&brand=ninemsn&tab=m163&from=39&vid=337D03CB-21AA-44C3-9BDB-0D70BF6FD4D8&playlist=videoByTag:mk:en-AU:vs:0:tag:AUnews_AU60minutes:ns:MSNVideo_Top_Cat:ps:10:sd:-1:ind:1:ff:8A

Doktertje spelen

Vandaag heb ik alle keren Doktertje Spelen terugverdiend. Na een operatie donderdag is mijn systeem ietwat van slag en vanochtend had ik Joy's hulp nodig. Ze was een prof dokter-verpleegster-mama in een. Gaf me wat ik vroeg, stelde precies de juiste dingen voor om pijn te verlichten en bleef heel rustig. Nooit gedacht dat ik zo een profijt kon hebben door rollenspel en het effect daarvan op een kleuter. Een tijdje terug deelde ik wat dingen die ik op een recente Eerste Hulp training had geleerd en ze weet het allemaal nog. Ik denk dat we binnenkort brandweerman gaan spelen, je weet maar nooit wanneer dat nog van pas kan komen. Misschien ook maar gaan timmeren en loodgieteren in en rondom het huis, haar meenemen naar de garage als de auto voor onderhoud moet. Goh, de mogelijkheden zijn ongelimiteerd...

Taal, Tale, Talen, Ver talen

Het wordt steeds leuker. Vrijwel alle nieuwe woorden in Joy's vocabulaire gaan er tweetalig in. Ze pakt zowel Australische als Nederlandse boeken om samen te lezen of alleen. Ze bekijkt films afwisselend, maar bij voorkeur in het Nederlands. En heeft tijdens alleen spelen (rollenspel tijdens poppenpicknicks met name) een voorkeur voor het Engels. Hoewel sommige mensen zeggen een accent op te pikken, hoor ik haar feilloos Aussie spreken en ABN. En dat ABN verrast me zo, omdat ik toch een (zei het misschien licht) Amsterdams accent heb. Mogelijk door het voorlezen, waar ik wel op mijn uitspraak let, komt mijn Nederlands er beter uit dan voorheen.
Maar soms doen we toch heel gekke dingen met taal. Naast de zinsopbouw, die anders is in Engels en Nederlands, moeten vooral vervoegingen soms lijden onder ons tweetalig bestaan. En dankzij het lezen van een grappig boekje over hoe buitenlanders Nederlands zien (A Xenophobe's Guide to the Dutch) wordt ik mij bewuster van elementen van taal die geen aandacht krijgen. Vooral beleefdheidsvormen in het Nederlands zijn moeilijk te vertalen naar het Engels en dreigen dus aan Joy's opvoeding voorbij te gaan. Maar gelukkig hebben we Jip & Janneke, die het wat ouderwetser Nederlands vocabulaire in dit huishouden nog enigszins op peil houden. Haha, weer water. In eerdergenoemd boek(je) werd uitgelicht hoe waterpeilgericht Nederlanders in hun taal zijn. Let er maar eens op.
Los van taal ben ik toch ook wel erg Nederlands. Wat ik als karaktertrekken van mijzelf zag, is door het lezen van dit boekje in een ander daglicht komen te staan.
En een beetje trots ben ik me nu bewust van Nederlanders' veeltaligheid. Vrij uniek, iig ten opzichte van Engelsen. En zo kan ik Joy soms iets beter uitleggen wat cultuurverschillen blijken te zijn, waarom doen wij dingen zo en zij zo? Uiteindelijk maken we ons beiden eigen, met soms eigenaardige voorkeuren. Lekker, al die kleur en variatie.
Joy nieste eerder mijn boodschappenlijstje nat. Dat was geen snot maar geniestheid.
En als ik haar nu bewust poepie of scheetje noem, ligt zij helemaal in een deuk.
Alles, toetjes incluis, is op het moment disgusting! gewoon omdat het zo lekker klinkt.

