Als bovenstaande aantrekkelijk klinkt, en natuurlijk als je heeeel lief zal zijn, mag je volgend jaar wel mee :)Bonne Annee
A Rejuvenating Christmas
Tja, als je geen familie dichtbij je hebt om kerstmaaltijden mee te delen, wat doe je dan? Dan zucht je verzaligd dat je niet aan de 1e Kerstdag bij die en 2e Kerstavond bij die en volgend jaar andersom-politiek mee hoeft te doen, dat onze boom geen naalden heeft en niet de tuin in hoeft - weer of geen weer, dat je de kerstmarkt niet kan missen omdat die er niet is, en dat je niet in het zwart of feestelijk hoeft en dat ook je boom niet met de mode mee hoeft te doen. In plaats daarvan boek je een paar nachten in het Eco Beach resort en leef je de kerstdagen totaal verzaligd door en ja wellicht niet in de sfeer van here Jezus maar wel in die van de materieel onder ons verlichtten. Wij hadden een villa geboekt in een resort 1,5 uur rijden ten zuiden van Broome. Normaliter ver boven ons budget maar met een super aanbieding te doen. Bij aankomst kregen we een ijsthee aangeboden inclusief een verfrissend doekje. Daarna werden we naar onze villa geleid; niet de geboekte Garden View Villa maar de 'met complimenten, dit is ons kerstcadeau aan jullie' de Ocean Front Villa. We hebben daar drie dagen esthetisch gehuisd, meer naar de zee gestaard dan de meegebrachte boeken gelezen en kwamen voornamelijk te voorschijn voor de maaltijden (bijna allemaal inclusief zo ook kerstmaaltijden) of om te spelen. Spelen zijnde drijvend van het uitzicht genieten en zeemeermin verstoppertje doen in de 'infinity pool', scrabbelen met cocktails in het openlucht lounge gebied, wandelen op het strand bij laagtij om anemonen, zeekomkommers, hermietkrabbetjes, zeesterren en nog meer moois te bewonderen of om met hoogtij in een minikajak op de golven te dobberen. Een poging wagen op de 'stand up paddle board' en het cricket spel op Boxing Day (2e Kerstdag in NL) was echt teveel moeite. In plaats daarvan heb ik een massage geboekt en de laatste ochtend aan de yogales meegedaan. Ik kwam absoluut vernieuwd, verjongd en verzaligd terug thuis aan gisteren en ook Joy heeft zich erg vermaakt op Eco Beach en in de villa met haar kerstcadeautjes. Voor foto's verwijs ik naar de website www.ecobeach.com.au omdat de onderwatercamera het deze keer onder water toch niet zo leuk vond en het opgegeven heeft. Wij hopen dat jullie ook een fijne kerst hebben doorgebracht.
Als bovenstaande aantrekkelijk klinkt, en natuurlijk als je heeeel lief zal zijn, mag je volgend jaar wel mee :)
Bonne Annee
Als bovenstaande aantrekkelijk klinkt, en natuurlijk als je heeeel lief zal zijn, mag je volgend jaar wel mee :)Bonne Annee
Sinterklaas in Broome
Wat een ontzettend leuke verrassing wachtte ons van de week bij thuiskomst! Pepernoten, snoepgoed, cadeautjes en lieve kaartjes. Dat stellen wij zeeeeer op prijs. Joy's gezicht sprak boekdelen: zo opgetogen was ze nog niet toen ze haar vader weer zag ;) Mjam mjam wat zijn die pepernoten lekker. Terwijl ik bedank berichtjes via email aan het opstellen was en vroeg wat Joy wilde zeggen, zei Joy: 'Dank je wel voor de pepernoten, ik heb ze al bijna op'. Waaat? Ingrijpen mama! Erg lief VriendSinten, dank jullie wel voor deze verrassingen. En we zijn die Pieten die de cadeautjes op onze stoep en in ons postkantoor hebben achtergelaten ook dankbaar. Joy merkte nog op dat ze in Nederland goed kunnen verpakken: er zaten namelijk geen mieren in de zak pepernoten... Deze mama was weer te laat om enige verwachting in te bouwen voor het Sinterklaasfeest: ik kon de sinterklaasliedjes niet meer vinden, we mistten de intocht op tv en wortels verdrogen zodra je ze in de schoen legt. Pepernoten bakken is zondag wel gelukt dus nu hebben we er zoveel dat we ons echt Sinterklaas-misselijk kunnen eten. Is het toch nog Sinterklaas in Broome.
Water, water!
Terwijl ik dit typ vallen de eerste regendruppels sinds maart dit jaar op het dak. Wat een heerlijk welkom geluid. Vandaag vielen de wolken al op maar dat ze regen hielden hadden we niet gedacht. Joy schrikt even wakker van het weer onbekende geluid maar verheugt zich nu met mij op de glimlachende planten en bomen morgenochtend.
Er was meer water vandaag. Vanmiddag had ik mijn 'performance appraisel'. Het is alweer een jaar geleden dat ik voor deze baan ben aangenomen en dan moet je even langs de meetlat. Skill sets met scores van 1-5 die betekenen in volgorde: 1 doe je niet, 2 doe je niet goed genoeg, 3 doe je wel en volgens verwachte standaard, 4 doe je erg goed, en 5 zo goed dat het eigenlijk nooit gescoord wordt want het is gelijk aan 'walking on water'. Dan volgen er natuurlijk argumentaties voor de scores. Het lijkt erop dat ze op het werk net zo blij zijn met mij als ik met de baan. Mijn rapportje barst van de 4-en en ik kreeg zowaar drie 5-en. 'Walking on sunshine' werd vandaag 'Walking on water, whooah and don't it feel good!'.
Leuk natuurlijk zo een dagje en dat terwijl het leven al zoooo goed is. Dacht van de week nog: ik moet er maar eens een stukje over schrijven voor de krant hier, zo een ik-wil-het-van-de-daken-schreeuwen-moment. Of het nieuws is weet ik niet, maar gewoon, even het leven in Broome vieren. Zeveren over het heerlijke klimaat, de geweldige mensen, de fantastische natuur, de leuke dingen die we doen, onze gezondheid, samen zijn... genieten x
Er was meer water vandaag. Vanmiddag had ik mijn 'performance appraisel'. Het is alweer een jaar geleden dat ik voor deze baan ben aangenomen en dan moet je even langs de meetlat. Skill sets met scores van 1-5 die betekenen in volgorde: 1 doe je niet, 2 doe je niet goed genoeg, 3 doe je wel en volgens verwachte standaard, 4 doe je erg goed, en 5 zo goed dat het eigenlijk nooit gescoord wordt want het is gelijk aan 'walking on water'. Dan volgen er natuurlijk argumentaties voor de scores. Het lijkt erop dat ze op het werk net zo blij zijn met mij als ik met de baan. Mijn rapportje barst van de 4-en en ik kreeg zowaar drie 5-en. 'Walking on sunshine' werd vandaag 'Walking on water, whooah and don't it feel good!'.
Leuk natuurlijk zo een dagje en dat terwijl het leven al zoooo goed is. Dacht van de week nog: ik moet er maar eens een stukje over schrijven voor de krant hier, zo een ik-wil-het-van-de-daken-schreeuwen-moment. Of het nieuws is weet ik niet, maar gewoon, even het leven in Broome vieren. Zeveren over het heerlijke klimaat, de geweldige mensen, de fantastische natuur, de leuke dingen die we doen, onze gezondheid, samen zijn... genieten x
Hitting Town
Een van de dingen op de agenda tijdens Rick's verblijf hier was een avondje uit voor mij. Ik ben nog steeds terughoudend met het gebruiken van een oppas (lees: ik doe het niet, hoewel heel soms wel uitwisselingen met vriendinnen plaatsvinden) en wilde dus graag van deze gelegenheid gebruik maken. Een avondje uit eten met daarna een concert van Tijuana Kartel viel in het water door omstandigheden dus het werd een gewone zaterdagavond uit in Broome. Onder geleide van vriendin Kiren toog ik naar The Oasis; een pub zoals ze hier vrij standaard zijn. Er was een dj, er waren pooltafels en veel mensen, zonder uitzondering natuurlijk stevig onder invloed van het een en ander. Het poolen was leuk, dat heb ik jarenlang niet gedaan. Socialiseren was te doen maar niet echt enerverend, de muziek echt goed en het dansen was heerlijk. Kiren hield wel van een beetje aandacht dus die werd door menigeen opgewreven, er werd aardig met wimpers gewapperd en telefoonnummers uitgewisseld. Voor mij hoefde dat allemaal niet maar het het een kon naast het ander bestaan dus het was okee. Toch was ik om een uur of een wel uitgekeken en gedanst en togen we richting huis. Rick paste ondertussen niet alleen op Joy maar ook op Kiren's drie kinderen. Onderweg naar huis deelden wij een taxi met een paar vriendelijke heren. Zij zijn Maori's en werken in de mijnen in de Pilbara (600 km ten westen van Broome). Of wij het erg vonden als we met de taxi even via MacDonalds reden? Nee hoor, prima. Er werden 10 fish filet burgers besteld, 10 quarterpounders, heel veel friet enzovoort. Ik zat met mijn oren te klapperen. Het bleek voor een paar collega's te zijn die met hen in een van de duurste resorts hier verbleven. Dat werk in de mijnen betaald goed blijkbaar. Enfin, Kiren weer in actie en die haalt er een uitnodiging voor de volgende dag uit om met deze groep mannen de dag op een jacht door te brengen. De volgende ochtend vroeg zij mij ook mee, nou leuk, ik breng graag een dagje op het water door dus wilde wel mee. Rick heeft die middag weer opgepast en wij togen naar de haven. Daar bleek het jacht de catamaran Karma IV te zijn, die als slogan draagt: 'if the music is too loud, you are too old'. Een 18+ evenement. Daar kon ik nog wel mee leven, de muziek was niet te hard. Dat het een 25- evenement was werd niet van tevoren aangekondigd dus ik kan wel zeggen dat ik me eenmaal aan boord een beetje misplaatst voelde. Gelukkig was Niko 40 jaar dus helemaal alleen was ik niet. Uiteindelijk heb ik een topdag gehad. Achter de catamaran hingen een paar 'floaties' en netten waarin je kunt zitten in het water. De eerste keer dat Kiren en ik ons op de floaties waagden werden we er op ons buik op getrokken, errug flateus maar niet heus. Een volgende poging had een een goede tactiek gevonden en kon ik zo van de ene floaty naar de andere overstappen, dat voelde een stuk beter. De collega's/Maori's die meekwamen waren al net zo vriendelijk, Niko en Aaron ook nog eens bijzonder mooi, het weer natuurlijk heerlijk en de muziek goed (jammer dat een foto van ons samen voor mij erg onvoordelig uitpakte, wellicht omdat ie van 10 cm afstand is genomen? niet geplaatst dus). De hoeveelheid wodka-passievrucht die erdoor heenging die dag, de slogan en de 16-jarigen dansend in bikini's maakten mij verder niets uit, Kiren had er helaas wel last van. Een voor mij bijzonder onverwacht leuke dag werd afgesloten in warme omhelzingen van de mooie Maori mannen, een hoogtepunt van het jaar!
Papa op bezoek
Een dag na de circusvoorstelling kwam Rick aan voor een bijna vierweeks bezoek. Gelukkig voor Joy ging het aftellen vrij snel en voor haar is het erg de moeite waard geweest. Rick bleef bij ons en heeft menige ochtend op school doorgebracht met Joy in haar klas. De eerste en laatste week van zijn verblijf waren schoolweken, daartussenin hadden we twee weken vakantie. We hebben Rick aardig wat plaatsen laten zien die wij de moeite waard vinden. Op de foto staan Rick en Joy op het strand bij Roebuck Bay na een bezoek aan de Broome Bird Observatory. Daar hadden we gewandeld en vogelaar gespeeld.
In deze periode heeft Joy helaas haar klasgenootje Eli verloren aan een auto-ongeluk, een vriendje dat zij al kende sinds onze aankomst in Broome. We zijn naar zijn dienst geweest en ik geloof dat Joy het allemaal wel 'een goed plekje' heeft gegeven.
