Hi there, just a little update. We are still at Zoo accommodation but will sit the house and two dogs of Sharon as of Saturday next for 10 days in total. This is a place just outside of Broome, so bush. Very much looking forward to it.
Joy is settled in in day care and thouroughly enjoys it. Also she is back to her usual sleepingpattern which is a good sign I think. She is even better natured then she was at the moment, so we are both pretty happy.
I am looking into work possibilities. Got very keen on a project via Magan, which would involve coordinating and facilitating all around an Aboriginal sacred site. I would really love this job and will know in max two weeks time if it is meant to be.
Meanwhile friends are putting the word out that we are looking for long term acoommodation, I hope and wish there will be a granny flat out there for us for the time being. Keep the faith...
Oh what a feeling
The journal about our stay and trip after arrival was mainly practical. I thought I would not be able to put down into words what being in Australia does to me. A friend asked me about it and was very happy to hear my experiences, so I will share them on this weblog anyway.
The first thing that always welcomes me getting out of the airport is the wonderful scent of gum trees. There is nothing like it. Then the very comforting temperature hugs your body as you get out into the open air. Yeah, you need sun protection between certain hours, but the warmth does really feel like a warm welcome. Especially of course if you also land in the arms of a dear friend whom carries a big smile on her face.
During the firsts day of our stay the general friendliness and politeness of the Australians struck me once again. People seem to be so happy, content and at ease in general, whereas in The Netherlands if you come across people being on their way they seem neutral at their best but more often grumpy, sad, or even angry. Comparing is not the way to go, but you just notice things and sometimes you do compare as life is different all over the globe.
What I also like is the cleanness of the environment. There is very little litter, most public areas are well taken care of and so wherever you go it feels pleasant to be there.
And then, after leaving Fremantle and Perth behind us, there are the wide stretches of land. We drove hours through vast plains with nothing but earth, plants, scrubs and trees. I was surprised by the amount of butterflies that crossed our paths during these long rides through the country as with the naked eye, seen from a car at a speed of 110 km per hour, there seem to be no flowers of fruit where they could live from. But they are there. And so are many other animals that you know are there but mostly sleep during the hours that we passed.
It is hard to describe the feeling you get when you look out your window, or stand beside the road for a P-break, and you just see land, land and more land. Sometimes the road stretched out dozens of kilometres ahead of you and at the far green horizon you see this one little ditch which is the road you are travelling on. It feels like the road to nowhere and it gives such a sense of space and insignificance and gratefulness of being able to be there and even better: being able to call this amazing, harsh, warm, pure country our home.
The meetings with the animals we have had during this journey were very special too. Animals that live their lives at ease with the people in their close vicinity. It is so different from viewing animals in captivity. You can do nothing but absorb those moments and respect these wonderful creatures. And enjoy thoroughly that you are able to be there to experience this. Somehow it also broadens your respect for all other creatures, including humans and the more dangerous species in the animal kingdom.
Striking was the scent of the Frangipani flowers in Broome. There are much more trees planted over the years and the scent seems to have become the town’s all day perfume. Even more then the gum trees it settles my soul and welcomes me home.
And then of course there are the meetings with the ocean. Although worried in The Netherlands about all dangers on the beach and mainly in the ocean, there were wonders why I couldn’t remember being worried when I lived here. Now I remember why: there is no need. The ocean here is so pure and clear, the beach pristine. Along a reef or amongst rocks there might be more dangers, but they are nowhere near Cable Beach. The ocean feels as a womb when you surrender to the waves and just float about. It is so beautiful. And as a dessert you get the most beautiful colourful sunset you can imagine watched and shared with content people around you or on your own if you’d prefer it.
At home there are friendly tree frogs in the toilets, gekko’s wonder about in the bathrooms and birds and cicadas sing their songs. What can I say? I deeply love this country. And I am so lucky being able to live here and to make it even better: to see my child grow up in this environment. Lucky us, we are very grateful.
The first thing that always welcomes me getting out of the airport is the wonderful scent of gum trees. There is nothing like it. Then the very comforting temperature hugs your body as you get out into the open air. Yeah, you need sun protection between certain hours, but the warmth does really feel like a warm welcome. Especially of course if you also land in the arms of a dear friend whom carries a big smile on her face.
During the firsts day of our stay the general friendliness and politeness of the Australians struck me once again. People seem to be so happy, content and at ease in general, whereas in The Netherlands if you come across people being on their way they seem neutral at their best but more often grumpy, sad, or even angry. Comparing is not the way to go, but you just notice things and sometimes you do compare as life is different all over the globe.
What I also like is the cleanness of the environment. There is very little litter, most public areas are well taken care of and so wherever you go it feels pleasant to be there.
And then, after leaving Fremantle and Perth behind us, there are the wide stretches of land. We drove hours through vast plains with nothing but earth, plants, scrubs and trees. I was surprised by the amount of butterflies that crossed our paths during these long rides through the country as with the naked eye, seen from a car at a speed of 110 km per hour, there seem to be no flowers of fruit where they could live from. But they are there. And so are many other animals that you know are there but mostly sleep during the hours that we passed.
It is hard to describe the feeling you get when you look out your window, or stand beside the road for a P-break, and you just see land, land and more land. Sometimes the road stretched out dozens of kilometres ahead of you and at the far green horizon you see this one little ditch which is the road you are travelling on. It feels like the road to nowhere and it gives such a sense of space and insignificance and gratefulness of being able to be there and even better: being able to call this amazing, harsh, warm, pure country our home.
The meetings with the animals we have had during this journey were very special too. Animals that live their lives at ease with the people in their close vicinity. It is so different from viewing animals in captivity. You can do nothing but absorb those moments and respect these wonderful creatures. And enjoy thoroughly that you are able to be there to experience this. Somehow it also broadens your respect for all other creatures, including humans and the more dangerous species in the animal kingdom.
Striking was the scent of the Frangipani flowers in Broome. There are much more trees planted over the years and the scent seems to have become the town’s all day perfume. Even more then the gum trees it settles my soul and welcomes me home.
And then of course there are the meetings with the ocean. Although worried in The Netherlands about all dangers on the beach and mainly in the ocean, there were wonders why I couldn’t remember being worried when I lived here. Now I remember why: there is no need. The ocean here is so pure and clear, the beach pristine. Along a reef or amongst rocks there might be more dangers, but they are nowhere near Cable Beach. The ocean feels as a womb when you surrender to the waves and just float about. It is so beautiful. And as a dessert you get the most beautiful colourful sunset you can imagine watched and shared with content people around you or on your own if you’d prefer it.
At home there are friendly tree frogs in the toilets, gekko’s wonder about in the bathrooms and birds and cicadas sing their songs. What can I say? I deeply love this country. And I am so lucky being able to live here and to make it even better: to see my child grow up in this environment. Lucky us, we are very grateful.
Brief van Joy
Voor mijn nichtjes, neven en vrienden – Van Joy
Het is nu bijna vier weken geleden dat ik met mijn moeder naar Australie ben vertrokken, daar ben ik nu. Jullie zijn in Nederland, daar woonde ik eerst ook in ons huis.
Soms mis ik mijn papa en andere mensen, vooral jullie. Gelukkig maak ik ook heel veel leuke dingen mee. Ik mocht een dolfijn voeren! Dat mochten maar vijf van heel veel mensen die naar de dolfijnen kwamen kijken. Ik mocht een vis in de bek van de dolfijn leggen, ik stond in het water tot aan mijn knieeen. En nadat de dolfijn de vis had doorgeslikt, kwam hij met zijn kop uit het water en keek mij heel lang aan.
Ik heb ook een zeeschildpad van heel dichtbij gezien. Die kwam lucht happen naast een steiger waar wij op stonden om naar een mooie zonsondergang te kijken. De schildpad was heel mooi en groot, lichtbruin en donderbruin met allerlei vlekken.
En weet jij wat een dugong is? Ik wel, dat is een soort zeekoe. Die worden niet zo vaak gezien, maar wij hadden geluk. Er zwom er een rondom de boot waarmee wij een middag gingen varen. De boot had een glazen bodem en daardoor kon je van alles zien op de zeebodem. Koraal, zeekomkommers, vissen, zeeschildpadden, rotsen en nog veel meer waarvan ik de naam niet weet. Nemo heb ik niet gezien, de kapitein vertelde dat hij achter het rif woont en zover ging de boot niet.
Ik vind de zee heel leuk en op het strand is het altijd lekker warm. Vroeger wilde ik niet dat mijn gezicht nat werd, maar de golven zijn zo leuk dat ik dat niet meer zo erg vind. Ik vind het ook leuk om mama te laten schrikken, dan zeg ik dat ik een haai zie. Het werkt altijd, haha.
Op het strand in Broome (je zegt Broem), daar woon ik nu, mag je in je blootje. Het is heel leuk om daar rond te rennen en pakkertje te doen. En op dat strand zijn er vaak hele kleine krabbetjes. Die graven kuiltjes, je ziet dan een gaatje in het zand. Er om heen liggen heel veel kleine zandballetjes, dat ziet er heel grappig uit.
De mensen hier spreken Engels. Soms versta ik ze wel, als ze vragen hoe ik heet of hoe oud ik ben geef ik antwoord. En ik kan sommige dingen al zeggen. Maar meestal begrijp ik er niet zoveel van als mensen met mama praten. Als ze tegen mij praten en hun handen en voeten ook gebruiken of dingen aanwijzen dan snap ik het vaak wel. Tot nu toe heb ik alleen maar aardige mensen ontmoet die heel vriendelijk tegen mij zijn. En sommige mensen vind ik heel lief, zoals Satrup en Prabs, vriendinnen van mijn moeder. Ik vind het wel gezellig.
Gisteren ben ik naar mijn nieuwe crèche geweest, de Little Pearlers (De Parelduikertjes). Daar ga ik vast vriendjes maken. Er zijn best veel kinderen, 20-30 per dag. En drie lieve juffen die heel veel leuke dingen doen met ons, we kunnen kiezen of we willen plakken, schilderen, knutselen, muziek maken en nog veel meer. We mogen vaak buiten spelen (alleen met een hoed op, ze zeggen: ‘no hat, no play’). En buiten is ook water. In mijn tasje zit dan ook iedere dag een zwembroek en t-shirtje. En een fles, want wij nemen iedere dag water mee en ons flesje wordt steeds bijgevuld. Als je naar buiten gaat, moet je je wel insmeren tegen zonnebrand. Eten mag ik daar ook en ze hebben iets heel lekkers, het heeft vegemite. Dat smeer je op brood of op toast. Mama vindt het heeeeel vies, maar ik niet. De groep op de crèche heet de ‘Little Squids’, dat betekent De Inktvisjes. Vroeger was ik een Dolfijntje.
Met mama heb ik ver gereisd, soms wel 5 of 6 uur per dag in de auto. Wij hebben nu een heel grote auto die over grote hobbles kan, dat is leuk! En gelukkig zit ere en tv in de auto. Als ik uitgespeeld was met mijn dokterspullen op mama of mijn pop, of geen zin had om te lezen, dan kon ik dvd’s kijken. Het is vaak wel warm in de auto. Gelukkig zit er erkonditsjening in. Dan komt er koude lucht in de auto als je op een knopje drukt. Moet je wel de raampjes dichtdoen natuurlijk.
Wat ik niet zo leuk vind is als muggen mijn bloed drinken. Daar krijg ik rode bulten van en soms jeuken die. Daar kan ik wel wat opsmeren, en soms doe ik dat, heeeel veel. Eigenlijk mag dat niet van mama maar het is zo leuk om te doen. Mieren vind ik wel grappig maar ze moeten niet op mij lopen. En toen een sprinkhaan onder mijn jurk sprong schrok ik heel erg. Krekels maken een heel leuk geluid en kevers glimmen! Er zijn hier ook gekko’s, die zijn leuk en maken leuk geluid. Soms raap ik plantjes enzo op en zegt mama dat dat gevaarlijk kan zijn. Ik moet nog leren welke planten en dieren hier giftig zijn en welke niet. Dat is anders dan in Nederland. Daar is bijna niets gevaarlijk in de natuur.
De komende dagen mag ik nog op de kamelen rijden langs het strand. Ik heb ze al ontmoet, ze wilden aan mijn neus ruiken. Alison vertelde dat ze dan weten of je gezond bent en of ze je lief vinden. Ik vind ze best lief en zacht maar wil niet dat ze aan mijn haren voelen met hun grote lippen, dan lijkt het net of ze gaan bijten. En ik ga nog de krokodillen zien. Die kunnen je opeten dus je moet voorzichtig zijn.
Sinds we in Broome zijn kan ik weer meer spelen en dat vind ik heel fijn. We hebben een klein huisje, maar heel gezellig. En ik vind de buren leuk. Nu kan ik zelf naar de wc en dat is fijn. En ik help mama met de was doen en ik dek de tafel als we gaan eten. Ik vind het allemaal zo leuk dat ik echt niet meer wil slapen ‘s middags. Misschien ga ik wel weer rusten als ik op de crèche ben. Dat doen alle kinderen op matjes op de grond. Van mama mag een sarong (dat is een zachte doek) uitkiezen om op te liggen, want de matjes zijn niet van stof. Dat wordt vast een roze!
Ik ben heel blij hier maar mis jullie soms wel. Het zou heel leuk zijn om wat van jullie te horen. Je kunt me ook bellen. Ik bel jullie soms netalsof om over mijn avonturen te vertellen. Maar ja, dat horen jullie misschien niet. En soms speel ik als jullie nog slapen, want de tijd is anders hier. En als ik slaap zijn jullie nog op school. Gek he?
