The Tooth Fairy

Sinds april zaten Joy's onderste tanden los. Begin augustus vielen ze er eindelijk uit. Eerst eentje, waardoor ze eruit zag een een lieve krullenbollen piraat. Daags later de tweede. De nieuwe tanden waren meteen al zichtbaar. Goddank is Joy niet maanden aan het wiebelen geweest met die tanden, ik kan dat niet aanzien en zij heeft mij ontzien. Joy is vatbaar voor argumenten en gelooft dat de nieuwe tanden de oude er vanzelf uitduwen. Klopt ook, maar ik weet heel goed dat weinig kinderen dit vinden opwegen tegen het wiebelen.
Natuurlijk moest de tandenfee eraan te pas komen, want daar wordt in een meisjes kleuterleven op gewacht zodra er losse tanden in het spel zijn. Dus ik pietepeuteren met een zelf gemaakt mini envelopje, er een mini briefje in - in het Engels om het wat geloofwaardiger te maken - en een muntje. Joy dolblij de volgende ochtend en helemaal onder de indruk. Later die dag kwam ik in de winkel een boek tegen met allemaal feeënverhalen en ook in dat boek allemaal kleine envelopjes met briefjes. Dacht ik even de geloofwaardigheid te bekrachtigen, dus geef haar dat boek. Joy blij. Komt ze even later naar me toe en zegt (nu slissend): 'Mam, jij hebt dat tandenfee briefje gemaakt he?". Zat ik even met mijn mond vol tanden, maar kon mijn verrassing net verhullen. He, hoezo kom je daarbij, vraag ik. Nou, redeneert Joy, de tandenfee schrijft heel netjes, en jij niet zo. Kijk eens naar dit briefje. En ik heb net zulke vlinderstickers als die op het envelopje... Tja, hou dan je gezicht maar eens uitgestreken, ik kon het niet. Gelukkig konden we er samen hartelijk om lachen. Joy uitgelegd dat het een beetje net als Sinterklaas en de Kerstman is: mama's doen het allemaal omdat kinderen het leuk vinden en de echte Sinterklaas etc het niet meer kan. Die bestonden wel vroeger, maar nu helpen mama's het de kinderen nog meemaken. Sinterklaas heeft het namelijk ook nooit gered bij Joy; zodra zij het concept van Sinterklaas begrijpen kon, doorzag ze die poppenkast ook. De kunst nu is om haar het voor zich te laten houden, want ze deelt haar slimmigheid graag met anderen kinderen. Gelukkig, als Joy het niet meer volhoudt en het zegt, is het geloof van die kinderen zo groot dat Joy's verhaal er gewoon niet in gaat. Ze geloven haar gewoon niet, die (on)gelovige Thomassen. Daar kan zij zich nog even lekker tandenloos op stukbijten.

