Xmas - Festival of Lights

Ik kan mij nog herinneren dat wij tijdens de avondwandeling met Niki rond deze tijd van het jaar genoten van de kerstlichtjes in de huizen. Mooie raamdecoraties, kaarsjes, bescheiden mooie lichtjes die als rijp over takken gedrapeerd zijn. Kwamen we dan langs een zeker deel in Maldenhof, dan kreeg ik (Joy niet, die genoot) acuut last van plaatsvervangende schaamte, hoe ordinair! Een huis vol gekleurde lichtjes, knipperend, bewegende opblaaskerstmannen en nog meer vreselijks.
Nu Broome. Kerstbomen zijn altijd van plastic. De ballen vaak ook. Wit en zilver zijn uitgestorven kleuren. Tijdens het versieren van de boom gutst het zweet van je af, want hallo, we zitten wel in de 'build up'. Snoepjes kunnen er niet in de boom hangen tenzij je een onvermoeide trits mieren in je huis welkom wilt heten voor de hele kerstperiode. En de versiering moet vooral buiten hangen.
In Broome wordt een competitie gehouden en de winnaar krijgt $ 1500 van het energiebedrijf. En geloof mij, die hebben ze hard nodig! Alle niet prijswinnaars moeten haast wel failliet zijn tegen kerst. In een (ja, 1!) tuin vind je makkelijk: een dozijn rendieren die verlicht naar gras happen, een stuk of zes kerstmannen in het gras of op het dak al dan niet met zonnebril en zwembroek of in traditioneel pak, soms vissend vanaf een boot, diverse schoorstenen met kerstmannen die zich eruit opblazen, hele caroussels met continu vallende sneeuwvlokken, palmbomen of pandanus vol met lichtjes en ieder oppervlakte van het huis, de garage of de tuin dat je ziet is bedekt met lampjes - knipperend of niet, veelkleurig en vooral gewoon veel.
Vorig jaar zijn we met de Engelse dubbeldekkerbus als uitje met de Xmas-tour heel Broome doorgereden. Vanavond gingen we met zijn tweeën, met een ijsje van de M-drive als toetje voor het extra speciaal gevoel. Ik moet toegeven dat ik toch onder de indruk raak. Sommige mensen kunnen ondanks de overdaad en het bontgehalte toch iets moois neerzetten. Van een tuin was ik echt onder de indruk. Een weekend en nog een paar avonden werk is het om het op te zetten. De ontwerpers-huiseigenaren delen vaak 'candy canes' uit aan bezoekers en bewonderaars en veel mensen rijden door Broome rond met het hele gezin om de versiering te bewonderen. Dit gebeurt geloof ik ook in delen van NL, maar ik heb het nooit gedaan. De kerstperiode in NL had ik toch wel op mijn kleine lijstje van dingen die ik wel eens zou kunnen gaan missen. Hier had ik geen hoge verwachting van kerst vieren. En net stonden we daar dan, in luchtige jurkjes onder de palmbomen en sterrenhemel toch van kerstsfeer te genieten. Bizar maar mooi. Ho Ho, Merry Xmas everyone!


PS Op het werk heerste een iets andere kerstsfeer, ik wil jullie onze boom toch ook niet onthouden:

Emigratie-mania

De afgelopen maanden stond onze verjaarskalender vol met verjaardagen. Vooral in NL. En omdat wij toch best wel eens een pakje ontvangen, en dat erg waarderen en ervan genieten, doen wij mee. Bijna wekelijks gingen Joy en ik op stap om op cadeautjesjacht te gaan, met natuurlijk steevast erachteraan het bezoek aan het postkantoor. Cadeautjes moeten lichtgewicht zijn, want de verzendkosten zijn inmiddels een kostenpost hoger dan mijn telefoon-, electriciteit- en waterrekeningen bij elkaar. Nadat Joy en ik een paar keer grommend en brommend thuiskwamen na de zoveelste 'pressy hunt' heb ik besloten: we gaan het niet meer zo doen.
Het is echt ondoenlijk om een familie- en vriendenkring in NL en een vriendenkring hier op deze wijze te onderhouden. Cadeautjes raken steeds verder van de persoon af, omdat een goed boek nou eenmaal te zwaar is om op te sturen. En ondanks mijn kalender zijn we toch vaak te laat. Joy vindt het maken en opsturen van tekeningen niet meer leuk maar een taak. En dan nog het hele circus hier, want ook hier zijn vriend(innet)jes jarig. Bovendien voel ik me soms tov het milieu een halve gek: al die vliegtuigen met pakjes heen en weer met dingen die lief en leuk zijn maar...

Dus mijn allerliefste familieleden, vrienden en vriendinnen, ik ga weer terug naar hoe ik het ooit in NL al deed. Ik geef soms spontaan eens een cadeautje, of stuur een kaartje, als ik iets zie dat echt naar jou toe moet. Maar verwacht alsjeblieft geen tijdige verjaarspost of jaarlijkse pakketjes. Het lukt me gewoon niet meer, het is teveel. Het spijt me. Want ik mis wel degelijk het met liefde uitzoeken van een passend cadeautje, het zelf schrijven van een kaartje en het plakken van de postzegel - met airmail. Als het soms is. Hopelijk komt dat gevoel weer terug, maar voor nu heb ik zelfs de hele kerstgekte besloten te negeren. We 'doen' geen kaartjes, ws zelfs niet digitaal. En ook geen cadeautjes, niet hier of elders. Uitzondering zijn wat kleine presentjes die ik in de loop van het jaar voor Joy heb opgespaard. Want al die keren dat wij voor anderen winkelen komt ze toch wel heel veel tegen wat ze zelluf ook errug leuk vind, en heeft laten gaan. Met een paar van die dingetjes kan ik haar nu verrassen en dat wordt mijn kerstcadeautje. Mooi zo.

Rainy season kicks off with cyclone Laurence

We willen regen en we zullen het krijgen ook. Na maandenlange 'dry season' klare blauwe luchten vormen zich nu de eerste grote en grijze wolken. Vanmiddag om 14 uur was het even spannend; we gingen bijna naar 'yellow alert' wat betekent dat je je huis orkaanklaar moet maken. Alle losse spullen buiten (plantenpotten, trampolines, tafels, stoelen etc etc) moeten binnen opgeslagen zijn. En iedereen haalt nog wat verse boodschappen, zich voorbereidend op een paar dagen in huis en mogelijk een langere periode zonder winkelvoorraadtoevoer (mooi galgje woord). Meestal gaat hier een 'blue alert' aan vooraf en bereid men zich mentaal vooral voor. En waait de storm net boven of net onder Broome voorbij.
Orkanen voor en rond de kersttijd blijken uit statistieken het meest onvoorspelbaar; ze veranderen vaak van richting en kracht en maken het daarmee de meteorologen moeilijk. Laurence is nu onderweg naar Derby, 200 km ten Noord-Oosten van Broome.
Ik heb me een beetje ingelezen, vooral ook op 'storm surges'. Broome is voor tsunami's een hoog risico kustplaats. Weet inmiddels dat als je een kilometer van de kust zit, het veilig zou moeten zijn iggv een storm surge. Wij zitten een km of 2 van de kust, wel vrijwel midden op de landtong.
Voor diegenen die het leuk vinden om wat gedetailleerdere informatie te krijgen dan via het NL weerbericht: op deze website kun je orkanen in onze buurt volgen http://www.bom.gov.au/weather/cyclone

Joy heeft echt wel zin in regen, haar maakt het niet zoveel uit of die in de vorm van een orkaan komt of niet. Ik ben ambivalent; het is goed voor de plantjes, toch wel leuk spannend ook, maar ook eng. What if...
Enfin, de kerstboom staat, Joy heeft haar laatste dag peuterschool achter de rug en wij zijn allebei toe voor een paar weken vrij. Nog een paar werk/crechedagen en dan is het zover. Of die tijd nat wordt of niet, weten we snel genoeg.

Sinterklaas in Broome

Hij is geweest! En hoe...
Joy heeft als een engeltje Sinterklaasliedjes gezongen bij haar schoentjes. Vol verwachting klopte dat hartje, want het gaat natuurlijk toch om de cadeautjes die er hopelijk in zitten de volgende dag. Ze heeft wat ochtenden van vreugde op en neer staan springen 's ochtends als er geen wortels meer in haar schoentjes zaten maar chocolaatjes of cadeautjes. Wat een feest! Gelukkig merkte ze niet op dat zij iedere avond weer diezelfde arme worteltjes uit de koelkast greep voor het paard van Sinterklaas. Die vonden het niet zo frips in de schoenen, dat was duidelijk.
Joy kent inmiddels aardig wat Sinterklaasliedjes en weet het festijn goed uit te leggen aan wie het maar wil horen. Het Pietenpak is weer intensief gedragen en morgen mag ze nog een keer. Joy gaat morgen op school op de deur kloppen en strooien in haar Pietenpak. De juf heeft wat achtergrondinformatie van mij gehad (Wikipedia is toch wel heel handig) en vertelt de kinderen globaal over dit feest uit NL.
Zondag de 6e vierden wij met vier NL gezinnen een echt Sinterklaasfeestje. De helft van de kids was in Pietenpak, we hadden een Zonpiet, een Lachpiet en een Liefpiet (Tom, Joy en Bram). Die jongens zijn zo schattig en aardig. De kinderen hebben gekleurd, geplakt en een paar Pietenmutsen gemaakt. Taai, speculaas en pepernoten en Sinterklaasliedjes (nieuwe stijl, dat wel) op de achtergrond. En uiteindelijk kregen we ze allemaal aan het zingen. Net toen ze goed op gang kwamen werd er toch op de deur gebonkt - ik dacht dat de Piet er dwars doorheen zou komen. Vervolgens vloog ons het strooigoed om de oren en gilden de kinderen het uit. Op zoek naar een Piet bij de voordeur vonden ze een zak van Sinterklaas en kon het uitpakken beginnen. Allemaal een cadeau en een chocoladeletter, wat een bofkonten. Dat soort leuks zit er voor ons volwassenen toch niet meer in helaas.
Daarna kwam het Broome-element in het geheel: met zijn allen het zwembad in voor een paar uur watervertier. We hebben nog gezamenlijk gegeten (BBQ) en uiteindelijk taaiden (pun intended) we rond achten af, want maandag weer school. Het was een zeer geslaagd feest en fijn om met wat leuke Nederlandse mensen rond te hangen. Ze zijn allemaal aardig en interessant, en de eigen taal en cultuur erbij is dan toch een beetje een bonus, iig voor Sinterklaasavond.

Halloween? Dag!

Vorig jaar vierden wij voor het eerst Halloween. Ik nam aan dat het hier zo een beetje was wat St Maarten in Nederland is. Maar nee. Ik liep mee met een groepje kinderen en ondervond dat veel mensen geen idee hadden wat Halloween was en wat zij aanmoesten met die verklede kinderen. Sommige hadden wel een idee, maar geen snoep, dus gaven een bloem, geld of een excuus. Het groepje kinderen zorgden met hun gedrag bij mij voor plaatsvervangende schaamte, dus dit jaar besloot ik thuis te blijven met Joy. Zij was mooi verkleed en geschminkt als regen/ijs-elf en kon niet wachten tot zij snoep kon uitdelen. Omdat ons huis nogal een fikse voortuin en carport heeft, hadden wij lantaarns gemaakt van waxinelichtjes in papieren lunch zakken en een hele rij van weg naar voordeur neergezet.

