The Tooth Fairy

Sinds april zaten Joy's onderste tanden los. Begin augustus vielen ze er eindelijk uit. Eerst eentje, waardoor ze eruit zag een een lieve krullenbollen piraat. Daags later de tweede. De nieuwe tanden waren meteen al zichtbaar. Goddank is Joy niet maanden aan het wiebelen geweest met die tanden, ik kan dat niet aanzien en zij heeft mij ontzien. Joy is vatbaar voor argumenten en gelooft dat de nieuwe tanden de oude er vanzelf uitduwen. Klopt ook, maar ik weet heel goed dat weinig kinderen dit vinden opwegen tegen het wiebelen.
Natuurlijk moest de tandenfee eraan te pas komen, want daar wordt in een meisjes kleuterleven op gewacht zodra er losse tanden in het spel zijn. Dus ik pietepeuteren met een zelf gemaakt mini envelopje, er een mini briefje in - in het Engels om het wat geloofwaardiger te maken - en een muntje. Joy dolblij de volgende ochtend en helemaal onder de indruk. Later die dag kwam ik in de winkel een boek tegen met allemaal feeënverhalen en ook in dat boek allemaal kleine envelopjes met briefjes. Dacht ik even de geloofwaardigheid te bekrachtigen, dus geef haar dat boek. Joy blij. Komt ze even later naar me toe en zegt (nu slissend): 'Mam, jij hebt dat tandenfee briefje gemaakt he?". Zat ik even met mijn mond vol tanden, maar kon mijn verrassing net verhullen. He, hoezo kom je daarbij, vraag ik. Nou, redeneert Joy, de tandenfee schrijft heel netjes, en jij niet zo. Kijk eens naar dit briefje. En ik heb net zulke vlinderstickers als die op het envelopje... Tja, hou dan je gezicht maar eens uitgestreken, ik kon het niet. Gelukkig konden we er samen hartelijk om lachen. Joy uitgelegd dat het een beetje net als Sinterklaas en de Kerstman is: mama's doen het allemaal omdat kinderen het leuk vinden en de echte Sinterklaas etc het niet meer kan. Die bestonden wel vroeger, maar nu helpen mama's het de kinderen nog meemaken. Sinterklaas heeft het namelijk ook nooit gered bij Joy; zodra zij het concept van Sinterklaas begrijpen kon, doorzag ze die poppenkast ook. De kunst nu is om haar het voor zich te laten houden, want ze deelt haar slimmigheid graag met anderen kinderen. Gelukkig, als Joy het niet meer volhoudt en het zegt, is het geloof van die kinderen zo groot dat Joy's verhaal er gewoon niet in gaat. Ze geloven haar gewoon niet, die (on)gelovige Thomassen. Daar kan zij zich nog even lekker tandenloos op stukbijten.

Growing Wings

Voor mijn verjaardag twee jaar geleden kreeg ik een koelkastmagneet waarop staat 'There are two things that we should give our children: one is roots and the other wings.' (Hodding Carter). Met de wortels zat het al een tijdje goed. En nu heeft Joy ook vleugels.
Toen ik maandag de gelegenheid geboden kreeg om de sandplay therapy training dit weekend te doen, moest ik beslissen of ik Joy een weekend bij vrienden zou laten. De training was namelijk in Fremantle (Perth). Huilend, met kloppend hart en zwetend had ik mijn hand op de muis om te klikken op 'confirm booking' voor de vluchten. Wat een intens pijnlijk moment. Het antwoord was Ja. Joy was er klaar voor, en ik ook.
Joy is bij Sonja, JJ, Jana & Ulrich gebleven. Sonja is een goede vriendin van mij, beschermende moeder, Zuid Afrikaans. JJ arts. Jana & Uri heerlijke kinderen. Joy sprong een gat in de lucht toen zij hoorde dat zij voor een lange play over en ook nog sleep overs naar hen toe zou gaan. Ze vond het wel een beetje lang voor een eerste keer zei ze, maar ze was dapper en kon het aan. Het is goed gegaan; Joy is straal verwend en heeft zich erg vermaakt. 's Avonds vond ze het soms moeilijk, maar ze kon mij altijd bellen en dat deed ze dan ook. Over een uurtje zijn we weer samen.
Voor mij was het ook goed. Met aandacht voor de betekenis van deze stap en vooral veel liefde en vertrouwen heb ik uit kunnen zien naar het weekend en er erg van genoten. Ik vloog vrijdagmiddag naar Freo en ben nu net, maandagochtend, terug. De workshop was echt geweldig en het verblijf bij Satrup was ook heerlijk en voedend. Fijn even een weekend met oude vriendinnen, want Prabs kwam ook langs, ongestoorde grote mensen gesprekken, rust en stilte bij thuiskomen, lekker vertroeteld worden.
Ik ben blij dat Joy zo een goede eerste ervaring heeft met van haar moeder gescheiden zijn, autonoom worden, opgroeien. Mocht er ooit een noodgeval zijn, dan weet zij dat zij het aankan om even elders te zijn en heeft er vertrouwen in dat zij veilig is en ik terug kom. En ach, voor ik het weet is ze vaker en wellicht langer weg, uitvliegend op die prachtige sterke vleugels van haar.

Back on Track

Zucht, wat een verademing, terug naar werken met mensen. Dit weekend heb ik een workshop bijgewoond in Sandplay Therapy. Het was geweldig; weer met mensen bezig zijn, met well being, adem en collectieve energie.
Het instituut dat de training organiseerde heeft een bijzondere filosofie die overeenkomt met die van Gestalt therapy en Steiner's werk. Het was allemaal dus erg herkenbaar en echt een soort thuiskomen.
Het werken met zand en symbolen gaat diep en is indrukwekkend. Waarschijnlijk ga ik in Circle Community House deze therapievorm aanbieden aan kinderen, later mogelijk ook adolescenten en volwassenen. Momenteel probeer ik een collectie symbolen bij elkaar te sprokkelen, die bestaat uit miniaturen van sprookjes, religieuze and culturele figuren; mensen in allerlei (sociale) situaties en beroepen, wilde, tamme en mythische dieren, minerale items zoals stenen, kristallen, schelpen, kralen, veren, spiegels; zon, sterren, maan; bruggen, hekken, torens, tempels, kastelen, huizen; feeën, eenhoorns, bloemen, sieraden, meubeltjes, allerhande vervoersmiddelen, sleutels, sloten, kistjes enz enz enz. Het is nu nog maar weinig maar het is erg leuk om de collectie te zien groeien. Uiteindelijk moet er een collectie ontstaan die kinderen alle gelegenheid biedt om diverse situaties uit te beelden.
Zoals gezegd is het echt een verademing om terug te zijn bij werken met mensen. Het heeft even geduurd en ik heb mijzelf vaak afgevraagd of ik ooit zou terugkeren naar mijn beroep van oorsprong. Vorig jaar raakte mijn interesse weer gewekt door het Alternative to Violence project en nu ben ik overduidelijk op zoek naar meer. Het grote verschil is dat er met sandplay therapy geen sprake is van enige vorm van controle zoals bij de reclassering of in een residentiële setting. Het is tijd voor ZIJN, en als therapeut ben je eigenlijk vooral aanwezig in acceptatie. Het werk doet zichzelf.
Sinds ik deze mogelijkheid om dit aan te bieden overwoog, gingen zoals altijd als iets goed is, diverse deuren open en kwam precies het juiste op mijn pad. Mijn idee dat ik in maart deze workshop zou doen en tot die tijd rustig ernaar toe zou werken, ging op de schop toen ik maandag hoorde dat ik dit weekend al terecht kon. Het moet blijkbaar zo zijn. En ik ben blij, het leven lacht me toe, de zon straalt net even mooier dan anders en dat is weer zo een teken dat ik op het juiste pad ben.
Ik vind het erg interessant en jullie gaan er zeker meer over horen...

