Time out
De komende weken ben ik weer op huizenjacht. Ik merk nu al dat ik in 'safe mode' ga en minder op de buitenwereld gefocust ben. Het is vermoeiend: zoeken, afwegen, beslissingen nemen en dan verhuizen, schoonmaken, wennen aan een nieuwe plek. Als jullie de komende weken weinig of niets horen, dan weet je waar het aan ligt. XXX
Een vrije dag uit het leven van
Vandaag hebben we lekker uitgeslapen. We zijn een uur vooruit ivm zomertijd sinds het afgelopen weekend dus uitslapen gaat makkelijk. En we zijn vrij vandaag, want ik heb woensdag en donderdag een workshop van het werk. Meestal volg ik Joy op een dag als deze, kijk waar zij behoefte aan heeft en weef daar doorheen wat er soms ook gebeuren moet. Joy wilde spelen, spelen en spelen. Doktertje is favoriet tijdverdrijf en we lezen veel de laatste tijd. Het liefst doet ze alles samen en ik doe mee zolang ik zin heb. Als ik even pauze wil voor huishoudelijke taken of zelf lezen bv dan vermaakt Joy zich ook uitstekend. Favoriet is knippen, maakt niet uit wat. Gelukkig weet ze wel waar ze echt niet in moet knippen, en aan confetti geen gebrek in dit huishouden. We knutselen ook steeds meer tegenwoordig en voor collages in de planning komt haar knipzucht goed uit. We hebben al papier in alle soorten kleuren en dikten verzameld, nu gaan we op zoek naar stoffen. Binnenkort maar weer eens een tripje naar de tweedehandswinkel plannen. En alle dieren hebben meegedaan vandaag; we speelden van dierenwinkel tot dierenziekenhuis en Joy heeft ze uiteindelijk allemaal te slapen gelegd. Ondertussen hebben we wat ‘educatieve prietpraat’; welke dieren hebben allemaal hoeven? Welke kunnen zwemmen? Welke dieren zijn lastdieren en welke kun je makkelijk tam maken? Joy weet al veel en van vrijwel alle dieren zowel de Nederlandse als de Engelse naam.
Toen Joy verzadigd was van spelen togen we na een rustige lunch naar de bieb. Behalve boeken lezen ter plekken, kunnen we daar ook films lenen. Dat hebben we recent pas ontdekt en Joy is er errug blij mee. Happy Feet wilde ze inruilen voor Narnia, die helaas niet beschikbaar was. Maar dat is geen probleem, want Joy wil alle films wel zien. We hebben wat anders uitgekozen. Na het lezen puzzelen we meestal nog wat met grote houten vormenpuzzels. En zelf leen ik ook veel boeken op het moment, want ik verslind ze tegenwoordig. Vooral de boeken van Janet Evanovich zijn geweldig, vrouwen lees die boeken en lach – echt de moeite van een biebbezoek waard.
Na de bieb even naar de general store geweest, een winkel in het midden van Chinatown waar een notice board hangt met relatief veel woonruimte aanbod. Helaas vandaag voor ons niets interessants, het aanbod is vooral kamers. We moeten op zoek naar een ander huis, want over 2,5 week loopt dit huurcontract af en ik wil iets voor de langere termijn huren. Ik moet kiezen tussen goedkoop in een appartementje gaan zitten in een minder leuke buurt en geen geldzorgen hebben of een leuk huis met vrij hoge huur en dus ws periodieke geldzorgen. Lastig, want omgeving is belangrijk, zeker als je parttime werkt en aardig wat tijd met je kind thuis doorbrengt. Vrijdag as gaan we wat huizen bekijken.
Weer thuis heb ik vroeg gekookt en heeft Joy nog even gespeeld. Daarna zijn we naar Cable Beach gegaan om lekker lang te kunnen zwemmen en spelen en daar dan ons avondeten te eten. Op die manier hoef ik niet op de tijd te letten en is er minder verleiding om iets snels en makkelijks te koken, voor de zoveelste keer. Aangekomen op het strand zagen we Alison, mijn oudcollega van de kamelen. Haar hebben we lang niet gezien en gesproken dus we liepen naar de kamelen en haar toe om haar weer eens te begroeten. We zien haar vaker als wij naakt frolikend in de zee of op het strand zijn en dan houd ik het vanwege het publiek op de kamelenruggen op even zwaaien, terwijl Joy gillend het strand oversteekt en op haar af rent voor een knuffel. Een heel spektakel dat kan ik je wel vertellen en de toeristen vinden het een extra treat. Nu was er tijd voor een gesprekje en bood zij ons een gratis rit aan, de eerste rit was namelijk niet volgeboekt. Lucky Joy. Ik was al van plan om weer eens een tour bij haar te boeken nu het toeristenseizoen afloopt, dus ach waarom niet. Heerlijk hoor om weer eens dicht bij die dieren te zijn en om bij te kletsen met Alison. Joy is nu in de ‘waarom fase’ en dus heb ik zowat de hele rit van alles mogen vertellen over kamelen. En maar kraken die hersens, want op veel van haar vragen heb ik zo niet een pasklaar antwoord en als ik wel weet wat ze vraagt moet het natuurlijk ook nog even naar 4-jarig begrip vertaald worden. Na de rit hebben we lekker rustig zitten eten en daarna nog een half uur in zee gespeeld. Joy zag een oud vriendinnetje van de creche die al erg waterwijs is en dat geeft haar vertrouwen in zee. De laatste tijd durft ze steeds meer het water in en vind ze het overkomelijk als haar gezicht wat nat wordt. Jammer dat over een paar weken het jellyfish seizoen weer begint en we echt moeten gaan oppassen in het water, net nu zij er plezier in begint te krijgen om in zee te spelen.
Voor zonsondergang zijn we naar huis gegaan. Daar vond ik bij het uitpakken van onze strandtas een wandelende tak. Nog nooit gezien in het wild, ik wist eerlijk gezegd niet eens dat die hier leefden. Leuk hoor. Na samen dit bijzondere diertje te hebben bestudeerd en besloten dat we het vrij zouden laten en niet bewaren voor eigen plezier, heeft Joy gedoucht, tanden gepoetst en ging snel onder zeil. De laatste tijd slaapt ze wat onrustiger, droomt ze veel en zo stond ze net (terwijl ik dit schrijf) plotseling midden in het bed rechtop verdwaasd te zijn. Hoewel ze mij op die momenten aankijkt, is het duidelijk dat ze elders is. Gelukkig is er zelden paniek, dus ze slaapt alweer lekker verder.
Ik ga zo lekker lezen en heb wat kleine hh-taken alweer achter de rug. Even geen telefoon vanavond, omdat ik gisteren met drie mensen uit NL uitgebreid heb bijgepraat en dat is dan wel weer even genoeg. Gisteren ervoer ik wel de eerste echte ‘pull’; de wens om even in NL te zijn. Om een geliefde bij te staan. Tja.
Nu chirpen de krekels en klikken de gekko’s. De frangipani boom voor ruikt heerlijk. Het is aangenaam warm, bijna koel. Het leven in Broome...
Toen Joy verzadigd was van spelen togen we na een rustige lunch naar de bieb. Behalve boeken lezen ter plekken, kunnen we daar ook films lenen. Dat hebben we recent pas ontdekt en Joy is er errug blij mee. Happy Feet wilde ze inruilen voor Narnia, die helaas niet beschikbaar was. Maar dat is geen probleem, want Joy wil alle films wel zien. We hebben wat anders uitgekozen. Na het lezen puzzelen we meestal nog wat met grote houten vormenpuzzels. En zelf leen ik ook veel boeken op het moment, want ik verslind ze tegenwoordig. Vooral de boeken van Janet Evanovich zijn geweldig, vrouwen lees die boeken en lach – echt de moeite van een biebbezoek waard.
Na de bieb even naar de general store geweest, een winkel in het midden van Chinatown waar een notice board hangt met relatief veel woonruimte aanbod. Helaas vandaag voor ons niets interessants, het aanbod is vooral kamers. We moeten op zoek naar een ander huis, want over 2,5 week loopt dit huurcontract af en ik wil iets voor de langere termijn huren. Ik moet kiezen tussen goedkoop in een appartementje gaan zitten in een minder leuke buurt en geen geldzorgen hebben of een leuk huis met vrij hoge huur en dus ws periodieke geldzorgen. Lastig, want omgeving is belangrijk, zeker als je parttime werkt en aardig wat tijd met je kind thuis doorbrengt. Vrijdag as gaan we wat huizen bekijken.
Weer thuis heb ik vroeg gekookt en heeft Joy nog even gespeeld. Daarna zijn we naar Cable Beach gegaan om lekker lang te kunnen zwemmen en spelen en daar dan ons avondeten te eten. Op die manier hoef ik niet op de tijd te letten en is er minder verleiding om iets snels en makkelijks te koken, voor de zoveelste keer. Aangekomen op het strand zagen we Alison, mijn oudcollega van de kamelen. Haar hebben we lang niet gezien en gesproken dus we liepen naar de kamelen en haar toe om haar weer eens te begroeten. We zien haar vaker als wij naakt frolikend in de zee of op het strand zijn en dan houd ik het vanwege het publiek op de kamelenruggen op even zwaaien, terwijl Joy gillend het strand oversteekt en op haar af rent voor een knuffel. Een heel spektakel dat kan ik je wel vertellen en de toeristen vinden het een extra treat. Nu was er tijd voor een gesprekje en bood zij ons een gratis rit aan, de eerste rit was namelijk niet volgeboekt. Lucky Joy. Ik was al van plan om weer eens een tour bij haar te boeken nu het toeristenseizoen afloopt, dus ach waarom niet. Heerlijk hoor om weer eens dicht bij die dieren te zijn en om bij te kletsen met Alison. Joy is nu in de ‘waarom fase’ en dus heb ik zowat de hele rit van alles mogen vertellen over kamelen. En maar kraken die hersens, want op veel van haar vragen heb ik zo niet een pasklaar antwoord en als ik wel weet wat ze vraagt moet het natuurlijk ook nog even naar 4-jarig begrip vertaald worden. Na de rit hebben we lekker rustig zitten eten en daarna nog een half uur in zee gespeeld. Joy zag een oud vriendinnetje van de creche die al erg waterwijs is en dat geeft haar vertrouwen in zee. De laatste tijd durft ze steeds meer het water in en vind ze het overkomelijk als haar gezicht wat nat wordt. Jammer dat over een paar weken het jellyfish seizoen weer begint en we echt moeten gaan oppassen in het water, net nu zij er plezier in begint te krijgen om in zee te spelen.