We hebben een minivakantie in The Kimberley gevierd. We zijn via Tunnel Creek naar Windjana Gorge gereden, hebben daar overnacht en verbleven daarna nog twee nachten bij Bell Gorge. 1100 km hebben we gereden in die paar dagen, waarvan het gros op onverharde weg. Voor mij was het superfijn dat Rick van autorijden houdt want ik had zelf niet die hele afstand willen afleggen. Tunnel Creek was bijzonder: een lange tunnel, grotendeels met water gevuld. Donker dus en dan met zaklamp op het hoofd door knie- of middeldiep water waden, wetende dat er zoetwaterkrokodillen leven. Joy heeft bijna vier weken op Rick zijn schouders gezeten, ik heb mij even zorgen gemaakt over atrofie van haar benen; zij liep gewoon niet meer zelf!, en dat vervoer kwam in Tunnel Creek wel heel goed uit. Aan het uiteinde van de tunnel hebben we nog wat eeuwenoude rotsschilderingen gezien van Wandjana's; afbeeldingen van de Aboriginal spirit world. Windjana gorge was redelijk droog, niet onverwacht aan het einde van het droogseizoen. De gorge is vrij lang, ik geloof dat wij er een kilometer of 3-4 ingelopen zijn. Gelukkig aardig begroeid langs de oevers voor de broodnodige schaduw en we hebben een paar krokodillen gezien. Van alle gorges wordt er in deze afgeraden te zwemmen omdat er zoveel zijn, dan kan het toch risicovol zijn voor mensen. Over het algemeen maken wij ons hier vooral zorgen over zoutwaterkrokodillen. Rick wilde niet echt iets organiseren voor het slapen tijdens het kamperen en ondanks dat ik wat spullen geleend had van een vriendin eindige hij op een dun dekentje in een superklein tentje voor de nacht. Hij had ook een redelijk comfortabele stretcher kunnen gebruiken maar die paste niet in de tent. Hij is toch wel een bikkel hoor; ik heb er geen klacht over gehoord en hij moet slapen op de harde grond 's ochtends toch gevoeld hebben. Wel een bikkel met volgens mij stiekem aardig wat vrees voor kruipend wild; van mieren, spinnen en mogelijk slangen moet Rick echt niets hebben, vandaar zijn keuze.
Bell gorge was heel mooi. De weg van de kampeerplek naar de gorge zelf was vrij slecht (rotsig en ruw) en dan moest er nog een goede 20 minuten gelopen worden, lees geklommen en geklauterd over rotsen, langs een pittoresk riviertje. De gorge zelf had een vijflaagse waterval en stond vol; we hebben er anderhalve dag doorgebracht. Zwemmen, badderen, zonnen en schuilen voor de zon met de waterval als achtergrond geluid, heerlijk. Zelf vraag ik me tijdens de continu zorgen over de banden en de auto altijd af of die stress nou de moeite waard is, en pas achteraf thuis kan ik altijd zeggen: ja! Wat zitten mensen soms toch raar in elkaar hè.
Rick en Joy wilden vooral graag veel tv en films kijken. Die hadden op een gegeven moment door dat dat ook via de computer kan, en op die manier vermeden zij mijn weerstand tegen de televisie. Samen naar McDonalds was ook een favoriete bezigheid. Eenmaal hebben we eindelijk gepicknickt op een plekje waar Joy al lang haar oog op had; dan is Mac toch een stuk makkelijker dan een picknickmandje en nog mierenvrij ook (zelfs de dieren lustten er geen brood van denk ik dan).
Rick en Joy zijn nog een dagje naar het Wildlife Park geweest met Jose en Pancho; ze hebben daar geloof ik veel plezier gehad en deze keer mochten de kinderen heel wat dieren aanraken: een dingo werd geaaid, baby krokodillen vast gehouden en Joy is door een aantal slangen omhelst. Persoonlijk krijg ik kippenvel als ik de foto's zie maar Joy vindt het leuk en daar gaat het om. Vieren weken gingen snel voorbij. Rick's verblijf hier is goed voor Joy geweest. Ze heeft natuurlijk genoten van het samenzijn. Ondanks dat wij geen gezin meer zijn, was er toch een gevoel van compleet zijn; in mijn ogen omdat er voor Joy iemand anders was om zich toe te wenden, volwassen conversatie in het huis, man- en vrouw energie. Voor Joy lag het wellicht meer in het allebei haar ouders om zich heen hebben. Interessant om te beseffen dat die compleetheid dus niet perse van een partnerrelatie afhankelijk is. Ik heb ook gezien dat Joy's identiteit, door haar vader te kunnen delen met mensen die belangrijk voor haar zijn, en vooral haar klasgenootjes, een 'boost' gehad lijkt te hebben. En ze heeft Rick natuurlijk een stuk beter leren kennen en met andere ogen bezien dan toen ze driejarig grut was.
Ze stelt nu een heel ander soort vragen over het hoe en waarom van alles rondom Rick dan vroeger, want... ze is tijdens zijn verblijf ook zeven jaar geworden. We hebben haar verjaardag in een nabij gelegen park gevierd met voor het eerst in Australië een speurtocht. Zeker niet zo uitgebreid als die wij in Nederland hielden, maar de kinderen genoten ervan en praatten er nog over op school. Al met al was het een geslaagde maand en hebben we nu nauwelijks tijd om ons voor te bereiden op Sinterklaas, kerst en een grote vakantieperiode.
Flippin' Fish
Eind september had Joy haar eerste Sandfly Circus optreden. De show heette Flippin' Fish en was een groot succes. Joy is deel van de Midgies (de kleine Sandflies) en zij beeldde met haar groep kleine visjes uit. Op de foto bouwen ze net hun eerste pyramide in de show, zie maar of je Joy kunt vinden. De andere foto is een close up van haar make up. Er is video van de show maar helaas van niet al te beste kwaliteit; het is van vrij veraf gefilmd en de fantastische expressie van de acteurs/circusartiesten komt er niet zo goed op uit vind ik. Zelf heb ik de show beide avonden mogen zien en ik heb echt genoten, ik kwam ogen te kort. Bij het terugzien op video zag ik weer allemaal dingen die ik tijdens de show niet heb kunnen zien omdat je gewoonweg niet alles kunt waarnemen. De muziek was leuk, het verhaal heel grappig en de hoofdrolspelers goud waard. 
Ik heb ontzettend gelachen en Joy genoot echt van het deel zijn van zo een spektakel. Het circus is haar favoriete activiteit op het moment en het lijkt erop dat ze er zoveel van zichzelf ik kwijt kan dat ze dit wel een tijd gaat doen. Leuk, kan ik mij verheugen om meer voorstellingen :) De week na de circusvoorstelling had ze nog een optreden, dit keer met haar zangclubje. Er was voor het eerste en internationaal basketbaltournooi georganiseerd in Broome waar het zangclubje deel van het entertainment was. Het tournooi was georganiseerd aan Cable Beach, een vloer en tribunes speciaal voor de gelegenheid gelegd en opgebouwd. Helaas viel het tournooi in het water doordat de luchtvochtigheid 's avonds de vloer drijfnat en daardoor spekglad maakte. Ondanks een half uitgespeeld tournooi trad de groep toch op en stond Joy weer in de kijkers. Ik weet eigenlijk niet of zij er iets van gemerkt heeft dat de tribunes half leeg waren inmiddels en dat er van alles om hen heen gebeurde; ze genoot vooral van het zingen zelf en van die ene extra bijzondere toeschouwer: haar vader.
The Town of Festivals and Performing Arts
Zaterdag begon in Broome het Shinju Festival; een 10-daags durend festijn in het teken van de multiculturele populatie van Broome. Wij maar even bij de optocht door de stad geweest want Joy was ziek. Helaas kon zij niet mee in de parade als onderdeel van het Sandfly Circus. De pret was er niet minder om en we hebben genoten van de optocht. Daarna hebben we nog kort tijdens het Mardi Grass muziek geluisterd en naar dansoptredens gekeken en toen was het welletjes.
Tien dagen lang zijn er zoveel activiteiten dat je echt een beetje moet kiezen wat je wel en niet in je normale werk- en schoolweek kunt stoppen. Vanmiddag na school hebben wij ervoor gekozen om naar de expositie van St Mary's College kinderen te kijken. Dit is de school waar Joy ook op zit. Geweldige schilderijen, fotocomposities, aardewerk en andere kunst hebben we gezien en het uitbrengen van onze stemmen voor de publieksprijs was echt een uitdaging.
We zijn net thuis van een avondvoorstelling; het festival van het licht. Ongekend weer, ik blijf me verbazen over de kwaliteit en pracht van voorstellingen in onze gemeenschap. Tijdens laag tij op Town Beach, in het donker dus, brachten tientallen kinderen licht door zich in een grote boog op te stellen met zelfgemaakte mooie lantaarns. Allemaal wit en vrij groot, opgesteld in verschillende vormen. Er was een groot koor, samengesteld uit twee schoolkoren en het community choir en een live band. Naast theater was er zang en dans (ook weer met lantaarns) en ook nog een optreden van vlammenwerpers. Wat zo leuk is dat je altijd mensen ziet die je kent die ofwel zingen, MC zijn of dansen, muziek maken etc. Het is een fijne, kleurrijke, artistieke gemeenschap hier in Broome en tijdens een evenement als deze is dat goed merkbaar. De sfeer was fantastisch met in het park aan het strand de Staircase to the Moon night markets. Etenstentjes, sieraden, kunstenaars, live muziek etc brengen altijd een typische Broome avondsfeer. Dit zijn van die momenten dat ik me nog veel bewuster dan anders realiseer wat een ontzettende geluksvogels we zijn dat wij hier leven en zo een goed leven hebben. Volgende maand als Rick er is is de laatste markt van het seizoen en Joy verheugt zich er al op om hem dit allemaal te laten meemaken, ze wil vooral laat blijven voor de vuurvreters voorstelling.
Morgen gaan we terug naar een expositie van onze oude buurman; hij fotografeert dieren in Roebuck Bay met een microscopische camera. Het is echt ongelofelijk wat voor wezens er in grote getallen leven in en rond het water die wij met het blote oog niet kunnen zien of kleine dieren waar wij geen oog voor hebben. De vormen en kleuren zijn zo indrukwekkend, geen mens zou ze kunnen bedenken. De foto's zijn zo gedetailleerd en mooi, ik heb er echt geen woorden voor. Je kunt er aardig wat zien op zijn website www.gianttides.com en zoek dan vooral in de gallerij naar 'creaters of the giant tides'. Hoewel het een indruk geeft is de collectie in de expositie veel uitgebreider en gevarieerder. Jammer dat we dit niet kunnen delen.
Joy is deel van het circus sinds een paar maanden en heeft het er ontzettend naar haar zin. Sinds twee weken is er vaker training in verband met de voorstelling in het weekend van 22-23 september. Vanaf zaterdag is er iedere dag oefening; in het weekend in de ochtend en alle middagen na school. Donderdag generale repetitie en dan twee avonden optreden. Joy is deel van de Midgies, de groep 6-8 jarigen. Dan zijn er de Sandflies inclusief tieners en een paar volwassenen. Het is een leuke groep mensen met regelmatig gastperformers uit het buitenland die meetrainen voor een bepaalde voorstelling en dan weer vertrekken. Joy is als een vis in het water en dat komt mooi uit want de voorstelling heet Flippin Fish. Als het goed is wordt er beeldmateriaal gemaakt, ik laat het weten en stuur een link als het lukt.
Tien dagen lang zijn er zoveel activiteiten dat je echt een beetje moet kiezen wat je wel en niet in je normale werk- en schoolweek kunt stoppen. Vanmiddag na school hebben wij ervoor gekozen om naar de expositie van St Mary's College kinderen te kijken. Dit is de school waar Joy ook op zit. Geweldige schilderijen, fotocomposities, aardewerk en andere kunst hebben we gezien en het uitbrengen van onze stemmen voor de publieksprijs was echt een uitdaging.
We zijn net thuis van een avondvoorstelling; het festival van het licht. Ongekend weer, ik blijf me verbazen over de kwaliteit en pracht van voorstellingen in onze gemeenschap. Tijdens laag tij op Town Beach, in het donker dus, brachten tientallen kinderen licht door zich in een grote boog op te stellen met zelfgemaakte mooie lantaarns. Allemaal wit en vrij groot, opgesteld in verschillende vormen. Er was een groot koor, samengesteld uit twee schoolkoren en het community choir en een live band. Naast theater was er zang en dans (ook weer met lantaarns) en ook nog een optreden van vlammenwerpers. Wat zo leuk is dat je altijd mensen ziet die je kent die ofwel zingen, MC zijn of dansen, muziek maken etc. Het is een fijne, kleurrijke, artistieke gemeenschap hier in Broome en tijdens een evenement als deze is dat goed merkbaar. De sfeer was fantastisch met in het park aan het strand de Staircase to the Moon night markets. Etenstentjes, sieraden, kunstenaars, live muziek etc brengen altijd een typische Broome avondsfeer. Dit zijn van die momenten dat ik me nog veel bewuster dan anders realiseer wat een ontzettende geluksvogels we zijn dat wij hier leven en zo een goed leven hebben. Volgende maand als Rick er is is de laatste markt van het seizoen en Joy verheugt zich er al op om hem dit allemaal te laten meemaken, ze wil vooral laat blijven voor de vuurvreters voorstelling.
Morgen gaan we terug naar een expositie van onze oude buurman; hij fotografeert dieren in Roebuck Bay met een microscopische camera. Het is echt ongelofelijk wat voor wezens er in grote getallen leven in en rond het water die wij met het blote oog niet kunnen zien of kleine dieren waar wij geen oog voor hebben. De vormen en kleuren zijn zo indrukwekkend, geen mens zou ze kunnen bedenken. De foto's zijn zo gedetailleerd en mooi, ik heb er echt geen woorden voor. Je kunt er aardig wat zien op zijn website www.gianttides.com en zoek dan vooral in de gallerij naar 'creaters of the giant tides'. Hoewel het een indruk geeft is de collectie in de expositie veel uitgebreider en gevarieerder. Jammer dat we dit niet kunnen delen.
