Sinterklaas in Broome

Wat een ontzettend leuke verrassing wachtte ons van de week bij thuiskomst! Pepernoten, snoepgoed, cadeautjes en lieve kaartjes. Dat stellen wij zeeeeer op prijs. Joy's gezicht sprak boekdelen: zo opgetogen was ze nog niet toen ze haar vader weer zag ;) Mjam mjam wat zijn die pepernoten lekker. Terwijl ik bedank berichtjes via email aan het opstellen was en vroeg wat Joy wilde zeggen, zei Joy: 'Dank je wel voor de pepernoten, ik heb ze al bijna op'. Waaat? Ingrijpen mama! Erg lief VriendSinten, dank jullie wel voor deze verrassingen. En we zijn die Pieten die de cadeautjes op onze stoep en in ons postkantoor hebben achtergelaten ook dankbaar. Joy merkte nog op dat ze in Nederland goed kunnen verpakken: er zaten namelijk geen mieren in de zak pepernoten... Deze mama was weer te laat om enige verwachting in te bouwen voor het Sinterklaasfeest: ik kon de sinterklaasliedjes niet meer vinden, we mistten de intocht op tv en wortels verdrogen zodra je ze in de schoen legt. Pepernoten bakken is zondag wel gelukt dus nu hebben we er zoveel dat we ons echt Sinterklaas-misselijk kunnen eten. Is het toch nog Sinterklaas in Broome.

Water, water!

Terwijl ik dit typ vallen de eerste regendruppels sinds maart dit jaar op het dak. Wat een heerlijk welkom geluid. Vandaag vielen de wolken al op maar dat ze regen hielden hadden we niet gedacht. Joy schrikt even wakker van het weer onbekende geluid maar verheugt zich nu met mij op de glimlachende planten en bomen morgenochtend.
Er was meer water vandaag. Vanmiddag had ik mijn 'performance appraisel'. Het is alweer een jaar geleden dat ik voor deze baan ben aangenomen en dan moet je even langs de meetlat. Skill sets met scores van 1-5 die betekenen in volgorde: 1 doe je niet, 2 doe je niet goed genoeg, 3 doe je wel en volgens verwachte standaard, 4 doe je erg goed, en 5 zo goed dat het eigenlijk nooit gescoord wordt want het is gelijk aan 'walking on water'. Dan volgen er natuurlijk argumentaties voor de scores. Het lijkt erop dat ze op het werk net zo blij zijn met mij als ik met de baan. Mijn rapportje barst van de 4-en en ik kreeg zowaar drie 5-en. 'Walking on sunshine' werd vandaag 'Walking on water, whooah and don't it feel good!'.
Leuk natuurlijk zo een dagje en dat terwijl het leven al zoooo goed is. Dacht van de week nog: ik moet er maar eens een stukje over schrijven voor de krant hier, zo een ik-wil-het-van-de-daken-schreeuwen-moment. Of het nieuws is weet ik niet, maar gewoon, even het leven in Broome vieren. Zeveren over het heerlijke klimaat, de geweldige mensen, de fantastische natuur, de leuke dingen die we doen, onze gezondheid, samen zijn... genieten x