Voor zonsondergang zijn we naar huis gegaan. Daar vond ik bij het uitpakken van onze strandtas een wandelende tak. Nog nooit gezien in het wild, ik wist eerlijk gezegd niet eens dat die hier leefden. Leuk hoor. Na samen dit bijzondere diertje te hebben bestudeerd en besloten dat we het vrij zouden laten en niet bewaren voor eigen plezier, heeft Joy gedoucht, tanden gepoetst en ging snel onder zeil. De laatste tijd slaapt ze wat onrustiger, droomt ze veel en zo stond ze net (terwijl ik dit schrijf) plotseling midden in het bed rechtop verdwaasd te zijn. Hoewel ze mij op die momenten aankijkt, is het duidelijk dat ze elders is. Gelukkig is er zelden paniek, dus ze slaapt alweer lekker verder.
Ik ga zo lekker lezen en heb wat kleine hh-taken alweer achter de rug. Even geen telefoon vanavond, omdat ik gisteren met drie mensen uit NL uitgebreid heb bijgepraat en dat is dan wel weer even genoeg. Gisteren ervoer ik wel de eerste echte ‘pull’; de wens om even in NL te zijn. Om een geliefde bij te staan. Tja.
Nu chirpen de krekels en klikken de gekko’s. De frangipani boom voor ruikt heerlijk. Het is aangenaam warm, bijna koel. Het leven in Broome...
Verveling bestaat niet
Met ons gaat het goed. We staan wel weer aan de vooravond van grote veranderingen. De lease van ons huis loopt af en de eigenaar wil maar voor 3 maanden verlengen. We gaan dus verhuizen. Ik ga de komende weken hard op zoek naar een plek waar we 12 maanden kunnen blijven, of langer, en hopelijk voor minder geld.
Verder heb ik ontslag genomen en ga ik de secretaresse vervangen tot zij terugkomt van ziekteverlof. Dat zal ws nog een paar maanden duren. En hopelijk komt er in die tijd een leuke baan voorbij. De Minyirr Park Project Coordinator baan leek zo fantastisch maar bleek stressvol, heel politiek en aangetast door decennia interne problemen die nooit zijn aangepakt. Na wekenlang heel erg op en neer gestuiterd te hebben emotioneel, en dat in mijzelf te zoeken natuurlijk (de emigratie, de tropen, de maan (grote getijdewisselingen hier), leven met zee rondom etc etc) blijkt het toch gewoon de dynamic in de baan te zijn. De vorige coordinator voelt zich nu gelukkiger en rustiger dan de afgelopen jaren in haar nieuwe baan en die daarvoor is burnout geraakt. Blij dat ik weg ben dus al komt daar wat onzekerheid voor de nabije toekomst voor terug.
Nieuw voor mij is het voorbereiden op het cycloonseizoen. Dat is helemaal langs mij heengegaan 12 jaar geleden en nu leer ik wat ik allemaal in huis moet hebben, wanneer we moeten evacueren enz. Wat ik zeg, vervelen bestaat niet.
Hoewel allemaal best ook eng heb ik overwegend vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. We vinden wel weer een fijne plek en dat werk komt ook wel. En jullie? Laten jullie weer eens wat van je horen? Behalve vallende blaadjes gebeurd er vast ook wat in de Lage Landen... wij horen het graag. X
Verder heb ik ontslag genomen en ga ik de secretaresse vervangen tot zij terugkomt van ziekteverlof. Dat zal ws nog een paar maanden duren. En hopelijk komt er in die tijd een leuke baan voorbij. De Minyirr Park Project Coordinator baan leek zo fantastisch maar bleek stressvol, heel politiek en aangetast door decennia interne problemen die nooit zijn aangepakt. Na wekenlang heel erg op en neer gestuiterd te hebben emotioneel, en dat in mijzelf te zoeken natuurlijk (de emigratie, de tropen, de maan (grote getijdewisselingen hier), leven met zee rondom etc etc) blijkt het toch gewoon de dynamic in de baan te zijn. De vorige coordinator voelt zich nu gelukkiger en rustiger dan de afgelopen jaren in haar nieuwe baan en die daarvoor is burnout geraakt. Blij dat ik weg ben dus al komt daar wat onzekerheid voor de nabije toekomst voor terug.
Nieuw voor mij is het voorbereiden op het cycloonseizoen. Dat is helemaal langs mij heengegaan 12 jaar geleden en nu leer ik wat ik allemaal in huis moet hebben, wanneer we moeten evacueren enz. Wat ik zeg, vervelen bestaat niet.
Hoewel allemaal best ook eng heb ik overwegend vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. We vinden wel weer een fijne plek en dat werk komt ook wel. En jullie? Laten jullie weer eens wat van je horen? Behalve vallende blaadjes gebeurd er vast ook wat in de Lage Landen... wij horen het graag. X
Supermodel
I was not able to resist an offer for a 5 dollar photo made by a professional photographer. Joy was into it. Frizzy hear and all, as we just came back from the beach. She happily played supermodel for ten minutes. Like she had never done anything else in her life. Different postures, angles, changes of hats, no matter to Joy; she smiled and was her pretty and amiable self.
Today we could come and collect the photo. Of course we could purchase more than the one or all of them. At the price of 525 dollars. I knew, as I had read the small print after the photo shoot so prepared Joy that we would be looking at very nice photos of her and then leave. And some were absolutely stunning. Maybe it is good that we do not live in a big city where she could be headhunted for kids model. But boy is the world missing out
(If I come across a proper scanner I will upload the black&white photo that we could afford.)
Today we could come and collect the photo. Of course we could purchase more than the one or all of them. At the price of 525 dollars. I knew, as I had read the small print after the photo shoot so prepared Joy that we would be looking at very nice photos of her and then leave. And some were absolutely stunning. Maybe it is good that we do not live in a big city where she could be headhunted for kids model. But boy is the world missing out
(If I come across a proper scanner I will upload the black&white photo that we could afford.)
Joy bijna jarig!
Joy wordt al 4 jaar, nog 3 nachtjes slapen! Ze heeft er zin in; Joy vraagt al bijna een jaar om een fiets met trappers dus die staat in de schuur verstopt op haar te wachten. Rose natuurlijk. En ze wil een feest. Dat wordt voor het eerst geen speurtocht, helaas, volgend jaar misschien. En of alle lieve mensen uit Nederland niet even met het vliegtuig willen komen? Beetje lastig heb ik uitgelegd. Nu komen er 4 kiddo's op visite voor ieder jaar een. En daarna grote mensen vrienden en vriendinnen. En ijstaarten met kleurtjes en in leuke vormen. Veel ballonnen als het aan Joy ligt. Woensdag gaan we samen ergens taart eten en kan ze leren fietsen. Donderdag viert ze het op de creche en zaterdag (Krieshens verjaardag :)) vieren we het hier thuis. As we speak danst Joy, spiernaakt en zichzelf rose geschminkt met stift, tralalaaend door het huis op Doe Maar. We blijven wel Nederlands natuurlijk. En doen de komende weken even of we feestbeesten zijn.
Beat it
Working in Australia can confront you with things you might not have ever known before. For some people it is common to take things on that you are not responsible for. And because you are a woman, or white or otherwise not recognised as a worhty person, you just have to take the blame. There are some philosophical ways in interpreting this kind of behaviour or treatment, maybe even enlightend ones. But I can’t and won't do it. Having always had sensitivity to hierarchy I have decided to draw the line. I respect and expect to be respected. That’s it. Wonder how that is going down. Might be job hunting soon...
(I have resigned from my current position Oct 16)
(I have resigned from my current position Oct 16)
Heavenly heaven
Following up on very good advice of a dear friend, today I went to a spa for some relaxation and nurturing of the body. Bali Hai welcomed me with a cool glass of water, a wet cloth to fresh up and fresh flowers. I had booked for a full body massage and facial. The latter turning out just being more massage but now in and around the face with lots of nice smelling creams. But only after an hour of sheer splendid spoiling by soft and very skilled hands. I did not want it to end or to die on the spot. Omigod, it was sheer bliss. Add to this experience a very aesthetic environment and you understand why I was in paradise in paradise. Everything was perfect, gentle, pure and beautiful. This must be heaven and I intent to visit more often.
Calling Ralph with the big white telephone
The thing with living in the tropics is that it is sometimes hard to figure out what is going on with you. If you get a hot flash is can be fever, menopause, more welcome hormones, heat or a less easily discovered source such as the result of an unnoticed bite by one of the million poisonous creatures living in Australia or love at first sight. Suppose depending on the instigator of the hot flash you learn sooner or later what it is. After less than half an hour of hot flashes I had to go call Ralph with the big white telephone and I got engaged in a very long conversation. I couldn’t get enough of him and kept calling him all evening and all night long. I couldn’t stand up straight, walk or create motion in any other way without him. I can tell you this: this is not a nice kind of dependency. It creates moments of delusion; you suddenly think this would be easier when you live in the country where you were born. There it would be different. BS of course, because nowhere do you call anybody for help. And here it literally knocks on your door. Mind you, being a virtual stranger to your neighbour who shows concern anyhow, not even minding your engagement with Ralph – not a very popular guy with anybody. But it happens. And then you find out you have friends. And people that you trust your child with, very rare, also in the country where you were born. And those lovely people take darling Joy for little outings, just enough to entertain and not too much to worry her. And enough for me to get rid of Ralph and to be able to live a temporarily horizontal life. And darling Joy is only good, she listens and helps and is patient and understanding. God I am a lucky woman. And already over Ralph.