Joy is deel van het circus sinds een paar maanden en heeft het er ontzettend naar haar zin. Sinds twee weken is er vaker training in verband met de voorstelling in het weekend van 22-23 september. Vanaf zaterdag is er iedere dag oefening; in het weekend in de ochtend en alle middagen na school. Donderdag generale repetitie en dan twee avonden optreden. Joy is deel van de Midgies, de groep 6-8 jarigen. Dan zijn er de Sandflies inclusief tieners en een paar volwassenen. Het is een leuke groep mensen met regelmatig gastperformers uit het buitenland die meetrainen voor een bepaalde voorstelling en dan weer vertrekken. Joy is als een vis in het water en dat komt mooi uit want de voorstelling heet Flippin Fish. Als het goed is wordt er beeldmateriaal gemaakt, ik laat het weten en stuur een link als het lukt.
Temporary Family Extension
Sinds vrijdag heb ik er tijdelijk een kindje bij. Even voelen hoe dat nou zou zijn, twee kinderen hebben. Pancho, inmiddels welbekend van eerdere verhalen, verblijft bij ons omdat zijn moeder naar een conferentie in Sydney is. Sinds vrijdagmiddag en tot vanavond heb ik er twee om van te genieten, voor te zorgen en meer. Vrijdagmiddag na school hebben de kinderen in het waterpark bij Town Beach gespeeld. Pancho zou daar een kinderfeestje hebben maar we hebben geen feest gezien. Maakte voor Joy en Pancho niet uit; die hebben gespeeld dat het een lieve lust is en onderweg naar huis hebben we fish & chips gehaald. Zaterdagochtend ging ik naar aquarobics en hebben de kinderen gezwommen en gespeeld, was ook leuk en gezellig. Tijdens de lunch lekker eten en even relaxen. Op gegeven moment zat Joy Pancho een hele reeks boeken voor te lezen in een eigen 'huis' op de daybed, heel lief. Zaterdagmiddag had Joy een verjaardagspartijtje met thema Witches & Other Spooky Creatures. Geinspireerd door een tv-serie (een soort van Buffy voor jonge kinderen) wilde Joy als vampirella. Pancho ook natuurlijk. Nu hebben wij nog steeds een beetje van de supertheaterschmink die Joy ooit van haar tante gehad heeft en dat kwam weer goed van pas. 
Beiden zagen er tegelijk griezelig en mooi uit. Het voordeel van de tv-series met gewone mensen-vampieren is dat je aan de kleding niet veel hoeft te doen. Het feestje was leuk, er waren veel heksen waarmee allerlei spelletjes gedaan werden en het klapstuk was een fantastisch heksenkasteeltaart gemaakt van lekkere cake, Toblerone raampjes en veel blauw glazuur. Het toverthema heeft nog een bijzonder na-effect gehad: Joy had vandaag blauwe poep :)
Vanochtend deden we het rustig aan en na de lunch zijn we naar 12 Mile biologisch cafe geweest voor een toetje. Altijd erg lekker eten daar en vooral een heel fijne omgeving: bush, mangobomen, mooi ecologisch gebouwd cafe en terras en de kinderen spelen er graag. Daarna naar het Wilderness Park waar we vooral veel krokodillen gezien hebben, maar ook allerlei soorten prachtige vogels en uilen, kangoeroes, bilbies, slangen, quolls, gliders en wallybees, emus, cassowaries en dingoes. Toen we langs de dingoes kwamen waren er twee bijzonder in Joy geinteresseerd. Na een tijdje viel het me op dat ze vooral naar de kokosnoot staarden die Joy in haar handen had. Ik suggereerde Joy de noot als een bal langs het hek te laten rollen en ja hoor, als tamme hondjes holden ze er achteraan en wachtten af of Joy hem weer zou gooien. Daar hebben ze natuurlijk wel een tijdje lol mee gehad.
Onderweg naar huis even op bezoek bij een vriendin die net buiten Broome woont, waar de kinderen zich hebben uitgeleefd op een trampoline van 5 meter doorsnee en ik vers geoogst lemongrass gekregen heb, mjam. Thuis gekomen gedouched en aan tafel voor het eten. En dat werd een enerverende maaltijd. Tijdens zijn eerste hap stikte Pancho in een stukje chorizo. Toen ik zag dat hij niet dubbellach van de lach maar met tranen in zijn ogen en in heftige paniek was plukte ik hem van de triptrap voor de Heimlich. Het hielp echter niet. Goddank had een Nederlandse vriend hier, huisarts, recent vertelt hoe hij zijn zoontje aan de voeten in de lucht gehangen had om een stukje hotdog uit diens keel te krijgen, dus Pancho ging ook direct ondersteboven en na een paar flinke klappen tussen de schouders kwam het eruit. Deze keer was ik eens heel blij dat hij een heel klein en tenger ventje is want met een groter kind was dat vast niet zo makkelijk gegaan. We hebben wel even zitten bijkomen van dat avontuur maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Het ging allemaal zo snel dat er voor paniek eigenlijk helemaal geen plek was, dat was wel bijzonder om te ervaren. Pancho's moeder en vader die ik later opbelde om het toch even te melden reageerden beide rustig en dankbaar, pfew. Ik moet Wijntje ook nog een keer bedanken dat hij dat verhaal over zijn zoontje met me gedeeld had, want anders had het misschien heel anders afgelopen. Nu ligt het grut lekker te slapen en morgen gaan we weer gewoon lekker naar school en werk, met deze keer in de lunchtas saaie simpele en ongevaarlijke broodjes kaas.
Beiden zagen er tegelijk griezelig en mooi uit. Het voordeel van de tv-series met gewone mensen-vampieren is dat je aan de kleding niet veel hoeft te doen. Het feestje was leuk, er waren veel heksen waarmee allerlei spelletjes gedaan werden en het klapstuk was een fantastisch heksenkasteeltaart gemaakt van lekkere cake, Toblerone raampjes en veel blauw glazuur. Het toverthema heeft nog een bijzonder na-effect gehad: Joy had vandaag blauwe poep :)
Vanochtend deden we het rustig aan en na de lunch zijn we naar 12 Mile biologisch cafe geweest voor een toetje. Altijd erg lekker eten daar en vooral een heel fijne omgeving: bush, mangobomen, mooi ecologisch gebouwd cafe en terras en de kinderen spelen er graag. Daarna naar het Wilderness Park waar we vooral veel krokodillen gezien hebben, maar ook allerlei soorten prachtige vogels en uilen, kangoeroes, bilbies, slangen, quolls, gliders en wallybees, emus, cassowaries en dingoes. Toen we langs de dingoes kwamen waren er twee bijzonder in Joy geinteresseerd. Na een tijdje viel het me op dat ze vooral naar de kokosnoot staarden die Joy in haar handen had. Ik suggereerde Joy de noot als een bal langs het hek te laten rollen en ja hoor, als tamme hondjes holden ze er achteraan en wachtten af of Joy hem weer zou gooien. Daar hebben ze natuurlijk wel een tijdje lol mee gehad.
Onderweg naar huis even op bezoek bij een vriendin die net buiten Broome woont, waar de kinderen zich hebben uitgeleefd op een trampoline van 5 meter doorsnee en ik vers geoogst lemongrass gekregen heb, mjam. Thuis gekomen gedouched en aan tafel voor het eten. En dat werd een enerverende maaltijd. Tijdens zijn eerste hap stikte Pancho in een stukje chorizo. Toen ik zag dat hij niet dubbellach van de lach maar met tranen in zijn ogen en in heftige paniek was plukte ik hem van de triptrap voor de Heimlich. Het hielp echter niet. Goddank had een Nederlandse vriend hier, huisarts, recent vertelt hoe hij zijn zoontje aan de voeten in de lucht gehangen had om een stukje hotdog uit diens keel te krijgen, dus Pancho ging ook direct ondersteboven en na een paar flinke klappen tussen de schouders kwam het eruit. Deze keer was ik eens heel blij dat hij een heel klein en tenger ventje is want met een groter kind was dat vast niet zo makkelijk gegaan. We hebben wel even zitten bijkomen van dat avontuur maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Het ging allemaal zo snel dat er voor paniek eigenlijk helemaal geen plek was, dat was wel bijzonder om te ervaren. Pancho's moeder en vader die ik later opbelde om het toch even te melden reageerden beide rustig en dankbaar, pfew. Ik moet Wijntje ook nog een keer bedanken dat hij dat verhaal over zijn zoontje met me gedeeld had, want anders had het misschien heel anders afgelopen. Nu ligt het grut lekker te slapen en morgen gaan we weer gewoon lekker naar school en werk, met deze keer in de lunchtas saaie simpele en ongevaarlijke broodjes kaas.
A Lovely Weekend
Nu even dit stukje schrijven terwijl de ervaring vers is. Gisteravond waren wij naar de jaarlijkse Worn Art show. Mensen uit Broome maken de meest fantastische kunstzinnige creaties met gerecyclede materialen en die kunst moet draagbaar zijn als kostuum. Wij hebben de vorige jaren de show gemist en vielen nu met onze neus in de boter. Dit jaar was een retrospectief jaar en kwamen de mooiste creaties van de afgelopen 12 jaar voorbij. Wij weren zeer onder de indruk. wat mensen kunnen bedenken en dan nog fabriceren ook van flessendoppen, visnetgaas, aluminium bakjes, cakevormpjes, speelgoed, pijpenragers, bubblewrap enz enz, ongelofelijk! Dan wordt er ook gebruik gemaakt van frames, soms op wieltjes, zodat bv een seadragon drie meter lang kan zijn en vloeiend en zwierend over het podium beweegt. Ik kan niet zeggen wat mijn favoriete outfit was, ze waren allemaal bijzonder en mooi. De modellen worden door een professioneel choreograaf begeleid dus de show zelf was al gewoon goed; de catwalk, de belichting, het geluid, het decor. Tussendoor als aparte acts maar ook als achtergrond bij sommige displays was het Sandfly Circus; kinderen en volwassen die hoogtewerk doen en op torenhoge stelten sommige kostuums showen of andere acts uitvoren. Het was echt indrukwekkend. Helaas zijn alleen foto's beschikbaar via een prof hier in Broome, maar op YouTube staat een samenvatting van vorig jaar via http://youtu.be/arsN6D5C_as, het thema toen was The Mad Hatter. Van voor 8 uur tot bijna 11 uur 'a avonds hebben wij ons vergaapt en genoten van het spektakel. Wat een allure...
Vandaag werden we verwend door mijn manager. Met een klein groepje collega's hebben we de dag op haar catamaran doorgebracht. Ook dit was een wonderlijke ervaring en we hebben drie groepjes walvissen gezien die redelijk dichtbij de boot kwamen. We hebben zelfs gezwommen rond de boot midden in open zee! Degene die mij goed kennen weten wat dat voor mij betekend heeft, maar verstand op nul en Joy en ik sprongen beide de open diepte in. Eerlijkheidshalve zijn we vooral onder en vlak naast de boot gebleven maar daarin waren we niet alleen. Hopelijk krijg ik wat foto's van een collega, die post ik dan later nog. We stapten om 10 uur op de boot en er net om 16 uur weer af; het leek of we maar een uurtje weggeweest waren.
Zo een boot hebben om je dagen in het weekend op de slijten is wel fantastisch hoor, ik dacht dat ik weinig te wensen had in het leven maar hier wil ik wel over dromen!
Nu zijn we allebei rozig en uitgeteld. Joy kijkt tv, ik schrijf dit stukje en na het eten gaan we vroeg naar bed. Wij hopen dat jullie ook een fijn weekend hebben en horen er graag over. Veel liefs, Astrid & Joy
Vandaag werden we verwend door mijn manager. Met een klein groepje collega's hebben we de dag op haar catamaran doorgebracht. Ook dit was een wonderlijke ervaring en we hebben drie groepjes walvissen gezien die redelijk dichtbij de boot kwamen. We hebben zelfs gezwommen rond de boot midden in open zee! Degene die mij goed kennen weten wat dat voor mij betekend heeft, maar verstand op nul en Joy en ik sprongen beide de open diepte in. Eerlijkheidshalve zijn we vooral onder en vlak naast de boot gebleven maar daarin waren we niet alleen. Hopelijk krijg ik wat foto's van een collega, die post ik dan later nog. We stapten om 10 uur op de boot en er net om 16 uur weer af; het leek of we maar een uurtje weggeweest waren.
Zo een boot hebben om je dagen in het weekend op de slijten is wel fantastisch hoor, ik dacht dat ik weinig te wensen had in het leven maar hier wil ik wel over dromen!
