Stargazing

Family night voor Astrid & Joy. Al weken probeerden wij de lokale Astro Tour bij te wonen en steeds kwam er iets tussen, het stond even niet in de sterren voor ons zeg maar. Vandaag wel. We hadden een fantastische afsluiting van een leuke dag. Onze dag begon voor mij met een gesprek met de directrice van Joy's school. Type dikke ouwe vuurspuwende draak, dus mijn pogingen om gezonder eten in de school te krijgen, de Yawuru (lokale bijna uitgestorven taal) lessen wat leuker te maken en wat minder nadruk op competitie maar grotere nadruk op coöperatie te krijgen losten als snel in rook op. Weten we dat ook weer. Daarna naar een dienst in Joy's school kapel. Leuk, weer eens wat nieuws. Ik was nog nooit in de kapel geweest en Joy had een kleine bijdrage in de dienst dus daar ging ik dan. En Alleluia! Ik heb bijna alle cues gemist, al staan alle 'samen' stukjes vetgedrukt in het programma en wordt dat bijna letterlijk gevolgd. Uiteindelijk hield ik maar gewoon mijn mond. Het thema was Love one another en vervolgens ging de dienst over toen Jesus dood ging en hoe Judas vertrouwt werd om op pad te gaan met een belangrijke boodschap (duh, vertrouwen of nativiteit?). En die priester maar aan de wijn, ja zo kan ik het ook, hij bleef maar naar die beker grijpen! En toen de communie. Moet je als je ongelovige bent nou wel of niet in de rij naar voren om vervolgens een stukje ouwel te krijgen waarvan je niet weet wat je ermee aan moet? De hele etiquette zou vermoeiend geweest zijn als het niet zo vermakelijk was. En klas vol 7-jarigen zit nl niet stil een uur lang dus er gebeurde van alles naast, achter of tijdens de kerkelijke rituelen en dat was grappig om te zien. Gelukkig eindigde de dienst in een swingend nummer over dansen (ja, zelfs nadat hij was opgehangen). Een lekker deuntje dat nog een tijdje bleef hangen. Toch wel gezellig zo een dienst. De rest van de dag heb ik wat rondgefietst om klusjes en boodschappen te doen totdat het tijd was voor de 'assembly'. Een wekelijks eindbijeenkomst van de lagere school waar Joy wederom het podium op mocht om een Certificate of Merit in ontvangst te nemen. Deze keer is de beschrijving wat langer dan Goed gedaan, fantastisch lezen etc, er staat: Joy is a delight to teach as she is always enthusiastic and prepared to learn. She always strives to do her best and is helpful to others in the class. Well done Joy! Trots als een pauw was ze. Ik was een pauw zonder mooie staartveren want hoe kan het toch?! Thuis wil ze nooit wat horen als ik iets probeer te delen/over te brengen (zij weet namelijk alles al), raffelt ze dingen af en steekt ze geen vinger uit tenzij ze er echt niet onderuit komt. Ik schaam me diep, ben tenslotte een afgestudeerde pedagoge. Ik snap het niet. Hoewel ik regelmatig complimenten krijg over Joy en leraren zeggen 'het is duidelijk dat je thuis veel leuke dingen met haar doet en ze het goed heeft, het is echt een heerlijk kind!', hoe komt het dan dat ik moet zeuren om dingen gedaan te krijgen? Gekker is nog dat ik over dit soort dingen anderen dus advies geef in mijn werk en met goed resultaat. Breek mijn klomp. Enfin, ik dwaal af, het ging over leuke dingen. Na de assembly en dus na school ging Joy naar het circus voor een extra les in 'areal work'. Zij koos voor 'silk', wat betekent dat ze in twee stroken zijde klimt en daarin allerlei capriolen uithaalt. Het ging heel goed en ze heeft genoten. Onderwijl was ik met een groepje vriendinnen naar een meditatieklasje voor Tibetan Dragon Meditation. Twas leuk en ik kwam er zoals meestal vrolijk en opgeruimd vandaan. En dan de avond. Vrijdagavond is dus onze family night. Eten we iets wat we extra lekker vinden of gaan uit eten, spelen we spelletjes tot laat, of kijken een film (veruit Joy's favoriet). Vanavond dus eindelijk de tour. Stiekem via de McDonald (wil eigenlijk niet toegeven dat wij daar wel eens langsrijden, want de softijsjes... Bij aankomst op de tour locatie net buiten de stad/het dorp zaten er zo een 25 mensen opgesteld in een halve cirkel rondom zes giga telescopen. En daar ging er een andere wereld voor ons open. De gids kon goed en op een leuke manier uitleggen hoe snel en op welke wijze de aarde beweegt, zo ook de planeten zich tot elkaar en de sterren verhouden in onze Milky Way. Tweehonderdduizendmiljoen sterren zei hij, calorieën hoorde ik en had plotseling inzicht in waarom dat buikje er nog steeds zit. Indrukwekkend wat we allemaal kunnen zien, en dan in het bijzonder vanaf deze locatie. Het blijkt, ja, even opscheppen, dat sterrenkijken in Broome echt bijzonder is. 18 graden van de equator kun je vrijwel alle constellaties bekijken als is het soms maar deels. En de vrijwel altijd heldere luchten maken het nog gemakkelijker. We hebben ontzettend veel geleerd en echt genoten van de informatie die vaak met de nodige humor werd overgebracht, het kijken, het gezelschap en het besef van hoe bijzonder het is dat wij leven. Wij miniscule, nietige, zeer tijdelijke wezentjes. Geluksvogels, ik blijf het zeggen.

To Ride an Ass

Tien dagen geleden en vandaag vierden Joy en ik onze emigratie naar Australië met ons eigen kleine familie ritueeltje: iets nieuws doen. Op de bewuste dag, 23 maart, waren wij precies vier jaar in Australië. Joy woont dus al langer hier dan zij in Nederland geleefd heeft. Dat was toch wel even een moment om bij stil te staan voor mij. Met Joy mondde het uit in een gesprek over 'het gras aan de andere kant van de heuvel dat groener lijkt'. Dit naar aanleiding van Joy's idee dat het leven in Nederland toch leuker is terwijl wij ontelbare keren terughoren dat het klinkt alsof ons leven een superlange heerlijke vakantie is (en zo voelt het eigenlijk ook!). We zullen nooit weten of zij hetzelfde idee zou hebben over Australië als zij opgroeide in Nederland en besef zou hebben van een mogelijk leven hier. Enfin, we vieren ons leven hier toch want het is mooi en het is nu vier jaar sinds de grote stap. Joy is het overigens met mij eens dat het steeds beter wordt en dat lijkt haast niet de kunnen.
We zijn lekker uit eten geweest en hebben genoten van een avondje opdoffen, elkaars gezelschap en smullen. De lemon tart bij Cafe D'Amore, echt, het is een orgastronomisch hoogtepunt. Enfin, iets nieuws doen, semi-avontuurlijk, is tot nu toe elk jaar weer heel anders uitgepakt. Nadat wij ons eerste emigratieverjaardag over de Kimberley vlogen in een Cessna, het tweede jaar met de hovercraft Roebuck Bay in gevaren zijn en daar op de mudflats getafeld hebben, hebben wij ons het derde jaar heel gemakkelijk gemaakt en had ik een heerlijke spa behandeling en ging Joy er op uit om met vers geplukte bloemen zelf cremepjes te maken en daar mij mee in te smeren. Eigenlijk wilde ze dat dit jaar weer doen, maar ja, de deal is: iets nieuws. Wat nu? was dus de vraag die ons vanaf begin maart bezig hield. Uiteindelijk heb ik een middagje paarden geregeld, iets waar Joy heeeel blij mee was. Een paar kennissen van ons wonen op 12 mile, net buiten Broome dus en die waren bereid om dit mogelijk te maken. De paardenervaring zou iets zijn met eerst verzorgen, dan rijden, daarna voeren en wat leren van en over paarden. Derhalve togen wij vandaag wij met lange broek en fietshelmen naar Claudia, Tony en kinderen. We kregen een tour over hun stuk grond en hebben kennisgemaakt met drie kamelen: een reuze dame Karli, een scharminkel in revalidatie Cabellero en de los lopende bruine krulkameel Pespi Cola. Daarna leerden wij de paarden kennen: een met een onuitspreekbare, niet te onthouden en dus nu onbekende naam en Pawpaw (papaja), een prachtige jonge Arabische hengst. En toen bleek er nog een bewoner, namelijk Muldoon, het muildier. Daarna hebben we nog ik weet niet hoeveel honden leren kennen, kippen en de butcher bird familie die zich ook permanent gevestigd heeft bij deze beestenbende. Het leuke was dat alle dieren steeds met elkaar communiceerden en het goed met elkaar kunnen vinden. Paarden en kamelen hinniken naar elkaar zodra zich er een aandient of weggeleid wordt. Honden en kippen scharrelen rond waar de actie is. Het was allemaal super gemoedelijk en fijn. Omdat het anoniem te blijven paard nog moet leren mensen op zijn rug te verdragen waren Pawpaw en Muldoon voor vandaag gecharterd. Helaas bleek Pawpaw kreupel en restte voor ons paardenavontuur Muldoon. We hebben ze wel samen geborsteld en geknuffeld. Daarna heeft Joy een paar rondes begeleid op het muildier gereden terwijl ik ernaast klossend het paard of muildier? werd voor het anderhalfjarige kind van onze gastheer en -dame. Toen er genoeg rondjes gereden en rondgeklost waren en nadat de paarden gevoerd waren kon ik achteroverleunen en genieten van 'bush Broome' terwijl Joy zich rollend in het zand en springend op de trampoline met de kinderen vermaakt heeft. Vervolgens werden we voor het avondmaal uitgenodigd en was zo de middag om. Twas niet echt wat ik in gedachten had (ik had graag samen met Joy een lange rit gemaakt) maar het was fijn en Joy heeft echt genoten. Het nieuwe van vandaag zat em niet zo zeer in de ervaring maar meer in de vriendschap die zich lijkt te ontwikkelen tussen Tony, Claudia en mij en tussen Manaki, Kaiana en Joy. Vind ik mooi.