Life Begins At 40 - Oh What A Feeling

Gisteren hebben wij mijn verjaardag gevierd. Mensen die de veertig naderen vragen allemaal hoe verschrikkelijk het is. Dat is het niet. Het is verfrissend en goed. Door de nadruk op een nieuw begin heb ik mij vooral bezig gehouden met wat ik in dit leven wil en hoe, en heb ik vooral ook datgene losgelaten dat lang deel van mijn leven heeft uitgemaakt maar geen plaats meer heeft in het nu of in de toekomst.
Op mijn verjaardag zelf heb ik een aantal lieve emails, telefoontjes en cadeautjes ontvangen uit Nederland en Broome. Dat was leuk en bijzonder. Ik had besloten een feestje wat later te organiseren omdat er al zoveel gaande was eind juni. Bovendien wilde ik mijn werk afsluiten na ontslag en hebben Joy en ik tussentijds de Lurujarri Heritage Trail gelopen.

Gisteravond op Cable Beach hebben wij een bonfire gemaakt. Er waren zo een dertig mensen; vrienden met kinderen en/of aanhang. Het was liefdevol en gezellig en de omgeving fantastisch. Een knetterend, warm vuur op het strand met rondom lantaarntjes van kaarslicht, een liggende maansikkel die heel mooi weerscheen op een kalme oceaan, het geluid van de kabbelende golven, een prachtige sterrenhemel...
Joy en ik hadden overdag gekookt en gebakken en mensen brachten zelf ook nog wat eten mee. Het eten stond allemaal mooi op tafeltjes en was binnen tien minuten verdwenen, opgelost in de lucht leek het wel. Het enige wat resteerde waren smakgeluiden en tevreden geroezemoes. Iedereen heeft goed gegeten en de kinderen hebben na het rondrennen op het strand en in de duinen broodjes op een stok gemaakt in het kampvuur. Het was leuk om een kring kinderen rondom het vuur te zien, stokken met deeg op door Wijnand gemaakte handige houders (want geduld moet je wel hebben voor deze broodjes), ouders ernaast en eromheen en daaromheen nog een kring volwassen.
Het was gewoon echt goed, er viel niets meer te wensen :) Dank aan iedereen die deze viering zo bijzonder gemaakt hebben: Cath, Sharon, Kaylene & Nola, Wil, Bex & Ellie, Rowena, Peter & Grace, Esmee, Wijnand, Bram & Tom, Ute, Darcy, Bibi & Gemma, Jessica, Rushi, Kiama & Sumi, Reema, Doug, Sage, Rowan & Araya, Alex, Mira, Klara, Enya & Robin

Gone Walkabout

Hallo :)

We hebben nog steeds geen kans gezien om wat over onze avonturen 'overseas' op te schrijven en gaan nu alweer nog een heel bijzonder avontuur tegemoet.

Vanaf zaterdag gaan Joy en ik negen dagen lang de Lurujarri Heritage Trail lopen met de lokale Aboriginees. Bush walking, story telling, bush tucker and sleeping under the stars...

Daarna heeft Joy nog een week schoolvakantie en ben ik 2-3 weken vrij (ik heb ontslag genomen), dus in die tijd komt er zeker wat via cyberspace naar jullie toe over wat wij meemaken.

Wij hopen dat met jullie alles goed is.

Veel liefs,
Astrid & Joy

Busy times

Het is een drukke periode geweest en daardoor was er weinig tijd voor bezinning, laat staat om even wat op te schrijven.

Joy heeft het heel goed op haar nieuwe school. Het is een prettige klas, de sfeer is vriendelijk en alle kinderen lijken te floreren. Joy heeft een handvol nieuwe vriendinnetjes die fijne families hebben die elkaar al kenden en waar wij in de cirkel zijn opgenomen. Joy is en blijft heel creatief met bijna dagelijkse uitingen van haar fantasie, dan wel in bijzondere tekeningen of in het creëren van een eigen wereldje ergens in het huis. Soms maak ik daar foto's van, vaker vergeet ik het, maar de momenten van ontdekking blijven me bij want ze zijn zo typisch Joy. Ze geniet van haar pianoles en oefent vrij regelmatig. Op Taekwondo heeft zij over twee weken haar gele band examen. Gisteren wilde zij in vol ornaat naar de training en dan ziet ze er heel schattig uit, in dat witte pak. Op momenten dat zij bereidt is om mij even los te laten, doet ze geconcentreerd mee en ze was zo trots als een pauw dat ze een paar stukjes van de eerste kata mocht voordoen aan de groep.
Thuis wordt zij steeds onafhankelijker en maakt nu soms ons ontbijt of lunch, inclusief vers geperste jus. Wat een weldaad!
Morgen krijgt Joy een 'merit certificate' op de schoolbijeenkomst (Assembly), dat weet zij nog niet en ik ben benieuwd hoe zij reageert. Ik zal de camera meenemen. We hebben wel gesprekken over dit soort beloningen; feitelijk komt iedereen een keer aan de beurt, en aan mij gaat het goede van deze routine een beetje voorbij. Enfin, het is deel van het onderwijssysteem hier.