Het weer

Halleluja, ik zag per ongeluk een stukje nieuws. In het zuiden loopt Australie totaal onder, ongekend veel water komt er binnen (uit de lucht en vanuit de zee) in gebieden die al jaren met extreme droogte kampen. Ik had er niets van gehoord, leef hier echt een beetje in mijn kleine wereldje en moet eerlijk zeggen dat dat genoeg is.
Wij hebben ook een beetje regen gehad, gewoon een paar lekkere buitjes. Dat komt in de tropen niet zoveel voor, meestal is het een beetje alles en heel veel niets. Nu hebben we twee bijna geheel bewolkte weekenden achter de rug, nat gras en natte-droge-natte was en kunnen we zowaar gewone kleren aan. Mensen herkennen elkaar bijna niet in halflange of lange broeken, t-shirts met lange mouwen en de liefhebbers eindelijk weer een keer in spijkerbroek. Regenbuien eind mei, ongekend!
En nu voorbereiden op de door mij altijd gewenste winter (haha, sliep uit!): zes weken kou. Toch echt, soms, een paar dagen deze tijd, maar 15-20 graden overdag en 's nachts nog kouder. En dan weer lekker warm. Ha! Gek he dat wij bijna onze kortste dag hebben en jullie in dat natte verrekte kleine kikkerland de langste. En nog is het er kouder dan hier! En nee, ik wil niet ruilen, voor geen goud. Jullie moeten zelf maar een hangmat, een bikini en een 4WD kopen en hier naartoe komen.

Pets

Joy wil zo-o-o-o graag een huisdier. En ik ben er zo niet van. Het aller, allerliefst wil zij een kat. Nou heb ik 14 jaar trouw voor de kat gezorgd die ik na het uit huis gaan geadopteerd heb, en ik was blij dat het toen voorbij was. Katten zijn lief, lekker zacht en soms gezellig, maar ik wil ze niet in huis. De kattenbak is genoeg reden. Maar kattenvoer (yak!) haren en dierenartsrekeningen tellen ook en daarbij horen katten gewoon niet in Australie. Ze verstoren de balans (vogels hebben hier van oorsprong geen viervoetige vijanden en zijn niet ingericht op verweer tegen een kat) en ik wil daar niet aan mee doen.
Ze wil wel consessies doen. Bijvoorbeeld een hamster nemen dan, ook lekker zacht. Of desnoods een cavia of kuikentjes. Dat die dieren maar een paar jaar meegaan, tja, dat kun je wel uitleggen maar echt indruk maken doet het niet. Bovendien wil ik niet leven met gevangen dieren in mijn nabije omgeving.
Dan rest een hond. Want ze mist Niki nog steeds (ik ook :() en vertelt aan Jan en alleman dat wij ook een hond hebben, als ze er een tegenkomt en aait. De afgelopen weken zijn we gaan wandelen met de buurhond. Die hond woont hier nu een half jaar, en was nog nooit uit de weliswaar grote achtertuin geweest. Intussen zwaar neurotisch, want het is een kelpie en die moeten werken en rennen. En ik mis het lopen. Op het strand met Joy alleen wandelen verzand in krabbetjes kijken, pootje baden en snel moe zijn. Met Zena (the warrior princess) lopen we zo anderhalf uur weg en zijn we alledrie blij. Ik ben licht ambivalent, want met Zena lopen terwijl we Niki achterlaten... Maar goed, het gaat. We doen haar goed en worden er zelf ook beter van. Zelf een andere hond nemen kan ik echt niet. Joy leg ik uit dat het heel lastig kan worden als we moeten verhuizen, ik zie op tegen mogelijke kosten, maar eigenlijk ben ik er emotioneel gewoon niet klaar voor. Als we een eigen huis hebben, 2-3 jaar verder mogelijk, waarschijnlijk wel. En dan wil ik ook graag twee kippen. En als we toch beginnen een paard. Enfin, nu is het gewoon te vroeg. Maar Joy lijkt het nodig te hebben om iets voor zichzelf te hebben, een ander levend wezen thuis dan alleen haar moeder, om iedere dag te kunnen knuffelen en mee te spelen. Criteria van Joy: zacht, gezond en lief. Ik begrijp zo goed wat het haar kan geven, maar... wat nu. In ieder geval niet kijken op de SAFE (Safe Animals From Euthanasia) website! Ik ga er maar vanuit dat het leven ons zal brengen wat nodig is, wie weet wat dat wordt.

