Een vrije dag uit het leven van

Vandaag hebben we lekker uitgeslapen. We zijn een uur vooruit ivm zomertijd sinds het afgelopen weekend dus uitslapen gaat makkelijk. En we zijn vrij vandaag, want ik heb woensdag en donderdag een workshop van het werk. Meestal volg ik Joy op een dag als deze, kijk waar zij behoefte aan heeft en weef daar doorheen wat er soms ook gebeuren moet. Joy wilde spelen, spelen en spelen. Doktertje is favoriet tijdverdrijf en we lezen veel de laatste tijd. Het liefst doet ze alles samen en ik doe mee zolang ik zin heb. Als ik even pauze wil voor huishoudelijke taken of zelf lezen bv dan vermaakt Joy zich ook uitstekend. Favoriet is knippen, maakt niet uit wat. Gelukkig weet ze wel waar ze echt niet in moet knippen, en aan confetti geen gebrek in dit huishouden. We knutselen ook steeds meer tegenwoordig en voor collages in de planning komt haar knipzucht goed uit. We hebben al papier in alle soorten kleuren en dikten verzameld, nu gaan we op zoek naar stoffen. Binnenkort maar weer eens een tripje naar de tweedehandswinkel plannen. En alle dieren hebben meegedaan vandaag; we speelden van dierenwinkel tot dierenziekenhuis en Joy heeft ze uiteindelijk allemaal te slapen gelegd. Ondertussen hebben we wat ‘educatieve prietpraat’; welke dieren hebben allemaal hoeven? Welke kunnen zwemmen? Welke dieren zijn lastdieren en welke kun je makkelijk tam maken? Joy weet al veel en van vrijwel alle dieren zowel de Nederlandse als de Engelse naam.
Toen Joy verzadigd was van spelen togen we na een rustige lunch naar de bieb. Behalve boeken lezen ter plekken, kunnen we daar ook films lenen. Dat hebben we recent pas ontdekt en Joy is er errug blij mee. Happy Feet wilde ze inruilen voor Narnia, die helaas niet beschikbaar was. Maar dat is geen probleem, want Joy wil alle films wel zien. We hebben wat anders uitgekozen. Na het lezen puzzelen we meestal nog wat met grote houten vormenpuzzels. En zelf leen ik ook veel boeken op het moment, want ik verslind ze tegenwoordig. Vooral de boeken van Janet Evanovich zijn geweldig, vrouwen lees die boeken en lach – echt de moeite van een biebbezoek waard.
Na de bieb even naar de general store geweest, een winkel in het midden van Chinatown waar een notice board hangt met relatief veel woonruimte aanbod. Helaas vandaag voor ons niets interessants, het aanbod is vooral kamers. We moeten op zoek naar een ander huis, want over 2,5 week loopt dit huurcontract af en ik wil iets voor de langere termijn huren. Ik moet kiezen tussen goedkoop in een appartementje gaan zitten in een minder leuke buurt en geen geldzorgen hebben of een leuk huis met vrij hoge huur en dus ws periodieke geldzorgen. Lastig, want omgeving is belangrijk, zeker als je parttime werkt en aardig wat tijd met je kind thuis doorbrengt. Vrijdag as gaan we wat huizen bekijken.
Weer thuis heb ik vroeg gekookt en heeft Joy nog even gespeeld. Daarna zijn we naar Cable Beach gegaan om lekker lang te kunnen zwemmen en spelen en daar dan ons avondeten te eten. Op die manier hoef ik niet op de tijd te letten en is er minder verleiding om iets snels en makkelijks te koken, voor de zoveelste keer. Aangekomen op het strand zagen we Alison, mijn oudcollega van de kamelen. Haar hebben we lang niet gezien en gesproken dus we liepen naar de kamelen en haar toe om haar weer eens te begroeten. We zien haar vaker als wij naakt frolikend in de zee of op het strand zijn en dan houd ik het vanwege het publiek op de kamelenruggen op even zwaaien, terwijl Joy gillend het strand oversteekt en op haar af rent voor een knuffel. Een heel spektakel dat kan ik je wel vertellen en de toeristen vinden het een extra treat. Nu was er tijd voor een gesprekje en bood zij ons een gratis rit aan, de eerste rit was namelijk niet volgeboekt. Lucky Joy. Ik was al van plan om weer eens een tour bij haar te boeken nu het toeristenseizoen afloopt, dus ach waarom niet. Heerlijk hoor om weer eens dicht bij die dieren te zijn en om bij te kletsen met Alison. Joy is nu in de ‘waarom fase’ en dus heb ik zowat de hele rit van alles mogen vertellen over kamelen. En maar kraken die hersens, want op veel van haar vragen heb ik zo niet een pasklaar antwoord en als ik wel weet wat ze vraagt moet het natuurlijk ook nog even naar 4-jarig begrip vertaald worden. Na de rit hebben we lekker rustig zitten eten en daarna nog een half uur in zee gespeeld. Joy zag een oud vriendinnetje van de creche die al erg waterwijs is en dat geeft haar vertrouwen in zee. De laatste tijd durft ze steeds meer het water in en vind ze het overkomelijk als haar gezicht wat nat wordt. Jammer dat over een paar weken het jellyfish seizoen weer begint en we echt moeten gaan oppassen in het water, net nu zij er plezier in begint te krijgen om in zee te spelen.
Voor zonsondergang zijn we naar huis gegaan. Daar vond ik bij het uitpakken van onze strandtas een wandelende tak. Nog nooit gezien in het wild, ik wist eerlijk gezegd niet eens dat die hier leefden. Leuk hoor. Na samen dit bijzondere diertje te hebben bestudeerd en besloten dat we het vrij zouden laten en niet bewaren voor eigen plezier, heeft Joy gedoucht, tanden gepoetst en ging snel onder zeil. De laatste tijd slaapt ze wat onrustiger, droomt ze veel en zo stond ze net (terwijl ik dit schrijf) plotseling midden in het bed rechtop verdwaasd te zijn. Hoewel ze mij op die momenten aankijkt, is het duidelijk dat ze elders is. Gelukkig is er zelden paniek, dus ze slaapt alweer lekker verder.
Ik ga zo lekker lezen en heb wat kleine hh-taken alweer achter de rug. Even geen telefoon vanavond, omdat ik gisteren met drie mensen uit NL uitgebreid heb bijgepraat en dat is dan wel weer even genoeg. Gisteren ervoer ik wel de eerste echte ‘pull’; de wens om even in NL te zijn. Om een geliefde bij te staan. Tja.
Nu chirpen de krekels en klikken de gekko’s. De frangipani boom voor ruikt heerlijk. Het is aangenaam warm, bijna koel. Het leven in Broome...

