Nou het is gebeurd, we zijn verhuisd. Hier een stukje verhuisperikelen.
Wat een klus; verhuizen zonder stevig sociaal netwerk is toch weer even andere koek. Een vriendin verhuist morgen naar Albany, dus die pakte zelf in. Een andere vriendin verhuist vandaag. Weer anderen waren op vakantie of aan het werk. Alleen verhuizen kost dus een week. Ik begon vorige week dinsdagavond begonnen met inpakken en schoonmaken en ben gistermiddag opgehouden. Hier moet je bij een 'lease property' alle muren schoonpoetsen; tapijt professioneel laten reinigen, het dak, huis en carport met hogedrukspuit laten schoonmaken en de tuinman laten komen. Een kostbare bedoening dus en er blijft nog genoeg werk over dan kan ik wel verklappen. Hier noemen ze dat 'anal cleaning', ik noem het een 7-daags klysma. Rond de klok bezigheidstherapie. Enfin, zondagavond waren we klaar voor de verhuizers maandag. In plaats van een nabij $600 offerte voor het verhuizen van alleen de meubels vond ik goddank een organisatie die mij wilde verhuizen voor $220 inclusief de dozen. Heb ik wel zelf twee jeepladingen met potplanten verhuisd en de kwetsbare dingen zoals piano, laptop, tv, glaswerk etc etc. Ik grapte nog over het weekend, doodmoe, totaal uitgeput maar toch tevreden: 'Alles is okay, zolang de verhuizers maar opdagen'. Dat deden ze dus niet. Mogelijk konden ze dinsdagmiddag wel even komen helpen... stond ik met echt alles ingepakt, inclusief tandenborstel. Uiteindelijk de grote baas gebeld en bijna twee uur later dan gepland kwamen ze toch. Had ik ondertussen mooi alle houten meubels in de olie gezet. 2,5 man kwam opdagen, dus Astridje mocht zelf ook meehelpen met in- en uitladen anders was het maandagavond laat pas klaar geweest. Enfin, maandagavond laat was vrijwel alles uitgepakt en dinsdag na een laatste grote schoonmaakbeurt het andere huis opgeleverd. Inmiddels ben ik weer superfit en dat is toch maar mooi meegenomen. Gelukkig is het oude huis bij de eindinspectie goed verklaard en dat is bijzonder in Broome. Real estate agents houden graag de borg om dan allerlei onderhoudsklusjes te bekostigen voor de eigenaren. Eigenaren maken grif gebruik van die gewoonte en doen vaak lekker mee, toch lucratief onderhoud van je huis nietwaar.
Ons nieuwe stulpje is klein maar heel gezellig. Joy en ik voelen ons er allebei thuis en geborgen. Alleen Joy's kamer is uiteindelijk groter dan haar vorige en daardoor nog leuker. Er kan ook meer rommel gemaakt worden zie ik nu met een blik in haar kamer. De rest van het huis is echt veel kleiner en er is weinig kastruimte. Toch past alles erin of erop en voelt het niet vreselijk ingepakt.
Ons kleine platje achter is groen en weelderig. En ik heb vandaag de blue tong lizard ontmoet die hier vijf jaar geleden als baby kwam wonen en er nog steeds is - inmiddels zo een 35-40 cm lang. Rondom zijn hoekje heb ik allemaal potplanten en de potvijver gezet; heeft ie lekker schaduw en verstopplekjes voor onverwachte viervoeterige bezoekers die graag hun tanden zetten in reptielen.
Nou nog een klusjesman. Er moeten gaatjes geboord worden voor gordijnen, ramen schuifbaar gesmeerd worden en nog meer van dat leuks. Ik heb even de fut niet meer. Degene die nu jeukende handen krijgt mag komen logeren. Anders moet het maar wachten tot de kerstvakantie.
Ondertussen werkt Joy toe naar haar eind schooljaar. Ze heeft een presentatie gehouden met de klas; een avond vol vertier met dans, muziek en zang waarin de hele school uiteindelijk optrad. Joy was een ster; stond vooraan op het podium omdat ze het liedje en de gebaren zo goed kende, en ze is een echte gangmaakster. Iedereen heeft genoten van dit eindejaarsfestijn.
Ook heeft Joy met de klas de laatste twee weken iedere dag zwemles, en hoewel zij tijdens recreatief zwemmen niet zoveel laat zien, gaat ze volgende week ws weer over naar een volgend niveau.
Dit weekend gaan we iets aan Sinterklaas doen, die was erg lang onderweg naar Broome want het is wel een stukje varen natuurlijk. Tot nu toe is hij nog niet aan bod gekomen maar met een weekend-sinterklaas-offensief krijgt Joy haar dosis vast wel binnen.
Morgen begin ik aan mijn nieuwe baan. Twee dagen inlezen en volgende week fulltime training in het kader van een post graduate diploma. Leuk, hopelijk is mijn brein tegen die tijd weer enigszins op orde.
Wij verheugen ons erg op de kerstvakantie. Tot gauw horens.
x A & J
Movin' & Shakin'
Het is weer zover; er staan veranderingen op stapel.
Over twee weken verhuizen we. Het was een beetje een afwegen, want je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt. En bovendien hebben wij hier met veel plezier gewoond, toch al weer bijna 2,5 jaar. De unit waar we naar toe gaan is goedkoper, kleiner, loopafstand van het strand en dichtbij een park waar Joy erg graag speelt. Ik mis het heel erg dat we bijna niet wandelen en lopen dus dat weegt voor mij zwaar. De tuin is ipv 250m2 een platje van 12m2, maar frappant genoeg veel mooier en prettiger en grenst aan een groenstrook. Onze huidige tuin is weliswaar groot maar niet erg aantrekkelijk en best arbeidsintensief. Nu krijgen we een klein groen paradijsje dat nauwelijks energie zal vragen en wel heel prettig voelt. Het zal even aanpassen worden aan minder ruimte, maar dat duurt vast niet zo lang. Sommige dingen moeten weg, zoals de trampoline. Niets aan te doen. Daar staat dan weer tegenover dat we kunnen lopen naar het park, een kwartier door de duinen struinen en dan op een rustig stuk van Cable Beach staan, en er veel kinderen in de buurt wonen. We hebben waarschijnlijk ook al een uitlaathond gevonden die we kunnen lenen af en toe voor wandelingen. We zullen meer verkeer horen, waar onder vliegverkeer. Maar hebben dan weer nieuwe airconditioners die je vrijwel niet hoort, heel wat fijner dan onze huidige. Ach. Volgens mij wordt het heel gezellig en Joy heeft er ook steeds meer zin in. We laten het weten wanneer we weer gesetteld zijn.
Na de verhuizing begin ik aan een nieuwe baan als Family Advisor (werken met gezinnen, gedeeltelijk in gedwongen kader ivm huiselijk geweld) in de Kimberley Relationship Centre - een afdeling van Anglicare. Het kantoor is het enige prettige kantoor dat ik ooit in Broome gezien heb, aardige mensen, veel mogelijkheden voor professionele ontwikkeling. 24 uur per week tijdens schooluren, vier dagen dus. En goede arbeidsvoorwaarden. Sandplay Therapy kan ik er naast doen op mijn vrije dag. Ook dit was even wikken en wegen omdat ik in een week voor vijf sollicitatiegesprekken was uitgenodigd. Bij een organisatie was ik eigenlijk al aangenomen om voor veel geld mensen te begeleiden (counselen) die moeilijk of niet aan het werk komen. Het hart volgend vind ik de baan die ik nu heb leuker.
Al met al zijn we dus blij en gaan een beetje een gekke tijd tegemoet met een hoop geregel. Als we even niet op berichtjes reageren dan weten jullie waarom.
We horen natuurlijk wel graag hoe het met jullie gaat :)
Veel liefs, Astrid & Joy
Over twee weken verhuizen we. Het was een beetje een afwegen, want je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt. En bovendien hebben wij hier met veel plezier gewoond, toch al weer bijna 2,5 jaar. De unit waar we naar toe gaan is goedkoper, kleiner, loopafstand van het strand en dichtbij een park waar Joy erg graag speelt. Ik mis het heel erg dat we bijna niet wandelen en lopen dus dat weegt voor mij zwaar. De tuin is ipv 250m2 een platje van 12m2, maar frappant genoeg veel mooier en prettiger en grenst aan een groenstrook. Onze huidige tuin is weliswaar groot maar niet erg aantrekkelijk en best arbeidsintensief. Nu krijgen we een klein groen paradijsje dat nauwelijks energie zal vragen en wel heel prettig voelt. Het zal even aanpassen worden aan minder ruimte, maar dat duurt vast niet zo lang. Sommige dingen moeten weg, zoals de trampoline. Niets aan te doen. Daar staat dan weer tegenover dat we kunnen lopen naar het park, een kwartier door de duinen struinen en dan op een rustig stuk van Cable Beach staan, en er veel kinderen in de buurt wonen. We hebben waarschijnlijk ook al een uitlaathond gevonden die we kunnen lenen af en toe voor wandelingen. We zullen meer verkeer horen, waar onder vliegverkeer. Maar hebben dan weer nieuwe airconditioners die je vrijwel niet hoort, heel wat fijner dan onze huidige. Ach. Volgens mij wordt het heel gezellig en Joy heeft er ook steeds meer zin in. We laten het weten wanneer we weer gesetteld zijn.
Na de verhuizing begin ik aan een nieuwe baan als Family Advisor (werken met gezinnen, gedeeltelijk in gedwongen kader ivm huiselijk geweld) in de Kimberley Relationship Centre - een afdeling van Anglicare. Het kantoor is het enige prettige kantoor dat ik ooit in Broome gezien heb, aardige mensen, veel mogelijkheden voor professionele ontwikkeling. 24 uur per week tijdens schooluren, vier dagen dus. En goede arbeidsvoorwaarden. Sandplay Therapy kan ik er naast doen op mijn vrije dag. Ook dit was even wikken en wegen omdat ik in een week voor vijf sollicitatiegesprekken was uitgenodigd. Bij een organisatie was ik eigenlijk al aangenomen om voor veel geld mensen te begeleiden (counselen) die moeilijk of niet aan het werk komen. Het hart volgend vind ik de baan die ik nu heb leuker.
Al met al zijn we dus blij en gaan een beetje een gekke tijd tegemoet met een hoop geregel. Als we even niet op berichtjes reageren dan weten jullie waarom.