Growing Wings

Voor mijn verjaardag twee jaar geleden kreeg ik een koelkastmagneet waarop staat 'There are two things that we should give our children: one is roots and the other wings.' (Hodding Carter). Met de wortels zat het al een tijdje goed. En nu heeft Joy ook vleugels.
Toen ik maandag de gelegenheid geboden kreeg om de sandplay therapy training dit weekend te doen, moest ik beslissen of ik Joy een weekend bij vrienden zou laten. De training was namelijk in Fremantle (Perth). Huilend, met kloppend hart en zwetend had ik mijn hand op de muis om te klikken op 'confirm booking' voor de vluchten. Wat een intens pijnlijk moment. Het antwoord was Ja. Joy was er klaar voor, en ik ook.
Joy is bij Sonja, JJ, Jana & Ulrich gebleven. Sonja is een goede vriendin van mij, beschermende moeder, Zuid Afrikaans. JJ arts. Jana & Uri heerlijke kinderen. Joy sprong een gat in de lucht toen zij hoorde dat zij voor een lange play over en ook nog sleep overs naar hen toe zou gaan. Ze vond het wel een beetje lang voor een eerste keer zei ze, maar ze was dapper en kon het aan. Het is goed gegaan; Joy is straal verwend en heeft zich erg vermaakt. 's Avonds vond ze het soms moeilijk, maar ze kon mij altijd bellen en dat deed ze dan ook. Over een uurtje zijn we weer samen.
Voor mij was het ook goed. Met aandacht voor de betekenis van deze stap en vooral veel liefde en vertrouwen heb ik uit kunnen zien naar het weekend en er erg van genoten. Ik vloog vrijdagmiddag naar Freo en ben nu net, maandagochtend, terug. De workshop was echt geweldig en het verblijf bij Satrup was ook heerlijk en voedend. Fijn even een weekend met oude vriendinnen, want Prabs kwam ook langs, ongestoorde grote mensen gesprekken, rust en stilte bij thuiskomen, lekker vertroeteld worden.
Ik ben blij dat Joy zo een goede eerste ervaring heeft met van haar moeder gescheiden zijn, autonoom worden, opgroeien. Mocht er ooit een noodgeval zijn, dan weet zij dat zij het aankan om even elders te zijn en heeft er vertrouwen in dat zij veilig is en ik terug kom. En ach, voor ik het weet is ze vaker en wellicht langer weg, uitvliegend op die prachtige sterke vleugels van haar.

Back on Track

Zucht, wat een verademing, terug naar werken met mensen. Dit weekend heb ik een workshop bijgewoond in Sandplay Therapy. Het was geweldig; weer met mensen bezig zijn, met well being, adem en collectieve energie.
Het instituut dat de training organiseerde heeft een bijzondere filosofie die overeenkomt met die van Gestalt therapy en Steiner's werk. Het was allemaal dus erg herkenbaar en echt een soort thuiskomen.
Het werken met zand en symbolen gaat diep en is indrukwekkend. Waarschijnlijk ga ik in Circle Community House deze therapievorm aanbieden aan kinderen, later mogelijk ook adolescenten en volwassenen. Momenteel probeer ik een collectie symbolen bij elkaar te sprokkelen, die bestaat uit miniaturen van sprookjes, religieuze and culturele figuren; mensen in allerlei (sociale) situaties en beroepen, wilde, tamme en mythische dieren, minerale items zoals stenen, kristallen, schelpen, kralen, veren, spiegels; zon, sterren, maan; bruggen, hekken, torens, tempels, kastelen, huizen; feeën, eenhoorns, bloemen, sieraden, meubeltjes, allerhande vervoersmiddelen, sleutels, sloten, kistjes enz enz enz. Het is nu nog maar weinig maar het is erg leuk om de collectie te zien groeien. Uiteindelijk moet er een collectie ontstaan die kinderen alle gelegenheid biedt om diverse situaties uit te beelden.
Zoals gezegd is het echt een verademing om terug te zijn bij werken met mensen. Het heeft even geduurd en ik heb mijzelf vaak afgevraagd of ik ooit zou terugkeren naar mijn beroep van oorsprong. Vorig jaar raakte mijn interesse weer gewekt door het Alternative to Violence project en nu ben ik overduidelijk op zoek naar meer. Het grote verschil is dat er met sandplay therapy geen sprake is van enige vorm van controle zoals bij de reclassering of in een residentiële setting. Het is tijd voor ZIJN, en als therapeut ben je eigenlijk vooral aanwezig in acceptatie. Het werk doet zichzelf.
Sinds ik deze mogelijkheid om dit aan te bieden overwoog, gingen zoals altijd als iets goed is, diverse deuren open en kwam precies het juiste op mijn pad. Mijn idee dat ik in maart deze workshop zou doen en tot die tijd rustig ernaar toe zou werken, ging op de schop toen ik maandag hoorde dat ik dit weekend al terecht kon. Het moet blijkbaar zo zijn. En ik ben blij, het leven lacht me toe, de zon straalt net even mooier dan anders en dat is weer zo een teken dat ik op het juiste pad ben.
Ik vind het erg interessant en jullie gaan er zeker meer over horen...