PS Calling Ralph is Ozzie 'slang' for vomiting, info supplied because of general confusion :)
PS Calling Ralph is Ozzie 'slang' for vomiting, info supplied because of general confusion :)
Pirate Captain Creekbed
In Australia we do school holiday entertainment. This is a worthy investment, especially for commercial thinking shopping centres. A bit like celebrating Valentine’s Day; who knows what that is about expect for that you know you have to spend lots of money on unnecessary items. We went and had a look at Pirate Captain Creekbed. This pirate must have just woken up in Australia about ten seconds before the start of the show. I suspect him from falling asleep with a barrel of rum the night before in Ireland. He seemed not to know what was coming or where he had to go. What to do with those kids looking up at him expectantly? Maybe throw some golden coins at them, or tell them to chase the Treasure chest. Hold on, don’t forget to put that somewhere in sight and then tell them where to look for it too. Patch a black eye on them to make it a bit harder. Or maybe it is best to have them cheering each other whilst one kid walks around blindfolded. At this stage I suspect the kids found the barrel of rum, because they were dead quiet, stunned. They now had turns to throw balls in a basket. But the balls were thrown anywhere but in the basket. And the kids next to the baskets just put them all in when they flew by in bad aim. They seemed in La-la-land instead of on big ship sailing the ocean. The pirate did all the cheering. He wandered about, waving arms and nodding his Captains head, meanwhile uttering Irish encouragements or desperations. He made up for it in the end. The pirate got all the kids a balloon, sword or doggy. They all stood in line for that and smiled happily when going home.
Pondering politics in pristine paradise
Every now and again, maybe twice a year ;) I have a day off work whilst Joy is in day care. Today was such a day. I took my chance and had a lovely time on Cable Beach. Being there provides food for the soul, the heart, the eyes, the skin and more. Pure bliss, like old times. This is the ultimate experience that I have longed for for over ten years, while I was living in Amsterdam and chasing a visa. And now it is here, very near, every day. I am at home and I am a very lucky girl.
Somehow spending time on this bit of earth makes me entirely happy. And being happy enables me to closely look at the world around me and how I deal with it. I found myself a job which turns out to be very political. And I arrived in an important time regarding Broome’s, actually the Kimberleys, future. There is the conflict of interest between the different Indigenous tribes about their land and heritage; they affect Minyirr Park and Broome. There are conflicts between the Traditional owners and residents and amongst residents all together concerning the environment and leisure (f.e. vehicles on or off Cable Beach). There are major conflicts between and amongst Traditional owners, residents, the State and government and some major global organisations. They concern global issues. A major gas source is found in this area and gas is running out in the world. Many parties with an economic interest are after a gas hub on the Dampier peninsula. Other locals and environmentally conscious parties don’t want it as it will destroy this beautiful land. But apparently the economic advantage weighs heavily. So as an employee and as a resident I am surrounded by conflicts and politics. I deal with all parties and it is so easy to feel thorn, fearful or simply disgusted. I am used to have my opinion ready; I can be pretty judgemental you know. And in the midst of these issues, that affect me heavily personally, I suddenly find a way out of it. Besides of being aware of all the emotions, opinions and interests of the people involved there is nothing I can do. I hear, see and understand that all these people are strongly driven by what they believe is right. There are many realities. I do have the impression that personal interest is what drives every human being. Although many arguments are used and therewith many ‘covers’ are in play; if someone wants to achieve a higher life standard, that is what he/she will strive for believing that they act on behalf of the interest of their community. If someone prefers a simple and basic life in a healthy environment, that is what they will strive for on behalf of others. I am aware of all these issues and more. And although I have a personal opinion on the above I found myself free of trying to persuade others of it. Knowing that nobody can convince me either of a different view point, as that will clash with my inner being. So, at the late age of 38 I realise there is no point in judging other peoples opinion or behaviour. Judging cost energy and leads to negativity. It does not resolve a thing. This will all resolve itself, one way or the other. I make sure that I live what suits me and be happy. And trust that this world will remain right, one way or the other. Gosh, what an enlightened feeling. What a great relieve to feel in the heart what I have always known in the brain. Thank you Minyirr (the Indigenous name for this area, including Cable Beach, is birth place), for again cradling my personal growth.
Somehow spending time on this bit of earth makes me entirely happy. And being happy enables me to closely look at the world around me and how I deal with it. I found myself a job which turns out to be very political. And I arrived in an important time regarding Broome’s, actually the Kimberleys, future. There is the conflict of interest between the different Indigenous tribes about their land and heritage; they affect Minyirr Park and Broome. There are conflicts between the Traditional owners and residents and amongst residents all together concerning the environment and leisure (f.e. vehicles on or off Cable Beach). There are major conflicts between and amongst Traditional owners, residents, the State and government and some major global organisations. They concern global issues. A major gas source is found in this area and gas is running out in the world. Many parties with an economic interest are after a gas hub on the Dampier peninsula. Other locals and environmentally conscious parties don’t want it as it will destroy this beautiful land. But apparently the economic advantage weighs heavily. So as an employee and as a resident I am surrounded by conflicts and politics. I deal with all parties and it is so easy to feel thorn, fearful or simply disgusted. I am used to have my opinion ready; I can be pretty judgemental you know. And in the midst of these issues, that affect me heavily personally, I suddenly find a way out of it. Besides of being aware of all the emotions, opinions and interests of the people involved there is nothing I can do. I hear, see and understand that all these people are strongly driven by what they believe is right. There are many realities. I do have the impression that personal interest is what drives every human being. Although many arguments are used and therewith many ‘covers’ are in play; if someone wants to achieve a higher life standard, that is what he/she will strive for believing that they act on behalf of the interest of their community. If someone prefers a simple and basic life in a healthy environment, that is what they will strive for on behalf of others. I am aware of all these issues and more. And although I have a personal opinion on the above I found myself free of trying to persuade others of it. Knowing that nobody can convince me either of a different view point, as that will clash with my inner being. So, at the late age of 38 I realise there is no point in judging other peoples opinion or behaviour. Judging cost energy and leads to negativity. It does not resolve a thing. This will all resolve itself, one way or the other. I make sure that I live what suits me and be happy. And trust that this world will remain right, one way or the other. Gosh, what an enlightened feeling. What a great relieve to feel in the heart what I have always known in the brain. Thank you Minyirr (the Indigenous name for this area, including Cable Beach, is birth place), for again cradling my personal growth.
In my backyard
We have had a big shock. Two colleagues out of my team were involved in a serious incident, having all of us in major distress for days about the survival of the girl. She made it, which is a huge relief. Now she needs to recover. And he has a long way to go before he can pick up the pieces of his life. Both their lives will never be the same again. The turns life can take can be shattering, shocking. And you like to think that it does not happen in your backyard, but sometimes it does. Remains to count your blessings with pain in your heart and soul for the ones involved directly.
Bericht van Joy
Hallo,
Ik wil jullie vertellen wat ik allemaal op de crèche doe. Ik heb geverfd en met dinosaurussen en bomen gespeeld (geen echte!) en ik heb gespeeld met dieren, met planten en ik heb gespeeld met poppen. Ik speel graag met huisjes. We dansen vaak, dat vind ik heel leuk. Soms gebruiken we daarbij doekjes die zwieren dan mooi in de lucht. Ik leer ook dingen zoals letters. Er zijn boeken, heel veel boeken. Robin vindt het leuk om ‘poo poo, bum bum and wee wee’ te zeggen. Ik kan al goed Engels praten, dat is ‘poep poep, billen billen, plas plas’. Grappig he? Ik kan ook liedjes zingen. Als mama weet hoe het moet, nemen we die op en sturen dat naar jullie op.
De liedjes gaan zo:
There was a bee-ee-ee
Sat on the wall-ee-all-ee-all
He gave a buzzy-wuzzy-wuzz
And that was all-ee-all-ee-all
Row row row your boat
Gently down the stream
If you see a crocodile
Don’t forget to scream – whaaaa!
Row row row your boat
Gently down the stream
Merrily merrily merrily
Life is but a dream
Three little monkeys jumping on the bed
One fell off and bumped his head
Mum called the doctor and the doctor said
No more monkeys jumping on the bed
Two little monkeys...
En ik mis je zo graag papa, ik ga wel aan Sander vragen om jou aan mij op te sturen.
Mijn vrienden op de crèche zijn Robin en Ella en Sheena en Mia. De juffen heten Nat, Alieka vind ik superlief en daar hou ik heel veel van maar die is weggegaan, Tiff en Veronique.
Ik heb heeeeeel graag vrije dagen omdat ik dat leuk vind. Het is mijn eerste vraag als ik wakker wordt: ‘Mammie, is het een vrije dag?’ Dan ik spelen, in mijn pyjama als het koud is.
Soms gaan we naar de markt, daar halen we wel eens ijsjes in bekertjes en in koekjes die je kan eten.
Ik vertel niets over Dena nu, maar hij is wel mijn liefste vriendje in Broome. Op een andere dag stuur ik weer een brief met daarin alles wat ik leuk vind. Nu weet ik niet meer zo goed wat ik heb gedaan iedere dag. En dat is alles!
Kusjes en knuffels en liefs van Joy xo
Ik wil jullie vertellen wat ik allemaal op de crèche doe. Ik heb geverfd en met dinosaurussen en bomen gespeeld (geen echte!) en ik heb gespeeld met dieren, met planten en ik heb gespeeld met poppen. Ik speel graag met huisjes. We dansen vaak, dat vind ik heel leuk. Soms gebruiken we daarbij doekjes die zwieren dan mooi in de lucht. Ik leer ook dingen zoals letters. Er zijn boeken, heel veel boeken. Robin vindt het leuk om ‘poo poo, bum bum and wee wee’ te zeggen. Ik kan al goed Engels praten, dat is ‘poep poep, billen billen, plas plas’. Grappig he? Ik kan ook liedjes zingen. Als mama weet hoe het moet, nemen we die op en sturen dat naar jullie op.
De liedjes gaan zo:
There was a bee-ee-ee
Sat on the wall-ee-all-ee-all
He gave a buzzy-wuzzy-wuzz
And that was all-ee-all-ee-all
Row row row your boat
Gently down the stream
If you see a crocodile
Don’t forget to scream – whaaaa!
Row row row your boat
Gently down the stream
Merrily merrily merrily
Life is but a dream
Three little monkeys jumping on the bed
One fell off and bumped his head
Mum called the doctor and the doctor said
No more monkeys jumping on the bed
Two little monkeys...
En ik mis je zo graag papa, ik ga wel aan Sander vragen om jou aan mij op te sturen.
Mijn vrienden op de crèche zijn Robin en Ella en Sheena en Mia. De juffen heten Nat, Alieka vind ik superlief en daar hou ik heel veel van maar die is weggegaan, Tiff en Veronique.
Ik heb heeeeeel graag vrije dagen omdat ik dat leuk vind. Het is mijn eerste vraag als ik wakker wordt: ‘Mammie, is het een vrije dag?’ Dan ik spelen, in mijn pyjama als het koud is.