Ik ga nu stoppen. Mama heeft mij geholpen met dit op te schrijven. We sturen het met de computer.
Veel liefs en dikke zoenen van mij,
Joy
PS We maken soms ook foto’s en zullen die op de computer zetten als we zelf internet hebben.
Het is nu bijna vier weken geleden dat ik met mijn moeder naar Australie ben vertrokken, daar ben ik nu. Jullie zijn in Nederland, daar woonde ik eerst ook in ons huis.
Soms mis ik mijn papa en andere mensen, vooral jullie. Gelukkig maak ik ook heel veel leuke dingen mee. Ik mocht een dolfijn voeren! Dat mochten maar vijf van heel veel mensen die naar de dolfijnen kwamen kijken. Ik mocht een vis in de bek van de dolfijn leggen, ik stond in het water tot aan mijn knieeen. En nadat de dolfijn de vis had doorgeslikt, kwam hij met zijn kop uit het water en keek mij heel lang aan.
Ik heb ook een zeeschildpad van heel dichtbij gezien. Die kwam lucht happen naast een steiger waar wij op stonden om naar een mooie zonsondergang te kijken. De schildpad was heel mooi en groot, lichtbruin en donderbruin met allerlei vlekken.
En weet jij wat een dugong is? Ik wel, dat is een soort zeekoe. Die worden niet zo vaak gezien, maar wij hadden geluk. Er zwom er een rondom de boot waarmee wij een middag gingen varen. De boot had een glazen bodem en daardoor kon je van alles zien op de zeebodem. Koraal, zeekomkommers, vissen, zeeschildpadden, rotsen en nog veel meer waarvan ik de naam niet weet. Nemo heb ik niet gezien, de kapitein vertelde dat hij achter het rif woont en zover ging de boot niet.
Ik vind de zee heel leuk en op het strand is het altijd lekker warm. Vroeger wilde ik niet dat mijn gezicht nat werd, maar de golven zijn zo leuk dat ik dat niet meer zo erg vind. Ik vind het ook leuk om mama te laten schrikken, dan zeg ik dat ik een haai zie. Het werkt altijd, haha.
Op het strand in Broome (je zegt Broem), daar woon ik nu, mag je in je blootje. Het is heel leuk om daar rond te rennen en pakkertje te doen. En op dat strand zijn er vaak hele kleine krabbetjes. Die graven kuiltjes, je ziet dan een gaatje in het zand. Er om heen liggen heel veel kleine zandballetjes, dat ziet er heel grappig uit.
De mensen hier spreken Engels. Soms versta ik ze wel, als ze vragen hoe ik heet of hoe oud ik ben geef ik antwoord. En ik kan sommige dingen al zeggen. Maar meestal begrijp ik er niet zoveel van als mensen met mama praten. Als ze tegen mij praten en hun handen en voeten ook gebruiken of dingen aanwijzen dan snap ik het vaak wel. Tot nu toe heb ik alleen maar aardige mensen ontmoet die heel vriendelijk tegen mij zijn. En sommige mensen vind ik heel lief, zoals Satrup en Prabs, vriendinnen van mijn moeder. Ik vind het wel gezellig.
Gisteren ben ik naar mijn nieuwe crèche geweest, de Little Pearlers (De Parelduikertjes). Daar ga ik vast vriendjes maken. Er zijn best veel kinderen, 20-30 per dag. En drie lieve juffen die heel veel leuke dingen doen met ons, we kunnen kiezen of we willen plakken, schilderen, knutselen, muziek maken en nog veel meer. We mogen vaak buiten spelen (alleen met een hoed op, ze zeggen: ‘no hat, no play’). En buiten is ook water. In mijn tasje zit dan ook iedere dag een zwembroek en t-shirtje. En een fles, want wij nemen iedere dag water mee en ons flesje wordt steeds bijgevuld. Als je naar buiten gaat, moet je je wel insmeren tegen zonnebrand. Eten mag ik daar ook en ze hebben iets heel lekkers, het heeft vegemite. Dat smeer je op brood of op toast. Mama vindt het heeeeel vies, maar ik niet. De groep op de crèche heet de ‘Little Squids’, dat betekent De Inktvisjes. Vroeger was ik een Dolfijntje.
Met mama heb ik ver gereisd, soms wel 5 of 6 uur per dag in de auto. Wij hebben nu een heel grote auto die over grote hobbles kan, dat is leuk! En gelukkig zit ere en tv in de auto. Als ik uitgespeeld was met mijn dokterspullen op mama of mijn pop, of geen zin had om te lezen, dan kon ik dvd’s kijken. Het is vaak wel warm in de auto. Gelukkig zit er erkonditsjening in. Dan komt er koude lucht in de auto als je op een knopje drukt. Moet je wel de raampjes dichtdoen natuurlijk.
Wat ik niet zo leuk vind is als muggen mijn bloed drinken. Daar krijg ik rode bulten van en soms jeuken die. Daar kan ik wel wat opsmeren, en soms doe ik dat, heeeel veel. Eigenlijk mag dat niet van mama maar het is zo leuk om te doen. Mieren vind ik wel grappig maar ze moeten niet op mij lopen. En toen een sprinkhaan onder mijn jurk sprong schrok ik heel erg. Krekels maken een heel leuk geluid en kevers glimmen! Er zijn hier ook gekko’s, die zijn leuk en maken leuk geluid. Soms raap ik plantjes enzo op en zegt mama dat dat gevaarlijk kan zijn. Ik moet nog leren welke planten en dieren hier giftig zijn en welke niet. Dat is anders dan in Nederland. Daar is bijna niets gevaarlijk in de natuur.
De komende dagen mag ik nog op de kamelen rijden langs het strand. Ik heb ze al ontmoet, ze wilden aan mijn neus ruiken. Alison vertelde dat ze dan weten of je gezond bent en of ze je lief vinden. Ik vind ze best lief en zacht maar wil niet dat ze aan mijn haren voelen met hun grote lippen, dan lijkt het net of ze gaan bijten. En ik ga nog de krokodillen zien. Die kunnen je opeten dus je moet voorzichtig zijn.
Sinds we in Broome zijn kan ik weer meer spelen en dat vind ik heel fijn. We hebben een klein huisje, maar heel gezellig. En ik vind de buren leuk. Nu kan ik zelf naar de wc en dat is fijn. En ik help mama met de was doen en ik dek de tafel als we gaan eten. Ik vind het allemaal zo leuk dat ik echt niet meer wil slapen ‘s middags. Misschien ga ik wel weer rusten als ik op de crèche ben. Dat doen alle kinderen op matjes op de grond. Van mama mag een sarong (dat is een zachte doek) uitkiezen om op te liggen, want de matjes zijn niet van stof. Dat wordt vast een roze!
Ik ben heel blij hier maar mis jullie soms wel. Het zou heel leuk zijn om wat van jullie te horen. Je kunt me ook bellen. Ik bel jullie soms netalsof om over mijn avonturen te vertellen. Maar ja, dat horen jullie misschien niet. En soms speel ik als jullie nog slapen, want de tijd is anders hier. En als ik slaap zijn jullie nog op school. Gek he?
Ik ga nu stoppen. Mama heeft mij geholpen met dit op te schrijven. We sturen het met de computer.
Veel liefs en dikke zoenen van mij,
Joy
PS We maken soms ook foto’s en zullen die op de computer zetten als we zelf internet hebben.
Journal
23 maart – 5 april Met Pasen arriveerden wij in Perth. Twee weken hebben we in het huis van Prabs geacclimatiseerd en praktische dingen geregeld voor de toekomt. Het was heerlijk om Satrup en Prabs weer te zien, heerlijke vrolijke wijze vrouwen. Doordat Australie voor Joy nieuw is, bezag ik het weer met frisse ogen. En het bevalt nog steeds, al ben ik wellicht niet meer zo lyrisch als vroeger. Die ‘reality check’ heeft zich echter in meer leefgebieden voorgedaan, dus nieuw is het niet. De overgang van Nederland in maart naar subtropisch Perth, met het tijdsverschil, is toch niet in een uurtje gedaan hoewel het zonder klagen ging. Een beetje stressfactor was toch wel de aanschaf van de auto. Dat duurde voor mijn gevoel te lang, zeker als ik een master check had laten doen; een grondige inspectie van mn oudere 4WD’s. Uiteindelijk dat toch niet laten doen, omdat de verkoper betrouwbaar leek en de auto in zeer goede staat. Het voelde goed en uiteindelijk is de koop gesloten. En waren wij klaar voor vertrek richting Broome.
6 april We zijn zondag uit Perth vertrokken na er bijna twee uur over gedaan te hebben om de auto in te pakken met onze spullen. Naast alle baggage vanuit Nederland, ook nog een en ander dat ik hier had aangeschaft (wat kleine hh appartuur enzo, dat in Broome zeer ws veel duurder is). We reden naar Jurien Bay voor de nacht, een rit van ruim 300 km en dus bijna 4 uur rijden. Omdat we om en langs Perth moesten ging dat traag: max. snelheid van soms 60 of 80 km per uur en een lang stuk een mijnwagen voor ons, die twee banen breed naar het Noorden getransporteerd werd. Joy hield zich goed. Wat tekenen op een tafeltje gefabriceerd van een deksel van een doos, lezen, zingen en DVD kijken. Komt die overbodige luxe in de auto toch wel heel goed van pas. Voor mij was het weer even wennen, zo lang rijden en concentreren en nu ook nog een kind vermaken en continu in interactie zijn. Lang rijden vind ik meestal niet erg of moeilijk, maar mijn zwakte is toch wel in gesprek zijn tijdens het rijden. Dat vergt dus de nodige aandacht en maakt het rijden de eerste dagen toch vooral vermoeiend. Het landschap en het in Australie zijn maakt echter veel goed.
Jurien bay is een van de vele kustplaatsjes met zoals overal een mooi strand en spectaculaire zonsondergang. Er valt daar geloof ik niet veel te beleven, maar dat maakte niet uit, want wij wilden alleen maar overnachten. Het was letterlijk en figuurlijk mijn vuurdoop wat betreft het kamperen met Joy. De tent stond zoals beloofd in 3,5 seconden, het bed (onze swag) was al opgemaakt, dus dat hoef ik alleen maar uit te rollen. En dan nog koken. Het eenpitsgasstel bleek verradelijk gevaarlijk als je even vergeten bent hoe om te gaan met een gasfles. Namelijk altijd eerst de lucifer aan en dan het gas open. De fles zat ook nog eens niet goed, dus toen ik de knop om had, Joy antwoord had gegeven en de lucifer aanstreek zat ik in een vuurzee. Joy gelukkig ruim op afstand gehouden en dus alleen bij mij de haren van de armen en een knie weggeschroeid. Zo een fout maak je maar een keer. Het gasstel stond in lichterlaaie en gelukkig reageerden omstanders adequaat op mijn hulp geroep, nl met een emmer zand. Einde gasstel en toch maar een boterham voor avondeten. Campings faciliteren wel centrale keukens maar vaak met magnetron, een aantal BBQ’s en koelkasten. Er was geen gaspit voor een pan en ik had het ook wel even gehad.
7 april De volgende dag verder naar Kalbarri. Omdat ik gelezen en gehoord had dat het daar mooi is een tussenstop van twee nachten ingelast. We hebben dinsdag eerst een wandeling gemaakt in een park bij Natures Window, een erg mooi ravijn met in de verre diepte de Murchison rivier. Ook al was het vroeg in de ochtend, het was er warm en de zon scheen ongenaakbaar. De weg ernaartoe was het eerste zgn dirt track dat we met de auto gereden hebben. Hij is er duidelijk voor gemaakt en rijdt als een zonnetje.
Op de terugweg langs de Rainbow Jungle, een opvanghuis voor papagaaien. Heel mooi opgezet en ruim voorzien van shade cloth, dus zelfs rond het middaguur goed te doen. Ik had geen idee dat er zoveel soorten papagaaien, kakatoes en parkieten voorkomen in en rond Australie. We hebben genoten, Joy naast de vogels ook van de kruip-door-sluip-door paadjes rond en over vijvers in deze tropische tuin.
Naast de Rainbow Jungle was het Seahorse Sanctuary. Het schijnt dat velen zeepaardjes in het wild vangen om als huisdier te houden en de diertjes overleven dat nooit. Hier fokken ze zeepaardjes en leren ze ontdooide garnalen te eten, waardoor ze wel te houden zijn als huisdieren. Big business te zien aan de hoeveelheid te verschepen zeepaardjes, alle dierenwinkels in Australie nemen hier af. Fantastisch om de zeepaardjes nu eens rustig te kunnen observeren en in grote getalen. En nog wat opgestoken door de informatie die verschaft wordt. Ik zou er bijna aan geloven... Joy vond de goudvis van Prabutha al geweldig, dit zou helemaal wat zijn. Maar ja, dieren horen in het wild vind ik, dus toch geen huisdieren meer. Argument van de kwekerij is dat je deze zeepaardjes kunt vergelijken met een kat die ergens in een huis geboren wordt; het dier weet niet beter. Hmm.