Ik werk nog steeds bij de KLC en ben nog immer ambivalent. Soms vind ik redelijke vrede, vooral als ik voor ogen houdt dat onrechtvaardigheid in de hele wereld een rol speelt en niet alleen in onze organisatie. Ik doe erg mijn best om dat te accepteren, vooralsnog is het me nog niet goed gelukt. Dan doet zich op het werk weer iets voor waar ik wanhopig van wordt en wil ik weg, naar een gezondere, respectvolle omgeving. Uiteindelijk vraag ik mij af hoe een organisatie die van corruptie en nepotisme aan elkaar hangt in godsnaam gelijkheid en recht voor haar volk kan bereiken.
Tussen de bedrijven door ben ik nog steeds actief in een aantal organisaties. Met de 'housing group' hebben we net een 'Memorandum of Understanding' getekend, waardoor wij opnieuw een aanvraag voor nieuwe huizen kunnen indienen. Dat gaat ws de komende maand gebeuren en als we slagen dan krijgen Joy en ik een huurwoning voor heel lange termijn en van eigen ontwerp. Moet natuurlijk nog wel gebouwd worden, dus dit is toekomstmuziek. De 'community development' groep die ik medeopgericht heb wordt nu geïnstitutionaliseerd, alsook een biologisch collectief - een groep die biologische groente en fruit naar Broome gaat halen. Uit de milieubeweging heb ik me wat teruggetrokken. Hoewel zij erg goed werk doen is het vanuit een uitgangspunt van strijd tegen de gevestigde orde en ik wil voorlopig alleen maar mijn aandacht richten op dingen die ik wil zien groeien.
Ik heb bijna alle toetsen voor mijn boekhouddiploma gedaan. Voordat wij naar NL vertrekken moet ik dat afgerond hebben, dus ik moet nog even aan de slag. Misschien dat ik daarna nog doorstudeer en mijn accountants diploma ga halen.
De laatste tijd ben ik met wat praktische dingen geconfronteerd waardoor alleenstaand ouderschap soms even moeilijk was, maar goed, in verhouding met de levensstandaard in de rest van de wereld komen wij er toch bekaaid vanaf.
Wij sporten vaker en ook ik ga voor mijn gele band binnenkort. Whoehie.

Langzaam bereiden wij ons voor op onze vakantie in 'eigen land'. We hebben koffers gekocht en ik vraag mij regelmatig af of we voldoende warme kleren hebben voor onze trip. Gelukkig zijn er tweedehands winkeltjes, we slaan wel een bonte garderobe in die we weer achter kunnen laten als het moet. Mode bestaat in Broome niet, dus bereid je voor op visuele schok als je ons ziet ;)
We hebben al heel wat dagjes uit en logeerpartijen gepland, volgens mij is onze geplande week in Maleisië op de terugweg toch wel een goed idee geweest!
De woning in Maldenhof gaat verkocht worden, dus ik ben erg benieuwd hoe ze het huis opgeleverd willen hebben. Volgende week is de inspectie en daarna weten we meer. Mocht je iemand weten die volgroeide bomen en bv een magnolia willen hebben, dan moeten die maar contact met ons opnemen.

Tot zover, en tot gauw ziens!

Letting go

Het is bijzonder hoeveel facetten onze emigratie heeft en wat de invloed daarvan op ons leven is. Na twee jaar laat het effect zich nog steeds gelden en soms in onverwachte vorm.

De geijkte verwachting van het missen van vrienden en familie, heimwee naar typisch Nederlandse dingen en alles wat komt met het zich aanpassen aan een nieuwe cultuur in een ander land bereid je toch niet voor op alles wat komt.
In onze realiteit is het gemis van vrienden en familie inderdaad het grootst. Hoewel sommige banden overleven met of zonder regelmatig telefoon of skype contact, is het zich gekend weten door mensen die veel met je hebben meegemaakt door de verschillende levensfasen een leemte in ons bestaan hier. Wij komen ons hart ophalen volgende maand en keren dan terug naar huis, naar relaties die goed en waardevol zijn en hopelijk tot een gelijkwaardige diepte zullen uitgroeien in de toekomst. Het is een beetje als uit twee culturen geboren worden; je kunt jezelf als halfbloedje of als dubbelbloedje beschouwen. Wij kunnen ons net als velen emigranten altijd verdeeld voelen. Liever zie ik dat wij geprezen zijn met twee vriendenkringen aan beide zijden van de wereld.
Nederlandse tradities kunnen we tot op zekere hoogte voortzetten, of meevieren door vakanties goed te plannen (wij verheugen ons al op Koninginnedag). Nederlandse producten zijn te krijgen als je het graag genoeg wilt, dan wel hier of door om een pakketje uit het kikkerland te verzoeken. Het stadsleven mis ik niet, het concept daarvan kan ik ook aan Joy overbrengen door haar hier mee te nemen naar een van de grote steden.
Wat ik mis is wandelen. Hier is het toch vaak te warm, tenzij je echt uitkient wanneer je gaat lopen. Dry season tegen de namiddag is goed te doen. Maar zeker niet elk moment van de dag of een halve dag in het weekend.
Ik ben ook minder avontuurlijk dan in Nederland. Ik zou bv heel graag vaak kamperen met Joy maar durf niet zo goed. Alle mogelijke gevaren die op de loer liggen maken dat ik voor veiligheid en huiselijkheid kies. Wie weet veranderd dat nog.
En dan is er het onverwachte. De dingen die je achterlaat en waarvan je pas veel later beseft hoe belangrijk het voor je was en hoe pijnlijk het is om dat los te laten. Een vriendschap die de afstand niet goed overleeft, omdat de kracht zat in het persoonlijk contact en nog te jong was om het met minder te kunnen doen, en het potentieel dat nooit verder ontdekt zal worden.
Iedere keer weer dat ik alles afweeg, valt de balans positief uit: ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt, ik kon eigenlijk niet anders. Toch doet het soms verdomde pijn.

In het leven maken we constant keuzes waarvan het effect op ons leven heel variabel kan zijn. Soms zijn gevolgen enigszins voorstelbaar en soms gaat het gemiste potentieel volledig aan ons voorbij. Totdat je op een punt beland waar je even overzicht hebt op het pad wat je bewandeld hebt en je terugkijkt op een landschap waarvan je hele delen niet hebt waargenomen. Vrede hebben met de weg die je gekozen hebt is uiteindelijk de enige optie, maar vereist soms moeite. Uiteindelijk gaat alles zoals het gaan moet en komt er een ander moment waarop je blij bent en weet: 'Hier moet ik zijn.'. De dans van het leven...

