Nog even...

Hallo iedereen,

Gestaag gaat de verkoop van de inboedel door en het lukt aardig. Er zijn nog wat spullen waarvan ik echt vind dat ze een beter plekje verdienen dan de kringkoopwinkel. Weet je nog iemand die zwanger is en een kinderwagen, angel care en/of commode kan gebruiken, vriend, collega, buurvrouw? Of een mooi wollen kleed voor de kinderkamer?
De auto is nog het belangrijkst: die is nog te koop. Van de opbrengst moeten wij een vierwieler down under aanschaffen, lopen en fietsen van Perth naar Broome zou een jaartje duren, dus zegt het voort alsjeblieft.

Fijn zijn vooral de ontmoetingen de afgelopen weken en die nog komen gaan. Heerlijk om lekker even de tijd te hebben voor 1:1 gesprekjes, vooral wetende dat het even gaat duren voordat het weer zo ver kan zijn... if so. We gaan dagjes uit en een familiedagje Moor zit al in de planning. Soms is het wel veel allemaal; zoveel af te sluiten en achter te laten... ik rol vaak heel moe mijn mandje in. Het besef dat zeker niet iedereen zich een reis naar ons toe kan veroorloven in de toekomst schrijnt. We moeten kiezen, helaas, het leven waarin je alles kunt hebben is niet van deze planeet vrees ik.

Het huis wordt steeds leger en er zijn nieuwe bewoners bekend. Een Duits stel dat een kind verwacht en nog twee jaar in Amsterdam zal wonen komt in het huis. Ik hoop dat ze net zo van het huis en de tuin genieten als dat wij dat gedaan hebben en heb er vertrouwen in dat ze het netjes houden. Dominique bewaakt voor ons het fort.

We hebben nog bijna geen digifoto's gehad van jullie, krijgen we die nog mee? Of moeten we ze zelf komen maken voor vertrek, slim hoor!

Mij is gevraagd of we nog een afscheidsfeestje geven of iets dergelijk. Zelf ben ik veel meer van het 'in het klein' en ook voor veel van jullie geldt dat volgens mij. Dat gaan we dus niet doen. Liever nog een uurtje samen aan de thee dan met zijn vieren of meer ongemakkelijk een soort groepsafscheid vieren. Ik hoop dat jullie hiermee kunnen leven.
Ook naar onze vertrekdag en -tijd op Schiphol is gevraagd. Om Joy voor een, voor haar ws onbegrijpelijk, emotioneel drama te behoeden gaan wij alleen met Rick, Krieshen en Roshni naar Schiphol. Het zal bij tijd en wijle best moeilijk worden, met vakantiestemming het vliegtuig in lijkt me voor ons een goede start. Het is heel fijn en hartverwarmend om te leren hoeveel mensen ons graag zouden uitzwaaien, bedankt daarvoor.

Tot gauw hopelijk, nog even goed knuffelen...

Liefs en groet,
Astrid

There we go

Now came the time to tell everyone that we would move to Australia, at least for a two year try out and possibly for ever. The saying 'it is not the end of the world' came up with every confrontation and was out of place. We are moving to the other side of the world, we will be living upside down.
Practically it was all quite a challange but bearable. The visa application was more complicated than the things to arrange now. Just the goodbyes, the unknown, the letting go and opening up was hard. And in the end, after fears, doubts, opinions and more I just know it is right. It feels right, I can't reallly be worried, it is just well as it is.
No I do not have a job yet. No I do not have a place to live in Broome. We will land in Perth, arrange what need doing and have a first real holiday together travelling up to Broome along the coast. A ride I have always wanted to do one day. Now it will be together with Joy. In Broome we will find a place to live and a job will come along. Joy is registered with day care and can start to make new friends soon after arrival. I have faith all will fall into place. We are going to Broome...

The Time Factor

After returning to Holland I hoped to be able to make the big move within a year. Then a nice job offer came along together with further study options and I decided to stay another 1,5 year. In the end the job was not what I expected and it was impossible to combine it with further studies. I thought it wise not leave when I planned. Nearly a year later it was time to make plans again and this time all went as smooth as one could wish. Everything fell into place. Joy walks and talks and more or less knows what is going on. I was totally ready. Satrup again was able to touch my inner self and made me realize that I really wanted to live in Broome again. I gave up on Broome because I had heared so many discouraging stories about job possibilities and prices booming. Anyway, as of the moment I decided that we would move to Broome I had wings and knew all was well.