Taligheid (2)

Taal, toch wel heel belangrijk. En goed voor de lach. Joy spreekt nog steeds Nederlands thuis en Engels op school. Het komt regelmatig voor dat zij mij verbetert, vooral in uitspraak. We lezen ook boeken in beide talen en Joy en ik spelen nu Scrabble, ook in beide talen. Dat levert soms grappige woorden op. Want wat er wel structureel gedaan wordt is een uitdrukking of grammaticaregel gewoon toepassen op de andere taal, en dit gebeurd dan toch vaker van het Engels naar het Nederlands dan andersom. Of woorden die even niet paraat zijn, die worden vervangen met het Engelse woord. 'Toen ik de kleren gefetched had moesten we naast Jesus staan en verdrietig kijken. Dit is als hij aan het cross genaild wordt.' Niet schrikken, Joy zit wel op een katholieke school maar dat merk je eigenlijk alleen maar rond Pasen en kerst.
Behalve boekjes lezen we tegenwoordig ook etiketten in de supermarkt. Want ik kan wel blijven zeggen of een product gezond of minder gezond is, het moet haar zelf toch een keer duidelijk worden. Dus we nemen het boekje Wat zit er in uw eten? mee en dan gaan we op stap. Joy wordt zich hierdoor behalve van de inhoud van producten ook veel bewuster van wat er allemaal in de winkel ligt. Van de week kwamen we onderweg naar de melk langs het vlees. En plots valt haar oog op het 'vers' huisdiervoer in de koeling. Zij riep prompt: 'Mam, gross (gatver), moet je kijken! Mice!'. We bekijken het product nog eens goed samen en Joy leest dan het volledig etiket: 'Fresh Paws, diced mice'. Er stond mince, maar goed je leest wat je verwacht te zien op deze leeftijd en dus ligt er in plaats van 'blokjes gehakt' (vraag mij niet wat het is, het klinkt ook behoorlijk gatver in mijn oren), 'in blokjes gehakte muizen'. Klanten rondom ons vonden het ook een bijzondere vondst en winkelen al grinnikend verder.
Vandaag was het mijn beurt. Ik sprak met Sally die net uit het ziekenhuis is in verband met een operatie die haar behoorlijk immobiel gemaakt heeft. Vragend hoe zij zich vermaakt, en ruim 80-jarige die superactief is, vertelt ze mij dat ze heel veel creatiefs heeft gedaan: naaien, breien, kalligrafie en nog zo meer. Ik deel dan met haar dat ik ook een heel oude hobby weer heb opgepakt, namelijk 'crotcheting'. Zij barstte in lachen uit en ik had al gauw de grap door. We zijn er allebei even goed ingebleven. 'Crochet' is het Engelse woord voor haken, op zijn Frans uitgesproken normaliter. 'Crotch' heeft verschillende betekenissen maar het meest voor de hand liggend is toch wel het kruis. Niet dat van Jesus in dit geval! Die tussen de benen. Maar echt, het is heel onschuldig. Ik probeer een regenboogkleurige katoenen flessenhouder voor Joy te haken. Kweet niet of ik nog een steek kan zetten zonder te hikken van de lach.

De Tweede Wereldoorlog in Broome

Zaterdag 3 maart was er in Broome een herdenkingsdienst. Wellicht hebben sommige van jullie het voorbij zien komen op het nieuws, wij kregen een link doorgestuurd van het korte bericht tijdens het NOS journaal. Met enige schaamte moet ik toegeven dat ik het verhaal achter deze dienst pas leerde tijdens de aanloop ervan. Het blijkt dat er 68 Nederlandse vrouwen, kinderen en sommige mannen in de haven verbrand en/of verdronken zijn nadat ze werden beschoten door Japanse bommenwerpers. De Nederlandse piloot Gus (Guus?) Winckel was de held van de dag toen hij een van de bommenwerpers uit de lucht schoot. Ook enige locale mensen die wat van de slachtoffers hebben kunnen redden werden geëerd voor hun daden. De luchtaanval was deel van een poging van de Japanners om Australië te bezetten. De aanval was onverwacht en de Nederlanders waren hier net aangevaren omdat zij Indonesië met ontvluchtten. Voor degenen die geïnteresseerd zijn zie hieronder een link naar een 'podtour' die indrukwekkend is gemaakt met interviews en geluidseffecten, en een artikel op de website van de ambassade.

http://www.abc.net.au/local/stories/2012/02/27/3440674.htm?site=kimberley
http://australia.nlembassy.org/news/2012/02/70-years-commemorating-dutch-victims-of-the-broome-air-raid.html
http://nos.nl/video/347665-oorlog-van-een-dag-herdacht-in-broome.html

Wij zijn naar de dienst in Bedford park geweest. Op de fiets in de vroege zaterdagochtend en dus een beetje te laat. Tot onze verbazing waren er duizenden mensen en uiteindelijk duurde de dienst bijna twee uur. Toen vonden we het eigenlijk niet zo erg meer dat we een beetje later arriveerden. Twee uur is lang in de zon aan de baai. St Mary's middelbare school dansstudenten lieten een prachtige interpretatie van die ochtend 70 jaar geleden zien, die alle speechers die volgden op de uitvoering sprakeloos lieten. Dus gelukkig voor ons verkorte versies van de speeches en daarna nog een kranslegging. Joy en ik schuilden in de schaduw van een paar opgezette tenten. Het werd ons al snel duidelijk dat hier de Nederlanders geparkeerd waren: toen er gesalueerd moest worden en iedereen opstond moesten alle mannen bukken! Australische producten zijn niet gebouwd voor Nederlandse lengte. Ik raakte aan de praat met een paar aardige mannen die alle vier de zonen van Gus bleken te zijn. Gus is nu 99 jaar oud en zijn gezondheid liet reizen naar Broome niet toe. De zonen wonen net als vader in New Zealand en schijnen goed te boeren. Er werd bij het afscheid onbeschaamd met me geflirt en ik vroeg me even af of dit nou typisch Nederlands gedrag was (wat ik niet meer herken) of dat de heren wellicht door alle aandacht en publiciteit stijf stonden van adrenaline en testosteron (pun not intended). Enfin, het was een opmerkelijke ochtend die werd afgesloten met een luchtshow van alle in Broome bestaande luchtvaartuigen (een beetje onnodig maar tijd vullend) en uiteindelijk het overvliegen van een paar gevechtsvliegtuigen in formatie. Een Nederlandse getinte ochtend in Broome...

Country Girls, Beach Bums, Forrest Nymphs and City Slickers

Tja, als je dochter bijna acht weken schoolvakantie heeft en jij zelf een kleine zes weken dan moet er wel wat gebeuren natuurlijk. Na een super relaxte start en onze tijd op Eco Beach hadden we nog een weekje om een reisje voor te bereiden, mentaal dan hè want wat zijn we lui geweest.
Drie weken lang hebben we in het zuidwesten van west Australië doorgebracht. Eerst een paar dagen ons hart op halen bij mijn oude vriendin Satrup. Shop till you drop dagen doorgebracht in Fremantle want begin januari is er superuitverkoop. Veel leuke nieuwe kleren en schoenen voor Joy gekocht; de kleine fashionista was op zijn zachts gezegd erg in haar nopjes.
Daarna met Sattie en Prabutha een weekje naar Margaret River geweest. Behalve relaxen hebben we daar dagelijks een mini-avontuur beleefd. De ene dag naar het mooie strand bij Meelup, de andere dag zwemmen in Blackwood River, dan weer wandelen in Boranup forrest, of paarden, kangoeroes, konijntjes en geiten voeren bij een kinderboerderij en vervolgens grotten bezoeken. Jewel Cave was zonder meer de mooiste. En dan natuurlijk Simmo's ijsjes eten, wholesome foods in het stadje genieten, wandelen en verwend worden, want koken hoefde ik niet dat deden de vriendinnen. Heerlijk.
Daarna hebben we een week in een boarding school doorgebracht. Daar was een AVP gathering voor de regio; vrijwilligers uit Azië, Australië en New Zealand kwamen samen om van elkaar te leren, met elkaar te delen en vooral te genieten van het samenzijn met de like-minded. Ik heb ook een paar dagen training gehad, in werken met Shame, Restorative Practice en Trauma Healing. Daarnaast nog een avond vermaak met elkaar met zang, dans, verhalen, theater en spel. Heel inspirerend, ik ben er nog vol van en heb veel geleerd dat ik zowel in mijn werk, mijn persoonlijke leven als in toekomstige AVP workshops kan toepassen. Joy heeft een paar dagen in de vakantieopvang doorgebracht en genoot. De school waar wij verbleven is een peperdure kostschool dus de faciliteiten zijn goed en dat merkte zij vooral in de activiteiten en ruimte. En weer waren maaltijden geregeld en soms uit eten of naar de toko. Echt vakantie dus. De paar dagen die overbleven zijn we naar Aqwa geweest; een onderwater dierentuin. En naar een ware chocoladefabriek, dat was een verrassing voor Joy en die viel in goede aarde, eh cacao. Dan nog een bezoek aan het kindertheater, een pantomime stuk over migranten. Heel goed en Joy mocht nog even backstage. Wij hebben ook een dagje stads cultuur 'gedaan' en togen naar de WA State Gallery en het WA State Museum. Fantastisch voor kinderen, interactief en gewoon leuk. Daarna naar de 3D bioscoop om Hugo te zien, een aanrader voor klein en groot.
Voor beiden was het heerlijk om met goede vriendinnen te zijn en de vele nieuwe mensen in AVP te leren kennen. Iedereen was stapelgek op Joy en omdat het allemaal interessante en bewogen mensen zijn heeft zij veel meegekregen van deze trip. Niet alleen veel cadeautjes maar vooral ook de ervaring van het leven met andere leuke mensen. Het was verrijkend. Inmiddels zijn we weer thuis. We hadden een week om bij te komen van alle leuks. School en werk zijn deze week weer begonnen. Daar zijn we ook blij mee want we hebben het allebei goed en genieten van de vrije middagen. Het heeft lekker geregend in de week na thuiskomst, we hebben een dag van een hele dag 26 graden genoten, ongekend. Nu moeten we weer een regendansje doen, hoewel dat is altijd een beetje link hier want je wilt ook weer niet met huis en haard (hier fan/airco) je straatje uitgespoeld worden. We hebben het goed en hopen dat het in ons oude koude kikkerlandje met jullie ook goed gaat. Liefs.