The Age of Stupid

Nou. Jee. Tja. God. Wat nu?
Wij hebben net The Age of Stupid gekeken. Het speelt in 2055. Er wordt in teruggekeken op 2008 en wat we (niet) doen met al onze kennis over Climate Change. (Noemen we dat in NL nog steeds het broeikaseffect?)
Toch weer schrikbarende nieuwe feiten geleerd. En het meest prangende feit is dat minder dan 1% van de wetenschappers Climate Change nog in twijfel trekt terwijl 60% van de bevolking dat nog steeds doet. De hamvraag van de film was dan ook: 'Waarom doen we wat we doen, uiteindelijk massaal zelfmoord plegen, terwijl we zoveel kennis hebben? Zijn we wellicht dit leven niet waard?'. We zullen de eerste soort zijn die zichzelf uitroeit.
Ja, daar wordt je niet vrolijk van he, dat soort boodschappen. En dat is precies waarom 2112, Capitalism, A Love Story en An Inconvenient Truth tot nu toe ongezien op mijn harde schijf staan.
Maar ja, die struisvogelpolitiek staat me ook niet aan. Dus wat doe je dan?
Onze lokale milieubeweging, Environs Kimberley, zet zich hard in voor alles wat leeft en heeft ons na het vertonen van de film gevraagd om goede voornemens op te schrijven. En als ik ze een beetje ken, gaat alles gewoon op de website.
Goed zo. Stok achter de deur, altijd handig.
Onze bijdragen: (Astrid) vaker fietsen; minder de auto, het badwater weer naar de planten (doen we tegenwoordig niet meer, waarom niet?!), minder vliegen (ja, deze trip naar NL gaat er een van weinigen worden, ik ga leren zeilen en de volgende keer komen we tijdens onze wereld-rond-reis vanzelf weer even bij jullie terecht, als NL dan natuurlijk niet uitgepolderd is tegen die tijd) en opnieuw goed bezien hoe we leven en minderen waar we kunnen, Verder kom ik niet. Teleurstellend, zou de een zeggen. Ach maak je niet druk, de ander. Een vriendin zegt 'Bwwwwaaaa!' en leeft toch maar gewoon verder (wel bewust).
(Joy) liefde, hartjes, kusjes, Joy Joy Joy en de zon.
Zo met ons samen blijven wij dus lekker hier, waar je de zon altijd kunt zien, en fietsen we de rest van ons leven liefdevol en zoenen uitdelend over het strand. En als de bloemen het goed doen met al het badwater geven we tzt nog een bloemetje weg ook. Totdat dat strand onder water loopt natuurlijk, maar dan gaan we gewoon verder op een waterfiets.
Het lukt al he, met die Positivity Quest...

Positivity Quest

Dat half volle glas he. Dat is al een poosje half leeg. Gelukkig leeft ongeveer de helft, ook dat nog half, van de mensen daar mee dus het is te doen, al is het half. Maar toch heb ik het liever vol. Half vol ook goed, helemaal nog veel beter.
Het is soms een beetje bizar als mensen die mij lang niet gezien hebben naar mijn positieve aard of instelling refereren. Over wie hebben ze het, vraag ik me dan af.
Wanneer ik de inhoud precies kwijtgeraakt ben weet ik niet heel zeker. Jaartje of vier geleden is mijn beste gok. Anyway, it doesn't matter, what does is: hoe krijg ik het weer (half)vol? Daar hou ik me al een poosje mee bezig. En kleine stapjes daargelaten, schiet het niet echt op.
Dan woon ik in mijn droomplek. Joy is nog steeds een heel blij meisje dat het in alle opzichten goed doet. Heb een leuke baan (ja ja in een organisatie waar ik minstens ambivalent over ben en maxtens van stuk ga soms). We hebben goed te eten. Lieve vrienden. Spelen. Sporten. Het is altijd mooi weer! Want als het hier regent heb je daar echt zin in. Geen man/relatie, god wat een harmonie. En toch.
Tijd voor grof geschut dus. Ik volg nu dagelijks een blog van een dame die ook op een Positivity Quest is. Het is uitermate interessant wat zij allemaal aan weetjes opduikelt die met blij zijn of blij kwijt zijn te maken hebben. Ik heb nu een polsbandje. Dat moet bij iedere negatieve gedachten naar de andere pols. Op het werk voerden ze mij gisteren bijna af als zijnde neurotisch, of in ieder geval als zijnde zeer kwetsbaar voor ernstige armverwondingen dus ik heb hem vandaag maar thuis gelaten. Maar het werkt wel. En naast het sport/beweeg offensief, dat loopt sinds eind december en met gemak vol te houden is want het is gewoon leuk, ga ik ook weer mediteren. Ik ben bijna vergeten hoe het moet. En herinner mij na heel lang nadenken: ik deed dat al wandelend met Niki. Dat zal nu anders moeten, dus ik kan alle tips gebruiken, stuur op alsjeblieft. En goede moppen zijn ook welkom!

Bummer en andere taligheden

Joy is deze week naar preprimary, ook wel bekend als 'prep-school'. Ja, we zijn wat later hier in Oz, maar dat weerhoudt Joy er niet van zich te ontwikkelen.

Veruit favoriet de laatste dagen is 'bummer!'. Leg maar es uit dat je dat soms wel kunt zeggen, maar toch niet aan de lopende band...
Wat er niet uit de krijgen is dat Joy het heeft over 'de andere dag'. The other day wordt hier gebruikt als aanduiding van gisteren of soms een paar dagen geleden. Joy gebruikt het als morgen. Tijdsbegrip gaat langzamer dan taalontwikkeling bij Joy.
Vandaag vertelt zij mij over haar dag op school en ik vraag naar een meisje wat wij vaag kennen en dat nu in haar klas zit. 'Ja, zegt ze, Ada is heel contraftic'. 'Wat is dat?, vraag ik. 'Dat is dat ze heel druk bezig is en dat zij naughty is; zij heeft de juf geslagen'. Dat kind moet lef hebben, want Joy's nieuwe juf is een tank. Op het briefje waarop ik haar citeer schrijft zij net haar eerste eigen zin:
My best friend is Sara and that's me Joy (ik zal het briefje scannen volgende week, zo grappig), en ze gaat nog even door op de achterkant: Bibi and Joy and Sara.