Nu zijn we allebei rozig en uitgeteld. Joy kijkt tv, ik schrijf dit stukje en na het eten gaan we vroeg naar bed. Wij hopen dat jullie ook een fijn weekend hebben en horen er graag over. Veel liefs, Astrid & Joy
Hanging Out and Hanging In
Wat een heerlijke week weg. We waren weer afgereisd naar Two Moons whale research centre in Pender Bay, drie uur rijden ten noorden van Broome. We hadden Pancho bij ons op de heenweg wat de rit vrolijk en gezellig maakte. Nadat we ons kamp hadden opgezet hebben we vooral veel ontspannen. Iedere ochtend van 7-12 deed ik mee aan de survey, wat inhoudt dat je telt hoeveel walvissen je ziet en wat voor soort gedrag ze vertonen. Astridje viel met heur neus in de boter want ik heb een walvisbaby geboren zien worden! Een grote walvis kwam met aanzienlijke vaart de baai in gezwommen, met een serie staartslagen als aankondiging van wat later de geboorte van haar kalf bleek te zijn. Nadat zij plotseling rustig op een plek bleef kon ik kort erna geen wijs meer uit de hoeveelheid vinnen: lag ze nou op haar zij, rug, buik of alles tegelijk? Later begrepen we dat de baby geboren was en dan houdt de mama de baby de eerste tijd met het hoofd aan de oppervlakte zodat de ademhaling op gang kan komen. Na ongeveer een kwartier begon het kalf al te spelen en zich uit het water op te werpen. Gestaag dreven moeder en baby op de stroom de baai weer uit maar al met al hebben wij uren van het hele schouwspel kunnen genieten. Wat een voorrecht! Mijn week kon natuurlijk niet meer stuk. Joy heeft weer heel veel plezier gehad met Pancho, en ze hebben weer een bus babypoeder geleegd (deze keer werd dat wat minder grappig bevonden). Als uitje reden we een middag naar Whale Song cafe om de hoek en hebben daar lekker aan de sapjes en cakes gezeten. 's Avonds bij het kampvuur eten, zalige maaltijden met vaak verse vis. Een heerlijke minivakantie.
Nu hebben we nog een week thuis vrij. Toch ook fijn om lekker thuis te zijn, uit te slapen, te spelen, lezen en hangen. We gaan regelmatig naar het strand en vanmiddag waren er behoorlijke hoge golven. Ik heb er een paar met Joy's surfboard kunnen pakken en kwam dubbel van het lachen en met bikini op de enkels op het strand terecht (met gelukkig een groot aantal medesurfers in vergelijkbare staat).
Zondag was er een groot community festijn met live muziek op het strand in protest tegen de gashub. 7000 man, echt een massale opkomst voor onze kleine gemeenschap. Joy werd daar door een paar klasgenoten bestormd. Ik schrok in eerste instantie totdat een vader zei: 'she is giving them all a flogging'. Ik kon mijn oren niet geloven maar keek en ja hoor, Joy slingerde die jongens een voor een van zich af gebruikmakend van haar taekwondo technieken. Een mini Angelina Jolie, onverstoord liet ze de jongens op zich afstormen, soms met drie tegelijk, en allemaal beten ze letterlijk in het zand. Cool :)
Nu hebben we nog een week thuis vrij. Toch ook fijn om lekker thuis te zijn, uit te slapen, te spelen, lezen en hangen. We gaan regelmatig naar het strand en vanmiddag waren er behoorlijke hoge golven. Ik heb er een paar met Joy's surfboard kunnen pakken en kwam dubbel van het lachen en met bikini op de enkels op het strand terecht (met gelukkig een groot aantal medesurfers in vergelijkbare staat).
Zondag was er een groot community festijn met live muziek op het strand in protest tegen de gashub. 7000 man, echt een massale opkomst voor onze kleine gemeenschap. Joy werd daar door een paar klasgenoten bestormd. Ik schrok in eerste instantie totdat een vader zei: 'she is giving them all a flogging'. Ik kon mijn oren niet geloven maar keek en ja hoor, Joy slingerde die jongens een voor een van zich af gebruikmakend van haar taekwondo technieken. Een mini Angelina Jolie, onverstoord liet ze de jongens op zich afstormen, soms met drie tegelijk, en allemaal beten ze letterlijk in het zand. Cool :)
Another week in Broome
Hallo weer, het is een tijdje geleden dat we van ons hebben laten horen. Het leven is mooi, alles gaat goed, geen bijzonderheden... dus wat te melden?
Het weer, altijd een goede start. Het is inmiddels 'dry season' in Broome. En voor het eerst sinds wij hier wonen een behoorlijk koud seizoen. We hebben de afgelopen dagen zelfs overdag met onze pantoffels aan doorgebracht en gaan met drie lagen kleren op de fiets naar school en werk. Het is koud! 's Ochtends en 's avonds kan het rond de 10-15 graden zijn en zelfs overdag is het koel, zo rond de 25 graden. Het is voor jullie waarschijnlijk onvoorstelbaar dat wij dan klappertandend uit de douche komen en ik nu met een dekentje om mijn schouders dit stukje zit te schrijven, maar het is waar en niet perse fijn :( Ik heb even overwogen om een kacheltje te kopen maar het weerbericht zegt dat dat niet nodig is. Nu maar hopen dat ze het een keertje goed hebben.
Joy gaat heel goed op school en daarbuiten. Met lezen gaat ze met sprongen vooruit, zowel Engels als Nederlands. Ze begint de smaak van spellen en schrijven te pakken te krijgen en ze heeft altijd veel plezier met haar klasgenootjes. Vrijdag was ik een paar uurtjes in de klas om te helpen en zag ik tussen alle door de kinderen gemaakte posters een heel opvallende, mooi geschreven en met allemaal hartjes gedecoreerde poster. Ik kijk naar de naam en de poster was ondertekend met Joy :) Vandaag had ze vriendje Pancho te spelen en dat is altijd goed voor een hele dag veel lachen en streken uithalen. Ik hoorde ze op gegeven over dokter spelen en dacht, toch even om het hoekje gluren. Het leek een scene helemaal van deze tijd: volgens mij kreeg Joy een nose job. Ze lag op het bed en Pancho had iets roods over haar neus gesmeerd. Het bleek een onschuldige allergie en hij heeft haar goed genezen. Joy heeft nog steeds de lach die toen ze heel klein was al heel aanstekelijk was en het is genieten om dat veel te horen.
We sporten veel dit jaar en fietsen tegenwoordig zoveel als we kunnen. Joy gaat naar acrobatiek, taekwondo (binnenkort allebei weer examen) en ze doet soms een beetje mee met zumba. Als je ooit aan je leeftijd twijfelt, misschien te oud wordt om je verjaardag te onthouden, dan is een keer zumba doen een goede graadmeter. Ik wordt dus echt 41, geen twijfel over mogelijk. Maar, ik heb plezier met zumba al ziet het er niet uit. En achterin de zaal is het toch donker, dus niemand heeft er last van als ik blijf proberen die Shakira moves te leren. Gelukkig zijn er geen spiegels anders had ik het ws al opgegeven. Joy doet een seizoen mee met atletiek op school en gaat ook nog naar schaken. Dan nog watersport: Joy zwemt als een zeemeermin rondom ons zwoegende aquaerobics vrouwen die pogen de zwaartekracht ongelijk te bewijzen. Een van de slogans van een trainer is, geloof het of niet, op de maat van muziek natuurlijk: 'I must, I must, I must pick up my bust'. Ik kan het nog steeds niet aanhoren zonder half te verzuipen, soms van schaamte soms van plezier. Ook gaat Joy zondagochtend naar het strand en is deel van de 'nippers' - een waterwijs clubje van de surf life safers. De ouders die willen en durven kunnen met de life savers mee trainen. Ik heb besloten mij voor de laatste keer aan het overkomen van mijn haaienangst te wagen en doe mee. 200 meter rennen - 200 meter zwemmen, achter de boeien langs! - 200 meter rennen, en dat moet allemaal binnen 8 minuten. Zwemmen in de zee is toch echt andere koek dan in het zwembad, de geluiden zijn anders, de beweging van het water helpt niet en dan is het water wat zo helder en mooi lijkt in het ondiepe toch echt niet helder genoeg om veel om je heen te zien. Met de wetenschap dat er tijgerhaaien en zoutwaterkrokodillen in onze zeeën wonen, wordt zo een lefmomentje niet echt een ontspannend recreatief momentje. Enfin, tot nu toe heb ik twee keer meegedaan en zonder te bezwijken van angst. De eerste keer was ik er helemaal klaar voor om mijn angsten, door een groep andere zwemmers omringt, onder de ogen te zien, bleek de tijd niet de kloppen en ben ik alleen gegaan. Achter die boeien langs, zonder ander potentieel voer om mij heen als afleidingsmanoeuvre voor hongerige haaien. Dat was eng en niet de bedoeling maar het liep wel goed af. De tweede keer was wel met een groep. Geen paniek en mijn tijd was niet slecht, dus morgen weer een poging. Tenzij ik bevries zodra ik het water raak natuurlijk. Eten haaien mensenijsjes? Misschien moet ik morgen juist wel...
Vanochtend was het weer mijn beurt om Nederlandse les te geven. Hoewel ik mij altijd verheug op de zaterdagochtenden een paar uurtjes vrij voor mijzelf, vind ik de ochtenden dat ik les geef eigenlijk altijd leuker. Bram, Nicky, Aletta, Sophie en Joy hebben zoveel plezier samen en het leren gaat best goed. We gebruiken het Wereldschool materiaal als basis maar modderen maar wat aan en bedenken zelf ook dingen om het leuker te maken. Meestal lukt dat en is het 'oerhollands gezellig'. We speelden Schipper mag ik overvaren? en dat viel in goede aarde. Als iemand nog andere leuke spelletjes weet dan hoor ik het graag.
Wat gebeurt er om ons heen?
Krieshen trouwt over een paar weken. Het doet nog steeds zeer dat we er niet bij kunnen zijn. De lotto kiest steeds andere winnaars en met aswolken uit Chili die het vliegverkeer hier stilleggen, is mijn reistrauma van vorig jaar weer lekker opgefrist. Maar goed, kleine jongens worden groot en wij zijn heel blij dat Krieshen zo gelukkig is. Aangezien ik niet zo een feestbeest ben, is het overslaan van vier dagen huwelijksrituelen misschien niet zo heel erg, maar ik had toch graag bij hem geweest. Hopelijk krijgen we veel mooie foto's en videomateriaal te zien en in ons hart zijn we gewoon bij hem.
Ines gaat ook trouwen komende week, nog zo een geluksvogel xxx
Leuk was dat ik contact heb kunnen maken met mijn jeugdvriend Onno. 25 jaar geleden hadden wij goede tijden samen en vanavond had ik hem aan de telefoon. Het was heel leuk om zijn stem te horen en fijn om te weten dat het goed met hem gaat en dat hij gelukkig is. We hebben recente foto's van elkaar gezien en het was bijzonder om een herinnering van een 15-jarige bij te schaven naar het beeld van een volwassen mens. Hopelijk gaan we elkaar zien als wij weer een keer naar NL afreizen.
Rondom de dreigende LNG-raffinaderij is er ook nieuws. (Een grotere LNG refinery dan in Qatar wordt hier gepland, 60km ten noorden van Broome en dat willen wij natuurlijk niet.) Hoewel de minister van Milieu het project nog moet af- of goedkeuren wil de olie/gasgigant alvast het gebied ontbossen en mogen zij dat van de regering. De afgelopen 12 dagen hebben activisten de werkers kunnen tegenhouden middels wegblokkades, geweldig. Ik vind het jammer dat wij niet ter plaatse kunnen steunen, maar behalve dat werk en school dat niet toelaten lopen wij risico onze verblijfsstatus te verliezen als ze gaan arresteren. Geen goede keuze dus voor ons, dus wij blijven op de achtergrond actief.
Het Alternative To Violence Project loopt als een trein; we zouden het wat rustiger aan gaan doen dit jaar maar draaien op verzoek eind juli een workshop in de locale gevangenis en een in de detoxkliniek.
Organic Food for Broome loopt ook nog altijd goed; ik pak nog steeds wekelijks de kratten van 30 gezinnen met biologische 'goodies' en geniet van het boerinnetje spelen. Een beetje net als moestuintje spelen maar dan zonder modder, sla-vretende naaktslakken en slecht weer.
Komende weken wordt het voor mij een beetje druk. Ik moet het laatste module van mijn post graduate doen en dat betekent een week full time aan de bak (en huiswerk). Half juli gelukkig lekker twee weken (school)vakantie. De tijd rondom de training en vakantie loopt nu al helemaal vol met afspraken en dat is minder leuk, ik houd niet zo van die druk. Vind het nu eenmaal niet zo heel fijn om nu al te weten wie ik op 3 augustus moet gaan zien. Ik hou soms van routine en voorspelbaarheid maar dit gaat een beetje ver. Enfin, ook die tijden gaan weer voorbij en over het algemeen is het werk gewoon leuk. Misschien gaan we deze vakantie weer een korte week naar Two Moons, nog even zien.
En jullie? Wij zouden het leuk vinden om weer eens wat van jullie te horen; hoe het gaat, hoe het weer is ;) en over eventuele vakantieperikelen.
Goh, voor iemand die niet zoveel te vertellen heeft is dit toch wel een lang stuk geworden...
Het weer, altijd een goede start. Het is inmiddels 'dry season' in Broome. En voor het eerst sinds wij hier wonen een behoorlijk koud seizoen. We hebben de afgelopen dagen zelfs overdag met onze pantoffels aan doorgebracht en gaan met drie lagen kleren op de fiets naar school en werk. Het is koud! 's Ochtends en 's avonds kan het rond de 10-15 graden zijn en zelfs overdag is het koel, zo rond de 25 graden. Het is voor jullie waarschijnlijk onvoorstelbaar dat wij dan klappertandend uit de douche komen en ik nu met een dekentje om mijn schouders dit stukje zit te schrijven, maar het is waar en niet perse fijn :( Ik heb even overwogen om een kacheltje te kopen maar het weerbericht zegt dat dat niet nodig is. Nu maar hopen dat ze het een keertje goed hebben.
