Doktertje spelen
Vandaag heb ik alle keren Doktertje Spelen terugverdiend. Na een operatie donderdag is mijn systeem ietwat van slag en vanochtend had ik Joy's hulp nodig. Ze was een prof dokter-verpleegster-mama in een. Gaf me wat ik vroeg, stelde precies de juiste dingen voor om pijn te verlichten en bleef heel rustig. Nooit gedacht dat ik zo een profijt kon hebben door rollenspel en het effect daarvan op een kleuter. Een tijdje terug deelde ik wat dingen die ik op een recente Eerste Hulp training had geleerd en ze weet het allemaal nog. Ik denk dat we binnenkort brandweerman gaan spelen, je weet maar nooit wanneer dat nog van pas kan komen. Misschien ook maar gaan timmeren en loodgieteren in en rondom het huis, haar meenemen naar de garage als de auto voor onderhoud moet. Goh, de mogelijkheden zijn ongelimiteerd...
Taal, Tale, Talen, Ver talen
Het wordt steeds leuker. Vrijwel alle nieuwe woorden in Joy's vocabulaire gaan er tweetalig in. Ze pakt zowel Australische als Nederlandse boeken om samen te lezen of alleen. Ze bekijkt films afwisselend, maar bij voorkeur in het Nederlands. En heeft tijdens alleen spelen (rollenspel tijdens poppenpicknicks met name) een voorkeur voor het Engels. Hoewel sommige mensen zeggen een accent op te pikken, hoor ik haar feilloos Aussie spreken en ABN. En dat ABN verrast me zo, omdat ik toch een (zei het misschien licht) Amsterdams accent heb. Mogelijk door het voorlezen, waar ik wel op mijn uitspraak let, komt mijn Nederlands er beter uit dan voorheen.
Maar soms doen we toch heel gekke dingen met taal. Naast de zinsopbouw, die anders is in Engels en Nederlands, moeten vooral vervoegingen soms lijden onder ons tweetalig bestaan. En dankzij het lezen van een grappig boekje over hoe buitenlanders Nederlands zien (A Xenophobe's Guide to the Dutch) wordt ik mij bewuster van elementen van taal die geen aandacht krijgen. Vooral beleefdheidsvormen in het Nederlands zijn moeilijk te vertalen naar het Engels en dreigen dus aan Joy's opvoeding voorbij te gaan. Maar gelukkig hebben we Jip & Janneke, die het wat ouderwetser Nederlands vocabulaire in dit huishouden nog enigszins op peil houden. Haha, weer water. In eerdergenoemd boek(je) werd uitgelicht hoe waterpeilgericht Nederlanders in hun taal zijn. Let er maar eens op.
Los van taal ben ik toch ook wel erg Nederlands. Wat ik als karaktertrekken van mijzelf zag, is door het lezen van dit boekje in een ander daglicht komen te staan.
En een beetje trots ben ik me nu bewust van Nederlanders' veeltaligheid. Vrij uniek, iig ten opzichte van Engelsen. En zo kan ik Joy soms iets beter uitleggen wat cultuurverschillen blijken te zijn, waarom doen wij dingen zo en zij zo? Uiteindelijk maken we ons beiden eigen, met soms eigenaardige voorkeuren. Lekker, al die kleur en variatie.
Joy nieste eerder mijn boodschappenlijstje nat. Dat was geen snot maar geniestheid.
En als ik haar nu bewust poepie of scheetje noem, ligt zij helemaal in een deuk.
Alles, toetjes incluis, is op het moment disgusting! gewoon omdat het zo lekker klinkt.
Maar soms doen we toch heel gekke dingen met taal. Naast de zinsopbouw, die anders is in Engels en Nederlands, moeten vooral vervoegingen soms lijden onder ons tweetalig bestaan. En dankzij het lezen van een grappig boekje over hoe buitenlanders Nederlands zien (A Xenophobe's Guide to the Dutch) wordt ik mij bewuster van elementen van taal die geen aandacht krijgen. Vooral beleefdheidsvormen in het Nederlands zijn moeilijk te vertalen naar het Engels en dreigen dus aan Joy's opvoeding voorbij te gaan. Maar gelukkig hebben we Jip & Janneke, die het wat ouderwetser Nederlands vocabulaire in dit huishouden nog enigszins op peil houden. Haha, weer water. In eerdergenoemd boek(je) werd uitgelicht hoe waterpeilgericht Nederlanders in hun taal zijn. Let er maar eens op.
