Komende woensdag wonen we drie jaar hier. Ieder jaar vieren we dat door iets te doen wat we niet eerder gedaan hebben. Na het eerste jaar een dag over de Kimberley rondvliegen in een zespersoons vliegtuigje wordt het wel wat lastig daaraan te tippen natuurlijk. Het tweede jaar zijn we op een tour in een hovercraft geweest, dat was ook leuk maar wel al iets minder avontuurlijk. Hoewel, wie ziet er dinosauruspootafdrukken op het strand en heeft vervolgens kaas en wijn op een 'mudflat' tijdens een mooie zonsondergang? Dit jaar wordt het nog rustiger maar wel heel fijn: we gaan na school en werk naar de spa voor een behandeling. Terwijl ik een remedial massage krijg, krijgt Joy een kinderles in massage en mag zij zelf allerlei lekker ruikende oliën brouwen. Ik ben benieuwd.
In de ochtend bereikt Joy een andere mijlpaal. Waar er lustig met 'praise certificates' gestrooid wordt op scholen hier voor allerhande goed gedrag waarvoor ieder kind echt een keer aan de beurt komt, zijn er voor inzet en academische prestaties maar heel weinig (consistent effort and high academic results). En Joy krijgt er woensdag een ten overstaan van de hele lagere en middelbare school, op het grote podium. Daar is mama toch wel een beetje trots op. Zelf streeft Joy naar nog meer 'You are on fire' briefjes waar ze er al een handvol van heeft voor opruimen, goed luisteren en wat al dies meer. En ze wil de ster van de week worden. Zo zie je maar weer, mama blij dat het leren goed gaat, voor Joy is acceptatie in de klas veel belangrijker. En dat heeft ze goed. Voor mij is toch ook wel fijn dat haar sociale gedrag haar niet afleidt van haar intellectuele groei - uiteindelijk moeten we het met allebei doen in het leven. En ondertussen blijft Joy thuis creatief en gezellig, is zij een absolute fashionista in de dop, danst ze er op los, doet lekker mee met sport, eet goed, slaapt goed en heeft nog steeds een zeer aanstekelijke buiklach. Ik ben toch echt een geluksvogel met zo een kind.
Fosters for the Foster Family
Sinds gisteravond hebben we drie gasten, voor een week. Drie paar ogen en twaalf poten in huis, dat is even andere koek. Tienermoeder Princess (hoe toepasselijk) en twee kinderen, zoon Rocky en dochter Smudge (veeg). Joy is heel blij en ik gedoog. De Vrienden van de Dierenbescherming hadden een noodoproep gedaan. Een gastgezin was wel gevonden voor deze familie, maar er was opvang nodig voor een week. Wij zijn nu dus het noodgastgastgezin.
Waarom dit nu weer zul je je afvragen, denk ik, omdat ik dat ook heb gedaan. Nou, 1) Omdat ik Joy graag een plezier wilde doen. 2) Omdat ik hoop dat zij mij na deze logeerpartij nooit meer om een kat zal vragen (ik gok op het effect van ‘geur’overlast in ons kleine huisje, het moeten delen van aandacht en ik hoop op een nog onbekende onverwachte meevaller). 3) Omdat ik een uit de kluitengewassen sociaal geweten heb en vind dat ik af en toe moet helpen. Ik kan toch niet altijd maar oproepen zien over zielige hondjes en katten en het aan een ander overlaten? Zelfs niet als ik kattenbakken haat, bijna niets erger vind dat stinkend vlees uit een blikje vorken en dat in een bakje prakken en ook niet uitzie naar kussens en kleren vol met haren. Enfin. We doen het meteen maar in drievoud, heb ik met deze actie voor drie jaar mijn geweten afgekocht heb ik besloten.