Het eerste groepje was een flinke kluit jongens die niet verkleed waren en hondsbrutaal. Al 'trick or treat' schreeuwend renden zij de voortuin in. Joy helemaal enthousiast deed de voordeur open en hield de schaal vol snoep voor. Drie seconden later staarde ze verbouwereerd naar een bijna lege schaal. De tweede groep waren twee schuchtere jongetjes, ook niet verkleed, die 'hallo' zeiden en hun handen ophielden. De derde groep was de groep waar Joy vorig jaar mee 'gelopen' had. Leuk verkleed en een stuk beleefder dit jaar. Vervolgens kwamen er nog een paar superstoned half ontklede tienermeiden aan de deur en heb ik besloten er een aan te breien.
Inmiddels heb ik begrepen dat Halloween in Australië nog maar sinds heel kort zijn intrede heeft gedaan. Wat mij betreft doet het snel weer zijn uittrede. Wij gaan hier iig niet meer aan mee doen, wat een sof. Ik had liever mijn herinnering aan St Maarten in Holendrecht onbesmet gelaten en vind het jammer dat Joy het zich niet meer herinnert. Goede reden om een keer in november naar NL te komen. Wij gaan gewoon de feestdagen af: deze keer Koninginnedag, dan een keer Kerst, en een keer St Maarten...

Chicken or egg?

Joy zat weer eens te dralen met avondeten. Dat kan echt makkelijk een uur duren. Ze eet haar bord leeg, allemaal gezond eten, maar soms... is het gewoon lang wachten.
Soms ga ik na een tijdje van tafel en een geliefde breker van de regel 'aan tafel blijven totdat je klaar bent' is: mag ik een knuffel? Dan eet ik verder. Mijn antwoord is meestal: je krijgt een knuffel zodra je je eten op hebt, omdat het meestal niet werkt zoals Joy beloofd. Lastig zo een situatie en ik vertelde Joy over het vraagstuk van het kip of het ei.
Joy dacht er even over na. Het ei was eerst. Maar wie heeft dan het ei gelegd? De kip. En waar komt die kip vandaan? Uit het ei. Enzovoort. Plotseling heeft ze het: De Aboriginal kip was er het eerst! Ik moest zo lachen dat ik de vraag uit welk ei die kip dan kwam maar achterwege heb gelaten.
En we weten in elk geval dat Joy niets is wijsgemaakt over wie de eerste bewoners waren. Voor degenen die het niet weten: Australische kinderen hier hebben tot voor kort niets geleerd over de werkelijke historie van het land, mn wat betreft de Aboriginals en genocide.

Hormones rule

Tenminste, een paar dagen per maand. Ik ben altijd weer verbaasd over de invloed van hormonen. Wildvreemden die ik normaal gesproken waarschijnlijk niet eens zou waarnemen, kunnen een exquise mooie mond hebben, of precies de goede schouders, erg mooie handen en vingers of gewoon onverklaarbaar mannelijk en aantrekkelijk zijn. Van die pure Aussie blokes waar ik normaliter naar kan kijken maar in een wijde boog omheen beweeg, die plotseling toch echt wel wat hebben. Heel wat. Prettige collega's of vrienden kunnen soms van gewoon aardig en okee veranderen in supermannen, hottest man of the year en ik vermoed ineens dat zij bijverdienen als gigolo. Ik zit hen dan te observeren en vraag me af wanneer en waardoor ze zo veranderd zijn, ten goede, ten jummy. Plotseling heb ik alle begrip voor vrije sex (binnen of buiten relaties) en zie ik het hele nut van relaties en monogamie niet in. En dan observeer ik mijzelf, en vooral mijn waarnemingsvermogen toen en nu, en na een poosje, Goddank!, volgt er een aha-erlebnis. Ovulatie. No matter dat ik absoluut niet geïnteresseerd ben in een relatie en er zeker geen kinderen bij wil hebben. Vertel dat maar eens aan mijn lijf. Mijn brein lijkt gekaapt. Wat te doen tegen deze tijdelijke overname? Erom lachen. De kalender een beetje in de gaten houden zodat het me niet overvalt en ik heel domme dingen ga doen waar ik later zonder meer errug veel spijt van zou krijgen. En zeker geen grapjes of opmerkingen maken richting de heren in kwestie. Wegwezen, uit hun buurt, stilte betrachten en geduld hebben. Wachten op de overgang. Of misschien ooit toch nog eens een relatie. Want volgens mij had ik hier geen last van met een man in mijn buurt. Of is mijn geheugen selectief? Waarschijnlijk. Eigenlijk moet ik rond deze tijd van de maand gewoon helemaal niets zeggen of doen. Zeker niet berichtjes zoals deze schrijven, anders breng ik toch nog mensen op verkeerde ideeën. En ik ben het niet, ik heb het niet gedacht en zeker niet hardop gezegd! Het zijn die hormonen, they rule.

Creature Feature

Een beestachtige dag vandaag... Thuis gekomen keek ik de 'natural cockroach trap' na; ik had een paar kleine kakkerlakjes gezien en dacht een plaag in de kiem te smoren. Na twee dagen geen enkele kakkerlak, dus blijkbaar valt het allemaal wel mee. Maar och en wee, vandaag vond ik een kleine gekko in de val. Vastgeplakt naast het lokvoer. De gekko had zijn staart laten vallen in een poging te ontsnappen en helaas bij nadere inspectie zijn achterpootjes gebroken in pogingen zich los te trekken. Onmogelijk voor zo een tenger kwetsbaar diertje en ook ik kon helaas niet helpen. Ik had het vast stukgetrokken in mijn pogingen dus heb besloten het uit zijn lijden te verlossen. Daar word ik dan toch wel heel verdrietig van; een leven beëindigd omdat ik niet hou van sommige insecten. De vallen liggen nu in de prullenbak.
Niet veel later werden we tijdens het avondeten buiten verrast door een wandelende tak, hier een 'stick insect' genoemd. Die is even blijven rondhangen en heeft uiteindelijk een rondleiding gehad op Joy, buurvrouw/collega/vriendin Kaylene en mijn arm. Later vloog hij in de pergola en daar hebben we hem en een nieuwsgierige naderbij gekomen gekko een tijdje zitten observeren. Ze waren ongeveer even groot maar toch wel heel anders en we waren benieuwd wat er zou gebeuren. Niets dus, gewoon er mooi zitten zijn en ons vermaken.
Worden we vervolgens afgeleid door een geluid als een steen die valt. En vervolgens loopt die steen weg! Het bleek een 'hermit crab' in een flinke schelp. Ik heb nog steeds geen idee hoe die op ons terras terecht gekomen is, enige dat ik kan bedenken is dat een grote vogel hem vanaf het strand deze richting op gevlogen heeft een uiteindelijk laten vallen. Dat is best een flinke lift. Of deze krab is ergens naar op reis, en heeft nu helaas pech want groot oponthoud. Hij zit nl in een doos met wat zand, zoutwater en iets om onder of tegenaan te kruipen, omdat wij hem morgen terug gaan brengen naar het strand. Ik kan je zeggen dat zo een krabbetje een behoorlijk luidruchtig logeetje is; het zit maar te graven en te krabben...., heten ze daarom zo? K'ga zo maar even op het internet zoeken wat ze graag eten, behalve dode vis, poep en anders rottend spul. Iets frissers voor op het menu en wat ik hopelijk in huis heb. Je kunt je logeetje toch geen honger laten lijden. En terwijl ik dit schrijf land er een ander bijzonder diertje op mijn arm, een 'leaf insect' maar in miniatuur vorm. Een heel schattig klein soort vlieg/vlindertje met frisgroene blaadjes als vleugels. Is dit een dodewake voor de gekko vraag ik mij af, of wordt mij de kans gegeven iets goed te maken? Who knows... er is leven en wij genieten ervan.
Hoe ging dat vroeger toch, voordat we google hadden? Check this out: http://hermit-crabs.com/index.html - een volledige handleiding over het zorgen voor hermit crabs als huisdieren! Ik heb hem/haar een stukje wortel gegeven, want de krab ziet er wat pips uit, en havermout met LSA (lijnzaad, soya en amandel) en hij vloog er zowat op af. Misschien is het een supercrab...

Happy 5th Birthday Anniversary Joy!

Joy heeft genoten van weer een reeks vieringen voor haar verjaardag.
Het feest begon tijdens onze vakantie in Perth waar onze 'Australische familie' de gelegenheid aangreep om met ons te kunnen vieren. Satrup & Arpito, Prabutha en Sahaj hebben Joy op een heerlijk feestje getracteerd. De tuin was versierd, heerlijk eten geserveerd waaronder een salade met eetbare bloemen, alles uit Prabs' tuin en een chocoladtaart in de vorm van een roos. Het was allemaal erg lekker en gezellig en Joy is ontzettend verwend met veel mooie cadeaus.
Zondag vierden we Joy's verjaardag in Broome, met haar vriendjes en vriendinnetjes. Het was een leuk feest met als thema 'Underwater World'. Spelletjes, een miniatuur speurtocht (met opdrachten als trek een gek gezicht, beweeg als een wriemelende vis en onderwijl clou's oplossend hebben de kinderen een hoop plezier gehad), slingers en ballonnen, de trampoline klaar voor de start en als extra verrassing een lucht-spring-kasteel. De kinderen hebben zich allemaal vermaakt en de ouders hadden het ook naar hun zin, dus een geslaagde vijfde verjaardag viering om op terug te kijken. Joy heeft geholpen met de voorbereidingen: het inpakken van het 'pass the parcel' pakket; een spel waarbij in diverse lagen papier een klein cadeautje wordt ingepakt. De kinderen geven het rond in een kring op muziek en als de muziek stopt mag het kind dat het pakje in handen heeft een laag uitpakken en het presentje houden. Een spel dat nooit mist op Australische feestjes. Ook heeft zij de 'lollie bags' helpen inpakken waarin ook weer kleine hebbedingetjes en wat snoepjes. De Nederlandse invloed kwam terug in het liedjes zingen, snoephappen en een amateuristische taart. Ik had nog nooit met icing gewerkt en de gewenste zeemeermin kon ik niet eens tekenen, dus het werd een visje en gelukkig was Joy er erg blij mee. Zij heeft alle bloemetjes erop versierd en vooral de icing gegeten, de cake vond ze minder interessant.
Vandaag trakteert Joy op school en morgen op de creche en dan is weer welletjes voor een jaar. Veel dank aan alle mensen die Joy een kaartje en/of cadeautje hebben opgestuurd, ze is er erg blij mee! Liefs en groet, Astrid & Joy

Holiday Fun: Bibra Lake

De laatste dag in Perth hebben we een paar uur doorgebracht aan Bibra Lake. Het lijkt wat op de Gaasperplas. In plaats van de wandeling rondom, hebben we lekker met onze vriendinnen rondgehangen. Dwz, Jane en ik, en Joy en Taylor. Heerlijk, even niks.

Holiday Fun: Kings Park & the Zoo

Het is lente in Perth. Los van de vele prachtige bloemen en het relatief vele groen in Perth merken wij dat vooral aan de temperatuur. Het is koud. Overdag gaat het nog, met genoeg kleren aan. Maar ’s ochtends en ’s avonds, jongens, kachel aan, sloffen en veel thee drinken. Het te koud hebben om onze haren te wassen, dat lijkt wel van een ander leven. Enfin, het gaat en de komende dagen gaat de temperatuur elke dag met 2 graden omhoog beloven de weermannen, dus vlak voor vertrek zijn we weer bijna geacclimatiseerd voor Broome.