We horen natuurlijk wel graag hoe het met jullie gaat :)
Veel liefs, Astrid & Joy
X-rated
Het is weer zover hoor, zomer in Broome. Het wordt al warmer en dat merk je werkelijk aan van alles. Hoewel onze lichaamstemperatuur een steady 37 graden Celsius hoort te zijn intern, reageren hormonen ook op de hitte van buiten lijkt het wel. Hoe werkt dat eigenlijk? Enfin, als ik in Amsterdam was zou ik het wel weten ;)
Daar is mijn maatje, mijn vriendje, mijn minnaar. En als die er niet zou zijn dan zouden er toch heel veel van die heerlijke, geëmancipeerde, lekkere dingen rondlopen om je aan te vergapen, want dames ik kan dat nu toch echt wel zeggen: Nederlandse mannen zijn heerlijke wezens. Natuurlijk niet allemaal, maar er zijn er toch veel.
Maar goed, ik woon in Broome. Verweggistan zelfs voor Australische begrippen, ook al wordt ons stadje druk bezocht door Australiërs uit het hele land. Onderwerp van de dag onder de dames is dus wederom het gebrek aan leuke mannen. Geloof het of niet, maar er leven hier echt veel leuke, mooie en slimme vrouwen die gemakkelijk al meer dan vijf jaar droog staan. Nou ben ik al vijf jaar niet serieus geïnteresseerd in mannen, zelfs vrijwel niet in potentiële minnaars, maar ja. Stel nou dat je toch weer een keer aan de man wilt, serieus of gewoon voor de leuk? Dan moet je hier niet zijn, zo simpel is het.
What's a woman without a man?
A woman living in Broome.
Er zijn wel een paar leuke mannen. Die zijn allemaal gebonden of getrouwd. Goddank is er in Broome wel een redelijke moraal: op een paar notoire locals na zijn mensen hier volgens mij redelijk trouw. Hoewel er dan geen mannen zijn om blij van te worden, herstelt intussen in ieder geval wel een stukje vertrouwen in mannen. En zijn er die de boel belazeren, dan blijven ze goddank bij mij uit de buurt. Ik ben maar een keer benaderd door een lekker ding die mij op het hart drukte dat hij in een open relatie zat. Ja, dahag, volgens mij weet zijn partner niets van die regeling.
Vroeger had ik hier een aantal verschillende vriendenkringen, waaronder eentje waarin een aantal homo's zaten. Heerlijk, toch mannengezelschap en je kunt nog met ze over mannen praten ook! Perfect. Maar helaas, die kring sluit niet meer echt aan bij een alleenstaande moeder van een zesjarige dochter en haar huismuiserige levenstijl.
En dan zijn er de 'neutrale' vrienden. Laatst had ik een onverwacht ietwat pijnlijk gesprek met een van de weinige mannelijke kennissen die ik heb. Over sterilisatie (van de man he). Wij zagen elkaar voorheen tweewekelijks ongeveer. Dat onderwerp blijkt dus een goede manier om iemand uit te roken! Dacht ik namelijk dat ik altijd heel duidelijk was geweest in de grens van vriendschap; deze man nam acuut de benen toen ik mijn standpunt over het onderwerp deelde. Van de week zag ik hem bij het sportcentrum en hij zag nog steeds pips van de schrik. Alsof ik hier al met mijn schaartje klaar had gestaan terwijl ik hem nog niet met een stok zou aanraken, haha.
Dus wat te doen? Ik ga jullie maar vragen om je ogen en oren open te houden voor:
een lieve, leuke, super-trouwe, aantrekkelijke man (redelijk groot graag) die geweldig kan koken, graag een kind wilt maar die niet perse zelf hoeft te maken (veel oefenen mag wel), beetje belezen graag, intelligent, houdt van masseren, die 'groen' leeft, mag ook muzikant zijn, die zijn leven goed op orde heeft en graag in Australië wil wonen en op zoek is naar een eigenwijze, redelijk slimme, lieve, moedige vrouw met gebruiksaanwijzing (dat ben ik dan he). Als je die nou tegenkomt, dan laat je hem mij bellen.
Daar is mijn maatje, mijn vriendje, mijn minnaar. En als die er niet zou zijn dan zouden er toch heel veel van die heerlijke, geëmancipeerde, lekkere dingen rondlopen om je aan te vergapen, want dames ik kan dat nu toch echt wel zeggen: Nederlandse mannen zijn heerlijke wezens. Natuurlijk niet allemaal, maar er zijn er toch veel.
Maar goed, ik woon in Broome. Verweggistan zelfs voor Australische begrippen, ook al wordt ons stadje druk bezocht door Australiërs uit het hele land. Onderwerp van de dag onder de dames is dus wederom het gebrek aan leuke mannen. Geloof het of niet, maar er leven hier echt veel leuke, mooie en slimme vrouwen die gemakkelijk al meer dan vijf jaar droog staan. Nou ben ik al vijf jaar niet serieus geïnteresseerd in mannen, zelfs vrijwel niet in potentiële minnaars, maar ja. Stel nou dat je toch weer een keer aan de man wilt, serieus of gewoon voor de leuk? Dan moet je hier niet zijn, zo simpel is het.
What's a woman without a man?
A woman living in Broome.
Er zijn wel een paar leuke mannen. Die zijn allemaal gebonden of getrouwd. Goddank is er in Broome wel een redelijke moraal: op een paar notoire locals na zijn mensen hier volgens mij redelijk trouw. Hoewel er dan geen mannen zijn om blij van te worden, herstelt intussen in ieder geval wel een stukje vertrouwen in mannen. En zijn er die de boel belazeren, dan blijven ze goddank bij mij uit de buurt. Ik ben maar een keer benaderd door een lekker ding die mij op het hart drukte dat hij in een open relatie zat. Ja, dahag, volgens mij weet zijn partner niets van die regeling.
Vroeger had ik hier een aantal verschillende vriendenkringen, waaronder eentje waarin een aantal homo's zaten. Heerlijk, toch mannengezelschap en je kunt nog met ze over mannen praten ook! Perfect. Maar helaas, die kring sluit niet meer echt aan bij een alleenstaande moeder van een zesjarige dochter en haar huismuiserige levenstijl.
En dan zijn er de 'neutrale' vrienden. Laatst had ik een onverwacht ietwat pijnlijk gesprek met een van de weinige mannelijke kennissen die ik heb. Over sterilisatie (van de man he). Wij zagen elkaar voorheen tweewekelijks ongeveer. Dat onderwerp blijkt dus een goede manier om iemand uit te roken! Dacht ik namelijk dat ik altijd heel duidelijk was geweest in de grens van vriendschap; deze man nam acuut de benen toen ik mijn standpunt over het onderwerp deelde. Van de week zag ik hem bij het sportcentrum en hij zag nog steeds pips van de schrik. Alsof ik hier al met mijn schaartje klaar had gestaan terwijl ik hem nog niet met een stok zou aanraken, haha.
Dus wat te doen? Ik ga jullie maar vragen om je ogen en oren open te houden voor:
een lieve, leuke, super-trouwe, aantrekkelijke man (redelijk groot graag) die geweldig kan koken, graag een kind wilt maar die niet perse zelf hoeft te maken (veel oefenen mag wel), beetje belezen graag, intelligent, houdt van masseren, die 'groen' leeft, mag ook muzikant zijn, die zijn leven goed op orde heeft en graag in Australië wil wonen en op zoek is naar een eigenwijze, redelijk slimme, lieve, moedige vrouw met gebruiksaanwijzing (dat ben ik dan he). Als je die nou tegenkomt, dan laat je hem mij bellen.
Broome SAY NO GAS !!
HANDS OFF COUNTRY!
GAS FREE KIMBERLEY!
HANDS OFF COUNTRY!
GAS FREE KIMBERLEY!
Wat een geweldige opkomst bij zeker niet de laatste anti-gas rally. De mooiste community events in Broome zijn steeds de acties om onze omgeving te houden zoals die is: ongewoon ongekend ongetwijfeld de mooiste. Joy is een geboren demonstrant en hield pas op met scanderen toen we onze eigen straat inreden 's avonds.
Ik daag onze lezers uit om ons in het filmpje te zoeken; we komen er in voor!
Groetjes,
Astrid & Joy
Two Moon Whale Research Centre at Pender Bay
Hebben we al iets verteld over ons minivakantietje eind Augustus? Eens per jaar is het in Australie Science Week en meestal worden er dan allerlei interessante activiteiten ontwikkeld. Vorig jaar kampeerden wij een lang weekend aan de Fitzroy River en leerden van alles over zoetwatervissen in die rivier. Dit jaar hebben wij bijgedragen aan walvisonderzoek. Ongeveer 2 uur ten noorden van Broome is er een walvisonderzoekscentrum ingericht waar vrijwillers ongeveer acht maanden van het jaar walvissen tellen in de baai. Vanaf een landpunt wordt op gezette tijden door twee mensen de hele baai gemonitord en worden alle 'sighting's' geregistreerd. De baai staat bekend als een favoriete kalverplek en er is veel activiteit.
Met een groepje van negen mensen reisden we af voor het weekend en hebben we onder de sterren geslapen. Onze 'dienst' was drie uur in de ochtend of na de lunch. We hebben heel wat walvissen gezien, met jongen, hele groepen, het was heel indrukwekkend.
Tijdens onze vrije tijd, heeeeel veel uren in een dag, genoten wij van heerlijke maaltijden (vers gebakken brood, vegetarisch, supergezond en heerlijk) of speelden wij op het strand. Een van de weinige stranden met schaduw vanaf half twee 's middags door de hoge kliffen dus dat was heerlijk. 's Avonds konden we in een ligbad op een verhoging van de sterrenhemel genieten en verder werden de avonden doorgebracht rondom een kampvuur met gezellige mensen. Meest indrukwekkend vond ik dat ik een keer 's nachts wakker werd en een soort getrompetter hoorde. Daarna volgende velen klappen op het water: breaching whales! Ze moeten heel dichtbij geweest zijn en het was een heel bijzonder moment om daar zo onder de volle maan en sterren naar zeer actieve nabije walvissen te luisteren. We leven op een mooie en bijzondere plek en we hebben pas een fractie gezien en meegemaakt, er wacht nog zoveel avontuur...
Met een groepje van negen mensen reisden we af voor het weekend en hebben we onder de sterren geslapen. Onze 'dienst' was drie uur in de ochtend of na de lunch. We hebben heel wat walvissen gezien, met jongen, hele groepen, het was heel indrukwekkend.