Verveling bestaat niet

Met ons gaat het goed. We staan wel weer aan de vooravond van grote veranderingen. De lease van ons huis loopt af en de eigenaar wil maar voor 3 maanden verlengen. We gaan dus verhuizen. Ik ga de komende weken hard op zoek naar een plek waar we 12 maanden kunnen blijven, of langer, en hopelijk voor minder geld.
Verder heb ik ontslag genomen en ga ik de secretaresse vervangen tot zij terugkomt van ziekteverlof. Dat zal ws nog een paar maanden duren. En hopelijk komt er in die tijd een leuke baan voorbij. De Minyirr Park Project Coordinator baan leek zo fantastisch maar bleek stressvol, heel politiek en aangetast door decennia interne problemen die nooit zijn aangepakt. Na wekenlang heel erg op en neer gestuiterd te hebben emotioneel, en dat in mijzelf te zoeken natuurlijk (de emigratie, de tropen, de maan (grote getijdewisselingen hier), leven met zee rondom etc etc) blijkt het toch gewoon de dynamic in de baan te zijn. De vorige coordinator voelt zich nu gelukkiger en rustiger dan de afgelopen jaren in haar nieuwe baan en die daarvoor is burnout geraakt. Blij dat ik weg ben dus al komt daar wat onzekerheid voor de nabije toekomst voor terug.
Nieuw voor mij is het voorbereiden op het cycloonseizoen. Dat is helemaal langs mij heengegaan 12 jaar geleden en nu leer ik wat ik allemaal in huis moet hebben, wanneer we moeten evacueren enz. Wat ik zeg, vervelen bestaat niet.
Hoewel allemaal best ook eng heb ik overwegend vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. We vinden wel weer een fijne plek en dat werk komt ook wel. En jullie? Laten jullie weer eens wat van je horen? Behalve vallende blaadjes gebeurd er vast ook wat in de Lage Landen... wij horen het graag. X

Supermodel

I was not able to resist an offer for a 5 dollar photo made by a professional photographer. Joy was into it. Frizzy hear and all, as we just came back from the beach. She happily played supermodel for ten minutes. Like she had never done anything else in her life. Different postures, angles, changes of hats, no matter to Joy; she smiled and was her pretty and amiable self.
Today we could come and collect the photo. Of course we could purchase more than the one or all of them. At the price of 525 dollars. I knew, as I had read the small print after the photo shoot so prepared Joy that we would be looking at very nice photos of her and then leave. And some were absolutely stunning. Maybe it is good that we do not live in a big city where she could be headhunted for kids model. But boy is the world missing out 
(If I come across a proper scanner I will upload the black&white photo that we could afford.)

Joy bijna jarig!