A Rejuvenating Christmas

Tja, als je geen familie dichtbij je hebt om kerstmaaltijden mee te delen, wat doe je dan? Dan zucht je verzaligd dat je niet aan de 1e Kerstdag bij die en 2e Kerstavond bij die en volgend jaar andersom-politiek mee hoeft te doen, dat onze boom geen naalden heeft en niet de tuin in hoeft - weer of geen weer, dat je de kerstmarkt niet kan missen omdat die er niet is, en dat je niet in het zwart of feestelijk hoeft en dat ook je boom niet met de mode mee hoeft te doen. In plaats daarvan boek je een paar nachten in het Eco Beach resort en leef je de kerstdagen totaal verzaligd door en ja wellicht niet in de sfeer van here Jezus maar wel in die van de materieel onder ons verlichtten. Wij hadden een villa geboekt in een resort 1,5 uur rijden ten zuiden van Broome. Normaliter ver boven ons budget maar met een super aanbieding te doen. Bij aankomst kregen we een ijsthee aangeboden inclusief een verfrissend doekje. Daarna werden we naar onze villa geleid; niet de geboekte Garden View Villa maar de 'met complimenten, dit is ons kerstcadeau aan jullie' de Ocean Front Villa. We hebben daar drie dagen esthetisch gehuisd, meer naar de zee gestaard dan de meegebrachte boeken gelezen en kwamen voornamelijk te voorschijn voor de maaltijden (bijna allemaal inclusief zo ook kerstmaaltijden) of om te spelen. Spelen zijnde drijvend van het uitzicht genieten en zeemeermin verstoppertje doen in de 'infinity pool', scrabbelen met cocktails in het openlucht lounge gebied, wandelen op het strand bij laagtij om anemonen, zeekomkommers, hermietkrabbetjes, zeesterren en nog meer moois te bewonderen of om met hoogtij in een minikajak op de golven te dobberen. Een poging wagen op de 'stand up paddle board' en het cricket spel op Boxing Day (2e Kerstdag in NL) was echt teveel moeite. In plaats daarvan heb ik een massage geboekt en de laatste ochtend aan de yogales meegedaan. Ik kwam absoluut vernieuwd, verjongd en verzaligd terug thuis aan gisteren en ook Joy heeft zich erg vermaakt op Eco Beach en in de villa met haar kerstcadeautjes. Voor foto's verwijs ik naar de website www.ecobeach.com.au omdat de onderwatercamera het deze keer onder water toch niet zo leuk vond en het opgegeven heeft. Wij hopen dat jullie ook een fijne kerst hebben doorgebracht. Als bovenstaande aantrekkelijk klinkt, en natuurlijk als je heeeel lief zal zijn, mag je volgend jaar wel mee :)

Bonne Annee

Sinterklaas in Broome

Wat een ontzettend leuke verrassing wachtte ons van de week bij thuiskomst! Pepernoten, snoepgoed, cadeautjes en lieve kaartjes. Dat stellen wij zeeeeer op prijs. Joy's gezicht sprak boekdelen: zo opgetogen was ze nog niet toen ze haar vader weer zag ;) Mjam mjam wat zijn die pepernoten lekker. Terwijl ik bedank berichtjes via email aan het opstellen was en vroeg wat Joy wilde zeggen, zei Joy: 'Dank je wel voor de pepernoten, ik heb ze al bijna op'. Waaat? Ingrijpen mama! Erg lief VriendSinten, dank jullie wel voor deze verrassingen. En we zijn die Pieten die de cadeautjes op onze stoep en in ons postkantoor hebben achtergelaten ook dankbaar. Joy merkte nog op dat ze in Nederland goed kunnen verpakken: er zaten namelijk geen mieren in de zak pepernoten... Deze mama was weer te laat om enige verwachting in te bouwen voor het Sinterklaasfeest: ik kon de sinterklaasliedjes niet meer vinden, we mistten de intocht op tv en wortels verdrogen zodra je ze in de schoen legt. Pepernoten bakken is zondag wel gelukt dus nu hebben we er zoveel dat we ons echt Sinterklaas-misselijk kunnen eten. Is het toch nog Sinterklaas in Broome.

Water, water!

Terwijl ik dit typ vallen de eerste regendruppels sinds maart dit jaar op het dak. Wat een heerlijk welkom geluid. Vandaag vielen de wolken al op maar dat ze regen hielden hadden we niet gedacht. Joy schrikt even wakker van het weer onbekende geluid maar verheugt zich nu met mij op de glimlachende planten en bomen morgenochtend.
Er was meer water vandaag. Vanmiddag had ik mijn 'performance appraisel'. Het is alweer een jaar geleden dat ik voor deze baan ben aangenomen en dan moet je even langs de meetlat. Skill sets met scores van 1-5 die betekenen in volgorde: 1 doe je niet, 2 doe je niet goed genoeg, 3 doe je wel en volgens verwachte standaard, 4 doe je erg goed, en 5 zo goed dat het eigenlijk nooit gescoord wordt want het is gelijk aan 'walking on water'. Dan volgen er natuurlijk argumentaties voor de scores. Het lijkt erop dat ze op het werk net zo blij zijn met mij als ik met de baan. Mijn rapportje barst van de 4-en en ik kreeg zowaar drie 5-en. 'Walking on sunshine' werd vandaag 'Walking on water, whooah and don't it feel good!'.
Leuk natuurlijk zo een dagje en dat terwijl het leven al zoooo goed is. Dacht van de week nog: ik moet er maar eens een stukje over schrijven voor de krant hier, zo een ik-wil-het-van-de-daken-schreeuwen-moment. Of het nieuws is weet ik niet, maar gewoon, even het leven in Broome vieren. Zeveren over het heerlijke klimaat, de geweldige mensen, de fantastische natuur, de leuke dingen die we doen, onze gezondheid, samen zijn... genieten x