Hitting Town

Een van de dingen op de agenda tijdens Rick's verblijf hier was een avondje uit voor mij. Ik ben nog steeds terughoudend met het gebruiken van een oppas (lees: ik doe het niet, hoewel heel soms wel uitwisselingen met vriendinnen plaatsvinden) en wilde dus graag van deze gelegenheid gebruik maken. Een avondje uit eten met daarna een concert van Tijuana Kartel viel in het water door omstandigheden dus het werd een gewone zaterdagavond uit in Broome. Onder geleide van vriendin Kiren toog ik naar The Oasis; een pub zoals ze hier vrij standaard zijn. Er was een dj, er waren pooltafels en veel mensen, zonder uitzondering natuurlijk stevig onder invloed van het een en ander. Het poolen was leuk, dat heb ik jarenlang niet gedaan. Socialiseren was te doen maar niet echt enerverend, de muziek echt goed en het dansen was heerlijk. Kiren hield wel van een beetje aandacht dus die werd door menigeen opgewreven, er werd aardig met wimpers gewapperd en telefoonnummers uitgewisseld. Voor mij hoefde dat allemaal niet maar het het een kon naast het ander bestaan dus het was okee. Toch was ik om een uur of een wel uitgekeken en gedanst en togen we richting huis. Rick paste ondertussen niet alleen op Joy maar ook op Kiren's drie kinderen. Onderweg naar huis deelden wij een taxi met een paar vriendelijke heren. Zij zijn Maori's en werken in de mijnen in de Pilbara (600 km ten westen van Broome). Of wij het erg vonden als we met de taxi even via MacDonalds reden? Nee hoor, prima. Er werden 10 fish filet burgers besteld, 10 quarterpounders, heel veel friet enzovoort. Ik zat met mijn oren te klapperen. Het bleek voor een paar collega's te zijn die met hen in een van de duurste resorts hier verbleven. Dat werk in de mijnen betaald goed blijkbaar. Enfin, Kiren weer in actie en die haalt er een uitnodiging voor de volgende dag uit om met deze groep mannen de dag op een jacht door te brengen. De volgende ochtend vroeg zij mij ook mee, nou leuk, ik breng graag een dagje op het water door dus wilde wel mee. Rick heeft die middag weer opgepast en wij togen naar de haven. Daar bleek het jacht de catamaran Karma IV te zijn, die als slogan draagt: 'if the music is too loud, you are too old'. Een 18+ evenement. Daar kon ik nog wel mee leven, de muziek was niet te hard. Dat het een 25- evenement was werd niet van tevoren aangekondigd dus ik kan wel zeggen dat ik me eenmaal aan boord een beetje misplaatst voelde. Gelukkig was Niko 40 jaar dus helemaal alleen was ik niet. Uiteindelijk heb ik een topdag gehad. Achter de catamaran hingen een paar 'floaties' en netten waarin je kunt zitten in het water. De eerste keer dat Kiren en ik ons op de floaties waagden werden we er op ons buik op getrokken, errug flateus maar niet heus. Een volgende poging had een een goede tactiek gevonden en kon ik zo van de ene floaty naar de andere overstappen, dat voelde een stuk beter. De collega's/Maori's die meekwamen waren al net zo vriendelijk, Niko en Aaron ook nog eens bijzonder mooi, het weer natuurlijk heerlijk en de muziek goed (jammer dat een foto van ons samen voor mij erg onvoordelig uitpakte, wellicht omdat ie van 10 cm afstand is genomen? niet geplaatst dus). De hoeveelheid wodka-passievrucht die erdoor heenging die dag, de slogan en de 16-jarigen dansend in bikini's maakten mij verder niets uit, Kiren had er helaas wel last van. Een voor mij bijzonder onverwacht leuke dag werd afgesloten in warme omhelzingen van de mooie Maori mannen, een hoogtepunt van het jaar!