Los van taal ben ik toch ook wel erg Nederlands. Wat ik als karaktertrekken van mijzelf zag, is door het lezen van dit boekje in een ander daglicht komen te staan.
En een beetje trots ben ik me nu bewust van Nederlanders' veeltaligheid. Vrij uniek, iig ten opzichte van Engelsen. En zo kan ik Joy soms iets beter uitleggen wat cultuurverschillen blijken te zijn, waarom doen wij dingen zo en zij zo? Uiteindelijk maken we ons beiden eigen, met soms eigenaardige voorkeuren. Lekker, al die kleur en variatie.
Joy nieste eerder mijn boodschappenlijstje nat. Dat was geen snot maar geniestheid.
En als ik haar nu bewust poepie of scheetje noem, ligt zij helemaal in een deuk.
Alles, toetjes incluis, is op het moment disgusting! gewoon omdat het zo lekker klinkt.
Het weer
Halleluja, ik zag per ongeluk een stukje nieuws. In het zuiden loopt Australie totaal onder, ongekend veel water komt er binnen (uit de lucht en vanuit de zee) in gebieden die al jaren met extreme droogte kampen. Ik had er niets van gehoord, leef hier echt een beetje in mijn kleine wereldje en moet eerlijk zeggen dat dat genoeg is.
Wij hebben ook een beetje regen gehad, gewoon een paar lekkere buitjes. Dat komt in de tropen niet zoveel voor, meestal is het een beetje alles en heel veel niets. Nu hebben we twee bijna geheel bewolkte weekenden achter de rug, nat gras en natte-droge-natte was en kunnen we zowaar gewone kleren aan. Mensen herkennen elkaar bijna niet in halflange of lange broeken, t-shirts met lange mouwen en de liefhebbers eindelijk weer een keer in spijkerbroek. Regenbuien eind mei, ongekend!
En nu voorbereiden op de door mij altijd gewenste winter (haha, sliep uit!): zes weken kou. Toch echt, soms, een paar dagen deze tijd, maar 15-20 graden overdag en 's nachts nog kouder. En dan weer lekker warm. Ha! Gek he dat wij bijna onze kortste dag hebben en jullie in dat natte verrekte kleine kikkerland de langste. En nog is het er kouder dan hier! En nee, ik wil niet ruilen, voor geen goud. Jullie moeten zelf maar een hangmat, een bikini en een 4WD kopen en hier naartoe komen.
Wij hebben ook een beetje regen gehad, gewoon een paar lekkere buitjes. Dat komt in de tropen niet zoveel voor, meestal is het een beetje alles en heel veel niets. Nu hebben we twee bijna geheel bewolkte weekenden achter de rug, nat gras en natte-droge-natte was en kunnen we zowaar gewone kleren aan. Mensen herkennen elkaar bijna niet in halflange of lange broeken, t-shirts met lange mouwen en de liefhebbers eindelijk weer een keer in spijkerbroek. Regenbuien eind mei, ongekend!
En nu voorbereiden op de door mij altijd gewenste winter (haha, sliep uit!): zes weken kou. Toch echt, soms, een paar dagen deze tijd, maar 15-20 graden overdag en 's nachts nog kouder. En dan weer lekker warm. Ha! Gek he dat wij bijna onze kortste dag hebben en jullie in dat natte verrekte kleine kikkerland de langste. En nog is het er kouder dan hier! En nee, ik wil niet ruilen, voor geen goud. Jullie moeten zelf maar een hangmat, een bikini en een 4WD kopen en hier naartoe komen.
Pets
Joy wil zo-o-o-o graag een huisdier. En ik ben er zo niet van. Het aller, allerliefst wil zij een kat. Nou heb ik 14 jaar trouw voor de kat gezorgd die ik na het uit huis gaan geadopteerd heb, en ik was blij dat het toen voorbij was. Katten zijn lief, lekker zacht en soms gezellig, maar ik wil ze niet in huis. De kattenbak is genoeg reden. Maar kattenvoer (yak!) haren en dierenartsrekeningen tellen ook en daarbij horen katten gewoon niet in Australie. Ze verstoren de balans (vogels hebben hier van oorsprong geen viervoetige vijanden en zijn niet ingericht op verweer tegen een kat) en ik wil daar niet aan mee doen.