Helaas is Joy's nieuwe juf ook een tank in haar benadering naar kinderen. En helaas heeft haar school dit jaar een nieuwe weg ingeslagen. Er is een 'zwarte' klas met kinderen met kleur en/of gedragsproblemen (waar Joy in geplaatst is omdat een moeder van de andere groep haar dochter (een vriendinnetje!) liever zonder Joy in de klas had notabene) en een 'witte' klas, totaal upper class. [Even voor de goede orde: de school heeft dit natuurlijk niet openlijk gedaan, het verhaal gaat dat beide klassen zeer goed verdeeld zijn, in alle opzichten zoals j/m, achtergrond, leerniveau.] De reputatie van de juf is dat zij met haar ruwe benadering heel goed is in moeilijke kinderen in het gareel krijgen. Daarom, en om de samenstelling van de klas heb ik deze week een heftige beslissing genomen: Joy gaat naar een andere school. Ze kon naar de andere kleuterklas maar hoewel die juf mij wel aanstaat, vind ik de nieuwe koers aanstootgevend. Voor mij hoeft Joy niet in een witte klas. Bovendien was er vorig jaar al sprake van dat Joy haar groep vooruit is maar dat dit jaar vooral in het teken van sociaal-emotionele ontwikkeling zal staan. In een klas met probleemkinderen of in die met alle favorietjes? Laat maar, het voelt niet goed. Heb er een poos goed over nagedacht, over ervaringen van andere ouders gelezen en op basis daarvan, en vooral op die van mijn gevoel, besloten dat dit voor Joy wat mij betreft niet de beste omgeving is.
Nu gaat zij dus naar een katholieke 'private' school. Gemengde klassen op alle vlakken. Nog dichterbij huis (ipv 10 nu 3 minuten lopen). Ik heb eerder gedacht aan deze school omdat de sfeer er erg goed is, groot gemeenschapsgevoel - bijna Steiner-achtig -, hoog creatief gehalte en de kinderen er altijd supergelukkig uitzien. Er zijn nog wat 'perks' maar ik was tot op heden was ik wat bang voor het zwaaiende vingertje, hel en verdoemenis en de paplepel met eenzijdig geloof. Inmiddels weet ik van de vele vrienden die hun kinderen naar deze school laten gaan, dat dat allemaal erg meevalt. Christelijke waarden worden vooral geuit in respect, luisteren met het hart, meditatie en een altaartje in klassen waar kinderen alles waar zij waarde aan hechten mogen plaatsen. Dat staat dus vol met autootjes, spinnen en Barbies :) Als de rest van Joy's omgeving deze ene religie in perspectief zet tegen anderen en zij de ruimte voelt om te geloven wat haar aanspreekt, komt het vast helemaal goed. Ik ben iig voor het eerst deze week blij dat Joy naar school gaat. Want de lol was er wel even af.
Bovendien wordt er veel waarde gehecht aan voorkomen: haren netjes, altijd een uniform, geen tierelantijnen. Dat zal ons wellicht stimuleren om er niet altijd als beach bums bij te lopen, niet perse verkeerd ;) En dat pure vind ik heel prettig, omdat kinderen er tegenwoordig al jong vaak als tieners uitzien, maar hier dus niet. Hier zijn kinderen gewoon kind. Heerlijk. Voor we het weten zegt Joy 'hail Mary's' en komt er een vocabulaire bij waar ik geen kaas van gegeten heb. Here, zege, deze spijzen, amen. En dan in het Engels. Oh my. To be continued no doubt.

Happy Free, Wet, Bouncy and Green Start of 2010

Happy omdat we erg genieten van het leven, elkaar, het in Broome zijn en nog veeeeel meer. We hebben nog steeds 'grote' vakantie en vermaken ons kostelijk. Ongelofelijk dat er pas twee van de bijna vier weken voorbij zijn, heerlijk!
Free omdat we iedere dag kunnen doen wat we willen. Dat betekent veel spelen, uitslapen, lezen, vrienden zien, zeer weinig geregel of haast. Zalig.
Wet omdat Joy vier weken lang iedere dag zwemles heeft. Ze gaat ontzettend vooruit. Vorig jaar hield ze haar gezicht nog graag droog. Nu komt ze bijna niet meer boven water. Ze duikt al van de kant. Zwemt onder benen door. Voelt zich veilig in het diepe. Dog paddled dat het een lieve lust is. Kortom, vermaakt zich uren in het water en geniet van haar kunnen.
Bouncy omdat ik mijn kans gegrepen heb en iedere dag baantjes zwem. En daarbovenop ook begonnen met oefeningen 's ochtends (de 5 Tibetanen). Ik voel me supergoed en fit. Dat is nu bijna twee jaar wel anders geweest. Vooral omdat we niet meer met Niki lopen en hier vrijwel alles met de auto doen kwam fit in mijn systeem niet meer voor. In februari gaan Joy en ik samen op Taekwondo. We zullen regelmatig blijven zwemmen. En komende week zijn we van plan om Joy te leren remmen en zelf opstappen op haar grote fiets, dus kunnen we na de vakantie ws ook samen gaan fietsen.
Green omdat ik mij gestort heb op een pottuin. In onze tuin overleeft maar heel weinig. Dus wat extra potten met allerlei groens sieren nu onze patio en ook de voortuin moet er nu aan geloven. Vandaag heb ik al een paar boompjes in flinke potten gestopt en daar komen nog wat bloemige struiken bij hoop ik. Dan doet de voortuin ook een beetje mee; nu is dat een groene canope maar daar zie je niet zoveel van als je er door loopt. Ik wil dus meer groen langs het pad en liefst ook bloemen. Idee is dat wij alles gewoon kunnen meenemen als wij naar ons eigen huis gaan verhuizen, want dat komt een keer. En dan kan het allemaal zo de tuin in.

Joy's goede voornemens zijn om mij te laten uitslapen (zonder dat in mijn oor aan te kondigen om 7 uur) en ze gaat proberen problemen beter op te lossen met behulp van de juf (hiermee doelt ze speelconflicten op school). Joy is een leider, en ook een beetje een Miss Bossy Boots soms, iets wat lastig is als je graag met iedereen vriendjes bent. En daar is zij zich wel van bewust.
Mijn goede voornemens zijn om fit te worden (superstart gemaakt daarmee), regelmatig te blijven bewegen en vooral te blijven genieten van alle moois dat het leven ons geeft.
Geen idee meer wat ik mij vorig jaar heb voorgenomen. Zou dat zeggen dat het gelukt is en dat iets niet meer aan de orde is of ligt het inmiddels in 'the too hard basket'...

En jij, heb jij goede voornemens?
x Astrid & Joy

Xmas - Festival of Lights

Ik kan mij nog herinneren dat wij tijdens de avondwandeling met Niki rond deze tijd van het jaar genoten van de kerstlichtjes in de huizen. Mooie raamdecoraties, kaarsjes, bescheiden mooie lichtjes die als rijp over takken gedrapeerd zijn. Kwamen we dan langs een zeker deel in Maldenhof, dan kreeg ik (Joy niet, die genoot) acuut last van plaatsvervangende schaamte, hoe ordinair! Een huis vol gekleurde lichtjes, knipperend, bewegende opblaaskerstmannen en nog meer vreselijks.
Nu Broome. Kerstbomen zijn altijd van plastic. De ballen vaak ook. Wit en zilver zijn uitgestorven kleuren. Tijdens het versieren van de boom gutst het zweet van je af, want hallo, we zitten wel in de 'build up'. Snoepjes kunnen er niet in de boom hangen tenzij je een onvermoeide trits mieren in je huis welkom wilt heten voor de hele kerstperiode. En de versiering moet vooral buiten hangen.
In Broome wordt een competitie gehouden en de winnaar krijgt $ 1500 van het energiebedrijf. En geloof mij, die hebben ze hard nodig! Alle niet prijswinnaars moeten haast wel failliet zijn tegen kerst. In een (ja, 1!) tuin vind je makkelijk: een dozijn rendieren die verlicht naar gras happen, een stuk of zes kerstmannen in het gras of op het dak al dan niet met zonnebril en zwembroek of in traditioneel pak, soms vissend vanaf een boot, diverse schoorstenen met kerstmannen die zich eruit opblazen, hele caroussels met continu vallende sneeuwvlokken, palmbomen of pandanus vol met lichtjes en ieder oppervlakte van het huis, de garage of de tuin dat je ziet is bedekt met lampjes - knipperend of niet, veelkleurig en vooral gewoon veel.
Vorig jaar zijn we met de Engelse dubbeldekkerbus als uitje met de Xmas-tour heel Broome doorgereden. Vanavond gingen we met zijn tweeën, met een ijsje van de M-drive als toetje voor het extra speciaal gevoel. Ik moet toegeven dat ik toch onder de indruk raak. Sommige mensen kunnen ondanks de overdaad en het bontgehalte toch iets moois neerzetten. Van een tuin was ik echt onder de indruk. Een weekend en nog een paar avonden werk is het om het op te zetten. De ontwerpers-huiseigenaren delen vaak 'candy canes' uit aan bezoekers en bewonderaars en veel mensen rijden door Broome rond met het hele gezin om de versiering te bewonderen. Dit gebeurt geloof ik ook in delen van NL, maar ik heb het nooit gedaan. De kerstperiode in NL had ik toch wel op mijn kleine lijstje van dingen die ik wel eens zou kunnen gaan missen. Hier had ik geen hoge verwachting van kerst vieren. En net stonden we daar dan, in luchtige jurkjes onder de palmbomen en sterrenhemel toch van kerstsfeer te genieten. Bizar maar mooi. Ho Ho, Merry Xmas everyone!