Tijdens onze vrije tijd, heeeeel veel uren in een dag, genoten wij van heerlijke maaltijden (vers gebakken brood, vegetarisch, supergezond en heerlijk) of speelden wij op het strand. Een van de weinige stranden met schaduw vanaf half twee 's middags door de hoge kliffen dus dat was heerlijk. 's Avonds konden we in een ligbad op een verhoging van de sterrenhemel genieten en verder werden de avonden doorgebracht rondom een kampvuur met gezellige mensen. Meest indrukwekkend vond ik dat ik een keer 's nachts wakker werd en een soort getrompetter hoorde. Daarna volgende velen klappen op het water: breaching whales! Ze moeten heel dichtbij geweest zijn en het was een heel bijzonder moment om daar zo onder de volle maan en sterren naar zeer actieve nabije walvissen te luisteren. We leven op een mooie en bijzondere plek en we hebben pas een fractie gezien en meegemaakt, er wacht nog zoveel avontuur...
Stepping Stones
Stepping Stones Parent & Child Coaching
Wie had dat ooit gedacht? Astrid een eigen zaakje. Nou het is een feit. Na het nemen van mijn ontslag in juli wist ik even niet welke kant het opging. Zeker niet die van het boekhouden, wat een mogelijkheid was waar niet veel mensen zich wat bij konden voorstellen. Plotseling deed zich een mogelijkheid voor om mij bij te scholen in Sandplay Therapy en dat ging allemaal als een trein. Inmiddels ben ik ook gevraagd om eens per kwartaal oudertrainingen te gaan geven in een bestaand Amerikaans systeem dat 1-2-3 Magic Parenting and Emotion Coaching heet. Tja, en dan moet er toch wat geregeld worden omtrent alle praktische zaken, belasting etc en plots moet je dan over een 'business name' nadenken. Het duurde even maar inmiddels is het allemaal zover. De therapie ruimte die ik 1,5 dag per week kan gebruiken is ingericht, folders ontworpen (zelf) en het adverteren is gestart. 's Avonds literatuurstudie. Al dit heeft mij wel erg bezig gehouden en weinig ruimte gelaten voor af en toe een berichtje, hopelijk wordt dat wat beter nu.
Het is voor mijzelf vreemd hoe soepel ik plots toch weer terugkeer naar mijn beroep na er drie jaar uit te zijn geweest. Het is wel een fijn gevoel, toch echt weer met eigen ontwikkeling bezig te zijn op een vlak wat ligt, interessant is, uitdaagt en beter nog: ook echt wat bijdraagt aan het leven van andere mensen.
Inmiddels werk ik nog steeds als Volunteer Resource Service Coordinator, wat simpel maar wel leuk is, en komt er mogelijk binnenkort nog een andere parttime baan bij. Voor de gemoedrust zie ik Sandplay Therapy even als hobby. Dan is er minder druk om er geld mee te verdienen en de dag vol te krijgen met clienten. Ik vind het wel fijn om er rustig in te kunnen groeien, het is nl wel even een andere tak van sport.
Hoewel het leven goed is en ik mij veel beter voel, moet er wel of meer werk komen of een goedkoper huis. Broome is vergelijkbaar met Bergen in NH, dus echt veel goedkoper komt het zelden, maar onmogelijk is het niet. Moeten we teveel concessies doen wat betreft ruimte of omgeving, dan blijven we lekker hier wonen en moet ik gewoon meer gaan werken. Een postgraduate of master opleiding moet dan nog maar even wachten.
We leven vrolijk verder en genieten van Broome, het klimaat, onze vrienden en alles wat het leven brengt. Hoe gaat het met jou?? Wij horen het graag.
Wie had dat ooit gedacht? Astrid een eigen zaakje. Nou het is een feit. Na het nemen van mijn ontslag in juli wist ik even niet welke kant het opging. Zeker niet die van het boekhouden, wat een mogelijkheid was waar niet veel mensen zich wat bij konden voorstellen. Plotseling deed zich een mogelijkheid voor om mij bij te scholen in Sandplay Therapy en dat ging allemaal als een trein. Inmiddels ben ik ook gevraagd om eens per kwartaal oudertrainingen te gaan geven in een bestaand Amerikaans systeem dat 1-2-3 Magic Parenting and Emotion Coaching heet. Tja, en dan moet er toch wat geregeld worden omtrent alle praktische zaken, belasting etc en plots moet je dan over een 'business name' nadenken. Het duurde even maar inmiddels is het allemaal zover. De therapie ruimte die ik 1,5 dag per week kan gebruiken is ingericht, folders ontworpen (zelf) en het adverteren is gestart. 's Avonds literatuurstudie. Al dit heeft mij wel erg bezig gehouden en weinig ruimte gelaten voor af en toe een berichtje, hopelijk wordt dat wat beter nu.
Het is voor mijzelf vreemd hoe soepel ik plots toch weer terugkeer naar mijn beroep na er drie jaar uit te zijn geweest. Het is wel een fijn gevoel, toch echt weer met eigen ontwikkeling bezig te zijn op een vlak wat ligt, interessant is, uitdaagt en beter nog: ook echt wat bijdraagt aan het leven van andere mensen.
Inmiddels werk ik nog steeds als Volunteer Resource Service Coordinator, wat simpel maar wel leuk is, en komt er mogelijk binnenkort nog een andere parttime baan bij. Voor de gemoedrust zie ik Sandplay Therapy even als hobby. Dan is er minder druk om er geld mee te verdienen en de dag vol te krijgen met clienten. Ik vind het wel fijn om er rustig in te kunnen groeien, het is nl wel even een andere tak van sport.
Hoewel het leven goed is en ik mij veel beter voel, moet er wel of meer werk komen of een goedkoper huis. Broome is vergelijkbaar met Bergen in NH, dus echt veel goedkoper komt het zelden, maar onmogelijk is het niet. Moeten we teveel concessies doen wat betreft ruimte of omgeving, dan blijven we lekker hier wonen en moet ik gewoon meer gaan werken. Een postgraduate of master opleiding moet dan nog maar even wachten.
We leven vrolijk verder en genieten van Broome, het klimaat, onze vrienden en alles wat het leven brengt. Hoe gaat het met jou?? Wij horen het graag.
2190
Dit jaar was Joy's verjaardagsthema Lente. Dat gaf tijdens de laatste schoolvakantie inspiratie voor knutselen. We hebben boeketten papieren bloemen gemaakt, beweegbare grote rupsen en trekpoppen in de vorm van vlinders, lieveheersbeestjes en spinnen (voor de stoere jongens).
Vrijdag was het Joy's verjaardag. Ze is weer erg verwend met sms-jes uit Nederland, een brievenbus vol kaarten en cadeautjes en van papa en mama kreeg zij een nieuwe fiets. Dit keer de juiste maat en ze fietste er dezelfde dag nog trots op rond.
Op school heeft zij natuurlijk getrakteerd en erg in het zonnetje gestaan.
Zaterdag heeft Joy haar verjaardagsfeestje gevierd. Zes van haar beste vrienden en vriendinnetjes hebben heerlijk gespeeld, gesmikkeld en genoten.
Voor het snoepen maakten wij fruitkebabs in bloemvorm en Joy kreeg een zelf gebakken lieveheersbeestjestaart die ze erg mooi vond. En we hielden een minispeurtocht op zoek naar chocolade lieveheersbeestjes.
Het was een rustig maar erg gezellig feestje en hoewel niet bombastisch gingen alle kinderen tevreden en blij naar huis. Joy heeft genoten.
Ze wordt zo groot het is ongelofelijk. Joy is vandaag 2192 dagen op de wereld... dat is bijzonder om even samen bij stil te staan. Hoeveel knuffels en kusjes deel je in die tijd? Hoe vaak lach je samen, eet je samen, speel je samen en wordt je wakker terwijl je naar zo een engelengezichtje kijkt? Wat een verrijking van het bestaan. Absoluut het vieren waard.
The Tooth Fairy
Sinds april zaten Joy's onderste tanden los. Begin augustus vielen ze er eindelijk uit. Eerst eentje, waardoor ze eruit zag een een lieve krullenbollen piraat. Daags later de tweede. De nieuwe tanden waren meteen al zichtbaar. Goddank is Joy niet maanden aan het wiebelen geweest met die tanden, ik kan dat niet aanzien en zij heeft mij ontzien. Joy is vatbaar voor argumenten en gelooft dat de nieuwe tanden de oude er vanzelf uitduwen. Klopt ook, maar ik weet heel goed dat weinig kinderen dit vinden opwegen tegen het wiebelen.
Natuurlijk moest de tandenfee eraan te pas komen, want daar wordt in een meisjes kleuterleven op gewacht zodra er losse tanden in het spel zijn. Dus ik pietepeuteren met een zelf gemaakt mini envelopje, er een mini briefje in - in het Engels om het wat geloofwaardiger te maken - en een muntje. Joy dolblij de volgende ochtend en helemaal onder de indruk. Later die dag kwam ik in de winkel een boek tegen met allemaal feeënverhalen en ook in dat boek allemaal kleine envelopjes met briefjes. Dacht ik even de geloofwaardigheid te bekrachtigen, dus geef haar dat boek. Joy blij. Komt ze even later naar me toe en zegt (nu slissend): 'Mam, jij hebt dat tandenfee briefje gemaakt he?". Zat ik even met mijn mond vol tanden, maar kon mijn verrassing net verhullen. He, hoezo kom je daarbij, vraag ik. Nou, redeneert Joy, de tandenfee schrijft heel netjes, en jij niet zo. Kijk eens naar dit briefje. En ik heb net zulke vlinderstickers als die op het envelopje... Tja, hou dan je gezicht maar eens uitgestreken, ik kon het niet. Gelukkig konden we er samen hartelijk om lachen. Joy uitgelegd dat het een beetje net als Sinterklaas en de Kerstman is: mama's doen het allemaal omdat kinderen het leuk vinden en de echte Sinterklaas etc het niet meer kan. Die bestonden wel vroeger, maar nu helpen mama's het de kinderen nog meemaken. Sinterklaas heeft het namelijk ook nooit gered bij Joy; zodra zij het concept van Sinterklaas begrijpen kon, doorzag ze die poppenkast ook. De kunst nu is om haar het voor zich te laten houden, want ze deelt haar slimmigheid graag met anderen kinderen. Gelukkig, als Joy het niet meer volhoudt en het zegt, is het geloof van die kinderen zo groot dat Joy's verhaal er gewoon niet in gaat. Ze geloven haar gewoon niet, die (on)gelovige Thomassen. Daar kan zij zich nog even lekker tandenloos op stukbijten.
Growing Wings
Voor mijn verjaardag twee jaar geleden kreeg ik een koelkastmagneet waarop staat 'There are two things that we should give our children: one is roots and the other wings.' (Hodding Carter). Met de wortels zat het al een tijdje goed. En nu heeft Joy ook vleugels.