Ze wil wel consessies doen. Bijvoorbeeld een hamster nemen dan, ook lekker zacht. Of desnoods een cavia of kuikentjes. Dat die dieren maar een paar jaar meegaan, tja, dat kun je wel uitleggen maar echt indruk maken doet het niet. Bovendien wil ik niet leven met gevangen dieren in mijn nabije omgeving.
Dan rest een hond. Want ze mist Niki nog steeds (ik ook :() en vertelt aan Jan en alleman dat wij ook een hond hebben, als ze er een tegenkomt en aait. De afgelopen weken zijn we gaan wandelen met de buurhond. Die hond woont hier nu een half jaar, en was nog nooit uit de weliswaar grote achtertuin geweest. Intussen zwaar neurotisch, want het is een kelpie en die moeten werken en rennen. En ik mis het lopen. Op het strand met Joy alleen wandelen verzand in krabbetjes kijken, pootje baden en snel moe zijn. Met Zena (the warrior princess) lopen we zo anderhalf uur weg en zijn we alledrie blij. Ik ben licht ambivalent, want met Zena lopen terwijl we Niki achterlaten... Maar goed, het gaat. We doen haar goed en worden er zelf ook beter van. Zelf een andere hond nemen kan ik echt niet. Joy leg ik uit dat het heel lastig kan worden als we moeten verhuizen, ik zie op tegen mogelijke kosten, maar eigenlijk ben ik er emotioneel gewoon niet klaar voor. Als we een eigen huis hebben, 2-3 jaar verder mogelijk, waarschijnlijk wel. En dan wil ik ook graag twee kippen. En als we toch beginnen een paard. Enfin, nu is het gewoon te vroeg. Maar Joy lijkt het nodig te hebben om iets voor zichzelf te hebben, een ander levend wezen thuis dan alleen haar moeder, om iedere dag te kunnen knuffelen en mee te spelen. Criteria van Joy: zacht, gezond en lief. Ik begrijp zo goed wat het haar kan geven, maar... wat nu. In ieder geval niet kijken op de SAFE (Safe Animals From Euthanasia) website! Ik ga er maar vanuit dat het leven ons zal brengen wat nodig is, wie weet wat dat wordt.
Ze wil wel consessies doen. Bijvoorbeeld een hamster nemen dan, ook lekker zacht. Of desnoods een cavia of kuikentjes. Dat die dieren maar een paar jaar meegaan, tja, dat kun je wel uitleggen maar echt indruk maken doet het niet. Bovendien wil ik niet leven met gevangen dieren in mijn nabije omgeving.
Dan rest een hond. Want ze mist Niki nog steeds (ik ook :() en vertelt aan Jan en alleman dat wij ook een hond hebben, als ze er een tegenkomt en aait. De afgelopen weken zijn we gaan wandelen met de buurhond. Die hond woont hier nu een half jaar, en was nog nooit uit de weliswaar grote achtertuin geweest. Intussen zwaar neurotisch, want het is een kelpie en die moeten werken en rennen. En ik mis het lopen. Op het strand met Joy alleen wandelen verzand in krabbetjes kijken, pootje baden en snel moe zijn. Met Zena (the warrior princess) lopen we zo anderhalf uur weg en zijn we alledrie blij. Ik ben licht ambivalent, want met Zena lopen terwijl we Niki achterlaten... Maar goed, het gaat. We doen haar goed en worden er zelf ook beter van. Zelf een andere hond nemen kan ik echt niet. Joy leg ik uit dat het heel lastig kan worden als we moeten verhuizen, ik zie op tegen mogelijke kosten, maar eigenlijk ben ik er emotioneel gewoon niet klaar voor. Als we een eigen huis hebben, 2-3 jaar verder mogelijk, waarschijnlijk wel. En dan wil ik ook graag twee kippen. En als we toch beginnen een paard. Enfin, nu is het gewoon te vroeg. Maar Joy lijkt het nodig te hebben om iets voor zichzelf te hebben, een ander levend wezen thuis dan alleen haar moeder, om iedere dag te kunnen knuffelen en mee te spelen. Criteria van Joy: zacht, gezond en lief. Ik begrijp zo goed wat het haar kan geven, maar... wat nu. In ieder geval niet kijken op de SAFE (Safe Animals From Euthanasia) website! Ik ga er maar vanuit dat het leven ons zal brengen wat nodig is, wie weet wat dat wordt.