Hitting Town

Een van de dingen op de agenda tijdens Rick's verblijf hier was een avondje uit voor mij. Ik ben nog steeds terughoudend met het gebruiken van een oppas (lees: ik doe het niet, hoewel heel soms wel uitwisselingen met vriendinnen plaatsvinden) en wilde dus graag van deze gelegenheid gebruik maken. Een avondje uit eten met daarna een concert van Tijuana Kartel viel in het water door omstandigheden dus het werd een gewone zaterdagavond uit in Broome. Onder geleide van vriendin Kiren toog ik naar The Oasis; een pub zoals ze hier vrij standaard zijn. Er was een dj, er waren pooltafels en veel mensen, zonder uitzondering natuurlijk stevig onder invloed van het een en ander. Het poolen was leuk, dat heb ik jarenlang niet gedaan. Socialiseren was te doen maar niet echt enerverend, de muziek echt goed en het dansen was heerlijk. Kiren hield wel van een beetje aandacht dus die werd door menigeen opgewreven, er werd aardig met wimpers gewapperd en telefoonnummers uitgewisseld. Voor mij hoefde dat allemaal niet maar het het een kon naast het ander bestaan dus het was okee. Toch was ik om een uur of een wel uitgekeken en gedanst en togen we richting huis. Rick paste ondertussen niet alleen op Joy maar ook op Kiren's drie kinderen. Onderweg naar huis deelden wij een taxi met een paar vriendelijke heren. Zij zijn Maori's en werken in de mijnen in de Pilbara (600 km ten westen van Broome). Of wij het erg vonden als we met de taxi even via MacDonalds reden? Nee hoor, prima. Er werden 10 fish filet burgers besteld, 10 quarterpounders, heel veel friet enzovoort. Ik zat met mijn oren te klapperen. Het bleek voor een paar collega's te zijn die met hen in een van de duurste resorts hier verbleven. Dat werk in de mijnen betaald goed blijkbaar. Enfin, Kiren weer in actie en die haalt er een uitnodiging voor de volgende dag uit om met deze groep mannen de dag op een jacht door te brengen. De volgende ochtend vroeg zij mij ook mee, nou leuk, ik breng graag een dagje op het water door dus wilde wel mee. Rick heeft die middag weer opgepast en wij togen naar de haven. Daar bleek het jacht de catamaran Karma IV te zijn, die als slogan draagt: 'if the music is too loud, you are too old'. Een 18+ evenement. Daar kon ik nog wel mee leven, de muziek was niet te hard. Dat het een 25- evenement was werd niet van tevoren aangekondigd dus ik kan wel zeggen dat ik me eenmaal aan boord een beetje misplaatst voelde. Gelukkig was Niko 40 jaar dus helemaal alleen was ik niet. Uiteindelijk heb ik een topdag gehad. Achter de catamaran hingen een paar 'floaties' en netten waarin je kunt zitten in het water. De eerste keer dat Kiren en ik ons op de floaties waagden werden we er op ons buik op getrokken, errug flateus maar niet heus. Een volgende poging had een een goede tactiek gevonden en kon ik zo van de ene floaty naar de andere overstappen, dat voelde een stuk beter. De collega's/Maori's die meekwamen waren al net zo vriendelijk, Niko en Aaron ook nog eens bijzonder mooi, het weer natuurlijk heerlijk en de muziek goed (jammer dat een foto van ons samen voor mij erg onvoordelig uitpakte, wellicht omdat ie van 10 cm afstand is genomen? niet geplaatst dus). De hoeveelheid wodka-passievrucht die erdoor heenging die dag, de slogan en de 16-jarigen dansend in bikini's maakten mij verder niets uit, Kiren had er helaas wel last van. Een voor mij bijzonder onverwacht leuke dag werd afgesloten in warme omhelzingen van de mooie Maori mannen, een hoogtepunt van het jaar!

Papa op bezoek

Een dag na de circusvoorstelling kwam Rick aan voor een bijna vierweeks bezoek. Gelukkig voor Joy ging het aftellen vrij snel en voor haar is het erg de moeite waard geweest. Rick bleef bij ons en heeft menige ochtend op school doorgebracht met Joy in haar klas. De eerste en laatste week van zijn verblijf waren schoolweken, daartussenin hadden we twee weken vakantie. We hebben Rick aardig wat plaatsen laten zien die wij de moeite waard vinden. Op de foto staan Rick en Joy op het strand bij Roebuck Bay na een bezoek aan de Broome Bird Observatory. Daar hadden we gewandeld en vogelaar gespeeld.
In deze periode heeft Joy helaas haar klasgenootje Eli verloren aan een auto-ongeluk, een vriendje dat zij al kende sinds onze aankomst in Broome. We zijn naar zijn dienst geweest en ik geloof dat Joy het allemaal wel 'een goed plekje' heeft gegeven.
We hebben een minivakantie in The Kimberley gevierd. We zijn via Tunnel Creek naar Windjana Gorge gereden, hebben daar overnacht en verbleven daarna nog twee nachten bij Bell Gorge. 1100 km hebben we gereden in die paar dagen, waarvan het gros op onverharde weg. Voor mij was het superfijn dat Rick van autorijden houdt want ik had zelf niet die hele afstand willen afleggen. Tunnel Creek was bijzonder: een lange tunnel, grotendeels met water gevuld. Donker dus en dan met zaklamp op het hoofd door knie- of middeldiep water waden, wetende dat er zoetwaterkrokodillen leven. Joy heeft bijna vier weken op Rick zijn schouders gezeten, ik heb mij even zorgen gemaakt over atrofie van haar benen; zij liep gewoon niet meer zelf!, en dat vervoer kwam in Tunnel Creek wel heel goed uit. Aan het uiteinde van de tunnel hebben we nog wat eeuwenoude rotsschilderingen gezien van Wandjana's; afbeeldingen van de Aboriginal spirit world. Windjana gorge was redelijk droog, niet onverwacht aan het einde van het droogseizoen. De gorge is vrij lang, ik geloof dat wij er een kilometer of 3-4 ingelopen zijn. Gelukkig aardig begroeid langs de oevers voor de broodnodige schaduw en we hebben een paar krokodillen gezien. Van alle gorges wordt er in deze afgeraden te zwemmen omdat er zoveel zijn, dan kan het toch risicovol zijn voor mensen. Over het algemeen maken wij ons hier vooral zorgen over zoutwaterkrokodillen. Rick wilde niet echt iets organiseren voor het slapen tijdens het kamperen en ondanks dat ik wat spullen geleend had van een vriendin eindige hij op een dun dekentje in een superklein tentje voor de nacht. Hij had ook een redelijk comfortabele stretcher kunnen gebruiken maar die paste niet in de tent. Hij is toch wel een bikkel hoor; ik heb er geen klacht over gehoord en hij moet slapen op de harde grond 's ochtends toch gevoeld hebben. Wel een bikkel met volgens mij stiekem aardig wat vrees voor kruipend wild; van mieren, spinnen en mogelijk slangen moet Rick echt niets hebben, vandaar zijn keuze.
Bell gorge was heel mooi. De weg van de kampeerplek naar de gorge zelf was vrij slecht (rotsig en ruw) en dan moest er nog een goede 20 minuten gelopen worden, lees geklommen en geklauterd over rotsen, langs een pittoresk riviertje. De gorge zelf had een vijflaagse waterval en stond vol; we hebben er anderhalve dag doorgebracht. Zwemmen, badderen, zonnen en schuilen voor de zon met de waterval als achtergrond geluid, heerlijk. Zelf vraag ik me tijdens de continu zorgen over de banden en de auto altijd af of die stress nou de moeite waard is, en pas achteraf thuis kan ik altijd zeggen: ja! Wat zitten mensen soms toch raar in elkaar hè.
Rick en Joy wilden vooral graag veel tv en films kijken. Die hadden op een gegeven moment door dat dat ook via de computer kan, en op die manier vermeden zij mijn weerstand tegen de televisie. Samen naar McDonalds was ook een favoriete bezigheid. Eenmaal hebben we eindelijk gepicknickt op een plekje waar Joy al lang haar oog op had; dan is Mac toch een stuk makkelijker dan een picknickmandje en nog mierenvrij ook (zelfs de dieren lustten er geen brood van denk ik dan). Rick en Joy zijn nog een dagje naar het Wildlife Park geweest met Jose en Pancho; ze hebben daar geloof ik veel plezier gehad en deze keer mochten de kinderen heel wat dieren aanraken: een dingo werd geaaid, baby krokodillen vast gehouden en Joy is door een aantal slangen omhelst. Persoonlijk krijg ik kippenvel als ik de foto's zie maar Joy vindt het leuk en daar gaat het om.
Vieren weken gingen snel voorbij. Rick's verblijf hier is goed voor Joy geweest. Ze heeft natuurlijk genoten van het samenzijn. Ondanks dat wij geen gezin meer zijn, was er toch een gevoel van compleet zijn; in mijn ogen omdat er voor Joy iemand anders was om zich toe te wenden, volwassen conversatie in het huis, man- en vrouw energie. Voor Joy lag het wellicht meer in het allebei haar ouders om zich heen hebben. Interessant om te beseffen dat die compleetheid dus niet perse van een partnerrelatie afhankelijk is. Ik heb ook gezien dat Joy's identiteit, door haar vader te kunnen delen met mensen die belangrijk voor haar zijn, en vooral haar klasgenootjes, een 'boost' gehad lijkt te hebben. En ze heeft Rick natuurlijk een stuk beter leren kennen en met andere ogen bezien dan toen ze driejarig grut was. Ze stelt nu een heel ander soort vragen over het hoe en waarom van alles rondom Rick dan vroeger, want... ze is tijdens zijn verblijf ook zeven jaar geworden. We hebben haar verjaardag in een nabij gelegen park gevierd met voor het eerst in Australië een speurtocht. Zeker niet zo uitgebreid als die wij in Nederland hielden, maar de kinderen genoten ervan en praatten er nog over op school. Al met al was het een geslaagde maand en hebben we nu nauwelijks tijd om ons voor te bereiden op Sinterklaas, kerst en een grote vakantieperiode.