De botanische tuin in Kings Park stond in volle bloei met vooral wilde plaatselijke bloemen maar ook met bloemen uit Afrika, ooit geplant door een tuinman die de Australiasche ‘natives’ maar saai vond. Prabutha ging met ons mee vandaag, die wilde ook wel weer eens de wilde bloemen zien en inspiratie opdoen voor haar schilderen. Joy heeft de foto’s gemaakt en vond dat erg leuk. We hebben fijn gewandeld en Joy heeft nog een dood eendekuiken getracht te redden door het uit de vijver te vissen. Dat boodt geen soelaas dus die hebben we haar maar terug laten zakken in de vijver en even flink de handen gewassen. De golvende gazonnen zijn goed om lekker op rond te rennen en als bonus konden we Roodkapje en de Boze wolf, Alice in Wonderland en een heks bewonderen. Mooie kostuums van ws een studentenopdracht van de kunstacademie ofzo. Het was wel bijzonder om na ons bezoek aan een weids stadspark uitgezwaaid te worden door een boze wolf.
Daarna stond de dierentuin op het programma. Eerst de Australische dieren: een supergrote estuarine krokodil (een ‘salty’, ons welbekend maar gelukkig zien we die nooit van dichtbij tenzij we dat willen), dingo’s, kangoeroe’s, allerlei vogels, slangen, spinnen etc. Daarna Azie: veel aapsoorten, sunbears, vogels en meer leuks. En daarna de Afrikaanse savanne en het nachtdierhuis. De dierentuin is mooi opgezet en veel van de planten en bomen die er worden gekweekt in de tuinen en langs paden worden regelmatig geoogst en daar leven de dieren van. Het leukst vonden we alledrie de stokstaartjes (meerkatten), altijd leuk maar extra vanwege de jonkies. Die zijn echt superschattig en we kregen er geen genoeg van.

Holiday Fun: Underwater World

Gisteren waren we in Aqwa, vroeger Underwater World. Joy was toch wel het meest onder de indruk van de haaien, die ik een supergroot aquarium rondzwemmen tussen waterschildpadden, pijlstaartroggen en nog veel meer andere vissen. We konden meekijken hoe sommige bezoekers meedoken tussen de haaien. Gelukkig is dat geen vast onderdeel van een normaal bezoek! Andere attracties waren aquaria met vissen die voorkomen langs de diverse kusten van Australië en een 'voel' aquarium waar we zeesterren en roggen konden betasten als ze binnen bereik waren. De rog die eindelijk in de buurt kwam, wilde er snel weer vandoor en in een reflex greep Joy zijn staart vast. Want: ‘Mam, hij wilde weg zwemmen en ik had hem nog niet geaaid’. Maar ja, dat waardeerde de rog niet erg en het is natuurlijk niet de bedoeling. Enfin, nadat de rog even was bijgekomen zwom hij later weer voorbij met voor mijn gevoel argwanende ogen richting Joy.

Onderweg naar het parkeerterrein kwamen we langs een supergroot speelparadijs waar Joy nog een poos gespeeld heeft in een soort apenkooi. Een stapje moeilijker was een klimrek gemaakt van diverse lagen. Kruislings gespannen nylon repen diende als net, waar een kind zich doorheen en op moet wurmen. Dan kunnen ze staan op dit raster om vervolgens een niveau hoger te komen door weer door het raster boven ze te klimmen. Na vijf rasters zijn ze hoog boven en kunnen ze via een grote glijbaan weer naar beneden. Twee kinderen zeiden na een paar minuten dat het te moeilijk was. Joy zette door en kwam goed door de eerste laag, iets gemakkelijker omdat dat raster niet zo hoog was. Alle lagen daarboven hingen op schouderhoogte voor haar. Na vele pogingen kwam ze door de tweede laag door op te springen en zich met gestrekte armen omhoog te werken, met haar billen op de rand en zich dan naar achteren gooiend. Dan kon ze haar knieën optrekken en haar benen door het raster bewegen. Het volgende niveau kreeg ze dit niet meer voor elkaar. Ze heeft het een volle tien minuten geprobeerd en was uiteindelijk te moe voor nog meer pogingen. Ze heeft het supergoed gepoogd en kwam daardoor toch tevreden weer terug naar beneden. Als ze groter is gaan we terug voor de klimrots, abseilwand en nog meer moois waar grote mensen ook mogen spelen... dat wil ik ook wel.

Holiday Fun: The Night Zoo

We zijn nu een paar dagen in Perth en vermaken ons kostelijk. De eerste dagen hebben we vooral in Fremantle doorgebracht, winkelend, etend en alles in ons opnemend. Het is veel, vooral de eerste dag waren we behoorlijk overvallen met alle indrukken. Inmiddels vinden we onze weg en genieten van al die dingen die Broome niet biedt, of waar we in Broome simpelweg niet naar op zoek zijn of tijd voor maken.

Een van de dingen die ik echt wel een beetje mis in Broome is het gebrek aan een (poppen)theater. Wij sprongen beiden een gat in de lucht toen we zagen dat er een voorstelling was zaterdag en gingen helemaal blij op pad. Even vergeten dat in NL sommige voorstellingen al maanden van tevoren uitverkocht zijn, en dat is hier dus ook zo. De dame van de kassa heeft ons laten wachten totdat de voorstelling bijna begon en kon ons toen twee kaartjes verkopen van mensen die wel besteld hadden maar niet opgehaald. Geluksvogels zijn we!
De voorstelling ging over een meisje dat heel graag een huisdier wil, maar dat niet mag omdat ze in een flat in de stad woont. 's Nachts krijgt zij echter visite van de Night Zoo en speelt zij met meerkatten, een olifant, een orang oetan, pinquin en giraffe. Het was een leuke en goede voorstelling en daar kunnen we best een half jaartje op teren. Als er voorstellingen in of rond Amsterdam aangekondigd worden eind april, begin mei, laat het me ajb weten, dan boek ik kaartjes :)

Local Celebrity

We hebben een heel leuke week achter de rug op Gambanan. Ondanks dat ik weinig ingeroosterd was voor kantoor en eerste hulp diensten ivm zorg voor Joy, kon ik toch ook aardig meehelpen in de keuken. Joy heeft zich kostelijk vermaakt al spelend met een paar kinderen, mn die van de koks. Ze heeft wat nieuwe vriendinnetjes gemaakt. Er waren in totaal bijna 400 mensen uit de hele Kimberley inclusief bijna 100 personeel van de organisaties. De meeste mensen kampeerden rond de 'meeting ground'. Wij vonden een mooie kampeerplek in een wat rustiger omgeving, met uitzicht over een baai waar in de ochtend de zon opkwam over het water. Heeeel mooi. Als je bleef kijken, zag je dolfijnen, schildpadden, haaien en scholen vis voorbij komen, goed te zien omdat het water kalm en helder was.
Tussen het werk en spelen door zijn we regelmatig naar mooie stranden in de omgeving geweest: Squaky Beach, Jologo and Kooljaman. Jologo was favoriet, een heel wijds wit strand dat honderden meters ondiep blijft en dus heel mooi blauw en transparant is.
Intussen is in Broome de volgende ronde Sea grass monitoring gepromoot. Wij zijn dan in Perth, maar zijn de laatste dagen vaak aangesproken: 'She is such a cute girl, the curls... hey wait a minute I have seen you somewhere... oh you are on the poster! That is such a cute photo!'.
Deze week heb ik de tweede fase van een training voor Gymnastics Coach ondergaan. Het eerste onderdeel was een online cursus, nu twee dagen praktijk training en dan nog 30 uur coach ervaring en observaties en dan ben ik een geaccrediteerd coach. Niet iets waar ik nou echt op uit was, het overkwam mij een beetje, maar eigenlijk is het wel heel leuk.
Vorige kwam ik een oude vriendin tegen in Broome waar we een paar leuke momenten mee hebben doorgebracht. Zij reist nu terug naar Perth, dus daar gaan we haar zeker ook weer zien. Satrup ligt inmiddels driedubbel in de lappenmand met een ontzettend gekneusde knie, griep en verkoudheid, dus dat wordt nog wat deze week. Of we gaan meedoen, of we gaan verpleegsters spelen, tussen het leuke dingen doen door hopelijk.
Vanmiddag vertrekken we naar Perth voor een weekje vakantie en 'retail therapy'. Joy heeft dan in totaal drie weken geen school en crèche gehad en geniet erg van de pauze.

Out And About

Hallo weer,

Het is schoolvakantie, maar de tijden zijn er niet minder hectisch om. Het is wel allemaal erg leuk gelukkig.

Vrijdag zijn we op een walvistour geweest. Bijzonder hoor, een paar kilometer van de kust en het leven dat je ziet... We hebben genoten van twee 'pods'. Eerst vonden we een moeder met jong waar we ruim een uur langzij gevaren hebben en ze uitgebreid hebben kunnen bewonderen. Daarna vonden we nog een moeder met kalf en een andere koe. Die waren aan het slapen toen we ze troffen en werden helaas in hun dutje gestoord door onze boot, die naar mijn smaak te dichtbij ze kwam. Zij trokken verder, met behoorlijk tempo, en met hen hebben we nog een half uurtje meegevaren. Onderweg zagen we dolfijnen, zeeschildpadden (flat backs en green turtles), zeeslangen in heel verschillende kleuren, twee haaien (op speciaal verzoek van Joy en gelukkig maar een halve meter lang) en een paar logadiles. De boot ging snel als we niet vlakbij walvissen waren en de golven logen er niet om. Joy en ik hebben 'a need for speed' en genoten, maar vier mensen uit de groep met wie wij op tour gingen werden zeeziek. Ik zal jullie de details besparen. Wij hadden deze tour namelijk gewonnen toen we een zandbeeld gemaakt hadden van een walvis, wij is een groep van drie vrouwen en vijf meiden. In plaats van twee gratis kaartjes, hadden we allemaal korting. Grappig was nog de boot waarmee we van strand naar grotere boot vervoerd werden: een rubberboot met motor die drie in/uitklapbare wielen had en dus van het strand de zee in reed en dan wegvoer. En ook zo weer terug, bizar. Helaas gaf de camera het tijdelijk de geest tijdens onze tour.

Morgen vertrekken we voor een week naar Gambanan, vlakbij Kooljaman/Cape Leveque, voor de jaarlijkse bestuursvergadering van de KLC. Honderden mensen gaan daar kamperen en vergaderen, 'on country', en dat is nogal een organisatie. Mijn diensten zijn halve dagen kantoor en eerste hulp, ik ben benieuwd. Joy gaat gewoon mee en die heeft haar piratenpleisters al klaar en een taakverdeling bedacht. We gaan ons goed installen met mozziedome, speeltent, buiten zitje onder parasol en een schaduwtentje. We mogen toch wat comfort ervaren als we een week in volle zon en met zoveel mensen doorbrengen vind ik. Zal deze keer toch maar eens pogen wat foto's te maken want dat schiet er de laatste tijd bij in.

De week erna heb ik een paar dagen cursus zodat ik goed onderlegd vrijwillig Joy en andere mini gymnasten kan coachen op de zaterdagochtenden.

Aansluitend gaan we een week naar Perth. Mijn boodschappenlijstje past al bijna niet meer in de koffer en we willen zoveel doen dat we maar moeten gaan loten. Dierentuin, Onderwaterwereld, dagje Rottnest Island enz enz.

Alles bij elkaar heeft Joy dan drie weken vakantie van school en creche en volgens mij is ze daar echt even aan toe.
Ik werk tussendoor en begin binnenkort aan een cursus boekhouden. Heb het niet echt nodig voor mijn werk, maar de organisatie betaald, het is onder werktijd en eigenlijk wel interessant. Heb ik straks mijn eerste Australische papiertje, dat kan vast geen kwaad. Levert me iig opslag op, altijd leuk natuurlijk.