Andere functie

Morgen word ik getraind in een andere functie. Als het goed gaat, de achterstand van de collega die vertrekt weggewerkt is, en de functie parttime gedaan kan worden, dan krijg ik ws een permanent contract. Lekker, een beetje meer zekerheid. De functie is die van Finance and Contract Coordinator. In Australie wordt vooral in de 'Not for profit sector and Non Government sector' veel gebruikt gemaakt van 'grants, of funding'. Dat wil zeggen dat je een organisatie aanschrijft die geld aanbiedt voor bepaalde projecten, en als je succesvol bent in je aanvraag, dan krijg je geld. Dat kan een paar honderd of duizend dollar zijn, maar ook miljoenen. Dat geld moet je wel volgens spelregels besteden, je moet vaak tussentijds rapporteren over de voortgang van het project en je moet de mensen die het geld 'on ground' besteden begeleiden in budgetteren, afspraken, bijtijds rapporteren etc. De Land & Sea Management Unit waar ik voor werk binnen de KLC heeft ongeveer 80 budgets in beheer verspreid over globaal 15 projecten. Inmiddels ben ik natuurlijk redelijk goed bekend met alle projecten, en werk ik al samen met mensen waar ik nu veel meer mee te maken zal krijgen. De eerste maanden wordt het ws heel heftig; veel leren, informatie missen die in mijn voorgangsters hoofd zit maar nergens op papier staat, hoge werkdruk ivm eind fiscaal jaar. Maar ik heb er zin in, heb ideeën om het allemaal wat efficiënter en soepeler te laten verlopen en zie uit naar wat meer hersenwerk. Enne, ietsje meer geld = minder uren werken (als het werk het toelaat, anders iig opbouw voor deels vrije schoolvakanties). Duim alsjeblieft voor me dat het gaat lukken :)
10-6-09 De overdracht is gebeurd en het is vrij zeker dat ik dit werk kan blijven doen, tot zover vind ik het ook echt heel leuk, een enorme uitdaging. Maar... waar ik dacht nu eigenlijk automatisch een contract onbeperkte tijd te hebben (omdat mijn contract na afloop niet is verlengd en ik wel nog steeds werkzaam ben), lijkt dat hier toch niet zo te werken. Ik heb nu geen contract. En als ik het krijg ('we kijken over een maandje wel hoe het gaat') is het ws voor twee jaar, toch een hele verbetering. Maar het blijft eng en onzeker: als ik nu een been breek mag ik mijn paar dagen ziekteverlof opnemen en dan verlies ik mijn werk en dus inkomen. De eerste twee jaar als permanent resident heb je geen enkel recht op wat voor uitkering dan ook. Zolang het goed gaat, gaat het goed, maar het is wel spanningsvol. Ik hamster vakantiedagen om toch iets van een vangnet op te bouwen en heb tot nu toe alleen overuren gebruikt om af en toe Joy's schoolvakanties op te vangen en een lang weekend vrij te zijn. Volgend jaar maart kan ik denk ik op wereldreis ;)