Soms gaan we naar de markt, daar halen we wel eens ijsjes in bekertjes en in koekjes die je kan eten.
Ik vertel niets over Dena nu, maar hij is wel mijn liefste vriendje in Broome. Op een andere dag stuur ik weer een brief met daarin alles wat ik leuk vind. Nu weet ik niet meer zo goed wat ik heb gedaan iedere dag. En dat is alles!
Kusjes en knuffels en liefs van Joy xo
Settled in
It has been a while. I suppose you could say we are settled in now. Last week we moved from ‘Old Broome’ to the Cable Beach area, a suburb near work and child care. We now have established a home, for the time being.
The past few months have been unsettling due to our living situation. We rented a room in a big, beautiful but unbearable house. Unbearable because the owner hadn’t told us upfront that we would be sharing with whomever wanted to be in the house too when necessary or convenient. This seemed impossible to explain to Joy, whom welcomes everybody that enters ‘our house’ as an intimate friend. That’s how it was at home; visitors were always close. And here they came and went, sometimes without notice. And unpleasant were the amount of mozzies (and lack of fly-wire) that are nowhere to be seen elsewhere in Broome this time of the year. Anyway, we lived there for nearly three months and moved on to a temporary lease (until mid November this year). This house is small, suitable and a safe haven. It suits Joy and myself perfect; open plan living, two bedrooms, bath and a small garden. We have hung up the hammock between the palm trees, a triangle climbing ladder in a big shady tree and a cubby tent on the patio. This is the first place that we rent unfurnished so we now purchased the basics in our new household. Also all our stuff we send up from Holland is unpacked. While I regretted packing some stuff the day after we sent them off in March, I turned out happy with just about everything we unpacked. Very few things I regret for not having and those are replaceable. That’s all material though.
Emotionally our move turns out a bit of a roller coaster ride for me sometimes. Mostly I am very happy, it is home and that feeling comes with being settled, at ease, not feeling that there is elsewhere to be rather. Finally being in the town (read: at the beach) I love most on this planet, living here, being able to raise Joy here – it is bliss. And there are so many aspects that we haven’t yet got to savour because we had to move on and haven’t put our roots in the ground yet. Promises of many more enjoyable moments, new habits and experiences lure me through the days wanting more. We have a routine that keeps us grounded and happy, enables us to cope with all that is different and all that is left behind. It is okay now. Also I am looking forward to be even more relaxed, so we can be a bit more flexible, spontaneous and adventurous. Often I am aware of a wish to be able to share this live with our most precious loved ones. Not being able to do that I knew before would be the biggest sacrifice and it is.
There are moments too of feeling lost. Having very few friends yet that are close at hand. Feeling not known. Wondering if uneasiness comes from cultural differences, having gone through major changes, the tides or the yet unforeseen consequences of the big decision made to chase a different life. We are surrounded with ocean on the Broome peninsula and the tidal changes are amongst the highest in the world. I believe it does influence our moods, they swing a lot more than they used to and the high and lows are comparable with the king tides (varying from 1.2m to 8m every fortnight). It seems to affect the people here too, not just me and not just the planets. Furthermore Broome holds a lot of memories and associations with major changes in my past life. Getting sussed out by people with different social rules sometimes feels like being a bug under a microscope. It makes me feel like wanting to run and hide in the high grass, dig a little hole and disappear. That’s the times that I miss dear friends the most, people that you can just BE with. So far I have to say that soon after experiencing those moments, the right people have been able to say just the right thing to me to make it easier again, to confirm my sense that I am right. It was the right decision, it is good to be here and we will stay right, better even.
Some people ask how our days look like. Not very different from the way they were before except for this blissful environment! On workdays we get up, shower, have breakfast and get ready for a day at work and day care. As I work close to Joy’s day care centre and am not forced to have breaks, I work from 8-16 h and then go and pick her up again. Joy is having a ball at Little Pearlers. Most of the time seems to be spent outside playing in the sand pit, the mud pit, on the various climbing courses or having water play. Indoors there is a lot of arts and crafts activities, reading, music and movement, dressing up, role play, the lot. By now Joy understand just about everything in English and easily shifts between both languages. Every day she finds me little presents and hands them over when I pick her up. They seem little tokens with which she stays connected to me by cherishing those little things all day for me until she sees me again. One day we will make something out of all the pebbles, ornaments, shells, parts of toys and all other little things that she gives me as an art piece of affection and connection.
Joy is growing up. She talks a lot, wants to know things, asks and reasons, experiments and just grows in every respect. She becomes tall and agile. She is still her same happy, easygoing, strong minded and funny self. Joy is a joy as always.
My work is coordinating the Minyirr Park office. More information about Minyirr Park and the Kimberley Land Council, the organisation I work for, can be found through links that I will provide at a later stage. It is simply too much to explain in a few sentences. I am very happy with this job, I love the significance of Minyirr and I believe strongly in what the traditional owners of the land do with it. Thus it is relatively easy to support them reaching their goals. Also this job is challenging for me as I consider myself as apolitical and both the land owners and organisation are politically driven. The work environment is rewarding, satisfying and subject to big movements. So one thing: I am never bored.
Time off we spent at home playing, of course shop, see friends and go to one of the beaches mainly. And that is a feature on its own. High tides on Cable Beach are favourite as the ocean is often so clear and nearly painfully beautiful, sometimes with quite big waves to play with. Just being there really is enough, but sometimes we do play, walk, run, swim or chat with others. Or we see the rare dolphin, know that whales are passing by out of sight this season and look at little crabs or shore birds. So far this is enough. Once settled again in this place Joy might go to dancing classes or something to have an activity outside of day care that she likes doing.
I am involved with the Broome Community Housing Group, a group of single persons that build houses in Broome years ago with government money on lots that the gov paid as well and where they live in for little rent. It is officially social housing but because they developed the houses themselves the housing turned out very nice and ecological. Every few years an existing house becomes available if someone moves out of Broome. As there are now quite a few members without a house (there are 9 houses at the moment and 17 members), we will put a new submission in to build a new lot of houses, very intensive but exiting. Membership of the group means commitment to monthly meetings to manage the properties together. Because of the new submission this will involve fortnightly meetings and some activities in the evenings which I am happy to do as it might very well provide us with nice and affordable housing in the future, a rare commodity in Broome.
The Broome community center, called Circle House, asked me to be a member of the management committee. As this is a group of people with again aims that suit my vision and lifestyle I am glad to be part of this too.
Evenings I usually spend on my own, reading, doing yoga (on and off) and keeping a social life through mainly the telephone, not much different from our life in Holland. And now we have internet, yihaa, access to email and weblog/sites. That will improve my digital social life for sure.
Also people wonder what we miss or like. I do not miss the infrastructure in Holland; the amount of roads, highways, houses, offices, industrial areas etc. I am very happy in this environment, so simple and relatively untouched. Proper chocolate I miss, but it might be good to have ditched the habit of having some every day. The Hema, a branch here would be very welcome. And puppet theatre. Going there is something I really enjoyed doing with Joy and there is nothing like it in Broome.
I do miss contact with close friends and relatives, really would like to see them occasionally. Luckily a few call us regularly and that goes both ways. Some don’t and that sometimes hurt. Although I do understand very well that life goes on and that 5 months in your usual routine is probably different than it has been for us. And I did notice that voicemail and answering machines in Holland are out of fashion. Not handy if you want to leave a message that you’ve rang. And our limited access to email the past period did not help either. Hopefully we make up for that by this long update.
Much love, Astrid / Fae
The past few months have been unsettling due to our living situation. We rented a room in a big, beautiful but unbearable house. Unbearable because the owner hadn’t told us upfront that we would be sharing with whomever wanted to be in the house too when necessary or convenient. This seemed impossible to explain to Joy, whom welcomes everybody that enters ‘our house’ as an intimate friend. That’s how it was at home; visitors were always close. And here they came and went, sometimes without notice. And unpleasant were the amount of mozzies (and lack of fly-wire) that are nowhere to be seen elsewhere in Broome this time of the year. Anyway, we lived there for nearly three months and moved on to a temporary lease (until mid November this year). This house is small, suitable and a safe haven. It suits Joy and myself perfect; open plan living, two bedrooms, bath and a small garden. We have hung up the hammock between the palm trees, a triangle climbing ladder in a big shady tree and a cubby tent on the patio. This is the first place that we rent unfurnished so we now purchased the basics in our new household. Also all our stuff we send up from Holland is unpacked. While I regretted packing some stuff the day after we sent them off in March, I turned out happy with just about everything we unpacked. Very few things I regret for not having and those are replaceable. That’s all material though.
Emotionally our move turns out a bit of a roller coaster ride for me sometimes. Mostly I am very happy, it is home and that feeling comes with being settled, at ease, not feeling that there is elsewhere to be rather. Finally being in the town (read: at the beach) I love most on this planet, living here, being able to raise Joy here – it is bliss. And there are so many aspects that we haven’t yet got to savour because we had to move on and haven’t put our roots in the ground yet. Promises of many more enjoyable moments, new habits and experiences lure me through the days wanting more. We have a routine that keeps us grounded and happy, enables us to cope with all that is different and all that is left behind. It is okay now. Also I am looking forward to be even more relaxed, so we can be a bit more flexible, spontaneous and adventurous. Often I am aware of a wish to be able to share this live with our most precious loved ones. Not being able to do that I knew before would be the biggest sacrifice and it is.
There are moments too of feeling lost. Having very few friends yet that are close at hand. Feeling not known. Wondering if uneasiness comes from cultural differences, having gone through major changes, the tides or the yet unforeseen consequences of the big decision made to chase a different life. We are surrounded with ocean on the Broome peninsula and the tidal changes are amongst the highest in the world. I believe it does influence our moods, they swing a lot more than they used to and the high and lows are comparable with the king tides (varying from 1.2m to 8m every fortnight). It seems to affect the people here too, not just me and not just the planets. Furthermore Broome holds a lot of memories and associations with major changes in my past life. Getting sussed out by people with different social rules sometimes feels like being a bug under a microscope. It makes me feel like wanting to run and hide in the high grass, dig a little hole and disappear. That’s the times that I miss dear friends the most, people that you can just BE with. So far I have to say that soon after experiencing those moments, the right people have been able to say just the right thing to me to make it easier again, to confirm my sense that I am right. It was the right decision, it is good to be here and we will stay right, better even.