Papa op bezoek

Een dag na de circusvoorstelling kwam Rick aan voor een bijna vierweeks bezoek. Gelukkig voor Joy ging het aftellen vrij snel en voor haar is het erg de moeite waard geweest. Rick bleef bij ons en heeft menige ochtend op school doorgebracht met Joy in haar klas. De eerste en laatste week van zijn verblijf waren schoolweken, daartussenin hadden we twee weken vakantie. We hebben Rick aardig wat plaatsen laten zien die wij de moeite waard vinden. Op de foto staan Rick en Joy op het strand bij Roebuck Bay na een bezoek aan de Broome Bird Observatory. Daar hadden we gewandeld en vogelaar gespeeld.
In deze periode heeft Joy helaas haar klasgenootje Eli verloren aan een auto-ongeluk, een vriendje dat zij al kende sinds onze aankomst in Broome. We zijn naar zijn dienst geweest en ik geloof dat Joy het allemaal wel 'een goed plekje' heeft gegeven.
We hebben een minivakantie in The Kimberley gevierd. We zijn via Tunnel Creek naar Windjana Gorge gereden, hebben daar overnacht en verbleven daarna nog twee nachten bij Bell Gorge. 1100 km hebben we gereden in die paar dagen, waarvan het gros op onverharde weg. Voor mij was het superfijn dat Rick van autorijden houdt want ik had zelf niet die hele afstand willen afleggen. Tunnel Creek was bijzonder: een lange tunnel, grotendeels met water gevuld. Donker dus en dan met zaklamp op het hoofd door knie- of middeldiep water waden, wetende dat er zoetwaterkrokodillen leven. Joy heeft bijna vier weken op Rick zijn schouders gezeten, ik heb mij even zorgen gemaakt over atrofie van haar benen; zij liep gewoon niet meer zelf!, en dat vervoer kwam in Tunnel Creek wel heel goed uit. Aan het uiteinde van de tunnel hebben we nog wat eeuwenoude rotsschilderingen gezien van Wandjana's; afbeeldingen van de Aboriginal spirit world. Windjana gorge was redelijk droog, niet onverwacht aan het einde van het droogseizoen. De gorge is vrij lang, ik geloof dat wij er een kilometer of 3-4 ingelopen zijn. Gelukkig aardig begroeid langs de oevers voor de broodnodige schaduw en we hebben een paar krokodillen gezien. Van alle gorges wordt er in deze afgeraden te zwemmen omdat er zoveel zijn, dan kan het toch risicovol zijn voor mensen. Over het algemeen maken wij ons hier vooral zorgen over zoutwaterkrokodillen. Rick wilde niet echt iets organiseren voor het slapen tijdens het kamperen en ondanks dat ik wat spullen geleend had van een vriendin eindige hij op een dun dekentje in een superklein tentje voor de nacht. Hij had ook een redelijk comfortabele stretcher kunnen gebruiken maar die paste niet in de tent. Hij is toch wel een bikkel hoor; ik heb er geen klacht over gehoord en hij moet slapen op de harde grond 's ochtends toch gevoeld hebben. Wel een bikkel met volgens mij stiekem aardig wat vrees voor kruipend wild; van mieren, spinnen en mogelijk slangen moet Rick echt niets hebben, vandaar zijn keuze.
Bell gorge was heel mooi. De weg van de kampeerplek naar de gorge zelf was vrij slecht (rotsig en ruw) en dan moest er nog een goede 20 minuten gelopen worden, lees geklommen en geklauterd over rotsen, langs een pittoresk riviertje. De gorge zelf had een vijflaagse waterval en stond vol; we hebben er anderhalve dag doorgebracht. Zwemmen, badderen, zonnen en schuilen voor de zon met de waterval als achtergrond geluid, heerlijk. Zelf vraag ik me tijdens de continu zorgen over de banden en de auto altijd af of die stress nou de moeite waard is, en pas achteraf thuis kan ik altijd zeggen: ja! Wat zitten mensen soms toch raar in elkaar hè.
Rick en Joy wilden vooral graag veel tv en films kijken. Die hadden op een gegeven moment door dat dat ook via de computer kan, en op die manier vermeden zij mijn weerstand tegen de televisie. Samen naar McDonalds was ook een favoriete bezigheid. Eenmaal hebben we eindelijk gepicknickt op een plekje waar Joy al lang haar oog op had; dan is Mac toch een stuk makkelijker dan een picknickmandje en nog mierenvrij ook (zelfs de dieren lustten er geen brood van denk ik dan). Rick en Joy zijn nog een dagje naar het Wildlife Park geweest met Jose en Pancho; ze hebben daar geloof ik veel plezier gehad en deze keer mochten de kinderen heel wat dieren aanraken: een dingo werd geaaid, baby krokodillen vast gehouden en Joy is door een aantal slangen omhelst. Persoonlijk krijg ik kippenvel als ik de foto's zie maar Joy vindt het leuk en daar gaat het om.
Vieren weken gingen snel voorbij. Rick's verblijf hier is goed voor Joy geweest. Ze heeft natuurlijk genoten van het samenzijn. Ondanks dat wij geen gezin meer zijn, was er toch een gevoel van compleet zijn; in mijn ogen omdat er voor Joy iemand anders was om zich toe te wenden, volwassen conversatie in het huis, man- en vrouw energie. Voor Joy lag het wellicht meer in het allebei haar ouders om zich heen hebben. Interessant om te beseffen dat die compleetheid dus niet perse van een partnerrelatie afhankelijk is. Ik heb ook gezien dat Joy's identiteit, door haar vader te kunnen delen met mensen die belangrijk voor haar zijn, en vooral haar klasgenootjes, een 'boost' gehad lijkt te hebben. En ze heeft Rick natuurlijk een stuk beter leren kennen en met andere ogen bezien dan toen ze driejarig grut was. Ze stelt nu een heel ander soort vragen over het hoe en waarom van alles rondom Rick dan vroeger, want... ze is tijdens zijn verblijf ook zeven jaar geworden. We hebben haar verjaardag in een nabij gelegen park gevierd met voor het eerst in Australië een speurtocht. Zeker niet zo uitgebreid als die wij in Nederland hielden, maar de kinderen genoten ervan en praatten er nog over op school. Al met al was het een geslaagde maand en hebben we nu nauwelijks tijd om ons voor te bereiden op Sinterklaas, kerst en een grote vakantieperiode.