Toen ik maandag de gelegenheid geboden kreeg om de sandplay therapy training dit weekend te doen, moest ik beslissen of ik Joy een weekend bij vrienden zou laten. De training was namelijk in Fremantle (Perth). Huilend, met kloppend hart en zwetend had ik mijn hand op de muis om te klikken op 'confirm booking' voor de vluchten. Wat een intens pijnlijk moment. Het antwoord was Ja. Joy was er klaar voor, en ik ook.
Joy is bij Sonja, JJ, Jana & Ulrich gebleven. Sonja is een goede vriendin van mij, beschermende moeder, Zuid Afrikaans. JJ arts. Jana & Uri heerlijke kinderen. Joy sprong een gat in de lucht toen zij hoorde dat zij voor een lange play over en ook nog sleep overs naar hen toe zou gaan. Ze vond het wel een beetje lang voor een eerste keer zei ze, maar ze was dapper en kon het aan. Het is goed gegaan; Joy is straal verwend en heeft zich erg vermaakt. 's Avonds vond ze het soms moeilijk, maar ze kon mij altijd bellen en dat deed ze dan ook. Over een uurtje zijn we weer samen.
Voor mij was het ook goed. Met aandacht voor de betekenis van deze stap en vooral veel liefde en vertrouwen heb ik uit kunnen zien naar het weekend en er erg van genoten. Ik vloog vrijdagmiddag naar Freo en ben nu net, maandagochtend, terug. De workshop was echt geweldig en het verblijf bij Satrup was ook heerlijk en voedend. Fijn even een weekend met oude vriendinnen, want Prabs kwam ook langs, ongestoorde grote mensen gesprekken, rust en stilte bij thuiskomen, lekker vertroeteld worden.
Ik ben blij dat Joy zo een goede eerste ervaring heeft met van haar moeder gescheiden zijn, autonoom worden, opgroeien. Mocht er ooit een noodgeval zijn, dan weet zij dat zij het aankan om even elders te zijn en heeft er vertrouwen in dat zij veilig is en ik terug kom. En ach, voor ik het weet is ze vaker en wellicht langer weg, uitvliegend op die prachtige sterke vleugels van haar.
Toen ik maandag de gelegenheid geboden kreeg om de sandplay therapy training dit weekend te doen, moest ik beslissen of ik Joy een weekend bij vrienden zou laten. De training was namelijk in Fremantle (Perth). Huilend, met kloppend hart en zwetend had ik mijn hand op de muis om te klikken op 'confirm booking' voor de vluchten. Wat een intens pijnlijk moment. Het antwoord was Ja. Joy was er klaar voor, en ik ook.
Joy is bij Sonja, JJ, Jana & Ulrich gebleven. Sonja is een goede vriendin van mij, beschermende moeder, Zuid Afrikaans. JJ arts. Jana & Uri heerlijke kinderen. Joy sprong een gat in de lucht toen zij hoorde dat zij voor een lange play over en ook nog sleep overs naar hen toe zou gaan. Ze vond het wel een beetje lang voor een eerste keer zei ze, maar ze was dapper en kon het aan. Het is goed gegaan; Joy is straal verwend en heeft zich erg vermaakt. 's Avonds vond ze het soms moeilijk, maar ze kon mij altijd bellen en dat deed ze dan ook. Over een uurtje zijn we weer samen.
Voor mij was het ook goed. Met aandacht voor de betekenis van deze stap en vooral veel liefde en vertrouwen heb ik uit kunnen zien naar het weekend en er erg van genoten. Ik vloog vrijdagmiddag naar Freo en ben nu net, maandagochtend, terug. De workshop was echt geweldig en het verblijf bij Satrup was ook heerlijk en voedend. Fijn even een weekend met oude vriendinnen, want Prabs kwam ook langs, ongestoorde grote mensen gesprekken, rust en stilte bij thuiskomen, lekker vertroeteld worden.
Ik ben blij dat Joy zo een goede eerste ervaring heeft met van haar moeder gescheiden zijn, autonoom worden, opgroeien. Mocht er ooit een noodgeval zijn, dan weet zij dat zij het aankan om even elders te zijn en heeft er vertrouwen in dat zij veilig is en ik terug kom. En ach, voor ik het weet is ze vaker en wellicht langer weg, uitvliegend op die prachtige sterke vleugels van haar.
Back on Track
Zucht, wat een verademing, terug naar werken met mensen. Dit weekend heb ik een workshop bijgewoond in Sandplay Therapy. Het was geweldig; weer met mensen bezig zijn, met well being, adem en collectieve energie.
Het instituut dat de training organiseerde heeft een bijzondere filosofie die overeenkomt met die van Gestalt therapy en Steiner's werk. Het was allemaal dus erg herkenbaar en echt een soort thuiskomen.
Het werken met zand en symbolen gaat diep en is indrukwekkend. Waarschijnlijk ga ik in Circle Community House deze therapievorm aanbieden aan kinderen, later mogelijk ook adolescenten en volwassenen. Momenteel probeer ik een collectie symbolen bij elkaar te sprokkelen, die bestaat uit miniaturen van sprookjes, religieuze and culturele figuren; mensen in allerlei (sociale) situaties en beroepen, wilde, tamme en mythische dieren, minerale items zoals stenen, kristallen, schelpen, kralen, veren, spiegels; zon, sterren, maan; bruggen, hekken, torens, tempels, kastelen, huizen; feeën, eenhoorns, bloemen, sieraden, meubeltjes, allerhande vervoersmiddelen, sleutels, sloten, kistjes enz enz enz. Het is nu nog maar weinig maar het is erg leuk om de collectie te zien groeien. Uiteindelijk moet er een collectie ontstaan die kinderen alle gelegenheid biedt om diverse situaties uit te beelden.
Zoals gezegd is het echt een verademing om terug te zijn bij werken met mensen. Het heeft even geduurd en ik heb mijzelf vaak afgevraagd of ik ooit zou terugkeren naar mijn beroep van oorsprong. Vorig jaar raakte mijn interesse weer gewekt door het Alternative to Violence project en nu ben ik overduidelijk op zoek naar meer. Het grote verschil is dat er met sandplay therapy geen sprake is van enige vorm van controle zoals bij de reclassering of in een residentiële setting. Het is tijd voor ZIJN, en als therapeut ben je eigenlijk vooral aanwezig in acceptatie. Het werk doet zichzelf.
Sinds ik deze mogelijkheid om dit aan te bieden overwoog, gingen zoals altijd als iets goed is, diverse deuren open en kwam precies het juiste op mijn pad. Mijn idee dat ik in maart deze workshop zou doen en tot die tijd rustig ernaar toe zou werken, ging op de schop toen ik maandag hoorde dat ik dit weekend al terecht kon. Het moet blijkbaar zo zijn. En ik ben blij, het leven lacht me toe, de zon straalt net even mooier dan anders en dat is weer zo een teken dat ik op het juiste pad ben.
Ik vind het erg interessant en jullie gaan er zeker meer over horen...
Het instituut dat de training organiseerde heeft een bijzondere filosofie die overeenkomt met die van Gestalt therapy en Steiner's werk. Het was allemaal dus erg herkenbaar en echt een soort thuiskomen.
Het werken met zand en symbolen gaat diep en is indrukwekkend. Waarschijnlijk ga ik in Circle Community House deze therapievorm aanbieden aan kinderen, later mogelijk ook adolescenten en volwassenen. Momenteel probeer ik een collectie symbolen bij elkaar te sprokkelen, die bestaat uit miniaturen van sprookjes, religieuze and culturele figuren; mensen in allerlei (sociale) situaties en beroepen, wilde, tamme en mythische dieren, minerale items zoals stenen, kristallen, schelpen, kralen, veren, spiegels; zon, sterren, maan; bruggen, hekken, torens, tempels, kastelen, huizen; feeën, eenhoorns, bloemen, sieraden, meubeltjes, allerhande vervoersmiddelen, sleutels, sloten, kistjes enz enz enz. Het is nu nog maar weinig maar het is erg leuk om de collectie te zien groeien. Uiteindelijk moet er een collectie ontstaan die kinderen alle gelegenheid biedt om diverse situaties uit te beelden.
Zoals gezegd is het echt een verademing om terug te zijn bij werken met mensen. Het heeft even geduurd en ik heb mijzelf vaak afgevraagd of ik ooit zou terugkeren naar mijn beroep van oorsprong. Vorig jaar raakte mijn interesse weer gewekt door het Alternative to Violence project en nu ben ik overduidelijk op zoek naar meer. Het grote verschil is dat er met sandplay therapy geen sprake is van enige vorm van controle zoals bij de reclassering of in een residentiële setting. Het is tijd voor ZIJN, en als therapeut ben je eigenlijk vooral aanwezig in acceptatie. Het werk doet zichzelf.
Sinds ik deze mogelijkheid om dit aan te bieden overwoog, gingen zoals altijd als iets goed is, diverse deuren open en kwam precies het juiste op mijn pad. Mijn idee dat ik in maart deze workshop zou doen en tot die tijd rustig ernaar toe zou werken, ging op de schop toen ik maandag hoorde dat ik dit weekend al terecht kon. Het moet blijkbaar zo zijn. En ik ben blij, het leven lacht me toe, de zon straalt net even mooier dan anders en dat is weer zo een teken dat ik op het juiste pad ben.
Ik vind het erg interessant en jullie gaan er zeker meer over horen...
Life Begins At 40 - Oh What A Feeling
Gisteren hebben wij mijn verjaardag gevierd. Mensen die de veertig naderen vragen allemaal hoe verschrikkelijk het is. Dat is het niet. Het is verfrissend en goed. Door de nadruk op een nieuw begin heb ik mij vooral bezig gehouden met wat ik in dit leven wil en hoe, en heb ik vooral ook datgene losgelaten dat lang deel van mijn leven heeft uitgemaakt maar geen plaats meer heeft in het nu of in de toekomst.
Op mijn verjaardag zelf heb ik een aantal lieve emails, telefoontjes en cadeautjes ontvangen uit Nederland en Broome. Dat was leuk en bijzonder. Ik had besloten een feestje wat later te organiseren omdat er al zoveel gaande was eind juni. Bovendien wilde ik mijn werk afsluiten na ontslag en hebben Joy en ik tussentijds de Lurujarri Heritage Trail gelopen.
Gisteravond op Cable Beach hebben wij een bonfire gemaakt. Er waren zo een dertig mensen; vrienden met kinderen en/of aanhang. Het was liefdevol en gezellig en de omgeving fantastisch. Een knetterend, warm vuur op het strand met rondom lantaarntjes van kaarslicht, een liggende maansikkel die heel mooi weerscheen op een kalme oceaan, het geluid van de kabbelende golven, een prachtige sterrenhemel...