Some people ask how our days look like. Not very different from the way they were before except for this blissful environment! On workdays we get up, shower, have breakfast and get ready for a day at work and day care. As I work close to Joy’s day care centre and am not forced to have breaks, I work from 8-16 h and then go and pick her up again. Joy is having a ball at Little Pearlers. Most of the time seems to be spent outside playing in the sand pit, the mud pit, on the various climbing courses or having water play. Indoors there is a lot of arts and crafts activities, reading, music and movement, dressing up, role play, the lot. By now Joy understand just about everything in English and easily shifts between both languages. Every day she finds me little presents and hands them over when I pick her up. They seem little tokens with which she stays connected to me by cherishing those little things all day for me until she sees me again. One day we will make something out of all the pebbles, ornaments, shells, parts of toys and all other little things that she gives me as an art piece of affection and connection.
Joy is growing up. She talks a lot, wants to know things, asks and reasons, experiments and just grows in every respect. She becomes tall and agile. She is still her same happy, easygoing, strong minded and funny self. Joy is a joy as always.
My work is coordinating the Minyirr Park office. More information about Minyirr Park and the Kimberley Land Council, the organisation I work for, can be found through links that I will provide at a later stage. It is simply too much to explain in a few sentences. I am very happy with this job, I love the significance of Minyirr and I believe strongly in what the traditional owners of the land do with it. Thus it is relatively easy to support them reaching their goals. Also this job is challenging for me as I consider myself as apolitical and both the land owners and organisation are politically driven. The work environment is rewarding, satisfying and subject to big movements. So one thing: I am never bored.
Time off we spent at home playing, of course shop, see friends and go to one of the beaches mainly. And that is a feature on its own. High tides on Cable Beach are favourite as the ocean is often so clear and nearly painfully beautiful, sometimes with quite big waves to play with. Just being there really is enough, but sometimes we do play, walk, run, swim or chat with others. Or we see the rare dolphin, know that whales are passing by out of sight this season and look at little crabs or shore birds. So far this is enough. Once settled again in this place Joy might go to dancing classes or something to have an activity outside of day care that she likes doing.
I am involved with the Broome Community Housing Group, a group of single persons that build houses in Broome years ago with government money on lots that the gov paid as well and where they live in for little rent. It is officially social housing but because they developed the houses themselves the housing turned out very nice and ecological. Every few years an existing house becomes available if someone moves out of Broome. As there are now quite a few members without a house (there are 9 houses at the moment and 17 members), we will put a new submission in to build a new lot of houses, very intensive but exiting. Membership of the group means commitment to monthly meetings to manage the properties together. Because of the new submission this will involve fortnightly meetings and some activities in the evenings which I am happy to do as it might very well provide us with nice and affordable housing in the future, a rare commodity in Broome.
The Broome community center, called Circle House, asked me to be a member of the management committee. As this is a group of people with again aims that suit my vision and lifestyle I am glad to be part of this too.
Evenings I usually spend on my own, reading, doing yoga (on and off) and keeping a social life through mainly the telephone, not much different from our life in Holland. And now we have internet, yihaa, access to email and weblog/sites. That will improve my digital social life for sure.
Also people wonder what we miss or like. I do not miss the infrastructure in Holland; the amount of roads, highways, houses, offices, industrial areas etc. I am very happy in this environment, so simple and relatively untouched. Proper chocolate I miss, but it might be good to have ditched the habit of having some every day. The Hema, a branch here would be very welcome. And puppet theatre. Going there is something I really enjoyed doing with Joy and there is nothing like it in Broome.
I do miss contact with close friends and relatives, really would like to see them occasionally. Luckily a few call us regularly and that goes both ways. Some don’t and that sometimes hurt. Although I do understand very well that life goes on and that 5 months in your usual routine is probably different than it has been for us. And I did notice that voicemail and answering machines in Holland are out of fashion. Not handy if you want to leave a message that you’ve rang. And our limited access to email the past period did not help either. Hopefully we make up for that by this long update.
Much love, Astrid / Fae
The holiday is over
As we start to get into a normal daily life routine the official 'holiday' (adjustment period) is over now.
I have started working with the Kimberley Land Council being a project officer for Minyirr Park in Broome. My tasks vary from community liaison functions to administrative tasks, bookings, coordinating projects such as things that need to build in the park, to grant fundings and budgets. As I am trying to get my head around all of this and learn what to do, there is so much to learn about the social policies here but even more about culture. I think we Dutch believe that many white men live in Australia today, and that there are a few Aboriginals left and then there are the new migrants too. Well. In Broome and the Kimberley about 30% of the population is Indigenous. And they stem from different groups depending on where they live(d). I can't even start explaining what this means for the community, the people and for relationships, it is complicated. But interesting as well and I am learning. As soon as I think I understand it I will get back to this.
Meanwhile I learn and mostly enjoy Minyirr Park and the people involved very much. Minyirr Park is a significant sacred site being part of the Six Seasons Song lines. If you are interested: google.
Joy is enjoying daycare and making friends. She is confident trying to speak English and tries when she can. Meanwhile her Dutch vocabulary is extending as well, so communication is becoming more and more interesting.
We have found a rythm, which is more or less as follows: Monday, Tuesday and Thursday we go to work and daycare. Those days we enjoy breakfast/playtime, go - come home and have dinner, a play and then Joy is of to bed. She sleeps at 18h till 6-7 h in the morning. I usually read, receive the odd phonecall (some from Holland :)) and started to do yoga again.
The days we are free are numerous. Wednesday and a long weekend. We shop once a week and have lots of play time in and around the house. Almost every day off we will be at one of the beaches to enjoy some playtime at the playgrounds there, a swim if we feel like it and a stroll along the beach. Also every day off we see somebody of our little cirle of friends now. Either Phoebe and Dena (2,5 y) or Kerry (my old time friend), or Robin (3,5) and his family or others. Although we are invited by others I notice that it is enough for the moment; there is no room in my system or time to fit anymore people in. I suppose all the new impressions in our new life take up some space.
What I have to learn is to live in a small town. Though everybody likes to talk about everything it turns into gossip soon and in a small town you are very accountable. Not always easy if you are open and honest and find talking about things, good or challenging, a way to deal with life and to relate.
Our housing situation is still not ideal. Although we care take a big nice house, it is not a home. The place I would love to rent long term is promised to somebody else, but we might trade places and then we could move in by the end of the month. I keep my fingers crossed as I get a bit restless sometimes now not being able to settle down.
Mostly I am very happy being and living in Broome. It feels like home as it always did and it is so good to finally be able to stop longing for it and doubting if it will ever happen - as I did over the past 11 years. It is happening and it is great.
Till soon, love
Astrid / Fae & Joy
I have started working with the Kimberley Land Council being a project officer for Minyirr Park in Broome. My tasks vary from community liaison functions to administrative tasks, bookings, coordinating projects such as things that need to build in the park, to grant fundings and budgets. As I am trying to get my head around all of this and learn what to do, there is so much to learn about the social policies here but even more about culture. I think we Dutch believe that many white men live in Australia today, and that there are a few Aboriginals left and then there are the new migrants too. Well. In Broome and the Kimberley about 30% of the population is Indigenous. And they stem from different groups depending on where they live(d). I can't even start explaining what this means for the community, the people and for relationships, it is complicated. But interesting as well and I am learning. As soon as I think I understand it I will get back to this.
Meanwhile I learn and mostly enjoy Minyirr Park and the people involved very much. Minyirr Park is a significant sacred site being part of the Six Seasons Song lines. If you are interested: google.
Joy is enjoying daycare and making friends. She is confident trying to speak English and tries when she can. Meanwhile her Dutch vocabulary is extending as well, so communication is becoming more and more interesting.
We have found a rythm, which is more or less as follows: Monday, Tuesday and Thursday we go to work and daycare. Those days we enjoy breakfast/playtime, go - come home and have dinner, a play and then Joy is of to bed. She sleeps at 18h till 6-7 h in the morning. I usually read, receive the odd phonecall (some from Holland :)) and started to do yoga again.
The days we are free are numerous. Wednesday and a long weekend. We shop once a week and have lots of play time in and around the house. Almost every day off we will be at one of the beaches to enjoy some playtime at the playgrounds there, a swim if we feel like it and a stroll along the beach. Also every day off we see somebody of our little cirle of friends now. Either Phoebe and Dena (2,5 y) or Kerry (my old time friend), or Robin (3,5) and his family or others. Although we are invited by others I notice that it is enough for the moment; there is no room in my system or time to fit anymore people in. I suppose all the new impressions in our new life take up some space.
What I have to learn is to live in a small town. Though everybody likes to talk about everything it turns into gossip soon and in a small town you are very accountable. Not always easy if you are open and honest and find talking about things, good or challenging, a way to deal with life and to relate.
Our housing situation is still not ideal. Although we care take a big nice house, it is not a home. The place I would love to rent long term is promised to somebody else, but we might trade places and then we could move in by the end of the month. I keep my fingers crossed as I get a bit restless sometimes now not being able to settle down.
Mostly I am very happy being and living in Broome. It feels like home as it always did and it is so good to finally be able to stop longing for it and doubting if it will ever happen - as I did over the past 11 years. It is happening and it is great.
Till soon, love
Astrid / Fae & Joy
My Country
by Dorothea MacKellar - 1904
The love of field and coppice
Of green and shaded lanes,
Of ordered woods and gardens
Is running in your veins.
Strong love of grey-blue distance,
Brown streams and soft, dim skies -
I know, but cannot share it,
My love is otherwise.
I love a sunburnt country,
A land of sweeping plains,
Of rugged mountain ranges,
Of droughts and flooding rains,
I love her far horizons,
I love her jewel-sea,
Her beauty and her terror -
The wide brown land for me!
The stark white ring-barked forests,
All tragic to the moon,
The sapphire-misted mountains,
The hot gold hush of noon,
Green tangle of the brushes
Where the lithe lianas coil,
And orchids deck the tree-tops,
And ferns the warm dark soil.
Core of my heart, my country!
Her pitiless blue sky,
When, sick at heart, around us
We see the cattle die -
But then the grey clouds gather,
And we can bless again
The drumming of an army,
The steady soaking rain.
Core of my heart, my country!
Land of the rainbow gold,
For flood and fire and famine
She pays us back threefold.