The Kimberley in strife

Het blijft spannend: er is een voorlopig contract getekend met betrekking tot de ontwikkeling van een LNG processing hub bij James Prices Point. Ik blijf geloven dat deze bijzondere plek onaangetast zal blijven. Voor diegenen die geinteresseerd zijn in het verhaal, zie hieronder een aantal websites. KLC is de organisatie waarvoor ik werk. Het zal duidelijk zijn waarom vele collega's en ikzelf ambivalent zijn...
http://www.klc.org.au/
http://www.wilderness.org.au/campaigns/kimberley
http://www.savethekimberley.com/
http://www.wwf.org.au/ourwork/oceans/kimberley/
http://www.environskimberley.org.au/
http://protect-the-kimberley.blog.ca/
http://handsoffcountry.blogspot.com/
http://bk-bkpricespoint.blogspot.com/
Vrijwel alle websites geven een visueel beeld van onze kust. Sommige bieden achtergrond informatie. Als je geinteresseerd bent in de visie van lokale Aboriginals die tegen de industrie zijn, dan is de tekst van Joe Roe de moeite van het lezen waard (zie Protect The Kimberley).

Familie

Joy is zich, net als ieder ander kind neem ik aan, bewust van familiebanden. Wat zij heeft, dat weet zij en dat is heel duidelijk deel van haar systeem/zelfbeeld. Opa Willem en oma Trees, die zijn in Nederland. Oma Margot en opa Henk, die zijn overleden, maar daar vraagt ze wel naar. Hoewel zij altijd blij en trots familieleden beschrijft aan anderen, is er wel degelijk bewustzijn van ruimte - een gat? - dat niet wordt opgevuld door de mensen uit Nederland. Krieshen, grote broer, die is altijd in haar hart, net als papa. En natuurlijk Miles & Monique en Sander, Dominique & Erik. Haar nichtjes kent zij nog, maar die begint ze toch echt wel door elkaar te halen, zo ook omes en tantes. Niet genoeg herinneringen of relatie nu om onderscheid te maken denk ik. Maar ja, klas- en crechegenootjes en vriendjes en vriendinnetjes die hebben toch regelmatig contact met opa's en oma's en neven en nichten.
Tja, wat doe je dan als ouder, een surrogaat-familie kun je niet even van het schap halen. En natuurlijk hoop ik dat onze banden met de mensen in Nederland behouden blijven, maar ook dat onze vriendenkring uiteindelijk deze rollen deels zal invullen. Dat kost echter tijd, veel tijd en dat kun je niet forceren. Mensen dienen zich aan voor plekken in je hart en in je leven, wanneer het zo moet zijn (he Klier?) en dan is het helemaal goed.
Gisteren kwam Sharon voor de tweede keer oppassen, omdat ik een lange en late vergadering voor de housing group had. Sharons partner Paul kwam deze keer ook mee. een poosje op haar honden en huis gepast, zo leerden we haar kennen) en gewoon een heerlijk mens. Bijna zestig denk ik, en oma van kleinkinderen die in Queensland wonen. We zien hen vrij regelmatig, waren ook door hen uitgenodigd voor een fijn en uitgebreid moederdagontbijt. Daar werden plots ontmoetingen geregeld met de kleinkinderen als ze op vakantie komen en vergelijkingen gemaakt. Gisteravond vroeg Joy tijdens het eten of zij net alsof mocht doen dat Sharon en Paul haar oma en opa zijn. Iedereen vond dat natuurlijk prima. Ik hoorde bij thuiskomst dat Joy de hele avond het 'spel' volgehouden heeft en uiteindelijk heeft zij die plek gewoon ingenomen. Sharon en Paul waren vol van een avond samen met Joy en merkten op dat zij graag de rol van oma en opa op zich nemen. We kennen Sharon al een jaar en plotseling ontstaat er zoiets, bijzonder hoor. Het raakt me erg dat Joy zulke fantastische lieve goede en leuke mensen heeft uitgekozen zijnde haar familie en dat zij Joy op een zelfde wijze omarmen. Wat een gift van het leven.