Flippin' Fish

Eind september had Joy haar eerste Sandfly Circus optreden. De show heette Flippin' Fish en was een groot succes. Joy is deel van de Midgies (de kleine Sandflies) en zij beeldde met haar groep kleine visjes uit. Op de foto bouwen ze net hun eerste pyramide in de show, zie maar of je Joy kunt vinden. De andere foto is een close up van haar make up. Er is video van de show maar helaas van niet al te beste kwaliteit; het is van vrij veraf gefilmd en de fantastische expressie van de acteurs/circusartiesten komt er niet zo goed op uit vind ik. Zelf heb ik de show beide avonden mogen zien en ik heb echt genoten, ik kwam ogen te kort. Bij het terugzien op video zag ik weer allemaal dingen die ik tijdens de show niet heb kunnen zien omdat je gewoonweg niet alles kunt waarnemen. De muziek was leuk, het verhaal heel grappig en de hoofdrolspelers goud waard. Ik heb ontzettend gelachen en Joy genoot echt van het deel zijn van zo een spektakel. Het circus is haar favoriete activiteit op het moment en het lijkt erop dat ze er zoveel van zichzelf ik kwijt kan dat ze dit wel een tijd gaat doen. Leuk, kan ik mij verheugen om meer voorstellingen :) De week na de circusvoorstelling had ze nog een optreden, dit keer met haar zangclubje. Er was voor het eerste en internationaal basketbaltournooi georganiseerd in Broome waar het zangclubje deel van het entertainment was. Het tournooi was georganiseerd aan Cable Beach, een vloer en tribunes speciaal voor de gelegenheid gelegd en opgebouwd. Helaas viel het tournooi in het water doordat de luchtvochtigheid 's avonds de vloer drijfnat en daardoor spekglad maakte. Ondanks een half uitgespeeld tournooi trad de groep toch op en stond Joy weer in de kijkers. Ik weet eigenlijk niet of zij er iets van gemerkt heeft dat de tribunes half leeg waren inmiddels en dat er van alles om hen heen gebeurde; ze genoot vooral van het zingen zelf en van die ene extra bijzondere toeschouwer: haar vader.

The Town of Festivals and Performing Arts

Zaterdag begon in Broome het Shinju Festival; een 10-daags durend festijn in het teken van de multiculturele populatie van Broome. Wij maar even bij de optocht door de stad geweest want Joy was ziek. Helaas kon zij niet mee in de parade als onderdeel van het Sandfly Circus. De pret was er niet minder om en we hebben genoten van de optocht. Daarna hebben we nog kort tijdens het Mardi Grass muziek geluisterd en naar dansoptredens gekeken en toen was het welletjes.
Tien dagen lang zijn er zoveel activiteiten dat je echt een beetje moet kiezen wat je wel en niet in je normale werk- en schoolweek kunt stoppen. Vanmiddag na school hebben wij ervoor gekozen om naar de expositie van St Mary's College kinderen te kijken. Dit is de school waar Joy ook op zit. Geweldige schilderijen, fotocomposities, aardewerk en andere kunst hebben we gezien en het uitbrengen van onze stemmen voor de publieksprijs was echt een uitdaging.

We zijn net thuis van een avondvoorstelling; het festival van het licht. Ongekend weer, ik blijf me verbazen over de kwaliteit en pracht van voorstellingen in onze gemeenschap. Tijdens laag tij op Town Beach, in het donker dus, brachten tientallen kinderen licht door zich in een grote boog op te stellen met zelfgemaakte mooie lantaarns. Allemaal wit en vrij groot, opgesteld in verschillende vormen. Er was een groot koor, samengesteld uit twee schoolkoren en het community choir en een live band. Naast theater was er zang en dans (ook weer met lantaarns) en ook nog een optreden van vlammenwerpers. Wat zo leuk is dat je altijd mensen ziet die je kent die ofwel zingen, MC zijn of dansen, muziek maken etc. Het is een fijne, kleurrijke, artistieke gemeenschap hier in Broome en tijdens een evenement als deze is dat goed merkbaar. De sfeer was fantastisch met in het park aan het strand de Staircase to the Moon night markets. Etenstentjes, sieraden, kunstenaars, live muziek etc brengen altijd een typische Broome avondsfeer. Dit zijn van die momenten dat ik me nog veel bewuster dan anders realiseer wat een ontzettende geluksvogels we zijn dat wij hier leven en zo een goed leven hebben. Volgende maand als Rick er is is de laatste markt van het seizoen en Joy verheugt zich er al op om hem dit allemaal te laten meemaken, ze wil vooral laat blijven voor de vuurvreters voorstelling.

Morgen gaan we terug naar een expositie van onze oude buurman; hij fotografeert dieren in Roebuck Bay met een microscopische camera. Het is echt ongelofelijk wat voor wezens er in grote getallen leven in en rond het water die wij met het blote oog niet kunnen zien of kleine dieren waar wij geen oog voor hebben. De vormen en kleuren zijn zo indrukwekkend, geen mens zou ze kunnen bedenken. De foto's zijn zo gedetailleerd en mooi, ik heb er echt geen woorden voor. Je kunt er aardig wat zien op zijn website www.gianttides.com en zoek dan vooral in de gallerij naar 'creaters of the giant tides'. Hoewel het een indruk geeft is de collectie in de expositie veel uitgebreider en gevarieerder. Jammer dat we dit niet kunnen delen.

Joy is deel van het circus sinds een paar maanden en heeft het er ontzettend naar haar zin. Sinds twee weken is er vaker training in verband met de voorstelling in het weekend van 22-23 september. Vanaf zaterdag is er iedere dag oefening; in het weekend in de ochtend en alle middagen na school. Donderdag generale repetitie en dan twee avonden optreden. Joy is deel van de Midgies, de groep 6-8 jarigen. Dan zijn er de Sandflies inclusief tieners en een paar volwassenen. Het is een leuke groep mensen met regelmatig gastperformers uit het buitenland die meetrainen voor een bepaalde voorstelling en dan weer vertrekken. Joy is als een vis in het water en dat komt mooi uit want de voorstelling heet Flippin Fish. Als het goed is wordt er beeldmateriaal gemaakt, ik laat het weten en stuur een link als het lukt.

Temporary Family Extension

Sinds vrijdag heb ik er tijdelijk een kindje bij. Even voelen hoe dat nou zou zijn, twee kinderen hebben. Pancho, inmiddels welbekend van eerdere verhalen, verblijft bij ons omdat zijn moeder naar een conferentie in Sydney is. Sinds vrijdagmiddag en tot vanavond heb ik er twee om van te genieten, voor te zorgen en meer. Vrijdagmiddag na school hebben de kinderen in het waterpark bij Town Beach gespeeld. Pancho zou daar een kinderfeestje hebben maar we hebben geen feest gezien. Maakte voor Joy en Pancho niet uit; die hebben gespeeld dat het een lieve lust is en onderweg naar huis hebben we fish & chips gehaald. Zaterdagochtend ging ik naar aquarobics en hebben de kinderen gezwommen en gespeeld, was ook leuk en gezellig. Tijdens de lunch lekker eten en even relaxen. Op gegeven moment zat Joy Pancho een hele reeks boeken voor te lezen in een eigen 'huis' op de daybed, heel lief. Zaterdagmiddag had Joy een verjaardagspartijtje met thema Witches & Other Spooky Creatures. Geinspireerd door een tv-serie (een soort van Buffy voor jonge kinderen) wilde Joy als vampirella. Pancho ook natuurlijk. Nu hebben wij nog steeds een beetje van de supertheaterschmink die Joy ooit van haar tante gehad heeft en dat kwam weer goed van pas. Beiden zagen er tegelijk griezelig en mooi uit. Het voordeel van de tv-series met gewone mensen-vampieren is dat je aan de kleding niet veel hoeft te doen. Het feestje was leuk, er waren veel heksen waarmee allerlei spelletjes gedaan werden en het klapstuk was een fantastisch heksenkasteeltaart gemaakt van lekkere cake, Toblerone raampjes en veel blauw glazuur. Het toverthema heeft nog een bijzonder na-effect gehad: Joy had vandaag blauwe poep :)
Vanochtend deden we het rustig aan en na de lunch zijn we naar 12 Mile biologisch cafe geweest voor een toetje. Altijd erg lekker eten daar en vooral een heel fijne omgeving: bush, mangobomen, mooi ecologisch gebouwd cafe en terras en de kinderen spelen er graag. Daarna naar het Wilderness Park waar we vooral veel krokodillen gezien hebben, maar ook allerlei soorten prachtige vogels en uilen, kangoeroes, bilbies, slangen, quolls, gliders en wallybees, emus, cassowaries en dingoes. Toen we langs de dingoes kwamen waren er twee bijzonder in Joy geinteresseerd. Na een tijdje viel het me op dat ze vooral naar de kokosnoot staarden die Joy in haar handen had. Ik suggereerde Joy de noot als een bal langs het hek te laten rollen en ja hoor, als tamme hondjes holden ze er achteraan en wachtten af of Joy hem weer zou gooien. Daar hebben ze natuurlijk wel een tijdje lol mee gehad.
Onderweg naar huis even op bezoek bij een vriendin die net buiten Broome woont, waar de kinderen zich hebben uitgeleefd op een trampoline van 5 meter doorsnee en ik vers geoogst lemongrass gekregen heb, mjam. Thuis gekomen gedouched en aan tafel voor het eten. En dat werd een enerverende maaltijd. Tijdens zijn eerste hap stikte Pancho in een stukje chorizo. Toen ik zag dat hij niet dubbellach van de lach maar met tranen in zijn ogen en in heftige paniek was plukte ik hem van de triptrap voor de Heimlich. Het hielp echter niet. Goddank had een Nederlandse vriend hier, huisarts, recent vertelt hoe hij zijn zoontje aan de voeten in de lucht gehangen had om een stukje hotdog uit diens keel te krijgen, dus Pancho ging ook direct ondersteboven en na een paar flinke klappen tussen de schouders kwam het eruit. Deze keer was ik eens heel blij dat hij een heel klein en tenger ventje is want met een groter kind was dat vast niet zo makkelijk gegaan. We hebben wel even zitten bijkomen van dat avontuur maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Het ging allemaal zo snel dat er voor paniek eigenlijk helemaal geen plek was, dat was wel bijzonder om te ervaren. Pancho's moeder en vader die ik later opbelde om het toch even te melden reageerden beide rustig en dankbaar, pfew. Ik moet Wijntje ook nog een keer bedanken dat hij dat verhaal over zijn zoontje met me gedeeld had, want anders had het misschien heel anders afgelopen. Nu ligt het grut lekker te slapen en morgen gaan we weer gewoon lekker naar school en werk, met deze keer in de lunchtas saaie simpele en ongevaarlijke broodjes kaas.