PS Op het werk heerste een iets andere kerstsfeer, ik wil jullie onze boom toch ook niet onthouden:

Emigratie-mania

De afgelopen maanden stond onze verjaarskalender vol met verjaardagen. Vooral in NL. En omdat wij toch best wel eens een pakje ontvangen, en dat erg waarderen en ervan genieten, doen wij mee. Bijna wekelijks gingen Joy en ik op stap om op cadeautjesjacht te gaan, met natuurlijk steevast erachteraan het bezoek aan het postkantoor. Cadeautjes moeten lichtgewicht zijn, want de verzendkosten zijn inmiddels een kostenpost hoger dan mijn telefoon-, electriciteit- en waterrekeningen bij elkaar. Nadat Joy en ik een paar keer grommend en brommend thuiskwamen na de zoveelste 'pressy hunt' heb ik besloten: we gaan het niet meer zo doen.
Het is echt ondoenlijk om een familie- en vriendenkring in NL en een vriendenkring hier op deze wijze te onderhouden. Cadeautjes raken steeds verder van de persoon af, omdat een goed boek nou eenmaal te zwaar is om op te sturen. En ondanks mijn kalender zijn we toch vaak te laat. Joy vindt het maken en opsturen van tekeningen niet meer leuk maar een taak. En dan nog het hele circus hier, want ook hier zijn vriend(innet)jes jarig. Bovendien voel ik me soms tov het milieu een halve gek: al die vliegtuigen met pakjes heen en weer met dingen die lief en leuk zijn maar...

Dus mijn allerliefste familieleden, vrienden en vriendinnen, ik ga weer terug naar hoe ik het ooit in NL al deed. Ik geef soms spontaan eens een cadeautje, of stuur een kaartje, als ik iets zie dat echt naar jou toe moet. Maar verwacht alsjeblieft geen tijdige verjaarspost of jaarlijkse pakketjes. Het lukt me gewoon niet meer, het is teveel. Het spijt me. Want ik mis wel degelijk het met liefde uitzoeken van een passend cadeautje, het zelf schrijven van een kaartje en het plakken van de postzegel - met airmail. Als het soms is. Hopelijk komt dat gevoel weer terug, maar voor nu heb ik zelfs de hele kerstgekte besloten te negeren. We 'doen' geen kaartjes, ws zelfs niet digitaal. En ook geen cadeautjes, niet hier of elders. Uitzondering zijn wat kleine presentjes die ik in de loop van het jaar voor Joy heb opgespaard. Want al die keren dat wij voor anderen winkelen komt ze toch wel heel veel tegen wat ze zelluf ook errug leuk vind, en heeft laten gaan. Met een paar van die dingetjes kan ik haar nu verrassen en dat wordt mijn kerstcadeautje. Mooi zo.

Rainy season kicks off with cyclone Laurence

We willen regen en we zullen het krijgen ook. Na maandenlange 'dry season' klare blauwe luchten vormen zich nu de eerste grote en grijze wolken. Vanmiddag om 14 uur was het even spannend; we gingen bijna naar 'yellow alert' wat betekent dat je je huis orkaanklaar moet maken. Alle losse spullen buiten (plantenpotten, trampolines, tafels, stoelen etc etc) moeten binnen opgeslagen zijn. En iedereen haalt nog wat verse boodschappen, zich voorbereidend op een paar dagen in huis en mogelijk een langere periode zonder winkelvoorraadtoevoer (mooi galgje woord). Meestal gaat hier een 'blue alert' aan vooraf en bereid men zich mentaal vooral voor. En waait de storm net boven of net onder Broome voorbij.
Orkanen voor en rond de kersttijd blijken uit statistieken het meest onvoorspelbaar; ze veranderen vaak van richting en kracht en maken het daarmee de meteorologen moeilijk. Laurence is nu onderweg naar Derby, 200 km ten Noord-Oosten van Broome.
Ik heb me een beetje ingelezen, vooral ook op 'storm surges'. Broome is voor tsunami's een hoog risico kustplaats. Weet inmiddels dat als je een kilometer van de kust zit, het veilig zou moeten zijn iggv een storm surge. Wij zitten een km of 2 van de kust, wel vrijwel midden op de landtong.
Voor diegenen die het leuk vinden om wat gedetailleerdere informatie te krijgen dan via het NL weerbericht: op deze website kun je orkanen in onze buurt volgen http://www.bom.gov.au/weather/cyclone

Joy heeft echt wel zin in regen, haar maakt het niet zoveel uit of die in de vorm van een orkaan komt of niet. Ik ben ambivalent; het is goed voor de plantjes, toch wel leuk spannend ook, maar ook eng. What if...
Enfin, de kerstboom staat, Joy heeft haar laatste dag peuterschool achter de rug en wij zijn allebei toe voor een paar weken vrij. Nog een paar werk/crechedagen en dan is het zover. Of die tijd nat wordt of niet, weten we snel genoeg.