Joy gaat heel goed op school en daarbuiten. Met lezen gaat ze met sprongen vooruit, zowel Engels als Nederlands. Ze begint de smaak van spellen en schrijven te pakken te krijgen en ze heeft altijd veel plezier met haar klasgenootjes. Vrijdag was ik een paar uurtjes in de klas om te helpen en zag ik tussen alle door de kinderen gemaakte posters een heel opvallende, mooi geschreven en met allemaal hartjes gedecoreerde poster. Ik kijk naar de naam en de poster was ondertekend met Joy :) Vandaag had ze vriendje Pancho te spelen en dat is altijd goed voor een hele dag veel lachen en streken uithalen. Ik hoorde ze op gegeven over dokter spelen en dacht, toch even om het hoekje gluren. Het leek een scene helemaal van deze tijd: volgens mij kreeg Joy een nose job. Ze lag op het bed en Pancho had iets roods over haar neus gesmeerd. Het bleek een onschuldige allergie en hij heeft haar goed genezen. Joy heeft nog steeds de lach die toen ze heel klein was al heel aanstekelijk was en het is genieten om dat veel te horen.
We sporten veel dit jaar en fietsen tegenwoordig zoveel als we kunnen. Joy gaat naar acrobatiek, taekwondo (binnenkort allebei weer examen) en ze doet soms een beetje mee met zumba. Als je ooit aan je leeftijd twijfelt, misschien te oud wordt om je verjaardag te onthouden, dan is een keer zumba doen een goede graadmeter. Ik wordt dus echt 41, geen twijfel over mogelijk. Maar, ik heb plezier met zumba al ziet het er niet uit. En achterin de zaal is het toch donker, dus niemand heeft er last van als ik blijf proberen die Shakira moves te leren. Gelukkig zijn er geen spiegels anders had ik het ws al opgegeven. Joy doet een seizoen mee met atletiek op school en gaat ook nog naar schaken. Dan nog watersport: Joy zwemt als een zeemeermin rondom ons zwoegende aquaerobics vrouwen die pogen de zwaartekracht ongelijk te bewijzen. Een van de slogans van een trainer is, geloof het of niet, op de maat van muziek natuurlijk: 'I must, I must, I must pick up my bust'. Ik kan het nog steeds niet aanhoren zonder half te verzuipen, soms van schaamte soms van plezier. Ook gaat Joy zondagochtend naar het strand en is deel van de 'nippers' - een waterwijs clubje van de surf life safers. De ouders die willen en durven kunnen met de life savers mee trainen. Ik heb besloten mij voor de laatste keer aan het overkomen van mijn haaienangst te wagen en doe mee. 200 meter rennen - 200 meter zwemmen, achter de boeien langs! - 200 meter rennen, en dat moet allemaal binnen 8 minuten. Zwemmen in de zee is toch echt andere koek dan in het zwembad, de geluiden zijn anders, de beweging van het water helpt niet en dan is het water wat zo helder en mooi lijkt in het ondiepe toch echt niet helder genoeg om veel om je heen te zien. Met de wetenschap dat er tijgerhaaien en zoutwaterkrokodillen in onze zeeën wonen, wordt zo een lefmomentje niet echt een ontspannend recreatief momentje. Enfin, tot nu toe heb ik twee keer meegedaan en zonder te bezwijken van angst. De eerste keer was ik er helemaal klaar voor om mijn angsten, door een groep andere zwemmers omringt, onder de ogen te zien, bleek de tijd niet de kloppen en ben ik alleen gegaan. Achter die boeien langs, zonder ander potentieel voer om mij heen als afleidingsmanoeuvre voor hongerige haaien. Dat was eng en niet de bedoeling maar het liep wel goed af. De tweede keer was wel met een groep. Geen paniek en mijn tijd was niet slecht, dus morgen weer een poging. Tenzij ik bevries zodra ik het water raak natuurlijk. Eten haaien mensenijsjes? Misschien moet ik morgen juist wel...
Vanochtend was het weer mijn beurt om Nederlandse les te geven. Hoewel ik mij altijd verheug op de zaterdagochtenden een paar uurtjes vrij voor mijzelf, vind ik de ochtenden dat ik les geef eigenlijk altijd leuker. Bram, Nicky, Aletta, Sophie en Joy hebben zoveel plezier samen en het leren gaat best goed. We gebruiken het Wereldschool materiaal als basis maar modderen maar wat aan en bedenken zelf ook dingen om het leuker te maken. Meestal lukt dat en is het 'oerhollands gezellig'. We speelden Schipper mag ik overvaren? en dat viel in goede aarde. Als iemand nog andere leuke spelletjes weet dan hoor ik het graag.
Wat gebeurt er om ons heen?
Krieshen trouwt over een paar weken. Het doet nog steeds zeer dat we er niet bij kunnen zijn. De lotto kiest steeds andere winnaars en met aswolken uit Chili die het vliegverkeer hier stilleggen, is mijn reistrauma van vorig jaar weer lekker opgefrist. Maar goed, kleine jongens worden groot en wij zijn heel blij dat Krieshen zo gelukkig is. Aangezien ik niet zo een feestbeest ben, is het overslaan van vier dagen huwelijksrituelen misschien niet zo heel erg, maar ik had toch graag bij hem geweest. Hopelijk krijgen we veel mooie foto's en videomateriaal te zien en in ons hart zijn we gewoon bij hem.
Ines gaat ook trouwen komende week, nog zo een geluksvogel xxx
Leuk was dat ik contact heb kunnen maken met mijn jeugdvriend Onno. 25 jaar geleden hadden wij goede tijden samen en vanavond had ik hem aan de telefoon. Het was heel leuk om zijn stem te horen en fijn om te weten dat het goed met hem gaat en dat hij gelukkig is. We hebben recente foto's van elkaar gezien en het was bijzonder om een herinnering van een 15-jarige bij te schaven naar het beeld van een volwassen mens. Hopelijk gaan we elkaar zien als wij weer een keer naar NL afreizen.
Rondom de dreigende LNG-raffinaderij is er ook nieuws. (Een grotere LNG refinery dan in Qatar wordt hier gepland, 60km ten noorden van Broome en dat willen wij natuurlijk niet.) Hoewel de minister van Milieu het project nog moet af- of goedkeuren wil de olie/gasgigant alvast het gebied ontbossen en mogen zij dat van de regering. De afgelopen 12 dagen hebben activisten de werkers kunnen tegenhouden middels wegblokkades, geweldig. Ik vind het jammer dat wij niet ter plaatse kunnen steunen, maar behalve dat werk en school dat niet toelaten lopen wij risico onze verblijfsstatus te verliezen als ze gaan arresteren. Geen goede keuze dus voor ons, dus wij blijven op de achtergrond actief.
Het Alternative To Violence Project loopt als een trein; we zouden het wat rustiger aan gaan doen dit jaar maar draaien op verzoek eind juli een workshop in de locale gevangenis en een in de detoxkliniek.
Organic Food for Broome loopt ook nog altijd goed; ik pak nog steeds wekelijks de kratten van 30 gezinnen met biologische 'goodies' en geniet van het boerinnetje spelen. Een beetje net als moestuintje spelen maar dan zonder modder, sla-vretende naaktslakken en slecht weer.
Komende weken wordt het voor mij een beetje druk. Ik moet het laatste module van mijn post graduate doen en dat betekent een week full time aan de bak (en huiswerk). Half juli gelukkig lekker twee weken (school)vakantie. De tijd rondom de training en vakantie loopt nu al helemaal vol met afspraken en dat is minder leuk, ik houd niet zo van die druk. Vind het nu eenmaal niet zo heel fijn om nu al te weten wie ik op 3 augustus moet gaan zien. Ik hou soms van routine en voorspelbaarheid maar dit gaat een beetje ver. Enfin, ook die tijden gaan weer voorbij en over het algemeen is het werk gewoon leuk. Misschien gaan we deze vakantie weer een korte week naar Two Moons, nog even zien.
En jullie? Wij zouden het leuk vinden om weer eens wat van jullie te horen; hoe het gaat, hoe het weer is ;) en over eventuele vakantieperikelen.
Goh, voor iemand die niet zoveel te vertellen heeft is dit toch wel een lang stuk geworden...
Easter Break
Twee weken paasvakantie en zoveel wensen: luieren, samen zijn, leuke dingen doen, grote schoonmaak, het land in. Uiteindelijk een beetje van alles gehad. Hoogtepunt was onze kleine week bij Two Moons, het walvisonderzoeksstation waar we vorig jaar ook een weekend geweest waren. Manager Andrew en zijn zoontje Pancho (4,5) en wij tweeën waren de enige aanwezigen omdat het onderzoekseizoen met vrijwilligers nog niet is begonnen. Behalve dan nog hond Lola en haar vier pups, ook erg leuk natuurlijk.
Joy en Pancho waren twee handen op een buik, wat hebben die een plezier gehad.
Ik zag ze soms urenlang niet totdat ze volledig in een deuk een clou gaven over wat ze uitspookten, letterlijk in een geval toen ze eruit zagen als geesten, totaal bedekt in talkpoeder. Over de kamer waar zij zich hadden getransformeerd zal ik het maar niet hebben. Behalve relaxen en spelen hebben wij deze keer ook aardig wat van de omgeving gezien. Een dag wezen vissen bij 'de kreek', een zeer uitgestrekt gebied uitmondend in zee. We hebben wat vissen gevangen en ook van zeer dichtbij een (sawfish) zaagvis zien voederen, daarna een (shuffle nose shark) gitaarvis en toen, gelukkig vanuit de auto, een saltwater crocodile. We waren al gewaarschuwd: hier zwemmen we niet en vooral de kinderen blijven weg bij de waterrand. Niet zonder reden dus. Hoewel deze krokodil misschien maar twee meter lang was, zijn die groot genoeg om een kind te lusten voor een late lunch. 
Met Andrew als backup met een lange speer in de hand, ben ik uitgestapt om de foto van de sporen te maken, terwijl meneer Kroko ongeveer 25 m verderop in het water naar ons lag te kijken. Een beweging en ik had een superwoman sprong in de auto gemaakt. Ik heb ooit vanuit een helicopter gezien hoe ontzettend snel deze log lijkende dieren zijn en ik neem geen risico.
Wij zijn ook een keer 's avonds het strand op geweest om naar 'ghost crabs' te kijken: witten krabbetjes die wegschieten als je te dichtbij komt, maar in allerlei maten en soms in groepjes heel grappige capriolen uithalen.
In Pender Bay zelf hebben we maar een keer gezwommen omdat er nogal wat kwallen waren deze week maar daar wel erg van genoten. Alle pups zijn die dag ook voor het eerst het water in geweest en na een paar schattige herstelmomenten en nieuwe pogingen waagden ze zich toch allemaal de golven in voor een rondje alleen. Niet lang daarna lagen ze allemaal uitgeteld met zand op de neuzen babyslaapjes te doen in een grot, waar wij twee vleermuizen aan het bestuderen waren. Een van Joy's vermaarde gillen heeft ze verder de grot in en uit ons zicht gejaagd.
Een van de pups hebben wij aan het eind van de week naar Broome teruggereden en bij zijn nieuwe baasje afgeleverd, dat maakte de terugrit voor Joy natuurlijk erg leuk.
Kortom, wij hebben een heerlijke paasvakantie gehad en hopen dat dat voor jullie ook zo was. We horen graag jullie verhalen.
Joy en Pancho waren twee handen op een buik, wat hebben die een plezier gehad.
Ik zag ze soms urenlang niet totdat ze volledig in een deuk een clou gaven over wat ze uitspookten, letterlijk in een geval toen ze eruit zagen als geesten, totaal bedekt in talkpoeder. Over de kamer waar zij zich hadden getransformeerd zal ik het maar niet hebben. Behalve relaxen en spelen hebben wij deze keer ook aardig wat van de omgeving gezien. Een dag wezen vissen bij 'de kreek', een zeer uitgestrekt gebied uitmondend in zee. We hebben wat vissen gevangen en ook van zeer dichtbij een (sawfish) zaagvis zien voederen, daarna een (shuffle nose shark) gitaarvis en toen, gelukkig vanuit de auto, een saltwater crocodile. We waren al gewaarschuwd: hier zwemmen we niet en vooral de kinderen blijven weg bij de waterrand. Niet zonder reden dus. Hoewel deze krokodil misschien maar twee meter lang was, zijn die groot genoeg om een kind te lusten voor een late lunch. 
Met Andrew als backup met een lange speer in de hand, ben ik uitgestapt om de foto van de sporen te maken, terwijl meneer Kroko ongeveer 25 m verderop in het water naar ons lag te kijken. Een beweging en ik had een superwoman sprong in de auto gemaakt. Ik heb ooit vanuit een helicopter gezien hoe ontzettend snel deze log lijkende dieren zijn en ik neem geen risico. Wij zijn ook een keer 's avonds het strand op geweest om naar 'ghost crabs' te kijken: witten krabbetjes die wegschieten als je te dichtbij komt, maar in allerlei maten en soms in groepjes heel grappige capriolen uithalen.