Joy en ik hadden overdag gekookt en gebakken en mensen brachten zelf ook nog wat eten mee. Het eten stond allemaal mooi op tafeltjes en was binnen tien minuten verdwenen, opgelost in de lucht leek het wel. Het enige wat resteerde waren smakgeluiden en tevreden geroezemoes. Iedereen heeft goed gegeten en de kinderen hebben na het rondrennen op het strand en in de duinen broodjes op een stok gemaakt in het kampvuur. Het was leuk om een kring kinderen rondom het vuur te zien, stokken met deeg op door Wijnand gemaakte handige houders (want geduld moet je wel hebben voor deze broodjes), ouders ernaast en eromheen en daaromheen nog een kring volwassen.
Het was gewoon echt goed, er viel niets meer te wensen :) Dank aan iedereen die deze viering zo bijzonder gemaakt hebben: Cath, Sharon, Kaylene & Nola, Wil, Bex & Ellie, Rowena, Peter & Grace, Esmee, Wijnand, Bram & Tom, Ute, Darcy, Bibi & Gemma, Jessica, Rushi, Kiama & Sumi, Reema, Doug, Sage, Rowan & Araya, Alex, Mira, Klara, Enya & Robin
Op mijn verjaardag zelf heb ik een aantal lieve emails, telefoontjes en cadeautjes ontvangen uit Nederland en Broome. Dat was leuk en bijzonder. Ik had besloten een feestje wat later te organiseren omdat er al zoveel gaande was eind juni. Bovendien wilde ik mijn werk afsluiten na ontslag en hebben Joy en ik tussentijds de Lurujarri Heritage Trail gelopen.
Gisteravond op Cable Beach hebben wij een bonfire gemaakt. Er waren zo een dertig mensen; vrienden met kinderen en/of aanhang. Het was liefdevol en gezellig en de omgeving fantastisch. Een knetterend, warm vuur op het strand met rondom lantaarntjes van kaarslicht, een liggende maansikkel die heel mooi weerscheen op een kalme oceaan, het geluid van de kabbelende golven, een prachtige sterrenhemel...
Joy en ik hadden overdag gekookt en gebakken en mensen brachten zelf ook nog wat eten mee. Het eten stond allemaal mooi op tafeltjes en was binnen tien minuten verdwenen, opgelost in de lucht leek het wel. Het enige wat resteerde waren smakgeluiden en tevreden geroezemoes. Iedereen heeft goed gegeten en de kinderen hebben na het rondrennen op het strand en in de duinen broodjes op een stok gemaakt in het kampvuur. Het was leuk om een kring kinderen rondom het vuur te zien, stokken met deeg op door Wijnand gemaakte handige houders (want geduld moet je wel hebben voor deze broodjes), ouders ernaast en eromheen en daaromheen nog een kring volwassen.
Het was gewoon echt goed, er viel niets meer te wensen :) Dank aan iedereen die deze viering zo bijzonder gemaakt hebben: Cath, Sharon, Kaylene & Nola, Wil, Bex & Ellie, Rowena, Peter & Grace, Esmee, Wijnand, Bram & Tom, Ute, Darcy, Bibi & Gemma, Jessica, Rushi, Kiama & Sumi, Reema, Doug, Sage, Rowan & Araya, Alex, Mira, Klara, Enya & Robin
Gone Walkabout
Hallo :)
We hebben nog steeds geen kans gezien om wat over onze avonturen 'overseas' op te schrijven en gaan nu alweer nog een heel bijzonder avontuur tegemoet.
Vanaf zaterdag gaan Joy en ik negen dagen lang de Lurujarri Heritage Trail lopen met de lokale Aboriginees. Bush walking, story telling, bush tucker and sleeping under the stars...
Daarna heeft Joy nog een week schoolvakantie en ben ik 2-3 weken vrij (ik heb ontslag genomen), dus in die tijd komt er zeker wat via cyberspace naar jullie toe over wat wij meemaken.
Wij hopen dat met jullie alles goed is.
Veel liefs,
Astrid & Joy
We hebben nog steeds geen kans gezien om wat over onze avonturen 'overseas' op te schrijven en gaan nu alweer nog een heel bijzonder avontuur tegemoet.
Vanaf zaterdag gaan Joy en ik negen dagen lang de Lurujarri Heritage Trail lopen met de lokale Aboriginees. Bush walking, story telling, bush tucker and sleeping under the stars...
Daarna heeft Joy nog een week schoolvakantie en ben ik 2-3 weken vrij (ik heb ontslag genomen), dus in die tijd komt er zeker wat via cyberspace naar jullie toe over wat wij meemaken.
Wij hopen dat met jullie alles goed is.
Veel liefs,
Astrid & Joy
Busy times
Het is een drukke periode geweest en daardoor was er weinig tijd voor bezinning, laat staat om even wat op te schrijven.
Joy heeft het heel goed op haar nieuwe school. Het is een prettige klas, de sfeer is vriendelijk en alle kinderen lijken te floreren. Joy heeft een handvol nieuwe vriendinnetjes die fijne families hebben die elkaar al kenden en waar wij in de cirkel zijn opgenomen. Joy is en blijft heel creatief met bijna dagelijkse uitingen van haar fantasie, dan wel in bijzondere tekeningen of in het creëren van een eigen wereldje ergens in het huis. Soms maak ik daar foto's van, vaker vergeet ik het, maar de momenten van ontdekking blijven me bij want ze zijn zo typisch Joy. Ze geniet van haar pianoles en oefent vrij regelmatig. Op Taekwondo heeft zij over twee weken haar gele band examen. Gisteren wilde zij in vol ornaat naar de training en dan ziet ze er heel schattig uit, in dat witte pak. Op momenten dat zij bereidt is om mij even los te laten, doet ze geconcentreerd mee en ze was zo trots als een pauw dat ze een paar stukjes van de eerste kata mocht voordoen aan de groep.
Thuis wordt zij steeds onafhankelijker en maakt nu soms ons ontbijt of lunch, inclusief vers geperste jus. Wat een weldaad!
Morgen krijgt Joy een 'merit certificate' op de schoolbijeenkomst (Assembly), dat weet zij nog niet en ik ben benieuwd hoe zij reageert. Ik zal de camera meenemen. We hebben wel gesprekken over dit soort beloningen; feitelijk komt iedereen een keer aan de beurt, en aan mij gaat het goede van deze routine een beetje voorbij. Enfin, het is deel van het onderwijssysteem hier.
Ik werk nog steeds bij de KLC en ben nog immer ambivalent. Soms vind ik redelijke vrede, vooral als ik voor ogen houdt dat onrechtvaardigheid in de hele wereld een rol speelt en niet alleen in onze organisatie. Ik doe erg mijn best om dat te accepteren, vooralsnog is het me nog niet goed gelukt. Dan doet zich op het werk weer iets voor waar ik wanhopig van wordt en wil ik weg, naar een gezondere, respectvolle omgeving. Uiteindelijk vraag ik mij af hoe een organisatie die van corruptie en nepotisme aan elkaar hangt in godsnaam gelijkheid en recht voor haar volk kan bereiken.
Tussen de bedrijven door ben ik nog steeds actief in een aantal organisaties. Met de 'housing group' hebben we net een 'Memorandum of Understanding' getekend, waardoor wij opnieuw een aanvraag voor nieuwe huizen kunnen indienen. Dat gaat ws de komende maand gebeuren en als we slagen dan krijgen Joy en ik een huurwoning voor heel lange termijn en van eigen ontwerp. Moet natuurlijk nog wel gebouwd worden, dus dit is toekomstmuziek. De 'community development' groep die ik medeopgericht heb wordt nu geïnstitutionaliseerd, alsook een biologisch collectief - een groep die biologische groente en fruit naar Broome gaat halen. Uit de milieubeweging heb ik me wat teruggetrokken. Hoewel zij erg goed werk doen is het vanuit een uitgangspunt van strijd tegen de gevestigde orde en ik wil voorlopig alleen maar mijn aandacht richten op dingen die ik wil zien groeien.
Ik heb bijna alle toetsen voor mijn boekhouddiploma gedaan. Voordat wij naar NL vertrekken moet ik dat afgerond hebben, dus ik moet nog even aan de slag. Misschien dat ik daarna nog doorstudeer en mijn accountants diploma ga halen.
De laatste tijd ben ik met wat praktische dingen geconfronteerd waardoor alleenstaand ouderschap soms even moeilijk was, maar goed, in verhouding met de levensstandaard in de rest van de wereld komen wij er toch bekaaid vanaf.
Wij sporten vaker en ook ik ga voor mijn gele band binnenkort. Whoehie.
Langzaam bereiden wij ons voor op onze vakantie in 'eigen land'. We hebben koffers gekocht en ik vraag mij regelmatig af of we voldoende warme kleren hebben voor onze trip. Gelukkig zijn er tweedehands winkeltjes, we slaan wel een bonte garderobe in die we weer achter kunnen laten als het moet. Mode bestaat in Broome niet, dus bereid je voor op visuele schok als je ons ziet ;)
We hebben al heel wat dagjes uit en logeerpartijen gepland, volgens mij is onze geplande week in Maleisië op de terugweg toch wel een goed idee geweest!
De woning in Maldenhof gaat verkocht worden, dus ik ben erg benieuwd hoe ze het huis opgeleverd willen hebben. Volgende week is de inspectie en daarna weten we meer. Mocht je iemand weten die volgroeide bomen en bv een magnolia willen hebben, dan moeten die maar contact met ons opnemen.
Tot zover, en tot gauw ziens!
Joy heeft het heel goed op haar nieuwe school. Het is een prettige klas, de sfeer is vriendelijk en alle kinderen lijken te floreren. Joy heeft een handvol nieuwe vriendinnetjes die fijne families hebben die elkaar al kenden en waar wij in de cirkel zijn opgenomen. Joy is en blijft heel creatief met bijna dagelijkse uitingen van haar fantasie, dan wel in bijzondere tekeningen of in het creëren van een eigen wereldje ergens in het huis. Soms maak ik daar foto's van, vaker vergeet ik het, maar de momenten van ontdekking blijven me bij want ze zijn zo typisch Joy. Ze geniet van haar pianoles en oefent vrij regelmatig. Op Taekwondo heeft zij over twee weken haar gele band examen. Gisteren wilde zij in vol ornaat naar de training en dan ziet ze er heel schattig uit, in dat witte pak. Op momenten dat zij bereidt is om mij even los te laten, doet ze geconcentreerd mee en ze was zo trots als een pauw dat ze een paar stukjes van de eerste kata mocht voordoen aan de groep.
Thuis wordt zij steeds onafhankelijker en maakt nu soms ons ontbijt of lunch, inclusief vers geperste jus. Wat een weldaad!