Hoewel ik binnen een dag direct weer weet waarom ik géén kattten wil, wat een lucht meteen in huis, ben ik ook helemaal ingepakt door dit stel. Princess, overduidelijk slachtoffer van een slechte kaart van het lot, was gepresenteerd als zijnde depressief. Ze is vrijwel alleen opgegroeid in een afgesloten kleine ruimte en is verkracht tijdens een onbewaakt ogenblik. Wierp vier koters; een overleed direct, een ander heeft een thuis gevonden en Rocky en Smudge zijn dus nog bij haar, nu vier maanden oud. Ze zijn alledrie ongeveer even groot. En Princess is gesterileerd vijf dagen geleden. Zij lag dus in de lappenmand. Niet echt een prinsessenbestaan tot nu toe meer dat van een gettostoeipoes. Schets mijn verbazing over het karakter van deze dame. Een dag na aankomst bij ons is geconstateerd dat er nog een katheter in haar poot zit, en die moet eruit. Princess moet dus naar de dierenarts. Hoewel zij volgens voorspelling een hoekje onder het bed gekozen had en zich daar in een ruimte van tien vierkante centimeter gevouwen had, werd mijn grijpende graaiende hand vriendelijk welkom geheten en begint zij meteen kopjes te geven en luid te snorren. Ik ben even afgeleid en geeft mij over aan een paar minuten wederzijdse affectie. Dan toch maar bi j het nekvel pakken en het mandje in. Princess gaat gedwee liggen. Bij aankomst bij de dierenarts komt een gigantische kater ons tegemoet op het parkeerterrein. Hij miauwt een kort welkom naar Princess, ze besnuffelen elkaar even door het deurtje van de mand en meneer gaat ons voor naar de deur van de kliniek. Eenmaal binnen gaat hij nog even gezellig naast Princess zitten, bromt haar gemoedelijk toe en begeeft zich dan naar de volgende gast die buiten aan het parkeren is. Princess mag naar binnen en dan breekt mijn klomp. Hoewel duidelijk een beetje bang blijft zij zitten waar ze is neergezet en staat gedwee toe dat de dierenartsassistente een pleister van rondom haar voorpoot lospullekt. Dan trekt die de katheter uit haar pootje en boent even verwoed met een steriel gemaakt watje over de nu plakkende en ongetwijfeld beetje zere poot. Princess geeft geen krimp. Dit heb ik nog nooit gezien bij een kat en al helemaal niet bij een kat die is omringd door vreemden. Geen weerstand, geen spanning; totaal vertrouwen en acceptatie. Ik realiseer me dat ik nog wat kan leren van deze kat.
Eenmaal thuis verstopt Princess zich niet meer. Ze eet voor het eerst wat en gaat dan op verkenning uit. De jonkies hebben we al het huis zien besnuffelen gisteravond en die gaan mee voor nog een ronde. Voor Joy ook geen vrees bij deze familie. Al snel zoeken ze een voor een Joy op en laten zich graag aanhalen; nodigen uit zelfs. Joy heeft ontdekt dat zij minstens zo goed als een gek van de ene kant van de kamer naar de andere kan rennen en dan op de bank 180 graden draaien voor een sprong terug. De jonkies waarderen dit zeer en het drietal houdt dit spelletje lang vol. Ik geloof mijn ogen niet; dit was toch een zielige familie met een depressieve tienermoeder?
Dit stel zijn de meest nederige, vriendelijke en bescheiden katten die ik ooit heb gezien. Ze zijn lief voor elkaar, nodigen uit tot affectie zonder opdringerig te zijn, en spelen uiterst vermakelijk. De jonkies lijken duidelijk op hun moeder en het bekomt ze. Ze zijn nieuwsgierig en speels maar weten zich aan ongeschreven huisregels te houden; wel met het koordje van het gordijn spelen maar niet zelf het gordijn in, alleen op de bank komen indien uitgenodigd en netjes je bord leeg eten (want dat stinkt minder). Smudge is het meest extravert en zorgt voor de aanleiding van vermaak. Hoewel ze alledrie elegant te noemen zijn; klein, tenger en sierlijk, geeft Smudge niets om uiterlijk vertoon. Ze trekt letterlijk de gekste bekken, hijgt met open mond, danst op hoge poten met hoge rug en zigzaggende staart net zo lang de Zumba totdat moeder of broerlief de verleiding niet meer kunnen weerstaan en haar omvergooien. Met liefde. De capriolen die dit stel kan uithalen moeten op een website voor depressieven. Ik neem de stank op de koop toe en verschoon die bak gewoon twee keer per dag, voor een week, wat geeft het. Dit stel verdient een leuke tijd en wij hebben een goede daad verricht die nog leuk blijkt te zijn ook.
Waarom dit nu weer zul je je afvragen, denk ik, omdat ik dat ook heb gedaan. Nou, 1) Omdat ik Joy graag een plezier wilde doen. 2) Omdat ik hoop dat zij mij na deze logeerpartij nooit meer om een kat zal vragen (ik gok op het effect van ‘geur’overlast in ons kleine huisje, het moeten delen van aandacht en ik hoop op een nog onbekende onverwachte meevaller). 3) Omdat ik een uit de kluitengewassen sociaal geweten heb en vind dat ik af en toe moet helpen. Ik kan toch niet altijd maar oproepen zien over zielige hondjes en katten en het aan een ander overlaten? Zelfs niet als ik kattenbakken haat, bijna niets erger vind dat stinkend vlees uit een blikje vorken en dat in een bakje prakken en ook niet uitzie naar kussens en kleren vol met haren. Enfin. We doen het meteen maar in drievoud, heb ik met deze actie voor drie jaar mijn geweten afgekocht heb ik besloten.