De eerste avond in Kalbarri hadden we er weer ruim 350 km op zitten. Ik was moe en wilde graag even relaxen, even buiten zitten, lezen, what ever. Maar Joy heeft nabijheid nodig, alles is natuurlijk vreemd en ongewoon. En hoewel haar stemming goed is, zij open staat naar mensen (roept zodra ze iemand ziet hallo! of hi!, aan de mate van gehang en lichtelijk gejammer ipv gewoon praten merk je toch dat het veel is voor haar. Dus ik moet de tent in totdat ze slaapt en dat duurde even. Uiteindelijk door gedwongen meditatie ook gevoelsmatig het besef gekregen wat er speelt en berusting gevonden. De volgende avond met haar de tent in en slaapliedjes zingen, binnen 10 min was zij knock out. En ik lees of zit zoals nu te schrijven, want ik ben vergeten de lamp op te laden en kan dus niet lezen. Dan maar een tijdje geen yoga ‘s avonds, het is niet anders. Joy slaapt sinds wij hier zijn niet meer ‘s middags, ook te wijten aan de vele indrukken en het avontuur denk ik. Beiden worden we rond 6 uur wakker met de zon en de vele vogels. Dat zij in de auto niet in slaap valt om de gemiste uren in te halen blijft me verbazen.
Tijdens ritten maken we minstens een tussenstop om te tanken. Eerder aten we dan ook een boterham en hadden we een p-stop, maar dat slaan we nu over. Tanken, onderweg eten en Joy heeft een luier om om door te kunnen rijden. Soms plast zij drie keer kort achterelkaar en zo vaak kun je langs een highway niet stoppen. De luier was haar idee en het voorkomt veel stress. Vandaag hebben we zo 400 km gereden in 4 uur tijd. Met de ramen open is het uit te houden qua temperatuur, hoewel het laatste uurtje toch echt af en toe de airco aangaat. Naarmate we vermoeider worden voelt de warmte gewoon anders lijkt het wel. En doorrijden heeft toch de voorkeur boven de ritten over de dag spreiden en rekken, dus ja dat is vermoeiend.
9 april Vandaag was de bestemming iets waar wij beiden naar uitkeken. We zijn in Monkey Mia en daar komen de dolfijnen naar het strand zwemmen. Morgenochtend worden ze gevoerd, de toeristische attractie, maar vanmiddag hebben we gezwommen en waren ze net voorbij gekomen voor een spontaan bezoek. Dat blijkt vaker te gebeuren, helaas hebben wij het iedere keer net gemist. Tijdens een heel mooie zonsondergang hebben we wel twee zeeschildpadden bij de jetty gezien die lucht kwamen happen. Wat een ongekend mooie dieren, je wordt er stil van. Ik verheug me op morgen en ben benieuwd hoe Joy het vindt. Ze vond de zee nu al geweldig en ik moet zeggen dat Monkey Mia boven verwachting prettig is. Het is een kleine en beschutte baai en daardoor prettiger om in zee te zijn dan langs een lange kust met een immense uitgestrekte oceaan voor je. En naast ons tentje bivakkeert een Nederlands gezin met een jongen van een jaar of 5-6, Joy en Milo zijn beiden blij om met elkaar te spelen.
De volgende ochtend stonden we met nog zo een honderd man netjes op een rij in kniediep water toen de ranger kwam om uitleg te geven over het hoe en waarom van het contact met de dolfijnen in Monkey Mia en uiteindelijk ook om de dolfijnen te voeren. En Joy vroeg zo lief ‘may I give a fish’ dat het ook mocht. Een uit vijf geluksvogels, want meer vissen krijgen de dolfijnen niet. Ze legde de vis netjes in zijn bek, waarna de dolfijn zich met een oog oprichte uit het water voor een lange blik richting Joy en mijzelf. Heel bijzonder van zo dichtbij, hoewel gevoerd is het toch een wild dier. De paar keer dat mensen ze hebben aangeraakt zouden ze agressief hebben gereageerd. Ze bepalen dus altijd nog hun eigen grenzen zo constateer ik dan. We zijn nog even bij het strand gebleven en ik besloot toch die dag al door te rijden. De vrijdag er op zouden nl de schoolvakanties hier beginnen en dan zou het wel eens moeilijk kunnen worden om een kampeerplekje op onze volgende bestemming te vinden.
10 april Hoewel vanwege de afstand eerst voornemens om in of rond Carnarvon te overnachten, zijn we doorgereden naar Coral Bay. Bijna 6 uur rijden en zowaar heeft Joy even geslapen tijdens het laatste stuk. Het hielp dat we halverwege een lange stop hadden ingelast, warm gelunchd en dus niet hoeven koken bij aakomst. En het was allemaal zeer de moeite waard. Een grote baai zoals verwacht vol koraal, maar bovenal met tientallen meters kniediep water wat ideaal is voor kleine kinderen die graag op het strand en in het water spelen. Spelen dus op het strand en van een mooie zonsondergang Genieten.
Besloten ons hier aan een betaalde toerische attractie over te geven en dat was leuker dan verwacht. We zijn de volgende middag met een glass boat de zee op geweest. Opnieuw zeeschildpadden gezien, hoewel nu snel voorbij zwemmende vlekken en niet zo duidelijk zichtbaar als bij Monkey Mia, maar ook een dudong, een zeekoe. Zeer zeldzaam om die te zien en indrukwekkend, dat zeker. Verder hebben we twee keer gesnorkeld. Joy wilde mee het water in met zwemvest aan en een ‘noodle’ om op te leunen, zo opgetuigd hing ze in mijn armen in het water. Totdat ik de schrik van mijn leven kreeg omdat er een dier achter mij uit het water opsprong en aan mijn haren trok. Dat bleken later grote snappers te zijn, brutale vissen die graag aan een en ander trekken met hun bek. Ik had dat niet verwacht en door mijn schrik wilde Joy het water uit. Nadat ze het nog een keer deden en onverwacht ook nog eens aan mijn bikini wilde ik e ook uit. Als ik er op bedacht was, had ik er wellicht om kunnen lachen en naar kunnen kijken door de snorkel, maar nu deed het vooral mijn haaienangst geen goed en was voor mij de lol eraf. De sfeer op de boot maakte het meteen goed en door de bodem van de boot is eigenlijk meer te zien dan door je snorkel, bovendien is het veel relaxter.
12 april Na de ontspanning en het plezier gisteren, was er ook een grote ‘tantrum’ van Joy, die mij opnieuw deed beseffen dat zij behoefte heeft aan structuur en veiligheid en vooral naar de vrijheid om af en toe haar eigen gang te kunnen gaan. We zijn natuurlijk constant samen en we hebben beiden soms even ruimte en lucht nodig. Dat gaat niet, want ik kan Joy niet ergens alleen laten en eigenlijk wil ze ook niet alleen zijn, wat mij soms ‘s avonds kan benauwen als ik graag even wat voor mijzelf doen, yoga lezen etc. Op een half uurtje alleen knexxen in de schaduwrijke keuken na, die ik vanuit de tent kan zien, is er geen ruimte meer. Joy wil naar Broome zegt ze ook en volgens mij bedoelt ze een huis/thuis. Dus besloten om nu door te halen, de vakantie verder af te breken, en dus weer een lange rit voor de boeg (550 km). Jammer, want bij Monkey Mia of Coral Bay kom je niet zo even en we zijn er nu, we hebben de tijd, maar als je er niet van kan genieten heeft dat weinig zin. Dus vandaag doorgereden naar Roeburne, slechts voor een overnachting. En dan waardeer je zomaar even eens te meer de faciliteiten en prettig sfeer van de voorgaande plaatsen. Dit was een caravan park waar mijnwerkers wonen bij gebrek aan betaalbare huizen en bovendien heerste er een sprinkhanenplaag. Joy kreeg er een onder haar jurkje en dat was goed voor een sprong van ongeveer een meter linearecta de lucht in. Na de grote kever waar zij de dag tevoren per ongeluk op had gestaan was het echt even te veel van het goede. Eten, slapen, ontbijten en weer door dus.
13 april Weer een lange rit, nu naar een mooie bestemming nl 80 mile beach, dichtbij Broome. De plek voelde meteen goed, het strand is ongelofelijk mooi en we hebben flink schelpen verzameld om een hanger van de maken voor ons nieuwe huis.
14 april Hoewel ik graag een nachtje gebleven was, wilde Joy door, dus na een lange strandwandeling ‘s ochtens vroeg zijn we doorgereden naar Broome. En daar zit ik dit nu te schrijven. Broome is inderdaad veranderd; het is veel groter, drukker en commercieler geworden. Het toerisme is in het dagelijks leven nu veel merkbaarder dan vroeger lijkt me, want je kunt gewoon niet meer om de hoeveelheid resorts, auto’s en dure restaurants heen. En wat tegenvalt is dat ik de accomodatiesituatie toch onderschat had. Op het net had ik vele huizen rond de 300 dollar per week en wat duurder (voor een overbruggingsperiode had ik bedacht) gezien, niet beseffende dat je dan voor 6-12 maanden moet huren. Inmiddels zijn er alleen nog veel duurdere huizen te huur met dezelfde voorwaarden. Ik had bedacht voor 6 weken duur te huren en in die tijd verder te zien. Dat gaat dus niet. En wat dan? Rondje zgn short stay verblijven leert dat die eigenlijk niet bestaan. Rondje ‘notice boards’ levert wat telnrs op van mensen die een kamer verhuren, maar toch maar liever niet aan een vrouw met kind. Alle vakantieverblijven vragen voor de meest shabby caravan 150 dollar per nacht, nu betalen we 280 per week. Aan Bernard, een oude kennis, van hem hebben we een grote kamer gehuurd met daarin wat meubels en koelkastje. Minimaal voor een maand, wat nadeling lijkt maar eigenlijk rust geeft. Een opmerking over de gedeelde faciliteiten die aan schoonmaak toewaren resulteerde vandaag al in schone douche en wc. Op zich is dit alternatief helemaal zo gek nog niet. We zitten heel dicht bij Cable Beach.
En nu vanuit rust netwerken, want dit is niet wat ik voor ons bedacht had. Joy heeft behoefte aan een thuis en ik ben ook echt geen nomade van nature, dus enige stabiliteit is zeer welkom. Vandaag hebben we deze grote kamer schoongemaakt, ingericht, gezellig gemaakt en het was een goede dag. Joy vindt het zo heerlijk om lekker te kunnen spelen, haar eigen ding te kunnen doen en voelt zich duidelijk prettig hier. Dat is fijn om te zien. En van alle opties voor de dag wilde ze vandaag kijken bij de eerste crèche, morgen bij de tweede. Dan maken we een keus en gaat zij wennen. Vandaag wilde ze de kinderen zien en spelen. De kinderen die aan het schilderen waren maakten plaats en Joy heeft echt een fantastisch mooi schilderwerkje gemaakt, helemaal in Broome-kleuren. Ze is zo uit op contact, open en vrolijk, heerlijk om haar zo te zien en wat knap dat zij zo naar haar behoeften handeld.
16 april Vandaag zijn we naar een ander kinderdagverblijf geweest en hebben Joy daar meteen ingeschreven. Ze is nu een ‘little squid’ bij de Little Pearlers daycare. Ze vond het meteen fantastisch, de leidsters (alle drie vast en fulltime), ruimte en activiteiten spraken mij aan en de omgeving ligt centraal in Broome. Het is vlakbij onze postbus, huisartspraktijk en de lagere school van mijn keuze. Ook dit valt dus weer allemaal op zijn plek. Morgen gaat Joy spelen, maandag serieus wennen en dan verder zien. Verder zijn we vandaag voor het eerst in zee geweest, die zeer mooi en kalm was, Joy heeft echt genoten van de golven en wilde er niet uit. Alleen dan om al seen gek over het strand te rennen en liefst naar de kamelen, met wie ze vanochtend kennis heeft gemaakt. We gaan een dezer dagen gewoon maar een tour boeken bij Alison, met wie ik vroeger gewerkt heb. The good times have started
6 april We zijn zondag uit Perth vertrokken na er bijna twee uur over gedaan te hebben om de auto in te pakken met onze spullen. Naast alle baggage vanuit Nederland, ook nog een en ander dat ik hier had aangeschaft (wat kleine hh appartuur enzo, dat in Broome zeer ws veel duurder is). We reden naar Jurien Bay voor de nacht, een rit van ruim 300 km en dus bijna 4 uur rijden. Omdat we om en langs Perth moesten ging dat traag: max. snelheid van soms 60 of 80 km per uur en een lang stuk een mijnwagen voor ons, die twee banen breed naar het Noorden getransporteerd werd. Joy hield zich goed. Wat tekenen op een tafeltje gefabriceerd van een deksel van een doos, lezen, zingen en DVD kijken. Komt die overbodige luxe in de auto toch wel heel goed van pas. Voor mij was het weer even wennen, zo lang rijden en concentreren en nu ook nog een kind vermaken en continu in interactie zijn. Lang rijden vind ik meestal niet erg of moeilijk, maar mijn zwakte is toch wel in gesprek zijn tijdens het rijden. Dat vergt dus de nodige aandacht en maakt het rijden de eerste dagen toch vooral vermoeiend. Het landschap en het in Australie zijn maakt echter veel goed.