Flippin' Fish

Eind september had Joy haar eerste Sandfly Circus optreden. De show heette Flippin' Fish en was een groot succes. Joy is deel van de Midgies (de kleine Sandflies) en zij beeldde met haar groep kleine visjes uit. Op de foto bouwen ze net hun eerste pyramide in de show, zie maar of je Joy kunt vinden. De andere foto is een close up van haar make up. Er is video van de show maar helaas van niet al te beste kwaliteit; het is van vrij veraf gefilmd en de fantastische expressie van de acteurs/circusartiesten komt er niet zo goed op uit vind ik. Zelf heb ik de show beide avonden mogen zien en ik heb echt genoten, ik kwam ogen te kort. Bij het terugzien op video zag ik weer allemaal dingen die ik tijdens de show niet heb kunnen zien omdat je gewoonweg niet alles kunt waarnemen. De muziek was leuk, het verhaal heel grappig en de hoofdrolspelers goud waard. Ik heb ontzettend gelachen en Joy genoot echt van het deel zijn van zo een spektakel. Het circus is haar favoriete activiteit op het moment en het lijkt erop dat ze er zoveel van zichzelf ik kwijt kan dat ze dit wel een tijd gaat doen. Leuk, kan ik mij verheugen om meer voorstellingen :) De week na de circusvoorstelling had ze nog een optreden, dit keer met haar zangclubje. Er was voor het eerste en internationaal basketbaltournooi georganiseerd in Broome waar het zangclubje deel van het entertainment was. Het tournooi was georganiseerd aan Cable Beach, een vloer en tribunes speciaal voor de gelegenheid gelegd en opgebouwd. Helaas viel het tournooi in het water doordat de luchtvochtigheid 's avonds de vloer drijfnat en daardoor spekglad maakte. Ondanks een half uitgespeeld tournooi trad de groep toch op en stond Joy weer in de kijkers. Ik weet eigenlijk niet of zij er iets van gemerkt heeft dat de tribunes half leeg waren inmiddels en dat er van alles om hen heen gebeurde; ze genoot vooral van het zingen zelf en van die ene extra bijzondere toeschouwer: haar vader.