Voorlopig even 'on the road' dus, maar we laten weer van ons horen zodra het kan.
Liefs, Astrid & Joy

Shinju Matsuri

Vandaag ging het Shinju Matsuri Festival van start. Gedurende ruim een week zijn er allerlei multiculturele activiteiten in Broome. Helaas ging dit jaar de parade niet door om politieke redenen.
De Broome gemeente heeft een zusterrelatie met Taiji in Japan tijdelijk opgeschort in protest tegen de jaarlijkse rituele dolfijnenslacht (tienduizenden dolfijnen worden opgejaagd en vermoord, soms als vis verkocht, ga The Cove zien als je meer wilt weten).
Enfin, geen parade maar wel een goede opening met de vlaggenparade van alle in Broome levende nationaliteiten. En daarna muziek en dans, en tussendoor kwam Sammy the Dragon uit zijn grot en heeft het publiek vermaakt met zijn capriolen. Dit is een oude draak uit China die door ruim een dozijn mensen gedragen wordt en alleen tijdens dit festival wakker wordt. De foto is van vorige jaar, als Sammy even rust (camera vergeten vandaag).
De Aziatische gemeenschap doet ook hier veel met eten dus tijdens dergelijke festiviteiten is het altijd kiezen geblazen tussen Indonesisch, Maleisisch, Thais en ander lekker eten. Naast Aboriginals en white fellas zijn deze nationaliteiten het meest vertegenwoordigd in Broome. En natuurlijk kom je vrijwel iedereen die je kent tegen, dus we eindigden op een kleedje in het gras met een paar van mijn en Joy's beste vriend(inn)en, heel gezellig.
Dragon boat races dit jaar gemist helaas, maar er staan nog meer leuke dingen op de agenda. Zondagnamiddag Mardi Grass met goede bands, dus gaan we ook naar toe. Lekker weekend.

Whales at Cable Beach

Vrijdag is onze eerste vrije dag in het weekend. Na een vroege ochtend lekker luieren besloten we een uurtje naar het strand te gaan. Het was weer zo een errug mooie dag: bijna transparant blauwe zee, kalme golven, bijna hoog tij dus vrijwel geen auto's op het strand. Kortom, perfect. Ik besloot me over mijn haaienangst heen te zetten en er alleen in te gaan en eens wat langer dan heel kort in het water te toeven. Het was echt zalig, koel, golven om op te drijven, zo helder als glas. Joy verkoos de branding; zij groef kuiltjes en vond vogelveren, ze heeft zich heerlijk vermaakt. Uiteindelijk zijn we bijna de hele ochtend op het strand geweest. En als cadeautje zag ik tijdens het zwemmen in de verte walvissen spelen. Ik kon niet zien hoeveel het er waren, maar ruim een kwartier hebben we ons staan vergapen aan walvissen die meters uit het water oprijzen om zich met een klap te laten vallen. Geweldig!
De meeste walvissen hebben inmiddels gekalfd iets noordelijker aan de kust en nu begint de trek terug naar de zuidpool. Binnenkort gaan we een walvistour doen en dan zullen we er ws tientallen zien. Toch is het heel bijzonder om ze te aanschouwen vanaf het strand waar we zo vaak zijn en maar een paar km vandaan wonen. Voor de ontelbaarste keer tel ik mijn zegeningen dat wij hier mogen leven en dat Joy hier kan opgroeien.

Blog dip

Even geen inspiratie meer om te schrijven en te delen. Er gebeuren genoeg leuke dingen, het leven is mooi en we genieten. Maar ik ben moe van het eenrichtingverkeer.
Het voelt tegenwoordig bijna exhibitionistisch om te schrijven over ons leven, want van de ontvangers horen we bijna niets terug. Ik begrijp dat een persoonlijke email meer aanspreekt of tot reageren noodt dan een blogpost. Voor mij is het is lastig om te weten wat een rol speelt: de zomer, druk-druk-druk, geen interesse. Zoals een goede vriendin opmerkte, onze levens zijn zo vol dat het toewijding vraagt om contact te onderhouden met mensen die niet in je dagelijkse nabijheid zijn. Zit wat in.
Enfin, voor nu... even stilte.

Circus & Science

We zijn naar het circus geweest! Voor ons beiden de eerste keer en we hebben genoten. Ik dacht dat Broome te klein zou zijn voor dergelijke atracties, maar gelukkig niet. Joy vond de motorrijders act het meest indrukwekkend, al denk ik dat die mening vooral gebaseerd is op mijn bewondering. Vier motoren in een ronde kooi, voluit gas rondcirkelend met 10 cm tussen voor en achterwiel van elkaar. Ongekend. De acrobaten waren minstens zo indrukwekkend en de 'slangenmeisjes' die tegenwoordig niet meer zo genoemd worden geloof ik. Grappige clown, fantastische trucs, een illusionist, kortom een twee uur durende show aan welk eind ik zeer aan mijn handen had van het klappen. Het was echt te gek en over een jaar of 2-3 komen ze weer. Wij gaan natuurlijk!

Komend weekend gaan we een weekend weg met Environs Kimberley (een lokale natuurbeschermersorganisatie) in het kader van 'science week'. Vandaag hadden in dit kader al experimenten gedaan op de markt met zonne-energie, ijzervijzel en sop. En Joy heeft eindelijk een slang zelf mogen vasthouden, wat ze geweldig vond. Ze had ook een paar goede vragen over slangen, waar ze antwoord op gekregen heeft. Ik dacht mijzelf ook over de rillingen heen te helpen, had ze wel meerdere keren geaaid inmiddels en durfde het wel aan. Maar jee, dat gevoel van zo een kronkelend lijf dat superzacht aanvoelt en daardoor de impressie geeft licht te zullen zijn. Niet dus, best zwaar en de bewegingen van de spieren gaven mij extra rillingen. Gauw weer teruggegeven dus omdat ik niet weet hoe die beesten op je gevoel reageren, maar achteraf had daar wel een beetje spijt van. Iets langer en ik had wellicht aan het gevoel gewend geraakt en het als iets nieuws en bijzonders omarmd. Lafaard... Enfin, als ik ooit weer de kans krijg dan ga ik er voor!
Volgend weekend dus naar Udialla. (Location: Udialla Springs, Fitzroy River. Udialla Springs is the location of the Oongkalkada Wilderness Camp, a 3000 acre Nyikina property, situated between Broome and Derby and fronting the Fitzroy River.
Event description: Environs Kimberley, Uptuyu Tours, and National Science Week would like to invite you to tag along on this fun and informative tour of one of Australia’s last wild rivers. With our guide Neville Poelina, a local Nyikina man, we will explore the biodiversity of the river and its springs. Scientist Phil Palmer will be demonstrating aquatic sampling techniques.) Normaal gesproken duur of op uitnodiding, dus deze kans laten we niet schieten. We kennen de organisatoren, een aantal mensen die meegaan en Phil, dus verheugen ons op nog een leuk weekend.

Australia’s dirty little secret

Actueel nieuws uit Australie over een onderwerp zeer na aan het hart...

http://www.crikey.com.au/2009/07/23/ ian-thorpe-australias-dirty-little-secret/

Gemeenschapszin

Wie had ooit gedacht dat de ontwortelde Astrid ooit sterke gemeenschapszins zou krijgen? Ik niet. Het heeft echter toegeslagen. Mijn passie voor mijn omgeving en mijn gevoel voor mensen komen nu samen in de 'community'.
Na ruim een jaar erg op Joy, mijzelf en mijn heel directe omgeving gericht te zijn geweest, is er nu weer ruimte voor de wereld om mij heen. Dat schoot even uit naar het andere uiterste: een periode ben ik erg bezorgd geweest over de staat van de wereld, het tekort aan water, het gebrek aan besef bij mensen over (en actie met betrekking tot) hoe ernstig onze planeet er aan toe is en vooral ook bij die mensen die beslissing nemen namens ons allen enzovoort. Grootse ideeen vloeiden in deze fase, van de wens tot een revolutie in regeringen wereldwijd tot het afschaffen van alle reclame (niet informatie). Ver van mijn invloedsfeer en behoorlijk vermoeiend om zulks een zorgen te hebben en zo te denken. Gelukkig heb ik vrij snel de balans opgemaakt en prompt kwamen er wat projecten voorbij waar ik invloed kan hebben en niet alleen aan de zijlijn sta. En die ik kan behappen zonder enig compromis aan mijn prioriteit: het moederschap.
Sinds kort ben ik lid van een Community Reference Group die zich vrij actief mag bemoeien met de ontwikkeling van Broome Noord, een stadsdeel (want tja, Broome is straks ws geen dorp meer) waar ruim 10 duizend mensen gaan wonen in de komende jaren. Dat betekent ongeveer 40% groei voor Broome. Hoewel ik eerst doembeelden had bij alle vormen van groei, leer ik door het meedenken in deze groep dat er ook echt voordelen zijn aan deze uitbreiding. Er komt namelijk vrij zeker een extra universiteit over een paar jaar, wat zal voorkomen dat hele gezinnen tegen de tijd dat hun kinderen de tienerleeftijd bereiken Broome verlaten voor de grote steden. En mensen hun kinderen niet meer naar een 'boarding school' hoeven sturen. Dat is niet alleen voor mij persoonlijk een opluchting, maar goed voor de samenstelling van de gemeenschap in Broome. En als er een groter vliegveld komt met een directe verbinding met Singapore, dan krijgen wij misschien nog eens visite ;)
Persoonlijk ben ik in deze groep vooral gericht op milieuvriendelijk ontwikkelen en bouwen, zonne-energie, gerecycled watergebruik, veel voet- en fietspaden, 'native' beplanting enz. Maar er komt zoveel bij kijken waar ik weer van leer, dat het echt een heel stimulerende groep is waar ik mijn passie behoorlijk in kwijt kan. De tijd gaat leren hoeveel invloed de groep daadwerkelijk in de uitvoer van het plan gaat hebben.
En dan gaat het nog een stukje verder. Broome is deel van de Kimberley en dit deel an het land wordt bedreigd door de industrie. Ten behoeve van dat grotere geheel neem ik ook deel aan een vers opgerichte Broome Community Development Group die met fondsen van de staat een veelvoud van processen rondom de ontwikkeling van Broome en de Kimberley gaat bewaken en in deze een representant wil zijn voor de gemeenschap. Denk daarbij aan de mogelijke ontwikkelingen van een LNG-precinct maar ook de uitkomsten van alle 'social impact studies'.

Intussen gaat het gewone leven natuurlijk gewoon door en vermaken Joy en ik ons met verschillende dingen. Van simpel thuis samenzijn, spelen, lezen, schrijven, tot de geijkte sociale momenten als verjaardagsfeestjes, etentjes etc. Joy danst nog en zingt nu ook, haar nieuwe lessen heten Musical Theatre. De overige meiden zijn 5-7 jaar oud, maar Joy en Bibi doen met alles mee en vinden het fantastisch. Verder gaat Joy tegenwoordig naar gymnastiek en dat is echt favoriet. Ze is dan ook niet meer te houden tegenwoordig, altijd aan het dansen, koprollen, klimmen en bewegen.
Ook hebben wij een gezamenlijke interesse ontdekt die we hier voluit kunnen leven: de wetenschap en biologie. We hebben geholpen met Sea Grass monitoring, lees hierover op de website meer (http://www.environskimberley.org.au/seagrass.htm). Crab monitoring deden wij een tijdje terug al en in het komend regenseizoen gaan we bijdragen aan Turtle monitoring. Verder staat er een dag walviskijken vanaf een boot op de agenda en een weekend kamperen met een Traditional Owner die ons ook wat wetenschappelijke onderzoekjes gaat aanleren tezamen met rangers (collega's van mij). Ik verheug me er erg op!
Kortom, we vermaken ons en zijn immer blij met ons leven. En missen jullie af en toe. Verdriet slaat alleen toe als er nieuws komt dat reizen in onze richting wordt uitgesteld, maar niet afgesteld hopen we :)