Jurien bay is een van de vele kustplaatsjes met zoals overal een mooi strand en spectaculaire zonsondergang. Er valt daar geloof ik niet veel te beleven, maar dat maakte niet uit, want wij wilden alleen maar overnachten. Het was letterlijk en figuurlijk mijn vuurdoop wat betreft het kamperen met Joy. De tent stond zoals beloofd in 3,5 seconden, het bed (onze swag) was al opgemaakt, dus dat hoef ik alleen maar uit te rollen. En dan nog koken. Het eenpitsgasstel bleek verradelijk gevaarlijk als je even vergeten bent hoe om te gaan met een gasfles. Namelijk altijd eerst de lucifer aan en dan het gas open. De fles zat ook nog eens niet goed, dus toen ik de knop om had, Joy antwoord had gegeven en de lucifer aanstreek zat ik in een vuurzee. Joy gelukkig ruim op afstand gehouden en dus alleen bij mij de haren van de armen en een knie weggeschroeid. Zo een fout maak je maar een keer. Het gasstel stond in lichterlaaie en gelukkig reageerden omstanders adequaat op mijn hulp geroep, nl met een emmer zand. Einde gasstel en toch maar een boterham voor avondeten. Campings faciliteren wel centrale keukens maar vaak met magnetron, een aantal BBQ’s en koelkasten. Er was geen gaspit voor een pan en ik had het ook wel even gehad.
7 april De volgende dag verder naar Kalbarri. Omdat ik gelezen en gehoord had dat het daar mooi is een tussenstop van twee nachten ingelast. We hebben dinsdag eerst een wandeling gemaakt in een park bij Natures Window, een erg mooi ravijn met in de verre diepte de Murchison rivier. Ook al was het vroeg in de ochtend, het was er warm en de zon scheen ongenaakbaar. De weg ernaartoe was het eerste zgn dirt track dat we met de auto gereden hebben. Hij is er duidelijk voor gemaakt en rijdt als een zonnetje.
Op de terugweg langs de Rainbow Jungle, een opvanghuis voor papagaaien. Heel mooi opgezet en ruim voorzien van shade cloth, dus zelfs rond het middaguur goed te doen. Ik had geen idee dat er zoveel soorten papagaaien, kakatoes en parkieten voorkomen in en rond Australie. We hebben genoten, Joy naast de vogels ook van de kruip-door-sluip-door paadjes rond en over vijvers in deze tropische tuin.
Naast de Rainbow Jungle was het Seahorse Sanctuary. Het schijnt dat velen zeepaardjes in het wild vangen om als huisdier te houden en de diertjes overleven dat nooit. Hier fokken ze zeepaardjes en leren ze ontdooide garnalen te eten, waardoor ze wel te houden zijn als huisdieren. Big business te zien aan de hoeveelheid te verschepen zeepaardjes, alle dierenwinkels in Australie nemen hier af. Fantastisch om de zeepaardjes nu eens rustig te kunnen observeren en in grote getalen. En nog wat opgestoken door de informatie die verschaft wordt. Ik zou er bijna aan geloven... Joy vond de goudvis van Prabutha al geweldig, dit zou helemaal wat zijn. Maar ja, dieren horen in het wild vind ik, dus toch geen huisdieren meer. Argument van de kwekerij is dat je deze zeepaardjes kunt vergelijken met een kat die ergens in een huis geboren wordt; het dier weet niet beter. Hmm.
De eerste avond in Kalbarri hadden we er weer ruim 350 km op zitten. Ik was moe en wilde graag even relaxen, even buiten zitten, lezen, what ever. Maar Joy heeft nabijheid nodig, alles is natuurlijk vreemd en ongewoon. En hoewel haar stemming goed is, zij open staat naar mensen (roept zodra ze iemand ziet hallo! of hi!, aan de mate van gehang en lichtelijk gejammer ipv gewoon praten merk je toch dat het veel is voor haar. Dus ik moet de tent in totdat ze slaapt en dat duurde even. Uiteindelijk door gedwongen meditatie ook gevoelsmatig het besef gekregen wat er speelt en berusting gevonden. De volgende avond met haar de tent in en slaapliedjes zingen, binnen 10 min was zij knock out. En ik lees of zit zoals nu te schrijven, want ik ben vergeten de lamp op te laden en kan dus niet lezen. Dan maar een tijdje geen yoga ‘s avonds, het is niet anders. Joy slaapt sinds wij hier zijn niet meer ‘s middags, ook te wijten aan de vele indrukken en het avontuur denk ik. Beiden worden we rond 6 uur wakker met de zon en de vele vogels. Dat zij in de auto niet in slaap valt om de gemiste uren in te halen blijft me verbazen.
Tijdens ritten maken we minstens een tussenstop om te tanken. Eerder aten we dan ook een boterham en hadden we een p-stop, maar dat slaan we nu over. Tanken, onderweg eten en Joy heeft een luier om om door te kunnen rijden. Soms plast zij drie keer kort achterelkaar en zo vaak kun je langs een highway niet stoppen. De luier was haar idee en het voorkomt veel stress. Vandaag hebben we zo 400 km gereden in 4 uur tijd. Met de ramen open is het uit te houden qua temperatuur, hoewel het laatste uurtje toch echt af en toe de airco aangaat. Naarmate we vermoeider worden voelt de warmte gewoon anders lijkt het wel. En doorrijden heeft toch de voorkeur boven de ritten over de dag spreiden en rekken, dus ja dat is vermoeiend.
9 april Vandaag was de bestemming iets waar wij beiden naar uitkeken. We zijn in Monkey Mia en daar komen de dolfijnen naar het strand zwemmen. Morgenochtend worden ze gevoerd, de toeristische attractie, maar vanmiddag hebben we gezwommen en waren ze net voorbij gekomen voor een spontaan bezoek. Dat blijkt vaker te gebeuren, helaas hebben wij het iedere keer net gemist. Tijdens een heel mooie zonsondergang hebben we wel twee zeeschildpadden bij de jetty gezien die lucht kwamen happen. Wat een ongekend mooie dieren, je wordt er stil van. Ik verheug me op morgen en ben benieuwd hoe Joy het vindt. Ze vond de zee nu al geweldig en ik moet zeggen dat Monkey Mia boven verwachting prettig is. Het is een kleine en beschutte baai en daardoor prettiger om in zee te zijn dan langs een lange kust met een immense uitgestrekte oceaan voor je. En naast ons tentje bivakkeert een Nederlands gezin met een jongen van een jaar of 5-6, Joy en Milo zijn beiden blij om met elkaar te spelen.
De volgende ochtend stonden we met nog zo een honderd man netjes op een rij in kniediep water toen de ranger kwam om uitleg te geven over het hoe en waarom van het contact met de dolfijnen in Monkey Mia en uiteindelijk ook om de dolfijnen te voeren. En Joy vroeg zo lief ‘may I give a fish’ dat het ook mocht. Een uit vijf geluksvogels, want meer vissen krijgen de dolfijnen niet. Ze legde de vis netjes in zijn bek, waarna de dolfijn zich met een oog oprichte uit het water voor een lange blik richting Joy en mijzelf. Heel bijzonder van zo dichtbij, hoewel gevoerd is het toch een wild dier. De paar keer dat mensen ze hebben aangeraakt zouden ze agressief hebben gereageerd. Ze bepalen dus altijd nog hun eigen grenzen zo constateer ik dan. We zijn nog even bij het strand gebleven en ik besloot toch die dag al door te rijden. De vrijdag er op zouden nl de schoolvakanties hier beginnen en dan zou het wel eens moeilijk kunnen worden om een kampeerplekje op onze volgende bestemming te vinden.
10 april Hoewel vanwege de afstand eerst voornemens om in of rond Carnarvon te overnachten, zijn we doorgereden naar Coral Bay. Bijna 6 uur rijden en zowaar heeft Joy even geslapen tijdens het laatste stuk. Het hielp dat we halverwege een lange stop hadden ingelast, warm gelunchd en dus niet hoeven koken bij aakomst. En het was allemaal zeer de moeite waard. Een grote baai zoals verwacht vol koraal, maar bovenal met tientallen meters kniediep water wat ideaal is voor kleine kinderen die graag op het strand en in het water spelen. Spelen dus op het strand en van een mooie zonsondergang Genieten.
Besloten ons hier aan een betaalde toerische attractie over te geven en dat was leuker dan verwacht. We zijn de volgende middag met een glass boat de zee op geweest. Opnieuw zeeschildpadden gezien, hoewel nu snel voorbij zwemmende vlekken en niet zo duidelijk zichtbaar als bij Monkey Mia, maar ook een dudong, een zeekoe. Zeer zeldzaam om die te zien en indrukwekkend, dat zeker. Verder hebben we twee keer gesnorkeld. Joy wilde mee het water in met zwemvest aan en een ‘noodle’ om op te leunen, zo opgetuigd hing ze in mijn armen in het water. Totdat ik de schrik van mijn leven kreeg omdat er een dier achter mij uit het water opsprong en aan mijn haren trok. Dat bleken later grote snappers te zijn, brutale vissen die graag aan een en ander trekken met hun bek. Ik had dat niet verwacht en door mijn schrik wilde Joy het water uit. Nadat ze het nog een keer deden en onverwacht ook nog eens aan mijn bikini wilde ik e ook uit. Als ik er op bedacht was, had ik er wellicht om kunnen lachen en naar kunnen kijken door de snorkel, maar nu deed het vooral mijn haaienangst geen goed en was voor mij de lol eraf. De sfeer op de boot maakte het meteen goed en door de bodem van de boot is eigenlijk meer te zien dan door je snorkel, bovendien is het veel relaxter.
12 april Na de ontspanning en het plezier gisteren, was er ook een grote ‘tantrum’ van Joy, die mij opnieuw deed beseffen dat zij behoefte heeft aan structuur en veiligheid en vooral naar de vrijheid om af en toe haar eigen gang te kunnen gaan. We zijn natuurlijk constant samen en we hebben beiden soms even ruimte en lucht nodig. Dat gaat niet, want ik kan Joy niet ergens alleen laten en eigenlijk wil ze ook niet alleen zijn, wat mij soms ‘s avonds kan benauwen als ik graag even wat voor mijzelf doen, yoga lezen etc. Op een half uurtje alleen knexxen in de schaduwrijke keuken na, die ik vanuit de tent kan zien, is er geen ruimte meer. Joy wil naar Broome zegt ze ook en volgens mij bedoelt ze een huis/thuis. Dus besloten om nu door te halen, de vakantie verder af te breken, en dus weer een lange rit voor de boeg (550 km). Jammer, want bij Monkey Mia of Coral Bay kom je niet zo even en we zijn er nu, we hebben de tijd, maar als je er niet van kan genieten heeft dat weinig zin. Dus vandaag doorgereden naar Roeburne, slechts voor een overnachting. En dan waardeer je zomaar even eens te meer de faciliteiten en prettig sfeer van de voorgaande plaatsen. Dit was een caravan park waar mijnwerkers wonen bij gebrek aan betaalbare huizen en bovendien heerste er een sprinkhanenplaag. Joy kreeg er een onder haar jurkje en dat was goed voor een sprong van ongeveer een meter linearecta de lucht in. Na de grote kever waar zij de dag tevoren per ongeluk op had gestaan was het echt even te veel van het goede. Eten, slapen, ontbijten en weer door dus.
13 april Weer een lange rit, nu naar een mooie bestemming nl 80 mile beach, dichtbij Broome. De plek voelde meteen goed, het strand is ongelofelijk mooi en we hebben flink schelpen verzameld om een hanger van de maken voor ons nieuwe huis.
14 april Hoewel ik graag een nachtje gebleven was, wilde Joy door, dus na een lange strandwandeling ‘s ochtens vroeg zijn we doorgereden naar Broome. En daar zit ik dit nu te schrijven. Broome is inderdaad veranderd; het is veel groter, drukker en commercieler geworden. Het toerisme is in het dagelijks leven nu veel merkbaarder dan vroeger lijkt me, want je kunt gewoon niet meer om de hoeveelheid resorts, auto’s en dure restaurants heen. En wat tegenvalt is dat ik de accomodatiesituatie toch onderschat had. Op het net had ik vele huizen rond de 300 dollar per week en wat duurder (voor een overbruggingsperiode had ik bedacht) gezien, niet beseffende dat je dan voor 6-12 maanden moet huren. Inmiddels zijn er alleen nog veel duurdere huizen te huur met dezelfde voorwaarden. Ik had bedacht voor 6 weken duur te huren en in die tijd verder te zien. Dat gaat dus niet. En wat dan? Rondje zgn short stay verblijven leert dat die eigenlijk niet bestaan. Rondje ‘notice boards’ levert wat telnrs op van mensen die een kamer verhuren, maar toch maar liever niet aan een vrouw met kind. Alle vakantieverblijven vragen voor de meest shabby caravan 150 dollar per nacht, nu betalen we 280 per week. Aan Bernard, een oude kennis, van hem hebben we een grote kamer gehuurd met daarin wat meubels en koelkastje. Minimaal voor een maand, wat nadeling lijkt maar eigenlijk rust geeft. Een opmerking over de gedeelde faciliteiten die aan schoonmaak toewaren resulteerde vandaag al in schone douche en wc. Op zich is dit alternatief helemaal zo gek nog niet. We zitten heel dicht bij Cable Beach.
En nu vanuit rust netwerken, want dit is niet wat ik voor ons bedacht had. Joy heeft behoefte aan een thuis en ik ben ook echt geen nomade van nature, dus enige stabiliteit is zeer welkom. Vandaag hebben we deze grote kamer schoongemaakt, ingericht, gezellig gemaakt en het was een goede dag. Joy vindt het zo heerlijk om lekker te kunnen spelen, haar eigen ding te kunnen doen en voelt zich duidelijk prettig hier. Dat is fijn om te zien. En van alle opties voor de dag wilde ze vandaag kijken bij de eerste crèche, morgen bij de tweede. Dan maken we een keus en gaat zij wennen. Vandaag wilde ze de kinderen zien en spelen. De kinderen die aan het schilderen waren maakten plaats en Joy heeft echt een fantastisch mooi schilderwerkje gemaakt, helemaal in Broome-kleuren. Ze is zo uit op contact, open en vrolijk, heerlijk om haar zo te zien en wat knap dat zij zo naar haar behoeften handeld.