Morgen krijgt Joy een 'merit certificate' op de schoolbijeenkomst (Assembly), dat weet zij nog niet en ik ben benieuwd hoe zij reageert. Ik zal de camera meenemen. We hebben wel gesprekken over dit soort beloningen; feitelijk komt iedereen een keer aan de beurt, en aan mij gaat het goede van deze routine een beetje voorbij. Enfin, het is deel van het onderwijssysteem hier.
Ik werk nog steeds bij de KLC en ben nog immer ambivalent. Soms vind ik redelijke vrede, vooral als ik voor ogen houdt dat onrechtvaardigheid in de hele wereld een rol speelt en niet alleen in onze organisatie. Ik doe erg mijn best om dat te accepteren, vooralsnog is het me nog niet goed gelukt. Dan doet zich op het werk weer iets voor waar ik wanhopig van wordt en wil ik weg, naar een gezondere, respectvolle omgeving. Uiteindelijk vraag ik mij af hoe een organisatie die van corruptie en nepotisme aan elkaar hangt in godsnaam gelijkheid en recht voor haar volk kan bereiken.
Tussen de bedrijven door ben ik nog steeds actief in een aantal organisaties. Met de 'housing group' hebben we net een 'Memorandum of Understanding' getekend, waardoor wij opnieuw een aanvraag voor nieuwe huizen kunnen indienen. Dat gaat ws de komende maand gebeuren en als we slagen dan krijgen Joy en ik een huurwoning voor heel lange termijn en van eigen ontwerp. Moet natuurlijk nog wel gebouwd worden, dus dit is toekomstmuziek. De 'community development' groep die ik medeopgericht heb wordt nu geïnstitutionaliseerd, alsook een biologisch collectief - een groep die biologische groente en fruit naar Broome gaat halen. Uit de milieubeweging heb ik me wat teruggetrokken. Hoewel zij erg goed werk doen is het vanuit een uitgangspunt van strijd tegen de gevestigde orde en ik wil voorlopig alleen maar mijn aandacht richten op dingen die ik wil zien groeien.
Ik heb bijna alle toetsen voor mijn boekhouddiploma gedaan. Voordat wij naar NL vertrekken moet ik dat afgerond hebben, dus ik moet nog even aan de slag. Misschien dat ik daarna nog doorstudeer en mijn accountants diploma ga halen.
De laatste tijd ben ik met wat praktische dingen geconfronteerd waardoor alleenstaand ouderschap soms even moeilijk was, maar goed, in verhouding met de levensstandaard in de rest van de wereld komen wij er toch bekaaid vanaf.
Wij sporten vaker en ook ik ga voor mijn gele band binnenkort. Whoehie.
Langzaam bereiden wij ons voor op onze vakantie in 'eigen land'. We hebben koffers gekocht en ik vraag mij regelmatig af of we voldoende warme kleren hebben voor onze trip. Gelukkig zijn er tweedehands winkeltjes, we slaan wel een bonte garderobe in die we weer achter kunnen laten als het moet. Mode bestaat in Broome niet, dus bereid je voor op visuele schok als je ons ziet ;)
We hebben al heel wat dagjes uit en logeerpartijen gepland, volgens mij is onze geplande week in Maleisië op de terugweg toch wel een goed idee geweest!
De woning in Maldenhof gaat verkocht worden, dus ik ben erg benieuwd hoe ze het huis opgeleverd willen hebben. Volgende week is de inspectie en daarna weten we meer. Mocht je iemand weten die volgroeide bomen en bv een magnolia willen hebben, dan moeten die maar contact met ons opnemen.
Tot zover, en tot gauw ziens!
Letting go
Het is bijzonder hoeveel facetten onze emigratie heeft en wat de invloed daarvan op ons leven is. Na twee jaar laat het effect zich nog steeds gelden en soms in onverwachte vorm.
De geijkte verwachting van het missen van vrienden en familie, heimwee naar typisch Nederlandse dingen en alles wat komt met het zich aanpassen aan een nieuwe cultuur in een ander land bereid je toch niet voor op alles wat komt.
In onze realiteit is het gemis van vrienden en familie inderdaad het grootst. Hoewel sommige banden overleven met of zonder regelmatig telefoon of skype contact, is het zich gekend weten door mensen die veel met je hebben meegemaakt door de verschillende levensfasen een leemte in ons bestaan hier. Wij komen ons hart ophalen volgende maand en keren dan terug naar huis, naar relaties die goed en waardevol zijn en hopelijk tot een gelijkwaardige diepte zullen uitgroeien in de toekomst. Het is een beetje als uit twee culturen geboren worden; je kunt jezelf als halfbloedje of als dubbelbloedje beschouwen. Wij kunnen ons net als velen emigranten altijd verdeeld voelen. Liever zie ik dat wij geprezen zijn met twee vriendenkringen aan beide zijden van de wereld.
Nederlandse tradities kunnen we tot op zekere hoogte voortzetten, of meevieren door vakanties goed te plannen (wij verheugen ons al op Koninginnedag). Nederlandse producten zijn te krijgen als je het graag genoeg wilt, dan wel hier of door om een pakketje uit het kikkerland te verzoeken. Het stadsleven mis ik niet, het concept daarvan kan ik ook aan Joy overbrengen door haar hier mee te nemen naar een van de grote steden.
Wat ik mis is wandelen. Hier is het toch vaak te warm, tenzij je echt uitkient wanneer je gaat lopen. Dry season tegen de namiddag is goed te doen. Maar zeker niet elk moment van de dag of een halve dag in het weekend.
Ik ben ook minder avontuurlijk dan in Nederland. Ik zou bv heel graag vaak kamperen met Joy maar durf niet zo goed. Alle mogelijke gevaren die op de loer liggen maken dat ik voor veiligheid en huiselijkheid kies. Wie weet veranderd dat nog.
En dan is er het onverwachte. De dingen die je achterlaat en waarvan je pas veel later beseft hoe belangrijk het voor je was en hoe pijnlijk het is om dat los te laten. Een vriendschap die de afstand niet goed overleeft, omdat de kracht zat in het persoonlijk contact en nog te jong was om het met minder te kunnen doen, en het potentieel dat nooit verder ontdekt zal worden.
Iedere keer weer dat ik alles afweeg, valt de balans positief uit: ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt, ik kon eigenlijk niet anders. Toch doet het soms verdomde pijn.
In het leven maken we constant keuzes waarvan het effect op ons leven heel variabel kan zijn. Soms zijn gevolgen enigszins voorstelbaar en soms gaat het gemiste potentieel volledig aan ons voorbij. Totdat je op een punt beland waar je even overzicht hebt op het pad wat je bewandeld hebt en je terugkijkt op een landschap waarvan je hele delen niet hebt waargenomen. Vrede hebben met de weg die je gekozen hebt is uiteindelijk de enige optie, maar vereist soms moeite. Uiteindelijk gaat alles zoals het gaan moet en komt er een ander moment waarop je blij bent en weet: 'Hier moet ik zijn.'. De dans van het leven...
De geijkte verwachting van het missen van vrienden en familie, heimwee naar typisch Nederlandse dingen en alles wat komt met het zich aanpassen aan een nieuwe cultuur in een ander land bereid je toch niet voor op alles wat komt.
In onze realiteit is het gemis van vrienden en familie inderdaad het grootst. Hoewel sommige banden overleven met of zonder regelmatig telefoon of skype contact, is het zich gekend weten door mensen die veel met je hebben meegemaakt door de verschillende levensfasen een leemte in ons bestaan hier. Wij komen ons hart ophalen volgende maand en keren dan terug naar huis, naar relaties die goed en waardevol zijn en hopelijk tot een gelijkwaardige diepte zullen uitgroeien in de toekomst. Het is een beetje als uit twee culturen geboren worden; je kunt jezelf als halfbloedje of als dubbelbloedje beschouwen. Wij kunnen ons net als velen emigranten altijd verdeeld voelen. Liever zie ik dat wij geprezen zijn met twee vriendenkringen aan beide zijden van de wereld.
Nederlandse tradities kunnen we tot op zekere hoogte voortzetten, of meevieren door vakanties goed te plannen (wij verheugen ons al op Koninginnedag). Nederlandse producten zijn te krijgen als je het graag genoeg wilt, dan wel hier of door om een pakketje uit het kikkerland te verzoeken. Het stadsleven mis ik niet, het concept daarvan kan ik ook aan Joy overbrengen door haar hier mee te nemen naar een van de grote steden.
Wat ik mis is wandelen. Hier is het toch vaak te warm, tenzij je echt uitkient wanneer je gaat lopen. Dry season tegen de namiddag is goed te doen. Maar zeker niet elk moment van de dag of een halve dag in het weekend.
Ik ben ook minder avontuurlijk dan in Nederland. Ik zou bv heel graag vaak kamperen met Joy maar durf niet zo goed. Alle mogelijke gevaren die op de loer liggen maken dat ik voor veiligheid en huiselijkheid kies. Wie weet veranderd dat nog.
En dan is er het onverwachte. De dingen die je achterlaat en waarvan je pas veel later beseft hoe belangrijk het voor je was en hoe pijnlijk het is om dat los te laten. Een vriendschap die de afstand niet goed overleeft, omdat de kracht zat in het persoonlijk contact en nog te jong was om het met minder te kunnen doen, en het potentieel dat nooit verder ontdekt zal worden.
Iedere keer weer dat ik alles afweeg, valt de balans positief uit: ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt, ik kon eigenlijk niet anders. Toch doet het soms verdomde pijn.
In het leven maken we constant keuzes waarvan het effect op ons leven heel variabel kan zijn. Soms zijn gevolgen enigszins voorstelbaar en soms gaat het gemiste potentieel volledig aan ons voorbij. Totdat je op een punt beland waar je even overzicht hebt op het pad wat je bewandeld hebt en je terugkijkt op een landschap waarvan je hele delen niet hebt waargenomen. Vrede hebben met de weg die je gekozen hebt is uiteindelijk de enige optie, maar vereist soms moeite. Uiteindelijk gaat alles zoals het gaan moet en komt er een ander moment waarop je blij bent en weet: 'Hier moet ik zijn.'. De dans van het leven...
The Age of Stupid
Nou. Jee. Tja. God. Wat nu?
Wij hebben net The Age of Stupid gekeken. Het speelt in 2055. Er wordt in teruggekeken op 2008 en wat we (niet) doen met al onze kennis over Climate Change. (Noemen we dat in NL nog steeds het broeikaseffect?)
Toch weer schrikbarende nieuwe feiten geleerd. En het meest prangende feit is dat minder dan 1% van de wetenschappers Climate Change nog in twijfel trekt terwijl 60% van de bevolking dat nog steeds doet. De hamvraag van de film was dan ook: 'Waarom doen we wat we doen, uiteindelijk massaal zelfmoord plegen, terwijl we zoveel kennis hebben? Zijn we wellicht dit leven niet waard?'. We zullen de eerste soort zijn die zichzelf uitroeit.