Exploring our Backyard

We zijn weer terug van weggeweest. We hebben zowaar het eerste stuk van de vermaarde Gibb River Road bereisd en hebben een midweek op Mount Hart doorgebracht. Dit is een 'wildernis kamp' ongeveer 550 km van Broome. Het is echt behoorlijk 'in the middle of nowhere' maar een ontzettend mooi gebied. De rit ernaartoe, hoewel lang en in twee delen afgelegd, was op zich al de moeite waard. Het landschap veranderd zo vaak en er is zoveel moois te zien... na diverse stops op de heenweg voor een foto van dit en een foto van dat, ben ik toch maar doorgereden - het werd erg laat.
De 'homestead' van Mt Hart is rond de Barker River aangelegd en dat levert oa een fantastische tuin op met daarin een heel scala aan vogels.
We hebben twee dagen gewandeld en geklommen, in diverse 'gorges' (ravijnen?) in het nabije gebied waarin water overvloedig vloeit en waardoor er veel flora en fauna is. Op de homestead hangen hangmatten, er staan hier en daar schommelstoelen en er is een kano voor een lui ontdekkingstochtje in de kreek. Alle maaltijden waren geregeld en onze meeneemlunch bleek een thermorugzak vol met lekkers, warme en koude drankjes en een supergezonde lunch. Het was echt pittoresk, en we hebben veel foto's en wat filmpjes gemaakt. Ik heb nog steeds niet het licht gezien wat betreft een plek op het internet waarop ik die kwijt kan, dus ik blijf ook deze serie schuldig... sorry :(
Joy verheugde zich vooral op de semi tamme dingo's die op Mt Hart wonen en werd na 48 uur anticipatie nogal verrast door de wilde speeltechnieken van twee dingo's. Die zijn vrij regelmatig rond de homestead te vinden maar zijn soms ook dagenlang op pad. Die dagen troffen wij, maar gelukkig heeft Joy ze voor vertrek toch nog gezien, geaaid en van dichterbij gezien dan verwacht. Een van de dingo's besprong mensen, en ook Joy, van achteren om te spelen klaarblijkelijk. Hoewel Joy daar mentaal wel op voorbereid was, want gewaarschuwd, vond ze het toch echt niet fijn. Dikke tranen dus en daarna toch aanmerkelijk minder enthousiasme.
Op de terugweg hebben wij overnacht op Birdwood Downs. Een cattle station, school of horsemenship en nog meer moois. We verbleven in een schattig klein huisje en konden ongelimiteerd bij de paarden/ponies, wat Joy fantastisch vond. Ik heb genoten van de groentetuin, kwekerij, alle vogels, de fantastische tuinen en de paarden. Zaterdagochtend hebben we een rit van een uur gemaakt, Joy op eigen pony (toeval? een schimmel met stippen en Joy had twee vlechtjes in, helemaal Pipi dus :)). Zij werd geleid door de paardenman en ik zat op een ander paard. Joy was ontspannen en vond het heerlijk, ze vroeg zich wel af waarom ze het paard niet zelf mocht leiden...
Zaterdagmiddag waren we weer thuis en dan blijkt toch: Oost West Thuis Best. Joy heeft wel genoten van de vakantie maar had tijd nodig om te wennen. Tegen de tijd dat ze echt ontspannen kon vertrokken we weer. Eenmaal thuis heeft ze de rest van het weekend gezongen en geneuried terwijl ze speelt en knutselt dat het een lieve lust is. Zelf ben ik ook blij in Broome terug te zijn, vandaag lekker gezwommen bij hoog tij. Toch merk ik dat ik meer en meer naar 'country' verlang en hoop dat wij in de toekomst meer tijd in de bush kunnen doorbrengen. Joy zei ook regelmatig onderweg: 'Mam, kunnen we hier wonen?' De rust, de puurheid, het is zalig. In Broome hebben we een levensstijl die moeilijk te evenaren is, helaas wordt het wel steeds drukker en Broome gaat nog verder groeien de komende jaren, en fors ook. Een balans vinden/bewaren zal een uitdaging blijven denk ik, zowel voor Broome als voor mij persoonlijk.
Na thuiskomst ging het feest nog even door, omdat een vriend van vroeger deze week Broome verlaat - zijn restaurant verkocht heeft en nu overdraagt. Hij had ons een maaltijd beloofd bij thuiskomst en heeft ons zoveel meegegeven dat ik het hele weekend niet hoefde te koken. En nog hemels eten ook, zalige pasta en pizza, een superlekkere salade die zelfs Joy gegeten heeft, een Grolsch pilsje voor mij (haha) en lemon tart met room. En die toet was echt extase, of zoals je hier zegt 'to die for'. Plotseling heb ik een veel beter begrip van romans waarin eten en liefde/lust samengaan.
Wat vakantie vieren betreft heb ik ook weer wat geleerd. Joy heeft behoefte aan routine en aan mensen, net als thuis. Dus de komende vakanties naar een (1) plek en liefst waar kinderen zijn of een vriendje/vriendinnetje meenemen. En voor mij was het echt zalig om mij niet te hoeven bekommeren om het eten, dus als ik kans zie om dat weer eens zo te doen dan ga ik er voor. De hele Gibb River bereizen zal dus nog even moeten wachten...
Tot slot iets heel anders, een filmtip: ik heb me echt bescheurd om Death at a Funeral. Als je die uit de videotheek kan halen, doe het. Huilen van het lachen gegarandeerd :)

A Happy Chocolaty Birthday

Iedereen bedankt voor de felicitaties, toch leuk dat er mensen zijn die aan mijn verjaardag denken - al geef ik er zelf niet zoveel om en ben ikzelf steevast te laat met felicitaties.
Ik heb een heel fijne, gezellige dag gehad. Omdat ik liefst niet mijn verjaardag vier maar er een dametje met mij leeft die altijd in is voor een feestje had ik een 'indulgence morning tea' georganiseerd met zelfgemaakte supersuperchocoladetaart, appeltaart en truffels. Met verse slagroom natuurlijk. En een schaal vol lekker fruit: aardbeien, litchees, papaya, meloen en dragon fruit. Het viel allemaal errug in de smaak en we zijn allemaal de hele dag chocoladehigh geweest. Een vriendin was vorige week jurylid voor een chocolodetaart wedstrijd en ze vond dat ik moeiteloos de eerste prijs gewonnen zou hebben!
Op de koop toe ben ik ontzettend verwend met mooie cadeaus.
Voor en na dit festijn waren wij op het strand. 's Ochtends voor een korte wandeling met de buurhond op Ganthieume Point en tussen de middag voor een korte maar heerlijke zwempartij bij hoogtij op Cable Beach.
's Middags was er een feestje van Joy's vriendinnetje Bibi, die werd vier. Luchtkasteel, ritjes op paard en motor en nog meer suiker.
We zijn nu allebei moe, voldaan, versuikerd en tevreden. En er is nog taart over voor op momenten dat ik weer naar chocola kijken kan...
(En zaterdagavond viel iemand van verbazing om dat ik op het punt stond om 39 jaar te worden, dus er gaat iets goed hier ;), Ik ga iig stoppen met rimpels tellen, ik raak zo bejaard dat ik steeds de tel kwijt raak.)
Dikke zoenen xxxxx Astrid & Joy

Tippy Toes on Stage

Een hele groep 3-5 jarigen openden vandaag een indrukwekkende avond vol dans en zang. En twee mini supersterretjes uit die groep vond ik bijzonder. Joy natuurlijk en haar vriendinnetje Bibi, die stapelgek op dansen is. Ze was Joy's 'cue' vandaag en later Joy de hare. Het was zo leuk om te zien: die kleine frutsels in hun schattige outfits, helemaal trots en dansend dat het een lieve lust was. En de lach als ze hun ouders in het publiek ontdekken, geweldig! Joy kon mij niet vinden, ik zat verborgen tussen de eerste en tweede rij omdat filmen verboden was. Dahag, doe het toch. Dus binnenkort bij de foto's, die al een jaar lang beloofd worden, ook een filmpje van Joy's optreden.
De rest van de optredens waren zo indrukwekkend. Alle leeftijden en stijlen kwamen voorbij en de een danst nog mooier dan de ander. Het niveau van ballet is veel hoger dan ik had verwacht en de hele show was ronduit professioneel. De kostuums alleen al, allemaal door ouders ontworpen en gemaakt. Niet alleen die broekjes en hempjes voor de kleuters, alles! Het draaiboek had geloof ik in totaal 40 optredens (wij zijn halverwege naar huis gegaan). Waarom denk ik dat dit in Amsterdam niet zo was geweest? Dat het anders is omdat het een kleine gemeenschap is met super-enthousiaste mensen die zich helemaal storten in verschillende aspecten van cultuur. Er is bv ook een Worn Art festival, waarin mensen kostuums maken van allerlei materiaal, echt een waar festijn ieder jaar. En je komt altijd mensen tegen die je kent. Iedereen heeft wel eens ergens een keer een grote rol in gespeeld en denkt daar zonder uitzondering met plezier aan terug. Mensen vinden alles hier gewoon leuk en dat is aanstekelijk.
Kijkend naar al dat mooie dansen had ik even spijt dat ik nooit zoiets heb gedaan als kind. En kan het alleen maar beschikbaar maken voor Joy als zij het leuk vindt. Fantastisch dat ook vrouwen in de 40 of nog ouder staan te zingen en dansen dat het een lieve lust is, misschien krijg ik als senior ook nog een herkansing ;)
Na dit half jaar Tippy Toes kan Joy kiezen wat ze komend jaar wil doen: jazz, ballet, tap of music theatre. Ze kiest nu voor MT maar wordt het meest opgezweepd als ze naar jazz kijkt. Zien wat er gebeurd komend jaar...

Joy's 5e verjaardag idee - Pantoffeltjes

We zijn al plannen aan het maken voor Joy's vijfde verjaardag. Waarschijnlijk wordt het een feest met Safari thema en een speurtocht. Maar dat kan nog veranderen.
Vanochtend ging het over eten. Hier wordt op feestjes vaak fairy bread geserveerd, met nog veel andere snacks. Dat is witbrood met boter en gekleurde spikkels erop. Dat kunnen wij natuurlijk wel evenaren; vanochtend besloten wij boterhammetjes met hagelslag en gekleurde muisjes te gaan trakteren op de crèche en op school. Een heel festijn want kinderen hier kennen dat soort typisch Hollandse broodversiering niet. Vervolgens vroeg Joy ga je dan ook pantoffeltjes maken? Eh, pantoffeltjes?! Joy met frons, hard nadenkend, slofjes?! Eh...? Ah! Poffertjes bedoel je! Lachen, gieren, brullen, pantoffeltjes met boter en poedersuiker, dat zou niemand vergeten als traktatie!

Joy's World

Wist jij dat?

That pink glitter glue can be used as shampoo? Ask Ernie...

Dat in Katcha-land alles precies gaat zoals jij het wilt?
Dat is het land waar Pisi vandaan komt...

Dat geweren er zijn om mee te? schieten!, maar waarop dan? Uhmm, ramen?

That Joy makes a real groovy pink power pirate that has a special gun which cures people?

Dat 'swirling' (rondjes draaien) nog steeds Joy's favoriete dans is en ze dat echt heeeel lang kan volhouden zonder duizelig te worden?

Dat Joy supernetjes tafel kan dekken?

Dat Joy al haar volledige naam kan schrijven? Joy Symphonie Moor. En ook achterstevoren.

Dat Joy altijd bereid is om met mama een dagje te ruilen? Dan gaat zij wel werken op kantoor en dan mag ik spelen op de crèche.

Dat Joy Santa Claus is? En dat zij spontaan, het hele jaar door, heel mooie op maat gemaakte cadeautjes creëert en daarbij rekening houdt met een ieders lievelingskleuren?

Dat 'onderbroekenlol' is dat je al je knuffels en poppen jouw onderbroeken aandoet,, liefst opgetrokken tot over de schouders, en ze dan op een rijtje zet en jij de juf bent?

That whatever Joy does not want to hear at a certain time 'doesn't matter!'? Yes, it does! No, it doesn't! What matters...

Joy echt stapelgek is op katten en honden? En zij ook op haar... En als zij vraagt of zij een hond mag aaien, een kletspraatje maakt en zonder uitzondering vertelt dat zij ook een hond heeft, in Nederland, en dat die Niki heet?