16 april Vandaag zijn we naar een ander kinderdagverblijf geweest en hebben Joy daar meteen ingeschreven. Ze is nu een ‘little squid’ bij de Little Pearlers daycare. Ze vond het meteen fantastisch, de leidsters (alle drie vast en fulltime), ruimte en activiteiten spraken mij aan en de omgeving ligt centraal in Broome. Het is vlakbij onze postbus, huisartspraktijk en de lagere school van mijn keuze. Ook dit valt dus weer allemaal op zijn plek. Morgen gaat Joy spelen, maandag serieus wennen en dan verder zien. Verder zijn we vandaag voor het eerst in zee geweest, die zeer mooi en kalm was, Joy heeft echt genoten van de golven en wilde er niet uit. Alleen dan om al seen gek over het strand te rennen en liefst naar de kamelen, met wie ze vanochtend kennis heeft gemaakt. We gaan een dezer dagen gewoon maar een tour boeken bij Alison, met wie ik vroeger gewerkt heb. The good times have started
Wheels
Got a car today. THE car actually. Have been chasing one since Thursday last and had an eye on this from the start. Mainly because the owner sounds trustworthy and that appears to be more than just his manners. Although I had a look on a few others cars that were for sale closer to home, they seemed to have served as perspective. Younger cars, Landcruisers, all fine but not in very good states. This one is older, but only from age. We bought a Toyota Hilux Surf 1989 in an excellent state and a little below our maximum budget (so I can get a 2nd hand bullbar fixed). A Japanese import, thus after reaching the 100.00 km put away for years without use until it was 15 yo and was ready to export to Australia. Now totally done up by the owner and serviced by a friend mechanic. This car is what we wished for and more. It will last us at least 10 years by the looks of it. On top of its good state it is sheer luxurious; cd, dvd, tv, mp3-player and alarm immobiliser. It was serviced and checked today and the one fault it had was repaired. We are lucky and happy with this good fortune that seems to be with us since the day I had decided on planning our mirgation in January.
So the next few days I will get used to it, run some last errands and after a little goodbye party with our dear friend we will move up North on Sunday next.
Happy us :)
So the next few days I will get used to it, run some last errands and after a little goodbye party with our dear friend we will move up North on Sunday next.
Happy us :)
Happy landing
Easter Sunday we landed in Perth and were welcomed by a dear friend Satrup. She took us to the house of Prabutha where we will stay and practically prepare for our lives here. It is great to land with beloveds and to receive all the help in arranging things. On top of it the women and Joy love each other too, so I can truly say: all is well.
Though shopping is far from my favorite past time, we have to do it a lot. Driving around to get a car seat, change the drivers license, get registered here and there; far from fun but with support from a dear friend bearable. Now it is a matter of keeping the head cool as we are at the point of buying a car that hopefully brings us to Broome safely and will last us some years for a fair price. Having faith...
Meanwhile it is so good to be in Australia, to hear the singing of birds of which I have missed the sound so deeply (magpie) only to be exchanged for the songs of the cicades at night. Bless bless Australia and its native animals, plants, flowers and more. It is so good being here and for once, after long long time whishes, to know that we can stay. And that my child can grow up here. I am deeply happy.
Till soon,
Fae
Though shopping is far from my favorite past time, we have to do it a lot. Driving around to get a car seat, change the drivers license, get registered here and there; far from fun but with support from a dear friend bearable. Now it is a matter of keeping the head cool as we are at the point of buying a car that hopefully brings us to Broome safely and will last us some years for a fair price. Having faith...
Meanwhile it is so good to be in Australia, to hear the singing of birds of which I have missed the sound so deeply (magpie) only to be exchanged for the songs of the cicades at night. Bless bless Australia and its native animals, plants, flowers and more. It is so good being here and for once, after long long time whishes, to know that we can stay. And that my child can grow up here. I am deeply happy.
Till soon,
Fae
Aftellen
Nog acht dagen, time flies... Het is hectisch, het hele emigratiegebeuren.
De dozen met via zeepost te verzenden spullen zijn weg en dat geeft onverwacht een stuk rust. Ik heb meer verscheept dan voorgenomen, hopelijk goede beslissingen genomen en anders is het pech. Tuurlijk kun je vrijwel alles aanschaffen in Australie, maar niet vertrouwheid. Vooral voor Joy heb ik veel gepakt waarvan ik hoop dat het haar snel een 'thuis' gevoel geeft als we daar wonen. Onze geliefden kunnn niet mee in een koffer of doos. We laten al zoveel achter, dan maar wat euro's meer dan gepland besteden aan hetgeen we wel kunnen meenemen. Hoewel natuurlijk allemaal materieel. Op een doos na vol tastbare zaken die mij weer laten weten waar ik vandaan kom en hoe ik hier gekomen ben.
Het grote afscheid nemen is begonnen. De reacties 'ach, we zien elkaar zeker nog voor vertrek' nemen af. Het besef dat ik een paar voor mij belangrijke mensen ws niet meer zal zien omdat er gewoonweg te weinig tijd is voor een goede one-on-one. Tranen. Bekentenissen. Hardop zeggen tegen mensen dat je van ze houdt of ze lief hebt. Want waarom dit soort uitspraken altijd bewaren voor het laatste afscheid waar zij het misschien niet meer kunnen horen? Dat wordt steeds makkelijker en maakt duidelijk dat we (ik) te weinig uitdrukken wat er zo goed en mooi is aan contact en relaties. Waarom zeggen we dat niet vaker tegen elkaar? Hoe komt het dat liefdesbetuigingen aan waarde toenemen als er iets te gebeuren staat zoals een afscheid voor langere tijd? Voor mij wordt de liefde er niet meer of minder van; ik weet zeker dat het bij de mensen met wie het goed zit over jaren net zo goed voelt als morgen. Maar ja, dagelijkse beslommeringen delen bindt en dat zal afnemen mettertijd.
In Perth zullen bij een een dierbare vriendin landen die vooral die functie in mijn leven lijkt te hebben: being my shelter when I am in need for a place to be. Zoals een andere dierbare vriendin in Perth, Satrup, mij altijd de schellen van de ogen lijkt te halen. Een gesprek met haar bracht mij terug naar mijn geliefde Broome, waar zij mij tien jaar eerder in die plaats terugbracht naar mijzelf. In de armen van deze geweldige vrouwen zullen Joy en ik landen in Australie en met hun steun en liefde beginnen we ons grote avontuur. Ik reken me zeer rijk.
Na een periode van acclimatiseren trekken Joy en ik naar Broome, we gaan er lekker lang over doen. Langs de kust naar gorges, Monkey Mia om ons door dolfijnen te laten omringen in ondiep water, langs prachtige stranden. Ik verheug me erop. En niet alleen op deze trip maar vooral ook de eindbestemming: eindelijk naar Broome, to stay. Een lange diepgekoesterde wens gaat in vervulling. Wat is het leven mooi.
De dozen met via zeepost te verzenden spullen zijn weg en dat geeft onverwacht een stuk rust. Ik heb meer verscheept dan voorgenomen, hopelijk goede beslissingen genomen en anders is het pech. Tuurlijk kun je vrijwel alles aanschaffen in Australie, maar niet vertrouwheid. Vooral voor Joy heb ik veel gepakt waarvan ik hoop dat het haar snel een 'thuis' gevoel geeft als we daar wonen. Onze geliefden kunnn niet mee in een koffer of doos. We laten al zoveel achter, dan maar wat euro's meer dan gepland besteden aan hetgeen we wel kunnen meenemen. Hoewel natuurlijk allemaal materieel. Op een doos na vol tastbare zaken die mij weer laten weten waar ik vandaan kom en hoe ik hier gekomen ben.
Het grote afscheid nemen is begonnen. De reacties 'ach, we zien elkaar zeker nog voor vertrek' nemen af. Het besef dat ik een paar voor mij belangrijke mensen ws niet meer zal zien omdat er gewoonweg te weinig tijd is voor een goede one-on-one. Tranen. Bekentenissen. Hardop zeggen tegen mensen dat je van ze houdt of ze lief hebt. Want waarom dit soort uitspraken altijd bewaren voor het laatste afscheid waar zij het misschien niet meer kunnen horen? Dat wordt steeds makkelijker en maakt duidelijk dat we (ik) te weinig uitdrukken wat er zo goed en mooi is aan contact en relaties. Waarom zeggen we dat niet vaker tegen elkaar? Hoe komt het dat liefdesbetuigingen aan waarde toenemen als er iets te gebeuren staat zoals een afscheid voor langere tijd? Voor mij wordt de liefde er niet meer of minder van; ik weet zeker dat het bij de mensen met wie het goed zit over jaren net zo goed voelt als morgen. Maar ja, dagelijkse beslommeringen delen bindt en dat zal afnemen mettertijd.
In Perth zullen bij een een dierbare vriendin landen die vooral die functie in mijn leven lijkt te hebben: being my shelter when I am in need for a place to be. Zoals een andere dierbare vriendin in Perth, Satrup, mij altijd de schellen van de ogen lijkt te halen. Een gesprek met haar bracht mij terug naar mijn geliefde Broome, waar zij mij tien jaar eerder in die plaats terugbracht naar mijzelf. In de armen van deze geweldige vrouwen zullen Joy en ik landen in Australie en met hun steun en liefde beginnen we ons grote avontuur. Ik reken me zeer rijk.
Na een periode van acclimatiseren trekken Joy en ik naar Broome, we gaan er lekker lang over doen. Langs de kust naar gorges, Monkey Mia om ons door dolfijnen te laten omringen in ondiep water, langs prachtige stranden. Ik verheug me erop. En niet alleen op deze trip maar vooral ook de eindbestemming: eindelijk naar Broome, to stay. Een lange diepgekoesterde wens gaat in vervulling. Wat is het leven mooi.
Nog even...
Hallo iedereen,
Gestaag gaat de verkoop van de inboedel door en het lukt aardig. Er zijn nog wat spullen waarvan ik echt vind dat ze een beter plekje verdienen dan de kringkoopwinkel. Weet je nog iemand die zwanger is en een kinderwagen, angel care en/of commode kan gebruiken, vriend, collega, buurvrouw? Of een mooi wollen kleed voor de kinderkamer?
De auto is nog het belangrijkst: die is nog te koop. Van de opbrengst moeten wij een vierwieler down under aanschaffen, lopen en fietsen van Perth naar Broome zou een jaartje duren, dus zegt het voort alsjeblieft.
Fijn zijn vooral de ontmoetingen de afgelopen weken en die nog komen gaan. Heerlijk om lekker even de tijd te hebben voor 1:1 gesprekjes, vooral wetende dat het even gaat duren voordat het weer zo ver kan zijn... if so. We gaan dagjes uit en een familiedagje Moor zit al in de planning. Soms is het wel veel allemaal; zoveel af te sluiten en achter te laten... ik rol vaak heel moe mijn mandje in. Het besef dat zeker niet iedereen zich een reis naar ons toe kan veroorloven in de toekomst schrijnt. We moeten kiezen, helaas, het leven waarin je alles kunt hebben is niet van deze planeet vrees ik.
Het huis wordt steeds leger en er zijn nieuwe bewoners bekend. Een Duits stel dat een kind verwacht en nog twee jaar in Amsterdam zal wonen komt in het huis. Ik hoop dat ze net zo van het huis en de tuin genieten als dat wij dat gedaan hebben en heb er vertrouwen in dat ze het netjes houden. Dominique bewaakt voor ons het fort.
We hebben nog bijna geen digifoto's gehad van jullie, krijgen we die nog mee? Of moeten we ze zelf komen maken voor vertrek, slim hoor!
Mij is gevraagd of we nog een afscheidsfeestje geven of iets dergelijk. Zelf ben ik veel meer van het 'in het klein' en ook voor veel van jullie geldt dat volgens mij. Dat gaan we dus niet doen. Liever nog een uurtje samen aan de thee dan met zijn vieren of meer ongemakkelijk een soort groepsafscheid vieren. Ik hoop dat jullie hiermee kunnen leven.
Ook naar onze vertrekdag en -tijd op Schiphol is gevraagd. Om Joy voor een, voor haar ws onbegrijpelijk, emotioneel drama te behoeden gaan wij alleen met Rick, Krieshen en Roshni naar Schiphol. Het zal bij tijd en wijle best moeilijk worden, met vakantiestemming het vliegtuig in lijkt me voor ons een goede start. Het is heel fijn en hartverwarmend om te leren hoeveel mensen ons graag zouden uitzwaaien, bedankt daarvoor.
Tot gauw hopelijk, nog even goed knuffelen...
Liefs en groet,
Astrid
Gestaag gaat de verkoop van de inboedel door en het lukt aardig. Er zijn nog wat spullen waarvan ik echt vind dat ze een beter plekje verdienen dan de kringkoopwinkel. Weet je nog iemand die zwanger is en een kinderwagen, angel care en/of commode kan gebruiken, vriend, collega, buurvrouw? Of een mooi wollen kleed voor de kinderkamer?