Joy wordt al 4 jaar, nog 3 nachtjes slapen! Ze heeft er zin in; Joy vraagt al bijna een jaar om een fiets met trappers dus die staat in de schuur verstopt op haar te wachten. Rose natuurlijk. En ze wil een feest. Dat wordt voor het eerst geen speurtocht, helaas, volgend jaar misschien. En of alle lieve mensen uit Nederland niet even met het vliegtuig willen komen? Beetje lastig heb ik uitgelegd. Nu komen er 4 kiddo's op visite voor ieder jaar een. En daarna grote mensen vrienden en vriendinnen. En ijstaarten met kleurtjes en in leuke vormen. Veel ballonnen als het aan Joy ligt. Woensdag gaan we samen ergens taart eten en kan ze leren fietsen. Donderdag viert ze het op de creche en zaterdag (Krieshens verjaardag :)) vieren we het hier thuis. As we speak danst Joy, spiernaakt en zichzelf rose geschminkt met stift, tralalaaend door het huis op Doe Maar. We blijven wel Nederlands natuurlijk. En doen de komende weken even of we feestbeesten zijn.

Beat it

Working in Australia can confront you with things you might not have ever known before. For some people it is common to take things on that you are not responsible for. And because you are a woman, or white or otherwise not recognised as a worhty person, you just have to take the blame. There are some philosophical ways in interpreting this kind of behaviour or treatment, maybe even enlightend ones. But I can’t and won't do it. Having always had sensitivity to hierarchy I have decided to draw the line. I respect and expect to be respected. That’s it. Wonder how that is going down. Might be job hunting soon...
(I have resigned from my current position Oct 16)

Heavenly heaven

Following up on very good advice of a dear friend, today I went to a spa for some relaxation and nurturing of the body. Bali Hai welcomed me with a cool glass of water, a wet cloth to fresh up and fresh flowers. I had booked for a full body massage and facial. The latter turning out just being more massage but now in and around the face with lots of nice smelling creams. But only after an hour of sheer splendid spoiling by soft and very skilled hands. I did not want it to end or to die on the spot. Omigod, it was sheer bliss. Add to this experience a very aesthetic environment and you understand why I was in paradise in paradise. Everything was perfect, gentle, pure and beautiful. This must be heaven and I intent to visit more often.

Calling Ralph with the big white telephone

The thing with living in the tropics is that it is sometimes hard to figure out what is going on with you. If you get a hot flash is can be fever, menopause, more welcome hormones, heat or a less easily discovered source such as the result of an unnoticed bite by one of the million poisonous creatures living in Australia or love at first sight. Suppose depending on the instigator of the hot flash you learn sooner or later what it is. After less than half an hour of hot flashes I had to go call Ralph with the big white telephone and I got engaged in a very long conversation. I couldn’t get enough of him and kept calling him all evening and all night long. I couldn’t stand up straight, walk or create motion in any other way without him. I can tell you this: this is not a nice kind of dependency. It creates moments of delusion; you suddenly think this would be easier when you live in the country where you were born. There it would be different. BS of course, because nowhere do you call anybody for help. And here it literally knocks on your door. Mind you, being a virtual stranger to your neighbour who shows concern anyhow, not even minding your engagement with Ralph – not a very popular guy with anybody. But it happens. And then you find out you have friends. And people that you trust your child with, very rare, also in the country where you were born. And those lovely people take darling Joy for little outings, just enough to entertain and not too much to worry her. And enough for me to get rid of Ralph and to be able to live a temporarily horizontal life. And darling Joy is only good, she listens and helps and is patient and understanding. God I am a lucky woman. And already over Ralph.

PS Calling Ralph is Ozzie 'slang' for vomiting, info supplied because of general confusion :)

Pirate Captain Creekbed

In Australia we do school holiday entertainment. This is a worthy investment, especially for commercial thinking shopping centres. A bit like celebrating Valentine’s Day; who knows what that is about expect for that you know you have to spend lots of money on unnecessary items. We went and had a look at Pirate Captain Creekbed. This pirate must have just woken up in Australia about ten seconds before the start of the show. I suspect him from falling asleep with a barrel of rum the night before in Ireland. He seemed not to know what was coming or where he had to go. What to do with those kids looking up at him expectantly? Maybe throw some golden coins at them, or tell them to chase the Treasure chest. Hold on, don’t forget to put that somewhere in sight and then tell them where to look for it too. Patch a black eye on them to make it a bit harder. Or maybe it is best to have them cheering each other whilst one kid walks around blindfolded. At this stage I suspect the kids found the barrel of rum, because they were dead quiet, stunned. They now had turns to throw balls in a basket. But the balls were thrown anywhere but in the basket. And the kids next to the baskets just put them all in when they flew by in bad aim. They seemed in La-la-land instead of on big ship sailing the ocean. The pirate did all the cheering. He wandered about, waving arms and nodding his Captains head, meanwhile uttering Irish encouragements or desperations. He made up for it in the end. The pirate got all the kids a balloon, sword or doggy. They all stood in line for that and smiled happily when going home.