Dat zachte rulle badstofsokken sneeuwlaarzen zijn? Die draag je in Broome met onderbroek, Jip & Janneke hemd en paraplu. Echt waar! En als je nog een paar van die sneeuwlaarzen aan je handen doet dan ben je een hondje. 'Eeuw, eigenlijk is dat te warm'.

Joy niet alleen met kleuren inkleurt maar ook patroontjes tekent?

Het nu Joy's bedtijd is...... welterusten, liefs van Joy

Dutch Food

Nou heb ik iets gedaan wat ik nooit voor mogelijk had gehouden: Nederlandse producten besteld via het internet. Er is een Australische Dutch Food shop die werd genoemd op een forum en eigenlijk keek ik alleen uit nieuwsgierigheid. Maar ja, dan zie ik tompoucen (natuurlijk niet vers) waar ik het laatst met Joy over heb gehad en ik vind het toch wel heel leuk om haar die te laten proeven. Hoewel met die instant dingen is ze wellicht meteen genezen. En pannenkoekenmix, en appelstroop. Joy heeft recent besloten vegetarisch te willen eten, dus dat komt heel mooi uit. Ijzer uit Vegemite halen lukt mij niet, ik vind het vies. En als ik dan toch aan het winkelen was, staafjes zoethout en een zakje Heksenhyl. Het is ongelofelijk het aanbod op die site, het stikt van de Conimex producten en hagelslag. Helaas de lekkere allemaal uitverkocht. Nou maak ik toch pannenkoeken maar dan zonder mix en biologisch, en toch wil ik dat pakje. Wat is dat voor gedrag? Enfin, ik heb na even dubben besloten me eraan over te geven dus dan doe ik dat ook. Kom maar op met dat pakket.

What else is new(s)

Aussie cities on world's most-liveable list, Economist Intelligence Unit's 2009 Liveability survey finds
AAP
June 09, 2009 12:01am

Predictable choice ... the Austrian city of Vienna has been named the world's most liveable centre / AP

* Vienna ranks world's number-one city
* Aussie cities rate well
* Melbourne and Perth get top marks

AUSTRALIAN cities occupy five of the top 20 places in a British survey ranking the liveability of 140 of the world's major centres.

Melbourne ranked third in the world, behind Vancouver in Canada and the Austrian city of Vienna in the Economist Intelligence Unit's 2009 Liveability survey.

It assessed 140 cities based on stability, health care, education, infrastructure and culture and environment, giving each one a rating out of 100.

Perth was equal fifth with Calgary in Canada, with Sydney sharing ninth place with Zurich in Switzerland, Adelaide in 11th place and Brisbane 16th on the list.

Australian cities represent many of the best aspects of liveability

The Economist Intelligence Unit is a branch of The Economist Group, which publishes The Economist, a weekly news magazine, in London. Helaas kost het hele rapport 250 pond en kan ik Amsterdam niet op de lijst opzoeken...
Australisch artikel: http://www.news.com.au/travel/story/0,28318,25608641-5014090,00.html
oorspronkelijk bericht: http://www.economist.com/markets/rankings/displaystory.cfm?story_id=13809770

A Broome Weekend

Vrijdag begint ons weekend. We hebben lekker uitgeslapen, rustig ontbeten (pannenkoeken!) en hebben daarna gespeeld, gelezen en geknutseld. Om 13 uur ontmoetten we Sharon (oma) en Mathilda, haar echte 4-jarige kleinkind, en hebben de meiden urenlang in de speeltuin gespeeld. Sharon en ik zijn bijgepraat en we hebben voor traktatie de ijswinkel geplunderd. In de namiddag hebben we Zena opgehaald en een korte wandeling gemaakt op Entrance Point en Reddel's beach. Thuisgekomen lekker gegeten en vroeg naar bed, allebei moe maar voldaan.
Zaterdagochtend zijn we met Sharon, echtgenoot Paul en Mathilda naar Reddel's beach geweest. De meiden zaten van top tot teen onder het zand, hebben heerlijk gespeeld. Ik heb een wandeling gemaakt, op de rotsen lekker over de zee kunnen uitstaren en van de vele schakeringen blauw in het water en pindan van de rotsen genoten. Waar je ook kijkt zie je iets nieuws, iets moois, iets bijzonders. We wonen op zo een ontzettend mooie plek op de deze aardbol. Na de wandeling hebben we kort gezwommen. Het water was zowaar helder, meestal niet op dit strand, dus ik durfde wel en het was heerlijk, hoewel vrij fris. Na het zwemmen hebben we de scones die Joy en ik in de ochtend gemaakt hadden verschalkt. Tarwescones, met havervlokken en rozijnen, zalig met boter en Tasmaanse honing. Lekker vers fruit erbij en weer een 'morning tea' festijn rijker. Goede gewoonte van de Australiers vind ik, die wij graag overnemen ;)
In de vroege middag heeft Joy bij haar vriendin Sara gespeeld, voor het eerst, een meisje uit haar klas van school en de crèche. Die hebben een waar speelfeest gehad heb ik begrepen. Lekker geruststellend voor mij dat vader een paramedic is moeder een lerares. Het zijn leuke mensen. Ikzelf heb mij in een schoonmaakfrenzy gestort, want er was genoeg te doen en maandag is er weer inspectie door de makelaar. Nadat ik Joy weer heb opgehaald, heeft zij haar wekelijkse gesprek met Rick gevoerd via de webcam. We hebben veel werk gemaakt van het avondeten, kastanjes gepoft en rabarbercrumble voor toe gemaakt, smullen dus.
Zondagochtend direct na het wakker worden in de douche, ontbijt en aankleedroutine om om 8 uur op Cable Beach te zijn voor de eerste activiteit van het Kimberley Whale Festival. Iedereen was in blauwe shirts. Eerste klus was een zandsculptuur maken van een walvis. Wij hadden een bescheiden, kleine maar zeer goed gevormde walvis met twee kleine zeemeerminnen ernaast en wat zeesterren. In onze nabije omgeving waren echt heel mooie sculpturen, hele walvissen of alleen de vermaarde staarten, echt indrukwekkend. Het was vooral leuk om met honderden mensen allemaal lekker met elkaar bezig te zijn, de ochtend op een mooi strand met een rustig tij en daardoor kraakhelder water en allemaal in 'whale spirit'. Later bleek dat wij een prijs hebben gewonnen met onze groep: een gratis whale watching tour voor een volwassene en kind. We gaan proberen in plaats daarvan een korting te bedingen voor de hele groep en dan gaan we samen (drie vrouwen en vijf meiden van 4-14 jaar oud).
Daarna hebben alle mensen tezamen een walvis gevormd met daarboven de tekst Kimberley. De foto staat op deze website: http://kimberleywhalefestival.blogspot.com/
Naast het gele surfboard kun je onze walvis zien (de meerminnen maakten op dat moment deel uit van de mensenwalvis) en Joy en ik vormen de lus onder de y.
Rond 10 uur hebben we nog meegedaan aan een creatieve foto-poseer-wedstrijd, waarin de vorm van de staart uitgebeeld met je handen het hoofdthema was. Joy heeft walvisstaart uitgeknipt en in het gras gestoken naast nog tientallen andere staarten. En bijzonder was ook de les in walvis communicatie. Kortom, een heerlijke actieve en blije ochtend op een van onze favoriete plekken in Broome.
Tijdens het boodschappen doen, tja dat moet toch een keer gebeuren, hebben we de bijdragen voor een walvis kleur- en plak wedstrijd bewonderd. Deze was tentoongesteld in het winkelcentrum.
Vanavond om 18 uur picknicken wij ons avondeten tijdens de zonsondergang op een kleedje in het gras vlak boven het strand, waar na het donker twee korte walvisfilms geprojecteerd worden onder de sterrenhemel. What a life hey...

Let The Kimberley Touch You

Cash V Country http://www.youtube.com/watch?v=CgBIIYyFnME&feature=email
The Kimberley - What's the fuss? http://www.youtube.com/watch?v=81XXRTWNE_4&feature=related">
The Kimberley is live http://www.youtube.com/watch?v=HkwCc8yIHGY&feature=related">
Kimberley Treasures http://www.youtube.com/watch?v=1OaXxohZc-E&feature=related">
The Little Picture http://www.youtube.com/watch?v=aQ4uxz8vWzc&feature=related">
Old Country, New Country http://www.youtube.com/watch?v=h9CDy21yDhY">
Missy Higgins supports a free Kimberley http://www.youtube.com/watch?v=644C_bKcnH0&feature=related ">

Added 23/6/09 Would you like to be completely blown away by the powerful beauty and wonder of the Kimberley, and learn more about the risks to this global treasure? Then check out 60 Minutes' report on the Kimberley - cut and paste the link below into your browser, or click on the link in the media section of this site.
http://video.msn.com/?mkt=en-au&brand=ninemsn&tab=m163&from=39&vid=337D03CB-21AA-44C3-9BDB-0D70BF6FD4D8&playlist=videoByTag:mk:en-AU:vs:0:tag:AUnews_AU60minutes:ns:MSNVideo_Top_Cat:ps:10:sd:-1:ind:1:ff:8A

Doktertje spelen

Vandaag heb ik alle keren Doktertje Spelen terugverdiend. Na een operatie donderdag is mijn systeem ietwat van slag en vanochtend had ik Joy's hulp nodig. Ze was een prof dokter-verpleegster-mama in een. Gaf me wat ik vroeg, stelde precies de juiste dingen voor om pijn te verlichten en bleef heel rustig. Nooit gedacht dat ik zo een profijt kon hebben door rollenspel en het effect daarvan op een kleuter. Een tijdje terug deelde ik wat dingen die ik op een recente Eerste Hulp training had geleerd en ze weet het allemaal nog. Ik denk dat we binnenkort brandweerman gaan spelen, je weet maar nooit wanneer dat nog van pas kan komen. Misschien ook maar gaan timmeren en loodgieteren in en rondom het huis, haar meenemen naar de garage als de auto voor onderhoud moet. Goh, de mogelijkheden zijn ongelimiteerd...

Taal, Tale, Talen, Ver talen

Het wordt steeds leuker. Vrijwel alle nieuwe woorden in Joy's vocabulaire gaan er tweetalig in. Ze pakt zowel Australische als Nederlandse boeken om samen te lezen of alleen. Ze bekijkt films afwisselend, maar bij voorkeur in het Nederlands. En heeft tijdens alleen spelen (rollenspel tijdens poppenpicknicks met name) een voorkeur voor het Engels. Hoewel sommige mensen zeggen een accent op te pikken, hoor ik haar feilloos Aussie spreken en ABN. En dat ABN verrast me zo, omdat ik toch een (zei het misschien licht) Amsterdams accent heb. Mogelijk door het voorlezen, waar ik wel op mijn uitspraak let, komt mijn Nederlands er beter uit dan voorheen.
Maar soms doen we toch heel gekke dingen met taal. Naast de zinsopbouw, die anders is in Engels en Nederlands, moeten vooral vervoegingen soms lijden onder ons tweetalig bestaan. En dankzij het lezen van een grappig boekje over hoe buitenlanders Nederlands zien (A Xenophobe's Guide to the Dutch) wordt ik mij bewuster van elementen van taal die geen aandacht krijgen. Vooral beleefdheidsvormen in het Nederlands zijn moeilijk te vertalen naar het Engels en dreigen dus aan Joy's opvoeding voorbij te gaan. Maar gelukkig hebben we Jip & Janneke, die het wat ouderwetser Nederlands vocabulaire in dit huishouden nog enigszins op peil houden. Haha, weer water. In eerdergenoemd boek(je) werd uitgelicht hoe waterpeilgericht Nederlanders in hun taal zijn. Let er maar eens op.
Los van taal ben ik toch ook wel erg Nederlands. Wat ik als karaktertrekken van mijzelf zag, is door het lezen van dit boekje in een ander daglicht komen te staan.
En een beetje trots ben ik me nu bewust van Nederlanders' veeltaligheid. Vrij uniek, iig ten opzichte van Engelsen. En zo kan ik Joy soms iets beter uitleggen wat cultuurverschillen blijken te zijn, waarom doen wij dingen zo en zij zo? Uiteindelijk maken we ons beiden eigen, met soms eigenaardige voorkeuren. Lekker, al die kleur en variatie.
Joy nieste eerder mijn boodschappenlijstje nat. Dat was geen snot maar geniestheid.
En als ik haar nu bewust poepie of scheetje noem, ligt zij helemaal in een deuk.
Alles, toetjes incluis, is op het moment disgusting! gewoon omdat het zo lekker klinkt.