De auto is nog het belangrijkst: die is nog te koop. Van de opbrengst moeten wij een vierwieler down under aanschaffen, lopen en fietsen van Perth naar Broome zou een jaartje duren, dus zegt het voort alsjeblieft.
Fijn zijn vooral de ontmoetingen de afgelopen weken en die nog komen gaan. Heerlijk om lekker even de tijd te hebben voor 1:1 gesprekjes, vooral wetende dat het even gaat duren voordat het weer zo ver kan zijn... if so. We gaan dagjes uit en een familiedagje Moor zit al in de planning. Soms is het wel veel allemaal; zoveel af te sluiten en achter te laten... ik rol vaak heel moe mijn mandje in. Het besef dat zeker niet iedereen zich een reis naar ons toe kan veroorloven in de toekomst schrijnt. We moeten kiezen, helaas, het leven waarin je alles kunt hebben is niet van deze planeet vrees ik.
Het huis wordt steeds leger en er zijn nieuwe bewoners bekend. Een Duits stel dat een kind verwacht en nog twee jaar in Amsterdam zal wonen komt in het huis. Ik hoop dat ze net zo van het huis en de tuin genieten als dat wij dat gedaan hebben en heb er vertrouwen in dat ze het netjes houden. Dominique bewaakt voor ons het fort.
We hebben nog bijna geen digifoto's gehad van jullie, krijgen we die nog mee? Of moeten we ze zelf komen maken voor vertrek, slim hoor!
Mij is gevraagd of we nog een afscheidsfeestje geven of iets dergelijk. Zelf ben ik veel meer van het 'in het klein' en ook voor veel van jullie geldt dat volgens mij. Dat gaan we dus niet doen. Liever nog een uurtje samen aan de thee dan met zijn vieren of meer ongemakkelijk een soort groepsafscheid vieren. Ik hoop dat jullie hiermee kunnen leven.
Ook naar onze vertrekdag en -tijd op Schiphol is gevraagd. Om Joy voor een, voor haar ws onbegrijpelijk, emotioneel drama te behoeden gaan wij alleen met Rick, Krieshen en Roshni naar Schiphol. Het zal bij tijd en wijle best moeilijk worden, met vakantiestemming het vliegtuig in lijkt me voor ons een goede start. Het is heel fijn en hartverwarmend om te leren hoeveel mensen ons graag zouden uitzwaaien, bedankt daarvoor.
Tot gauw hopelijk, nog even goed knuffelen...
Liefs en groet,
Astrid
There we go
Now came the time to tell everyone that we would move to Australia, at least for a two year try out and possibly for ever. The saying 'it is not the end of the world' came up with every confrontation and was out of place. We are moving to the other side of the world, we will be living upside down.
Practically it was all quite a challange but bearable. The visa application was more complicated than the things to arrange now. Just the goodbyes, the unknown, the letting go and opening up was hard. And in the end, after fears, doubts, opinions and more I just know it is right. It feels right, I can't reallly be worried, it is just well as it is.
No I do not have a job yet. No I do not have a place to live in Broome. We will land in Perth, arrange what need doing and have a first real holiday together travelling up to Broome along the coast. A ride I have always wanted to do one day. Now it will be together with Joy. In Broome we will find a place to live and a job will come along. Joy is registered with day care and can start to make new friends soon after arrival. I have faith all will fall into place. We are going to Broome...
Practically it was all quite a challange but bearable. The visa application was more complicated than the things to arrange now. Just the goodbyes, the unknown, the letting go and opening up was hard. And in the end, after fears, doubts, opinions and more I just know it is right. It feels right, I can't reallly be worried, it is just well as it is.
No I do not have a job yet. No I do not have a place to live in Broome. We will land in Perth, arrange what need doing and have a first real holiday together travelling up to Broome along the coast. A ride I have always wanted to do one day. Now it will be together with Joy. In Broome we will find a place to live and a job will come along. Joy is registered with day care and can start to make new friends soon after arrival. I have faith all will fall into place. We are going to Broome...
The Time Factor
After returning to Holland I hoped to be able to make the big move within a year. Then a nice job offer came along together with further study options and I decided to stay another 1,5 year. In the end the job was not what I expected and it was impossible to combine it with further studies. I thought it wise not leave when I planned. Nearly a year later it was time to make plans again and this time all went as smooth as one could wish. Everything fell into place. Joy walks and talks and more or less knows what is going on. I was totally ready. Satrup again was able to touch my inner self and made me realize that I really wanted to live in Broome again. I gave up on Broome because I had heared so many discouraging stories about job possibilities and prices booming. Anyway, as of the moment I decided that we would move to Broome I had wings and knew all was well.
Renewed acquaintance
Our stay with friends in both Perth, Fremantle and Albany was clarifying. I should not seek for a place near a dear friend. Our lifestyles were to different and I could not lean on somebody else too much. Besides that, living 10 km away from each other is already very different then both living in Broome. It is like in Holland; a 10 minute drive can be enough not to see one another for weeks or even months. Also I realized that Perth, even Freo, was to crowded for me. I prefer a smaller community. Main point of research was day care and schooling possibilities for Joy, but that all turned out fine.
I still wanted to live in Australia but did not know where.
I still wanted to live in Australia but did not know where.
The quest (1997-2006)
After a while I got my act together and found out what I needed to do to possibly be able to return to Australia permanently. Next to a fulltime job I started studying to become a social worker. If it wasn't for Niki I would have lost my sanity and probably gained at least 10 kg. But I didn't, she kept me moving and outdoors which I needed with this schedule. I graduated after 3,5 years because I was in a hurry. I needed two years of working experience in this field and to have that before I turned 35, otherwise I would loose points on age. Just in time I applied for a visa - skilled independent migrant. And the waiting started.
Meanwhile I decided to explore other options. When having lived in New Zealand for two years you can get into Australia as well I was been told. So in 2003 I checked New Zealand out and applied for jobs. Just around accepting one I ran into Rick, a friend of a friend, and fell in love. As Rick was willing to move with me but once, I decided to put him on the application for Australia and see what would happen.
I fell pregnant. Joy was born. Not long after, against all advise, I inquired about the progress of my application. The immigration deparment had left my file on the wrong stack they said. A few months later I received the visa for Joy and myself, unfortunately the relation with Rick did not last.
In March 2006 Joy and I 'activated' our visa and explored possibilities and options for a possible future in Australia.
Meanwhile I decided to explore other options. When having lived in New Zealand for two years you can get into Australia as well I was been told. So in 2003 I checked New Zealand out and applied for jobs. Just around accepting one I ran into Rick, a friend of a friend, and fell in love. As Rick was willing to move with me but once, I decided to put him on the application for Australia and see what would happen.
I fell pregnant. Joy was born. Not long after, against all advise, I inquired about the progress of my application. The immigration deparment had left my file on the wrong stack they said. A few months later I received the visa for Joy and myself, unfortunately the relation with Rick did not last.
In March 2006 Joy and I 'activated' our visa and explored possibilities and options for a possible future in Australia.
Low lands and low moods
Being back in Holland was very hard. It took me over a year to be happy again. I have spent hours walking Niki pretending to walk along Cable Beach. Winter I could not stand anymore. It seemed I lived a double life: every decision involved my possible permant leave to Australia or having to stay.
Shelter in Perth
To be able to take Niki back to Holland I had to stay in Perth a few weeks before my visa expired and we would go home. We were welcome at Prabutha's, a friend of Satrup. She offered us a home and even more important: made me laugh. I did not want to leave and was distressed to find out that getting a permanent resident visa was very difficult. Prabs was always able to put things in perspective and made me laugh. It was simply great staying with her, at least she made me leave the country more or less sane.
Beach bum and assistant cameleer
Ah Broome... Through a friend of a friend it took me about 5 mintus to find a job and a place to live in Broome. I was asked to become an assistant camelier, meaning that I got paid for walking app. 15 camels along one of the most beautiful beaches of Australia during spectacular sunsets and get paid for it.
Most of my mornings started with the sunrise; I took Niki to the nude beach for a morning walk when nobody else was there. I spend hours laying in the surf, watching the waves roll by and having a clear mind. Later on in the mornings I would sometimes do some yard or administrative work and around 14h we would start to get the camels ready for the rides. By 20h the job would be done and it was time to socialize again. I worked 5 days a week and paid a little amount for rent. The owner of the business and I shared the house.
I became a social butterfly in Broome. It was so easy to make contact and in a short while I made three dear friends of which two still last. After a few months I moved in with one of my friends, staying in a garage which had timber walls and ceilings. Niki and I had a good time there, nothing but a swag, one shelves with some books and shells and a rack for clothing. Life was simple and very good.
Another lasting impression was made by the bodywork of Satrup. I rediscovered myself, the love for my body and just being content with what was there in the moment. Hence the time I spend on the nude beach, before this trip I would have never been found there.
There were two dangers for me in Broome. One was a born to be wild guy whom stole my heart and threw the key away. Another was camel Seabush who charged me once. The tallest camel of all swaying all fours around my ears was to much for my knees, never knew that the Dutch expression 'elastieke benen' was for real. Now I did. It was a close call when the owner arrived back from lunch or I would have been mounted. The time after I pretended to be a huge tiger when working in the yards alone (just mentally, don't worry). Somehow it worked and he left me alone.
Everything in Broome just fell into place. I loved it, it had everything I needed. Things that others missed were not on my priority list. I felt at home. The only times that I have cried stepping into an airplane was right there. Never knowing if and when I could return to this beautiful place, a little paradise.
Most of my mornings started with the sunrise; I took Niki to the nude beach for a morning walk when nobody else was there. I spend hours laying in the surf, watching the waves roll by and having a clear mind. Later on in the mornings I would sometimes do some yard or administrative work and around 14h we would start to get the camels ready for the rides. By 20h the job would be done and it was time to socialize again. I worked 5 days a week and paid a little amount for rent. The owner of the business and I shared the house.
I became a social butterfly in Broome. It was so easy to make contact and in a short while I made three dear friends of which two still last. After a few months I moved in with one of my friends, staying in a garage which had timber walls and ceilings. Niki and I had a good time there, nothing but a swag, one shelves with some books and shells and a rack for clothing. Life was simple and very good.
Another lasting impression was made by the bodywork of Satrup. I rediscovered myself, the love for my body and just being content with what was there in the moment. Hence the time I spend on the nude beach, before this trip I would have never been found there.
There were two dangers for me in Broome. One was a born to be wild guy whom stole my heart and threw the key away. Another was camel Seabush who charged me once. The tallest camel of all swaying all fours around my ears was to much for my knees, never knew that the Dutch expression 'elastieke benen' was for real. Now I did. It was a close call when the owner arrived back from lunch or I would have been mounted. The time after I pretended to be a huge tiger when working in the yards alone (just mentally, don't worry). Somehow it worked and he left me alone.
Everything in Broome just fell into place. I loved it, it had everything I needed. Things that others missed were not on my priority list. I felt at home. The only times that I have cried stepping into an airplane was right there. Never knowing if and when I could return to this beautiful place, a little paradise.
Station life through the eyes of a Dutch girl
I stayed at this cattle station, about 300 km out of Katherine, for about five months and had a great time.
The work
Mostly I took care of the cooking and kept the homestead tidy. Days started around seven am and ended after nine pm. The famous Dutch work ethics paid off for the station owner; he said the place never looked as neat. After a few months I slowed down a bit. I forced myself to have proper lunch breaks and luckily I was allowed to use the owners swimming pool. I started to have a nice all over tan.
Luckily I was often asked to help mustering. Besides the cattlemen family members including kids and undersigned went away for days on horseback. In The Netherlands I had horse riding lessons in my childhood. I had attended some equestrian events. Horses were for cuddling and grooming. I was not prepared for these horses. Once a year a horse breaker was called in for a week, to break a selection of horses for that year to use. I was to ride on Dingeling, a horse that needed clear hierarchy which I was not able to provide. Three times I bit the dust and got a worse rider as I feared the horse after that. Although I loved being outdoors for days in a row, my lack of confidence on this horse made it stressful by occasion. The ringers loved to rub it in, enjoying being able to pick on someone less experienced then themselves. A big treat after a days mustering was a dip in a creek and a pick nick in the bush. Later I learned that the horses on this property were also used as buck jumpers at NT rodeo's. Dingeling must have been good at it.
Highlights were the occasional rides with the helicopter pilot and the morning rides with the horse breaker. He was to break one horse for me, which I called Noah. Every morning at dawn he'd wake me and we went for an early ride. What a life...
When the rodeo season started I did some administrative tasks as well and liked the change. I also updated their computer system and filed years of administration away. More changes came when the governess decided to bolt with the stations mechanic and the two girls (7 and 11 years old) needed a tutor. So that became my next temporary job. I loved teaching them and was impressed by the quality of education provided by the school of the air. As soon as a new governess arrived I was back to cooking.
Around Christmas everybody had a few days of and I was left with the gardener to look after the station. He did his usual morning round and then got into his stash of grog. Very rarely I would see him swaying about singing to his dog, a false blue heeler. So I was to look after the various bores, did lick runs and overall inspection rounds. I loved being with Niki, feeling free as a bird and be autonomous. The generators that needed a refill and a pull start were a bit of a worry, but I could handle it. Some old cows or young born calves needed dragging out of the waterholes. Others died and needed dragging to the dead dump. I got fit by lifting so many 20 kg bags of lick into the car and setting them out. Niki kept jumping out of the bull catcher when doing these runs. Despite the heat and lack of water she preferred bolting alongside. Once I couldn't do the full rounds as a tire blew and none of the tools in the back fitted the bolts to change it. The walk back to the homestead took me a good two hours but I loved it. A good neighbor helped me out after a call.