In Pender Bay zelf hebben we maar een keer gezwommen omdat er nogal wat kwallen waren deze week maar daar wel erg van genoten. Alle pups zijn die dag ook voor het eerst het water in geweest en na een paar schattige herstelmomenten en nieuwe pogingen waagden ze zich toch allemaal de golven in voor een rondje alleen. Niet lang daarna lagen ze allemaal uitgeteld met zand op de neuzen babyslaapjes te doen in een grot, waar wij twee vleermuizen aan het bestuderen waren. Een van Joy's vermaarde gillen heeft ze verder de grot in en uit ons zicht gejaagd. Een van de pups hebben wij aan het eind van de week naar Broome teruggereden en bij zijn nieuwe baasje afgeleverd, dat maakte de terugrit voor Joy natuurlijk erg leuk.
Kortom, wij hebben een heerlijke paasvakantie gehad en hopen dat dat voor jullie ook zo was. We horen graag jullie verhalen.
Hotshots Shot Into Hot Spots
Nou nou nou, zo maak je nog eens wat mee. Mira en ik begaven ons zaterdagavond naar de Divers Tavern. Dit blijkt een hot spot voor mensen die uitgaan in Broome. En er is een buitentje met een bescheiden podium waar 'de show' om half negen zou beginnen. Na ruim een half uur wachten met nog een handjevol andere vrouwen waren er toen de lichten gedimd werden zo een 75 dames en twee man publiek. Voordat ik verder ga met dit verslagje moet ik echt zeggen dat ik mede dankzij velerlei advies via reacties op mijn eerste berichtje een redelijk open houding had. En nee, een paar borreltjes vooraf ging niet want ik reed en we moesten veilig terug naar huis na afloop. Enfin.
Het begon met vijf knappe welgebouwde mannen die een dansje deden ter introductie. De langste kon het armwerk niet echt goed uitvoeren in verband met de fans boven het podium, maar het zag er aardig uit. Vervolgens kwamen ze het publiek in. Of wij de mannen op de tafels wilden zien dansen? vroeg de MC. De meerderheid won dus sprongen ze op de tafels. Drie van de vijf kletterden er gelijk weer af want de plastic tafels in het Divers' buitentje waren niet gebouwd op volwassen mannen. Toegegeven: de man die voor ons neus door zwaartekracht werd getroffen gaf er nog een elegante draai aan en droop af na een extra pasje op de grond en een buiging. Terug op het podium werd een soort act uitgevoerd waar stoelen de 'props' waren. Alle stoelen hadden gekund, maar opnieuw moest plastic tuinameublement dienst doen en dat gaf toch een beetje een snackbargevoel. Evengoed lieten de mannen zich er zeker niet door uit het veld slaan en zij deden indrukwekkend professioneel hun showtjes. Een voor een lieten zij hun specialiteiten zien en elk van ze betrok dames uit het publiek in hun acts. Ik kon wel waarderen dat de opgedofte bloedmooie ongekozen twintigers het regelmatig moesten afleggen tegen een kleurrijk aanbod van echte vrouwen die zich de aandacht lieten welgevallen. Het werd wat ongemakkelijk als ze onze richting opkwamen voor wat 1:1 aandacht maar ik had als snel door dat als je dan net wat uit je handtas moet pakken die momenten snel voorbij gaan, want 'the show must go on' en er werd niet gedraald. Onsmakelijk werd het, vond ik - duidelijk de minderheid - toen de heren zich stuk voor stuk aanboden aan dames. Dan wel door op schoot te klimmen of zich pontificaal op de bar te leggen. Er moest aangeraakt worden want anders 'deed het publiek niet genoeg mee'. Ik schrok er nogal van bij hoeveel vrouwen het op de (blote) mannenbillen slaan favoriet was. En hoe geweldig ze het vonden om een vreemde man hier daar en overal vast te grijpen. En dat dat deel van de show is! Mira's gezichtsuitdrukking was onbetaalbaar gedurende de show, daar had ik graag een foto van genomen. Misschien had ik het met die paar borrels anders bezien, maar ik vond het treurig en sorry want het is vast saai om te lezen maar ik vond het dus ook redelijk onsmakelijk. Na ongeveer drie kwartier had ik het echt wel gezien en zat net met Mira te overleggen om te vertrekken toen de lange, het moet gezegd worden: zeer welgebouwde en atletische man, tijdens zijn showtje van de grond op de bar sprong en met zijn gezicht recht in een voluit draaiende fan terecht kwam. Zijn goede reflexen brachten hem binnen twee seconden back stage voor zorg en hechtingen maar voor ons wat het hiermee echt klaar, wij gingen naar huis. Terugkijkend was dit een beetje mijn gevoel over de show: het leek een beetje op een concert voor vier man publiek. Je kunt zien dat die mannen hard werken aan hun lijf, goed kunnen dansen en de show echt professioneel uitvoeren. Om zich dan met behulp van plastic tuinmeubelen over te geven aan 75 vrouwen en een onvergefelijke fan. Hotshot of Poor Sods?
Het begon met vijf knappe welgebouwde mannen die een dansje deden ter introductie. De langste kon het armwerk niet echt goed uitvoeren in verband met de fans boven het podium, maar het zag er aardig uit. Vervolgens kwamen ze het publiek in. Of wij de mannen op de tafels wilden zien dansen? vroeg de MC. De meerderheid won dus sprongen ze op de tafels. Drie van de vijf kletterden er gelijk weer af want de plastic tafels in het Divers' buitentje waren niet gebouwd op volwassen mannen. Toegegeven: de man die voor ons neus door zwaartekracht werd getroffen gaf er nog een elegante draai aan en droop af na een extra pasje op de grond en een buiging. Terug op het podium werd een soort act uitgevoerd waar stoelen de 'props' waren. Alle stoelen hadden gekund, maar opnieuw moest plastic tuinameublement dienst doen en dat gaf toch een beetje een snackbargevoel. Evengoed lieten de mannen zich er zeker niet door uit het veld slaan en zij deden indrukwekkend professioneel hun showtjes. Een voor een lieten zij hun specialiteiten zien en elk van ze betrok dames uit het publiek in hun acts. Ik kon wel waarderen dat de opgedofte bloedmooie ongekozen twintigers het regelmatig moesten afleggen tegen een kleurrijk aanbod van echte vrouwen die zich de aandacht lieten welgevallen. Het werd wat ongemakkelijk als ze onze richting opkwamen voor wat 1:1 aandacht maar ik had als snel door dat als je dan net wat uit je handtas moet pakken die momenten snel voorbij gaan, want 'the show must go on' en er werd niet gedraald. Onsmakelijk werd het, vond ik - duidelijk de minderheid - toen de heren zich stuk voor stuk aanboden aan dames. Dan wel door op schoot te klimmen of zich pontificaal op de bar te leggen. Er moest aangeraakt worden want anders 'deed het publiek niet genoeg mee'. Ik schrok er nogal van bij hoeveel vrouwen het op de (blote) mannenbillen slaan favoriet was. En hoe geweldig ze het vonden om een vreemde man hier daar en overal vast te grijpen. En dat dat deel van de show is! Mira's gezichtsuitdrukking was onbetaalbaar gedurende de show, daar had ik graag een foto van genomen. Misschien had ik het met die paar borrels anders bezien, maar ik vond het treurig en sorry want het is vast saai om te lezen maar ik vond het dus ook redelijk onsmakelijk. Na ongeveer drie kwartier had ik het echt wel gezien en zat net met Mira te overleggen om te vertrekken toen de lange, het moet gezegd worden: zeer welgebouwde en atletische man, tijdens zijn showtje van de grond op de bar sprong en met zijn gezicht recht in een voluit draaiende fan terecht kwam. Zijn goede reflexen brachten hem binnen twee seconden back stage voor zorg en hechtingen maar voor ons wat het hiermee echt klaar, wij gingen naar huis. Terugkijkend was dit een beetje mijn gevoel over de show: het leek een beetje op een concert voor vier man publiek. Je kunt zien dat die mannen hard werken aan hun lijf, goed kunnen dansen en de show echt professioneel uitvoeren. Om zich dan met behulp van plastic tuinmeubelen over te geven aan 75 vrouwen en een onvergefelijke fan. Hotshot of Poor Sods?
A Dream Job
Wat heb ik een geluk gehad. Ik was al blij met mijn nieuwe baan en het wordt iedere dag beter. Mocht ik 24 uur werken terwijl ze een fulltimer zochten. Krijg ik een post graduate opleiding aangeboden terwijl ik al de wens had weer te studeren. Mag ik Alternative to Violence Project (AVP) activiteiten in werktijd uitvoeren, want mijn manager steunt het belang van onze groep. Kan ik nu ook nog 1-2-3 Magic Parenting courses aanbieden eens per kwartaal. En ik mag Sandplay Therapy gebruiken als deel van mijn aanbod. Dan hebben we nu net ook nog eens vrije teugel gehad om met kinderen te kunnen werken (van gescheiden ouders, in conflict situaties), ik welke modaliteit wij maar geschikt achten. En AVP workshops mogen we nu ook nog in scholen aanbieden, als een weektraining (middelbare school) of naschoolse activiteit (lagere school). Een feest van een positie dus, want ik vind alles superleuk. En ik heb nog steeds veel ruimte om vooral moeder te zijn. Enige wat nu nog op het wensenlijstje van ons team staat, is nagaan of we ook Family Group Conferences willen faciliteren.
Een paar maanden geleden hadden we strategische planning en gaven teamleden weer wat hun doelen waren voor dit jaar. Ik had eigenlijk alleen het goed in de vingers krijgen van Family Dispute Resolution (mediation) gezegd maar werd gevraagd nog een ding te noemen. Okee dan, ik vond dat er te weinig aanbod is voor kinderen, individueel of groepen. Daar wilde ik in de toekomst wel wat mee. Die toekomst was dus niet zo ver weg. Ik ben er allemaal heel erg blij mee want geloof dat alles wat we doen zijn plek heeft in onze doelgroep die heel breed is: families in conflict, scheidende ouders, maar ook het welzijn van de bredere gemeenschap. Het is wel veel. Dus goed plannen en op die grenzen blijven passen en dan is het vooral alleen maar leuk en heel gevarieerd.
Daarnaast deden zich de eerste groeipijnen voor in ons team, in een organisatie die verder dus geen territorium dynamiek, politiek of hiërarchie kent en vooral heel respectvol en steunend is. En ook dit hebben we gelukkig heel goed kunnen opvangen: een reeks kleine incidenten die raakten aan generaties van trauma na kolonisatie leidden tot kwetsuren. We hebben er 2,5 uur met elkaar over gepraat en ook ik heb een aantal pijnlijke ontdekkingen gedaan over mijn eigen communicatie. Dankzij de bereidheid van allen om te delen, om te groeien en samen verder te willen met datgene waar we voor werken was de uitkomst buitengewoon goed. Top.
Een paar maanden geleden hadden we strategische planning en gaven teamleden weer wat hun doelen waren voor dit jaar. Ik had eigenlijk alleen het goed in de vingers krijgen van Family Dispute Resolution (mediation) gezegd maar werd gevraagd nog een ding te noemen. Okee dan, ik vond dat er te weinig aanbod is voor kinderen, individueel of groepen. Daar wilde ik in de toekomst wel wat mee. Die toekomst was dus niet zo ver weg. Ik ben er allemaal heel erg blij mee want geloof dat alles wat we doen zijn plek heeft in onze doelgroep die heel breed is: families in conflict, scheidende ouders, maar ook het welzijn van de bredere gemeenschap. Het is wel veel. Dus goed plannen en op die grenzen blijven passen en dan is het vooral alleen maar leuk en heel gevarieerd.
Daarnaast deden zich de eerste groeipijnen voor in ons team, in een organisatie die verder dus geen territorium dynamiek, politiek of hiërarchie kent en vooral heel respectvol en steunend is. En ook dit hebben we gelukkig heel goed kunnen opvangen: een reeks kleine incidenten die raakten aan generaties van trauma na kolonisatie leidden tot kwetsuren. We hebben er 2,5 uur met elkaar over gepraat en ook ik heb een aantal pijnlijke ontdekkingen gedaan over mijn eigen communicatie. Dankzij de bereidheid van allen om te delen, om te groeien en samen verder te willen met datgene waar we voor werken was de uitkomst buitengewoon goed. Top.
Sydney Hotshots
Je krijgt wat je vraagt in het leven. Er was een prijsvraag uitgeroepen door de krant: geef in 50 woorden weer waarom jij gratis kaartjes verdiend voor een avond Sydney Hotshots. De naam zegt het al, ze komen uit Sydney en ze zijn hot, een keer raden... Ik was in een melige bui en dacht dat ik het wel met minder dan 50 woorden af kon. 11 om precies te zijn. En stuurde voor de grap weken geleden mijn antwoord in. Krijg ik tot mijn stomme verbazing vandaag een telefoontje dat ik de kaartjes gewonnen heb omdat de hele redactie in een deuk lag om mijn reactie. Ik ben met een zak over mijn hoofd het krantenkantoor ingelopen om de kaartjes in ontvangst te nemen. En heb ze sindsdien geprobeerd weg te geven aan vrouwen die er blij mee konden zijn. Dat zijn er niet zoveel als ik ze mag geloven. De meeste vrouwen hebben ze al een keer gezien! Natuurlijk niet omdat ze daar moeite voor zouden doen, nee-ee, maar omdat ze ervoor uitgenodigd waren. Ja, ja. En ze vonden er allemaal niets aan. Ja, ja. De vreselijke vrouwen die allemaal dronken naar de mannen graaiden, daar hadden ze echt helemaal niets mee. Ja, ja. Als er geen jaloerse echtgenoot als extern geweten meesprak dan het volgende. In een kleine plaats als Broome kun je maar beter niet gezien worden bij zo een evenement als je enige reputatie hebt. Aha!