Het weer

Halleluja, ik zag per ongeluk een stukje nieuws. In het zuiden loopt Australie totaal onder, ongekend veel water komt er binnen (uit de lucht en vanuit de zee) in gebieden die al jaren met extreme droogte kampen. Ik had er niets van gehoord, leef hier echt een beetje in mijn kleine wereldje en moet eerlijk zeggen dat dat genoeg is.
Wij hebben ook een beetje regen gehad, gewoon een paar lekkere buitjes. Dat komt in de tropen niet zoveel voor, meestal is het een beetje alles en heel veel niets. Nu hebben we twee bijna geheel bewolkte weekenden achter de rug, nat gras en natte-droge-natte was en kunnen we zowaar gewone kleren aan. Mensen herkennen elkaar bijna niet in halflange of lange broeken, t-shirts met lange mouwen en de liefhebbers eindelijk weer een keer in spijkerbroek. Regenbuien eind mei, ongekend!
En nu voorbereiden op de door mij altijd gewenste winter (haha, sliep uit!): zes weken kou. Toch echt, soms, een paar dagen deze tijd, maar 15-20 graden overdag en 's nachts nog kouder. En dan weer lekker warm. Ha! Gek he dat wij bijna onze kortste dag hebben en jullie in dat natte verrekte kleine kikkerland de langste. En nog is het er kouder dan hier! En nee, ik wil niet ruilen, voor geen goud. Jullie moeten zelf maar een hangmat, een bikini en een 4WD kopen en hier naartoe komen.

Pets

Joy wil zo-o-o-o graag een huisdier. En ik ben er zo niet van. Het aller, allerliefst wil zij een kat. Nou heb ik 14 jaar trouw voor de kat gezorgd die ik na het uit huis gaan geadopteerd heb, en ik was blij dat het toen voorbij was. Katten zijn lief, lekker zacht en soms gezellig, maar ik wil ze niet in huis. De kattenbak is genoeg reden. Maar kattenvoer (yak!) haren en dierenartsrekeningen tellen ook en daarbij horen katten gewoon niet in Australie. Ze verstoren de balans (vogels hebben hier van oorsprong geen viervoetige vijanden en zijn niet ingericht op verweer tegen een kat) en ik wil daar niet aan mee doen.
Ze wil wel consessies doen. Bijvoorbeeld een hamster nemen dan, ook lekker zacht. Of desnoods een cavia of kuikentjes. Dat die dieren maar een paar jaar meegaan, tja, dat kun je wel uitleggen maar echt indruk maken doet het niet. Bovendien wil ik niet leven met gevangen dieren in mijn nabije omgeving.
Dan rest een hond. Want ze mist Niki nog steeds (ik ook :() en vertelt aan Jan en alleman dat wij ook een hond hebben, als ze er een tegenkomt en aait. De afgelopen weken zijn we gaan wandelen met de buurhond. Die hond woont hier nu een half jaar, en was nog nooit uit de weliswaar grote achtertuin geweest. Intussen zwaar neurotisch, want het is een kelpie en die moeten werken en rennen. En ik mis het lopen. Op het strand met Joy alleen wandelen verzand in krabbetjes kijken, pootje baden en snel moe zijn. Met Zena (the warrior princess) lopen we zo anderhalf uur weg en zijn we alledrie blij. Ik ben licht ambivalent, want met Zena lopen terwijl we Niki achterlaten... Maar goed, het gaat. We doen haar goed en worden er zelf ook beter van. Zelf een andere hond nemen kan ik echt niet. Joy leg ik uit dat het heel lastig kan worden als we moeten verhuizen, ik zie op tegen mogelijke kosten, maar eigenlijk ben ik er emotioneel gewoon niet klaar voor. Als we een eigen huis hebben, 2-3 jaar verder mogelijk, waarschijnlijk wel. En dan wil ik ook graag twee kippen. En als we toch beginnen een paard. Enfin, nu is het gewoon te vroeg. Maar Joy lijkt het nodig te hebben om iets voor zichzelf te hebben, een ander levend wezen thuis dan alleen haar moeder, om iedere dag te kunnen knuffelen en mee te spelen. Criteria van Joy: zacht, gezond en lief. Ik begrijp zo goed wat het haar kan geven, maar... wat nu. In ieder geval niet kijken op de SAFE (Safe Animals From Euthanasia) website! Ik ga er maar vanuit dat het leven ons zal brengen wat nodig is, wie weet wat dat wordt.

Andere functie

Morgen word ik getraind in een andere functie. Als het goed gaat, de achterstand van de collega die vertrekt weggewerkt is, en de functie parttime gedaan kan worden, dan krijg ik ws een permanent contract. Lekker, een beetje meer zekerheid. De functie is die van Finance and Contract Coordinator. In Australie wordt vooral in de 'Not for profit sector and Non Government sector' veel gebruikt gemaakt van 'grants, of funding'. Dat wil zeggen dat je een organisatie aanschrijft die geld aanbiedt voor bepaalde projecten, en als je succesvol bent in je aanvraag, dan krijg je geld. Dat kan een paar honderd of duizend dollar zijn, maar ook miljoenen. Dat geld moet je wel volgens spelregels besteden, je moet vaak tussentijds rapporteren over de voortgang van het project en je moet de mensen die het geld 'on ground' besteden begeleiden in budgetteren, afspraken, bijtijds rapporteren etc. De Land & Sea Management Unit waar ik voor werk binnen de KLC heeft ongeveer 80 budgets in beheer verspreid over globaal 15 projecten. Inmiddels ben ik natuurlijk redelijk goed bekend met alle projecten, en werk ik al samen met mensen waar ik nu veel meer mee te maken zal krijgen. De eerste maanden wordt het ws heel heftig; veel leren, informatie missen die in mijn voorgangsters hoofd zit maar nergens op papier staat, hoge werkdruk ivm eind fiscaal jaar. Maar ik heb er zin in, heb ideeën om het allemaal wat efficiënter en soepeler te laten verlopen en zie uit naar wat meer hersenwerk. Enne, ietsje meer geld = minder uren werken (als het werk het toelaat, anders iig opbouw voor deels vrije schoolvakanties). Duim alsjeblieft voor me dat het gaat lukken :)
10-6-09 De overdracht is gebeurd en het is vrij zeker dat ik dit werk kan blijven doen, tot zover vind ik het ook echt heel leuk, een enorme uitdaging. Maar... waar ik dacht nu eigenlijk automatisch een contract onbeperkte tijd te hebben (omdat mijn contract na afloop niet is verlengd en ik wel nog steeds werkzaam ben), lijkt dat hier toch niet zo te werken. Ik heb nu geen contract. En als ik het krijg ('we kijken over een maandje wel hoe het gaat') is het ws voor twee jaar, toch een hele verbetering. Maar het blijft eng en onzeker: als ik nu een been breek mag ik mijn paar dagen ziekteverlof opnemen en dan verlies ik mijn werk en dus inkomen. De eerste twee jaar als permanent resident heb je geen enkel recht op wat voor uitkering dan ook. Zolang het goed gaat, gaat het goed, maar het is wel spanningsvol. Ik hamster vakantiedagen om toch iets van een vangnet op te bouwen en heb tot nu toe alleen overuren gebruikt om af en toe Joy's schoolvakanties op te vangen en een lang weekend vrij te zijn. Volgend jaar maart kan ik denk ik op wereldreis ;)

The Kimberley in strife

Het blijft spannend: er is een voorlopig contract getekend met betrekking tot de ontwikkeling van een LNG processing hub bij James Prices Point. Ik blijf geloven dat deze bijzondere plek onaangetast zal blijven. Voor diegenen die geinteresseerd zijn in het verhaal, zie hieronder een aantal websites. KLC is de organisatie waarvoor ik werk. Het zal duidelijk zijn waarom vele collega's en ikzelf ambivalent zijn...
http://www.klc.org.au/
http://www.wilderness.org.au/campaigns/kimberley
http://www.savethekimberley.com/
http://www.wwf.org.au/ourwork/oceans/kimberley/
http://www.environskimberley.org.au/
http://protect-the-kimberley.blog.ca/
http://handsoffcountry.blogspot.com/
http://bk-bkpricespoint.blogspot.com/
Vrijwel alle websites geven een visueel beeld van onze kust. Sommige bieden achtergrond informatie. Als je geinteresseerd bent in de visie van lokale Aboriginals die tegen de industrie zijn, dan is de tekst van Joe Roe de moeite van het lezen waard (zie Protect The Kimberley).

Familie

Joy is zich, net als ieder ander kind neem ik aan, bewust van familiebanden. Wat zij heeft, dat weet zij en dat is heel duidelijk deel van haar systeem/zelfbeeld. Opa Willem en oma Trees, die zijn in Nederland. Oma Margot en opa Henk, die zijn overleden, maar daar vraagt ze wel naar. Hoewel zij altijd blij en trots familieleden beschrijft aan anderen, is er wel degelijk bewustzijn van ruimte - een gat? - dat niet wordt opgevuld door de mensen uit Nederland. Krieshen, grote broer, die is altijd in haar hart, net als papa. En natuurlijk Miles & Monique en Sander, Dominique & Erik. Haar nichtjes kent zij nog, maar die begint ze toch echt wel door elkaar te halen, zo ook omes en tantes. Niet genoeg herinneringen of relatie nu om onderscheid te maken denk ik. Maar ja, klas- en crechegenootjes en vriendjes en vriendinnetjes die hebben toch regelmatig contact met opa's en oma's en neven en nichten.
Tja, wat doe je dan als ouder, een surrogaat-familie kun je niet even van het schap halen. En natuurlijk hoop ik dat onze banden met de mensen in Nederland behouden blijven, maar ook dat onze vriendenkring uiteindelijk deze rollen deels zal invullen. Dat kost echter tijd, veel tijd en dat kun je niet forceren. Mensen dienen zich aan voor plekken in je hart en in je leven, wanneer het zo moet zijn (he Klier?) en dan is het helemaal goed.
Gisteren kwam Sharon voor de tweede keer oppassen, omdat ik een lange en late vergadering voor de housing group had. Sharons partner Paul kwam deze keer ook mee. een poosje op haar honden en huis gepast, zo leerden we haar kennen) en gewoon een heerlijk mens. Bijna zestig denk ik, en oma van kleinkinderen die in Queensland wonen. We zien hen vrij regelmatig, waren ook door hen uitgenodigd voor een fijn en uitgebreid moederdagontbijt. Daar werden plots ontmoetingen geregeld met de kleinkinderen als ze op vakantie komen en vergelijkingen gemaakt. Gisteravond vroeg Joy tijdens het eten of zij net alsof mocht doen dat Sharon en Paul haar oma en opa zijn. Iedereen vond dat natuurlijk prima. Ik hoorde bij thuiskomst dat Joy de hele avond het 'spel' volgehouden heeft en uiteindelijk heeft zij die plek gewoon ingenomen. Sharon en Paul waren vol van een avond samen met Joy en merkten op dat zij graag de rol van oma en opa op zich nemen. We kennen Sharon al een jaar en plotseling ontstaat er zoiets, bijzonder hoor. Het raakt me erg dat Joy zulke fantastische lieve goede en leuke mensen heeft uitgekozen zijnde haar familie en dat zij Joy op een zelfde wijze omarmen. Wat een gift van het leven.