Sinterklaas in Broome

Hij is geweest! En hoe...
Joy heeft als een engeltje Sinterklaasliedjes gezongen bij haar schoentjes. Vol verwachting klopte dat hartje, want het gaat natuurlijk toch om de cadeautjes die er hopelijk in zitten de volgende dag. Ze heeft wat ochtenden van vreugde op en neer staan springen 's ochtends als er geen wortels meer in haar schoentjes zaten maar chocolaatjes of cadeautjes. Wat een feest! Gelukkig merkte ze niet op dat zij iedere avond weer diezelfde arme worteltjes uit de koelkast greep voor het paard van Sinterklaas. Die vonden het niet zo frips in de schoenen, dat was duidelijk.
Joy kent inmiddels aardig wat Sinterklaasliedjes en weet het festijn goed uit te leggen aan wie het maar wil horen. Het Pietenpak is weer intensief gedragen en morgen mag ze nog een keer. Joy gaat morgen op school op de deur kloppen en strooien in haar Pietenpak. De juf heeft wat achtergrondinformatie van mij gehad (Wikipedia is toch wel heel handig) en vertelt de kinderen globaal over dit feest uit NL.
Zondag de 6e vierden wij met vier NL gezinnen een echt Sinterklaasfeestje. De helft van de kids was in Pietenpak, we hadden een Zonpiet, een Lachpiet en een Liefpiet (Tom, Joy en Bram). Die jongens zijn zo schattig en aardig. De kinderen hebben gekleurd, geplakt en een paar Pietenmutsen gemaakt. Taai, speculaas en pepernoten en Sinterklaasliedjes (nieuwe stijl, dat wel) op de achtergrond. En uiteindelijk kregen we ze allemaal aan het zingen. Net toen ze goed op gang kwamen werd er toch op de deur gebonkt - ik dacht dat de Piet er dwars doorheen zou komen. Vervolgens vloog ons het strooigoed om de oren en gilden de kinderen het uit. Op zoek naar een Piet bij de voordeur vonden ze een zak van Sinterklaas en kon het uitpakken beginnen. Allemaal een cadeau en een chocoladeletter, wat een bofkonten. Dat soort leuks zit er voor ons volwassenen toch niet meer in helaas.
Daarna kwam het Broome-element in het geheel: met zijn allen het zwembad in voor een paar uur watervertier. We hebben nog gezamenlijk gegeten (BBQ) en uiteindelijk taaiden (pun intended) we rond achten af, want maandag weer school. Het was een zeer geslaagd feest en fijn om met wat leuke Nederlandse mensen rond te hangen. Ze zijn allemaal aardig en interessant, en de eigen taal en cultuur erbij is dan toch een beetje een bonus, iig voor Sinterklaasavond.

Halloween? Dag!

Vorig jaar vierden wij voor het eerst Halloween. Ik nam aan dat het hier zo een beetje was wat St Maarten in Nederland is. Maar nee. Ik liep mee met een groepje kinderen en ondervond dat veel mensen geen idee hadden wat Halloween was en wat zij aanmoesten met die verklede kinderen. Sommige hadden wel een idee, maar geen snoep, dus gaven een bloem, geld of een excuus. Het groepje kinderen zorgden met hun gedrag bij mij voor plaatsvervangende schaamte, dus dit jaar besloot ik thuis te blijven met Joy. Zij was mooi verkleed en geschminkt als regen/ijs-elf en kon niet wachten tot zij snoep kon uitdelen. Omdat ons huis nogal een fikse voortuin en carport heeft, hadden wij lantaarns gemaakt van waxinelichtjes in papieren lunch zakken en een hele rij van weg naar voordeur neergezet.

Het eerste groepje was een flinke kluit jongens die niet verkleed waren en hondsbrutaal. Al 'trick or treat' schreeuwend renden zij de voortuin in. Joy helemaal enthousiast deed de voordeur open en hield de schaal vol snoep voor. Drie seconden later staarde ze verbouwereerd naar een bijna lege schaal. De tweede groep waren twee schuchtere jongetjes, ook niet verkleed, die 'hallo' zeiden en hun handen ophielden. De derde groep was de groep waar Joy vorig jaar mee 'gelopen' had. Leuk verkleed en een stuk beleefder dit jaar. Vervolgens kwamen er nog een paar superstoned half ontklede tienermeiden aan de deur en heb ik besloten er een aan te breien.
Inmiddels heb ik begrepen dat Halloween in Australië nog maar sinds heel kort zijn intrede heeft gedaan. Wat mij betreft doet het snel weer zijn uittrede. Wij gaan hier iig niet meer aan mee doen, wat een sof. Ik had liever mijn herinnering aan St Maarten in Holendrecht onbesmet gelaten en vind het jammer dat Joy het zich niet meer herinnert. Goede reden om een keer in november naar NL te komen. Wij gaan gewoon de feestdagen af: deze keer Koninginnedag, dan een keer Kerst, en een keer St Maarten...

Chicken or egg?

Joy zat weer eens te dralen met avondeten. Dat kan echt makkelijk een uur duren. Ze eet haar bord leeg, allemaal gezond eten, maar soms... is het gewoon lang wachten.
Soms ga ik na een tijdje van tafel en een geliefde breker van de regel 'aan tafel blijven totdat je klaar bent' is: mag ik een knuffel? Dan eet ik verder. Mijn antwoord is meestal: je krijgt een knuffel zodra je je eten op hebt, omdat het meestal niet werkt zoals Joy beloofd. Lastig zo een situatie en ik vertelde Joy over het vraagstuk van het kip of het ei.
Joy dacht er even over na. Het ei was eerst. Maar wie heeft dan het ei gelegd? De kip. En waar komt die kip vandaan? Uit het ei. Enzovoort. Plotseling heeft ze het: De Aboriginal kip was er het eerst! Ik moest zo lachen dat ik de vraag uit welk ei die kip dan kwam maar achterwege heb gelaten.
En we weten in elk geval dat Joy niets is wijsgemaakt over wie de eerste bewoners waren. Voor degenen die het niet weten: Australische kinderen hier hebben tot voor kort niets geleerd over de werkelijke historie van het land, mn wat betreft de Aboriginals en genocide.

Hormones rule

Tenminste, een paar dagen per maand. Ik ben altijd weer verbaasd over de invloed van hormonen. Wildvreemden die ik normaal gesproken waarschijnlijk niet eens zou waarnemen, kunnen een exquise mooie mond hebben, of precies de goede schouders, erg mooie handen en vingers of gewoon onverklaarbaar mannelijk en aantrekkelijk zijn. Van die pure Aussie blokes waar ik normaliter naar kan kijken maar in een wijde boog omheen beweeg, die plotseling toch echt wel wat hebben. Heel wat. Prettige collega's of vrienden kunnen soms van gewoon aardig en okee veranderen in supermannen, hottest man of the year en ik vermoed ineens dat zij bijverdienen als gigolo. Ik zit hen dan te observeren en vraag me af wanneer en waardoor ze zo veranderd zijn, ten goede, ten jummy. Plotseling heb ik alle begrip voor vrije sex (binnen of buiten relaties) en zie ik het hele nut van relaties en monogamie niet in. En dan observeer ik mijzelf, en vooral mijn waarnemingsvermogen toen en nu, en na een poosje, Goddank!, volgt er een aha-erlebnis. Ovulatie. No matter dat ik absoluut niet geïnteresseerd ben in een relatie en er zeker geen kinderen bij wil hebben. Vertel dat maar eens aan mijn lijf. Mijn brein lijkt gekaapt. Wat te doen tegen deze tijdelijke overname? Erom lachen. De kalender een beetje in de gaten houden zodat het me niet overvalt en ik heel domme dingen ga doen waar ik later zonder meer errug veel spijt van zou krijgen. En zeker geen grapjes of opmerkingen maken richting de heren in kwestie. Wegwezen, uit hun buurt, stilte betrachten en geduld hebben. Wachten op de overgang. Of misschien ooit toch nog eens een relatie. Want volgens mij had ik hier geen last van met een man in mijn buurt. Of is mijn geheugen selectief? Waarschijnlijk. Eigenlijk moet ik rond deze tijd van de maand gewoon helemaal niets zeggen of doen. Zeker niet berichtjes zoals deze schrijven, anders breng ik toch nog mensen op verkeerde ideeën. En ik ben het niet, ik heb het niet gedacht en zeker niet hardop gezegd! Het zijn die hormonen, they rule.