Ja, daar wordt je niet vrolijk van he, dat soort boodschappen. En dat is precies waarom 2112, Capitalism, A Love Story en An Inconvenient Truth tot nu toe ongezien op mijn harde schijf staan.
Maar ja, die struisvogelpolitiek staat me ook niet aan. Dus wat doe je dan?
Onze lokale milieubeweging, Environs Kimberley, zet zich hard in voor alles wat leeft en heeft ons na het vertonen van de film gevraagd om goede voornemens op te schrijven. En als ik ze een beetje ken, gaat alles gewoon op de website.
Goed zo. Stok achter de deur, altijd handig.
Onze bijdragen: (Astrid) vaker fietsen; minder de auto, het badwater weer naar de planten (doen we tegenwoordig niet meer, waarom niet?!), minder vliegen (ja, deze trip naar NL gaat er een van weinigen worden, ik ga leren zeilen en de volgende keer komen we tijdens onze wereld-rond-reis vanzelf weer even bij jullie terecht, als NL dan natuurlijk niet uitgepolderd is tegen die tijd) en opnieuw goed bezien hoe we leven en minderen waar we kunnen, Verder kom ik niet. Teleurstellend, zou de een zeggen. Ach maak je niet druk, de ander. Een vriendin zegt 'Bwwwwaaaa!' en leeft toch maar gewoon verder (wel bewust).
(Joy) liefde, hartjes, kusjes, Joy Joy Joy en de zon.
Zo met ons samen blijven wij dus lekker hier, waar je de zon altijd kunt zien, en fietsen we de rest van ons leven liefdevol en zoenen uitdelend over het strand. En als de bloemen het goed doen met al het badwater geven we tzt nog een bloemetje weg ook. Totdat dat strand onder water loopt natuurlijk, maar dan gaan we gewoon verder op een waterfiets.
Het lukt al he, met die Positivity Quest...
Wij hebben net The Age of Stupid gekeken. Het speelt in 2055. Er wordt in teruggekeken op 2008 en wat we (niet) doen met al onze kennis over Climate Change. (Noemen we dat in NL nog steeds het broeikaseffect?)
Toch weer schrikbarende nieuwe feiten geleerd. En het meest prangende feit is dat minder dan 1% van de wetenschappers Climate Change nog in twijfel trekt terwijl 60% van de bevolking dat nog steeds doet. De hamvraag van de film was dan ook: 'Waarom doen we wat we doen, uiteindelijk massaal zelfmoord plegen, terwijl we zoveel kennis hebben? Zijn we wellicht dit leven niet waard?'. We zullen de eerste soort zijn die zichzelf uitroeit.
Ja, daar wordt je niet vrolijk van he, dat soort boodschappen. En dat is precies waarom 2112, Capitalism, A Love Story en An Inconvenient Truth tot nu toe ongezien op mijn harde schijf staan.
Maar ja, die struisvogelpolitiek staat me ook niet aan. Dus wat doe je dan?
Onze lokale milieubeweging, Environs Kimberley, zet zich hard in voor alles wat leeft en heeft ons na het vertonen van de film gevraagd om goede voornemens op te schrijven. En als ik ze een beetje ken, gaat alles gewoon op de website.
Goed zo. Stok achter de deur, altijd handig.
Onze bijdragen: (Astrid) vaker fietsen; minder de auto, het badwater weer naar de planten (doen we tegenwoordig niet meer, waarom niet?!), minder vliegen (ja, deze trip naar NL gaat er een van weinigen worden, ik ga leren zeilen en de volgende keer komen we tijdens onze wereld-rond-reis vanzelf weer even bij jullie terecht, als NL dan natuurlijk niet uitgepolderd is tegen die tijd) en opnieuw goed bezien hoe we leven en minderen waar we kunnen, Verder kom ik niet. Teleurstellend, zou de een zeggen. Ach maak je niet druk, de ander. Een vriendin zegt 'Bwwwwaaaa!' en leeft toch maar gewoon verder (wel bewust).
(Joy) liefde, hartjes, kusjes, Joy Joy Joy en de zon.
Zo met ons samen blijven wij dus lekker hier, waar je de zon altijd kunt zien, en fietsen we de rest van ons leven liefdevol en zoenen uitdelend over het strand. En als de bloemen het goed doen met al het badwater geven we tzt nog een bloemetje weg ook. Totdat dat strand onder water loopt natuurlijk, maar dan gaan we gewoon verder op een waterfiets.
Het lukt al he, met die Positivity Quest...
Positivity Quest
Dat half volle glas he. Dat is al een poosje half leeg. Gelukkig leeft ongeveer de helft, ook dat nog half, van de mensen daar mee dus het is te doen, al is het half. Maar toch heb ik het liever vol. Half vol ook goed, helemaal nog veel beter.
Het is soms een beetje bizar als mensen die mij lang niet gezien hebben naar mijn positieve aard of instelling refereren. Over wie hebben ze het, vraag ik me dan af.
Wanneer ik de inhoud precies kwijtgeraakt ben weet ik niet heel zeker. Jaartje of vier geleden is mijn beste gok. Anyway, it doesn't matter, what does is: hoe krijg ik het weer (half)vol? Daar hou ik me al een poosje mee bezig. En kleine stapjes daargelaten, schiet het niet echt op.
Dan woon ik in mijn droomplek. Joy is nog steeds een heel blij meisje dat het in alle opzichten goed doet. Heb een leuke baan (ja ja in een organisatie waar ik minstens ambivalent over ben en maxtens van stuk ga soms). We hebben goed te eten. Lieve vrienden. Spelen. Sporten. Het is altijd mooi weer! Want als het hier regent heb je daar echt zin in. Geen man/relatie, god wat een harmonie. En toch.
Tijd voor grof geschut dus. Ik volg nu dagelijks een blog van een dame die ook op een Positivity Quest is. Het is uitermate interessant wat zij allemaal aan weetjes opduikelt die met blij zijn of blij kwijt zijn te maken hebben. Ik heb nu een polsbandje. Dat moet bij iedere negatieve gedachten naar de andere pols. Op het werk voerden ze mij gisteren bijna af als zijnde neurotisch, of in ieder geval als zijnde zeer kwetsbaar voor ernstige armverwondingen dus ik heb hem vandaag maar thuis gelaten. Maar het werkt wel. En naast het sport/beweeg offensief, dat loopt sinds eind december en met gemak vol te houden is want het is gewoon leuk, ga ik ook weer mediteren. Ik ben bijna vergeten hoe het moet. En herinner mij na heel lang nadenken: ik deed dat al wandelend met Niki. Dat zal nu anders moeten, dus ik kan alle tips gebruiken, stuur op alsjeblieft. En goede moppen zijn ook welkom!
Het is soms een beetje bizar als mensen die mij lang niet gezien hebben naar mijn positieve aard of instelling refereren. Over wie hebben ze het, vraag ik me dan af.
Wanneer ik de inhoud precies kwijtgeraakt ben weet ik niet heel zeker. Jaartje of vier geleden is mijn beste gok. Anyway, it doesn't matter, what does is: hoe krijg ik het weer (half)vol? Daar hou ik me al een poosje mee bezig. En kleine stapjes daargelaten, schiet het niet echt op.
Dan woon ik in mijn droomplek. Joy is nog steeds een heel blij meisje dat het in alle opzichten goed doet. Heb een leuke baan (ja ja in een organisatie waar ik minstens ambivalent over ben en maxtens van stuk ga soms). We hebben goed te eten. Lieve vrienden. Spelen. Sporten. Het is altijd mooi weer! Want als het hier regent heb je daar echt zin in. Geen man/relatie, god wat een harmonie. En toch.
Tijd voor grof geschut dus. Ik volg nu dagelijks een blog van een dame die ook op een Positivity Quest is. Het is uitermate interessant wat zij allemaal aan weetjes opduikelt die met blij zijn of blij kwijt zijn te maken hebben. Ik heb nu een polsbandje. Dat moet bij iedere negatieve gedachten naar de andere pols. Op het werk voerden ze mij gisteren bijna af als zijnde neurotisch, of in ieder geval als zijnde zeer kwetsbaar voor ernstige armverwondingen dus ik heb hem vandaag maar thuis gelaten. Maar het werkt wel. En naast het sport/beweeg offensief, dat loopt sinds eind december en met gemak vol te houden is want het is gewoon leuk, ga ik ook weer mediteren. Ik ben bijna vergeten hoe het moet. En herinner mij na heel lang nadenken: ik deed dat al wandelend met Niki. Dat zal nu anders moeten, dus ik kan alle tips gebruiken, stuur op alsjeblieft. En goede moppen zijn ook welkom!
Bummer en andere taligheden
Joy is deze week naar preprimary, ook wel bekend als 'prep-school'. Ja, we zijn wat later hier in Oz, maar dat weerhoudt Joy er niet van zich te ontwikkelen.
Veruit favoriet de laatste dagen is 'bummer!'. Leg maar es uit dat je dat soms wel kunt zeggen, maar toch niet aan de lopende band...
Wat er niet uit de krijgen is dat Joy het heeft over 'de andere dag'. The other day wordt hier gebruikt als aanduiding van gisteren of soms een paar dagen geleden. Joy gebruikt het als morgen. Tijdsbegrip gaat langzamer dan taalontwikkeling bij Joy.
Vandaag vertelt zij mij over haar dag op school en ik vraag naar een meisje wat wij vaag kennen en dat nu in haar klas zit. 'Ja, zegt ze, Ada is heel contraftic'. 'Wat is dat?, vraag ik. 'Dat is dat ze heel druk bezig is en dat zij naughty is; zij heeft de juf geslagen'. Dat kind moet lef hebben, want Joy's nieuwe juf is een tank. Op het briefje waarop ik haar citeer schrijft zij net haar eerste eigen zin:
My best friend is Sara and that's me Joy (ik zal het briefje scannen volgende week, zo grappig), en ze gaat nog even door op de achterkant: Bibi and Joy and Sara.