Andere functie
Morgen word ik getraind in een andere functie. Als het goed gaat, de achterstand van de collega die vertrekt weggewerkt is, en de functie parttime gedaan kan worden, dan krijg ik ws een permanent contract. Lekker, een beetje meer zekerheid. De functie is die van Finance and Contract Coordinator. In Australie wordt vooral in de 'Not for profit sector and Non Government sector' veel gebruikt gemaakt van 'grants, of funding'. Dat wil zeggen dat je een organisatie aanschrijft die geld aanbiedt voor bepaalde projecten, en als je succesvol bent in je aanvraag, dan krijg je geld. Dat kan een paar honderd of duizend dollar zijn, maar ook miljoenen. Dat geld moet je wel volgens spelregels besteden, je moet vaak tussentijds rapporteren over de voortgang van het project en je moet de mensen die het geld 'on ground' besteden begeleiden in budgetteren, afspraken, bijtijds rapporteren etc. De Land & Sea Management Unit waar ik voor werk binnen de KLC heeft ongeveer 80 budgets in beheer verspreid over globaal 15 projecten. Inmiddels ben ik natuurlijk redelijk goed bekend met alle projecten, en werk ik al samen met mensen waar ik nu veel meer mee te maken zal krijgen. De eerste maanden wordt het ws heel heftig; veel leren, informatie missen die in mijn voorgangsters hoofd zit maar nergens op papier staat, hoge werkdruk ivm eind fiscaal jaar. Maar ik heb er zin in, heb ideeën om het allemaal wat efficiënter en soepeler te laten verlopen en zie uit naar wat meer hersenwerk. Enne, ietsje meer geld = minder uren werken (als het werk het toelaat, anders iig opbouw voor deels vrije schoolvakanties). Duim alsjeblieft voor me dat het gaat lukken :)
10-6-09 De overdracht is gebeurd en het is vrij zeker dat ik dit werk kan blijven doen, tot zover vind ik het ook echt heel leuk, een enorme uitdaging. Maar... waar ik dacht nu eigenlijk automatisch een contract onbeperkte tijd te hebben (omdat mijn contract na afloop niet is verlengd en ik wel nog steeds werkzaam ben), lijkt dat hier toch niet zo te werken. Ik heb nu geen contract. En als ik het krijg ('we kijken over een maandje wel hoe het gaat') is het ws voor twee jaar, toch een hele verbetering. Maar het blijft eng en onzeker: als ik nu een been breek mag ik mijn paar dagen ziekteverlof opnemen en dan verlies ik mijn werk en dus inkomen. De eerste twee jaar als permanent resident heb je geen enkel recht op wat voor uitkering dan ook. Zolang het goed gaat, gaat het goed, maar het is wel spanningsvol. Ik hamster vakantiedagen om toch iets van een vangnet op te bouwen en heb tot nu toe alleen overuren gebruikt om af en toe Joy's schoolvakanties op te vangen en een lang weekend vrij te zijn. Volgend jaar maart kan ik denk ik op wereldreis ;)
10-6-09 De overdracht is gebeurd en het is vrij zeker dat ik dit werk kan blijven doen, tot zover vind ik het ook echt heel leuk, een enorme uitdaging. Maar... waar ik dacht nu eigenlijk automatisch een contract onbeperkte tijd te hebben (omdat mijn contract na afloop niet is verlengd en ik wel nog steeds werkzaam ben), lijkt dat hier toch niet zo te werken. Ik heb nu geen contract. En als ik het krijg ('we kijken over een maandje wel hoe het gaat') is het ws voor twee jaar, toch een hele verbetering. Maar het blijft eng en onzeker: als ik nu een been breek mag ik mijn paar dagen ziekteverlof opnemen en dan verlies ik mijn werk en dus inkomen. De eerste twee jaar als permanent resident heb je geen enkel recht op wat voor uitkering dan ook. Zolang het goed gaat, gaat het goed, maar het is wel spanningsvol. Ik hamster vakantiedagen om toch iets van een vangnet op te bouwen en heb tot nu toe alleen overuren gebruikt om af en toe Joy's schoolvakanties op te vangen en een lang weekend vrij te zijn. Volgend jaar maart kan ik denk ik op wereldreis ;)
The Kimberley in strife
Het blijft spannend: er is een voorlopig contract getekend met betrekking tot de ontwikkeling van een LNG processing hub bij James Prices Point. Ik blijf geloven dat deze bijzondere plek onaangetast zal blijven. Voor diegenen die geinteresseerd zijn in het verhaal, zie hieronder een aantal websites. KLC is de organisatie waarvoor ik werk. Het zal duidelijk zijn waarom vele collega's en ikzelf ambivalent zijn...