Oei, een heel grote vis

Woensdag was ik voor een ochtendwandeling op het strand. Het is de dag dat Joy op school is van 8-14 uur en ik alleen-tijd heb. Het water was ongekend helder en kalm, dat gebeurd niet zo vaak, en Cable Beach was meer dan 100% zoals op de plaatjes. Terwijl ik na een wandeling lekker over de zee zat uit te staren, zag ik plotseling beweging ongeveer 100-150 meter vanaf het strand. Dolfijnen dacht ik eerst, dus ik bleef kijken. Maar nee, geen vinnen of typische dolfijnbewegingen. Wel een grote vis, ik schat zeker 4-5 meter lang, die langzaam parallel aan het strand naar het noorden doorzwom en die nog van honderden meters vanaf het strand te zien was. Hoewel walvissen van juni tot oktober langs onze kust zwemmen om in wat noorderlijker wateren te baren, nam ik toch aan dat het een walvis was. Ik zag geen grote vin en vond het zo traag.
Tien minuten later heb ik gezwommen, meer op mijn gemak dan sinds lang en het was zo prachtig en heerlijk, hoewel wat koud. Het water koelt af, vinden de mensen hier lekker, die zwemmen niet als het te warm is - tja. Wat een cadeau weer zo een moment. En dan beseffen dat je hier woont, het is zo ongelofelijk maar waar.
Onderweg terug naar huis zie ik zuidelijker langs het strand weer een hoop beweging. Ik bleef even kijken en zag vinnen, koppen, zwart, wit, het ging maar door. Ik dacht, goh ben ik nu de eerste getuige van vroege walvissen, wauw, vorige jaar mistte ik die momenten steeds (hoorde ik achteraf dat dezelfde of de volgende dag na onze strandmomenten walvissen gespot waren). Na een minuut of vijf werd duidelijk waarom die staartvinnen toch wel een wat vreemde vorm hadden... het waren flippers. Een stel mensen was aan het froliken in het water, met snorkels op en grote vinnen aan. Ik lag helemaal in een deuk. Eerst die verbazing en dankbaarheid om dan eindelijk walvissen hier te zien en dan die ontmaskering, wat een grap en wat een plezier! Om daarna meteen in vrees om te slaan. Want deze mensen waren een stuk verder uit de kust dan de vis die ik gezien heb en langzaam kwam plotseling het besef dat niet alleen walvissen traag in rechte lijnen zwemmen. Dat doen grote haaien ook. En die bruinige kleur in het water pastte veel beter bij een tijgerhaai dan bij een bultrug. Kippenvel. Ik heb gezwommen nog geen tien minuten nadat dat monster voorbij zwom.
Een dag later hoorde ik van een collega dat ook zij een heel grote haai langs Cable Beach had zien zwemmen eerder die week. Zij had de vin gezien en die was overmaats.
Kunnen mensen mij nog zo vaak vertellen dat de haaien hier zowat tam zijn, dat ze genoeg vis te eten hebben, nooit heel dicht bij het strand komen en niet geinteresseerd zijn in mensen, dat er nog nooit iemand door een haai is aangevallen in of nabij Broome enz enz enz. Er zijn tijgerhaaien, hamerhaaien en Bronze Whalers en die lusten ook wel eens een arm of een been of meer, vooral de eerste en de grootste. Ik ben bang en voorlopig blijft het weer even bij wandelen denk ik. Joy gaat zeker even het water niet in en sowieso gaan wij nooit voorbij middeldiep en moet zij van mij altijd tussen mij en het strand in blijven, liefst binnen handbereik. Ik ben benieuwd of ik hier ooit weer overheen kom, want ik het verleden voelde ik mij hier superveilig (voor het eerst ergens in zee) - en wist ik hetzelfde als nu.