Helaas is Joy's nieuwe juf ook een tank in haar benadering naar kinderen. En helaas heeft haar school dit jaar een nieuwe weg ingeslagen. Er is een 'zwarte' klas met kinderen met kleur en/of gedragsproblemen (waar Joy in geplaatst is omdat een moeder van de andere groep haar dochter (een vriendinnetje!) liever zonder Joy in de klas had notabene) en een 'witte' klas, totaal upper class. [Even voor de goede orde: de school heeft dit natuurlijk niet openlijk gedaan, het verhaal gaat dat beide klassen zeer goed verdeeld zijn, in alle opzichten zoals j/m, achtergrond, leerniveau.] De reputatie van de juf is dat zij met haar ruwe benadering heel goed is in moeilijke kinderen in het gareel krijgen. Daarom, en om de samenstelling van de klas heb ik deze week een heftige beslissing genomen: Joy gaat naar een andere school. Ze kon naar de andere kleuterklas maar hoewel die juf mij wel aanstaat, vind ik de nieuwe koers aanstootgevend. Voor mij hoeft Joy niet in een witte klas. Bovendien was er vorig jaar al sprake van dat Joy haar groep vooruit is maar dat dit jaar vooral in het teken van sociaal-emotionele ontwikkeling zal staan. In een klas met probleemkinderen of in die met alle favorietjes? Laat maar, het voelt niet goed. Heb er een poos goed over nagedacht, over ervaringen van andere ouders gelezen en op basis daarvan, en vooral op die van mijn gevoel, besloten dat dit voor Joy wat mij betreft niet de beste omgeving is.
Nu gaat zij dus naar een katholieke 'private' school. Gemengde klassen op alle vlakken. Nog dichterbij huis (ipv 10 nu 3 minuten lopen). Ik heb eerder gedacht aan deze school omdat de sfeer er erg goed is, groot gemeenschapsgevoel - bijna Steiner-achtig -, hoog creatief gehalte en de kinderen er altijd supergelukkig uitzien. Er zijn nog wat 'perks' maar ik was tot op heden was ik wat bang voor het zwaaiende vingertje, hel en verdoemenis en de paplepel met eenzijdig geloof. Inmiddels weet ik van de vele vrienden die hun kinderen naar deze school laten gaan, dat dat allemaal erg meevalt. Christelijke waarden worden vooral geuit in respect, luisteren met het hart, meditatie en een altaartje in klassen waar kinderen alles waar zij waarde aan hechten mogen plaatsen. Dat staat dus vol met autootjes, spinnen en Barbies :) Als de rest van Joy's omgeving deze ene religie in perspectief zet tegen anderen en zij de ruimte voelt om te geloven wat haar aanspreekt, komt het vast helemaal goed. Ik ben iig voor het eerst deze week blij dat Joy naar school gaat. Want de lol was er wel even af.
Bovendien wordt er veel waarde gehecht aan voorkomen: haren netjes, altijd een uniform, geen tierelantijnen. Dat zal ons wellicht stimuleren om er niet altijd als beach bums bij te lopen, niet perse verkeerd ;) En dat pure vind ik heel prettig, omdat kinderen er tegenwoordig al jong vaak als tieners uitzien, maar hier dus niet. Hier zijn kinderen gewoon kind. Heerlijk. Voor we het weten zegt Joy 'hail Mary's' en komt er een vocabulaire bij waar ik geen kaas van gegeten heb. Here, zege, deze spijzen, amen. En dan in het Engels. Oh my. To be continued no doubt.
Veruit favoriet de laatste dagen is 'bummer!'. Leg maar es uit dat je dat soms wel kunt zeggen, maar toch niet aan de lopende band...
Wat er niet uit de krijgen is dat Joy het heeft over 'de andere dag'. The other day wordt hier gebruikt als aanduiding van gisteren of soms een paar dagen geleden. Joy gebruikt het als morgen. Tijdsbegrip gaat langzamer dan taalontwikkeling bij Joy.
Vandaag vertelt zij mij over haar dag op school en ik vraag naar een meisje wat wij vaag kennen en dat nu in haar klas zit. 'Ja, zegt ze, Ada is heel contraftic'. 'Wat is dat?, vraag ik. 'Dat is dat ze heel druk bezig is en dat zij naughty is; zij heeft de juf geslagen'. Dat kind moet lef hebben, want Joy's nieuwe juf is een tank. Op het briefje waarop ik haar citeer schrijft zij net haar eerste eigen zin:
My best friend is Sara and that's me Joy (ik zal het briefje scannen volgende week, zo grappig), en ze gaat nog even door op de achterkant: Bibi and Joy and Sara.
Helaas is Joy's nieuwe juf ook een tank in haar benadering naar kinderen. En helaas heeft haar school dit jaar een nieuwe weg ingeslagen. Er is een 'zwarte' klas met kinderen met kleur en/of gedragsproblemen (waar Joy in geplaatst is omdat een moeder van de andere groep haar dochter (een vriendinnetje!) liever zonder Joy in de klas had notabene) en een 'witte' klas, totaal upper class. [Even voor de goede orde: de school heeft dit natuurlijk niet openlijk gedaan, het verhaal gaat dat beide klassen zeer goed verdeeld zijn, in alle opzichten zoals j/m, achtergrond, leerniveau.] De reputatie van de juf is dat zij met haar ruwe benadering heel goed is in moeilijke kinderen in het gareel krijgen. Daarom, en om de samenstelling van de klas heb ik deze week een heftige beslissing genomen: Joy gaat naar een andere school. Ze kon naar de andere kleuterklas maar hoewel die juf mij wel aanstaat, vind ik de nieuwe koers aanstootgevend. Voor mij hoeft Joy niet in een witte klas. Bovendien was er vorig jaar al sprake van dat Joy haar groep vooruit is maar dat dit jaar vooral in het teken van sociaal-emotionele ontwikkeling zal staan. In een klas met probleemkinderen of in die met alle favorietjes? Laat maar, het voelt niet goed. Heb er een poos goed over nagedacht, over ervaringen van andere ouders gelezen en op basis daarvan, en vooral op die van mijn gevoel, besloten dat dit voor Joy wat mij betreft niet de beste omgeving is.
Nu gaat zij dus naar een katholieke 'private' school. Gemengde klassen op alle vlakken. Nog dichterbij huis (ipv 10 nu 3 minuten lopen). Ik heb eerder gedacht aan deze school omdat de sfeer er erg goed is, groot gemeenschapsgevoel - bijna Steiner-achtig -, hoog creatief gehalte en de kinderen er altijd supergelukkig uitzien. Er zijn nog wat 'perks' maar ik was tot op heden was ik wat bang voor het zwaaiende vingertje, hel en verdoemenis en de paplepel met eenzijdig geloof. Inmiddels weet ik van de vele vrienden die hun kinderen naar deze school laten gaan, dat dat allemaal erg meevalt. Christelijke waarden worden vooral geuit in respect, luisteren met het hart, meditatie en een altaartje in klassen waar kinderen alles waar zij waarde aan hechten mogen plaatsen. Dat staat dus vol met autootjes, spinnen en Barbies :) Als de rest van Joy's omgeving deze ene religie in perspectief zet tegen anderen en zij de ruimte voelt om te geloven wat haar aanspreekt, komt het vast helemaal goed. Ik ben iig voor het eerst deze week blij dat Joy naar school gaat. Want de lol was er wel even af.
Bovendien wordt er veel waarde gehecht aan voorkomen: haren netjes, altijd een uniform, geen tierelantijnen. Dat zal ons wellicht stimuleren om er niet altijd als beach bums bij te lopen, niet perse verkeerd ;) En dat pure vind ik heel prettig, omdat kinderen er tegenwoordig al jong vaak als tieners uitzien, maar hier dus niet. Hier zijn kinderen gewoon kind. Heerlijk. Voor we het weten zegt Joy 'hail Mary's' en komt er een vocabulaire bij waar ik geen kaas van gegeten heb. Here, zege, deze spijzen, amen. En dan in het Engels. Oh my. To be continued no doubt.
Happy Free, Wet, Bouncy and Green Start of 2010
Happy omdat we erg genieten van het leven, elkaar, het in Broome zijn en nog veeeeel meer. We hebben nog steeds 'grote' vakantie en vermaken ons kostelijk. Ongelofelijk dat er pas twee van de bijna vier weken voorbij zijn, heerlijk!
Free omdat we iedere dag kunnen doen wat we willen. Dat betekent veel spelen, uitslapen, lezen, vrienden zien, zeer weinig geregel of haast. Zalig.
Wet omdat Joy vier weken lang iedere dag zwemles heeft. Ze gaat ontzettend vooruit. Vorig jaar hield ze haar gezicht nog graag droog. Nu komt ze bijna niet meer boven water. Ze duikt al van de kant. Zwemt onder benen door. Voelt zich veilig in het diepe. Dog paddled dat het een lieve lust is. Kortom, vermaakt zich uren in het water en geniet van haar kunnen.
Bouncy omdat ik mijn kans gegrepen heb en iedere dag baantjes zwem. En daarbovenop ook begonnen met oefeningen 's ochtends (de 5 Tibetanen). Ik voel me supergoed en fit. Dat is nu bijna twee jaar wel anders geweest. Vooral omdat we niet meer met Niki lopen en hier vrijwel alles met de auto doen kwam fit in mijn systeem niet meer voor. In februari gaan Joy en ik samen op Taekwondo. We zullen regelmatig blijven zwemmen. En komende week zijn we van plan om Joy te leren remmen en zelf opstappen op haar grote fiets, dus kunnen we na de vakantie ws ook samen gaan fietsen.
Green omdat ik mij gestort heb op een pottuin. In onze tuin overleeft maar heel weinig. Dus wat extra potten met allerlei groens sieren nu onze patio en ook de voortuin moet er nu aan geloven. Vandaag heb ik al een paar boompjes in flinke potten gestopt en daar komen nog wat bloemige struiken bij hoop ik. Dan doet de voortuin ook een beetje mee; nu is dat een groene canope maar daar zie je niet zoveel van als je er door loopt. Ik wil dus meer groen langs het pad en liefst ook bloemen. Idee is dat wij alles gewoon kunnen meenemen als wij naar ons eigen huis gaan verhuizen, want dat komt een keer. En dan kan het allemaal zo de tuin in.
Joy's goede voornemens zijn om mij te laten uitslapen (zonder dat in mijn oor aan te kondigen om 7 uur) en ze gaat proberen problemen beter op te lossen met behulp van de juf (hiermee doelt ze speelconflicten op school). Joy is een leider, en ook een beetje een Miss Bossy Boots soms, iets wat lastig is als je graag met iedereen vriendjes bent. En daar is zij zich wel van bewust.
Mijn goede voornemens zijn om fit te worden (superstart gemaakt daarmee), regelmatig te blijven bewegen en vooral te blijven genieten van alle moois dat het leven ons geeft.
Geen idee meer wat ik mij vorig jaar heb voorgenomen. Zou dat zeggen dat het gelukt is en dat iets niet meer aan de orde is of ligt het inmiddels in 'the too hard basket'...
En jij, heb jij goede voornemens?
x Astrid & Joy
Subscribe to:
Posts (Atom)