http://www.klc.org.au/
http://www.wilderness.org.au/campaigns/kimberley
http://www.savethekimberley.com/
http://www.wwf.org.au/ourwork/oceans/kimberley/
http://www.environskimberley.org.au/
http://protect-the-kimberley.blog.ca/
http://handsoffcountry.blogspot.com/
http://bk-bkpricespoint.blogspot.com/
Vrijwel alle websites geven een visueel beeld van onze kust. Sommige bieden achtergrond informatie. Als je geinteresseerd bent in de visie van lokale Aboriginals die tegen de industrie zijn, dan is de tekst van Joe Roe de moeite van het lezen waard (zie Protect The Kimberley).
http://www.klc.org.au/
http://www.wilderness.org.au/campaigns/kimberley
http://www.savethekimberley.com/
http://www.wwf.org.au/ourwork/oceans/kimberley/
http://www.environskimberley.org.au/
http://protect-the-kimberley.blog.ca/
http://handsoffcountry.blogspot.com/
http://bk-bkpricespoint.blogspot.com/
Vrijwel alle websites geven een visueel beeld van onze kust. Sommige bieden achtergrond informatie. Als je geinteresseerd bent in de visie van lokale Aboriginals die tegen de industrie zijn, dan is de tekst van Joe Roe de moeite van het lezen waard (zie Protect The Kimberley).
Familie
Joy is zich, net als ieder ander kind neem ik aan, bewust van familiebanden. Wat zij heeft, dat weet zij en dat is heel duidelijk deel van haar systeem/zelfbeeld. Opa Willem en oma Trees, die zijn in Nederland. Oma Margot en opa Henk, die zijn overleden, maar daar vraagt ze wel naar. Hoewel zij altijd blij en trots familieleden beschrijft aan anderen, is er wel degelijk bewustzijn van ruimte - een gat? - dat niet wordt opgevuld door de mensen uit Nederland. Krieshen, grote broer, die is altijd in haar hart, net als papa. En natuurlijk Miles & Monique en Sander, Dominique & Erik. Haar nichtjes kent zij nog, maar die begint ze toch echt wel door elkaar te halen, zo ook omes en tantes. Niet genoeg herinneringen of relatie nu om onderscheid te maken denk ik. Maar ja, klas- en crechegenootjes en vriendjes en vriendinnetjes die hebben toch regelmatig contact met opa's en oma's en neven en nichten.
Tja, wat doe je dan als ouder, een surrogaat-familie kun je niet even van het schap halen. En natuurlijk hoop ik dat onze banden met de mensen in Nederland behouden blijven, maar ook dat onze vriendenkring uiteindelijk deze rollen deels zal invullen. Dat kost echter tijd, veel tijd en dat kun je niet forceren. Mensen dienen zich aan voor plekken in je hart en in je leven, wanneer het zo moet zijn (he Klier?) en dan is het helemaal goed.