Moederdag

Moederdag vieren van woensdag tot zondag, dat kan dus. Woensdag was ik uitgenodigd voor 'afternoon tea' (morning and afternoon tea of smoko zijn vrij standaard thee/koffiedrink momenten, met een snack) in de klas van Joy. Om 13.20 uur werden we verwacht en bij aankomst werden alle moeders door hun kinderen naar binnen geescorteerd. Ze zagen er zooo schattig uit: de meisjes met schortjes om en kapjes op de haren, gemaakt van dubbelgevouwen papieren decoratiekransen met linten van plastic, de jongens ook met schort en een strikje om de nek. Trots als pauwen leidden ze ons de mooi gedekte tafels met daarop vaasjes met verse bloemen. Eerst kregen we allemaal een boeketje verse bloemen (Frangipani's, bougainvillia, varenblad). Daarna werden thee, met kop en schotel, en zelfgebakken scones geserveerd, met natuurlijk room en jam. Supertrots kregen we daarna cadeautjes gepresenteerd: een mooi in regenboogkleuren gestempeld zakje met daarop een kaartje waarop de kinderen onder het voor-mijn-lieve-mama hun eigen naam geschreven hadden. In het zakje zat een canvas kunststukje met een in verschillende kleuren afgedrukte handafdruk, mooi gedecoreerd met glitters en hartjes. Eindelijk iets wat het haakje in de keuken verdient. En terwijl we theeleutten mochten we in het werkboek van onze kinderen kijken. Daar zit al heel wat in en het is bovendien echt heel leuk opgemaakt door de juffen. Wat een viering van het moederschap! De kinderen waren zo trots en opgewonden en moeders zonder uitzondering geraakt en gevierd. Wauw.
Op de creche is er ook iets gefabriceerd, dat zit nog steeds in het zakje. Het heeft Joy de eerste dag wat moeite gekost, stiekem heeft ze me al verteld wat er in zit, maar ik heb het nog steeds niet gezien. Ik ben heel benieuwd. En tussentijds heeft Joy te pas en te onpas moederdagkaarten voor mij ingekleurd. Er liggen er nu vier mooi te zijn. Bovendien loopt ze me al de hele week te bezingen, hoeveel ze van mij houdt en mij de allerliefste mama van de wereld vindt (bloos). Morgenochtend is zij van plan voor mij ontbijt op bed te maken. Het houdt niet op, wat een feest. Heerlijk kind. Eigenlijk is het iedere dag moederdag als je van zo een heerlijk wezen mag genieten.

Snoepjes op het werk

Kom ik terug van Kooljaman met al mijn cursusplannen. Krijg ik de geweldige gelegenheid om een vrouwenkamp mee te gaan maken. Een week lang. In de woestijn. Leven en slapen onder de sterren. Bush tucker. Tussen en met Aboriginal vrouwen uit de Kimberley. Zij delen cultuur, verhalen, gewoonten en doen wat riten. Dit is echt heel bijzonder en ik ben zo blij dat ik de kans krijg dit mee te maken, het voelt bijna of ik even een kijkje in Narnia mag nemen :) Natuurlijk gaat Joy mee. De tegenprestatie is dat ik rijd en 2-3 vrouwen meeneem. Het is ongeveer 12 uur rijden. In een werk auto, alles op kosten van de zaak. En ik mag komende week de 4WD cursus via het werk doen (scheelt met twee vrije dagen en $ 350!) plus de week erop een tweedaagse opfris EHBO-cursus. Wauw! Ik beloof: ik ga de camera meenemen. Misschien geef ik hem wel gewoon aan Joy, zij maakt graag foto's en wie weet wat ze schiet. Eind mei is het zover.

9/5/09: Het feest gaat niet door. Joy kan niet meer naar het Womens Law Camp (min. leeftijd 10 jaar) en dus ga ik niet. We krijgen vast een keer een andere kans.
De 4WD cursus was geweldig, veel geleerd en genoten.