Oei, een heel grote vis

Woensdag was ik voor een ochtendwandeling op het strand. Het is de dag dat Joy op school is van 8-14 uur en ik alleen-tijd heb. Het water was ongekend helder en kalm, dat gebeurd niet zo vaak, en Cable Beach was meer dan 100% zoals op de plaatjes. Terwijl ik na een wandeling lekker over de zee zat uit te staren, zag ik plotseling beweging ongeveer 100-150 meter vanaf het strand. Dolfijnen dacht ik eerst, dus ik bleef kijken. Maar nee, geen vinnen of typische dolfijnbewegingen. Wel een grote vis, ik schat zeker 4-5 meter lang, die langzaam parallel aan het strand naar het noorden doorzwom en die nog van honderden meters vanaf het strand te zien was. Hoewel walvissen van juni tot oktober langs onze kust zwemmen om in wat noorderlijker wateren te baren, nam ik toch aan dat het een walvis was. Ik zag geen grote vin en vond het zo traag.
Tien minuten later heb ik gezwommen, meer op mijn gemak dan sinds lang en het was zo prachtig en heerlijk, hoewel wat koud. Het water koelt af, vinden de mensen hier lekker, die zwemmen niet als het te warm is - tja. Wat een cadeau weer zo een moment. En dan beseffen dat je hier woont, het is zo ongelofelijk maar waar.
Onderweg terug naar huis zie ik zuidelijker langs het strand weer een hoop beweging. Ik bleef even kijken en zag vinnen, koppen, zwart, wit, het ging maar door. Ik dacht, goh ben ik nu de eerste getuige van vroege walvissen, wauw, vorige jaar mistte ik die momenten steeds (hoorde ik achteraf dat dezelfde of de volgende dag na onze strandmomenten walvissen gespot waren). Na een minuut of vijf werd duidelijk waarom die staartvinnen toch wel een wat vreemde vorm hadden... het waren flippers. Een stel mensen was aan het froliken in het water, met snorkels op en grote vinnen aan. Ik lag helemaal in een deuk. Eerst die verbazing en dankbaarheid om dan eindelijk walvissen hier te zien en dan die ontmaskering, wat een grap en wat een plezier! Om daarna meteen in vrees om te slaan. Want deze mensen waren een stuk verder uit de kust dan de vis die ik gezien heb en langzaam kwam plotseling het besef dat niet alleen walvissen traag in rechte lijnen zwemmen. Dat doen grote haaien ook. En die bruinige kleur in het water pastte veel beter bij een tijgerhaai dan bij een bultrug. Kippenvel. Ik heb gezwommen nog geen tien minuten nadat dat monster voorbij zwom.
Een dag later hoorde ik van een collega dat ook zij een heel grote haai langs Cable Beach had zien zwemmen eerder die week. Zij had de vin gezien en die was overmaats.
Kunnen mensen mij nog zo vaak vertellen dat de haaien hier zowat tam zijn, dat ze genoeg vis te eten hebben, nooit heel dicht bij het strand komen en niet geinteresseerd zijn in mensen, dat er nog nooit iemand door een haai is aangevallen in of nabij Broome enz enz enz. Er zijn tijgerhaaien, hamerhaaien en Bronze Whalers en die lusten ook wel eens een arm of een been of meer, vooral de eerste en de grootste. Ik ben bang en voorlopig blijft het weer even bij wandelen denk ik. Joy gaat zeker even het water niet in en sowieso gaan wij nooit voorbij middeldiep en moet zij van mij altijd tussen mij en het strand in blijven, liefst binnen handbereik. Ik ben benieuwd of ik hier ooit weer overheen kom, want ik het verleden voelde ik mij hier superveilig (voor het eerst ergens in zee) - en wist ik hetzelfde als nu.

Moederdag

Moederdag vieren van woensdag tot zondag, dat kan dus. Woensdag was ik uitgenodigd voor 'afternoon tea' (morning and afternoon tea of smoko zijn vrij standaard thee/koffiedrink momenten, met een snack) in de klas van Joy. Om 13.20 uur werden we verwacht en bij aankomst werden alle moeders door hun kinderen naar binnen geescorteerd. Ze zagen er zooo schattig uit: de meisjes met schortjes om en kapjes op de haren, gemaakt van dubbelgevouwen papieren decoratiekransen met linten van plastic, de jongens ook met schort en een strikje om de nek. Trots als pauwen leidden ze ons de mooi gedekte tafels met daarop vaasjes met verse bloemen. Eerst kregen we allemaal een boeketje verse bloemen (Frangipani's, bougainvillia, varenblad). Daarna werden thee, met kop en schotel, en zelfgebakken scones geserveerd, met natuurlijk room en jam. Supertrots kregen we daarna cadeautjes gepresenteerd: een mooi in regenboogkleuren gestempeld zakje met daarop een kaartje waarop de kinderen onder het voor-mijn-lieve-mama hun eigen naam geschreven hadden. In het zakje zat een canvas kunststukje met een in verschillende kleuren afgedrukte handafdruk, mooi gedecoreerd met glitters en hartjes. Eindelijk iets wat het haakje in de keuken verdient. En terwijl we theeleutten mochten we in het werkboek van onze kinderen kijken. Daar zit al heel wat in en het is bovendien echt heel leuk opgemaakt door de juffen. Wat een viering van het moederschap! De kinderen waren zo trots en opgewonden en moeders zonder uitzondering geraakt en gevierd. Wauw.
Op de creche is er ook iets gefabriceerd, dat zit nog steeds in het zakje. Het heeft Joy de eerste dag wat moeite gekost, stiekem heeft ze me al verteld wat er in zit, maar ik heb het nog steeds niet gezien. Ik ben heel benieuwd. En tussentijds heeft Joy te pas en te onpas moederdagkaarten voor mij ingekleurd. Er liggen er nu vier mooi te zijn. Bovendien loopt ze me al de hele week te bezingen, hoeveel ze van mij houdt en mij de allerliefste mama van de wereld vindt (bloos). Morgenochtend is zij van plan voor mij ontbijt op bed te maken. Het houdt niet op, wat een feest. Heerlijk kind. Eigenlijk is het iedere dag moederdag als je van zo een heerlijk wezen mag genieten.

Snoepjes op het werk

Kom ik terug van Kooljaman met al mijn cursusplannen. Krijg ik de geweldige gelegenheid om een vrouwenkamp mee te gaan maken. Een week lang. In de woestijn. Leven en slapen onder de sterren. Bush tucker. Tussen en met Aboriginal vrouwen uit de Kimberley. Zij delen cultuur, verhalen, gewoonten en doen wat riten. Dit is echt heel bijzonder en ik ben zo blij dat ik de kans krijg dit mee te maken, het voelt bijna of ik even een kijkje in Narnia mag nemen :) Natuurlijk gaat Joy mee. De tegenprestatie is dat ik rijd en 2-3 vrouwen meeneem. Het is ongeveer 12 uur rijden. In een werk auto, alles op kosten van de zaak. En ik mag komende week de 4WD cursus via het werk doen (scheelt met twee vrije dagen en $ 350!) plus de week erop een tweedaagse opfris EHBO-cursus. Wauw! Ik beloof: ik ga de camera meenemen. Misschien geef ik hem wel gewoon aan Joy, zij maakt graag foto's en wie weet wat ze schiet. Eind mei is het zover.

9/5/09: Het feest gaat niet door. Joy kan niet meer naar het Womens Law Camp (min. leeftijd 10 jaar) en dus ga ik niet. We krijgen vast een keer een andere kans.
De 4WD cursus was geweldig, veel geleerd en genoten.

Kooljaman at Cape Leveque

In de schoolvakantie hebben we een korte kampeertrip gemaakt. Iets korter ook dan gepland nog, omdat we op de heenweg een lekke band kregen en de reserveband ook zacht en lek bleek. En dat terwijl me al over de helft van het 130 km lange stuk dirt road waren, geen gemakkelijke weg. Gelukkig kregen we binnen een paar minuten hulp, want ik had niet eens een idee hoe ik in hemelsnaam het reservewiel vanonder de auto moest halen. Heb nog nooit een bandje verwisseld en dan maar meteen een 4WD... Enfin, we hadden hulp en het advies terug te rijden naar Broome om iig het reservewiel te vervangen. Dat was nog zo makkelijk niet, want ik had blijkbaar banden met afwijkende maten. Alles is vervangen a $ 1100, au. Mogelijk leveren de drie oude goede banden nog wat op in die winkel, ze staan nu te koop. Deze proeve was een goede aanleiding tot het besluit om een 4WD cursus te gaan volgen, twee dagen, ergens tussen nu en snel.
We kwamen de eerste kampeerdag dus veeeel later aan dan gepland. Konden na een koude maaltijd meteen naar bed. Joy was toch de hele dag in vakantiestemming, tot zelfs het moment dat ze naast de auto op krik zat te zingen en spelletjes met me deed tijdens de tijdrovende klus van het vervangen van alle banden. She is a good sport.
Kooljaman was als altijd prachtig. Joy had al snel twee vriendinnetjes, van oorsprong Afrikaans, dus dat was taalkundig soms ook grappig. 11 en 7 jaar waren ze en ik had er geen kind aan. We hadden de tent en een speeltentje mee. Ik had een maaltijd klaar meegenomen en we hebben daar een keer avondeten gegeten, fish and chips, altijd een treat voor Joy. Ik had voor 2,5 dag geen zin in gedoe met gasflessen en pannen. Hoewel we heerlijk uitgerust zijn en veel hebben gespeeld was het een beetje teleurstellend omdat de bijna immer kraakheldere zee dit keer niet helder was. Verkeerde windrichting. Ik ben dan toch niet zo op mijn gemak en geniet er anders altijd zo van als het daar mooi en helder is. Enfin, moeten we nog een keertje terug later dit jaar. We hebben er uiteindelijk anderhalve dag doorgebracht, want ik wilde op de terugweg wel ruim de tijd hebben. Stel... nog een lekke band, dan toch liever niet in het donker. Het stuk dirt road wat langzamer teruggereden, toch voorzichter geworden door de lekker band, en dat kost dan ook echt meer tijd. Joy sliep het hele stuk, dus dat is toch wat beter voor de concentratie. En we hebben het weer gered. Hoewel het naar Australische maatstaven een 'easy peasy' stuk weg is (220 km in totaal) ben ik toch altijd wel een beetje trots als we heelhuids thuis zijn. Zeker nadat ik onderweg een 4WD afgevoerd heb zien worden die een paar koprollen had gemaakt en in een cabrio veranderd was. En het een stuk geregend heeft en een zandweg dan in een modderglijbaan veranderd. (Een 'slippery slide' noemen ze dat op de creche, als ze het bewust creeeren met zand en de tuinslang). Geloof me, je hebt er niet veel water voor nodig. Waar ik een seconde dacht: ha, even geen grote stofwolken, gleed ik het volgende fijn naar het midden van de weg zonder dat ik van plan was daar te gaan rijden. Nog een keer besloten die cursus te gaan doen. Onderweg zagen we nog een dingo, de eerste denk ik sinds we hier zijn. Helaas heb ik geen foto's of filmpjes gemaakt geloof ik. Niet zo leuk voor het NL-front maar het zegt wel iets over ons: we zijn zo in het nu en genieten daarvan dat een camera er gewoon niet bijhoort. Nog een paar keer beschermt kamperen en dan gaan we samen echt de bush in af en toe, een weekendje. Wat een vooruitzicht weer... het leven in Australie is toch echt heel mooi.