A Lovely Weekend

Nu even dit stukje schrijven terwijl de ervaring vers is. Gisteravond waren wij naar de jaarlijkse Worn Art show. Mensen uit Broome maken de meest fantastische kunstzinnige creaties met gerecyclede materialen en die kunst moet draagbaar zijn als kostuum. Wij hebben de vorige jaren de show gemist en vielen nu met onze neus in de boter. Dit jaar was een retrospectief jaar en kwamen de mooiste creaties van de afgelopen 12 jaar voorbij. Wij weren zeer onder de indruk. wat mensen kunnen bedenken en dan nog fabriceren ook van flessendoppen, visnetgaas, aluminium bakjes, cakevormpjes, speelgoed, pijpenragers, bubblewrap enz enz, ongelofelijk! Dan wordt er ook gebruik gemaakt van frames, soms op wieltjes, zodat bv een seadragon drie meter lang kan zijn en vloeiend en zwierend over het podium beweegt. Ik kan niet zeggen wat mijn favoriete outfit was, ze waren allemaal bijzonder en mooi. De modellen worden door een professioneel choreograaf begeleid dus de show zelf was al gewoon goed; de catwalk, de belichting, het geluid, het decor. Tussendoor als aparte acts maar ook als achtergrond bij sommige displays was het Sandfly Circus; kinderen en volwassen die hoogtewerk doen en op torenhoge stelten sommige kostuums showen of andere acts uitvoren. Het was echt indrukwekkend. Helaas zijn alleen foto's beschikbaar via een prof hier in Broome, maar op YouTube staat een samenvatting van vorig jaar via http://youtu.be/arsN6D5C_as, het thema toen was The Mad Hatter. Van voor 8 uur tot bijna 11 uur 'a avonds hebben wij ons vergaapt en genoten van het spektakel. Wat een allure...
Vandaag werden we verwend door mijn manager. Met een klein groepje collega's hebben we de dag op haar catamaran doorgebracht. Ook dit was een wonderlijke ervaring en we hebben drie groepjes walvissen gezien die redelijk dichtbij de boot kwamen. We hebben zelfs gezwommen rond de boot midden in open zee! Degene die mij goed kennen weten wat dat voor mij betekend heeft, maar verstand op nul en Joy en ik sprongen beide de open diepte in. Eerlijkheidshalve zijn we vooral onder en vlak naast de boot gebleven maar daarin waren we niet alleen. Hopelijk krijg ik wat foto's van een collega, die post ik dan later nog. We stapten om 10 uur op de boot en er net om 16 uur weer af; het leek of we maar een uurtje weggeweest waren.
Zo een boot hebben om je dagen in het weekend op de slijten is wel fantastisch hoor, ik dacht dat ik weinig te wensen had in het leven maar hier wil ik wel over dromen!
Nu zijn we allebei rozig en uitgeteld. Joy kijkt tv, ik schrijf dit stukje en na het eten gaan we vroeg naar bed. Wij hopen dat jullie ook een fijn weekend hebben en horen er graag over. Veel liefs, Astrid & Joy

Hanging Out and Hanging In

Wat een heerlijke week weg. We waren weer afgereisd naar Two Moons whale research centre in Pender Bay, drie uur rijden ten noorden van Broome. We hadden Pancho bij ons op de heenweg wat de rit vrolijk en gezellig maakte. Nadat we ons kamp hadden opgezet hebben we vooral veel ontspannen. Iedere ochtend van 7-12 deed ik mee aan de survey, wat inhoudt dat je telt hoeveel walvissen je ziet en wat voor soort gedrag ze vertonen. Astridje viel met heur neus in de boter want ik heb een walvisbaby geboren zien worden! Een grote walvis kwam met aanzienlijke vaart de baai in gezwommen, met een serie staartslagen als aankondiging van wat later de geboorte van haar kalf bleek te zijn. Nadat zij plotseling rustig op een plek bleef kon ik kort erna geen wijs meer uit de hoeveelheid vinnen: lag ze nou op haar zij, rug, buik of alles tegelijk? Later begrepen we dat de baby geboren was en dan houdt de mama de baby de eerste tijd met het hoofd aan de oppervlakte zodat de ademhaling op gang kan komen. Na ongeveer een kwartier begon het kalf al te spelen en zich uit het water op te werpen. Gestaag dreven moeder en baby op de stroom de baai weer uit maar al met al hebben wij uren van het hele schouwspel kunnen genieten. Wat een voorrecht! Mijn week kon natuurlijk niet meer stuk. Joy heeft weer heel veel plezier gehad met Pancho, en ze hebben weer een bus babypoeder geleegd (deze keer werd dat wat minder grappig bevonden). Als uitje reden we een middag naar Whale Song cafe om de hoek en hebben daar lekker aan de sapjes en cakes gezeten. 's Avonds bij het kampvuur eten, zalige maaltijden met vaak verse vis. Een heerlijke minivakantie.
Nu hebben we nog een week thuis vrij. Toch ook fijn om lekker thuis te zijn, uit te slapen, te spelen, lezen en hangen. We gaan regelmatig naar het strand en vanmiddag waren er behoorlijke hoge golven. Ik heb er een paar met Joy's surfboard kunnen pakken en kwam dubbel van het lachen en met bikini op de enkels op het strand terecht (met gelukkig een groot aantal medesurfers in vergelijkbare staat).
Zondag was er een groot community festijn met live muziek op het strand in protest tegen de gashub. 7000 man, echt een massale opkomst voor onze kleine gemeenschap. Joy werd daar door een paar klasgenoten bestormd. Ik schrok in eerste instantie totdat een vader zei: 'she is giving them all a flogging'. Ik kon mijn oren niet geloven maar keek en ja hoor, Joy slingerde die jongens een voor een van zich af gebruikmakend van haar taekwondo technieken. Een mini Angelina Jolie, onverstoord liet ze de jongens op zich afstormen, soms met drie tegelijk, en allemaal beten ze letterlijk in het zand. Cool :)

Another week in Broome

Hallo weer, het is een tijdje geleden dat we van ons hebben laten horen. Het leven is mooi, alles gaat goed, geen bijzonderheden... dus wat te melden?

Het weer, altijd een goede start. Het is inmiddels 'dry season' in Broome. En voor het eerst sinds wij hier wonen een behoorlijk koud seizoen. We hebben de afgelopen dagen zelfs overdag met onze pantoffels aan doorgebracht en gaan met drie lagen kleren op de fiets naar school en werk. Het is koud! 's Ochtends en 's avonds kan het rond de 10-15 graden zijn en zelfs overdag is het koel, zo rond de 25 graden. Het is voor jullie waarschijnlijk onvoorstelbaar dat wij dan klappertandend uit de douche komen en ik nu met een dekentje om mijn schouders dit stukje zit te schrijven, maar het is waar en niet perse fijn :( Ik heb even overwogen om een kacheltje te kopen maar het weerbericht zegt dat dat niet nodig is. Nu maar hopen dat ze het een keertje goed hebben.

Joy gaat heel goed op school en daarbuiten. Met lezen gaat ze met sprongen vooruit, zowel Engels als Nederlands. Ze begint de smaak van spellen en schrijven te pakken te krijgen en ze heeft altijd veel plezier met haar klasgenootjes. Vrijdag was ik een paar uurtjes in de klas om te helpen en zag ik tussen alle door de kinderen gemaakte posters een heel opvallende, mooi geschreven en met allemaal hartjes gedecoreerde poster. Ik kijk naar de naam en de poster was ondertekend met Joy :) Vandaag had ze vriendje Pancho te spelen en dat is altijd goed voor een hele dag veel lachen en streken uithalen. Ik hoorde ze op gegeven over dokter spelen en dacht, toch even om het hoekje gluren. Het leek een scene helemaal van deze tijd: volgens mij kreeg Joy een nose job. Ze lag op het bed en Pancho had iets roods over haar neus gesmeerd. Het bleek een onschuldige allergie en hij heeft haar goed genezen. Joy heeft nog steeds de lach die toen ze heel klein was al heel aanstekelijk was en het is genieten om dat veel te horen.

