In Paris

We zijn net terug van een paar fantastische dagen in Parijs. Op de valreep konden wij na maanden het plannen uit te stellen toch nog kaartjes op de HSL boeken en vonden wij een aardig appartementje van 28m2 in het 18e Arrondissement Les Halles. De gang naar ons verblijf was een leuke inluiding: met het goede metrostelsel naar een oud gebouw waarvan de bedrading uit de mooi bewerkte muren en plafond hing en ons uiteindelijk in een lift van 0.2m2 naar zes hoog bracht vanuit een schattig binnenplaatsje met bomen en planten. Joy heeft al maanden een 'kids guide to Paris' en gaf ons richting in wat zij wilde zien. We hebben in vier dagen het Pompidou gezien (inclusief een tentoonstelling van gek/genie Mike Kelley) en de Sacre Coeur. We zijn in Montmartre door tekenaars vastgelegd, bezochten de Arc de Triomphe, de Eifel toren (en begrijpen nu waarom de Fransen het spel Patience hebben ontdekt), Notre Dame en de Catacomben. Verrast het jullie dat er waar we ook waren iets anders het meeste aandacht kreeg? Eten en spelen. Welk winkeltje we ook instapten om waren te bewonderen moest er echt iets gekocht worden want ze had zo een honger! Ook na een ontbijt van drie croissants, waarvan een met chocola. Dat de acht klokken van de Notre Dame om 12am luidden was voor Joy slechts aanleiding om aan de kondigen dat het dus weer tijd was om te eten: crepes met Nutella nu alstublieft. Ik geloof dat er slechts een moment was waarop haar de eetlust toch wat vergaan was, namelijk toen we net uit de Catacomben kwamen. Kijken naar 5-6 miljoen skeletten is ook wel indrukwekkend. We realiseerden ons wel dat het er enorm veel waren maar ik zocht net op het internet pas het aantal op. Ongelofelijk dat er al zoveel mensen leefden twee eeuwen geleden. Voor mij is dat toch wel altijd de grootste confrontatie van verblijven in grote steden: het besef dat we met zo enorm veel mensen op deze planeet leven en hoe nietig we zijn, hoe tijdelijk en toch wel onbetekend op grote schaal. Dit raakt mij wellicht mede omdat ik niets geef om roem en ruchtbaarheid: Napoleon, Monsieur Eifel, voor mij toch echt gewoon mensen die er ook niet meer zijn. Het zou hun ego krenken dat ik geen extra aanzien heb voor hun bestaan dan voor dat van die miljoenen mensen die van het graf gelicht zijn en in de tunnels van Parijs ter lering en vermaak zijn geeindigd en wiens skelet af en toe door een eigenwijze toerist geaaid wordt. Ik kan de kunst en pracht van grootse gebouwen wel waarderen maar nooit zonder mijzelf af te vragen of degenen die daar jaren of levenslang aan gewerkt hebben er zelf ook plezier aan hebben beleefd. Enfin, de croissantjes waren lekker en de pracht van de botanische tuin, parken, een groentestal en menig pittoresk bloemenwinkeltje en het plezier dat Joy en Rick duidelijk hadden hebben mij ook blij gemaakt, ik houd toch echt van de simpele dingen in het bestaan. We hebben echt een heel leuke tijd gehad in Parijs, zijn visueel gestreeld, vonden ons appartementje gezellig, het eten lekker en het in de rij staan voor bezienswaardigheden (record 90 minuten) toch draaglijk genoeg om het vol te houden. Joy heeft vooral plezier beleefd aan het eten en de continue wedstrijdjes met Rick wie het eerst de metro vele trappen op of af was. Ik win! Liefs, Astrid