Hoewel ik binnen een dag direct weer weet waarom ik géén kattten wil, wat een lucht meteen in huis, ben ik ook helemaal ingepakt door dit stel. Princess, overduidelijk slachtoffer van een slechte kaart van het lot, was gepresenteerd als zijnde depressief. Ze is vrijwel alleen opgegroeid in een afgesloten kleine ruimte en is verkracht tijdens een onbewaakt ogenblik. Wierp vier koters; een overleed direct, een ander heeft een thuis gevonden en Rocky en Smudge zijn dus nog bij haar, nu vier maanden oud. Ze zijn alledrie ongeveer even groot. En Princess is gesterileerd vijf dagen geleden. Zij lag dus in de lappenmand. Niet echt een prinsessenbestaan tot nu toe meer dat van een gettostoeipoes. Schets mijn verbazing over het karakter van deze dame. Een dag na aankomst bij ons is geconstateerd dat er nog een katheter in haar poot zit, en die moet eruit. Princess moet dus naar de dierenarts. Hoewel zij volgens voorspelling een hoekje onder het bed gekozen had en zich daar in een ruimte van tien vierkante centimeter gevouwen had, werd mijn grijpende graaiende hand vriendelijk welkom geheten en begint zij meteen kopjes te geven en luid te snorren. Ik ben even afgeleid en geeft mij over aan een paar minuten wederzijdse affectie. Dan toch maar bi j het nekvel pakken en het mandje in. Princess gaat gedwee liggen. Bij aankomst bij de dierenarts komt een gigantische kater ons tegemoet op het parkeerterrein. Hij miauwt een kort welkom naar Princess, ze besnuffelen elkaar even door het deurtje van de mand en meneer gaat ons voor naar de deur van de kliniek. Eenmaal binnen gaat hij nog even gezellig naast Princess zitten, bromt haar gemoedelijk toe en begeeft zich dan naar de volgende gast die buiten aan het parkeren is. Princess mag naar binnen en dan breekt mijn klomp. Hoewel duidelijk een beetje bang blijft zij zitten waar ze is neergezet en staat gedwee toe dat de dierenartsassistente een pleister van rondom haar voorpoot lospullekt. Dan trekt die de katheter uit haar pootje en boent even verwoed met een steriel gemaakt watje over de nu plakkende en ongetwijfeld beetje zere poot. Princess geeft geen krimp. Dit heb ik nog nooit gezien bij een kat en al helemaal niet bij een kat die is omringd door vreemden. Geen weerstand, geen spanning; totaal vertrouwen en acceptatie. Ik realiseer me dat ik nog wat kan leren van deze kat.
Eenmaal thuis verstopt Princess zich niet meer. Ze eet voor het eerst wat en gaat dan op verkenning uit. De jonkies hebben we al het huis zien besnuffelen gisteravond en die gaan mee voor nog een ronde. Voor Joy ook geen vrees bij deze familie. Al snel zoeken ze een voor een Joy op en laten zich graag aanhalen; nodigen uit zelfs. Joy heeft ontdekt dat zij minstens zo goed als een gek van de ene kant van de kamer naar de andere kan rennen en dan op de bank 180 graden draaien voor een sprong terug. De jonkies waarderen dit zeer en het drietal houdt dit spelletje lang vol. Ik geloof mijn ogen niet; dit was toch een zielige familie met een depressieve tienermoeder?
Dit stel zijn de meest nederige, vriendelijke en bescheiden katten die ik ooit heb gezien. Ze zijn lief voor elkaar, nodigen uit tot affectie zonder opdringerig te zijn, en spelen uiterst vermakelijk. De jonkies lijken duidelijk op hun moeder en het bekomt ze. Ze zijn nieuwsgierig en speels maar weten zich aan ongeschreven huisregels te houden; wel met het koordje van het gordijn spelen maar niet zelf het gordijn in, alleen op de bank komen indien uitgenodigd en netjes je bord leeg eten (want dat stinkt minder). Smudge is het meest extravert en zorgt voor de aanleiding van vermaak. Hoewel ze alledrie elegant te noemen zijn; klein, tenger en sierlijk, geeft Smudge niets om uiterlijk vertoon. Ze trekt letterlijk de gekste bekken, hijgt met open mond, danst op hoge poten met hoge rug en zigzaggende staart net zo lang de Zumba totdat moeder of broerlief de verleiding niet meer kunnen weerstaan en haar omvergooien. Met liefde. De capriolen die dit stel kan uithalen moeten op een website voor depressieven. Ik neem de stank op de koop toe en verschoon die bak gewoon twee keer per dag, voor een week, wat geeft het. Dit stel verdient een leuke tijd en wij hebben een goede daad verricht die nog leuk blijkt te zijn ook.
Subscribe to:
Posts (Atom)