Over the thirsty paddocks,
Watch, after many days,
The filmy veil of greenness
That thickens as we gaze...
The opal-hearted country,
A wilful, lavish land -
All you who have not loved her,
You will not understand -
Though Earth holds many splendours,
Wherever I may die,
I know to what brown country
My homing thoughts will fly.
The love of field and coppice
Of green and shaded lanes,
Of ordered woods and gardens
Is running in your veins.
Strong love of grey-blue distance,
Brown streams and soft, dim skies -
I know, but cannot share it,
My love is otherwise.
I love a sunburnt country,
A land of sweeping plains,
Of rugged mountain ranges,
Of droughts and flooding rains,
I love her far horizons,
I love her jewel-sea,
Her beauty and her terror -
The wide brown land for me!
The stark white ring-barked forests,
All tragic to the moon,
The sapphire-misted mountains,
The hot gold hush of noon,
Green tangle of the brushes
Where the lithe lianas coil,
And orchids deck the tree-tops,
And ferns the warm dark soil.
Core of my heart, my country!
Her pitiless blue sky,
When, sick at heart, around us
We see the cattle die -
But then the grey clouds gather,
And we can bless again
The drumming of an army,
The steady soaking rain.
Core of my heart, my country!
Land of the rainbow gold,
For flood and fire and famine
She pays us back threefold.
Over the thirsty paddocks,
Watch, after many days,
The filmy veil of greenness
That thickens as we gaze...
The opal-hearted country,
A wilful, lavish land -
All you who have not loved her,
You will not understand -
Though Earth holds many splendours,
Wherever I may die,
I know to what brown country
My homing thoughts will fly.
More movement
Tomorrow we will move house again. We will move into a big beautiful house to care take when it is put up for sale. Depending on the situation we might be less or better within reach by phone and email wise. I will let you all know as soon as I can.
Huizenmarkt
Inmiddels heb ik een heel leuke baan en ben erg gelukkig met de stap om hier te komen. Joy geniet ook ontzettend en het geluk lijkt niet op te kunnen. Een ding speelt nog en dat is accommodatie voor de lange termijn.
Dus bij deze een heel ander berichtje tussendoor, nl over de huizenmarkt hier in combinatie met mijn lange termijn plannen.
De huizenmarkt in Broome is altijd goed geweest zo nu ook. Dat betekent voor huurders echter dat huurprijzen gestaag stijgen tot niveaus waarop het niet meer vol te houden is om te blijven huren. Gezien de ontwikkelingen hier loop ik het risico na 1, 2 of 3 jaar te moeten verhuizen omdat het te duur wordt hier. Mij in de
hele situatie verdiepend kwam ik tot de conclusie dat het om meerdere redenen gunstig zou zijn om te kopen op dit moment. De huizenmarkt is penibel op dit moment: investeerders zijn bang ivm hypotheekrente en vooral waardeverlaging. Huizen worden daarom op dit moment, vooral in Broome, voor minder dan ooit verkocht en er is een heel groot aanbod (het grootste in jaren). Het is dus heel gunstig om nu te kopen, de eerste jaren zou de waarde wellicht minders stijgen dan anders maar na een dergelijke dip wordt het altijd beter en dan ben je spekkoper. Daarnaast zou het voor mij en Joy mogelijk zijn om langere tijd in een prettig huis te wonen zonder spanningen over de financien. Ik kan op dit moment een hypotheek krijgen maar onvoldoende om een heel huis zelf te kopen. Dus ik ga op zoek naar een investeerder of anders naar iemand om samen een huis mee te kopen en dat te delen.
Wellicht ken je iemand die zou willen investeren hier. Het is volgens (welvarende) mensen die ik hier recent gesproken heb financieel echt heeeel gunstig en dus kan het lucratief uitpakken. Mocht je iemand weten, laat deze of gene zich maar eens in de markt hier verdiepen en wellicht kan er nog iets leuks ontstaan. Google op Broome en real estate en je bent al een heel eind. Omdat ik permanent resident ben kan ik hier een hypotheek afsluiten zonder dat de partij in Nederland daar volgens mij belastingtechnisch heel erg bij inschiet met daarbij alle voordelen die een starter heeft, want die zijn er hier ook. Maar ja, veel verstand heb ik er natuurlijk niet van. Mensen hier wel, dus is iemand geintereseerd dan kan ik zeker contact creeeren met iemand die weet waar het over gaat.
Niet geschoten is altijd mis zeggen ze, dus ik gooi het maar eens in de groep.
Dus bij deze een heel ander berichtje tussendoor, nl over de huizenmarkt hier in combinatie met mijn lange termijn plannen.
De huizenmarkt in Broome is altijd goed geweest zo nu ook. Dat betekent voor huurders echter dat huurprijzen gestaag stijgen tot niveaus waarop het niet meer vol te houden is om te blijven huren. Gezien de ontwikkelingen hier loop ik het risico na 1, 2 of 3 jaar te moeten verhuizen omdat het te duur wordt hier. Mij in de
hele situatie verdiepend kwam ik tot de conclusie dat het om meerdere redenen gunstig zou zijn om te kopen op dit moment. De huizenmarkt is penibel op dit moment: investeerders zijn bang ivm hypotheekrente en vooral waardeverlaging. Huizen worden daarom op dit moment, vooral in Broome, voor minder dan ooit verkocht en er is een heel groot aanbod (het grootste in jaren). Het is dus heel gunstig om nu te kopen, de eerste jaren zou de waarde wellicht minders stijgen dan anders maar na een dergelijke dip wordt het altijd beter en dan ben je spekkoper. Daarnaast zou het voor mij en Joy mogelijk zijn om langere tijd in een prettig huis te wonen zonder spanningen over de financien. Ik kan op dit moment een hypotheek krijgen maar onvoldoende om een heel huis zelf te kopen. Dus ik ga op zoek naar een investeerder of anders naar iemand om samen een huis mee te kopen en dat te delen.
Wellicht ken je iemand die zou willen investeren hier. Het is volgens (welvarende) mensen die ik hier recent gesproken heb financieel echt heeeel gunstig en dus kan het lucratief uitpakken. Mocht je iemand weten, laat deze of gene zich maar eens in de markt hier verdiepen en wellicht kan er nog iets leuks ontstaan. Google op Broome en real estate en je bent al een heel eind. Omdat ik permanent resident ben kan ik hier een hypotheek afsluiten zonder dat de partij in Nederland daar volgens mij belastingtechnisch heel erg bij inschiet met daarbij alle voordelen die een starter heeft, want die zijn er hier ook. Maar ja, veel verstand heb ik er natuurlijk niet van. Mensen hier wel, dus is iemand geintereseerd dan kan ik zeker contact creeeren met iemand die weet waar het over gaat.
Niet geschoten is altijd mis zeggen ze, dus ik gooi het maar eens in de groep.
Weer een brief van Joy
Hallo lieve papa, familie, vriendjes en vriendinnetjes,
Ik ben al weer een poosje in Broome en ik vind het heel leuk. Het is hier wel warm, bijna altijd. Behalve als je net uit de zee komt. Ik ga vaak naar de zee. De zee is lekker. We hoeven maar een klein stukje te lopen en dan zijn we er al. Ik ren graag hard door het water en zwem door het zand. Dat is lekker zacht. Het zand is fijn en het water ook. Niet zo leuk zijn de stekeltjes die soms tussen mijn tenen komen. Volgens mama zijn het stukjes van de zeeegels stekels. Ze zijn heel dun en je ziet ze bijna niet, dus je kunt ze moeilijk weghalen. Maar zeer dat het doet! Mama moet me dan maar dragen, want zo kan ik niet lopen hoor. Mama heeft een keer een manta rog gezien en wij samen dolfijnen, die zwommen langs het strand.
Ik heb twee posters op mijn muur in Broome en heel veel tekeningen die ik op de crèche gemaakt heb. Want op de crèche knutselen, schilderen en tekenen we vaak, ook buiten. Op de crèche spelen wij heel veel buiten. Er is een schommel, een klimtouw, klimrekken en parcoursen, heuvels en zandbakken. Als mama weggaat en ik verdrietig ben, dan gaat de juf met mij buiten lezen. Ik mag dan ook even alleen lezen als ik dat wil. Tijdens morning tea, lunch en afternoon tea eten we allemaal lekkere dingen. Zoals toast met vegemite, yoghurt met fruit, quiche, salades, pasta en andere dingen die ik niet kende eerst.
Als ik naar de crèche ga neem ik mijn tas mee. Daarin zit mijn waterfles, schone kleren, zwemkleren en een sarong. Daar slaap of rust ik op of onder tijdens het rust/slaapuurtje. Op de crèche heb ik wel veel met water gespeeld, maar nog niet gezwommen.
En ik heb een ballon gekregen op de crèche, want mijn juf Sarah gaat verhuizen naar Darwin. Wij gaan ook verhuizen maar naar een ander huis.
Ik heb nu al een paar keer een slang geaaid. Zij zijn heeeel zacht. Buiten moet je dat nooit doen. Dan sta je heel stil en roep je je mama. Als slangen bang worden kunnen ze bijten en dat doet pijn.
In het wilde dieren park waren er veel dieren. Ik heb krokodillen gezien, echte grote. Eentje wilde mama door het hek heen bijten toen zij een foto van dichtbij wilde nemen. We schrokken ons een hoedje! En ik vooral toen ik te dichtbij een dingo kwam, die ging meteen blaffen en had haren rechtop op zijn rug. Daarna bleef ik ver bij de hekken uit de buurt. We hebben gezien hoe krokodillen vlees van een haak af halen door uit het water te springen. Dat is eng! Mama heeft het gefilmd, misschien kan zij het op het internet zetten. De dingo’s waren mooi. Niet alleen lichtbruin maar ook bijna wit en zelfs een in Niki’s kleur. En kangaroe’s waren er ook, die lagen languit in de zon. Er bestaan ook flying foxes, dat zijn een soort grote vleermuizen. Die hebben grote zwarte vleugels en lijken wel kleine hondjes die op zijn kop hangen.