Gisteren kwam Sharon voor de tweede keer oppassen, omdat ik een lange en late vergadering voor de housing group had. Sharons partner Paul kwam deze keer ook mee. een poosje op haar honden en huis gepast, zo leerden we haar kennen) en gewoon een heerlijk mens. Bijna zestig denk ik, en oma van kleinkinderen die in Queensland wonen. We zien hen vrij regelmatig, waren ook door hen uitgenodigd voor een fijn en uitgebreid moederdagontbijt. Daar werden plots ontmoetingen geregeld met de kleinkinderen als ze op vakantie komen en vergelijkingen gemaakt. Gisteravond vroeg Joy tijdens het eten of zij net alsof mocht doen dat Sharon en Paul haar oma en opa zijn. Iedereen vond dat natuurlijk prima. Ik hoorde bij thuiskomst dat Joy de hele avond het 'spel' volgehouden heeft en uiteindelijk heeft zij die plek gewoon ingenomen. Sharon en Paul waren vol van een avond samen met Joy en merkten op dat zij graag de rol van oma en opa op zich nemen. We kennen Sharon al een jaar en plotseling ontstaat er zoiets, bijzonder hoor. Het raakt me erg dat Joy zulke fantastische lieve goede en leuke mensen heeft uitgekozen zijnde haar familie en dat zij Joy op een zelfde wijze omarmen. Wat een gift van het leven.
Tja, wat doe je dan als ouder, een surrogaat-familie kun je niet even van het schap halen. En natuurlijk hoop ik dat onze banden met de mensen in Nederland behouden blijven, maar ook dat onze vriendenkring uiteindelijk deze rollen deels zal invullen. Dat kost echter tijd, veel tijd en dat kun je niet forceren. Mensen dienen zich aan voor plekken in je hart en in je leven, wanneer het zo moet zijn (he Klier?) en dan is het helemaal goed.
Gisteren kwam Sharon voor de tweede keer oppassen, omdat ik een lange en late vergadering voor de housing group had. Sharons partner Paul kwam deze keer ook mee. een poosje op haar honden en huis gepast, zo leerden we haar kennen) en gewoon een heerlijk mens. Bijna zestig denk ik, en oma van kleinkinderen die in Queensland wonen. We zien hen vrij regelmatig, waren ook door hen uitgenodigd voor een fijn en uitgebreid moederdagontbijt. Daar werden plots ontmoetingen geregeld met de kleinkinderen als ze op vakantie komen en vergelijkingen gemaakt. Gisteravond vroeg Joy tijdens het eten of zij net alsof mocht doen dat Sharon en Paul haar oma en opa zijn. Iedereen vond dat natuurlijk prima. Ik hoorde bij thuiskomst dat Joy de hele avond het 'spel' volgehouden heeft en uiteindelijk heeft zij die plek gewoon ingenomen. Sharon en Paul waren vol van een avond samen met Joy en merkten op dat zij graag de rol van oma en opa op zich nemen. We kennen Sharon al een jaar en plotseling ontstaat er zoiets, bijzonder hoor. Het raakt me erg dat Joy zulke fantastische lieve goede en leuke mensen heeft uitgekozen zijnde haar familie en dat zij Joy op een zelfde wijze omarmen. Wat een gift van het leven.
Oei, een heel grote vis
Woensdag was ik voor een ochtendwandeling op het strand. Het is de dag dat Joy op school is van 8-14 uur en ik alleen-tijd heb. Het water was ongekend helder en kalm, dat gebeurd niet zo vaak, en Cable Beach was meer dan 100% zoals op de plaatjes. Terwijl ik na een wandeling lekker over de zee zat uit te staren, zag ik plotseling beweging ongeveer 100-150 meter vanaf het strand. Dolfijnen dacht ik eerst, dus ik bleef kijken. Maar nee, geen vinnen of typische dolfijnbewegingen. Wel een grote vis, ik schat zeker 4-5 meter lang, die langzaam parallel aan het strand naar het noorden doorzwom en die nog van honderden meters vanaf het strand te zien was. Hoewel walvissen van juni tot oktober langs onze kust zwemmen om in wat noorderlijker wateren te baren, nam ik toch aan dat het een walvis was. Ik zag geen grote vin en vond het zo traag.
Tien minuten later heb ik gezwommen, meer op mijn gemak dan sinds lang en het was zo prachtig en heerlijk, hoewel wat koud. Het water koelt af, vinden de mensen hier lekker, die zwemmen niet als het te warm is - tja. Wat een cadeau weer zo een moment. En dan beseffen dat je hier woont, het is zo ongelofelijk maar waar.