Enfin, vervolgens sprak ik een vriendin die stevig in de put zat. En toen zij het verhaal hoorde was ze helemaal opgeklaard. En zij wil heel graag! Maar heeft niemand om mee te gaan. Dus nu moet ik wel. Als zijnde gedwongen steun voor een vriendin. Vreselijk. De moraal. Ik heb er nog wel moeite mee dus moet er toch nog even een nachtje over slapen. Misschien laat ik nog weten wat het geworden is, als ik durf.
En nee, ik ga niet delen wat mijn antwoord was, want ook ik moet aan mijn reputatie denken ;)
Talking About The Weather
Het weer is toch een van de dingen die vrijwel altijd besproken wordt in contact, of het nou in een gesprek van een paar minuten is of van een goed uur. Om de een of andere reden is het kennen van de weersomstandigheden bepalend in het kunnen scheppen van een beeld van de ander, aan de andere kant van de wereld.
Op zijn kop en andersom voor het zuiden van Australië, dat behappen we nog wel: het is er winter als het zomer is in Nederland enzovoorts. Wat lastig wordt het als je refereert naar weer in een ander klimaat. In de tropen geeft het droge of regenseizoen toch niet voldoende informatie. Bovendien wordt het een beetje saai in een gesprek: 'het regent en het is beklemmend vochtig' een paar maanden per jaar of 'ja het is lekker zonnig en warm' het overgrote deel van het jaar. Dit wordt vooral beperkend voor de bewoner van dat gebied die toch echt over ander weer praat, al is het nog steeds nat, of vaker, nog steeds droog. En natuurlijk altijd warm.
Dus, deze keer, een stukje educatie over onze locale kalender:
The Six Seasons of Yawuru
The traditional owners of our land identify 6 seasons around the Broome region these consist of:
Mankala - December to March is the wet season. During the rainy season you will experience magnificent sunsets and amazing lightening displays as the rain replenishes the land.
Marul - During April the rain begins to deplete and the weather is still humid and hot. Big tides and abundant water in the area encourage rapid growth in the natural landscape
Wirralbu - At the start of May the cooler winds begin to come off the desert (Easterlies) and dew forms at night, marking the beginning of the winter.
Barrgana - In June and August the beginning of the dry season is discernible with a drop in temperature, starry nights and blue sky’s.
Wirlburu - The day’s start to warm up in September and the nights are still cool. A mist begins to form over the ocean and the area becomes dry and thirsty.
Larja - The build up of the wet begins in October in anticipation of the rain. The humidity begins to build and the days heat up.
Dit is de toeristenvertaling voor een mooie kalender die in locale taal en vorm vooral gebaseerd is op welke dieren of vruchten er op dat moment in overvloed zijn. De foto geeft je een aardige indruk van hoe er hier naar het weer gerefereerd wordt. Als de zalm vet is glimmen de ogen van de collega die je vertelt ‘hoe laat het is’ volgens de natuur. Die gaat dus vissen dat weekend want vele Aboriginals leven toch nog grotendeels van ‘bush tucker’. Wij zijn vorige week in Marul beland en genieten dus van koele wind en drogere lucht. De lucht is zwanger van de libellen (dragonflies); kleine fluweel rode, groen-gele en grotere turquoise-blauwe. Je waant je in een elfenbos als je rond zonsondergang buiten loopt.
Dus voor nu: de groeten uit een Broome in Marul tijd.
Op zijn kop en andersom voor het zuiden van Australië, dat behappen we nog wel: het is er winter als het zomer is in Nederland enzovoorts. Wat lastig wordt het als je refereert naar weer in een ander klimaat. In de tropen geeft het droge of regenseizoen toch niet voldoende informatie. Bovendien wordt het een beetje saai in een gesprek: 'het regent en het is beklemmend vochtig' een paar maanden per jaar of 'ja het is lekker zonnig en warm' het overgrote deel van het jaar. Dit wordt vooral beperkend voor de bewoner van dat gebied die toch echt over ander weer praat, al is het nog steeds nat, of vaker, nog steeds droog. En natuurlijk altijd warm.
Dus, deze keer, een stukje educatie over onze locale kalender:
The Six Seasons of Yawuru
The traditional owners of our land identify 6 seasons around the Broome region these consist of:
Mankala - December to March is the wet season. During the rainy season you will experience magnificent sunsets and amazing lightening displays as the rain replenishes the land.
Marul - During April the rain begins to deplete and the weather is still humid and hot. Big tides and abundant water in the area encourage rapid growth in the natural landscape
Wirralbu - At the start of May the cooler winds begin to come off the desert (Easterlies) and dew forms at night, marking the beginning of the winter.
Barrgana - In June and August the beginning of the dry season is discernible with a drop in temperature, starry nights and blue sky’s.
Wirlburu - The day’s start to warm up in September and the nights are still cool. A mist begins to form over the ocean and the area becomes dry and thirsty.
Larja - The build up of the wet begins in October in anticipation of the rain. The humidity begins to build and the days heat up.
Dit is de toeristenvertaling voor een mooie kalender die in locale taal en vorm vooral gebaseerd is op welke dieren of vruchten er op dat moment in overvloed zijn. De foto geeft je een aardige indruk van hoe er hier naar het weer gerefereerd wordt. Als de zalm vet is glimmen de ogen van de collega die je vertelt ‘hoe laat het is’ volgens de natuur. Die gaat dus vissen dat weekend want vele Aboriginals leven toch nog grotendeels van ‘bush tucker’. Wij zijn vorige week in Marul beland en genieten dus van koele wind en drogere lucht. De lucht is zwanger van de libellen (dragonflies); kleine fluweel rode, groen-gele en grotere turquoise-blauwe. Je waant je in een elfenbos als je rond zonsondergang buiten loopt.
Dus voor nu: de groeten uit een Broome in Marul tijd.
Milestones
Komende woensdag wonen we drie jaar hier. Ieder jaar vieren we dat door iets te doen wat we niet eerder gedaan hebben. Na het eerste jaar een dag over de Kimberley rondvliegen in een zespersoons vliegtuigje wordt het wel wat lastig daaraan te tippen natuurlijk. Het tweede jaar zijn we op een tour in een hovercraft geweest, dat was ook leuk maar wel al iets minder avontuurlijk. Hoewel, wie ziet er dinosauruspootafdrukken op het strand en heeft vervolgens kaas en wijn op een 'mudflat' tijdens een mooie zonsondergang? Dit jaar wordt het nog rustiger maar wel heel fijn: we gaan na school en werk naar de spa voor een behandeling. Terwijl ik een remedial massage krijg, krijgt Joy een kinderles in massage en mag zij zelf allerlei lekker ruikende oliën brouwen. Ik ben benieuwd.
In de ochtend bereikt Joy een andere mijlpaal. Waar er lustig met 'praise certificates' gestrooid wordt op scholen hier voor allerhande goed gedrag waarvoor ieder kind echt een keer aan de beurt komt, zijn er voor inzet en academische prestaties maar heel weinig (consistent effort and high academic results). En Joy krijgt er woensdag een ten overstaan van de hele lagere en middelbare school, op het grote podium. Daar is mama toch wel een beetje trots op. Zelf streeft Joy naar nog meer 'You are on fire' briefjes waar ze er al een handvol van heeft voor opruimen, goed luisteren en wat al dies meer. En ze wil de ster van de week worden. Zo zie je maar weer, mama blij dat het leren goed gaat, voor Joy is acceptatie in de klas veel belangrijker. En dat heeft ze goed. Voor mij is toch ook wel fijn dat haar sociale gedrag haar niet afleidt van haar intellectuele groei - uiteindelijk moeten we het met allebei doen in het leven. En ondertussen blijft Joy thuis creatief en gezellig, is zij een absolute fashionista in de dop, danst ze er op los, doet lekker mee met sport, eet goed, slaapt goed en heeft nog steeds een zeer aanstekelijke buiklach. Ik ben toch echt een geluksvogel met zo een kind.
In de ochtend bereikt Joy een andere mijlpaal. Waar er lustig met 'praise certificates' gestrooid wordt op scholen hier voor allerhande goed gedrag waarvoor ieder kind echt een keer aan de beurt komt, zijn er voor inzet en academische prestaties maar heel weinig (consistent effort and high academic results). En Joy krijgt er woensdag een ten overstaan van de hele lagere en middelbare school, op het grote podium. Daar is mama toch wel een beetje trots op. Zelf streeft Joy naar nog meer 'You are on fire' briefjes waar ze er al een handvol van heeft voor opruimen, goed luisteren en wat al dies meer. En ze wil de ster van de week worden. Zo zie je maar weer, mama blij dat het leren goed gaat, voor Joy is acceptatie in de klas veel belangrijker. En dat heeft ze goed. Voor mij is toch ook wel fijn dat haar sociale gedrag haar niet afleidt van haar intellectuele groei - uiteindelijk moeten we het met allebei doen in het leven. En ondertussen blijft Joy thuis creatief en gezellig, is zij een absolute fashionista in de dop, danst ze er op los, doet lekker mee met sport, eet goed, slaapt goed en heeft nog steeds een zeer aanstekelijke buiklach. Ik ben toch echt een geluksvogel met zo een kind.
Fosters for the Foster Family
Sinds gisteravond hebben we drie gasten, voor een week. Drie paar ogen en twaalf poten in huis, dat is even andere koek. Tienermoeder Princess (hoe toepasselijk) en twee kinderen, zoon Rocky en dochter Smudge (veeg). Joy is heel blij en ik gedoog. De Vrienden van de Dierenbescherming hadden een noodoproep gedaan. Een gastgezin was wel gevonden voor deze familie, maar er was opvang nodig voor een week. Wij zijn nu dus het noodgastgastgezin.
Waarom dit nu weer zul je je afvragen, denk ik, omdat ik dat ook heb gedaan. Nou, 1) Omdat ik Joy graag een plezier wilde doen. 2) Omdat ik hoop dat zij mij na deze logeerpartij nooit meer om een kat zal vragen (ik gok op het effect van ‘geur’overlast in ons kleine huisje, het moeten delen van aandacht en ik hoop op een nog onbekende onverwachte meevaller). 3) Omdat ik een uit de kluitengewassen sociaal geweten heb en vind dat ik af en toe moet helpen. Ik kan toch niet altijd maar oproepen zien over zielige hondjes en katten en het aan een ander overlaten? Zelfs niet als ik kattenbakken haat, bijna niets erger vind dat stinkend vlees uit een blikje vorken en dat in een bakje prakken en ook niet uitzie naar kussens en kleren vol met haren. Enfin. We doen het meteen maar in drievoud, heb ik met deze actie voor drie jaar mijn geweten afgekocht heb ik besloten.
Hoewel ik binnen een dag direct weer weet waarom ik géén kattten wil, wat een lucht meteen in huis, ben ik ook helemaal ingepakt door dit stel. Princess, overduidelijk slachtoffer van een slechte kaart van het lot, was gepresenteerd als zijnde depressief. Ze is vrijwel alleen opgegroeid in een afgesloten kleine ruimte en is verkracht tijdens een onbewaakt ogenblik. Wierp vier koters; een overleed direct, een ander heeft een thuis gevonden en Rocky en Smudge zijn dus nog bij haar, nu vier maanden oud. Ze zijn alledrie ongeveer even groot. En Princess is gesterileerd vijf dagen geleden. Zij lag dus in de lappenmand. Niet echt een prinsessenbestaan tot nu toe meer dat van een gettostoeipoes. Schets mijn verbazing over het karakter van deze dame. Een dag na aankomst bij ons is geconstateerd dat er nog een katheter in haar poot zit, en die moet eruit. Princess moet dus naar de dierenarts. Hoewel zij volgens voorspelling een hoekje onder het bed gekozen had en zich daar in een ruimte van tien vierkante centimeter gevouwen had, werd mijn grijpende graaiende hand vriendelijk welkom geheten en begint zij meteen kopjes te geven en luid te snorren. Ik ben even afgeleid en geeft mij over aan een paar minuten wederzijdse affectie. Dan toch maar bi j het nekvel pakken en het mandje in. Princess gaat gedwee liggen. Bij aankomst bij de dierenarts komt een gigantische kater ons tegemoet op het parkeerterrein. Hij miauwt een kort welkom naar Princess, ze besnuffelen elkaar even door het deurtje van de mand en meneer gaat ons voor naar de deur van de kliniek. Eenmaal binnen gaat hij nog even gezellig naast Princess zitten, bromt haar gemoedelijk toe en begeeft zich dan naar de volgende gast die buiten aan het parkeren is. Princess mag naar binnen en dan breekt mijn klomp. Hoewel duidelijk een beetje bang blijft zij zitten waar ze is neergezet en staat gedwee toe dat de dierenartsassistente een pleister van rondom haar voorpoot lospullekt. Dan trekt die de katheter uit haar pootje en boent even verwoed met een steriel gemaakt watje over de nu plakkende en ongetwijfeld beetje zere poot. Princess geeft geen krimp. Dit heb ik nog nooit gezien bij een kat en al helemaal niet bij een kat die is omringd door vreemden. Geen weerstand, geen spanning; totaal vertrouwen en acceptatie. Ik realiseer me dat ik nog wat kan leren van deze kat.