Ik heb ook een paar bijna-vriendjes ontmoet. Robin zit bij mij op de crèche, hij heeft twee grote zussen. Daar ga ik nu soms spelen. En in de bieb heb ik Dena ontmoet, hij is 2,5 jaar en verlegen maar wel lief. Die gaan we ook nog wel eens zien. Als het een jongetje is moet je hij zeggen en als het een meisje is moet je zij zeggen.
ik mis jullie soms wel. Ik weet nog heel goed wie je bent en wat wij samen gedaan hebben. Net at ik met mama sperciebonen en toen moest ik aan Miles denken, die aten we bij hem laatst ook! En soms kijken we foto’s van thuis dat is ook leuk.
Ik hou heel veel van knuffelen tegenwoordig en vind de mensen hier wel aardig. Ik kan makkelijk met ze lachen. Ook al versta ik ze niet altijd. Ik kan nu wel een gesprekje voeren: Hello, how are you today? Dan zeggen ze good, and you, en dan zeg ik Good, thank you. En ik versta al goed wat mensen zeggen, en sommige dingen kan ik al zeggen. Soms doe ik net alsof ik moet lachen, eigenlijk als ik bang ben. Als ik dan lach en anderen ook ben ik niet bang meer. Ik laat mensen ook graag schrikken en dat vinden ze grappig. En ik maak praatjes met de buren, die vinden het wel gezellig met mij.
Hier maken ze van heel koud fruit lekkere ijsjes (gepureerd bevroren fruit, zalig). Dat is superlekker. En ik lust graag witte bonen in tomatensaus.
Vandaag heb ik Pippi Langkous vlechten in. Ze staan recht opzij en ik vind dat heel leuk.
Oh, en heb ik al vertelt dat ik bij de buren op hun paard mocht rijden? Wij pasten op de honden Lucy en Foo en toen liep haar buurmeisje met haar paard een blokje om. Het was vroeger een racepaard maar nu heel mak en lief. Ik mocht op hem zitten zonder zadel, hij was superhoog. Lekker warm wel en ik vond het heel leuk. Er woonden nog twee paarden daar vlakbij en die ging ik elke ochtend gras geven. Zij gingen dan met hun neus door mijn haren kriebelen en in mijn gezicht blazen. Ze zijn heel lief.
In het huis van de honden woonden ook drie kikkers in de badkamer. Soms spoel je die door met doortrekken. Dan komen ze door de veranda weer naar binnen. Mama heeft ze wel eens in de badkamer teruggebracht, dan zijn ze weer samen. Op haar hand vond mama het niet zo erg, wel koud, nat en een beetje slijmerig. Maar toen de kikker op mijn schouder sprong en naar mijn rug kroop vond ik het niet leuk, ik was namelijk bloot. Yak, dat was niet fijn. Ik vind ze nog wel lief.
Thuis speel ik nu graag met lego. Ik heb een roze doos gehad met veel stukjes. Ik vind het heel leuk om daarmee te spelen, vooral samen. En kleien en met poppen spelen vind ik ook nog steeds leuk. Daarom ben ik ook af en toe graag thuis. Soms mag ik dan een film kijken, ook leuk. Mama en ik spelen heel veel. Dat vind ik leuk.
Nu stopt mama met voor mij dingen op te schrijven. Ik moet nog mijn sperciebonen opeten. En het is al bijna bedtijd. Jammer, want ik wilde nog naar het strand. Maar we gaan morgenochtend daar spelen en ontbijten. Dan is het moederdag.
Veel liefs en een knuffel van Joy
10 mei 2008
Ik ben al weer een poosje in Broome en ik vind het heel leuk. Het is hier wel warm, bijna altijd. Behalve als je net uit de zee komt. Ik ga vaak naar de zee. De zee is lekker. We hoeven maar een klein stukje te lopen en dan zijn we er al. Ik ren graag hard door het water en zwem door het zand. Dat is lekker zacht. Het zand is fijn en het water ook. Niet zo leuk zijn de stekeltjes die soms tussen mijn tenen komen. Volgens mama zijn het stukjes van de zeeegels stekels. Ze zijn heel dun en je ziet ze bijna niet, dus je kunt ze moeilijk weghalen. Maar zeer dat het doet! Mama moet me dan maar dragen, want zo kan ik niet lopen hoor. Mama heeft een keer een manta rog gezien en wij samen dolfijnen, die zwommen langs het strand.
Ik heb twee posters op mijn muur in Broome en heel veel tekeningen die ik op de crèche gemaakt heb. Want op de crèche knutselen, schilderen en tekenen we vaak, ook buiten. Op de crèche spelen wij heel veel buiten. Er is een schommel, een klimtouw, klimrekken en parcoursen, heuvels en zandbakken. Als mama weggaat en ik verdrietig ben, dan gaat de juf met mij buiten lezen. Ik mag dan ook even alleen lezen als ik dat wil. Tijdens morning tea, lunch en afternoon tea eten we allemaal lekkere dingen. Zoals toast met vegemite, yoghurt met fruit, quiche, salades, pasta en andere dingen die ik niet kende eerst.
Als ik naar de crèche ga neem ik mijn tas mee. Daarin zit mijn waterfles, schone kleren, zwemkleren en een sarong. Daar slaap of rust ik op of onder tijdens het rust/slaapuurtje. Op de crèche heb ik wel veel met water gespeeld, maar nog niet gezwommen.
En ik heb een ballon gekregen op de crèche, want mijn juf Sarah gaat verhuizen naar Darwin. Wij gaan ook verhuizen maar naar een ander huis.
Ik heb nu al een paar keer een slang geaaid. Zij zijn heeeel zacht. Buiten moet je dat nooit doen. Dan sta je heel stil en roep je je mama. Als slangen bang worden kunnen ze bijten en dat doet pijn.
In het wilde dieren park waren er veel dieren. Ik heb krokodillen gezien, echte grote. Eentje wilde mama door het hek heen bijten toen zij een foto van dichtbij wilde nemen. We schrokken ons een hoedje! En ik vooral toen ik te dichtbij een dingo kwam, die ging meteen blaffen en had haren rechtop op zijn rug. Daarna bleef ik ver bij de hekken uit de buurt. We hebben gezien hoe krokodillen vlees van een haak af halen door uit het water te springen. Dat is eng! Mama heeft het gefilmd, misschien kan zij het op het internet zetten. De dingo’s waren mooi. Niet alleen lichtbruin maar ook bijna wit en zelfs een in Niki’s kleur. En kangaroe’s waren er ook, die lagen languit in de zon. Er bestaan ook flying foxes, dat zijn een soort grote vleermuizen. Die hebben grote zwarte vleugels en lijken wel kleine hondjes die op zijn kop hangen.
Ik heb ook een paar bijna-vriendjes ontmoet. Robin zit bij mij op de crèche, hij heeft twee grote zussen. Daar ga ik nu soms spelen. En in de bieb heb ik Dena ontmoet, hij is 2,5 jaar en verlegen maar wel lief. Die gaan we ook nog wel eens zien. Als het een jongetje is moet je hij zeggen en als het een meisje is moet je zij zeggen.
ik mis jullie soms wel. Ik weet nog heel goed wie je bent en wat wij samen gedaan hebben. Net at ik met mama sperciebonen en toen moest ik aan Miles denken, die aten we bij hem laatst ook! En soms kijken we foto’s van thuis dat is ook leuk.
Ik hou heel veel van knuffelen tegenwoordig en vind de mensen hier wel aardig. Ik kan makkelijk met ze lachen. Ook al versta ik ze niet altijd. Ik kan nu wel een gesprekje voeren: Hello, how are you today? Dan zeggen ze good, and you, en dan zeg ik Good, thank you. En ik versta al goed wat mensen zeggen, en sommige dingen kan ik al zeggen. Soms doe ik net alsof ik moet lachen, eigenlijk als ik bang ben. Als ik dan lach en anderen ook ben ik niet bang meer. Ik laat mensen ook graag schrikken en dat vinden ze grappig. En ik maak praatjes met de buren, die vinden het wel gezellig met mij.
Hier maken ze van heel koud fruit lekkere ijsjes (gepureerd bevroren fruit, zalig). Dat is superlekker. En ik lust graag witte bonen in tomatensaus.
Vandaag heb ik Pippi Langkous vlechten in. Ze staan recht opzij en ik vind dat heel leuk.
Oh, en heb ik al vertelt dat ik bij de buren op hun paard mocht rijden? Wij pasten op de honden Lucy en Foo en toen liep haar buurmeisje met haar paard een blokje om. Het was vroeger een racepaard maar nu heel mak en lief. Ik mocht op hem zitten zonder zadel, hij was superhoog. Lekker warm wel en ik vond het heel leuk. Er woonden nog twee paarden daar vlakbij en die ging ik elke ochtend gras geven. Zij gingen dan met hun neus door mijn haren kriebelen en in mijn gezicht blazen. Ze zijn heel lief.
In het huis van de honden woonden ook drie kikkers in de badkamer. Soms spoel je die door met doortrekken. Dan komen ze door de veranda weer naar binnen. Mama heeft ze wel eens in de badkamer teruggebracht, dan zijn ze weer samen. Op haar hand vond mama het niet zo erg, wel koud, nat en een beetje slijmerig. Maar toen de kikker op mijn schouder sprong en naar mijn rug kroop vond ik het niet leuk, ik was namelijk bloot. Yak, dat was niet fijn. Ik vind ze nog wel lief.
Thuis speel ik nu graag met lego. Ik heb een roze doos gehad met veel stukjes. Ik vind het heel leuk om daarmee te spelen, vooral samen. En kleien en met poppen spelen vind ik ook nog steeds leuk. Daarom ben ik ook af en toe graag thuis. Soms mag ik dan een film kijken, ook leuk. Mama en ik spelen heel veel. Dat vind ik leuk.
Nu stopt mama met voor mij dingen op te schrijven. Ik moet nog mijn sperciebonen opeten. En het is al bijna bedtijd. Jammer, want ik wilde nog naar het strand. Maar we gaan morgenochtend daar spelen en ontbijten. Dan is het moederdag.
Veel liefs en een knuffel van Joy
10 mei 2008
Got the job!
Although not completely official yet I have the job. As there will be three women sharing all tasks involved, the current team will look at our strenghts and qualities and come up with a plan next week. If we (all three applicants) agree with the appointed tasks, amount of hours and offered wages it is all set.