Kooljaman at Cape Leveque

In de schoolvakantie hebben we een korte kampeertrip gemaakt. Iets korter ook dan gepland nog, omdat we op de heenweg een lekke band kregen en de reserveband ook zacht en lek bleek. En dat terwijl me al over de helft van het 130 km lange stuk dirt road waren, geen gemakkelijke weg. Gelukkig kregen we binnen een paar minuten hulp, want ik had niet eens een idee hoe ik in hemelsnaam het reservewiel vanonder de auto moest halen. Heb nog nooit een bandje verwisseld en dan maar meteen een 4WD... Enfin, we hadden hulp en het advies terug te rijden naar Broome om iig het reservewiel te vervangen. Dat was nog zo makkelijk niet, want ik had blijkbaar banden met afwijkende maten. Alles is vervangen a $ 1100, au. Mogelijk leveren de drie oude goede banden nog wat op in die winkel, ze staan nu te koop. Deze proeve was een goede aanleiding tot het besluit om een 4WD cursus te gaan volgen, twee dagen, ergens tussen nu en snel.
We kwamen de eerste kampeerdag dus veeeel later aan dan gepland. Konden na een koude maaltijd meteen naar bed. Joy was toch de hele dag in vakantiestemming, tot zelfs het moment dat ze naast de auto op krik zat te zingen en spelletjes met me deed tijdens de tijdrovende klus van het vervangen van alle banden. She is a good sport.
Kooljaman was als altijd prachtig. Joy had al snel twee vriendinnetjes, van oorsprong Afrikaans, dus dat was taalkundig soms ook grappig. 11 en 7 jaar waren ze en ik had er geen kind aan. We hadden de tent en een speeltentje mee. Ik had een maaltijd klaar meegenomen en we hebben daar een keer avondeten gegeten, fish and chips, altijd een treat voor Joy. Ik had voor 2,5 dag geen zin in gedoe met gasflessen en pannen. Hoewel we heerlijk uitgerust zijn en veel hebben gespeeld was het een beetje teleurstellend omdat de bijna immer kraakheldere zee dit keer niet helder was. Verkeerde windrichting. Ik ben dan toch niet zo op mijn gemak en geniet er anders altijd zo van als het daar mooi en helder is. Enfin, moeten we nog een keertje terug later dit jaar. We hebben er uiteindelijk anderhalve dag doorgebracht, want ik wilde op de terugweg wel ruim de tijd hebben. Stel... nog een lekke band, dan toch liever niet in het donker. Het stuk dirt road wat langzamer teruggereden, toch voorzichter geworden door de lekker band, en dat kost dan ook echt meer tijd. Joy sliep het hele stuk, dus dat is toch wat beter voor de concentratie. En we hebben het weer gered. Hoewel het naar Australische maatstaven een 'easy peasy' stuk weg is (220 km in totaal) ben ik toch altijd wel een beetje trots als we heelhuids thuis zijn. Zeker nadat ik onderweg een 4WD afgevoerd heb zien worden die een paar koprollen had gemaakt en in een cabrio veranderd was. En het een stuk geregend heeft en een zandweg dan in een modderglijbaan veranderd. (Een 'slippery slide' noemen ze dat op de creche, als ze het bewust creeeren met zand en de tuinslang). Geloof me, je hebt er niet veel water voor nodig. Waar ik een seconde dacht: ha, even geen grote stofwolken, gleed ik het volgende fijn naar het midden van de weg zonder dat ik van plan was daar te gaan rijden. Nog een keer besloten die cursus te gaan doen. Onderweg zagen we nog een dingo, de eerste denk ik sinds we hier zijn. Helaas heb ik geen foto's of filmpjes gemaakt geloof ik. Niet zo leuk voor het NL-front maar het zegt wel iets over ons: we zijn zo in het nu en genieten daarvan dat een camera er gewoon niet bijhoort. Nog een paar keer beschermt kamperen en dan gaan we samen echt de bush in af en toe, een weekendje. Wat een vooruitzicht weer... het leven in Australie is toch echt heel mooi.