Eenmaal thuis verstopt Princess zich niet meer. Ze eet voor het eerst wat en gaat dan op verkenning uit. De jonkies hebben we al het huis zien besnuffelen gisteravond en die gaan mee voor nog een ronde. Voor Joy ook geen vrees bij deze familie. Al snel zoeken ze een voor een Joy op en laten zich graag aanhalen; nodigen uit zelfs. Joy heeft ontdekt dat zij minstens zo goed als een gek van de ene kant van de kamer naar de andere kan rennen en dan op de bank 180 graden draaien voor een sprong terug. De jonkies waarderen dit zeer en het drietal houdt dit spelletje lang vol. Ik geloof mijn ogen niet; dit was toch een zielige familie met een depressieve tienermoeder?
Dit stel zijn de meest nederige, vriendelijke en bescheiden katten die ik ooit heb gezien. Ze zijn lief voor elkaar, nodigen uit tot affectie zonder opdringerig te zijn, en spelen uiterst vermakelijk. De jonkies lijken duidelijk op hun moeder en het bekomt ze. Ze zijn nieuwsgierig en speels maar weten zich aan ongeschreven huisregels te houden; wel met het koordje van het gordijn spelen maar niet zelf het gordijn in, alleen op de bank komen indien uitgenodigd en netjes je bord leeg eten (want dat stinkt minder). Smudge is het meest extravert en zorgt voor de aanleiding van vermaak. Hoewel ze alledrie elegant te noemen zijn; klein, tenger en sierlijk, geeft Smudge niets om uiterlijk vertoon. Ze trekt letterlijk de gekste bekken, hijgt met open mond, danst op hoge poten met hoge rug en zigzaggende staart net zo lang de Zumba totdat moeder of broerlief de verleiding niet meer kunnen weerstaan en haar omvergooien. Met liefde. De capriolen die dit stel kan uithalen moeten op een website voor depressieven. Ik neem de stank op de koop toe en verschoon die bak gewoon twee keer per dag, voor een week, wat geeft het. Dit stel verdient een leuke tijd en wij hebben een goede daad verricht die nog leuk blijkt te zijn ook.
Waarom dit nu weer zul je je afvragen, denk ik, omdat ik dat ook heb gedaan. Nou, 1) Omdat ik Joy graag een plezier wilde doen. 2) Omdat ik hoop dat zij mij na deze logeerpartij nooit meer om een kat zal vragen (ik gok op het effect van ‘geur’overlast in ons kleine huisje, het moeten delen van aandacht en ik hoop op een nog onbekende onverwachte meevaller). 3) Omdat ik een uit de kluitengewassen sociaal geweten heb en vind dat ik af en toe moet helpen. Ik kan toch niet altijd maar oproepen zien over zielige hondjes en katten en het aan een ander overlaten? Zelfs niet als ik kattenbakken haat, bijna niets erger vind dat stinkend vlees uit een blikje vorken en dat in een bakje prakken en ook niet uitzie naar kussens en kleren vol met haren. Enfin. We doen het meteen maar in drievoud, heb ik met deze actie voor drie jaar mijn geweten afgekocht heb ik besloten.
Hoewel ik binnen een dag direct weer weet waarom ik géén kattten wil, wat een lucht meteen in huis, ben ik ook helemaal ingepakt door dit stel. Princess, overduidelijk slachtoffer van een slechte kaart van het lot, was gepresenteerd als zijnde depressief. Ze is vrijwel alleen opgegroeid in een afgesloten kleine ruimte en is verkracht tijdens een onbewaakt ogenblik. Wierp vier koters; een overleed direct, een ander heeft een thuis gevonden en Rocky en Smudge zijn dus nog bij haar, nu vier maanden oud. Ze zijn alledrie ongeveer even groot. En Princess is gesterileerd vijf dagen geleden. Zij lag dus in de lappenmand. Niet echt een prinsessenbestaan tot nu toe meer dat van een gettostoeipoes. Schets mijn verbazing over het karakter van deze dame. Een dag na aankomst bij ons is geconstateerd dat er nog een katheter in haar poot zit, en die moet eruit. Princess moet dus naar de dierenarts. Hoewel zij volgens voorspelling een hoekje onder het bed gekozen had en zich daar in een ruimte van tien vierkante centimeter gevouwen had, werd mijn grijpende graaiende hand vriendelijk welkom geheten en begint zij meteen kopjes te geven en luid te snorren. Ik ben even afgeleid en geeft mij over aan een paar minuten wederzijdse affectie. Dan toch maar bi j het nekvel pakken en het mandje in. Princess gaat gedwee liggen. Bij aankomst bij de dierenarts komt een gigantische kater ons tegemoet op het parkeerterrein. Hij miauwt een kort welkom naar Princess, ze besnuffelen elkaar even door het deurtje van de mand en meneer gaat ons voor naar de deur van de kliniek. Eenmaal binnen gaat hij nog even gezellig naast Princess zitten, bromt haar gemoedelijk toe en begeeft zich dan naar de volgende gast die buiten aan het parkeren is. Princess mag naar binnen en dan breekt mijn klomp. Hoewel duidelijk een beetje bang blijft zij zitten waar ze is neergezet en staat gedwee toe dat de dierenartsassistente een pleister van rondom haar voorpoot lospullekt. Dan trekt die de katheter uit haar pootje en boent even verwoed met een steriel gemaakt watje over de nu plakkende en ongetwijfeld beetje zere poot. Princess geeft geen krimp. Dit heb ik nog nooit gezien bij een kat en al helemaal niet bij een kat die is omringd door vreemden. Geen weerstand, geen spanning; totaal vertrouwen en acceptatie. Ik realiseer me dat ik nog wat kan leren van deze kat.
Eenmaal thuis verstopt Princess zich niet meer. Ze eet voor het eerst wat en gaat dan op verkenning uit. De jonkies hebben we al het huis zien besnuffelen gisteravond en die gaan mee voor nog een ronde. Voor Joy ook geen vrees bij deze familie. Al snel zoeken ze een voor een Joy op en laten zich graag aanhalen; nodigen uit zelfs. Joy heeft ontdekt dat zij minstens zo goed als een gek van de ene kant van de kamer naar de andere kan rennen en dan op de bank 180 graden draaien voor een sprong terug. De jonkies waarderen dit zeer en het drietal houdt dit spelletje lang vol. Ik geloof mijn ogen niet; dit was toch een zielige familie met een depressieve tienermoeder?
Dit stel zijn de meest nederige, vriendelijke en bescheiden katten die ik ooit heb gezien. Ze zijn lief voor elkaar, nodigen uit tot affectie zonder opdringerig te zijn, en spelen uiterst vermakelijk. De jonkies lijken duidelijk op hun moeder en het bekomt ze. Ze zijn nieuwsgierig en speels maar weten zich aan ongeschreven huisregels te houden; wel met het koordje van het gordijn spelen maar niet zelf het gordijn in, alleen op de bank komen indien uitgenodigd en netjes je bord leeg eten (want dat stinkt minder). Smudge is het meest extravert en zorgt voor de aanleiding van vermaak. Hoewel ze alledrie elegant te noemen zijn; klein, tenger en sierlijk, geeft Smudge niets om uiterlijk vertoon. Ze trekt letterlijk de gekste bekken, hijgt met open mond, danst op hoge poten met hoge rug en zigzaggende staart net zo lang de Zumba totdat moeder of broerlief de verleiding niet meer kunnen weerstaan en haar omvergooien. Met liefde. De capriolen die dit stel kan uithalen moeten op een website voor depressieven. Ik neem de stank op de koop toe en verschoon die bak gewoon twee keer per dag, voor een week, wat geeft het. Dit stel verdient een leuke tijd en wij hebben een goede daad verricht die nog leuk blijkt te zijn ook.
Special Times
Een halve dag post-Bijzonder Bezoek. Joy weer in haar eigen bed. Een vol hart. Een onwennige buik. Anouk's 'Lost in this World' als muzikale omlijsting bij het schrijven van dit stukje.
Jarenlang hadden wij ons verheugd op Ines' plan om tijdens haar sabbatical jaar een tijdje bij ons te verblijven en nu was het zo ver. Ines is vandaag doorgereisd na 3,5 weken heerlijk samenzijn. Het was bijna onbeschrijfelijk fijn om haar hier te hebben. Ines' interne dynamo was al behoorlijk in reis- en ontspanning tempo en dat maakte het doorbrengen van een deel van ons trage 'wet season' hier draaglijk. We hebben samen nog een stukje grote vakantie van Joy geleefd, een paar vrije dagen van mij, werk- en schooldagen en alles ertussen. Naast onze gezellige momenten thuis, zijn we regelmatig op stap geweest en heeft Ines het gros van ons sociale netwerk wel ontmoet in een variatie van 'gatherings'. Waar Joy en ik onze verplichtingen hadden of af en toe moesten bijkomen, ging Ines op de fiets Broome rond en heeft zij menig kilometer wandelend op het strand afgelegd. Bijna dagelijks hebben we samen, of zij alleen, banen gezwommen. Het personeel in de bieb kent Ines en haar leesvoorkeur inmiddels door en door. En alle boeken op mijn nog-te-lezen-stapeltje zijn inmiddels in hoofdthema's doorgesproken nadat Ines ze met 2-3 per dag verslond. De fysieke, mentale en emotionele stimulatie was echt helemaal top; ik voel me gevoed. Het heerlijkst was toch wel om te zien hoe gelukkig Ines is met haar geliefde; zij gaat trouwen na terugkomst in Nederland! En voor mij was het echt heel fijn en ook helend om met iemand te zijn die mij zo goed kent, ziet, aanvoelt en bevestigd. Daar waar ik overkritisch naar mijzelf of mijn leven keek, heeft Ines dit in perspectief gezet vanuit haar intieme kennis van mij en mijn waarden, mijn leven. Dit is heel fijn geweest en ik voel me veel meer ontspannen en tevreden met hoe het leven is. Dat heeft ook te maken met hoezeer ik mij op mijn plaats voel in mijn nieuwe baan, met het team en de organisatie. Dit is een plek die echt bij mij past; iets waarvan ik mij wel heb afgevraagd of die wel bestond, was ik niet gewoon te veeleisend, te moeilijk etc? Nee dus, ik mag er zijn en wordt gevierd terwijl ik feest om wat voor moois er op mijn pad gekomen is.
Joy is ook gegroeid, weliswaar met wat groeipijnen onderweg. Ik vind het knap hoe zij Ines welkom heeft geheten, heeft gedeeld en hoe zij zich heeft aangepast de afgelopen weken en Ines en ikzelf konden haar uitspattingen als zij het moeilijk vond goed in perspectief zien en haar daarin begeleiden.
Harmonie was de afgelopen weken tastbaar en liep als een rode draad door ons samenzijn. Wij kijken terug op een heel bijzondere tijd, een hartverwarmend bezoek en zullen daar nog vaak van nagenieten.
Wet Season Break
In december-januari heeft Joy grote schoolvakantie. Dankzij een flexibele nieuwe werkgever kon ik aardig wat vrij zijn en hebben wij een zalige rustige tijd gehad. De paar dagen dat ik moest werken, of training had, ging Joy met veel plezier naar de vakantie-opvang. Kerst hebben wij rustig gevierd, maar wel met ontzettend veel cadeaus en verwennerij van mensen om ons heen. Wat een uitpakjesavond hadden wij! Een redelijk natte kerst want we hebben een mooie regentijd; regelmatig goeie buien en daardoor een mooi groen Broome. Joy had dagelijks zwemles; zij heeft veel vooruitgang geboekt en ik ben ietwat fitter geworden door tijdens haar les banen te zwemmen. We hebben samen echt genoten van het lage tempo in Broome, rondgehangen, uitgebreider gekookt, we zijn naar de film geweest en hebben een tijdelijk maatje gevonden om bijna dagelijks mee naar het strand te lopen.
Buddy is deels dingo en een schat van een jonge hond. We hadden kennisgemaakt met hem tijdens een van onze eerste wandelingen over de duinen vanuit het nieuwe huis. Nadat we de stoute schoenen hadden aangetrokken hebben we gevraagd of wij hem soms mochten uitlaten. Zijn baasje was daar heel blij mee en wij hebben echt erg veel plezier gehad met Buddy tijdens onze lange wandelingen. Helaas is het gezin half februari verhuisd richting Sydney en is Buddy nu dus weg. Weer zo een bloem langs de weg van het leven waar we met plezier aan terugdenken. De foto's in dit stukje worden gekoesterd. Gemaakt door Ines, want we hadden bijzonder bezoek vanaf half januari waarover later meer.
Subscribe to:
Posts (Atom)