It is funny though, after a few months of station life, how shopping in Katherine could be like a holiday. Just to see some different faces and buying yourself a bar of chocolates was a true treat. But I was always happy to return to the station by the end of the day.
The people
Besides a variety of ringers and one jilleroo there were a gardener, a mechanic, a governess and a Yugoslavian engineer whom carried out some research I never understood the details of. And of course the station owner (or manager) and his partner and her two daughters lived at the homestead. She and the girls kept the place alive and with her a nice friendship developed. I probably wouldn't have lasted as long without her and her sense of humor. I've learned about the expression 'laughing your head off' here.
Also the usual casual workers came along: helicopter pilots for mustering, family or friends whom loved chasing buffalo's in a bull catcher (not for the faint hearted), just came to visit or helped out otherwise, and the horse breaker. Actually the latter was more of a horse whisperer whom taught me a lot about horses, my dog and station life ;) He was a kind person whom put my sensitivity for the sometimes rough ringers in perspective. The ringers made my life hard after a while. The station owner put them straight once over dinner when they were hassling me by saying: 'Now stop bullying her. If she wouldn't have turned you down one by one you wouldn't found a fault in her!' They cut their losses and shut up. But they never became as charming as when the were still trying to charm me into their bunks.
The beasts
The cooks house offered a specialty. In the homestead yards three Brahman bulls wandered around. They were good, but I only found out after I had a major fright when one of them passed on the little path alongside my room. It brushed the door frame while passing. It probably wouldn't even fit through the door but that I only realized much later. I started to love these unexpected visits. Those bulls were so relaxed and friendly. I love the look of Brahmans altogether.
Visits I liked less but got used to too were those of the goanna. When baking or cooking in the kitchen I sometimes heard a hiss behind me. Looking around there it was. At least a meter worth of mini dragon (not measuring the tail). I was told that when scared they climb into the highest point available using their claws, usually humans, in this sort of encounters. The first few times I chased it out with a broom. Later I would secure the food (they love the smell of meat), leave and come back in five minutes or so. It would have left for greener pastures by then. The goanna worried me a bit regarding Niki. She would jump and bark around it and I was always scared that she would end up eaten. I relaxed when she grew up to a small sized heeler with razor sharp teeth.
Niki grew up like a farm dog. Wandering about the house and yards, chasing butterflies. Playing about with the children, riding in front of the four wheeler. When potty feeding calves, Niki loved to dig with them into the bucket full of milk. One day I took her out on a little muster close to the homestead yards. The 150 weaners were near the gate and suddenly returned. Checking out what they were crowding around I found Niki laying on her back in turns snuffled by the cattle. For a cattle dog maybe she was not so much of a heeler but more of a lurer. I sometimes wondered what sort of animal Niki thought she was. She still has the utmost respect for other animals and I love that about her.
Besides the stallion that lived in the yards around the stables, we found a buffalo in the trench one day. I was asked to chase it out but thanked for the honor. Also chasing, running over or even shooting pigs was out of my range of things I wanted to learn in Australia. I wouldn't mind fixing fences over and over again at the price of letting them go.
And of course there were the encounters with snakes and spiders. One python had the tame parakeet for dinner and a king brown explored the storeroom at the cost of its life. Apparently goanna's eat their young, but not the adults.
The most impressive image of this time was the picture of a bunch of brumbies cantering up to the trough near the homestead during a spectacular sunset with the red glow of a bush fire on the far horizon. Unforgettable.
By January I believed it time to move on. The station owner and his partner found me very worthwhile my wage and shouted me a holiday in Broome. We went with both the girls and had a splendid holiday. She met an old mate from a camel race a few years earlier and we got talking. Within five minutes he offered me a job and a place to stay in Broome. I went back to the station and stayed on another few weeks. And then left for a new adventure.
The work
Mostly I took care of the cooking and kept the homestead tidy. Days started around seven am and ended after nine pm. The famous Dutch work ethics paid off for the station owner; he said the place never looked as neat. After a few months I slowed down a bit. I forced myself to have proper lunch breaks and luckily I was allowed to use the owners swimming pool. I started to have a nice all over tan.
Luckily I was often asked to help mustering. Besides the cattlemen family members including kids and undersigned went away for days on horseback. In The Netherlands I had horse riding lessons in my childhood. I had attended some equestrian events. Horses were for cuddling and grooming. I was not prepared for these horses. Once a year a horse breaker was called in for a week, to break a selection of horses for that year to use. I was to ride on Dingeling, a horse that needed clear hierarchy which I was not able to provide. Three times I bit the dust and got a worse rider as I feared the horse after that. Although I loved being outdoors for days in a row, my lack of confidence on this horse made it stressful by occasion. The ringers loved to rub it in, enjoying being able to pick on someone less experienced then themselves. A big treat after a days mustering was a dip in a creek and a pick nick in the bush. Later I learned that the horses on this property were also used as buck jumpers at NT rodeo's. Dingeling must have been good at it.
Highlights were the occasional rides with the helicopter pilot and the morning rides with the horse breaker. He was to break one horse for me, which I called Noah. Every morning at dawn he'd wake me and we went for an early ride. What a life...
When the rodeo season started I did some administrative tasks as well and liked the change. I also updated their computer system and filed years of administration away. More changes came when the governess decided to bolt with the stations mechanic and the two girls (7 and 11 years old) needed a tutor. So that became my next temporary job. I loved teaching them and was impressed by the quality of education provided by the school of the air. As soon as a new governess arrived I was back to cooking.
Around Christmas everybody had a few days of and I was left with the gardener to look after the station. He did his usual morning round and then got into his stash of grog. Very rarely I would see him swaying about singing to his dog, a false blue heeler. So I was to look after the various bores, did lick runs and overall inspection rounds. I loved being with Niki, feeling free as a bird and be autonomous. The generators that needed a refill and a pull start were a bit of a worry, but I could handle it. Some old cows or young born calves needed dragging out of the waterholes. Others died and needed dragging to the dead dump. I got fit by lifting so many 20 kg bags of lick into the car and setting them out. Niki kept jumping out of the bull catcher when doing these runs. Despite the heat and lack of water she preferred bolting alongside. Once I couldn't do the full rounds as a tire blew and none of the tools in the back fitted the bolts to change it. The walk back to the homestead took me a good two hours but I loved it. A good neighbor helped me out after a call.
It is funny though, after a few months of station life, how shopping in Katherine could be like a holiday. Just to see some different faces and buying yourself a bar of chocolates was a true treat. But I was always happy to return to the station by the end of the day.
The people
Besides a variety of ringers and one jilleroo there were a gardener, a mechanic, a governess and a Yugoslavian engineer whom carried out some research I never understood the details of. And of course the station owner (or manager) and his partner and her two daughters lived at the homestead. She and the girls kept the place alive and with her a nice friendship developed. I probably wouldn't have lasted as long without her and her sense of humor. I've learned about the expression 'laughing your head off' here.
Also the usual casual workers came along: helicopter pilots for mustering, family or friends whom loved chasing buffalo's in a bull catcher (not for the faint hearted), just came to visit or helped out otherwise, and the horse breaker. Actually the latter was more of a horse whisperer whom taught me a lot about horses, my dog and station life ;) He was a kind person whom put my sensitivity for the sometimes rough ringers in perspective. The ringers made my life hard after a while. The station owner put them straight once over dinner when they were hassling me by saying: 'Now stop bullying her. If she wouldn't have turned you down one by one you wouldn't found a fault in her!' They cut their losses and shut up. But they never became as charming as when the were still trying to charm me into their bunks.
The beasts
The cooks house offered a specialty. In the homestead yards three Brahman bulls wandered around. They were good, but I only found out after I had a major fright when one of them passed on the little path alongside my room. It brushed the door frame while passing. It probably wouldn't even fit through the door but that I only realized much later. I started to love these unexpected visits. Those bulls were so relaxed and friendly. I love the look of Brahmans altogether.
Visits I liked less but got used to too were those of the goanna. When baking or cooking in the kitchen I sometimes heard a hiss behind me. Looking around there it was. At least a meter worth of mini dragon (not measuring the tail). I was told that when scared they climb into the highest point available using their claws, usually humans, in this sort of encounters. The first few times I chased it out with a broom. Later I would secure the food (they love the smell of meat), leave and come back in five minutes or so. It would have left for greener pastures by then. The goanna worried me a bit regarding Niki. She would jump and bark around it and I was always scared that she would end up eaten. I relaxed when she grew up to a small sized heeler with razor sharp teeth.
Niki grew up like a farm dog. Wandering about the house and yards, chasing butterflies. Playing about with the children, riding in front of the four wheeler. When potty feeding calves, Niki loved to dig with them into the bucket full of milk. One day I took her out on a little muster close to the homestead yards. The 150 weaners were near the gate and suddenly returned. Checking out what they were crowding around I found Niki laying on her back in turns snuffled by the cattle. For a cattle dog maybe she was not so much of a heeler but more of a lurer. I sometimes wondered what sort of animal Niki thought she was. She still has the utmost respect for other animals and I love that about her.
Besides the stallion that lived in the yards around the stables, we found a buffalo in the trench one day. I was asked to chase it out but thanked for the honor. Also chasing, running over or even shooting pigs was out of my range of things I wanted to learn in Australia. I wouldn't mind fixing fences over and over again at the price of letting them go.
And of course there were the encounters with snakes and spiders. One python had the tame parakeet for dinner and a king brown explored the storeroom at the cost of its life. Apparently goanna's eat their young, but not the adults.
The most impressive image of this time was the picture of a bunch of brumbies cantering up to the trough near the homestead during a spectacular sunset with the red glow of a bush fire on the far horizon. Unforgettable.
By January I believed it time to move on. The station owner and his partner found me very worthwhile my wage and shouted me a holiday in Broome. We went with both the girls and had a splendid holiday. She met an old mate from a camel race a few years earlier and we got talking. Within five minutes he offered me a job and a place to stay in Broome. I went back to the station and stayed on another few weeks. And then left for a new adventure.
The Hitcher
I was set straight about the intention behind the lift offer within five minutes after leaving for the NT (and got another lesson days after, I will get back to that). I was asked if I could drive and handle a manual gear. I could, well I did succeed at my drivers exam only days before my departure to Australia. I did not qualify as an experienced driver but I soon noticed that my co-driver was not in any stage to judge. He was drunk in no time and stayed drunk for the next couple of days.
I drove about 2000 km in three days straight. I must say I totally loved it. I have learned to appreciate the vast plains in North Queensland, Dwight Yaokam and I am hooked on Toyota Landcruisers ever since. The company was not impressive. I never felt at ease with the bloke neither threatened. The first day amongst many other things we got to talk about cultural diversity in The Netherlands (he was from New Guinea) and one particular anecdote impressed the hell out of him, as I found out later nearly literally. The anecdote concerned a Suriname creoles woman who got back to her partners infidelity by putting a hot ironer on his private parts when being asleep. We camped out on the back of the ute in his swag somewhere along the road. He never even tried to touch me, which saved me from having to find another ride. The combination of story telling and booze must have done it and I counted my luck.
We past through Mount Isa and I think it was there were the bloke picked up a young blue heeler he'd left behind months earlier. The woman who'd taken care of her nearly did not want to give the dog back, but she clearly recognized him. She jumped on the back of the ute and joined our company. That first night out she couldn't settle down on her chain, so the chap let her loose and thought she'd stay around. We found her dead on the road the next morning. He was devastated and couldn't get over it.
The night before arrival at the cattle station on the border of Arnhem Land we spent the night at Mataranka hot springs. That was really great. Touristy, but when arriving after dark one doesn't notice. We had the spring to ourselves and enjoyed drifting about under the stars.
Passing through Katherine I noticed a pet shop and went in. There were three heeler pups, two blues and a red. Intending to comfort the hitcher man I bought him the six weeks old blue bitch that jumped up and down trying to get my attention. When presenting him the pup he fumed, I was insensitive and he would have nothing to do with the dog. As we were already on our way out to the cattle station 300 km out there was no way back. Niki and I got together (and still are).
The station owner hired the bloke, whom had worked there before and got fired before. The managers partner wanted me to stay on and offered me the position of station cook, as the British girl that cooked at that time soon was about to leave home. As no-one was to be convinced that we weren't a couple, we got a house to stay in. Luckily it had two bedrooms.
I focused on raising Niki and started working in the kitchen. Within a few days the hitcher showed his true ugly face. The booze had taken the edges off before and now he was in withdrawal as it was a semi dry camp. Maximum two beers a day and six on the weekends. He saved up his beers. And got nearly drunk and thus very frustrated twice a week. By then I had heard the story about his earlier leave: he used to beat up his misses so bad that she fled the house stark naked to ask for help one night. As it turned out he was convicted for domestic violence before and was on the run for an another trial. When he got verbally aggressive towards me and tried to get me into the sack I moved to the cooks house near the homestead. He moved into the men's quarters, bragged about our supposed sex life and left the next evening never to return. My bill to the ride from Hughenden to here was the total costs of petrol and food along the way, as he kept saying that he had trouble with his bank account he would soon solve. It didn't really bother me. I realized I must have a guardian angel with support worker skills and was grateful to be where I was.