Onderweg terug naar huis zie ik zuidelijker langs het strand weer een hoop beweging. Ik bleef even kijken en zag vinnen, koppen, zwart, wit, het ging maar door. Ik dacht, goh ben ik nu de eerste getuige van vroege walvissen, wauw, vorige jaar mistte ik die momenten steeds (hoorde ik achteraf dat dezelfde of de volgende dag na onze strandmomenten walvissen gespot waren). Na een minuut of vijf werd duidelijk waarom die staartvinnen toch wel een wat vreemde vorm hadden... het waren flippers. Een stel mensen was aan het froliken in het water, met snorkels op en grote vinnen aan. Ik lag helemaal in een deuk. Eerst die verbazing en dankbaarheid om dan eindelijk walvissen hier te zien en dan die ontmaskering, wat een grap en wat een plezier! Om daarna meteen in vrees om te slaan. Want deze mensen waren een stuk verder uit de kust dan de vis die ik gezien heb en langzaam kwam plotseling het besef dat niet alleen walvissen traag in rechte lijnen zwemmen. Dat doen grote haaien ook. En die bruinige kleur in het water pastte veel beter bij een tijgerhaai dan bij een bultrug. Kippenvel. Ik heb gezwommen nog geen tien minuten nadat dat monster voorbij zwom.
Een dag later hoorde ik van een collega dat ook zij een heel grote haai langs Cable Beach had zien zwemmen eerder die week. Zij had de vin gezien en die was overmaats.
Kunnen mensen mij nog zo vaak vertellen dat de haaien hier zowat tam zijn, dat ze genoeg vis te eten hebben, nooit heel dicht bij het strand komen en niet geinteresseerd zijn in mensen, dat er nog nooit iemand door een haai is aangevallen in of nabij Broome enz enz enz. Er zijn tijgerhaaien, hamerhaaien en Bronze Whalers en die lusten ook wel eens een arm of een been of meer, vooral de eerste en de grootste. Ik ben bang en voorlopig blijft het weer even bij wandelen denk ik. Joy gaat zeker even het water niet in en sowieso gaan wij nooit voorbij middeldiep en moet zij van mij altijd tussen mij en het strand in blijven, liefst binnen handbereik. Ik ben benieuwd of ik hier ooit weer overheen kom, want ik het verleden voelde ik mij hier superveilig (voor het eerst ergens in zee) - en wist ik hetzelfde als nu.
Tien minuten later heb ik gezwommen, meer op mijn gemak dan sinds lang en het was zo prachtig en heerlijk, hoewel wat koud. Het water koelt af, vinden de mensen hier lekker, die zwemmen niet als het te warm is - tja. Wat een cadeau weer zo een moment. En dan beseffen dat je hier woont, het is zo ongelofelijk maar waar.
Onderweg terug naar huis zie ik zuidelijker langs het strand weer een hoop beweging. Ik bleef even kijken en zag vinnen, koppen, zwart, wit, het ging maar door. Ik dacht, goh ben ik nu de eerste getuige van vroege walvissen, wauw, vorige jaar mistte ik die momenten steeds (hoorde ik achteraf dat dezelfde of de volgende dag na onze strandmomenten walvissen gespot waren). Na een minuut of vijf werd duidelijk waarom die staartvinnen toch wel een wat vreemde vorm hadden... het waren flippers. Een stel mensen was aan het froliken in het water, met snorkels op en grote vinnen aan. Ik lag helemaal in een deuk. Eerst die verbazing en dankbaarheid om dan eindelijk walvissen hier te zien en dan die ontmaskering, wat een grap en wat een plezier! Om daarna meteen in vrees om te slaan. Want deze mensen waren een stuk verder uit de kust dan de vis die ik gezien heb en langzaam kwam plotseling het besef dat niet alleen walvissen traag in rechte lijnen zwemmen. Dat doen grote haaien ook. En die bruinige kleur in het water pastte veel beter bij een tijgerhaai dan bij een bultrug. Kippenvel. Ik heb gezwommen nog geen tien minuten nadat dat monster voorbij zwom.
Een dag later hoorde ik van een collega dat ook zij een heel grote haai langs Cable Beach had zien zwemmen eerder die week. Zij had de vin gezien en die was overmaats.