We sporten veel dit jaar en fietsen tegenwoordig zoveel als we kunnen. Joy gaat naar acrobatiek, taekwondo (binnenkort allebei weer examen) en ze doet soms een beetje mee met zumba. Als je ooit aan je leeftijd twijfelt, misschien te oud wordt om je verjaardag te onthouden, dan is een keer zumba doen een goede graadmeter. Ik wordt dus echt 41, geen twijfel over mogelijk. Maar, ik heb plezier met zumba al ziet het er niet uit. En achterin de zaal is het toch donker, dus niemand heeft er last van als ik blijf proberen die Shakira moves te leren. Gelukkig zijn er geen spiegels anders had ik het ws al opgegeven. Joy doet een seizoen mee met atletiek op school en gaat ook nog naar schaken. Dan nog watersport: Joy zwemt als een zeemeermin rondom ons zwoegende aquaerobics vrouwen die pogen de zwaartekracht ongelijk te bewijzen. Een van de slogans van een trainer is, geloof het of niet, op de maat van muziek natuurlijk: 'I must, I must, I must pick up my bust'. Ik kan het nog steeds niet aanhoren zonder half te verzuipen, soms van schaamte soms van plezier. Ook gaat Joy zondagochtend naar het strand en is deel van de 'nippers' - een waterwijs clubje van de surf life safers. De ouders die willen en durven kunnen met de life savers mee trainen. Ik heb besloten mij voor de laatste keer aan het overkomen van mijn haaienangst te wagen en doe mee. 200 meter rennen - 200 meter zwemmen, achter de boeien langs! - 200 meter rennen, en dat moet allemaal binnen 8 minuten. Zwemmen in de zee is toch echt andere koek dan in het zwembad, de geluiden zijn anders, de beweging van het water helpt niet en dan is het water wat zo helder en mooi lijkt in het ondiepe toch echt niet helder genoeg om veel om je heen te zien. Met de wetenschap dat er tijgerhaaien en zoutwaterkrokodillen in onze zeeën wonen, wordt zo een lefmomentje niet echt een ontspannend recreatief momentje. Enfin, tot nu toe heb ik twee keer meegedaan en zonder te bezwijken van angst. De eerste keer was ik er helemaal klaar voor om mijn angsten, door een groep andere zwemmers omringt, onder de ogen te zien, bleek de tijd niet de kloppen en ben ik alleen gegaan. Achter die boeien langs, zonder ander potentieel voer om mij heen als afleidingsmanoeuvre voor hongerige haaien. Dat was eng en niet de bedoeling maar het liep wel goed af. De tweede keer was wel met een groep. Geen paniek en mijn tijd was niet slecht, dus morgen weer een poging. Tenzij ik bevries zodra ik het water raak natuurlijk. Eten haaien mensenijsjes? Misschien moet ik morgen juist wel...

Vanochtend was het weer mijn beurt om Nederlandse les te geven. Hoewel ik mij altijd verheug op de zaterdagochtenden een paar uurtjes vrij voor mijzelf, vind ik de ochtenden dat ik les geef eigenlijk altijd leuker. Bram, Nicky, Aletta, Sophie en Joy hebben zoveel plezier samen en het leren gaat best goed. We gebruiken het Wereldschool materiaal als basis maar modderen maar wat aan en bedenken zelf ook dingen om het leuker te maken. Meestal lukt dat en is het 'oerhollands gezellig'. We speelden Schipper mag ik overvaren? en dat viel in goede aarde. Als iemand nog andere leuke spelletjes weet dan hoor ik het graag.

Wat gebeurt er om ons heen?
Krieshen trouwt over een paar weken. Het doet nog steeds zeer dat we er niet bij kunnen zijn. De lotto kiest steeds andere winnaars en met aswolken uit Chili die het vliegverkeer hier stilleggen, is mijn reistrauma van vorig jaar weer lekker opgefrist. Maar goed, kleine jongens worden groot en wij zijn heel blij dat Krieshen zo gelukkig is. Aangezien ik niet zo een feestbeest ben, is het overslaan van vier dagen huwelijksrituelen misschien niet zo heel erg, maar ik had toch graag bij hem geweest. Hopelijk krijgen we veel mooie foto's en videomateriaal te zien en in ons hart zijn we gewoon bij hem.

Ines gaat ook trouwen komende week, nog zo een geluksvogel xxx

Leuk was dat ik contact heb kunnen maken met mijn jeugdvriend Onno. 25 jaar geleden hadden wij goede tijden samen en vanavond had ik hem aan de telefoon. Het was heel leuk om zijn stem te horen en fijn om te weten dat het goed met hem gaat en dat hij gelukkig is. We hebben recente foto's van elkaar gezien en het was bijzonder om een herinnering van een 15-jarige bij te schaven naar het beeld van een volwassen mens. Hopelijk gaan we elkaar zien als wij weer een keer naar NL afreizen.

Rondom de dreigende LNG-raffinaderij is er ook nieuws. (Een grotere LNG refinery dan in Qatar wordt hier gepland, 60km ten noorden van Broome en dat willen wij natuurlijk niet.) Hoewel de minister van Milieu het project nog moet af- of goedkeuren wil de olie/gasgigant alvast het gebied ontbossen en mogen zij dat van de regering. De afgelopen 12 dagen hebben activisten de werkers kunnen tegenhouden middels wegblokkades, geweldig. Ik vind het jammer dat wij niet ter plaatse kunnen steunen, maar behalve dat werk en school dat niet toelaten lopen wij risico onze verblijfsstatus te verliezen als ze gaan arresteren. Geen goede keuze dus voor ons, dus wij blijven op de achtergrond actief.

Het Alternative To Violence Project loopt als een trein; we zouden het wat rustiger aan gaan doen dit jaar maar draaien op verzoek eind juli een workshop in de locale gevangenis en een in de detoxkliniek.

Organic Food for Broome loopt ook nog altijd goed; ik pak nog steeds wekelijks de kratten van 30 gezinnen met biologische 'goodies' en geniet van het boerinnetje spelen. Een beetje net als moestuintje spelen maar dan zonder modder, sla-vretende naaktslakken en slecht weer.

Komende weken wordt het voor mij een beetje druk. Ik moet het laatste module van mijn post graduate doen en dat betekent een week full time aan de bak (en huiswerk). Half juli gelukkig lekker twee weken (school)vakantie. De tijd rondom de training en vakantie loopt nu al helemaal vol met afspraken en dat is minder leuk, ik houd niet zo van die druk. Vind het nu eenmaal niet zo heel fijn om nu al te weten wie ik op 3 augustus moet gaan zien. Ik hou soms van routine en voorspelbaarheid maar dit gaat een beetje ver. Enfin, ook die tijden gaan weer voorbij en over het algemeen is het werk gewoon leuk. Misschien gaan we deze vakantie weer een korte week naar Two Moons, nog even zien.

En jullie? Wij zouden het leuk vinden om weer eens wat van jullie te horen; hoe het gaat, hoe het weer is ;) en over eventuele vakantieperikelen.
Goh, voor iemand die niet zoveel te vertellen heeft is dit toch wel een lang stuk geworden...

Easter Break

Twee weken paasvakantie en zoveel wensen: luieren, samen zijn, leuke dingen doen, grote schoonmaak, het land in. Uiteindelijk een beetje van alles gehad. Hoogtepunt was onze kleine week bij Two Moons, het walvisonderzoeksstation waar we vorig jaar ook een weekend geweest waren. Manager Andrew en zijn zoontje Pancho (4,5) en wij tweeën waren de enige aanwezigen omdat het onderzoekseizoen met vrijwilligers nog niet is begonnen. Behalve dan nog hond Lola en haar vier pups, ook erg leuk natuurlijk.
Joy en Pancho waren twee handen op een buik, wat hebben die een plezier gehad. Ik zag ze soms urenlang niet totdat ze volledig in een deuk een clou gaven over wat ze uitspookten, letterlijk in een geval toen ze eruit zagen als geesten, totaal bedekt in talkpoeder. Over de kamer waar zij zich hadden getransformeerd zal ik het maar niet hebben. Behalve relaxen en spelen hebben wij deze keer ook aardig wat van de omgeving gezien. Een dag wezen vissen bij 'de kreek', een zeer uitgestrekt gebied uitmondend in zee. We hebben wat vissen gevangen en ook van zeer dichtbij een (sawfish) zaagvis zien voederen, daarna een (shuffle nose shark) gitaarvis en toen, gelukkig vanuit de auto, een saltwater crocodile. We waren al gewaarschuwd: hier zwemmen we niet en vooral de kinderen blijven weg bij de waterrand. Niet zonder reden dus. Hoewel deze krokodil misschien maar twee meter lang was, zijn die groot genoeg om een kind te lusten voor een late lunch. Met Andrew als backup met een lange speer in de hand, ben ik uitgestapt om de foto van de sporen te maken, terwijl meneer Kroko ongeveer 25 m verderop in het water naar ons lag te kijken. Een beweging en ik had een superwoman sprong in de auto gemaakt. Ik heb ooit vanuit een helicopter gezien hoe ontzettend snel deze log lijkende dieren zijn en ik neem geen risico.
Wij zijn ook een keer 's avonds het strand op geweest om naar 'ghost crabs' te kijken: witten krabbetjes die wegschieten als je te dichtbij komt, maar in allerlei maten en soms in groepjes heel grappige capriolen uithalen.
In Pender Bay zelf hebben we maar een keer gezwommen omdat er nogal wat kwallen waren deze week maar daar wel erg van genoten. Alle pups zijn die dag ook voor het eerst het water in geweest en na een paar schattige herstelmomenten en nieuwe pogingen waagden ze zich toch allemaal de golven in voor een rondje alleen. Niet lang daarna lagen ze allemaal uitgeteld met zand op de neuzen babyslaapjes te doen in een grot, waar wij twee vleermuizen aan het bestuderen waren. Een van Joy's vermaarde gillen heeft ze verder de grot in en uit ons zicht gejaagd.
Een van de pups hebben wij aan het eind van de week naar Broome teruggereden en bij zijn nieuwe baasje afgeleverd, dat maakte de terugrit voor Joy natuurlijk erg leuk.
Kortom, wij hebben een heerlijke paasvakantie gehad en hopen dat dat voor jullie ook zo was. We horen graag jullie verhalen.