I drove about 2000 km in three days straight. I must say I totally loved it. I have learned to appreciate the vast plains in North Queensland, Dwight Yaokam and I am hooked on Toyota Landcruisers ever since. The company was not impressive. I never felt at ease with the bloke neither threatened. The first day amongst many other things we got to talk about cultural diversity in The Netherlands (he was from New Guinea) and one particular anecdote impressed the hell out of him, as I found out later nearly literally. The anecdote concerned a Suriname creoles woman who got back to her partners infidelity by putting a hot ironer on his private parts when being asleep. We camped out on the back of the ute in his swag somewhere along the road. He never even tried to touch me, which saved me from having to find another ride. The combination of story telling and booze must have done it and I counted my luck.
We past through Mount Isa and I think it was there were the bloke picked up a young blue heeler he'd left behind months earlier. The woman who'd taken care of her nearly did not want to give the dog back, but she clearly recognized him. She jumped on the back of the ute and joined our company. That first night out she couldn't settle down on her chain, so the chap let her loose and thought she'd stay around. We found her dead on the road the next morning. He was devastated and couldn't get over it.
The night before arrival at the cattle station on the border of Arnhem Land we spent the night at Mataranka hot springs. That was really great. Touristy, but when arriving after dark one doesn't notice. We had the spring to ourselves and enjoyed drifting about under the stars.
Passing through Katherine I noticed a pet shop and went in. There were three heeler pups, two blues and a red. Intending to comfort the hitcher man I bought him the six weeks old blue bitch that jumped up and down trying to get my attention. When presenting him the pup he fumed, I was insensitive and he would have nothing to do with the dog. As we were already on our way out to the cattle station 300 km out there was no way back. Niki and I got together (and still are).
The station owner hired the bloke, whom had worked there before and got fired before. The managers partner wanted me to stay on and offered me the position of station cook, as the British girl that cooked at that time soon was about to leave home. As no-one was to be convinced that we weren't a couple, we got a house to stay in. Luckily it had two bedrooms.
I focused on raising Niki and started working in the kitchen. Within a few days the hitcher showed his true ugly face. The booze had taken the edges off before and now he was in withdrawal as it was a semi dry camp. Maximum two beers a day and six on the weekends. He saved up his beers. And got nearly drunk and thus very frustrated twice a week. By then I had heard the story about his earlier leave: he used to beat up his misses so bad that she fled the house stark naked to ask for help one night. As it turned out he was convicted for domestic violence before and was on the run for an another trial. When he got verbally aggressive towards me and tried to get me into the sack I moved to the cooks house near the homestead. He moved into the men's quarters, bragged about our supposed sex life and left the next evening never to return. My bill to the ride from Hughenden to here was the total costs of petrol and food along the way, as he kept saying that he had trouble with his bank account he would soon solve. It didn't really bother me. I realized I must have a guardian angel with support worker skills and was grateful to be where I was.
Hilton in the bush
One phone call to Goomeri and I had an option for work at a cattle station in Hughenden. Despite the warnings I hitched up North. Stationed myself at a truck stop and checked people out before approaching them for a ride. Luckily I just met nice people and got to Hughenden within a day. There I was picked up by the station manager with his teenage lady friend, whom seemed to have a bit of a habit. Anyway, they were hospitable and took me to the station. The manager appeared to have another living in friend, a pig that became his pet. I spent one night at the homestead and the next day I was driven to 12 mile.
After a brief introduction I was expected at the yards and there the real cattle work began. Lick runs, bore runs, windmill fixing, fencing, mustering, shifting, injecting, dehorning - the lot. Thank G I never had to castrate. The yard work was a bloody mess in every sense of the word.
The evenings were spent having a very necessary shower, dinner (cooked by the head stock man's wife) and reading or watching telly. This would be the one period I actually wrote in my diary regularly.
I only realized later why the men seemed to dance and jump towards the outdoor billy. It was the necessary means to get past a zillion cane toads. It seemed they were preparing to take over the land and everything on it at night.
The four stock men were nice and friendly. I remember bright Southern blue eyes and mystic dreamy black eyes, especially those of Potty - the sweetest jackeroo I came across in Australia. They all slept in the big shed. One night I spent on a bunk bed in the head stock man's guest room. It was impossible not to hear the couple. Apparently they watched telly in bed. At some time followed the sound of creaking springs and some grunting. Then a yell: 'Get of me RIGHT NOW you filthy bastard!' followed by the sound of a slap. He answered by starting a fight over de dog: 'But the fucking dog is allowed to sleep on the bed, you always...'
The next morning I opted for the old butcher shed. 2 x 3 m2, gauze all around, tin roof and a door. The station manager brought a double box spring over with fresh ironed linen and a warm blanket. There was an old shelve to put my gear on. The view at night was great: stars, stars and the odd wallaby grazing about. I called my little shed the Hilton hotel. And woke up to reality every morning at 4.30 h when the generator got started and we all headed for the ice cold showers in turns. The workmen's breakfast was a bit to heavy for my system, so after a while fruit and cereal where ordered in and I actually ate something in the morning. During sunrise we were already setting up at remote locations for further mustering and yard work. One morning, while driving up to the yards over a big flat, I saw the sunrise and the moon set at the same moment. Two huge orange circles at opposite sides of the horizon, a picture to remember.
The treat for a girl on adventure was of course the mustering. Very few times by car, more often the quad (better!) but best was flying. The station manager was a pilot and he took me for a thrilling ride into the air. It was amazing and great to oversee the station from air and good fun to muster the huge number of cattle feeling like a giant fly roaming about them.
It didn't take long before it became clear that the camp was only dry for the ringers. The head stock man had a liquid breakfast and kept a little supply under his seat in the ute. Every time he went for a piss he filled up the losses straightaway. As he held a key position shifting in the yard, the work got riskier as the day progressed. He missed, closed gates to early or to soon and didn't realize his contribution to the faults made. It got messier. Dip wasn't used after dehorning as it was found to expensive. Too many calves did not survive as their brains were exposed to the outside world. Once five bullocks out of eight whom were lined up in the ramp for injections and cutting the horn tips did not survive. They rammed into each other and were paralyzed instantly. There were so many 'casualties' I couldn't bear it, though of course I did not know what was normal or not. When a new stock man came along and left within a week, I took the offer for a ride to the NT and quit. As the pay was good and the expenses about zero A$, I actually saved up quite a little stash within six weeks time.
After a brief introduction I was expected at the yards and there the real cattle work began. Lick runs, bore runs, windmill fixing, fencing, mustering, shifting, injecting, dehorning - the lot. Thank G I never had to castrate. The yard work was a bloody mess in every sense of the word.
The evenings were spent having a very necessary shower, dinner (cooked by the head stock man's wife) and reading or watching telly. This would be the one period I actually wrote in my diary regularly.
I only realized later why the men seemed to dance and jump towards the outdoor billy. It was the necessary means to get past a zillion cane toads. It seemed they were preparing to take over the land and everything on it at night.
The four stock men were nice and friendly. I remember bright Southern blue eyes and mystic dreamy black eyes, especially those of Potty - the sweetest jackeroo I came across in Australia. They all slept in the big shed. One night I spent on a bunk bed in the head stock man's guest room. It was impossible not to hear the couple. Apparently they watched telly in bed. At some time followed the sound of creaking springs and some grunting. Then a yell: 'Get of me RIGHT NOW you filthy bastard!' followed by the sound of a slap. He answered by starting a fight over de dog: 'But the fucking dog is allowed to sleep on the bed, you always...'
The next morning I opted for the old butcher shed. 2 x 3 m2, gauze all around, tin roof and a door. The station manager brought a double box spring over with fresh ironed linen and a warm blanket. There was an old shelve to put my gear on. The view at night was great: stars, stars and the odd wallaby grazing about. I called my little shed the Hilton hotel. And woke up to reality every morning at 4.30 h when the generator got started and we all headed for the ice cold showers in turns. The workmen's breakfast was a bit to heavy for my system, so after a while fruit and cereal where ordered in and I actually ate something in the morning. During sunrise we were already setting up at remote locations for further mustering and yard work. One morning, while driving up to the yards over a big flat, I saw the sunrise and the moon set at the same moment. Two huge orange circles at opposite sides of the horizon, a picture to remember.
The treat for a girl on adventure was of course the mustering. Very few times by car, more often the quad (better!) but best was flying. The station manager was a pilot and he took me for a thrilling ride into the air. It was amazing and great to oversee the station from air and good fun to muster the huge number of cattle feeling like a giant fly roaming about them.
It didn't take long before it became clear that the camp was only dry for the ringers. The head stock man had a liquid breakfast and kept a little supply under his seat in the ute. Every time he went for a piss he filled up the losses straightaway. As he held a key position shifting in the yard, the work got riskier as the day progressed. He missed, closed gates to early or to soon and didn't realize his contribution to the faults made. It got messier. Dip wasn't used after dehorning as it was found to expensive. Too many calves did not survive as their brains were exposed to the outside world. Once five bullocks out of eight whom were lined up in the ramp for injections and cutting the horn tips did not survive. They rammed into each other and were paralyzed instantly. There were so many 'casualties' I couldn't bear it, though of course I did not know what was normal or not. When a new stock man came along and left within a week, I took the offer for a ride to the NT and quit. As the pay was good and the expenses about zero A$, I actually saved up quite a little stash within six weeks time.
Small town, small talk
A grocers family took me in. For 200 dollar a week I kept the house neat and tidy and picked the kids up from school and dropped them at their sport clubs. The three kids cooked in turns and both parents worked the majority of the week in the local grocery shop. I had more time off than I could handle. I ran laps around a pond down town, followed a course in line dancing (great fun hopping about with man and woman of all sizes and ages) and went to martial arts. The kids allowed me to join their social circle and so I socialized accordingly. There was a B&S ball and the odd weekend on a cattle station of a befriended family. The mother and the son were gifted piano players and the station was very well kept and preserved. Some of the sheds way out could have easily been part of an outdoor museum. I loved the time spent there. And there was a but about this town. My Dutch big city mentality and style was tolerated but not approved of and in the end it got to me. I did not feel like adjusting as I was convinced 'they' were narrow minded and I came to Australia to broaden mine. Also there was not much to do. When I got a secretarial position offered at the mines I realized it was time to move on.
Milk, olives and a broomstick
I started working at a farm near Clermont, QLD, for a 81 year old lady. She was deaf, had one eye and could not stand up straight anymore. She ran her farm for years with little help and decided to start an olive orchard. I was impressed with her personality, aghast about her living conditions and eager to get into it. I worked seven days a week for 80 dollars (I am not sure about the share of wages being transferred to the arranging party). I was happy seeding a veggie garden, planting trees, putting in the irrigation system and weeding and ploughing acre after acre by hand and spade. Even the flies that covered my face almost the entire day did not make me falter. The facilities almost did. They were situated beside the lady's bedroom, lacked a door and only needed flushing after the bigger messages - so she believed. Cleaning was a word that wasn't used for a very long time. You could describe her interior as extremely 'zen'; there was almost nothing there. Still, pests of all sorts found enough to linger about and leave their traces, which she hadn't seen or bothered about for many years before.
Better were the odd muster jobs we did together. The more then thirty year old ute existed out of four wheels, a rusty carcass and a steering wheel and that was really about it. The diesel needed to be sucked out of the barrel. The gear did not work properly so we buck jumped along the way. Once we had to make our way around a yard on foot to shift twelve odd cows and got covered in what I think was called spear grass. We both had to get undressed to be able to sit in the car to get back home and laughed our heads off doing so. Maybe cackling is the better description of her laughter. Less funny was the cow she expected me to milk. After all I was a Dutch girl wasn't I? I never even seriously tried to catch her (the cow that is) as she had a murderous look on her face and still hadn't weaned her last calf which was more then halve her size. I cooked and cleaned between jobs and occasionally I was able to ride an old friendly horse without any gear but a little piece of string. Although officially that was a chore too; checking the paddocks.
You could hear the phone ring miles away through the outdoor speakers. Of course I was never in time to pick it up, I wonder if she was. Meanwhile the villagers came by every now and again to see if I was fine, as the lady had a reputation. When she started to be really nasty when I wanted an afternoon off once a fortnight or when doing my laundry I gave in to another job offer coming from someone out of town. I became a home help.
Better were the odd muster jobs we did together. The more then thirty year old ute existed out of four wheels, a rusty carcass and a steering wheel and that was really about it. The diesel needed to be sucked out of the barrel. The gear did not work properly so we buck jumped along the way. Once we had to make our way around a yard on foot to shift twelve odd cows and got covered in what I think was called spear grass. We both had to get undressed to be able to sit in the car to get back home and laughed our heads off doing so. Maybe cackling is the better description of her laughter. Less funny was the cow she expected me to milk. After all I was a Dutch girl wasn't I? I never even seriously tried to catch her (the cow that is) as she had a murderous look on her face and still hadn't weaned her last calf which was more then halve her size. I cooked and cleaned between jobs and occasionally I was able to ride an old friendly horse without any gear but a little piece of string. Although officially that was a chore too; checking the paddocks.
You could hear the phone ring miles away through the outdoor speakers. Of course I was never in time to pick it up, I wonder if she was. Meanwhile the villagers came by every now and again to see if I was fine, as the lady had a reputation. When she started to be really nasty when I wanted an afternoon off once a fortnight or when doing my laundry I gave in to another job offer coming from someone out of town. I became a home help.
Subscribe to:
Posts (Atom)