Creature Feature

Een beestachtige dag vandaag... Thuis gekomen keek ik de 'natural cockroach trap' na; ik had een paar kleine kakkerlakjes gezien en dacht een plaag in de kiem te smoren. Na twee dagen geen enkele kakkerlak, dus blijkbaar valt het allemaal wel mee. Maar och en wee, vandaag vond ik een kleine gekko in de val. Vastgeplakt naast het lokvoer. De gekko had zijn staart laten vallen in een poging te ontsnappen en helaas bij nadere inspectie zijn achterpootjes gebroken in pogingen zich los te trekken. Onmogelijk voor zo een tenger kwetsbaar diertje en ook ik kon helaas niet helpen. Ik had het vast stukgetrokken in mijn pogingen dus heb besloten het uit zijn lijden te verlossen. Daar word ik dan toch wel heel verdrietig van; een leven beëindigd omdat ik niet hou van sommige insecten. De vallen liggen nu in de prullenbak.
Niet veel later werden we tijdens het avondeten buiten verrast door een wandelende tak, hier een 'stick insect' genoemd. Die is even blijven rondhangen en heeft uiteindelijk een rondleiding gehad op Joy, buurvrouw/collega/vriendin Kaylene en mijn arm. Later vloog hij in de pergola en daar hebben we hem en een nieuwsgierige naderbij gekomen gekko een tijdje zitten observeren. Ze waren ongeveer even groot maar toch wel heel anders en we waren benieuwd wat er zou gebeuren. Niets dus, gewoon er mooi zitten zijn en ons vermaken.
Worden we vervolgens afgeleid door een geluid als een steen die valt. En vervolgens loopt die steen weg! Het bleek een 'hermit crab' in een flinke schelp. Ik heb nog steeds geen idee hoe die op ons terras terecht gekomen is, enige dat ik kan bedenken is dat een grote vogel hem vanaf het strand deze richting op gevlogen heeft een uiteindelijk laten vallen. Dat is best een flinke lift. Of deze krab is ergens naar op reis, en heeft nu helaas pech want groot oponthoud. Hij zit nl in een doos met wat zand, zoutwater en iets om onder of tegenaan te kruipen, omdat wij hem morgen terug gaan brengen naar het strand. Ik kan je zeggen dat zo een krabbetje een behoorlijk luidruchtig logeetje is; het zit maar te graven en te krabben...., heten ze daarom zo? K'ga zo maar even op het internet zoeken wat ze graag eten, behalve dode vis, poep en anders rottend spul. Iets frissers voor op het menu en wat ik hopelijk in huis heb. Je kunt je logeetje toch geen honger laten lijden. En terwijl ik dit schrijf land er een ander bijzonder diertje op mijn arm, een 'leaf insect' maar in miniatuur vorm. Een heel schattig klein soort vlieg/vlindertje met frisgroene blaadjes als vleugels. Is dit een dodewake voor de gekko vraag ik mij af, of wordt mij de kans gegeven iets goed te maken? Who knows... er is leven en wij genieten ervan.
Hoe ging dat vroeger toch, voordat we google hadden? Check this out: http://hermit-crabs.com/index.html - een volledige handleiding over het zorgen voor hermit crabs als huisdieren! Ik heb hem/haar een stukje wortel gegeven, want de krab ziet er wat pips uit, en havermout met LSA (lijnzaad, soya en amandel) en hij vloog er zowat op af. Misschien is het een supercrab...

Happy 5th Birthday Anniversary Joy!

Joy heeft genoten van weer een reeks vieringen voor haar verjaardag.
Het feest begon tijdens onze vakantie in Perth waar onze 'Australische familie' de gelegenheid aangreep om met ons te kunnen vieren. Satrup & Arpito, Prabutha en Sahaj hebben Joy op een heerlijk feestje getracteerd. De tuin was versierd, heerlijk eten geserveerd waaronder een salade met eetbare bloemen, alles uit Prabs' tuin en een chocoladtaart in de vorm van een roos. Het was allemaal erg lekker en gezellig en Joy is ontzettend verwend met veel mooie cadeaus.
Zondag vierden we Joy's verjaardag in Broome, met haar vriendjes en vriendinnetjes. Het was een leuk feest met als thema 'Underwater World'. Spelletjes, een miniatuur speurtocht (met opdrachten als trek een gek gezicht, beweeg als een wriemelende vis en onderwijl clou's oplossend hebben de kinderen een hoop plezier gehad), slingers en ballonnen, de trampoline klaar voor de start en als extra verrassing een lucht-spring-kasteel. De kinderen hebben zich allemaal vermaakt en de ouders hadden het ook naar hun zin, dus een geslaagde vijfde verjaardag viering om op terug te kijken. Joy heeft geholpen met de voorbereidingen: het inpakken van het 'pass the parcel' pakket; een spel waarbij in diverse lagen papier een klein cadeautje wordt ingepakt. De kinderen geven het rond in een kring op muziek en als de muziek stopt mag het kind dat het pakje in handen heeft een laag uitpakken en het presentje houden. Een spel dat nooit mist op Australische feestjes. Ook heeft zij de 'lollie bags' helpen inpakken waarin ook weer kleine hebbedingetjes en wat snoepjes. De Nederlandse invloed kwam terug in het liedjes zingen, snoephappen en een amateuristische taart. Ik had nog nooit met icing gewerkt en de gewenste zeemeermin kon ik niet eens tekenen, dus het werd een visje en gelukkig was Joy er erg blij mee. Zij heeft alle bloemetjes erop versierd en vooral de icing gegeten, de cake vond ze minder interessant.
Vandaag trakteert Joy op school en morgen op de creche en dan is weer welletjes voor een jaar. Veel dank aan alle mensen die Joy een kaartje en/of cadeautje hebben opgestuurd, ze is er erg blij mee! Liefs en groet, Astrid & Joy