Hotshots Shot Into Hot Spots

Nou nou nou, zo maak je nog eens wat mee. Mira en ik begaven ons zaterdagavond naar de Divers Tavern. Dit blijkt een hot spot voor mensen die uitgaan in Broome. En er is een buitentje met een bescheiden podium waar 'de show' om half negen zou beginnen. Na ruim een half uur wachten met nog een handjevol andere vrouwen waren er toen de lichten gedimd werden zo een 75 dames en twee man publiek. Voordat ik verder ga met dit verslagje moet ik echt zeggen dat ik mede dankzij velerlei advies via reacties op mijn eerste berichtje een redelijk open houding had. En nee, een paar borreltjes vooraf ging niet want ik reed en we moesten veilig terug naar huis na afloop. Enfin.
Het begon met vijf knappe welgebouwde mannen die een dansje deden ter introductie. De langste kon het armwerk niet echt goed uitvoeren in verband met de fans boven het podium, maar het zag er aardig uit. Vervolgens kwamen ze het publiek in. Of wij de mannen op de tafels wilden zien dansen? vroeg de MC. De meerderheid won dus sprongen ze op de tafels. Drie van de vijf kletterden er gelijk weer af want de plastic tafels in het Divers' buitentje waren niet gebouwd op volwassen mannen. Toegegeven: de man die voor ons neus door zwaartekracht werd getroffen gaf er nog een elegante draai aan en droop af na een extra pasje op de grond en een buiging. Terug op het podium werd een soort act uitgevoerd waar stoelen de 'props' waren. Alle stoelen hadden gekund, maar opnieuw moest plastic tuinameublement dienst doen en dat gaf toch een beetje een snackbargevoel. Evengoed lieten de mannen zich er zeker niet door uit het veld slaan en zij deden indrukwekkend professioneel hun showtjes. Een voor een lieten zij hun specialiteiten zien en elk van ze betrok dames uit het publiek in hun acts. Ik kon wel waarderen dat de opgedofte bloedmooie ongekozen twintigers het regelmatig moesten afleggen tegen een kleurrijk aanbod van echte vrouwen die zich de aandacht lieten welgevallen. Het werd wat ongemakkelijk als ze onze richting opkwamen voor wat 1:1 aandacht maar ik had als snel door dat als je dan net wat uit je handtas moet pakken die momenten snel voorbij gaan, want 'the show must go on' en er werd niet gedraald. Onsmakelijk werd het, vond ik - duidelijk de minderheid - toen de heren zich stuk voor stuk aanboden aan dames. Dan wel door op schoot te klimmen of zich pontificaal op de bar te leggen. Er moest aangeraakt worden want anders 'deed het publiek niet genoeg mee'. Ik schrok er nogal van bij hoeveel vrouwen het op de (blote) mannenbillen slaan favoriet was. En hoe geweldig ze het vonden om een vreemde man hier daar en overal vast te grijpen. En dat dat deel van de show is! Mira's gezichtsuitdrukking was onbetaalbaar gedurende de show, daar had ik graag een foto van genomen. Misschien had ik het met die paar borrels anders bezien, maar ik vond het treurig en sorry want het is vast saai om te lezen maar ik vond het dus ook redelijk onsmakelijk. Na ongeveer drie kwartier had ik het echt wel gezien en zat net met Mira te overleggen om te vertrekken toen de lange, het moet gezegd worden: zeer welgebouwde en atletische man, tijdens zijn showtje van de grond op de bar sprong en met zijn gezicht recht in een voluit draaiende fan terecht kwam. Zijn goede reflexen brachten hem binnen twee seconden back stage voor zorg en hechtingen maar voor ons wat het hiermee echt klaar, wij gingen naar huis. Terugkijkend was dit een beetje mijn gevoel over de show: het leek een beetje op een concert voor vier man publiek. Je kunt zien dat die mannen hard werken aan hun lijf, goed kunnen dansen en de show echt professioneel uitvoeren. Om zich dan met behulp van plastic tuinmeubelen over te geven aan 75 vrouwen en een onvergefelijke fan. Hotshot of Poor Sods?

A Dream Job

Wat heb ik een geluk gehad. Ik was al blij met mijn nieuwe baan en het wordt iedere dag beter. Mocht ik 24 uur werken terwijl ze een fulltimer zochten. Krijg ik een post graduate opleiding aangeboden terwijl ik al de wens had weer te studeren. Mag ik Alternative to Violence Project (AVP) activiteiten in werktijd uitvoeren, want mijn manager steunt het belang van onze groep. Kan ik nu ook nog 1-2-3 Magic Parenting courses aanbieden eens per kwartaal. En ik mag Sandplay Therapy gebruiken als deel van mijn aanbod. Dan hebben we nu net ook nog eens vrije teugel gehad om met kinderen te kunnen werken (van gescheiden ouders, in conflict situaties), ik welke modaliteit wij maar geschikt achten. En AVP workshops mogen we nu ook nog in scholen aanbieden, als een weektraining (middelbare school) of naschoolse activiteit (lagere school). Een feest van een positie dus, want ik vind alles superleuk. En ik heb nog steeds veel ruimte om vooral moeder te zijn. Enige wat nu nog op het wensenlijstje van ons team staat, is nagaan of we ook Family Group Conferences willen faciliteren.
Een paar maanden geleden hadden we strategische planning en gaven teamleden weer wat hun doelen waren voor dit jaar. Ik had eigenlijk alleen het goed in de vingers krijgen van Family Dispute Resolution (mediation) gezegd maar werd gevraagd nog een ding te noemen. Okee dan, ik vond dat er te weinig aanbod is voor kinderen, individueel of groepen. Daar wilde ik in de toekomst wel wat mee. Die toekomst was dus niet zo ver weg. Ik ben er allemaal heel erg blij mee want geloof dat alles wat we doen zijn plek heeft in onze doelgroep die heel breed is: families in conflict, scheidende ouders, maar ook het welzijn van de bredere gemeenschap. Het is wel veel. Dus goed plannen en op die grenzen blijven passen en dan is het vooral alleen maar leuk en heel gevarieerd.
Daarnaast deden zich de eerste groeipijnen voor in ons team, in een organisatie die verder dus geen territorium dynamiek, politiek of hiërarchie kent en vooral heel respectvol en steunend is. En ook dit hebben we gelukkig heel goed kunnen opvangen: een reeks kleine incidenten die raakten aan generaties van trauma na kolonisatie leidden tot kwetsuren. We hebben er 2,5 uur met elkaar over gepraat en ook ik heb een aantal pijnlijke ontdekkingen gedaan over mijn eigen communicatie. Dankzij de bereidheid van allen om te delen, om te groeien en samen verder te willen met datgene waar we voor werken was de uitkomst buitengewoon goed. Top.

Sydney Hotshots

Je krijgt wat je vraagt in het leven. Er was een prijsvraag uitgeroepen door de krant: geef in 50 woorden weer waarom jij gratis kaartjes verdiend voor een avond Sydney Hotshots. De naam zegt het al, ze komen uit Sydney en ze zijn hot, een keer raden... Ik was in een melige bui en dacht dat ik het wel met minder dan 50 woorden af kon. 11 om precies te zijn. En stuurde voor de grap weken geleden mijn antwoord in. Krijg ik tot mijn stomme verbazing vandaag een telefoontje dat ik de kaartjes gewonnen heb omdat de hele redactie in een deuk lag om mijn reactie. Ik ben met een zak over mijn hoofd het krantenkantoor ingelopen om de kaartjes in ontvangst te nemen. En heb ze sindsdien geprobeerd weg te geven aan vrouwen die er blij mee konden zijn. Dat zijn er niet zoveel als ik ze mag geloven. De meeste vrouwen hebben ze al een keer gezien! Natuurlijk niet omdat ze daar moeite voor zouden doen, nee-ee, maar omdat ze ervoor uitgenodigd waren. Ja, ja. En ze vonden er allemaal niets aan. Ja, ja. De vreselijke vrouwen die allemaal dronken naar de mannen graaiden, daar hadden ze echt helemaal niets mee. Ja, ja. Als er geen jaloerse echtgenoot als extern geweten meesprak dan het volgende. In een kleine plaats als Broome kun je maar beter niet gezien worden bij zo een evenement als je enige reputatie hebt. Aha!
Enfin, vervolgens sprak ik een vriendin die stevig in de put zat. En toen zij het verhaal hoorde was ze helemaal opgeklaard. En zij wil heel graag! Maar heeft niemand om mee te gaan. Dus nu moet ik wel. Als zijnde gedwongen steun voor een vriendin. Vreselijk. De moraal. Ik heb er nog wel moeite mee dus moet er toch nog even een nachtje over slapen. Misschien laat ik nog weten wat het geworden is, als ik durf.
En nee, ik ga niet delen wat mijn antwoord was, want ook ik moet aan mijn reputatie denken ;)