The interview went well and it was certainly the most beautiful scenery and set up. I arrived a bit early as Joy went to day care at 9 am and the interview would commence at 10 am. The interviews were held in Minyirr Park itself, so outdoor. As the first applicant was being spoken to when I arrived I was refered to a walking track to the beach. Less then 5 minutes away over one dune and there I was waiting for an interview while enjoying Cable Beach. The ocean was calm, the day clear, the beach empty as far as the eye could see, what a way to 'prepare'! After my part there was another interview after which we would have lunch together. So I again went to the beach, had a swim and relaxed and then lunched with the team. I am very much looking forward being actively involved with Minyirr Park and hope to start working the week after the next. Which suits perfect as my commitment in Holland ends June 1st.
Broomestyle interviewing at it's best I reckon.
The interview went well and it was certainly the most beautiful scenery and set up. I arrived a bit early as Joy went to day care at 9 am and the interview would commence at 10 am. The interviews were held in Minyirr Park itself, so outdoor. As the first applicant was being spoken to when I arrived I was refered to a walking track to the beach. Less then 5 minutes away over one dune and there I was waiting for an interview while enjoying Cable Beach. The ocean was calm, the day clear, the beach empty as far as the eye could see, what a way to 'prepare'! After my part there was another interview after which we would have lunch together. So I again went to the beach, had a swim and relaxed and then lunched with the team. I am very much looking forward being actively involved with Minyirr Park and hope to start working the week after the next. Which suits perfect as my commitment in Holland ends June 1st.
Broomestyle interviewing at it's best I reckon.
Shed and dog sitting
The past 10 days we have been house sitting in a wonderful place just outside Broome town. It is a shed of a friendly friend of a friend in the country transformed into a spacious house, pretty zen and gives a bit the feel of a farm by all the animals living here. In the morning we first walk the dogs, Lucy (steffy x) and Foo (terrier). On our way we greet two horses that always love a bit of grass and we see the occasional passing wallaby. When back home we feed the three chooks and collect eggs, two a day. Then we feed the fish and do necessary house work. The dogs help whilst feeding the other animals; they are very friendly and playful. Lucy is very lovable, patient, clever and affectionate; she has a Buddha quality about her and teaches me about patience. Foo can’t stop teasing and playing unless you rub his tummy which freezes him in a state of total bliss. Except for Foo’s barking in the evenings they are really good.
Though I love to walk the dogs, especially the afternoon beach walk and play, I will be happy to be ‘dog less’ again. Never thought I’d mind the obligation of the walks, but I do here a bit because the runtimes often interfere with plans made and Joy’s rhythm for evening meal, shower and bedtime. Thing is mainly that it takes time to get to the beach and back and the amount and number of commuting trips is sometimes unhandy. Besides that I miss Niki and walking and playing with other dogs gives a bit of an ambivalent feel. I know she has a very good life but I do wish her here sometimes.
Having said that, we had a really nice walk to the beach today. We took a dune path that runs from this street to Cable Beach. One way it took us 45 min. with the stroller for Joy and our gear. She walked all the hills up and just about the whole way in. On the back route she jumped in the stroller when going downhill. The beach and view were worthwhile the effort, though it took me all day to recover from this work out. We were gone for 2,5 hours all in.
Live is abundant here, at the moment I listen to the ongoing cicadas’ song of the early night. Every visit to the bathrooms means an encounter with tree frogs. There is a large lizard living on top of the outside area of the shed, which has walls of fly wire so plenty of insects to feed on at night. Gekko’s are just about everywhere you look at night and every now and again you can hear their call. During the day I hear so many birds I don’t know the name of, but I did recognize a whip bird. And when cruising to town and back we often run into the camel train, walking to the beach to do their tours. Scary thought are the dangers that come with mosquitoes; apparently next to Ross River virus, malaria and dengue they can cause encephalitis. I will have to seriously look into ways to prevent Joy and myself for getting stung as it does happen occasionally. The natural repellent that I use, because DEET can be so damaging in the long run, is not as effective. What to do? You can’t possibly cover yourself in repellent all day and night. I’ll find out...
It is comfortable to have a whole house to move about in, for Joy and for myself. So I am not very much looking forward to move back to the room at Zoo’s but have no alternative for the moment. There are some possible places to stay for a short while, and there might be a granny flat available in a month or so, but there is nothing sure or settled. I do wish for us to find a suitable place to live now so we can really settle and stop moving about. Notices on the town boards and an ad in the paper did not work. We will just have to hope for the better.
Work wise there is some movement; Friday next I will meet the traditional elders from the tribes that I will be working for and go through the job interview. Unless they find me unsuitable I have got the job of Minyirr Park project officer at least for a certain time. I will job share with another lady whom I will meet Friday as well. I love this opportunity as it links to so many aspects of live that are important to me. I am looking forward facilitating the people whom are trying to make use of this sacred land in the best interested of their people. Also I like having a break of social work until I am totally settled.
Besides this job there are many possibilities for social workers in Broome and the coming weeks I will find out more as there is a monthly social worker meeting planned that I will attend. Good to get into the network here also because there will be supervision available soon. Interesting now but mainly if and when I will continue my studies.
Joy is still doing really well at day care. Today I playfully mentioned many things in English and asked her what I said; she understood nearly everything which was quite a lot by the end of this game. She loves the contact with all the animals and is only positive on Broome and its people. I wish I can give her her own space soon and enable her to settle totally. She now sleeps from 18.00-6.00 h and I also go to bed early these days. At 18.00 h it is dark and we tend to wake up with the sun at 6.00 in the morning. Because of the heat it is nice to be active in the earlier and cooler hours of the day.
Socially not much happens. Kerry is still here and we picked our friendship up where we left it years ago. We’ve seen a lot of her and besides her pleasant company she is supportive. I am very happy with her presence. It is good to see Alison moving about with now a successful camel business. She has a co-worker that tries to get in touch with us and we will follow up on that as she seems very nice. Too bad that she’ll leave Broome soon. Hopefully through work, day care or otherwise I will get in touch with some likeminded people as I do miss my friends and friendship. For Joy as well it would be good to be able to build on a friendship besides day care. Who knows what tomorrow will bring...
As far as accommodation goes we have now a few options for a short while. Either at Kerry’s house in her spare room, with a mum from day care and her three kids in a spare room or caretaking a huge beautiful house in the middle of Broome until it is sold. For the longer run I really hope the granny flat of Kerry’s friend will become available for us. Small but self contained and in the area where I would like to live, fingers crossed
Though I love to walk the dogs, especially the afternoon beach walk and play, I will be happy to be ‘dog less’ again. Never thought I’d mind the obligation of the walks, but I do here a bit because the runtimes often interfere with plans made and Joy’s rhythm for evening meal, shower and bedtime. Thing is mainly that it takes time to get to the beach and back and the amount and number of commuting trips is sometimes unhandy. Besides that I miss Niki and walking and playing with other dogs gives a bit of an ambivalent feel. I know she has a very good life but I do wish her here sometimes.
Having said that, we had a really nice walk to the beach today. We took a dune path that runs from this street to Cable Beach. One way it took us 45 min. with the stroller for Joy and our gear. She walked all the hills up and just about the whole way in. On the back route she jumped in the stroller when going downhill. The beach and view were worthwhile the effort, though it took me all day to recover from this work out. We were gone for 2,5 hours all in.
Live is abundant here, at the moment I listen to the ongoing cicadas’ song of the early night. Every visit to the bathrooms means an encounter with tree frogs. There is a large lizard living on top of the outside area of the shed, which has walls of fly wire so plenty of insects to feed on at night. Gekko’s are just about everywhere you look at night and every now and again you can hear their call. During the day I hear so many birds I don’t know the name of, but I did recognize a whip bird. And when cruising to town and back we often run into the camel train, walking to the beach to do their tours. Scary thought are the dangers that come with mosquitoes; apparently next to Ross River virus, malaria and dengue they can cause encephalitis. I will have to seriously look into ways to prevent Joy and myself for getting stung as it does happen occasionally. The natural repellent that I use, because DEET can be so damaging in the long run, is not as effective. What to do? You can’t possibly cover yourself in repellent all day and night. I’ll find out...
It is comfortable to have a whole house to move about in, for Joy and for myself. So I am not very much looking forward to move back to the room at Zoo’s but have no alternative for the moment. There are some possible places to stay for a short while, and there might be a granny flat available in a month or so, but there is nothing sure or settled. I do wish for us to find a suitable place to live now so we can really settle and stop moving about. Notices on the town boards and an ad in the paper did not work. We will just have to hope for the better.
Work wise there is some movement; Friday next I will meet the traditional elders from the tribes that I will be working for and go through the job interview. Unless they find me unsuitable I have got the job of Minyirr Park project officer at least for a certain time. I will job share with another lady whom I will meet Friday as well. I love this opportunity as it links to so many aspects of live that are important to me. I am looking forward facilitating the people whom are trying to make use of this sacred land in the best interested of their people. Also I like having a break of social work until I am totally settled.
Besides this job there are many possibilities for social workers in Broome and the coming weeks I will find out more as there is a monthly social worker meeting planned that I will attend. Good to get into the network here also because there will be supervision available soon. Interesting now but mainly if and when I will continue my studies.
Joy is still doing really well at day care. Today I playfully mentioned many things in English and asked her what I said; she understood nearly everything which was quite a lot by the end of this game. She loves the contact with all the animals and is only positive on Broome and its people. I wish I can give her her own space soon and enable her to settle totally. She now sleeps from 18.00-6.00 h and I also go to bed early these days. At 18.00 h it is dark and we tend to wake up with the sun at 6.00 in the morning. Because of the heat it is nice to be active in the earlier and cooler hours of the day.
Socially not much happens. Kerry is still here and we picked our friendship up where we left it years ago. We’ve seen a lot of her and besides her pleasant company she is supportive. I am very happy with her presence. It is good to see Alison moving about with now a successful camel business. She has a co-worker that tries to get in touch with us and we will follow up on that as she seems very nice. Too bad that she’ll leave Broome soon. Hopefully through work, day care or otherwise I will get in touch with some likeminded people as I do miss my friends and friendship. For Joy as well it would be good to be able to build on a friendship besides day care. Who knows what tomorrow will bring...
As far as accommodation goes we have now a few options for a short while. Either at Kerry’s house in her spare room, with a mum from day care and her three kids in a spare room or caretaking a huge beautiful house in the middle of Broome until it is sold. For the longer run I really hope the granny flat of Kerry’s friend will become available for us. Small but self contained and in the area where I would like to live, fingers crossed
Subscribe to:
Posts (Atom)
