The Reef

In his most adventurous project to date, Richard Tognetti takes musicians and surfers to the rugged surf coast and tough desert landscape of northern Western Australia to create a new performance piece at the intersection of music and nature. Travelling with Tognetti to world heritage-listed Ningaloo Reef, making music and surfing with the locals, is a remarkable collection of artists: photographer Jon Frank, director Mick Sowry, composer Iain Grandage, didgeridoo player Mark Atkins, singer Steve Pigram and the young musicians of ACO2 (Australian Chamber Orchestra). Together they’ll create a performance using music and film to further delve into the links between surfing, the ocean, landscape and music previously illuminated in Musica Surfica and The Glide. The Reef is a co-production by the ACO and Tura New Music, created at Ningaloo Reef in May 2012. To see photos and articles about the making of The Reef, visit the blog. Watch a clip from The Reef at vimeo.com/44705490.

Zo. Ik kan het ook allemaal wel vertellen maar het was al zo handig opgeschreven. Joy en ik zijn net thuis van dit concert. Het was mooi. Heel mooi. Locatie: Cable Beach amphitheater. Een groot gazon in passende vorm aan het iconische strand. Fantastisch beelden. Heel mooie muziek. Steve Pigram... die man heeft een hemelse stem en vingers (gitaar). En niet alleen Steve, er werd heel veel moois afgetokkeld en gestreken en ook de didgeridoo was indrukwekkend. Omdat het vreselijk koud is (vanavond was het 15 graden) lagen alle 'locals' zoals gewoonlijk in deze tijd van het jaar tegen elkaar aan, op een matje of zeiltje, gewikkeld in dekbedden of dekens. Kussentje erbij, drankje, hapje. Fantastisch. De toeristen mochten van ons alle stoelen hebben in hun mooie gala kledij. Gna gna. Die waren gekleed op een avond in de tropen! Er was een wanklank. Een treurklank eigenlijk. De pauze werd iets vroeger ingelast omdat er net een vliegtuig was neergestort, vlak bij het strand. De hulpdiensten moesten langs de 'tribunes' het strand op. Na een kwartier spanning hoorden wij dat het een klein vliegtuig betrof. Het maakte vooral de beelden van enorme rollende golven en grote diepte nog indrukwekkender terwijl het concert doorgaat en iedereen in gedachten bij de ongelukkigen is. Weten dat er mensen in nood zijn of al het leven verloren hebben in le grand blue, bijna op gehoorsafstand van die hemelse muziek. Tot nu toe, 4 uur later, hoor ik nog steeds onophoudelijk helicopter en vlieggeluiden. De zoektocht loopt, geen resultaat zover. Vandaag was mijn eerste dag van een korte vakantie. Joy wilde houten poppen maken en heeft de ochtend spelend en knutselend in het buurthuis doorgebracht. Ik deed de boodschappen en dronk een kopje chai bij mijn favoriete cafeetje. Realiseerde me daar voor de ziljoenste keer hoe gelukkig ik ben. En hoe intens blij ik ben dat ik in Broome woon en hoe vaak ik dat Voel. Dat Joy hier opgroeit. Dat zij in mijn leven is. Dat wij gezond zijn. Hoe goed de kwaliteit van ons leven is. Dankbaarheid. Nog maar een keer dan na vanavond.