Kunnen mensen mij nog zo vaak vertellen dat de haaien hier zowat tam zijn, dat ze genoeg vis te eten hebben, nooit heel dicht bij het strand komen en niet geinteresseerd zijn in mensen, dat er nog nooit iemand door een haai is aangevallen in of nabij Broome enz enz enz. Er zijn tijgerhaaien, hamerhaaien en Bronze Whalers en die lusten ook wel eens een arm of een been of meer, vooral de eerste en de grootste. Ik ben bang en voorlopig blijft het weer even bij wandelen denk ik. Joy gaat zeker even het water niet in en sowieso gaan wij nooit voorbij middeldiep en moet zij van mij altijd tussen mij en het strand in blijven, liefst binnen handbereik. Ik ben benieuwd of ik hier ooit weer overheen kom, want ik het verleden voelde ik mij hier superveilig (voor het eerst ergens in zee) - en wist ik hetzelfde als nu.
Moederdag
Moederdag vieren van woensdag tot zondag, dat kan dus. Woensdag was ik uitgenodigd voor 'afternoon tea' (morning and afternoon tea of smoko zijn vrij standaard thee/koffiedrink momenten, met een snack) in de klas van Joy. Om 13.20 uur werden we verwacht en bij aankomst werden alle moeders door hun kinderen naar binnen geescorteerd. Ze zagen er zooo schattig uit: de meisjes met schortjes om en kapjes op de haren, gemaakt van dubbelgevouwen papieren decoratiekransen met linten van plastic, de jongens ook met schort en een strikje om de nek. Trots als pauwen leidden ze ons de mooi gedekte tafels met daarop vaasjes met verse bloemen. Eerst kregen we allemaal een boeketje verse bloemen (Frangipani's, bougainvillia, varenblad). Daarna werden thee, met kop en schotel, en zelfgebakken scones geserveerd, met natuurlijk room en jam. Supertrots kregen we daarna cadeautjes gepresenteerd: een mooi in regenboogkleuren gestempeld zakje met daarop een kaartje waarop de kinderen onder het voor-mijn-lieve-mama hun eigen naam geschreven hadden. In het zakje zat een canvas kunststukje met een in verschillende kleuren afgedrukte handafdruk, mooi gedecoreerd met glitters en hartjes. Eindelijk iets wat het haakje in de keuken verdient. En terwijl we theeleutten mochten we in het werkboek van onze kinderen kijken. Daar zit al heel wat in en het is bovendien echt heel leuk opgemaakt door de juffen. Wat een viering van het moederschap! De kinderen waren zo trots en opgewonden en moeders zonder uitzondering geraakt en gevierd. Wauw.
Op de creche is er ook iets gefabriceerd, dat zit nog steeds in het zakje. Het heeft Joy de eerste dag wat moeite gekost, stiekem heeft ze me al verteld wat er in zit, maar ik heb het nog steeds niet gezien. Ik ben heel benieuwd. En tussentijds heeft Joy te pas en te onpas moederdagkaarten voor mij ingekleurd. Er liggen er nu vier mooi te zijn. Bovendien loopt ze me al de hele week te bezingen, hoeveel ze van mij houdt en mij de allerliefste mama van de wereld vindt (bloos). Morgenochtend is zij van plan voor mij ontbijt op bed te maken. Het houdt niet op, wat een feest. Heerlijk kind. Eigenlijk is het iedere dag moederdag als je van zo een heerlijk wezen mag genieten.
Op de creche is er ook iets gefabriceerd, dat zit nog steeds in het zakje. Het heeft Joy de eerste dag wat moeite gekost, stiekem heeft ze me al verteld wat er in zit, maar ik heb het nog steeds niet gezien. Ik ben heel benieuwd. En tussentijds heeft Joy te pas en te onpas moederdagkaarten voor mij ingekleurd. Er liggen er nu vier mooi te zijn. Bovendien loopt ze me al de hele week te bezingen, hoeveel ze van mij houdt en mij de allerliefste mama van de wereld vindt (bloos). Morgenochtend is zij van plan voor mij ontbijt op bed te maken. Het houdt niet op, wat een feest. Heerlijk kind. Eigenlijk is het iedere dag moederdag als je van zo een heerlijk wezen mag genieten.
Subscribe to:
Posts (Atom)
